Reacties

Typische Statham-film, waarin hij in een voor hem geknipte rol een zonderling figuur met heimelijke superkrachten mag spelen. DIe krachten worden wakker geschud als de vrouw die jaren voor hem heeft gezorgd, wordt bedonderd. Maar ze wordt ook echt op zo'n manier bedonderd door slechteriken die zo intens slecht zijn dat je als kijker nog net niet gaat juichen als Statham ze daarna een voor een aanpakt. Verwacht dus geen diepzinnige levenslessen, maar gewoon knallende actie waar je blij van wordt.

Bijzondere serie die in Argentinië een complete hype is omdat de schrijver van het oorspronkelijke verhaal El Eternauta zich openlijk tegen de Argentijnse militaire dictatuur van de jaren '70/'80 uitsprak en deze serie voor heel wat Argentijnen daarom veel meer is dan een sciencefictionverhaal over een vreemde buitenaardse invasie: het is het symbool van verzet, solidariteit en gemeenschap tegen het toenmalige regime en die onderliggende boodschap komt geregeld terug in de serie. Want welke kant kies je onder zware omstandigheden en is die altijd zo 'vriendelijke' buurman of kennis eigenlijk wel te vertrouwen? Dat was voor de Argentijnen toen wel een ding en dat wordt in de serie ook zeker een ding als na een aantal afleveringen langzaam duidelijk wordt wat er aan de hand is.
In Nederland kijken we hier natuurlijk wat nuchterder naar en is het vooral een aardige serie in een prima vormgegeven apocalyptisch decor met goede acteurs en genoeg spannende momenten. Het verhaal zal bij ons vooral herinneringen oproepen aan films als Invasion of the Body Snatchers of het veel meer recente A Quiet Place. Seizoen 2 ga ik in ieder geval zeker kijken.

Prima serie over een tv-presentator die zwaar in de problemen komt door een interne machtsstrijd tussen white supremacy-groeperingen omdat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is. Veel spanning, mysterie en interessante plotwendingen. Colman Domingo doet qua uiterlijk en acteerwerk veel aan Idris Elba denken (hij refereert er op een bepaald moment zelfs letterlijk naar), en draagt de serie van begin tot eind met gemak. Ik zou er geen tweede seizoen aan vastplakken als ik de makers was (zoals sommige berichten impliceren), want ik denk wel dat alles in deze acht afleveringen al verteld is. Desalniettemin een dikke 8.

Voor de liefhebbers: de docu is te zien op YouTube.

Prachtige docu over de Hel van het Noorden van 1976, die oogt als een 'georganiseerde' chaos, maar indrukwekkend in beeld wordt gebracht. Als je wielerwedstrijden dezer dagen ziet, is het echt heel bijzonder om te zien hoe het er toen aan toe ging: er gaat van alles mis, het doet amateuristisch aan, maar toch komt alles op z'n pootjes terecht met een geweldige race die verrassend eindigt. Erg grappig is ook hoe de commercie zich in die dagen ook al (hetzij nogal knullig) manifesteerde in het peloton. De losse verstandhouding tussen de pers en de renners valt ook op, en is iets waar je nu nog alleen maar jaloers naar terug verlangt.

Mooie en indrukwekkende documentaire over Marc-André Leclerc, een buitengewoon klimtalent met een sociale stoornis. Wat vooral opvalt is dat deze jongen, die niet graag in de schijnwerpers staat, zo goed kan uitleggen waarom hij graag in de bergen is, en dan ook het liefst alleen. Ik kon het in ieder geval goed relateren aan mezelf en de dagen dat ik zelf in de bergen ben. Vaak worden bergbeklimmers iets te makkelijk neergezet als waaghalzen die te veel risico nemen en het min of meer verdienen als het mis gaat.
Erg grappig zijn de scènes waarin de cameraploeg hem niet kan vinden omdat hij van de radar is verdwenen, hem dan na maanden weer te spreken krijgt, en hij dan ook duidelijk aangeeft dat soloklimmen ook SOLOklimmen betekent, dus zonder cameraploeg. Je ziet de Red Bull-cameraploeg er schoorvoetend mee instemmen. Dit is in ieder geval een docu die voor velen prima toegankelijk is, ook voor de niet-klimmers. Levenslessen genoeg.

Matige tot redelijke miniserie, over verdwijningen in een stukje Franse Alpen met een gitzwart verleden (letterlijk en figuurlijk). Kan me voorstellen dat veel kijkers al voor aflevering 2 of 3 afhaken vanwege Ida, die als een soort Barbie rondloopt in een serie die juist een nogal zwaar, duister en mysterieus karakter heeft. Ze past gewoonweg niet. Daarnaast wordt intrige op intrige gestapeld waardoor het geheel overdreven complex wordt, zeker in de latere afleveringen, en je daardoor als kijker ook het overzicht kwijtraakt en de spanning verdwijnt. Men vond het zelfs nog nodig om in de laatste 15 minuten van de laatste aflevering een heel nieuw verhaal te starten. Typisch weer zo'n serie waarbij het devies 'less is more' duidelijk niet is gevolgd.

Aardige film, voor die tijd zeker, die lekker vlot loopt en niet te lang duurt met een prima Tod Slaughter in de rol van de horrorkapper Sweeney Todd (vooral dat macabere lachje doet het 'm) die zijn scheermessen graag op alternatieve manieren gebruikt. Er zit zelfs nog een tropisch tintje aan de film als het koopvaardijschip The Golden Hope aanmeert in Afrika voor een korte avontuurlijke scène. Het is natuurlijk allemaal wel flink gedateerd, maar ik kijk deze film nog steeds liever dan de twee remakes die decennia later volgden en helaas in een musicaljasje zijn gestopt (en dat is niet bepaald mijn genre).

Ik weet niet welke film je gezien hebt, maar je verhaal hierboven hoort in ieder geval niet onder deze film thuis 😉.

Nogal matige 'horror'film met wat directe en indirecte verwijzingen naar Cujo (waarvan Netflix ergens in de komende jaren een echte remake gaat uitbrengen). De eerste twintig minuten zijn zoals vaak bij dit soort prutswerkjes strontvervelend (de introductie van een nogal oninteressante vriendengroep die toch alleen maar als hondenvoer dient), daarna veer je even op als de eerste killerhonden tevoorschijn komen, maar al snel gaat ook dat vervelen. Je kan de horrorclichésbingokaart er zo bij pakken, want ze worden allemaal netjes afgevinkt.
Ik had bij aanvang nog wat hoop op een aardige film (want Wes Craven wordt zowel op de cover als in de intro groots aangekondigd als de 'executive producer'), maar ik denk dat Wes tijdens het maken van deze film een dutje heeft gedaan. Weer een horrorfilm die je niet in je watchlist hoeft te zetten.

Het Ghost Rider-personage leent zich natuurlijk best goed voor een flinke brok entertainment, maar het verhaaltje rondom dit stripfiguur is hier zo goedkoop en slap uitgewerkt dat je morgen alweer vergeten bent wat je in deze kleine twee uur hebt gezien. Matig.

Thanks! Hoeveel seizoenen en afleveringen het in totaal waren, kan ik ook niet goed terugvinden.

Mwah, dit kon me niet echt bekoren. De ronduit ongeloofwaardige scène waarin wordt 'afgerekend' met Frank Castle blijft hangen, en maakt dat je de rest van de film totaal niet meer serieus kan nemen. Veel andere actiescènes zijn overigens net zo gekunsteld en beroerd. Typisch een filmpje waarmee even snel gecasht moest worden (Marvel natuurlijk hè), en dat begreep Travolta ook maar al te goed want die speelt volledig op de automatische piloot z'n inhoudsloze rolletje. Godzijdank kwam er (tot nu toe) geen vervolg op dit rommeltje. De serie schijnt wel heel aardig te zijn, die maar checken dan.

Nogal bizarre film, die van ripdeal naar kerst-/familiefilm naar detective naar wraakfilm naar zombie-/horrorfilm switcht en dat doorspekt met een bijbels sausje. Scènes van heel aardig niveau wisselen zich af met nogal amateuristische. Het is niet slecht, maar ook niet helemaal aan mij besteed (zeker de muziek niet). Een zesje.

Er zijn nogal wat grote namen uit de kast gehaald om hier een kijkcijferkanon van te maken, maar waarom deze acteurs hun medewerking hebben verleend aan zo'n slap script is niet te begrijpen. Het is allemaal zo cliché... de uitgebluste agent met relatieproblemen en een duister verleden, de nieuwe partner van die agent die in eerste instantie natuurlijk niet gepruimd wordt, een corrupte politicus die een slechte verstandhouding met z'n zoon heeft, een interne bendestrijd over de macht, corrupte agenten... en dat is dan allemaal bij elkaar geveegd in een prutje dat soms amper te volgen is met schietpartijen die lachwekkend aandoen. Al met al is dit weer een Netflix-productie die de middelmaat niet overstijgt en vat de titel van de film het allemaal perfect samen: een grote ravage!

Als je alle Beverly Hills Cop-films weer eens achter elkaar kijkt, zoals ik onlangs deed, zie je pas echt goed hoe de vervolgen op het legendarische eerste deel schaamteloos onder de kopieermachine zijn gelegd. Deel 2, 3 en dit vierde deel verlopen precies volgens het boekje waar deel 1 zo groot mee werd. Leuk voor de fans natuurlijk, maar het wordt daardoor wel erg voorspelbaar en ook de humor wordt met het deel minder, alles valt of staat bij Eddie Murphy. Murphy lijkt na dertig jaar overigens amper ouder geworden, terwijl je ziet dat Judge Reinhold en John Ashton (R.I.P.) er toch wel wat kraaienpootjes bij gekregen hebben. Maar goed, voor een brok nostalgie best leuk dus, maar op het puntje van je stoel zit je zeker niet.

Seizoen 3 is ook weer heel aardig, waarin een samenzwering en het ontmaskeren daarvan de hoofdmoot vormt. Dat wordt soms wel iets te complex gebracht, maar uiteindelijk zit je toch wel weer aan de buis gekluisterd. Vroeg me wel af hoe hoofdpersoon Elliott na acht afleveringen nog kon lopen, want hij krijgt in bijna elke aflevering dusdanig veel klappen te verwerken, dat het wel wat tegen het ongeloofwaardige aan gaat schurken.

Redelijk vervolg op They Call Me Trinity. Heeft zo z'n grappige momentjes en het is allemaal nog niet zo dik aangezet als in de latere Vier Vuisten-films. Maar het verhaaltje is erg mager en dan duurt twee uur nogal lang. Spencer en Hill rijden in deze film maar wat heen en weer door het Wilde Westen, worden per ongeluk voor federale agenten aangezien en dat zorgt natuurlijk voor de nodige verwarring en knokpartijen die soms iets te veel op repeat lijken te staan en niet naar een logisch einde toe werken. Daarom zeker niet zo goed als het eerste deel, maar wel de laatste westernfilm van het duo (en dat paste toch het beste bij ze). In de films hierna ging het bij Spencer en Hill wel heel erg over de top en werden het karikaturen.

Dit is wel een van de betere, zo niet de beste Spencer- en Hill-film. De toon is wat serieuzer, het is allemaal wat minder slapstick, de soundtrack is erg goed, en het western-genre past sowieso beter bij 'de vier vuisten' dan al die parodieën die er later kwamen.

Je weet wat je krijgt bij Terence Hill en Bud Spencer: een hoop slapstick, vaak tegen het ongeloofwaardige aan, maar het kijkt ook altijd wel lekker weg. Zeker omdat het dit keer in een Afrikaans decor plaatsvindt met allerlei wilde dieren die het verhaal net wat extra avontuurlijks geven. Voor de fans een prima tussendoortje.

Jammer dat in de synopsis en de andere info hierboven met geen woord wordt gerept over de seizoenen van eind jaren '80, begin jaren '90, want dat waren toch echt de hoogtijdagen van dit tv-programma met Jaap Aap en de Minuut van Ruud ("Tuut tuut tuut, de groetjes van Ruud").

Na Cocaine Bear kon deze Meth Gator natuurlijk niet uitblijven (en er zullen nog wel tig van dit soort films volgen), maar waar Cocaine Bear nog erg vermakelijk was, is dit een onsamenhangende bende van een bedroevend niveau. Zelden zoveel lukraak achter elkaar geplakte, goedkoop gemaakte rommel gezien. Moest wel hard lachen om een heerlijk droge review op IMDb over deze troep: 'Het is geen Hamlet'.

Van alle gedrochten van haaienfilms die ik door de jaren heen heb gezien, vond ik dit zeker niet de slechtste (in ieder geval beter dan het strontvervelende Meg 2). Maar verder, tja, de reacties hierboven zeggen wel genoeg...

Dit heeft meer weg van een abominabel slechte aflevering van Jiskefet dan dat het nog iets met cinema te maken heeft. We huren een grasveldje af, lenen een pantservoertuig dat bij Ome Joop in de schuur stond te verroesten en we rijden daar vervolgens tien rondjes mee over dat veldje. Nog wat 'legeruniformen', 'wapens' en paspoppen uit de feestwinkel erbij, je nodigt de familie uit om wat doms in de camera te zeggen en je schiet anderhalf uur aan rommel vol die door Prime zelfs nog in de catalogus wordt opgenomen... Waarom? Geen idee. Wat een armoe.

Als er één film is die je gerust kan overslaan, is het dit prutswerkje wel. Ai ai, wat slecht is dit. Het acteerwerk is abominabel, en bij gebrek aan budget bestaat het 'verhaal' uit een aaneenschakeling van nietszeggende conversaties en gênante oneliners die nergens toe leiden. Het is ook eigenlijk een schande dat de massamoord in Auschwitz wordt misbruikt in de titel om kijkers te trekken. Regisseur Richard John Taylor heeft behalve deze mislukking nog zeven andere films gemaakt, waarvan de 'beste' een IMDb-score van 3.9 heeft. Ik zou iedereen aanraden deze films allemaal op je 'not to watchlist' te zetten.