Reacties

"Kinds of kindness" zou als mooie Nederlandse titel ' De absurditeit van liefde en genegenheid" kunnen hebben. De film begint al met "Sweet Dreams" van de Euyrithmics,waarvan de tweede en derde regel eigenlijk de hele lading van de film dekken: "Some of them want to abuse, some want to be abused"( who am i to disagree?), maar 10cc's "The things we do for love" zou ook passend geweest zijn.3 absurde smeekbedes om liefde of genegenheid, geheel en al in genuine Lanthimos stijl, Absurdisme all over, nog eens chaotischer gemaakt door de hoofdrolspelers in alle 3 de verhalen te laten acteren, maar in totaal andere rollen. De verwarring bijna compleet. You love it or you hate it! Ik hoor bij de eerste groep, maar gezien het aantal personen, dat vanmiddag de bioscoop vroegtijdig verliet, zal niet iedereen dat met me eens zijn.

Even goede vrienden, Dennis maar waarom vertel je de hele plot van de film? En als je dat perse wilt, zet 'm dan onder een spoiler. De korte inhoud wordt al door FilmVandaag beschreven, in dit blok geef je enkel een reactie en die staat alleen in de laatste zin van je verhaal.

Mooi al die opgespoorde oude filmbeelden van Suriname, die ook nog eens fantastisch ingekleurd zijn. Ook aardig is het de geschiedenis van Suriname te koppelen aan de persoonlijke geschiedenis van een vrouw, die in dit soort producties vaak slechts in de marge voorkomen. Ook de vertelstem van Denise Jannah past prima.

Kevin Costner probeert zijn "woke" inzichten op de grote trek van pioniers naar het Westen te geven, maar faalt daarin jammerlijk. Wat we te zien krijgen hebben we al tientallen keren in Westerns voorbij zien komen, ingekapseld in een goed verhaal.(o.a. How the west was won, The way west, Heaven's Gate) Dat ontbreekt hier ten ene male. Wat we te zien krijgen, zijn redelijk op zichzelf staande verhaaltjes, die te pas en te onpas afgebroken worden om verder te gaan met een andere scene. Voordat de ster van de film, Kevin Costner opduikt, zijn we al een uur verder en waar ie ploteling vandaan komt of heengaat is ook al niet duidelijk. De gehele film geeft het gevoel, dat je zit te kijken naar een opgeknipte TV-serie met op het eind ook nog eens een 10 minuten lange trailer van wat er in deel 2 allemaal niet staat te gebeuren. En alhoewel de natuuropnamen groots zijn, is het natuurlijk van de gekke, dat er niet in Cinemascope of Imax gefilmd is, maar maar men het formaat voor breedbeeld-tv vertoning aangehouden heeft.

Ongelooflijk vervelende "kijk mij eens goed geweest zijn" docu, waarin de ster zelf haar leven, liefdes en films zogenaamd grappig becommentarieert, maar zichzelf nog steeds meer dan geweldig vindt. Te weinig filmfragmenten ( nou ja, er waren ook nauwelijks hoogtepunten) en veel te vell over haar ex-mannen en over 'Dynasty". Kun je, als filmfanaat, zowiesa overslaan!

In poëtische stijl ( de film lijkt wel een gedicht) volgt de film de laatste levensjaren van dichter Jonn Keats, die op 25-jarige leeftijd overleed. Vooral de voorzichtige vriendschap met zijn niet officiële verloofde, Fanny Browne, zijn buurmeisje. Gelukkig geen zwaar drama, de regisseuse houdt een lichte toon aan,gebruikt de natuur, als stemmingsmaker en geeft de hoofdrollen alle tijd om iets moois van hun teksten te maken Weliswaar een kostuumdrama,maar één van de betere soort.

Is dit, volgens critici, de beste film ooit gemaakt? Ik ben bang, dat er weinig publiek is, dat dat met hen eens zal zijn. Is het een intrigerende film? Zeker wel, alleen al om de lengte, waarin we ons waarschijnlijk met het oeverloos saaie bestaan van de hoofdpersoon kunnen identificeren. Deze mevrouw heeft duidelijk geen zin meer in het leven ,of is een autist wat haar dagelijkse regels zou kunnen verklaren. Maar waarschijnlijk is het de onderhuidse spanning en pijn, die er op een gegeven ogenblik uitkomen, voordat zij weer terugvalt in totale lethargie.
Je moet 'm gezien hebben, maar 3 uur en 22 minuten is wel een beetje erg veel voor een portret van een vrouw, die eigenlijk heel rap naar een psychiater zou moeten!
Dus niks, beste film ever, want da's voor mij nog altijd "Novecento"! ( die overigens 6 uur duurde)

Een bijna perfecte satire, die laat zien, hoe men een rel kunt malen over bijna niets, alleen om politiek gewin. Dat daar nietsvermoedende slachtoffers bij vallen, doet voor de aanstichters niets terzake (of ze hebben het benul niet, dat te beseffen), maar de maatschappij polariseert steeds meer door dit soort, schijnbaar onbenullige incidenten. En da's helaas iet alleen zo in Hongarije. Uitstekend opgebouwde film, waar je misschien even in moet komen, maar dan heb je ook wat!

Sfeer, sfeer, sfeer, mooie beelden, maar horror? De horror zit 'm waarschijnlijk in het feit, dat de dames, van wie we eigenlijk niets weten, zo gek zijn, als blinde schapen achter een man aan lopen, die geen zinnig woord te melden heeft. Ik zou zeggen: In de tijd, dat de film duurt, kun je ook naar een heideveld in de buurt lopen en even de plaatselijke herder met zijn kudde bekijken, Resultaat is hetzelfde met als voordeel, dat je dan ook nog een frisse neus haalt!

Kijk, zo kan het ook, de Godzilla sage vermengen met een menselijk drama over een kamikaze-piloot die zijn opdracht in W.O. 2 niet durft uit te voeren, landt op een klein eiland , ervaart de vernietiging van de militaire basis door een monster en loopt daar een trauma van op, waar hij niet over kan praten. Terug in Tokio verneemt hij geruchten over een gigantisch nucleair monster, dat gegroeid is door Amerikaanse atoombom proeven in de buurt Is het nu voor hem een kans zich te revancheren en misschien wel op te offeren? Prima Japanse Godzillafilm, die afstand neemt van de kinderlijke Godzilla verfilmingen uit de jaren '60 en '70, maar niet doorslaat in de Amerikaans popcorn verfilmingen van enkele jaren geleden. De moeite waard!

Laten we het zo stellen: De tijd als succesvol regisseur (Life of Brian, The meaning of Life en al die andere Monty Python successen) ligt voor Terry Jones ver achter hem en dat los je niet op met een malle cameo als taxichauffeur in deze film. Zelfs de bijdrage van de Monty Python leden als stemmencast voor wat buitenaardse wezens valt nauwelijks op. ( dat in tegenstelling tot de stembijdrage van Robin Williams als pratende hond) Houden we dus over: Simon Pegg, die een leraar speelt, die plotseling alles kan veranderen zoals hij dat wil. Dat geeft aanleiding tot een heleboel grappen, waarvan de helft geslaagd is en de andere helft totaal mislukt.
Blijft over een makkelijke komedie, die helaas nooit het Monty Python niveau haalt.

metaforen, metaforen, metaforen en dat allemaal om de simpele boodschap te brengen de doden niet te vergeten.
Mooie beelden, een vliegende walvis en een telefonische opdracht aan een grafdelver terwijl hij een graf delft, het zal allemaal wel, maar het is aan mij niet besteed!

Roger Vadim, de man, die in de jaren '60 zoveel opwinding veroorzaakte met films, waarin zijn echtgenotes (o.a. Brigitte Bardot, Jane Fonda en Catherine Deneuve) supersterren werden, stelt ons met zijn laatste Franse bioscoopfilm wel erg teleur. Het verhaal over het wel en wee van jong-volwassenen in de jaren '50 mist cohesie en beperkt zich tot een serie losse scenes, waarin resp. sex, abortus, verlies en zelfmoord een hoofdrol spelen, maar op een of andere manier maar niet tot een soepel verhaal willen komen. Ook de naakt scenes , blijkbaar toegevoegd om zijn reputatie hoog te houden, zien er nogal oudbollig uit. Jammer, want het blijft leuk een hele serie beroemde Franse acteurs , die hun medewerking in losse scenes verlenen, weer eens terug te zien.

Brutal and nasty schrijft iemand, dat klopt. Ik zat even aan het veel betere "Eden Lake" te denken, maar die film had een bijzondere plot Hier helaas niets van dat alles. Zoals chiel1971 hierboven al schrijft: " Na een half uur heb je het eigenlijk wel gezien en gebeurt er weinig bijzonders meer, wat betreft het plot. Nare sfeer blijft behouden, maar daar wordt verder weinig mee gedaan.

Niets om het lijfhebbende teen comedy, die voor een gedeelte " the breakfast club" probeert te imiteren, maar daar, ondanks de aanwezigheid van Scarllett Johansson en Chris Evans, daar totaal niet in slaagt. Het resultaat is slechts een noagal brave film, met een typisch Amerikaans opvoedkundig einde. Goedgemaakte 13-in-een-dozijn.

Mooi gerestaureerde versie van "Der Golem" uit 1920 door de cinemathek van München. Het oorspronkelijke verhaal (rabbi kleit een golem, die zijn joodse volk kan beschermen tegen antisemitisme) werd in een wat breder perspectief getrokken. Alhoewel dit eigenlijk de 3e Golem film van en met Paul Wegener is, is het wel de 1e die het originele verhaal vertelt, een soort prequel op de, deels verloren gegane, film uit 1915. De versie uit 1917 zou meer een parodie geweest zijn, maar lijkt helemaal verloren. De speciaal erbij gecomponeerde muziek is ook uit 1920 en was bedoeld om in het theater door een orkest(je) te laten spelen.
Al met al interessant genoeg voor filmbuffs, die in de geschiedenis van de film geïnteresseerd zijn, maar minder geschikt voor mensen, die even een filmpje willen meepikken.
ARTE blijft toch een interessante zender (ondanks de soms vervelende nasynchronisaties)!

John Wick meets Deadpool in The Hunger Games met eindeloze gevechten. Een simpel scenario,zonder enkele spanningsopbouw, dat in de slotfase nog eens 3x de plot verandert en een held, wiens tong is uitgesneden, maar wiens gedachten via computers verstaanbaar zijn en je met die gedachten dan ook 2 uur lang de oren van je kop lult in computerspelletjes spraakstijl. Echt leuk wil het maar niet worden (of je moet een voetafdruk van een afgehakte voet, die gebruikt wordt om een deur te openen het toppunt van humor vinden) en na 2 uur was ik dan ook doodmoe van het kijken naar, eigenlijk, 36 trailers van actiefilms, die ik in het verleden al eens gezien had. Niet mijn pakkie aan, maar een 6- voor alle cinematografische en fysieke techniek.
O, ja, Femke Janssen bewijst weer eens, na haar Botox-behandelingen nog maar één gezichtsuitdrukking te hebben!

Typisch Italiaanse zwarte misdaadkomedie uit de jaren '70. Gek verhaaltje, verrassende plot, mallotige karakters, wat mooie dames in verschillende staten van ontkleding, een vrolijk muziekje, wat acteurs uit andere landen vanwege de co-productie, die wat aanschmieren, een redelijke regisseur en voila: het volgende werkje voor de plattelandsbioscoop. Leuk voor een keertje, maar dan heb je dit soort films wel gezien.

Middle-of-the-road ensemble film over verwikkelingen,moeilijkheden en vergissingen bij het zoeken naar de juiste relatie blijft overeind vanwege een grote groep A-acteurs, maar heeft verder weinig om het lijf en is heel voorspelbaar. Zo ook het traditionele Hollywood einde.
Maar als we deze film vergelijken met de gemiddelde Nederlandse romkom is dit bijna een meesterwerk. Vandaar dus een 7!

Een mooi , waargebeurd feel-good drama over de eerste homosexuele man, die het lukte, de antieke Italiaanse wetten over adoptie te overwinnen en het voor elkaar kreeg Alba, een baby met het syndroom van Down te adopteren. De film toont op niet sentimentele manier aan, hoe Italië, ondanks alle moderniteiten nog steeds gevangen zit in ouderwetse, traditionele waarden.
Gelukkig was deze case de aanleiding om, in ieder geval de wetten over adoptie in Italië te veranderen. Blijf vooral even zitten bij de eind-credits, die ontroerende foto's van de echte personen in kwestie tonen.

Fellini's "vergeten" film, die past in het drieluik van "La Strada" en "Le notte di cabiria" is, ondanks de kritiek, dat ie het neo-realistische stijl verlaten had een sterk sociaal drama met heel veel herkenbare Fellini trekjes. De satire begint als een komedie, maar eindigt als een tragedie met een schitterende eindscene.. Ook in valt de muziek van Nino Rota weer op.deze film

Nou, als je moeders een hart onder de riem wilt steken, moet je zeker niet met dit mislukte product op komen draven. Alles wat maar mis kan gaan, gaat dat ook. Flut scenario, mis-casts, geen enkele leuke grap. Nee, deze film is zelfs nog veel beroerder dan de gemiddelde TV-sitcom!
Vermijden, als het even kan.

Een blinde vlek
In de opvoeding van je kind, iets, wat je over het hoofd ziet en je je misschien helemaal niet gerealiseerd hebt. Je hoopt, dat het je nooit overkomt, want die ene keer, dat het fout gaat....Een dramatische film, fantastisch geacteerd en bepaald niet gemakkelijk voor de acteurs, omdat gekozen werd voor een "one shot" opname, wat de spanning van de film nog eens extra versterkt. Daarom is er dan ook geen muzikale soundtrack meer nodig.Voor ouders een zware kluif om te bekijken!

Wilde er een reactie op geven en nu zie ik, dat ik een jaar geleden al gereageerd heb op late vogel, waarin ik meldde de film zeker niet te gaan zien. Slipped my mind, word blijkbaar een dagje ouder!
Nou, ik zeg verder maar niets over dit wangedrocht, want alle bovenstaande reacties zeggen al genoeg!

Een wat merkwaardig scenario, dat begint als een drama over een onzekere moeder, wordt plots een thriller en eindigt bizar en onwerkelijk. Vreemde film lijkt op een goedkoop gamaakte tv productie en waarschijnlijk daarom door niemand buiten Frankrijk is aangekocht.