Reacties

Zou er ontwikkeling inzitten, vroeg ik me af na het meer dan bizarre "Singapore Sling" van Nikos Nikolaidis op You Tube gezien te hebben. Nou, dat was snel te onderzoeken, want alle andere films van deze "beroemde" Griekse cultregisseur zijn er ook te vinden. Al een teken aan de wand? Jazeker, want behalve, dat deze film 15 jaar nieuwer is en in kleur is ie net zo bizar, maar bovendien oeverloos saai! Dus veel progressie heeft de regisseur niet gemaakt. Een dringend advies dus: Besteed geen 2 uur van je leven aan deze would-be artistieke bizarre onzin.

Ja, nou je het zegt!

Wie dacht dat Yorgos Lanthinos bizarre films afleverde, heeft waarschijnlijk nog nooit gehoord van die andere Griek: Nikos Nikolaidis. Tsjonge, tjonge ik werd er op attent gemaakt in "Schokkend Nieuws" ( super maandblad, echt een aanrader!) dat een uitgebreide recensie publiceerde. Deze film, aangekondigt als zwarte horror komedie is niet bizar, maar BIZAR 2.0!
In zwart-wit geschoten op ouderwets 1:33 formaat lijkt ie in eerste instantie op een film-noir uit de jaren '40, ook al omdat het om een zoektocht naar "Laura" gaat en de muziek van deze film constant gebruikt wordt, maar hier hebben we te maken met twee volkomen geschifte familieleden, die een private eye ( singapore sling) gevangen houden.... en dan moeten alle taboes nog beginnen!
Het zal bepaald niet ieders pakkie aan zijn, deze film,die in Engeland lange tijd verboden was, maar één ding is zeker: veel absurder zal je ze niet vinden. Tsja, en hoe je zo'n film moet beoordelen? Ik maak er maar een 6-je van.
Toch nog nieuwsgierig? De film staat zowaar op YouTube!

Eigenzinnige docu over het verdachte neerstorten van het vliegtuig, waar de toenmalige secretaris-generaal van de VN in 1961 in zat, levert veel bekentenissen en verdachtmakingen op, maar een stevig bewijs wordt niet gegeven. Wel komt men achter een complot om Aids in het werelddeel Afrika te verspreiden, maar of het nu komt omdat net voor de uitbreng van de film COVID voor de deur stond, of dat die theorie ontkracht is, zullen we niet weten. Ik heb er in ieder geval na 2020 niets meer over gehoord.

Een bijna filmisch gedicht over de onzin van het militaire bestaan. "Geweldig werk!" ( beau travail), maar hoezo geweldig? Onzinnige opdrachten maken een mens niet beter en kun je je daarover moeilijk uiten, dan slaat ook nog eens de vlam in de pan wat betreft je gedrag t.o.v. de groep militairen, die je zou moeten leiden, zodat er geen andere vijand meer nodig is, om chaos te voorkomen.

Nou niet bepaald een film die je in de Nederlandse art-houses zou verwachten, deze Franse feel-good komedie voor een groot publiek.Een onderwerp wat pijnlijk zou kunnen zijn. Het verhaal over 2 overvallers, die zich schuil houden op een vakantiekamp voor jongeren met een beperking pakt zowaar helemaal goed uit door iedereen in zijn waarde te laten onder het motto: beperkingen hebben we allemaal! Een leuke film, die in Frankrijk al op 'Intouchables"recettes zit.
Maar verwacht geen moeilijke "woke" arthouse film!

De beperkte houdbaarheid van animatoren in een Grieks all-inclusive hotel wordt hier uit en te na getoond.Een ellendige wereld, die je als jongelindg misschien enthousist ingaat (zon,, sex en drank) maar je na jaren van hetzelfde "yes sir, i can boogie" niet in de koude kleren gaat zitten. 3 maanden opgesloten zitten in apartementjes, die die naam eigenlijk niet mogen dragen en iedere dag maar weer "opzitten" en je kunstje doen, is op den duur ondraaglijk. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de strontvervelende toeristen, die je moet verdragen. Een dier (animal) heeft waarschijnlijk nog een beter leven. Een trieste film, die eigenlijk wat meer editing had kunnen gebruiken, want 116 min. een monotoom leven te bekijken, vergt ook van de bezoeker een hele inspanning!

Juist, dat weet je in ieder geval wel!

Geheel en al passend bij de wereldwijde storing van Microsoft, is dit een spannende thriller, die meteen een waarschuwing is om niet alle zaken aan de computer over te laten. We zien het misbruik dagelijks.
Een raadsel, waarom deze intelligente Franse thriller (Wat nou, black box?) niet in de bioscoop is uitgebracht!

Voorop gesteld, dat deze film maar weinig meer te maken heeft met de verhalen van Beatrix Potter, is het slsnog een aardige familiefilm geworden. Weliswaar niet zo goed als deel 1, maar vooral de marktdiefstal is een perfecte combinatie van speelfilm en animatie. Overigens blijft, in dezelfde stijl, "Paddington" veel leuker.

Herinneringen, je kunt ze kwijt zijn, je kunt ze fout interpreteren of er niet meer aan willen denken, maar iedereen heeft er mee te maken en ze kunnen bepalend zijn voor de rest van je leven.
Twee schitterende hoofdrollen maken er hier een indrukwekkend,zei het somber filmdrama van, dat je niet snel zult vergeten. Zeer de moeite waard.

Hallo, daar ben
ik weer om mijn gevruikelijke "Bruce Willisje" te doen.
Ditmaal hoefde ik nog geen 3 min. in beeld te zijn, want ook John Malkovic doet een "Bruce Willisje" van 3 min.!
Gaat de film nog ergens over? "Ja, dat weet ik niet, we hebben alleen onderhandeld over de filmposter"
Dit is niet 13-in-een-dozijn, maar mininimaal 26!
Jammer, dat ik "Orthrus" te laat las.

Bijzonderecserie, waarin Allush ons meeneemt op rondreis langs verschillende minder bekende plekken op aarde. Het voordeel van Arabisch spreken is ook bij sommo
Ige keuzes goed zichtbaar. De moeite waard!

Deel 1 was geweldig, deel 2 al iets minder, dus ik vreesde met grote vreze, dat deel 3, ook al omdat ze voor het eerst onder het "juk" van Disney producties zaten, er nu niets meer van de heerlijk idiote, grofgebekte parodie zou overblijven. Had ik het even mis: de film is nog groffer, nog bloediger en nog gekker dan deel 1. Kritiek op van alles en nog wat, van het zinkende schip 20th century fox, via de woke idiotie tot de idiote salariseisen van Hugh Jackman, alles wordt becommentarieerd en zelfs de muziekkeuze paste daarbij. Bijna ongelooflijk dat Reynolds dat voor elkaar kreeg. En zelfs voor mij, die eigenlijk niet zo veel op heeft met het Marvel universe, was het een permanente lachbui van 2 uur. Heerlijk!

Donker Belgisch stadsdrama met als eigenlijke hoofdrol de verloederde stad Brussel , die er in de nacht zowieso al net zo dramatisch uitziet als alle gebeurtenissen, die er zich in afspelen.
Daardoor krijgt het eigenlijk simpele verhaaltje het gevoel van een helletocht mee, ook al door de geweldige hoofdrol van de Spaanse acteur Antonio de la Torre.

De bekende, don't do it, waarschuwing voor jonge drugdealers, is, ondanks de uitstekende hoofdrol van Conrad Khan, een te cliché verhaaltje over een 14-jarige puber met moeilijkheden op school en een disfunctionerend gezin (waarin hij moet zorgen voor zijn jongere zusje), die om aan geld te komen vanuit de stad dealt in de provincie, waar het aanbod minder is. Maar in deze " county lines" zijn meerdere kapers op de kust, zodat hij in nog grotere moeilijkheden komt.... Triest, maar weinig nieuws onder de zon

wel gaan kijken! Is absoluut de moeite waard.

Wat een ongelootlijke rommel. Dat er voor zoiets banaals en vervelends nog een publiek te vinden is, is waarschijnlijk het meest paranormale aan de hele film. Wie zit er op zo'n prequel te wachten? Oh, natuurlijk de aandeelhouders van Blumhouse, want ook aan dit prul werd weer dik verdiend. Over paranormaal gesproken!

"Rien a foutre" (Wat kan mij het schelen) laat ons een ontluisterend beeld zien van de huidige generatie 20-ers in hun "opgepimpte" eenzaamheid, maar ook van de huidige kapitalistische maatschappij, die die jongeren nauwelijks kansen geeft. Lullige baantjes, slechte contracten, genoeg om in complete lethargie te verzinken. Zo wordt ook onze hoofdpersoon voorgesteld, totdat we haar vluchtige leven zien als de verwerking van een rouwproces, het verlies van haar moeder, maar of dat nog goed komt...
Een schitterende, overtuigende rol van Adele Exarchopoulos maakt van de film een bijzonder, maar ook een somber tijdsbeeld.Als dit de toekomst is,ben is ben blij, dat mijn 20-er jaren al behoorlijk ver achter me liggen.
Overigens merkwaardig, dat deze film de Nederlandse bioscopen niet gehaald heeft.

Enigszins begrijpelijk, dat Nederlandse distributeurs een uitbreng niet aandurfden, omdat de zaak hier in tegenstelling tot in Frankrijk weinig stof deed opwaaien. Maar ondanks de onbekendheid van het waargebeurde onderwerp, is dit een fascinerend rechtbanksdrama over een individu tegenover de maatschappij en hoe het recht helaas in een politieke keuze kan verzanden of erger nog, anti-semitisme mee zou kunnen laten wegen in de uiteindelijke uitspraken .
Heel boeiend, ook als je niet bekend bent met de historische gebeurtenissen.

Naar de gelijknamige bestseller van Julia Franck laat de film, vanaf de Weimar republiek van de jaren '20 tot in de jaren '50, een dramatisch portret zien van een vrouw, die door cultuur, godsdienst en tijd nauwlijks de mogelijkheden krijgt, zich zelfstandig te ontwikkelen, maar niet opgeeft. .De Duitse maatschappij met al haar dogma's wordt bepaald niet gespaard, als het om de positie van de vrouw in die tijd gaat , Prachtig vertolkt, maar, zoals het zo vaak bij een roman verfilming gaat, komen de bijrollen er, bij gebrek aan tijd, er nogal bekaaid af. Een serie was misschien een beter idee geweest. Toch de moeite waard!
Merkwaardig om een Nederlandse titel aan de film mee te geven, terwijl de Duitse titel " Die Mittagsfrau" toch duidelijk genoeg is. Zou dat komen, omdat Duitse films commercieel niet lekker liggen?

Vechtende Oekraïners in een bos onder leiding van een paar Amerikaanse B-acteurs, da's waar ik bijna (zucht) 2 uur naar heb zitten kijken! Een bar en boos simpel verhaaltje waarvan de uitkomst al na 5 minuten duidelijk is, geeft aanleidig tot oeverloze zwaardgevechten, die filmisch gezien nog eens weinig voorstellen ook. En dan dat bos, dat als decor en enige plaats van handeling wordt gebruikt! Nee, dit was wel een heel goedkope B-film. "Gladiator", where are you, when we need you?

Rommelige, niet echt spannende B-film van 13 in een dozijn. Wat Amerikanen toch hebben met ex-worstelaars, die zo nodig filmster willen worden, is al helemaal een raadsel, zeker als het hier de tamelijk onappetijtelijke Randy Couture ( hoe bedenk je zo'n naam) betreft, die werkelijk geen zin naturel uit zijn mond krijgt. 20 jaar geleden lagen zulke films in de video bak voor 1 euro, maar zelfs dat is de film niet eens waard!

Wat moeten we hier mee aan? Pubermeisje wil de seks ontdekken, maar het gezin waarin ze opgroeit is zo streng in de christelijke leer, dat zelfs het woord al niet ter sprake komt, laat staan staan seks voor het huwelijk. De ontdekkingstocht gaat alle kanten op, als ze haar ervaringen en ideeen met anderen via een blog deelt. Verrassend vooruitstrevende film uit Chili, die niet helemaal in een hokje te vangen is.

En ik verheugde me zo op de terugkeer van John Woo aan het Amerikaanse filmfront, waar hij 20 jaar geleden zijn laatste film draaide (Paycheck). Helaas, ondanks de schitterende geweldsballetten, kon me de film geen moment boeien. Of dat nou kwam door het simpele verhaaltje of door het feit, dat er de hele film niet gesproken werd, weet ik niet precies,maar anderhalf uur acteurs aanschouwen, die niets anders dan af en toe 'oe" of "ahh" mompelen (en dan hebben we het nog niet eens over de hoofdpersoon, want die kan niets zeggen), terwijl je wel getracteerd wordt op stampende muziek met af en toe een zangstem, is mij teveel van het goede. Ik hoop, dat dit experiment eenmalig was en dat de volgende film weer een complete John Woo zal zijn. Dit is dus een halve Woo, vandaar een 5