Recensie 'Ballad of a Small Player'

Weet de Duitse regisseur Edward Berger na het Oscarwinnende Conclave (2024) en Im Westen nichts Neues (2022) ons weer te overtuigen met zijn nieuwste Netflix-film Ballad of a Small Player (2025)? Berger neemt ons mee naar Macau (China), het Las Vegas van het Oosten waar hij ons onderdompelt in de wereld van het gokken, het kapitalisme en een snufje mystiek.

Grote, kleine speler

Colin Farrell is Lord Doyle, een 'high roller'-gokker van adellijke komaf. Althans, dat wil hij de buitenwereld laten geloven. In werkelijkheid is hij een Ierse oud-advocaat die zich met het fortuin van een oud cliënt het wereldje in bluft. Zijn favoriete spelletje is baccarat, een kaartspel waarbij de 9 het hoogste cijfer is en plaatjes geen waarde hebben. Probleem is: het geluk is niet aan zijn zijde. Hij heeft alleen maar verloren en de schuldeisers zijn nooit ver weg. Hij mag dan mooie, gele handschoentjes aan hebben om de kaarten om te draaien, het maakt allemaal geen verschil. Dan raakt hij in de ban van Dao Ming (Fala Cheng), die hem een krediet wil verschaffen. Dat is hard nodig want Betty (Tilda Swinton), een privédetective, komt namens Britse financiers het gestolen geld opeisen.

Prachtige kleuren, verbluffende shots

De film ziet er stilistisch en visueel prachtig uit. De kleuren, het neon en de symmetrie spatten van het doek af. Het ene shot lijkt nog mooier dan het andere. Je zou kunnen stellen dat het misschien wel een overdaad aan is. Maar het verhaal rammelt en voelt aan als een lege huls. Als een prachtig verpakt cadeau waarvan de inhoud tegenvalt. Aan Farrell ligt het niet, die de getroebleerde gokker prachtig neerzet en hem de ene keer euforisch speelt en de andere keer volledig wanhopig. De bijrol van Cheng is fijn. Swinton ziet er een beetje karikaturaal uit met haar vreemde rode krullenkop. Het is ook geen echte thriller maar meer een drama. Maar dan wel een drama dat meer inzet op visuele vondsten dan op karakterontwikkeling. Het een zal het ander versterken maar is te lastig voor de meeste kijkers. Ook voor deze film werkte Berger samen met componist Volker Bertelmann die ook de muziek verzorgde voor zijn twee eerder genoemde films en die ook nu weer overtuigt met een levendige score.

Boekverfilming

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Lawrence Osborne uit 2014. Scenarist Rowan Joffé bewerkte het tot een filmscript maar het lijkt bijna aannemelijk dat niet al het bronmateriaal even goed in het scenario terecht is gekomen. Thema's lijken vooral te gaan over schuld en identiteit. Zelfdestructie en boetedoening. De film mist richting en lijkt stuurloos. De op het eerste gezicht visuele overdaad lijkt wel iets te willen zeggen over de mentale toestand van Doyle. Hij speelt feitelijk niet om te winnen maar om te bestaan - of beter gezegd, niet te bestaan. Hij moet zichzelf terugvinden maar gaat destructief te werk. Dat Lord Doyle nog een keer een grote klapper moet maken om al zijn schuldeisers te betalen, is voor het verhaal niet genoeg. Of dat lukt en of hij daar hulp van bovenaf bij krijgt geeft de film een klein mystiek randje maar niet genoeg om te beklijven.