Recensie 'Nouvelle Vague'

Richard Linklater, de man achter de Before-trilogie, Boyhood (2014) en klassieker School of Rock (2003), gooit het met zijn nieuwe film over een hele andere boeg. In Nouvelle Vague (2025) duikt hij in de vroege dagen van de Franse New Wave-beweging. Dat klinkt best als een taaie exercitie, maar Linklater weet er een luchtige, komische wegkijker van te maken waar de film-leek ook nog wat van opsteekt.

Een nieuwe stroming

De inspiratie komt vooral van Jean-Luc Godards À bout de souffle (1960) uit 1960. Die film, en de films van Godard die daarna volgden, zorgden voor een revolutie in het traditionele Franse filmlandschap. Godard had vrijwel geen budget, filmde op locaties zonder vergunning en met een camera die doorgaans door verslaggevers werd gebruikt. Hij had geen script voor zijn acteurs maar liet ze, tot hun eigen frustratie, op de dag zelf improviseren of riep tijdens de opnames gewoon wat ze moesten zeggen. In zijn film vertelt Linklater dit proces na, terwijl hij ondertussen in dezelfde stijl filmt en zijn werk op dezelfde manier bewerkt en gemonteerd wordt als de film zelf. Een moderne remake en een beetje satire tegelijk.

De hoofdrolspelers van de originele film uit 1960, Jean-Paul Belmondo en de Amerikaanse ster Jean Seberg worden vertolkt door Aubry Dullin en Zoey Deutch, die de memo goed doorgelezen hebben. Hun acteerwerk is een echo van hoe Godard het op zijn set eiste - speels, eigenzinnig maar ook gewoon heel goed gespiegeld aan de originele acteurs. Ze weten ons goed die oude filmwereld in te trekken. Dat doet Guillaume Marbeck, die Godard zelf vertolkt, overigens ook.

Vooral een ode

Toch blijft de film niet helemaal overeind als je hem vergelijkt met zijn inspiratiebron. Godard wilde destijds vooral laten zien dat film geen nette kunstvorm hoefde te zijn en dat je eigenlijk lekker kunt doen wat je wil. Hij brak met tradities, en Linklater legt dit vooral vast. In Nouvelle Vague is geen rebellie te bekennen. Het is een nette, charmante film die op geen enkel moment zo onstuimig is als de films waarnaar het knipoogt.

Typisch Linklater

Dat wil niet zeggen dat er verder weinig gebeurt. Linklaters eigen stem klinkt er toch wel af en toe doorheen. Zijn kenmerkende gesprekken die lekker om grote gevoelens heen draaien, personages die eindeloos twijfelen en de melancholische zweem die overal omheen hangt, zijn onmiskenbaar. Op die momenten is de film het meest boeiend, omdat er iets meer gebeurd dan alleen een geschiedenislesje.

Echte diepgang of een boodschap ontbreekt echter een beetje, en dat is jammer. Maar daardoor blijft de film ook toegankelijk, ook voor mensen die niks weten van New Wave of er weinig om geven. Er zit genoeg plezier en luchtigheid in om de aandacht vast te houden. Nouvelle Vague is vooral een ode aan een belangrijke ontwikkeling in de filmgeschiedenis, is niet erg vernieuwend maar kijkt wel lekker weg.