Recensie 'The Hand That Rocks the Cradle'

Het was regisseur Curtis Hanson - die in 2016 overleed - die ons in 1992 trakteerde op de thriller The Hand That Rocks the Cradle (1992). Met een glansrol van Rebecca De Mornay als Peyton, de babysitter. De Mexicaanse regisseur Michelle Garza Cervera vond het tijd voor een remake. Of beter gezegd een hervertelling, want ze pakt het net even anders aan dan het origineel.

Toevallige ontmoeting

Ook hier volgen we een koppel uit de suburbs van Amerika. Caitlin (Mary Elizabeth Winstead) en haar man Miguel (Raúl Castillo) lopen hier min of meer per ongeluk tegen een baby-oppas aan. Polly (Maika Monroe) heeft Caitlin eerder ontmoet toen ze op zoek was naar woonruimte en stelt zich bij de 'toevallige' ontmoeting nu voor als oppas. Daar heeft ze immers eerder in gewerkt en ze geeft haar referenties mee. Tot zover geen vuiltje aan de lucht en al snel wordt Polly uitgenodigd om te komen oppassen. Maar gaandeweg gebeuren er rare dingen en gaat Caitlin aan zichzelf twijfelen en speelt Polly heel slinks de huwelijkspartners tegen elkaar uit.

Origineel versus remake

In het origineel is het net als in deze film niet duidelijk wat het motief van de oppas is. Ook hier laat Garza Cervera ons het grootste deel van de film raden naar het motief van Polly. Alleen de openingsbeelden geven iets van informatie weg. Monroe, die je zou kunnen kennen van de films Watcher (2022) en Longlegs (2024) - de één een psychologische thriller, de ander een horrorfilm - zet een intrigerend personage neer. Het is meteen duidelijk dat ze wraak wil nemen. Dat speelt ze heel goed, maar tegelijkertijd had er iets meer nuance in gemogen. Het zogenaamde vriendelijke voorkomen zien we iets te weinig waardoor het lijkt alsof ze continu hetzelfde gezicht trekt.

Moderne tijd

Garza Cervera wilde de film meer naar de moderne tijd tillen en doet dat door nadruk te leggen op de gezondheid van de peuter. Ook is Polly in deze film lesbisch en laat ze spanning ontstaan tussen Polly en Caitlin, die voor haar man ook een relatie met een vrouw had. In haar vorige Spaans gesproken film Huesera (2022) laat ze al goed zien hoe ze spanning opbouwt met minimale middelen. In deze film bouwt ze langzaam de spanning op en wordt duidelijk dat beide vrouwen iets te verbergen hebben.

Het originele script van Amanda Silver werd voor deze film bewerkt door Micah Bloomberg. De film toont meer dan het origineel expliciet geweld en kenmerkt zich door een opvallende soundtrack. Je zou kunnen zeggen dat die goed past bij de mentale gesteldheid van beide vrouwen. Was een remake van deze film echt nodig? Nee. Was het wenselijk? Ja. Garza Cervera maakt er een psychologische thriller van, die moderner aanvoelt als zijn voorganger en je langer in spanning houdt dan het origineel. Het gegeven dat je iemand in je leven toelaat die je vertrouwt en dat die persoon jouw probeert kapot te maken van binnenuit blijft een griezelige gedachte. In dat opzicht slaagt de film zeker.