Reacties

Wat moeten we hier mee aan? Pubermeisje wil de seks ontdekken, maar het gezin waarin ze opgroeit is zo streng in de christelijke leer, dat zelfs het woord al niet ter sprake komt, laat staan staan seks voor het huwelijk. De ontdekkingstocht gaat alle kanten op, als ze haar ervaringen en ideeen met anderen via een blog deelt. Verrassend vooruitstrevende film uit Chili, die niet helemaal in een hokje te vangen is.

En ik verheugde me zo op de terugkeer van John Woo aan het Amerikaanse filmfront, waar hij 20 jaar geleden zijn laatste film draaide (Paycheck). Helaas, ondanks de schitterende geweldsballetten, kon me de film geen moment boeien. Of dat nou kwam door het simpele verhaaltje of door het feit, dat er de hele film niet gesproken werd, weet ik niet precies,maar anderhalf uur acteurs aanschouwen, die niets anders dan af en toe 'oe" of "ahh" mompelen (en dan hebben we het nog niet eens over de hoofdpersoon, want die kan niets zeggen), terwijl je wel getracteerd wordt op stampende muziek met af en toe een zangstem, is mij teveel van het goede. Ik hoop, dat dit experiment eenmalig was en dat de volgende film weer een complete John Woo zal zijn. Dit is dus een halve Woo, vandaar een 5

Dat mag ie wel stellen in deze barre tijden!

Helaas, je zult het, ten onrechte, moeten doen met Netflix.

Te "Adagio" (langzaam) moeten Nederlandse filmimporteurs gedacht hebben, waardoor de film niet in de bioscoop is uitgebracht. Boy, were they wrong! Dit is een schitterend misdaad drama van top regisseur Stefano Sollima (Suburra, Sicario, Romanza Criminale en Gomorra, la serie) met de crème de la crème van de hedendaagse Italiaanse acteurs. Bijna Shakesperiaans zitten alle facetten van het menselijk bestaan in deze film-noir verwerkt. Had de film graag op een groot bioscoopscherm gezien, maar helaas! Een topfilm, kortom!

Maar toch een voldoende?

Moeten we Aram v.d. Rest feliciteren met de nominatie "Slechtste regisseur ooit sinds Henk v.d. Linden in de jaren '50 de matinees onveilig maakte met meesterwerkjes als "Sjors van de rebellenclub" en "Twee jongens in een oude auto", hem sterkte wensen met zijn volgende regie voor BabyTV of medelijden met hem hebben, omdat hij veroordeeld is tot zulk slecht materiaal, zo'n beroerd scenario en het moeten werken met BN-ers, die nog nooit van acteren gehoord hebben? Of moeten we het NFF op hun donder geven, dat ze aan dit soort wanproducten nog steeds subsidie verstrekken? We zullen het niet weten, maar wel zeker is, dat we hier met een enorme puinhoop te maken hebben! Waar is Mees Kees met Sanne Wallis de Vries, als je die nodig hebt ?

Is, helaas, al in productie, 't is niet te geloven!

Dat de regisseuse ervaring heeft in het gevangeniswezen (ze werkte er enkele jaren)is wel af te zien aan de bijna documentair ogende scenes tijdens de bezoektijden in de gevangenis, waar de 3 verhaallijnen uiteindelijk eindigen. Niet noodzakelijk, want de 3 verhalen zijn op zichzelf sterk genoeg om te laten zien wat voor een impact een gevangenisstraf heeft, in dit geval niet op de daders, maar op de wereld om de daders heen. Prachtig geacteerd blijft de film boeien bij elk van de verschllende verhalen. Kortom, mooie film.

In een groot gedeelte van de 20e eeuw was het voor de Australische regeringen blijkbaar een "must" om zo snel mogelijk alle oorspronkelijke culturen om zeep te helpen en de aboriginals in sneltreinvaart tot het christendom te bekeren. Deze film laat een " onbevlekt" jongetje zien, dat, van uit zijn ogen bekeken, moet zien te dealen met dat gekke geloof inclusief al zijn absurde regeltjes en maniertjes om mensen angsten bij te brengen..
Film is wat traag, Cate Blanchett iets te schmierend en wat het verhaal betreft iets te onduidelijk over de gewoontes en gebruiken van de oorspronkelijke inheemse culturen, die zouden kunnen verklaren, waarom het kind allerlei dogma's uit het Christendom zo maar over zich heen laat komen.
Waarschijnlijk is de film voor Australiërs veel duidelijker.

Daniel Brühl, zoon van de, in de jaren '50 en '60, populaire Duitse schlager-zangeres Heidi Brühl, herinner ik me net

Je dacht, dat ik die nog niet gezien had?

Een bijzondere "coming-of-age" film, over de verhoudingen tussen liefde en sex , waarbij de cultuur tussen jongeren met een Arabische achtergrond een grote rol spelen Mooi en gevoelig geacteerd en bovendien een hommage aan de klassieke Arabische erotische literatuur.

Prima combinatie van romkom en natuurrampenfilm. Was natuurlijk duidelijk dat de film er op alle fronten perfect uitziet met Steven Spielberg als producer. Kwaliteit verloochent zich zelden en het is een genot te zien, wat een A-productie met een relatief simpel verhaaltje kan doen.

Pardon... een komedie? Hoezo, want hier is werkelijk niets leuks in te vinden. Ze doen hier maar wat in de hoop, dat het publiek een paar sexgrappen leuk vindt en het als een tweede " Bridesmaids" beschouwen. Met zo'n scenario en slechte overactingis zelfs iedere vorm van kritiek overbodig! Niet aan te gluren!

Leuk als jeugdsentiment, maar natuurlijk compleet achterhaalt Eddie, dit keer niet als Lemmy Caution, maar als een , ten onrechte, veroordeelde buikspreker ontsnapt uit de gevangenis en probeert zijn onschuld te bewijzen. Dat gaat hem nogal gemakkelijk af, want, zowel de politie als de boeven zijn dommer dan dom. De plot en het acteren zijn "genuine" Bassie en Adraan en het is dus eigenlijk verbazingwekkend, dat de films met de Dick Bos/ James Bond van de jaren '50 zo'n succes hadden.(zie ook de Nederlandse bioscooptitel, waarin niet het filmkarakter, maar de filmster genoemd wordt) Maar als jeugdsentiment blijft het natuurlijk grappig om weer eens te zien. (en te ontdekken, dat Roger Vadim nog even opduikt en dat de soundtrack nota bene van niemand minder dan Michel Legrand is) Dus toch maar een voldoende, alhoewel de film (een knokfilm noemden we dat vroeger), dat eigenlijk niet waard is.

Jammer, maar zou het kunnen komen, omdat je 'm waarschijnlijk niet op een gtoot scherm in de bioscoop gezien hebt? Film leent zich absoluut niet voor een tv-scherm, laat staan met reclame onderbrekingen.

Meer een maatschappij-kritische observatie dan een hierboven aangegeven aktie misdaad film, dit langzaam, beschouwende drama over een groep "underdogs", die ook in de criminaliteit het onderspit delven tegenover " de grote jongens" Vergeet dus de aktie, maar bekijk een disastreus portret over gewone mensen, die door wat verkeerde beslissingen willen ontsnappen uit de uiterst sombere " banlieus". Zal niet naar ieders meug zijn.

Wat begint als een romantische, bijna sentimënttele liefdesgeschiedenis (waarin het liefdeskoppel zelfs een duet a la " parapluies de Cherbourg" op de prachtige score van Gabriel Yared zingt, ontaardt het huwelijk in een strijd en een lijdensweg voor de vrouwelijke partner als de echtgenoot een bezitterige psychopaat blijkt te zijn. Schitterende hoofdrollen maken van dit drama een angstaanjagende horrorthriller! Zeer aanbevolen!

Het is leuk, dat de regisseur de ervaringen met zijn grootmoeder in een fictief(?) Verhaaltje in beeld heeft gebracht (en haar in de aftiteling ons ook nog even toont) en natuurlijk een schitterende 93-jarige actrice de hoofdrol laat spelen, maar mijn verwachtingen, na het zien van de trailer, werden echter geen bewaarheid. De film is een lieve, maar af en toe ook saaie komedie, die af en toe mij wat te sentimenteel overkomt. En dat, terwijl de originele Shaft, Richard Roundtree een a-typische rol speelt (maar ja, die is ook al vele jaren ouder). Kortom, aardig, maar geen hoogvlieger.

Donald Sutherland: R.I.P!

Langzame opbouw, gekke dialogen, bizar scenario en na geruime tijd een explosie van geweld! Muziek uit de jaren '70 net zoals de optiteling; het lijkt wel een gemankeerde Tarentino film. In ieder geval slaagt Joe Carnahan er in zijn zoveelste aardige actiefilm af te leveren! Houd die man in de gaten!

Je vraagt je soms af, hoe het mogelijk is, dat er nog producers zijn, die hun geld in zo'n slecht scenario willen steken.Dit is, wat je noemt,geld over de balk smijten. Je kunt op je vingers natellen, dat het eindproduct het nooit verder zal schoppen dan een uitverkoophapje voor VOD distributeurs, die de film misschien voor een jaartje in hun bestand willen opnemen om vervolgens te concluderen, dat er geen behoefte is aan een -tigste slechte haaienfilm.

Een dramatisch gegeven, de kranten stonden er in 2010 vol van, wordt op een documentair-achtige manier weergegeven. En da's meteen het probleem met deze film. We kennen het verhaal, weten de afloop en zitten dus te kijken naar al bekende gebeurtenissen en da's toch te weinig om er een spannend, dramatisch verhaal van te maken. Ook de internationale cast voegt weinig toe aan het geheel en de rol van , de door mij hoog gewaardeerde actrice, Juliette Binoche is bijna gênant te noemen.

Natuurlijk is dit een romkom, maar wel eentje, zoals ze gemaakt moeten worden. Een prima basisgegeven, prima acteurs, een aardig verhaal, uitstekende setting en natuurlijk een schitterende, nostalgische jaren'60 soundtrack!
Eat you heart out, Nederlandse romkoms!