Reacties

Paolo Genovese moet, volgens mij, " Christmas Carol"/"Scrooge" in zijn achterhoord gehad hebben, toen hij dit bizarre, magisch-realistische verhaal neerpende.Nu had hij natuurlijk in 2017 "The place" al gemaakt, dat behoorlijk wat raakvlakken heeft met dit verhaal, maar deze film, een tussentijd voor mensen, die op het punt staan zelfmoord te plegen is wel heel bijzonder. In 7 dagen probeert een begeleider/ engel hen het plezier van het leven te laten zien en ervaren. Niet alles is even duidelijk, maar het is beslist geen verhaal, waarbij je je zult vervelen!

Alhoewel het thema dementie en Alzheimer is, wordt de aandacht van "het vergeten" meer geprojecteerd op de zoon van de dement wordende moeder, dan op het slachtoffer in kwestie.
Kan hij in het reine komen, met zijn aftakelende moeder, of zijn er zaken, die hij net zo goed"vergeten" heeft? Mooie, uitstekend geacteerde film.

De regisseur heeft zijn inspiratie waarschijnlijk gehaald uit de film "Soylent Green", waarin ouderen, bij gebrek aan voedsel voor de bevolking, op 80-jarige leeftijd "humaan" opgeruimd werden. Ook hier krijgen 75+-ers de gelegenheid tegen betaling vrijwillig de dood in te stappen, omdat ze toch niet meer functioneel voor de maatschappij zijn. We volgen enkele deelnemers, maar vooral ook de personeelsleden, die dit onmenselijke proces moeten begeleiden. Veel stof om over na te denken!

Film, naar een roman van Tatiana de Rosnay, weet niet precies wat ie wil zijn. Is het nou een drama of een thriller? Daardoor blijft de film, ondanks het uitstekende spel van de hoofdrolspeelsters, qua thema, wat op de vlakte.

Nanni Moretti maakt van zijn film over een filmregisseur, die in de knoop raakt met zijn film, zijn acteurs en zijn familie een ode aan de kunstfilm en de problemen, die het geeft zo'n bioscoopproductie tegenwoordig nog van de grond te krijgen. En passant eert hij ook nog één van zijn grote voorgangers: Frederico Fellini.

Alhoewel Sylvain Chomet prachtige animatiefilms heeft gemaakt (o.a. les triplets de belleville), slaat ie met zijn eerste live-action film de plank mis. Het verhaal van een ouderloze stomme pianist, die wordt opgevoed door 2 tantes ziet er stijlvol uit en heeft wat schitterende bizarre scenes ( een ballet in de boxring), maar er wordt geen keuze gemaakt tussen het absurdisme van b.v. Quentin Dupieux en een dramatische komedie. Jammer!

Hier had ik toch echt veel meer van verwacht. Wat ik voorgeschoteld kreeg was een tamelijk vermoeiend relaas over een "amour fou", verteld vanuit het standpunt van de overgebleven partner, die zijn versie vertelt aan de vader van de vermiste persoon in kwestie. Daarvoor wordt hij opgesloten in een appartement en gefilmd door de broer van het "slachtoffer". Maar waarom en wat de functie daarvan is? Nee, eigenlijk teleurgesteld toen ik naar buiten kwam.

De titel " Sisi" was voor mij nou niet direct aanleiding om naar de bioscoop te gaan. Maar omdat de spoeling in de zomermaanden uitermate dun is (Pathé spant de kroon, door behalve de 4 blockbusters alleen maar kinderfilms te vertonen), toch maar deze film bezocht. En dat was een grote verrrassing! Verder sluit ik mij aan bij FVeasstbird hierboven, die het mijns inziens perfect verwoord heeft. I'll rest my case!

Daar gaan we weer : Een meesterwerk uit de jaren '50, gerestaureerd en opnieuw uitgebracht in 2022 en lovende kritieken van de filmcritici. Wat ik heb gezien is een vrij statische film met vaste camerastandpunten over de verwaarlozing van ouders, die op bezoek komen bij hun kinderen.
Alleen een schoondochter blijkt tijd en aandacht te hebben voor het ouderpaar. De tegenstelling tussen het hectische stadsleven en het rustgevende platteland is ook wel duidelijk, maar omdat we het met de Japanse cultuur te maken hebben, zien we af en toe niet helemaal te begrijpen reacties. Kortom, interessant om gezien te hebben, maar in vergelijking met andere films uit een ver verleden,zeker voor mij, niet het meesterwerk,dat in de schrijvende pers beloofd wordt.

Aardige docu over het fenomeen "Wham!"
Toendertijd weinig aandacht aan besteed (ik was meer in de jazz), maar "Careless Whisper" wordt nog vaak "gedraaid" en "Last Christmas" blijft mijn favoriete kerstsong.

Alles behalve lions, zijn de 4 idioten, die plannen hebben, zichzelf op te blazen tijdens de Londense marathon. De absurde ideeën over de uitvoeriing daarvan leveren uiteindelijk slechts 4 slachtoffers op...
Chris Morris' komedie is duidelijk van vóór de aanslagen in België en Frankrijk, want het grappenmaken was er daarna wel af.

Dat de mogelijkheden om je eigen sexleven te bepalen lproblematisvh zijn, laat deze film op een indrukwekkende manier zien. Nog maar net bevrijd uit het concentratiekamp, waarin Hans tidens de tweede wereldoorlog als homosexueel terecht kwam, wordt hij net na de bevrijding alweer gevangen gezet onder de Duitse wet #75, die het praktiseren van homosexualiteit met een gevangenis straf van 24 maanden bestrafte. Daar ontmoet hij Viktor, een heterosexuele moordenaar met wie hij in de loop der tijd, na zijn achtereenvolgende veroordelingen een bijzondere band opbouwt.
Pas toen de wet in 1970 (!!!) werd afgeschaft kwam Hans vrij, maar of die grosse Freiheit nog voor hem te verdragen was?
Uitstekend geacteerd en een grote kritiek op die Duitse anti-homo wet,die pas in 1970 verdween.

Hoe vreemd het ook mag klinken, voor de minderjarige Joe is de Belgische jeugdgevangenis niets meer of minder het paradijs, als hij verliefd wordt op William, een nieuwe gevangene.
Maar meer dan smachtende blikken zijn in het systeem niet mogelijk, totdat William drastischer maatregelen probeert te nemen. Een mooi liefdesverhaal.

Herinneringen reconstrueren, dat is wat een dochter wil, als zij afreist naar een hotel, dat blijkbaar vroeger het huis van haar familie was. En die herinneringen dienen om een filmscript te schrijven over haar moeder. Maar wat zijn herinneringen en hoe zijn ze na al die tijd gekleurd De filmmaakster heeft er de grootste moeite mee om in het heden het verleden te duiden en te beleven. Een ietwat Gotisch aandoend spookverhaal, waar de "spoken" vooral "in the mind"zijn.
Weer een uitstekende (dubbel)rol van Tilda Swinton (en haar hond).

Net de laatste aflevering van "Anoniem" bekeken, onze NL-versie van de film "Death Wish". Diederik van Rooijen kan uitstekend een film regisseren, maar dan moet ie wel een geloofwaardig scenario hebben en eigenlijk leek dat nergens op. Een tamelijk ongeloofwaardig verhaal, dat ook nog eens opgerekt moest worden naar 10 afleveringen en dan wordt het wel erg veel opstoppen en vullen om de tijd vol te maken met als toppunt een volslagen niet ter zake doende skelterrace tussen de boef in kwestie en de gegijzelde zoon van Anoniem. De laatste aflevering was overigens helemaal niet om aan te gluren. Gewoon bij Penoza houden, Diederik! (Al was de uiteindelijke speelfilm daarvan ook al niet om aan te zien)

"Scenes from a marriage" uitgevoerd in één take van 85 minuten. Zelden in zo'n beperkte tijd een huwelijk in elkaar zien storten, waarbij de rol van het moederschap ook nog eventjes fijntjes gefileerd wordt. Dit is acteren op het hoogste niveau. Fascinerend!

Aardig familiedrama met wat coming of age elementen, wat we natuurlijk al -tig maal gezien hebben. Gelukkig hebben we hier te maken met Charlotte Rampling, die het geheel naar een hoger plan trekt en het sentiment, dat bij zo'n verhaal op de loer ligt, helemaal wegspeelt.

Volkomen blanco de sneak ingegaan, dacht ik de eerste paar minuten: "O, jee, ik zit in een Nicolas Sparks romanverfilming of, erger nog, een soort Hallmark romance". Niets bleek minder waar! De film begint, waar bovengenoemde voorbeelden eindigen. En waar je een romantische film verwacht, hebben we het hier meer over een drama, dat meer zweeft tussen thema's als leugen en waarheid. Verrassend en uitstekend geacteerd !
Goed om Kathleen Turner op 69-jarige leeftijd weer eens, in een bijrol, de sterren van de hemel te zien spelen (en te zien, dat zij de botoxgekte heeft overgslagen)

Iedere moderne geschiedenismethode voor de basisschool heeft een compleet hoofdstuk over slavernij. En dat is al jaren zo.

Ik zie een 2, maar geen reactie

Typisch Franse "feel good" film, die duidelijk voor een groot publiek gemaakt lijkt. Regisseur Fitoussi had duidelijk nog de "mama mia" films in zijn hoofd, toen hij deze, " verloren vriendinnen met tegengestelde karakters gaan na 30 jaar samen op vakantie", film maakte. Dik aangezet, veel jaren '80 muziek en zonnige Griekse eilanden! Verstrooiend, maar wat deze film in het art-house circuit doet, is me behoorlijk onduidelijk. In Nederland heerst blijkbaar nog steeds de mening: "Het komt uit Frankrijk, dus het zal wel kunstzinnig zijn!".

Hebben we natuurlijk al veel vaker gezien. Twee vrienden (in dit geval een tweeling, die op latere leeftijd 2 verschillende kanten van de wet kiezen (Infernal affairs, the departed) en recht tegenover elkaar komen te staan. Deze keer betreft het de strijd tussen de LAPD-politie en een Mexicaans/Amerikaans drugskartel. Had een mooie karakterstudie over de achterstelling van Mexicanen in de USA kunnen worden, maar ontaardt helaas in een soort Mexicaanse versie van "Death Wish" of recenter nog, de Nederlandse serie "Anoniem". Kortom, gemiste kans.

Interessante bio-pic over william Marston, Harvard professor in de psychologie en "en passant" mede-uitvinder van de leugendetector, die zijn vrije opvatingen over liefde, lust en onderwerping vanuit zijn eigen " menage-a-trois" relatie gebruikte om de comic "Wonder Woman" te creëren, die in de jaren '40 door zijn inhoud nogal wat opschudding veroorzaakte in het preutse Amerika. Dat leidde tot zijn ontslag en diverse comics-verbrandingen. Hij overleed in 1947 en heeft dus de mega successen van zijn creatie nooit meegemaakt. Goede acteursprestaties in een bijzonder verhaal.

Zoals gewoonlijk bij dit soort documentaires een overvloed van talking heads, maar het onderwerp is in dit geval zo interessant,dat je dat maar voor lief moet nemen.
Maar een typische docu voor de tv is het wel, dus wat ie nou in de bioscoop moest is me een raadsel, ook al gezien het aantal films, dat jaarlijks niet geïmporteerd wordt. (Eye heeft zelfs ieder jaar een " previously unreleased" serietje).

Een fantastisch bizar verhaal: je leven na de dood wordt niet bepaald door de manier waarop je " in je leven" geleefd hebt, maar hoe je je werkzaamheden uitvoert in de "tussenwereld". Je kunt pas "up there" vertrekken, als je je taak als ontvanger van de overledene naar behoren uitvoert. Voor Martin een probleem, omdat ie al snel een overledene kwijtraakt. Dat wordt zoeken geblazen in de tussenwereld. Absurde humor, heerlijk droogkloterig uitgevoerd door een perfecte cast.