Reacties

Aardige wegkijker, maar wel eentje die blijft hangen in de standaard clichés die je vaak terugziet in dit soort monsterfilms. Er was budget, dat is wel terug te zien, maar het had van mij wel wat bloederiger, meer horror mogen zijn, en minder open deuren. Een 6,5.

Ja, dit 8e (en waarschijnlijk laatste) deel ziet er weer gelikt uit en is in het tweede deel ook spectaculair te noemen, maar daarvoor moet je wel eerst bijna 90 nogal saaie minuten doorkomen, omdat regisseur McQuarrie het nodig vindt om op een nogal geforceerde manier terug te kijken op de hele franchise en ons ook nogal geforceerd wijs probeert te maken dat alle MI-films met elkaar samenhangen door er een hele karrevracht aan flashbacks in te gooien. Dat was nou weer niet echt nodig, eerlijk gezegd. Daarnaast komt er ook nogal veel oninteressant geneuzel over 'The Entity' voorbij wat het ook allemaal niet echt spannender maakt. Maar goed, in het tweede deel komt het allemaal wel los en zitten er wel pareltjes van actiescènes tussen, en dat is toch waarvoor je naar Mission: Impossible kijkt.

Heel aardige Nederlandse productie. Roel Reiné had alleen een duidelijke keuze moeten maken: gaan we een film maken over Marco Kroon in Uruzgan of over de zaak die het OM nadien aanspande tegen hem? Nu zijn het twee films voor de prijs van één geworden, maar krijgen beide onderwerpen niet de volledige aandacht en diepgang. Gezien Reinés oeuvre had hij er het beste aan gedaan om voor de Uruzgan-missie te kiezen.

Kan er mee door, maar zeker niet een van de betere Bond-films. Het is wel veel van 'dik hout zaagt men planken' en hier en daar is het verhaal erg kort door de bocht. De schurken zijn ook nogal karikaturaal en te dik aangezet en Michelle Yeoh was toentertijd duidelijk bekender door haar actiescènes dan haar acteerwerk, dat in deze film erg matig is en zeker nog niet het niveau heeft waar ze later een Oscar mee zou winnen. Een zesje.

Zeker niet de beste Bond-film. Het ziet er bij vlagen behoorlijk gedateerd uit, cartoonesk zelfs (zoals ik hierboven al las lijkt het soms inderdaad op de Thunderbirds) en sommige scènes slaan echt kant nog wal (dat hele stuk waarin Bond 'Japanner moet worden' is leuk als Japan-promotie maar verder best lachwekkend en voegt niks toe). Maar ja, zoals ook vaak bij Bond-films, is het ondanks de vele hick-ups toch wel weer vermakelijk, vermakelijk genoeg voor een voldoende in ieder geval.

In deze tweede film met rechercheur Aaron Falk wordt het dorre landschap uit The Dry ingewisseld voor de groene wildernis van het fictieve Giralang-gebergte. Op zich een prima keuze, al is het plot wat rommeliger dan de eerste film en wordt er naar het einde toe wel het een en ander wat afgeraffeld. Ook de keuze om er (weer) een jeugdtrauma van Falk bij te halen is wel wat vergezocht en voegt niet veel toe, maar het blijft toch boeien, want ja, wat is er toch gebeurd? Niet zo goed als de eerste film dus, maar nog steeds wel een 6,5 waard.

Prima detective met de juiste ingrediënten om tot het einde toe te boeien: spanning, goede acteerprestaties, een desolaat landschap met dorpjes vol intriges en eigenaardige inwoners, en natuurlijk wat goed getimede plottwists. Dit verveelde geen moment.

Kan me niet voorstellen dat deze film geen leentjebuur heeft gespeeld bij Bumperkleef (waarin een wit bestelbusje ook de hoofdrol speelde), al beweren de makers dat een en ander gebaseerd is op ware gebeurtenissen in Florida in de jaren '70. Hoe het ook zij, het gaat hier eigenlijk niet zozeer over het bestelbusje en z'n zonderlinge bestuurder, maar meer over een meisje in haar puberteit die worstelt met haar thuissituatie: ze wordt geacht zich volgens allerlei etiketten te gedragen, haar gevoelens en interesses worden min of meer genegeerd en ze kan totaal niet overweg met haar zus, die het lieverdje van hun ouders is. Daarnaast is ze op school ook een soort outcast. De man in the white van zorgt er vervolgens voor dat haar wereld nog meer op z'n kop wordt gezet, maar die speelt eigenlijk maar een bijrol. Dat maakt het daardoor soms wat saai en het had daarom ook wel wat korter gemogen. Maar het is allemaal best oké gemaakt, ook al is er behalve de platenspelers en de telefoons (die wel heel kleurrijk zijn) niet veel waardoor je iets van een 70's-vibe proeft. Over de motieven van de man in het bestelbusje krijg je ook niks te zien of te horen (net als in Bumperkleef) en dat zorgt zeker voor een bepaalde spanning, maar soms vraag je je ook af waarom de man maar hardnekkig achter juist dit meisje aan blijft gaan, dat voelt wel wat geforceerd. Maar goed, ook al wordt de potentie niet helemaal waargemaakt, het is zeker wel een aardige voldoende waard.

Aardige psychologische horror die eens uit een ander vaatje tapt. We krijgen hier de donkere kant van voyeurisme te zien waarbij James Caan op z'n oude dag een zonderlinge buurman speelt die door twee jongens in z'n eigen huis tot waanzin wordt gedreven. Het gedrag van Grainey (zoals de buurman heet) is echter dermate vreemd, dat je als kijker toch aan hem gaat twijfelen. Wat houdt hij achter? Wie of wat is hij eigenlijk? En waarom doet hij wat hij doet? Het levert in ieder geval een geslaagd psychologisch spelletje op waarbij je je continu afvraagt wie nu eigenlijk de slechterik of de slechteriken zijn, en de kracht 'm er vooral in zit wat je wel en vooral niet te zien krijgt.

Fijne, vlot lopende thriller uit de tijd dat veel bioscoopthrillers vaak een prima basisniveau hadden. Sigourney Weaver is in topvorm als psychologe (met straatvrees) die gespecialiseerd is in seriemoordenaars en Harry Connick Jr. speelt een prima Hannibal Lecter-achtige rol waarbij hij vanuit z'n gevangeniscel 'zijn discipelen' aanstuurt, zoals William McNamara die als de 'Copycat Killer' echter dat hier al boven genoemde charisma mist om echt indruk maken. Maar goed, daarom ben je dan ook de 'copycat', zullen we maar zeggen.

In het horrorgenre is het vaak meer vallen dan opstaan, en moet je je vaak door vele matige tot slechte films worstelen voordat je ineens weer positief verrast wordt door een goed uitgedachte productie, en Weapons is daar een voorbeeld van. De verteltrant is hier allesbepalend: stukje bij beetje wordt het mysterie van de verdwenen kinderen ontrafeld waarbij op de juiste momenten gekozen wordt voor een plottwist of een schrikmoment, en net toen ik me af ging vragen waar de echte horror bleef, werd ik op m'n wenken bediend (tot aan The Shining-taferelen aan toe). Maar de verteltrant zal bij sommigen juist weer niet in de smaak vallen en onsamenhangend of van de hak op de tak overkomen. Maar hoe het ook zij, Weapons is wel weer een fijne, met lef gemaakte horrorproductie.

Een film om snel te vergeten. Lijkt eerst de cultkant op te gaan, dan slaat het om naar een Bonny and Clyde-achtig verhaal maar ontaardt het in een aaneenschakeling van veel te lang uitgesmeerde, en vaak ook onzinnige scènes die de vaart totaal uit het verhaal halen en naar een nog onzinnigere climax leiden. Het was hard werken om dit af te kijken.

Nogal merkwaardige film waarin door allerlei gebeurtenissen acht personen samenkomen in een politiebureau en daarna, letterlijk en figuurlijk, de hel losbarst. Het budget zal niet erg hoog zijn geweest gezien de vormgeving en het beperkte aantal locaties, al is hier toch een aantal aardige acteurs samengebracht zoals Liam Cunningham (bekend van Game of Thrones) en Brian Vernel (bekend van o.a. Dunkirk, Star Wars en Gangs of London) die de meubelen echter ook niet kunnen redden. Daarvoor is het allemaal veel te onlogisch, absurd en hier en daar ook echt tenenkrommend. Voor de fans van volslagen gekkigheid zal dit een prachtige film zijn, maar het deed mij vooral hoofdschudden.

Aardige serie, die enerzijds boeit maar anderzijds soms ook wat te veel uitdijt in overbodige flashbacks en subplotjes. De vertrouwde aliens zijn wel alom aanwezig, maar moeten zich hier meer in een rol als gevaarlijke huisdieren schikken dan dat het om hen draait. De makers (met good old Ridley Scott in het producersteam) hebben hier een soort Dune-achtige wereld toegevoegd aan het spectrum van de Alien-films waarin vijf bedrijven de macht over Aarde hebben verdeeld (ons toekomstbeeld?). Want ja, deze serie speelt zich, in tegenstelling tot alle eerdere Alien-producties, nu wel echt af op Aarde. Het geeft een interessante diepgang aan de franchise, maar zoals eerder gezegd, dit eerste seizoen was beter geweest als er een lineaire verhaalstructuur was aangehouden: meer tempo, meer spanning, logischere opeenvolgingen van gebeurtenissen. Ben benieuwd wat er in seizoen 2 gaat gebeuren.

Lekkere actiefilm met een fijne nostalgische 70's-vibe. Het is echt een aaneenschakeling van prachtige scènes: het begint al met een spectaculaire auto-achtervolging (en dan ook lekker op een ouderwetse manier) waarna pas in de 11e minuut voor het eerst iets wordt gezegd, en de scène daarna bij het racecircuit is net zo spannend en meeslepend vormgegeven. De regisseur had duidelijk geen zin in sentimentele intermezzo's, er wordt vaak even een grote stap in de tijd genomen om het tempo erin te houden en dat werkt prima. De soundtrack van Ennio Morricone maakt het helemaal af (natuurlijk). Al met al leuke film en prima vermaak.

Les enfants perdus is een nogal saaie en wazige bedoening waarin een vader zijn vier kinderen tijdens een zomervakantie in een bosrijke omgeving zomaar verlaat en niet meer terugkeert. Terwijl dat laatste na een aantal dagen langzaam doordringt bij de kinderen, komen zij erachter dat de bossen om het vakantiehuis heen ook niet helemaal pluis zijn. Of beelden ze zich dat maar in?
Het probleem met films waarin waanbeelden en hallucinaties een hoofdrol spelen, is dat deze vaak de aandacht niet vasthouden en dat filmmakers dit soort films dan óf laten ontsporen óf ons willen doen geloven dat al deze waanvoorstellingen een metafoor zijn voor iets anders. Dat laatste probeert Michèle Jacob hier duidelijk te maken, maar het is allemaal zo matig uitgewerkt, en ook zonder enige context en weinig tot geen achtergrondinformatie dat ik me niet kan voorstellen dat iemand dit met grote interesse en verwondering heeft afgekeken. Ik in ieder geval niet.

Lekkere actie uit de wereld van John Wick, die zelf in de zijlijn ook een rolletje heeft. Ana de Armas heeft het charisma niet van Keanu Reeves en het verhaaltje waarin wraak maar weer eens de hoofddraad vormt, is natuurlijk niet bijster origineel, maar de cinematografie is weer van een niveau om je vingers bij af te likken en laat je de actie ervaren alsof je er zelf tussen staat. Misschien helpt deze film daarnaast om het overtoerisme in het Oostenrijkse plaatsje Hallstatt te doen afnemen, want je kijkt voortaan wel met een ander oog naar de bewoners van dat dorpje nadat je dit hebt gezien 😉
Een tweede deel zal er gezien het einde ook wel gaan komen, en wie weet nog meer. Ik kijk er in ieder geval naar uit.

Topprestatie van Hugh Grant, die vanaf het begin tot het einde een weerzinwekkende creep neerzet en daar voor mij best voor een Oscar genomineerd had mogen worden. Maar ja, Amerika en religie zijn zo met elkaar verweven dat hij die nominatie waarschijnlijk niet kreeg omdat ie tegen te veel heilige huisjes aanschopt in deze psychologische thriller (met wat horrormomentjes), die wel wat te veel tijd neemt om tot de kern te komen en ook wat ongeloofwaardige momenten kent (elke debiel kan echt wel inschatten dat er achter die deuren geen uitgang naar buiten is, ook gezien alle onzin die Mr. Reed daarover uitkraamt). Neemt niet weg dat ik dit een interessante film vond en zeker geen weggegooide tijd.

Bijzonder matig 13-in-een-dozijnwerkje waarin cliché op cliché wordt gestapeld, de acteurs duidelijk op andere aspecten dan hun acteertalent zijn uitgekozen en er van horror of spanning eigenlijk nooit sprake is. Het is vooral hard werken om deze film door te komen. Kan je gerust overslaan.

Rare film die duidelijk niet door professionals is gemaakt. De enscenering is in de basis nog best oké, de desolate omgeving van Boerjatië zorgt wel voor een bepaalde duistere, onaangename sfeer, maar door het matige camerawerk, de vreemde montage en bijzonder amateuristische effecten komt een groot deel van de film nogal knullig over. Na een uur neemt het plot ook steeds debielere vormen aan waardoor het soms bijna komisch wordt in plaats van horror (die ik overigens nergens heb kunnen ontdekken). Dit hoef je in ieder geval niet in je watchlist op te nemen.

Topserie, die vooral uitblinkt door de cast, de geweldige strakke montage van Ritchie en een zeer aanstekelijke en passende soundtrack. Brosnan en Mirren blinken uit als gestoord gangsterkoppel waarbij beiden zo hun eigen idiote agenda hebben en najagen, en elke scène waarin Hardy acteert is sowieso een traktatie. Ook Geoff Bell moet genoemd worden, met zijn karakteristieke kop en voorkomen is hij gewoon een gangsterbaas. Seizoen 2 mag heel snel komen van mij!

Ik hou wel van de stijl van Jim Taihuttu: vaak lekker rauw, vlot en strak gemonteerd, en zijn films hebben altijd een lekker tempo, ook hier weer. Komt bij dat het voor 90's-kids helemaal genieten is in deze film en niet alleen vanwege de gabbermuziek. Er is over veel details nagedacht en het voelt echt alsof je terug in de tijd bent beland.
Hardcore Never Dies doet in de verte wat denken aan Naar de Klote! uit 1996 door de nadruk die wordt gelegd op het drugsgebruik, en de verwijzing naar de gabberpianist Matthijs Wognum (die jaren geleden door de VPRO geportretteerd werd) is ook overduidelijk. Ik heb in ieder geval een heerlijke nostalgische 90's-trip gehad.

Poe, wat hadden deze gasten toch een invloed op het hip-hopgenre en heeft dat later ook zeker z'n sporen nagelaten in de hedendaagse popcultuur. Een film als deze verdient N.W.A. dan ook zeker. En het is een heel aardige vertelling geworden van de manier waarop vijf jonge gasten in de jaren '80 op een brutale manier met muziek hun ongenoegen over het gezag (en met name de politie) lieten horen en daarmee de stem van de getto werden.
Muzikale nostalgie alom, al is het daarnaast met dit soort films altijd wel zo dat het verhaal en de afloop al bekend zijn, en het daarmee nooit echt spannend wordt. Als rechtgeaarde hiphop-fan merkte ik ook dat het geheel behoorlijk gepolijst is, en bepaalde interessante scherpe randjes er af zijn gehaald. Het ging me wat te vaak over de zakelijke kant, en te weinig over de personen zelf. Daarnaast denk ik ook dat de film voor degenen die Dr. Dre, Ice Cube en Eazy-E echt niet kennen en niks met hiphop hebben, een lange zit zal zijn (maar wie weet, misschien ook wel weer wat spannender).
Er was toentertijd ook nog sprake van initiatieven om een vervolg te maken waarin Snoop Dogg, Tupac en de gestoorde platenbaas Suge Knight de hoofdrollen zouden spelen (dat zou pas echt een gangsterfilm zijn), maar ik heb verder eigenlijk nooit meer iets over die plannen vernomen. Desalniettemin zullen we door hun muziek en deze film voor altijd weten wie en wat de legacy van N.W.A. was.

Normaliter sla ik dit soort films over, en al helemaal als het Nederlandse producties zijn, maar deze was verrassend leuk. Komt wel vooral door Elise Schaap en Bracha van Doesburgh die duidelijk laten zien dat er veel lol op de set was, want het plezier spat er vanaf. Het kan dus toch, een leuke Nederlandse komedie maken!

Met Martin van Waardenberg in de hoofdrol kan het eigenlijk al niet meer mis gaan. Hier schittert hij weer als sneue kidnapper in een avonturenfilm die iedereen kan waarderen.