Reacties

Godzilla x Kong? Maar waar is Godzilla? Die ligt te slapen in zijn Godzilla-mandje: het Colossseum in Rome! Hij wil er nog wel even uitkomen, voor zo'n 10 minuten, want zijn naam staat in de filmtitel , maar daarna is het terug naar de mand ( die in de tussentijd blijkbaar hersteld is, want bij het weggaan trapte ie 'm nog even kapot) De filmtitel zou dus moeten zijn: "Kong in the Hollow Earth of the Apes", waarin Kong, als pleegvader van een jong aapje fungeert. O, ja dan zijn er ook nog wat stereotiepe mensen, die allemaal door een studio-oerwoud wandelen en Mothra, die niet in de titel mocht, komt ook de boel nog even opleuken! De boel, want wat een janboel is deze film geworden. Verreweg de slechtste uit de nieuwe serie. Een docu over het maken van CGI was waarschijnlijk interessanter geweest. R.I.P., Kong!

Een paradox! Een actiefilm, die ons wil laten zien, dat het publiek zo primitief is, dat ze steeds bloediger en dodelijker geweld voorgeschoteld willen krijgen en dat producers in staat zijn zelfs on-line moorden te ensceneren, als het maar veel geld oplevert. Hoe moorddadiger, hoe meer kassa! Een belangrijke boodschap! Helaas doen de producenten van deze film precies hetzelfde en is hun boodschap dus zo hypocriet als wat! Kortom, een aktiefilm om een vieze smaak van in je mond te krijgen en ook eigenlijk niet te vergelijken met die talloze andere survivalfilms, waar gretig uit geleend wordt.

Laten het woord "thriller" voor deze film maar vergeten. Dit is gewoon een drama, waarbij de misdaad uiteindelijk uit de hoge hoed komt. De scenario schrijvers hebben voor deze opbouw gekozen, daar waar de. op deze film gebaseerde. roman juist aan het eind begint en terugkijkt op de gebeurtenissen. Er is dus een duidelijk verschil tussen schrijf- en beeldtaal. Die keuze is dus wel terecht, maar qua opbouw zitten we toch te lang naar een wat langdradig verhaal te kijken, dat pas ver in de tweede helft van toon verandert.
Ondanks de uitstekende acteerprestaties was het dus misschien wel een slechte keuze deze roman te verfilmen.

Een dramatisch familiedrama,,waarin de zoon probeert de oorlogsgeheimen uit het verleden te ontrafelen. De film bestaat voornamelijk uit flashbacks in kleur, terwijl het heden zich in het zwart-wit afspeelt Dat is prettig, omdat François, de hoofdpersoon door 3 verschillende acteurs gespeeld wordt, wat af en toe wat verwarring oplevert (1942 en 1955 zien er qua tijdsbeeld niet zó verschillend uit). Gelukkig ontrafelt " het geheim" zich toch langzaam, maar wel duidelijk. Een mooi psychologisch drama, gebaseerd op een autobiografische roman met dezelfde titel.

De setting op het prachtige natuur eiland La Gomera in de mist geeft het verhaal een extra mysterieus tintje.Het verhaal is verder een standaard politiiethriller, die prettig wegkijkt.

Zeker , maar in principe is alles beter in de bioscoop!

Om te zien, hoe het wel uitstekend kan, moet je "the fall guy" bekijken.

Ben bang, dat het verhaal in deel 2 nog steeds niet begint.

Redelijk maffe komedie, die probeert de Monty Python stijl te imiteren. Dat lukt af en toe in losse scenes, maar werkt niet helemaal op speelfilm lengte. Leuk zijn het misbruiken en verbasteren van allerlei Shakespeare teksten in bizarre situaties.

Alhoewel ik zelfs de titel van de film wel begrijp, ben ik toch een beetje "Lost in het scenario" geraakt, in ieder geval " Lost in transition" bij het omzetten van ideeën naar film vormen. Alle ellende, die Mexico momenteel meemaakt zit op één of andere manier wel in de film, wordt sarcastisch of cynisch neergezet, maar het scenario springt zo van de hak op de tak, dat je je af en toe afvraagt: "waarom gebeurt dit en wat is de aanleiding voor dat?"

De verhalen van 3 vrouwen uit verschillende culturen, die allemaal in een crisis komen, die hun levens voor altijd zal veranderen, worden verbonden door de titel van de film: "De Vlecht". Dat is natuurlijk aardig gevonden, maar het betekent ook, dat de verschillende, op zich interessante verhalen, wat weinig ruimte krijgen in een film van net 2 uur. Bij elk van de verhalen zou wat meer aandacht voor de milieus van de vrouwen en wat meer diepgang beter gewerkt hebben. Desalniettemin zeker het bekijken waard.

Een schitterende jaren '50/'60 scenery (deed mij denken aan Todd Haynes' "Far from heaven"), twee prima actrices en een Hitchcock-achtig scenario maken van deze film een heel bezienswaardig product. Maar...als je het origineel gezien hebt ("Duelles", een Belgisch/Franse productie uit 2018) valt de film wat tegen. Of dat nou komt, omdat het truttige Belgische milieu en would-be deftigheid in de jaren '60 in het origineel herkenbaarder waren (want gespeeld door Nederlandstalige actrices) of dat ik het verhaal al kende, weet ik niet. In ieder geval prettig, dat het verhaal een tweede kans krijgt, want "Duelles" draaide nog geen 2 weken in de Nederlandse bioscopen.

Wat dacht je? Een 4 is eigenlijk al te veel!

Wat een geweldige film, wat een fantastische actrices, wat een verrassend scenario,wat een prachtige auto's, wat een schitterend Parijs intermezzo, wat een exquise garderobes, wat een interessante beroepen! Kortom, wat een topproductie! Graag nog 12 delen!

Goed geacteerde, maar dodelijk saaie zielenknijperij over mensen, die alleen zichzelf belangrijk vinden. Ultieme navelstaarderij, vergelijk het met al die mensen, die tegenwoordig hun wind-ei op X of Instagram willen leggen. Eigenheimers, zou men vroeger zeggen.
Voor wie toch nog geïnteresseerd mocht zijn: Complete film staat op YouTube.

Met talloze, goed geënsceneerde bloederige vechtscenes, maak je nog geen film. Daar heb je een goed scenario en professionele acteurs voor nodig en dat ontbreekt hier ten enen male. Volgens mij hebben ze hier zitten studeren op spectaculaire knokpartijen en zich pas later gerealiseerd, dat er ook nog een verhaaltje bij moest en dan krijg je dit! Superman verslaat 50+ getrainde vechtersen heeft zijn dochtertje terug. Ze staan op het strand en de zon gaat onder!
8 voor de choreografie, 2 voor het verhaaltje, maakt een 5.

Eenvoudig voortkabbelende komedie, die het moet hebben van de uitstekende oudere sterrencast, die ook hier weer laten zien, dat real stars never die ( nou ja, Richard Roundtree vorig jaar dan)

Onbegrijpelijk dat Andrew zo'n interview wil geven en vervolgens nog denkt, dat ie het aardig heeft gedaan. Maar dat wisten we natuurlijk allemaal al. Hier gaat het om de minutieuze voorbereidingen, die er voor moesten zorgen dat de prins schaakmat kwam te staan. Interessante repetities van beide zijden, handigheidjes en blunders van de persvoorlichters laten duidelijk zien, wat een poespas dat hele koninklijke theater eigenlijk is en hoe ook zij door de mand kunnen vallen. Perfect geacteerd maakt de regisseur er, ondanks de bekende afloop, nog een spannend verhaal van.

Het bizarre, waargebeurde verhaal over een Japanse soldaat, die de opdracht van zijn legerleiding zo exact opvolgde (befehl ist befehl), dat hij pas 32 jaar na het einde van de 2e wereldoorlog zijn gekregen opdracht be-eindigde toen zijn commandant hem van die opdracht ontsloeg. 32 jaar in de jungle, af en toe vechtend tegen de plaatselijke bevolking, omdat hij die nog steeds als de vijand zag. Nauwelijks een oorlogsdrama te noemen, maar meer een psychologisch portret van een man, die blijkbaar loyaliteit zo hoog in het vaandel had staan, dat enige beleving van de realiteit hem blijkbaar vreemd was. Of zou het gewoon een autist geweest zijn? Goed geacteerd, maar waarom de film zo lang moet zijn? Of wilde de regisseur ons soms laten weten, dat 32 jaar wel een lange zit is?

Het zal aan mij liggen, maar na de 3 reboots uit '11, '14 en '17, die ik fantastisch vond, helemaal als je ze vergeleek met de steeds slechter wordende vervolgen uit de jaren '70, vind ik dit een enorme terugval. Aan de verzorging van de film ligt het niet, maar we worden opgezadeld met een flauw en simpel verhaaltje, dat maar duurde en duurde en eigenlijk nauwelijks verrassingen in petto had. Nee, deze film had beter "The end of the planet of the apes" kunnen heten.

Een standaard, typisch Amerikaanse filmbiografie over een grote zangeres: Dionne Warwick, die past in het rijtje Billie Holiday, Ella Fitzgerald en Aretha Franklin.
Een zangeres, die niet ten onderging aan drank of drugs (overigens wel financieel door sjoemelende boekhouders), maar zelfs op haar 83-ste nog wel eens optreedt. Waarom de docu op het eind plotseling de focus verlegt naar Whitney Houston is niet helemaal duidelijk, maar alleen al om de fantastische songs van Burt Bacharach en Hal David is de documentaire zeker het bekijken en beluisteren waard.

Letterlijk zo'n beetje de laatste kans om met Duitsers te praten, die de oorlog als jong-volwassenen meemaakten. De meesten, op een enkeling na, vertellen hun verhalen op zo'n afstandelijke manier, bijna emotieloos, dat je je afvraagt of ze nog steeds PTSS verschijnselen hebben of dat de weg naar dementie al is ingezet.
'Wir haben es nicht gewusst", klinkt het helaas nog te vaak. Ben bang dat mensen in het algemeen het nooit zullen leren. Zie ook vandaag de dag!

De grens van Polen en Wit-rusland: groene bossen, die al gauw grijs worden en de film verder in zwart-wit laten zien. Agnieszka Holland verdeelt haar film in 4 hoofdstukken, waarvan het eerste deel het sterkst is. Een Syrische famile, die door de Wit-Russische overheid verleid wordt om via dat land over te kunnen steken naar Polen Pas na een comfortabele reis met de familie naar Minsk, komen ze er achter, dat ze gebruikt worden voor politieke doeleinden. En dan begint hun helletocht pas. Schitterend gefotografeerd, alsof het een documentaire betreft, leven we met deze mensen mee. Wat daarna wel op gaat vallen, is dat Holland niet alleen op zwart-wit filmt, maar ook de personages wel erg zwart- wit neerzet. Dat wordt nog eens benadrukt in de overige hoofdstukken, waardoor de film wat overbodig lang wordt. En ook bij de vergelijking in de epiloog kun je vraagtekens zetten. Desalniettemin een film, die belangrijke vragen stelt, maar nauwelijks signalen voor een oplossing geeft

En daar is ie, de remake : "Mother's instinct" vanaf 9 mei 2024 in de bioscoop.
Ben benieuwd!

Hier kun je alleen maar stil van worden en je plaatsvervangend schamen over gebrurtenissen, die , ook vandaag de dag, weer in Amsterdam plaats vinden.