Reacties

Da's tijden geleden, dat ik zulke amateuristische troep heb gezien. Schandalig, dat zoiets ook nog wordt uitgebracht! Het enige , dat nog ergens op lijkt is de poster, maar...... trap er niet in!
Ten allen tijde vermijden!

Dat krijg je natuurlijk! Naarmate de absurde, surrealistische films van onze Salvador Dali van het witte doek Quentin Dupieux populairde er worden (zijn nieuwste film "Daaaaali! gaat zelfs over de meester schilder) duiken er steeds meer adepten op, die films bijkans nog absurder en surrealistischer maken dan de meester. Ook hier krijgt een waargebeurd verhaal zo'n idiote make-over, dat je mond meestal openvalt van verbazing. Sommige mensen zullen het flauw shockerend of anderszins raar vinden en de film als kinderachtige nonsense afschrijven, maar voor mij is dit een prima film waarom ik regelmatig hard op heb zitten lachen!

Mooi geënsceneerd drama over de jonge jaren van Tolkien, waar hij al zijn ideeën opdeed voor zijn latere meesterwerken. Vooral de invloed van zijn te vroeg gestorven moeder, zijn vriendenclub, zijn liefde en zijn ervaringen aan het front in de eerste wereldoorlog bepaalden het beeld van zijn latere imaginaire wereld. Typisch Brits kostuumdrama, zoals je wel vaker ziet: Eersteklas vakmanschap, maar echt bevlogen zijn eigenlijk alleen de loopgravenscenes aan de Somne. Al met al ruim voldoende.

3e deel in de zombie triologie, die Sang-ho Yeon regisseerde. Het eerste deel, de animatiefilm "Seoul Station" heb ik niet gezien (alleen op DVD te verkrijgen), "Train to Busan" vond ik geweldig, maar dit derde deel is een behoorlijke afknapper. Zombies zijn wel aanwezig, maar spelen nauwelijks een hoofdrol in deze actiefilm, die meer op een tweederangs versie van "Mad Max" gecombinineerd met "Escape from New York" lijkt. dan op een horrorfilm. Vrij onzinnig verhaaltje, CGI-effecten om van te huilen en de poging om er nog iets van een soort sociaal drama van te maken strandt op het sentimentele einde. Een tegenvaller, ondanks de soms mooie plaatjes.

Een paradox. Vroeger beschouwde ik deze film, als één van de beste Nederlandse films ooit gemaakt. Eindelijk eens een film, waarin het verzet niet louter heldhaftig was, maar de vraag gesteld werd: Wat is een held? Helaas kregen de romanschrijver en de regisseur behoorlijke meningsverschillen over het scenario. Hermans wilde een verfilming van zijn roman, Rademakers wilde meer het thema van de roman verfilmen. Het laatste gebeurde uiteindelijk, waardoor de vraag uit de roman, of er nu wel of geen dubbelganger (Als twee druppels water) bestond, helaas verdween. Eindelijk weer eens terug gezien (was lange tijd niet mogelijk omdat Freddy Heineken de rechten had en vertoning verbood), schrok ik me eigenlijk een hoedje. Weliswaar blijft het thema interessant, is de fotografie van Raoul Coutard fenomenaal en kan de muziek van Jurriaan Andriessen er mee door, maar boy, oh boy het acteerwerk! Werkelijk tenenkrommend. Niets klinkt spontaan, de acteurs denken blijkbaar dat ze op het toneel staan en zeggen hun, ook al weinig natuurlijk geschreven teksten, letterlijk op, alsof het een hoorspel betreft. Kortom, de film heeft de tand des tijd absoluut niet doorstaan, maar, vanwege het thema, zou hier ( zoals Filminfo hierboven al suggereerde) een remake bijzonder interessant kunnen zijn.
P.s. Zou de film vroeger een ruime 8, misschien wel een 9 gegeven hebben, maar het herzien levert, na heel veel wringen en nostalgische gevoelens maar een mager zesje op.

Aardige satire op de"hoogstaande" kunstwereld, die blijkt te bestaan uit manipulatieve zelfverrijkers, oplichters en ander soort gepuis. Met kunst heeft het eigenlijk in de verste verte niets meer te maken, maar met dollartekens in de ogen des te meer. Af en toe wat chaotisch en wel heel braaf de"gewone man " als toonbeeld van rechtschapenheid opvoeren, kijkt de film toch lekker weg, niet in de laatste plaats doordat de acteurs uitstekend hun rol vervullen.
Plezierige film.

Wat zal ik hier nu van zeggen? Ik heb me niet verveeld bij deze film, alhoewel je iedere ontwikkeling van het verhaal mijlen ver van te voren aan zag komen. Wat dat betreft geen verrassingen. ( nou ja, misschien de slotscène), maar de film is professioneel gemaakt, heeft een uitstekende A-cast en kijkt lekker weg. Da's voor de meeste mensen ruim voldoende, vandaar ook de 7 van mij.

In tegenstelling tot de reactie van XSuuSX hierboven, heb ik de serie in 2 delen bekeken en dat was achteraf niet zo'n goed idee. Want behalve het feit, dat je na een week er weer helemaal in moet komen, geeft deze serie me het gevoel, dat ik naar twee aparte films heb zitten kijken. Lyrisch over deel 1 ( de aanleiding), kwam mij deel 2 met zijn vele zijlijntjes veel rommeliger over, was de opgebouwde spanning ook wat uit het verhaal verdwenen en werd de focus te veel gelegd op het disfunctioneren van de rechtelijke macht en de invloed daarop voor miskende slachtoffers. Belangrijk allemaal, maar qua scenario niet echt handig, omdat het verhaal een beetje als een nachtkaars uitging.
Advies: Binge-watchen, dan maakt de serie waarschijnlijk een grotere indruk.

Typisch Amerikaanse high school komedie, waar kraak nog smaak aanzit. Je krijgt geen affectie met de hoofdrolspelers, een echte goeie grap zit er niet in en het einde in natuurlijk helemaal afgezaagd Amerikaans!
Dat zoiets bij comedy central op het program staat!

Boeiend portret over Nederlandse vrouwen, die als kind de verschrikkingen van de Japanse jappenkampen in de 2e wereldoorlog meegemaakt hebben. Alhoewel er geen filmmateriaal voorhanden is, zijn de verhalen van de desbetreffende vrouwen genoeg om een indruk te krijgen over die, zeker voor een kind, gruwelijke tijd, die ook na 80 jaar nog psychische wonden en trauma's achterlaat.

Briljante animatiefilm met een fantastisch scenario Heerlijk om alle emoties uit de puberteit als wezens hun ding te laten doen. Gewoon ondergaan, deze film!
Kleine kritische noot: Ik bekeek de Ov-versie in de bioscoop en het was mij een raadsel, dat er toch nog verschillende gezinnen met echt kleine kinderen aanwezig waren. Waarom die mensen niet naar de Nederlandse versie gaan, die waarschijnlijk ook voor kleinere kinderen nog te moeilijk is, blijft onbegrijpelijk.

Op zich is een thriller, waarbij een luxe jacht de val is waar men uit moet zien te komen een aardig idee, vooral als je laat zien hoe oppervlakkig de verhoudingen tussen zogenaamde vrie den zich ontwikkelen. Helaas maakt het scenario zich er uiteindelijk met een "Jantje van Leiden" af en zijn de hoofdrollen niet sterk genoeg om er een echte peychologische thriller van te maken.

Angstaanjagend om te zien hoe een totalitair systeem functioneert. En dan kan de setting van deze film wel het roerige jaar 1983 in Polen zijn, geloof maar niet, dat de zaken tegenwoordig anders lopen. Alleen al de toestanden in Rusland zouden een re-release van deze film rechtvaardigen. Beklemmende film.
P.s. Op Netflix staat ook nog een bijzondere serie over deze periode: '1983"

Je laatste opmerking is juist de essentie van de film.Als je dat met beelden opvult, houd je een middle of the road thrillertje over. Zou je overigens aanraden het Deense origineel te bekijken, dat vele malen beklemmender is.

"Happy Together", maar niet heus! Twee gay mannen die niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar kunnen. Da's eigenlijk het hele verhaal. Omdat het grootste gedeelte zich afspeelt in Buenos Aires speelt de melancholische tangomuziek aardig in op de stemmingen evenals de cinematografie, die woest en wild om zich heen slaat en bovendien de gekste kleurfilters gebruikt en met de happy scenes weer op zwart-wit overschakelt, waarna de woeste watervallen weer de chaos in de verhoudingen tonen. Blijkbaar vonden ze het in Cannes 1997 fantastisch en sleepte de regisseur er de grote prijs weg, maar geef mij zijn volgende film "In the mood for love' maar.

Dat gebeurt wel meer met Europese films. Als iets goed is, wordt het direct gejat door de Amerikanen. Niks mis mee overigens, maar 9 van de 10 keer is de remake slechter. ( viel bij deze film nogal mee)

Eentje, die je al gezien hebt. De remake van deze " The next three days"

Het zal allemaal wel geweldig poëtisch zijn, deze liefde tussen 2 vriendinnen, die elkaar steeds maar weer aanhalen en afstoten, maar ik vond de film dodelijk vermoeiend en eigenlihk ook uitermate saai.Mooie beelden, dat wel, maar tegelijkertijd vreselijke zeurmuziek, die ons in een hemelse sfeer zou moeten brengen. De regisseur had beter een fotoboek kunnen maken.

Ja, het zullen niet alle films zijn, die ik me herinner,maar bv. een film als "body heat", ook een film-noir uit die periode (1981) staat me nog op het netvlies. Zowieso blijven films, die ik in de bioscoop gezien heb aanmerkelijk beter in het geheugen.

Na 39 jaar opnieuw bekeken en herinnerde me er niets van, dit in tegenstelling tot andere films uit die periode. Dat neemt niet weg, dat ik zowieso fan van de Coen brothers ben, all hun films heb gezien en herzien en ieder initiatief om hun films in de bioscoop terug te brengen toejuich, maar deze stond me als enige niet meer bij.

Laatste keer gezien in november '85, maar blijkbaar niet zoveel indruk op me gemaakt, dat ik er nog iets van wist.
Aardige poging tot film-noir, maar nou ook weer niet zo spectaculair, dat het de re-release in dit jaar rechtvaardigt. Zal te maken hebben met het Coen retrospective.

Ik zal ongetwijfeld niet de doelgroep zijn, maar als je huiselijk geweld als thema aan de orde wilt stellen, is dit bepaald niet de manier. In eerste instantie een kruising tussen een soort romkom met een fifty shades of grey produktie met louter en alleen mooie, rijke mensen, die wonen in huizen, die voor de gewone man onbetaalbaar zijn, wordt het verhaal van de hoofdpersoon een kopie van haar nare jeugdherinneringen over het geweld van haar vader, dat in flashbacks uit de doeken wordt gedaan. Onder begeleiding van enorme zeursongs vecht ze zich met baby en al daaruit.
De titel van de film: "It ends with us" is de positieve slotzin, maar da's voor Amerikanen blijkbaar niet positief genoeg en daarom volgen er nog meerdere zoetsappige endscenes.
Wat zouden Fransen of Italianen van zo'n thema wel niet hebben kunnen maken! Helaas is dit alleen maar een technisch goedgemaakte, veredelde Hallmark productie geworden.

Liefdeskomedie van één dag met als middelpunt van het wel en wee een bistro, het Franse equivalent van ons "bruine café". Typisch Frans, dus oeverloos geleuter, maar in dit geval niet storend vanwege de vele plotwendingen.

Merkwaardig lege film, die op mij overkwam als een mislukte tv-productie. Geen affiniteit te krijgen met de acteurs, die door het slechte scenario geen enkele kans kregen een reëel personage neer te zetten. Was de handboog hier niet een (onzinnig) wapen geweest, dan had waarschijnlijk geen producent er geld in gestoken. Totale mislukking, zelfs 13-in-een-dozijn is nog te veel eer.

Alle thriller en mystery elementen zijn helaas al na 10 minuten looptijd verdwenen. Dit is geen M. Night Shylaman film, zoals we van hem gewend zijn, maar een familie productie (dochter in een hoofdrol en da's geen succes) met een slecht en ongeloofwaardig scenario. Bovendien duurt de film oeverloos lang en is de hoofdpersoon blijkbaar in staat iedere keer weer een muizengaatje te vinden om de film nog langer, maar niet spannender te maken. En dan belooft de eindscene ons ook nog eens een deel 2? Ik mag hopen van niet!