Reacties

Interessante docu over de nalatenschap van Johan Cruijff aan het voetbal, FC Barcelona, maar in het bijzonder ook aan Catalonië. Het blijft toch eigenlijk bijzonder dat een kleine jongen van simpele komaf uit Betondorp als complete buitenstaander later een flinke stempel zou drukken op de Catalaanse zaak, en ook nog in een tijd waarin Franco met een ijzeren vuist over Spanje regeerde. Het zegt wel genoeg over de enorme persoonlijkheid die Cruijff was, en dat wordt in deze zeventig minuten op een respectvolle en ingetogen manier getoond.

Aardig gemaakt, maar niet iets wat je lang bij blijft. Hier kan je beter een langere film van maken, dat zal veel meer impact maken. Dus, filmmakers? 😉

Heerlijke negentig minuten aan grappenmakerij met parodieën op talloze films. Vooral Lloyd Bridges steelt wat mij betreft (weer) de show als incompetente president en het is ook erg leuk dat Richard Crenna zich liet strikken om z'n kolonel Trautman-rol uit de Rambo-films hier nog eens op een absurde manier over te doen. Van dit soort films fleur je altijd op.

Leuke film in de typische Abrahams-stijl die we ook al kenden van Airplane! en The Naked Gun-franchise. Ook leuk om Jon Cryer hier al te zien als schele sidekick van Charlie Sheen, later zouden ze de ultieme broers cq buddies zijn in Two and a Half Men. Al met al prima pretentieloos vermaak.

Het is natuurlijk nogal veel oude wijn in nieuwe zakken, maar nog steeds vermakelijk genoeg om anderhalf uur te boeien.

Matig herkauwd verhaaltje met veel grappen die niet aankomen, het is vooral 'humor' van het poep en pies-niveau. De setting is aardig voor als je van tijdreizen, dino's en andere exotische wezens houdt, maar Ferrell en consorten kunnen de zweem van kinderachtigheid op geen enkel moment wegnemen. Wellicht leuk voor pubers, maar niet aan mij besteed.

Aan South Park kan je je geen buil vallen. Altijd scherp, on point en goed voor veel hilarische momenten. In dit deel wordt de vloer aangeveegd met zowel de anti-wokers, die online alleen maar kunnen dreigen en schelden, als de doorgeslagen diversiteits- en inclusieagenda (in met name Disney-films). In de kantlijn spelen de invloed van AI en het groeiende aantal bullshit jobs ook een erg grappige rol. Erg knap hoe Trey Parker en Matt Stone al deze beladen onderwerpen ogenschijnlijk moeiteloos met elkaar combineren zonder de verhaallijn uit het oog te verliezen. Ik vond 'm erg leuk.

Na het succes van Borat Subsequent Moviefilm kwam een jaar later deze 25 minuten aan niet eerder vertoond materiaal van die film uit. Dat materiaal voegt niet veel toe (anders had het de film wel gehaald), en wordt ook vooral gebruikt om nog wat extra sneren naar Donald Trump en Rudy Giuliani uit te delen nadat Joe Biden kort daarvoor was geïnaugureerd als nieuwe president. Hoe anders ziet de wereld er vier jaar later uit...

Het probleem van Californication is dat de serie vele seizoenen te lang duurt. Alles wat de serie interessant, spannend en komisch maakt, wordt eigenlijk al in seizoen 1 verteld en getoond. Tot en met seizoen 3 is het dan ook nog best aardig, omdat een paar open eindjes uit het eerste seizoen verder uitgewerkt worden tot een spannende finale, maar vanaf seizoen 4 wordt het een oeverloze herhaling van zetten. De tijd wordt vanaf dan vooral opgevuld met cameo's en gastrollen van bekende acteurs en artiesten als Marilyn Manson, RZA, Rob Lowe, Amber Heard, Henry Rollins, Tommy Lee, Henry Fonda, Drea de Matteo en Michael Imperioli, maar dat maakt de serie er verre van beter op bij gebrek aan interessante verhaallijnen. Die verhaallijnen zijn dan allemaal allang uitgemolken, de personages uitontwikkeld en je zit alleen nog maar naar een aaneenschakeling van gênante situaties te kijken die grappig zouden moeten zijn, maar die je al van mijlenver ziet aankomen. Als er in de laatste twee seizoenen dan ineens wel een echt nieuwe verhaallijn oppopt

komt dat echt veel te geforceerd, zo niet ongeloofwaardig over, maar hadden de makers toen blijkbaar wel door dat er iets moest gebeuren als ze er nog een seizoen of twee achteraan wilden plakken. Maar ondanks deze gebreken geef ik de serie wel een ruime voldoende, want het basisconcept is interessant, en de eerste paar seizoenen zijn zeker de moeite waard.

Geinige docuserie waarin acteur Jeroen van Koningsbrugge en avonturier Bob Thissen bijzondere verlaten plekken in Europa bezoeken. De sfeer van de serie is lekker luchtig, van Koningsbrugge laat het zeker niet na om er af en toe een grapje in te gooien, ook al hebben de plekken die ze bezoeken vaak een gitzwart verleden. Wel zijn er veel te veel minibreaks en korte recaps, dat wordt na een tijdje wel ergerlijk. En hoewel de mannen erg hun best doen, was het voor hen waarschijnlijk een stuk spannender dan de beelden dat doen lijken. Op een gegeven moment heb je wel genoeg puin, steen en modder gezien, de beelden met de reis naar de locaties toe zijn uiteindelijk interessanter. Dat is wellicht iets om over na te denken als er ooit een tweede seizoen komt.

Aardige docuserie waarin Sam Sheridan probeert om mythes en mysterieuze vervloekingen die op bepaalde plekken lijken te rusten, wetenschappelijk te verklaren. Dat leidt hier en daar tot interessante inzichten, maar vaak verschilt de uitkomst ook niet echt van wat al bekend is. Ook ligt de focus te veel op de Verenigde Staten (drie van de vijf afleveringen maar liefst), daar had wel wat meer variatie in aangebracht mogen worden. Al moet ik ook wel weer zeggen dat de laatste twee afleveringen (over Louisiana en West-Virginia) op een verontrustende en boosmakende manier het failliet van het Amerikaanse kapitalisme en de ongebreidelde drang naar geld en winst aantonen.

Een film die naar mijn mening wat te makkelijk neergesabeld is, en uit de gemiddelde IMDb-score blijkt ook wel dat ik niet de enige was/ben. Daarbij heb ik het oorspronkelijke verhaal van Edgar Rice Burroughs nooit gelezen, en dat zorgde voor een onbezorgde kijkervaring zonder me druk te hoeven maken over wat er wel of niet klopt. Dat bij elkaar opgeteld hou je dan een aardige blockbuster over, die zeker niet geweldig is, maar ook niet vervelend.

Matige avonturen-/actiefilm waarin vooral de beroerde montage opvalt. Actiescènes zijn amper te volgen door de hysterisch achter elkaar geplakte beelden, je hebt totaal geen overzicht. En omdat deze film het juist van de actie moet hebben, blijft er verder weinig over. Met de grauwe, donkere sfeer zit het wel goed, maar dat is ook het minste wat je mag verwachten van een regisseur die zijn sporen vooral heeft verdiend in de wereld van (muziek)video's en commercials. Een verhaal vertellen kan hij in ieder geval niet, dus hou het in de toekomst alsjeblieft bij die video's en commercials, of bij een remake zoals Nispel er al meerdere heeft gemaakt, want dan hoeft hij het verhaal en de dialogen in ieder geval niet zelf te bedenken.

Knap en gedurfd gedaan, om een film te maken die zich bijna 90 minuten lang tussen twee acteurs op praktisch dezelfde plek afspeelt, en dat het dan ook nog lukt om het boeiend te houden. Josh Duhamel heeft in deze film verdacht veel weg van Johnny Knoxville, en het geheel heeft ook wel een Jackass-tintje, zonder dat het flauw wordt. Een dikke 7.

Tja, The Lodgers, wat moet je ervan zeggen? Het is wel zoals vaak bij dit soort spookhuisfilms over duistere krachten die een huis en haar bewoners op een verstikkende manier onderdrukken: met de sfeer en aankleding zit het goed, het begin is vaak veelbelovend, maar door het uitblijven van duidelijke plotkeuzes blijf je met meer vragen achter dan dat er beantwoord zijn.

Rampzalige film, waarvan je je echt afvraagt wat een streamingdienst als Prime ermee moet. Wat vooral zwaar irriteert zijn de constant opgefokte personages, elke dialoog bestaat uit een hoop geschreeuw, en op een bepaald moment word je daar zelf ook opgefokt van. Tijdverspilling eerste klas.

Wie gezien de titel en de synopsis verwacht naar een spectaculaire docu te gaan kijken over nog niet eerder ontdekte dieren op de bodem van de oceanen, komt hier echt zwaar bedrogen uit. Deze docu lijkt nergens op en is een vergaarbak van hersenspinsels en beschouwingen van de onderzoekscrew over hun achtergrond, dromen, samenwerking, onderzoeksmethoden en de relatie met ander onderzoek naar buitenaards leven op andere planeten. Sterker nog, het gaat vaker over die andere planeten dan over de zeebodem. De crew is daarnaast ook vaker in beeld dan het onderwaterleven zelf, vooral Cameron is niet uit het camerabeeld weg te slaan. Je kan echt veel beter naar The Blue Planet kijken dan naar deze verzameling losse fragmenten van een peperduur uitje, die nooit uitgebracht had mogen worden als een documentaire.

Mooie natuurdocumentaire over de vele geheimen die walvisachtigen nog steeds voor ons hebben. Sigourney Weaver is de voice-over en doet dat op een rustige, zakelijke toon, zoals ik het graag heb. Wat ik alleen niet begrijp, is waarom James Cameron, als uitvoerend producent, na elke aflevering zijn beschouwing geeft over hetgeen je gezien hebt. Het is nogal overbodig en komt een beetje ijdel over. Ik wist eigenlijk ook niet dat hij zich zo fanatiek met (natuur)documentaires bezig hield, met name over wat er zich allemaal in de diepzee afspeelt. Maar goed, zo kom je weer wat te weten.

Haaienfilms zijn een guilty pleasure van me, maar ik vraag me geregeld toch wel af waarom na het zien van het zoveelste misbaksel. Ook deze is niet best (alhoewel ik ze veeeeel en veeeel slechter heb gezien), waarbij vooral opvalt hoeveel moeite de makers hebben om de 90 minuten vol te maken. Eindeloos gedobber op de oceaan (waarbij natuurlijk om de haverklap iemand in het water valt), onnodig veel sentimenteel gezever, het ontbreken van horror (ik heb alleen maar rood gekleurd water gezien) en dan een climax die kant noch wal raakt... Tja, waarom doe ik het mezelf toch telkens weer aan...

Bij Cronenberg weet je dat je niets kado krijgt en je hersenen flink aan het werk gezet worden. Dat blijkt ook wel uit dit rariteitenkabinet waar je op bepaalde momenten de film af wil zetten, en het andere moment weer aan het scherm gekluisterd zit. Maar overall weet ik er gewoon niks van te maken: het is artistiek, erotisch, bizar, goor, maar het 'verhaal' en zijn dialogen zijn wat slaapverwekkend en beklijven niet. Misschien moet ik er nog maar eens een nachtje over slapen.

Het is allemaal wel erg hoogdravend en bij tijd en wijle onnavolgbaar (en dat niet op een goede manier) in deze remake van het origineel uit 1977. Er is meer tijd besteed aan de choreografie, de sfeer en de decors dan aan het plot, waardoor je de film grotendeels als een gevoel moet ervaren dan als een verhaal over een op het oog onschuldig lijkend dansgezelschap waar onder de oppervlakte letterlijk en figuurlijk veel meer schuil gaat. Leuk en interessant voor wie van zweverige, surrealistische horror houdt, maar die doelgroep is maar beperkt, denk ik. Voor mij was het allemaal wat te veel van het goede en waren het 152 lange minuten.

Prima horror, een van de betere van de laatste jaren. Het is lekker goor en bij tijd en wijle ook griezelig en spannend, zoals het hoort. Ook is het tijdsframe (1979) goed gekozen, dan blijf je ook weg van al die vermoeiende mobiele telefoon-scènes die veel hedendaagse horror verpesten. Ik ga de andere delen zeker ook even checken.

Vier is een nogal gezapig verhaaltje over allerlei intriges in een klein conservatief dorpje in Oostenrijk. Het begint met een moordzaak, maar ondanks dat die al snel is opgelost, wil de hoofdpersoon, een politieagente uit het dorpje, ook alle andere open eindjes oplossen, ook al doen die er eigenlijk niet toe voor de zaak. Wat er dan volgt, voelt nogal gekunsteld en geforceerd aan. Ik heb betere Landkrimi's gezien.

Nogal mistroostige film over de ellende die ambulancebroeders dagelijks over zich heen krijgen in New York City. Het aantal zelfmoorden onder noodhulpverleners schijnt de laatste jaren nogal toe te nemen, en als je deze film hebt gezien vraag je je ook af waarom je daar je baan van zou willen maken. Aan de andere kant is elke noodsituatie in deze film wel heel extreem en is het ambulancepersoneel ook nogal gestoord, en dat is natuurlijk ook niet de waarheid. In ieder geval een film die nog wel even na blijft sudderen.

De eerste Banlieusards was sterk in z'n boodschap over de ontluisterende levensomstandigheden in de banlieues, het vervolg is een stuk minder, gezapig zelfs hier en daar. De drie broers hebben na deel één allemaal zo weer hun eigen ambities en sores, maar alle open eindjes die daaruit voortvloeien worden in de laatste tien minuten even snel ingevuld en afgeraffeld. Tussendoor moeten we onder andere nogal lang naar een reis naar Senegal kijken die weinig tot niets toevoegt. Het was vast een leuk uitstapje voor de filmcrew, maar dat had echt anders ingevuld moeten worden. Gezien het open einde zal een derde deel er ook wel komen, maar toch bekruipt me het gevoel dat je hier veel beter een serie van had kunnen maken, dan hadden de nu nogal overbodige scènes ook echt hun plek gekregen in een losse aflevering.