Reacties

Ik hou wel van de stijl van Jim Taihuttu: vaak lekker rauw, vlot en strak gemonteerd, en zijn films hebben altijd een lekker tempo, ook hier weer. Komt bij dat het voor 90's-kids helemaal genieten is in deze film en niet alleen vanwege de gabbermuziek. Er is over veel details nagedacht en het voelt echt alsof je terug in de tijd bent beland.
Hardcore Never Dies doet in de verte wat denken aan Naar de Klote! uit 1996 door de nadruk die wordt gelegd op het drugsgebruik, en de verwijzing naar de gabberpianist Matthijs Wognum (die jaren geleden door de VPRO geportretteerd werd) is ook overduidelijk. Ik heb in ieder geval een heerlijke nostalgische 90's-trip gehad.

Poe, wat hadden deze gasten toch een invloed op het hip-hopgenre en heeft dat later ook zeker z'n sporen nagelaten in de hedendaagse popcultuur. Een film als deze verdient N.W.A. dan ook zeker. En het is een heel aardige vertelling geworden van de manier waarop vijf jonge gasten in de jaren '80 op een brutale manier met muziek hun ongenoegen over het gezag (en met name de politie) lieten horen en daarmee de stem van de getto werden.
Muzikale nostalgie alom, al is het daarnaast met dit soort films altijd wel zo dat het verhaal en de afloop al bekend zijn, en het daarmee nooit echt spannend wordt. Als rechtgeaarde hiphop-fan merkte ik ook dat het geheel behoorlijk gepolijst is, en bepaalde interessante scherpe randjes er af zijn gehaald. Het ging me wat te vaak over de zakelijke kant, en te weinig over de personen zelf. Daarnaast denk ik ook dat de film voor degenen die Dr. Dre, Ice Cube en Eazy-E echt niet kennen en niks met hiphop hebben, een lange zit zal zijn (maar wie weet, misschien ook wel weer wat spannender).
Er was toentertijd ook nog sprake van initiatieven om een vervolg te maken waarin Snoop Dogg, Tupac en de gestoorde platenbaas Suge Knight de hoofdrollen zouden spelen (dat zou pas echt een gangsterfilm zijn), maar ik heb verder eigenlijk nooit meer iets over die plannen vernomen. Desalniettemin zullen we door hun muziek en deze film voor altijd weten wie en wat de legacy van N.W.A. was.

Normaliter sla ik dit soort films over, en al helemaal als het Nederlandse producties zijn, maar deze was verrassend leuk. Komt wel vooral door Elise Schaap en Bracha van Doesburgh die duidelijk laten zien dat er veel lol op de set was, want het plezier spat er vanaf. Het kan dus toch, een leuke Nederlandse komedie maken!

Met Martin van Waardenberg in de hoofdrol kan het eigenlijk al niet meer mis gaan. Hier schittert hij weer als sneue kidnapper in een avonturenfilm die iedereen kan waarderen.

Leuke film weer. Het is wel een stuk dramatischer dan in Ome Cor, maar Martin van Waardenberg is weer zo goed op dreef dat je eigenlijk nooit een hekel kan krijgen aan Opa Cor en hem al z'n domme impulsieve acties vergeeft, zelfs als het gaat om het in scène zetten van z'n eigen dood zodat ie in Suriname lekker biertjes kan wegtikken. En zoals hierboven ook al aangegeven, blijf nog even hangen tot na de aftiteling.

Na de straatcoaches krijgen nu ook de boa's een film (moeten er vacatures gevuld worden?), en opvallend genoeg gebeurt dat met een groot deel van de cast die ook al in Straatcoaches vs Aliens speelde. Verder is het lekker simpel over de top-vermaak met een leuk Rotterdams tintje en hier en daar geinige bijrollen. Soms is dat juist wat je net even nodig hebt.

Afgaande op de titel denk je eerst: 'Dit moet wel bagger zijn'. Maar Straatcoaches vs Aliens is best aardig en heeft zeker z'n grappige momenten, en het wordt allemaal net niet te flauw. En ik juich het sowieso toe als een Nederlandse productie eens afwijkt van de grote berg aan abominabele Nederlandse romcoms die je doorgaans over je uitgestort krijgt. Dit is in ieder geval geen weggegooide tijd.

Niet best. In eerste instantie lijkt de insteek van deze War of the Worlds wel origineel te zijn, maar het wordt op een gegeven moment gewoonweg te veel (vooral voor de ogen), en aan het einde zakt het af naar een bedroevend niveau. Je belandt als kijker in een aaneenschakeling van Zoom-/Teams-meetings van anderhalf uur waar, naarmate de tijd vordert, geen touw meer aan vast te knopen valt en waarin de logica ver te zoeken is. Ice Cube is hier totaal niet op zijn plek en H.G. Wells hoeft deze 'verfilming' van zijn boek gelukkig niet meer mee te maken.

Bestempeld als een klassieker, maar dat stempel maakt The Abyss nergens waar. Het is vooral erg pompeus, langdradig, saai en voorspelbaar. Het plot is een allegaartje zonder richting: eerst moet het een soort Koude Oorlogsfilm voorstellen, dan wordt je als kijker meegetrokken in allerlei beslommeringen van een kleurloze onderwatercrew die in de krochten van de oceaan een kernkop die op scherp staat onklaar moet maken, daar komen dan weer op een nogal geforceerde manier wat bad guys bij om de hoek kijken, vervolgens wordt het sprookjesachtig met onderwateraliens die er tot aan het laatste half uur verder ook niet echt toe doen, daarna wordt het een race tegen de onderwaterklok waarbij meerdere crewleden blijkbaar vier longen hebben... tja... o wacht, ik ben het onvermijdelijke koppeltje nog vergeten te noemen dat te midden van dit alles wil scheiden, elkaar zogenaamd haat, maar diep van binnen brandt er nog steeds een liefdesvuurtje natuurlijk... het zijn net even te veel clichés in één film gepropt, de Hollywood-dokter had duidelijk het standaard receptje uitgeschreven. Dus nee, ik werd er niet bepaald wild van.

Het is veel vorm en stijl maar te weinig inhoud in deze film. Te veel losse eindjes, rare karakters die niet passen (Kevin Bacon lijkt wel verdwaald te zijn, die had beter in een Looney Tunes-film gepast), het verschil in kwaliteit tussen de scènes is groot... nee, het kon m'n aandacht moeilijk vasthouden, echt spannend of meeslepend werd het nooit. Gelukkig maar dat Mia Goth de hoofdrol speelt, want met haar opvallende voorkomen houdt ze de film levend. In ieder geval levend genoeg voor een kleine voldoende.

Sterke film, maar ook zware kost, over een man die, gebukt onder de trauma's uit zijn verleden, langzaam de weg kwijt raakt (een geweldige rol van Robbins). Wat me vooral aansprak is dat de regisseur de flashbacks en waanbeelden gedoseerd brengt, waar soortgelijke films vaak richting het einde totaal ontsporen. Het groezelige New York van de jaren '70 draagt ook bij aan de intense manier waarop de hoofdpersoon langzaam stuk gaat.
Grappig is het daarentegen om hier nog een piepjonge Macaulay Culkin te zien, die slechts een paar weken na de release van deze film ook met Home Alone in de bioscoopzalen zou verschijnen, en die je daarna nooit meer los kon zien van die klassieker. Hij heeft in Jacob's Ladder ook nog echt dat Home Alone-koppie, en het is dan toch even schakelen want dit is verre van een komische film. Bijzonder genoeg wordt Culkin in de aftiteling helemaal niet genoemd, terwijl hij toch geen heel onbelangrijke rol heeft.

Het is beter dan het eerste deel, er is wat meer verhaal en de kills zijn hier en daar ook best creatief uitgedacht. Oscarwaardig materiaal wordt het op z'n zachtst gezegd natuurlijk nooit, maar voor de fanatieke horrorfans is er genoeg te genieten.
Het team achter de Poeh-films heeft echt een gat in de markt gevonden met het maken van horrorfilms over bekende tekenfilmfiguren die in het publieke domein zijn gekomen, want horrorversies van Peter Pan, Minnie Mouse en Bambi zijn al in de maak of afgerond en ook een derde Winnie de Poeh-film is al bevestigd. Of iemand daarop zit te wachten? Dat zullen er meer zijn dan iedereen denkt, en dat weten de makers natuurlijk ook.

Geweldige serie, waarschijnlijk was ik de laatste die de serie nog niet gezien had. Het is een mix tussen LOTR en Dune, maar dan nog een tikkeltje beter. Erg van genoten in ieder geval. En al die consternatie over het laatste seizoen? Tja, ik heb daar totaal geen last van gehad, naar mijn mening kwam alles prima op z'n plek terecht. Duidelijk is in ieder geval dat dit een serie is met eeuwigheidswaarde.

Er komt sowieso geen tweede seizoen met Arne Slot erin, want die wilde geen cameraploeg in de kleedkamer. Maar wie weet, misschien komt er ooit nog een tweede seizoen met een andere trainer, maar ik denk het niet.

Typische Statham-film, waarin hij in een voor hem geknipte rol een zonderling figuur met heimelijke superkrachten mag spelen. DIe krachten worden wakker geschud als de vrouw die jaren voor hem heeft gezorgd, wordt bedonderd. Maar ze wordt ook echt op zo'n manier bedonderd door slechteriken die zo intens slecht zijn dat je als kijker nog net niet gaat juichen als Statham ze daarna een voor een aanpakt. Verwacht dus geen diepzinnige levenslessen, maar gewoon knallende actie waar je blij van wordt.

Bijzondere serie die in Argentinië een complete hype is omdat de schrijver van het oorspronkelijke verhaal El Eternauta zich openlijk tegen de Argentijnse militaire dictatuur van de jaren '70/'80 uitsprak en deze serie voor heel wat Argentijnen daarom veel meer is dan een sciencefictionverhaal over een vreemde buitenaardse invasie: het is het symbool van verzet, solidariteit en gemeenschap tegen het toenmalige regime en die onderliggende boodschap komt geregeld terug in de serie. Want welke kant kies je onder zware omstandigheden en is die altijd zo 'vriendelijke' buurman of kennis eigenlijk wel te vertrouwen? Dat was voor de Argentijnen toen wel een ding en dat wordt in de serie ook zeker een ding als na een aantal afleveringen langzaam duidelijk wordt wat er aan de hand is.
In Nederland kijken we hier natuurlijk wat nuchterder naar en is het vooral een aardige serie in een prima vormgegeven apocalyptisch decor met goede acteurs en genoeg spannende momenten. Het verhaal zal bij ons vooral herinneringen oproepen aan films als Invasion of the Body Snatchers of het veel meer recente A Quiet Place. Seizoen 2 ga ik in ieder geval zeker kijken.

Prima serie over een tv-presentator die zwaar in de problemen komt door een interne machtsstrijd tussen white supremacy-groeperingen omdat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is. Veel spanning, mysterie en interessante plotwendingen. Colman Domingo doet qua uiterlijk en acteerwerk veel aan Idris Elba denken (hij refereert er op een bepaald moment zelfs letterlijk naar), en draagt de serie van begin tot eind met gemak. Ik zou er geen tweede seizoen aan vastplakken als ik de makers was (zoals sommige berichten impliceren), want ik denk wel dat alles in deze acht afleveringen al verteld is. Desalniettemin een dikke 8.

Voor de liefhebbers: de docu is te zien op YouTube.

Prachtige docu over de Hel van het Noorden van 1976, die oogt als een 'georganiseerde' chaos, maar indrukwekkend in beeld wordt gebracht. Als je wielerwedstrijden dezer dagen ziet, is het echt heel bijzonder om te zien hoe het er toen aan toe ging: er gaat van alles mis, het doet amateuristisch aan, maar toch komt alles op z'n pootjes terecht met een geweldige race die verrassend eindigt. Erg grappig is ook hoe de commercie zich in die dagen ook al (hetzij nogal knullig) manifesteerde in het peloton. De losse verstandhouding tussen de pers en de renners valt ook op, en is iets waar je nu nog alleen maar jaloers naar terug verlangt.

Mooie en indrukwekkende documentaire over Marc-André Leclerc, een buitengewoon klimtalent met een sociale stoornis. Wat vooral opvalt is dat deze jongen, die niet graag in de schijnwerpers staat, zo goed kan uitleggen waarom hij graag in de bergen is, en dan ook het liefst alleen. Ik kon het in ieder geval goed relateren aan mezelf en de dagen dat ik zelf in de bergen ben. Vaak worden bergbeklimmers iets te makkelijk neergezet als waaghalzen die te veel risico nemen en het min of meer verdienen als het mis gaat.
Erg grappig zijn de scènes waarin de cameraploeg hem niet kan vinden omdat hij van de radar is verdwenen, hem dan na maanden weer te spreken krijgt, en hij dan ook duidelijk aangeeft dat soloklimmen ook SOLOklimmen betekent, dus zonder cameraploeg. Je ziet de Red Bull-cameraploeg er schoorvoetend mee instemmen. Dit is in ieder geval een docu die voor velen prima toegankelijk is, ook voor de niet-klimmers. Levenslessen genoeg.

Matige tot redelijke miniserie, over verdwijningen in een stukje Franse Alpen met een gitzwart verleden (letterlijk en figuurlijk). Kan me voorstellen dat veel kijkers al voor aflevering 2 of 3 afhaken vanwege Ida, die als een soort Barbie rondloopt in een serie die juist een nogal zwaar, duister en mysterieus karakter heeft. Ze past gewoonweg niet. Daarnaast wordt intrige op intrige gestapeld waardoor het geheel overdreven complex wordt, zeker in de latere afleveringen, en je daardoor als kijker ook het overzicht kwijtraakt en de spanning verdwijnt. Men vond het zelfs nog nodig om in de laatste 15 minuten van de laatste aflevering een heel nieuw verhaal te starten. Typisch weer zo'n serie waarbij het devies 'less is more' duidelijk niet is gevolgd.

Aardige film, voor die tijd zeker, die lekker vlot loopt en niet te lang duurt met een prima Tod Slaughter in de rol van de horrorkapper Sweeney Todd (vooral dat macabere lachje doet het 'm) die zijn scheermessen graag op alternatieve manieren gebruikt. Er zit zelfs nog een tropisch tintje aan de film als het koopvaardijschip The Golden Hope aanmeert in Afrika voor een korte avontuurlijke scène. Het is natuurlijk allemaal wel flink gedateerd, maar ik kijk deze film nog steeds liever dan de twee remakes die decennia later volgden en helaas in een musicaljasje zijn gestopt (en dat is niet bepaald mijn genre).

Ik weet niet welke film je gezien hebt, maar je verhaal hierboven hoort in ieder geval niet onder deze film thuis 😉.

Nogal matige 'horror'film met wat directe en indirecte verwijzingen naar Cujo (waarvan Netflix ergens in de komende jaren een echte remake gaat uitbrengen). De eerste twintig minuten zijn zoals vaak bij dit soort prutswerkjes strontvervelend (de introductie van een nogal oninteressante vriendengroep die toch alleen maar als hondenvoer dient), daarna veer je even op als de eerste killerhonden tevoorschijn komen, maar al snel gaat ook dat vervelen. Je kan de horrorclichésbingokaart er zo bij pakken, want ze worden allemaal netjes afgevinkt.
Ik had bij aanvang nog wat hoop op een aardige film (want Wes Craven wordt zowel op de cover als in de intro groots aangekondigd als de 'executive producer'), maar ik denk dat Wes tijdens het maken van deze film een dutje heeft gedaan. Weer een horrorfilm die je niet in je watchlist hoeft te zetten.

Het Ghost Rider-personage leent zich natuurlijk best goed voor een flinke brok entertainment, maar het verhaaltje rondom dit stripfiguur is hier zo goedkoop en slap uitgewerkt dat je morgen alweer vergeten bent wat je in deze kleine twee uur hebt gezien. Matig.