Reacties

In het horrorgenre is het vaak meer vallen dan opstaan, en moet je je vaak door vele matige tot slechte films worstelen voordat je ineens weer positief verrast wordt door een goed uitgedachte productie, en Weapons is daar een voorbeeld van. De verteltrant is hier allesbepalend: stukje bij beetje wordt het mysterie van de verdwenen kinderen ontrafeld waarbij op de juiste momenten gekozen wordt voor een plottwist of een schrikmoment, en net toen ik me af ging vragen waar de echte horror bleef, werd ik op m'n wenken bediend (tot aan The Shining-taferelen aan toe). Maar de verteltrant zal bij sommigen juist weer niet in de smaak vallen en onsamenhangend of van de hak op de tak overkomen. Maar hoe het ook zij, Weapons is wel weer een fijne, met lef gemaakte horrorproductie.

Een film om snel te vergeten. Lijkt eerst de cultkant op te gaan, dan slaat het om naar een Bonny and Clyde-achtig verhaal maar ontaardt het in een aaneenschakeling van veel te lang uitgesmeerde, en vaak ook onzinnige scènes die de vaart totaal uit het verhaal halen en naar een nog onzinnigere climax leiden. Het was hard werken om dit af te kijken.

Nogal merkwaardige film waarin door allerlei gebeurtenissen acht personen samenkomen in een politiebureau en daarna, letterlijk en figuurlijk, de hel losbarst. Het budget zal niet erg hoog zijn geweest gezien de vormgeving en het beperkte aantal locaties, al is hier toch een aantal aardige acteurs samengebracht zoals Liam Cunningham (bekend van Game of Thrones) en Brian Vernel (bekend van o.a. Dunkirk, Star Wars en Gangs of London) die de meubelen echter ook niet kunnen redden. Daarvoor is het allemaal veel te onlogisch, absurd en hier en daar ook echt tenenkrommend. Voor de fans van volslagen gekkigheid zal dit een prachtige film zijn, maar het deed mij vooral hoofdschudden.

Aardige serie, die enerzijds boeit maar anderzijds soms ook wat te veel uitdijt in overbodige flashbacks en subplotjes. De vertrouwde aliens zijn wel alom aanwezig, maar moeten zich hier meer in een rol als gevaarlijke huisdieren schikken dan dat het om hen draait. De makers (met good old Ridley Scott in het producersteam) hebben hier een soort Dune-achtige wereld toegevoegd aan het spectrum van de Alien-films waarin vijf bedrijven de macht over Aarde hebben verdeeld (ons toekomstbeeld?). Want ja, deze serie speelt zich, in tegenstelling tot alle eerdere Alien-producties, nu wel echt af op Aarde. Het geeft een interessante diepgang aan de franchise, maar zoals eerder gezegd, dit eerste seizoen was beter geweest als er een lineaire verhaalstructuur was aangehouden: meer tempo, meer spanning, logischere opeenvolgingen van gebeurtenissen. Ben benieuwd wat er in seizoen 2 gaat gebeuren.

Lekkere actiefilm met een fijne nostalgische 70's-vibe. Het is echt een aaneenschakeling van prachtige scènes: het begint al met een spectaculaire auto-achtervolging (en dan ook lekker op een ouderwetse manier) waarna pas in de 11e minuut voor het eerst iets wordt gezegd, en de scène daarna bij het racecircuit is net zo spannend en meeslepend vormgegeven. De acteur had duidelijk geen zin in sentimentele intermezzo's, er wordt vaak even een grote stap in de tijd genomen om het tempo erin te houden en dat werkt prima. De soundtrack van Ennio Morricone maakt het helemaal af. Al met al leuke film en prima vermaak.

Les enfants perdus is een nogal saaie en wazige bedoening waarin een vader zijn vier kinderen tijdens een zomervakantie in een bosrijke omgeving zomaar verlaat en niet meer terugkeert. Terwijl dat laatste na een aantal dagen langzaam doordringt bij de kinderen, komen zij erachter dat de bossen om het vakantiehuis heen ook niet helemaal pluis zijn. Of beelden ze zich dat maar in?
Het probleem met films waarin waanbeelden en hallucinaties een hoofdrol spelen, is dat deze vaak de aandacht niet vasthouden en dat filmmakers dit soort films dan óf laten ontsporen óf ons willen doen geloven dat al deze waanvoorstellingen een metafoor zijn voor iets anders. Dat laatste probeert Michèle Jacob hier duidelijk te maken, maar het is allemaal zo matig uitgewerkt, en ook zonder enige context en weinig tot geen achtergrondinformatie dat ik me niet kan voorstellen dat iemand dit met grote interesse en verwondering heeft afgekeken. Ik in ieder geval niet.

Lekkere actie uit de wereld van John Wick, die zelf in de zijlijn ook een rolletje heeft. Ana de Armas heeft het charisma niet van Keanu Reeves en het verhaaltje waarin wraak maar weer eens de hoofddraad vormt, is natuurlijk niet bijster origineel, maar de cinematografie is weer van een niveau om je vingers bij af te likken en laat je de actie ervaren alsof je er zelf tussen staat. Misschien helpt deze film daarnaast om het overtoerisme in het Oostenrijkse plaatsje Hallstatt te doen afnemen, want je kijkt voortaan wel met een ander oog naar de bewoners van dat dorpje nadat je dit hebt gezien 😉
Een tweede deel zal er gezien het einde ook wel gaan komen, en wie weet nog meer. Ik kijk er in ieder geval naar uit.

Topprestatie van Hugh Grant, die vanaf het begin tot het einde een weerzinwekkende creep neerzet en daar voor mij best voor een Oscar genomineerd had mogen worden. Maar ja, Amerika en religie zijn zo met elkaar verweven dat hij die nominatie waarschijnlijk niet kreeg omdat ie tegen te veel heilige huisjes aanschopt in deze psychologische thriller (met wat horrormomentjes), die wel wat te veel tijd neemt om tot de kern te komen en ook wat ongeloofwaardige momenten kent (elke debiel kan echt wel inschatten dat er achter die deuren geen uitgang naar buiten is, ook gezien alle onzin die Mr. Reed daarover uitkraamt). Neemt niet weg dat ik dit een interessante film vond en zeker geen weggegooide tijd.

Bijzonder matig 13-in-een-dozijnwerkje waarin cliché op cliché wordt gestapeld, de acteurs duidelijk op andere aspecten dan hun acteertalent zijn uitgekozen en er van horror of spanning eigenlijk nooit sprake is. Het is vooral hard werken om deze film door te komen. Kan je gerust overslaan.

Rare film die duidelijk niet door professionals is gemaakt. De enscenering is in de basis nog best oké, de desolate omgeving van Boerjatië zorgt wel voor een bepaalde duistere, onaangename sfeer, maar door het matige camerawerk, de vreemde montage en bijzonder amateuristische effecten komt een groot deel van de film nogal knullig over. Na een uur neemt het plot ook steeds debielere vormen aan waardoor het soms bijna komisch wordt in plaats van horror (die ik overigens nergens heb kunnen ontdekken). Dit hoef je in ieder geval niet in je watchlist op te nemen.

Topserie, die vooral uitblinkt door de cast, de geweldige strakke montage van Ritchie en een zeer aanstekelijke en passende soundtrack. Brosnan en Mirren blinken uit als gestoord gangsterkoppel waarbij beiden zo hun eigen idiote agenda hebben en najagen, en elke scène waarin Hardy acteert is sowieso een traktatie. Ook Geoff Bell moet genoemd worden, met zijn karakteristieke kop en voorkomen is hij gewoon een gangsterbaas. Seizoen 2 mag heel snel komen van mij!

Ik hou wel van de stijl van Jim Taihuttu: vaak lekker rauw, vlot en strak gemonteerd, en zijn films hebben altijd een lekker tempo, ook hier weer. Komt bij dat het voor 90's-kids helemaal genieten is in deze film en niet alleen vanwege de gabbermuziek. Er is over veel details nagedacht en het voelt echt alsof je terug in de tijd bent beland.
Hardcore Never Dies doet in de verte wat denken aan Naar de Klote! uit 1996 door de nadruk die wordt gelegd op het drugsgebruik, en de verwijzing naar de gabberpianist Matthijs Wognum (die jaren geleden door de VPRO geportretteerd werd) is ook overduidelijk. Ik heb in ieder geval een heerlijke nostalgische 90's-trip gehad.

Poe, wat hadden deze gasten toch een invloed op het hip-hopgenre en heeft dat later ook zeker z'n sporen nagelaten in de hedendaagse popcultuur. Een film als deze verdient N.W.A. dan ook zeker. En het is een heel aardige vertelling geworden van de manier waarop vijf jonge gasten in de jaren '80 op een brutale manier met muziek hun ongenoegen over het gezag (en met name de politie) lieten horen en daarmee de stem van de getto werden.
Muzikale nostalgie alom, al is het daarnaast met dit soort films altijd wel zo dat het verhaal en de afloop al bekend zijn, en het daarmee nooit echt spannend wordt. Als rechtgeaarde hiphop-fan merkte ik ook dat het geheel behoorlijk gepolijst is, en bepaalde interessante scherpe randjes er af zijn gehaald. Het ging me wat te vaak over de zakelijke kant, en te weinig over de personen zelf. Daarnaast denk ik ook dat de film voor degenen die Dr. Dre, Ice Cube en Eazy-E echt niet kennen en niks met hiphop hebben, een lange zit zal zijn (maar wie weet, misschien ook wel weer wat spannender).
Er was toentertijd ook nog sprake van initiatieven om een vervolg te maken waarin Snoop Dogg, Tupac en de gestoorde platenbaas Suge Knight de hoofdrollen zouden spelen (dat zou pas echt een gangsterfilm zijn), maar ik heb verder eigenlijk nooit meer iets over die plannen vernomen. Desalniettemin zullen we door hun muziek en deze film voor altijd weten wie en wat de legacy van N.W.A. was.

Normaliter sla ik dit soort films over, en al helemaal als het Nederlandse producties zijn, maar deze was verrassend leuk. Komt wel vooral door Elise Schaap en Bracha van Doesburgh die duidelijk laten zien dat er veel lol op de set was, want het plezier spat er vanaf. Het kan dus toch, een leuke Nederlandse komedie maken!

Met Martin van Waardenberg in de hoofdrol kan het eigenlijk al niet meer mis gaan. Hier schittert hij weer als sneue kidnapper in een avonturenfilm die iedereen kan waarderen.

Leuke film weer. Het is wel een stuk dramatischer dan in Ome Cor, maar Martin van Waardenberg is weer zo goed op dreef dat je eigenlijk nooit een hekel kan krijgen aan Opa Cor en hem al z'n domme impulsieve acties vergeeft, zelfs als het gaat om het in scène zetten van z'n eigen dood zodat ie in Suriname lekker biertjes kan wegtikken. En zoals hierboven ook al aangegeven, blijf nog even hangen tot na de aftiteling.

Na de straatcoaches krijgen nu ook de boa's een film (moeten er vacatures gevuld worden?), en opvallend genoeg gebeurt dat met een groot deel van de cast die ook al in Straatcoaches vs Aliens speelde. Verder is het lekker simpel over de top-vermaak met een leuk Rotterdams tintje en hier en daar geinige bijrollen. Soms is dat juist wat je net even nodig hebt.

Afgaande op de titel denk je eerst: 'Dit moet wel bagger zijn'. Maar Straatcoaches vs Aliens is best aardig en heeft zeker z'n grappige momenten, en het wordt allemaal net niet te flauw. En ik juich het sowieso toe als een Nederlandse productie eens afwijkt van de grote berg aan abominabele Nederlandse romcoms die je doorgaans over je uitgestort krijgt. Dit is in ieder geval geen weggegooide tijd.

Niet best. In eerste instantie lijkt de insteek van deze War of the Worlds wel origineel te zijn, maar het wordt op een gegeven moment gewoonweg te veel (vooral voor de ogen), en aan het einde zakt het af naar een bedroevend niveau. Je belandt als kijker in een aaneenschakeling van Zoom-/Teams-meetings van anderhalf uur waar, naarmate de tijd vordert, geen touw meer aan vast te knopen valt en waarin de logica ver te zoeken is. Ice Cube is hier totaal niet op zijn plek en H.G. Wells hoeft deze 'verfilming' van zijn boek gelukkig niet meer mee te maken.

Bestempeld als een klassieker, maar dat stempel maakt The Abyss nergens waar. Het is vooral erg pompeus, langdradig, saai en voorspelbaar. Het plot is een allegaartje zonder richting: eerst moet het een soort Koude Oorlogsfilm voorstellen, dan wordt je als kijker meegetrokken in allerlei beslommeringen van een kleurloze onderwatercrew die in de krochten van de oceaan een kernkop die op scherp staat onklaar moet maken, daar komen dan weer op een nogal geforceerde manier wat bad guys bij om de hoek kijken, vervolgens wordt het sprookjesachtig met onderwateraliens die er tot aan het laatste half uur verder ook niet echt toe doen, daarna wordt het een race tegen de onderwaterklok waarbij meerdere crewleden blijkbaar vier longen hebben... tja... o wacht, ik ben het onvermijdelijke koppeltje nog vergeten te noemen dat te midden van dit alles wil scheiden, elkaar zogenaamd haat, maar diep van binnen brandt er nog steeds een liefdesvuurtje natuurlijk... het zijn net even te veel clichés in één film gepropt, de Hollywood-dokter had duidelijk het standaard receptje uitgeschreven. Dus nee, ik werd er niet bepaald wild van.

Het is veel vorm en stijl maar te weinig inhoud in deze film. Te veel losse eindjes, rare karakters die niet passen (Kevin Bacon lijkt wel verdwaald te zijn, die had beter in een Looney Tunes-film gepast), het verschil in kwaliteit tussen de scènes is groot... nee, het kon m'n aandacht moeilijk vasthouden, echt spannend of meeslepend werd het nooit. Gelukkig maar dat Mia Goth de hoofdrol speelt, want met haar opvallende voorkomen houdt ze de film levend. In ieder geval levend genoeg voor een kleine voldoende.

Sterke film, maar ook zware kost, over een man die, gebukt onder de trauma's uit zijn verleden, langzaam de weg kwijt raakt (een geweldige rol van Robbins). Wat me vooral aansprak is dat de regisseur de flashbacks en waanbeelden gedoseerd brengt, waar soortgelijke films vaak richting het einde totaal ontsporen. Het groezelige New York van de jaren '70 draagt ook bij aan de intense manier waarop de hoofdpersoon langzaam stuk gaat.
Grappig is het daarentegen om hier nog een piepjonge Macaulay Culkin te zien, die slechts een paar weken na de release van deze film ook met Home Alone in de bioscoopzalen zou verschijnen, en die je daarna nooit meer los kon zien van die klassieker. Hij heeft in Jacob's Ladder ook nog echt dat Home Alone-koppie, en het is dan toch even schakelen want dit is verre van een komische film. Bijzonder genoeg wordt Culkin in de aftiteling helemaal niet genoemd, terwijl hij toch geen heel onbelangrijke rol heeft.

Het is beter dan het eerste deel, er is wat meer verhaal en de kills zijn hier en daar ook best creatief uitgedacht. Oscarwaardig materiaal wordt het op z'n zachtst gezegd natuurlijk nooit, maar voor de fanatieke horrorfans is er genoeg te genieten.
Het team achter de Poeh-films heeft echt een gat in de markt gevonden met het maken van horrorfilms over bekende tekenfilmfiguren die in het publieke domein zijn gekomen, want horrorversies van Peter Pan, Minnie Mouse en Bambi zijn al in de maak of afgerond en ook een derde Winnie de Poeh-film is al bevestigd. Of iemand daarop zit te wachten? Dat zullen er meer zijn dan iedereen denkt, en dat weten de makers natuurlijk ook.

Geweldige serie, waarschijnlijk was ik de laatste die de serie nog niet gezien had. Het is een mix tussen LOTR en Dune, maar dan nog een tikkeltje beter. Erg van genoten in ieder geval. En al die consternatie over het laatste seizoen? Tja, ik heb daar totaal geen last van gehad, naar mijn mening kwam alles prima op z'n plek terecht. Duidelijk is in ieder geval dat dit een serie is met eeuwigheidswaarde.

Er komt sowieso geen tweede seizoen met Arne Slot erin, want die wilde geen cameraploeg in de kleedkamer. Maar wie weet, misschien komt er ooit nog een tweede seizoen met een andere trainer, maar ik denk het niet.