Reacties

Als je alle Beverly Hills Cop-films weer eens achter elkaar kijkt, zoals ik onlangs deed, zie je pas echt goed hoe de vervolgen op het legendarische eerste deel schaamteloos onder de kopieermachine zijn gelegd. Deel 2, 3 en dit vierde deel verlopen precies volgens het boekje waar deel 1 zo groot mee werd. Leuk voor de fans natuurlijk, maar het wordt daardoor wel erg voorspelbaar en ook de humor wordt met het deel minder, alles valt of staat bij Eddie Murphy. Murphy lijkt na dertig jaar overigens amper ouder geworden, terwijl je ziet dat Judge Reinhold en John Ashton (R.I.P.) er toch wel wat kraaienpootjes bij gekregen hebben. Maar goed, voor een brok nostalgie best leuk dus, maar op het puntje van je stoel zit je zeker niet.

Seizoen 3 is ook weer heel aardig, waarin een samenzwering en het ontmaskeren daarvan de hoofdmoot vormt. Dat wordt soms wel iets te complex gebracht, maar uiteindelijk zit je toch wel weer aan de buis gekluisterd. Vroeg me wel af hoe hoofdpersoon Elliott na acht afleveringen nog kon lopen, want hij krijgt in bijna elke aflevering dusdanig veel klappen te verwerken, dat het wel wat tegen het ongeloofwaardige aan gaat schurken.

Redelijk vervolg op They Call Me Trinity. Heeft zo z'n grappige momentjes en het is allemaal nog niet zo dik aangezet als in de latere Vier Vuisten-films. Maar het verhaaltje is erg mager en dan duurt twee uur nogal lang. Spencer en Hill rijden in deze film maar wat heen en weer door het Wilde Westen, worden per ongeluk voor federale agenten aangezien en dat zorgt natuurlijk voor de nodige verwarring en knokpartijen die soms iets te veel op repeat lijken te staan en niet naar een logisch einde toe werken. Daarom zeker niet zo goed als het eerste deel, maar wel de laatste westernfilm van het duo (en dat paste toch het beste bij ze). In de films hierna ging het bij Spencer en Hill wel heel erg over de top en werden het karikaturen.

Dit is wel een van de betere, zo niet de beste Spencer- en Hill-film. De toon is wat serieuzer, het is allemaal wat minder slapstick, de soundtrack is erg goed, en het western-genre past sowieso beter bij 'de vier vuisten' dan al die parodieën die er later kwamen.

Je weet wat je krijgt bij Terence Hill en Bud Spencer: een hoop slapstick, vaak tegen het ongeloofwaardige aan, maar het kijkt ook altijd wel lekker weg. Zeker omdat het dit keer in een Afrikaans decor plaatsvindt met allerlei wilde dieren die het verhaal net wat extra avontuurlijks geven. Voor de fans een prima tussendoortje.

Jammer dat in de synopsis en de andere info hierboven met geen woord wordt gerept over de seizoenen van eind jaren '80, begin jaren '90, want dat waren toch echt de hoogtijdagen van dit tv-programma met Jaap Aap en de Minuut van Ruud ("Tuut tuut tuut, de groetjes van Ruud").

Na Cocaine Bear kon deze Meth Gator natuurlijk niet uitblijven (en er zullen nog wel tig van dit soort films volgen), maar waar Cocaine Bear nog erg vermakelijk was, is dit een onsamenhangende bende van een bedroevend niveau. Zelden zoveel lukraak achter elkaar geplakte, goedkoop gemaakte rommel gezien. Moest wel hard lachen om een heerlijk droge review op IMDb over deze troep: 'Het is geen Hamlet'.

Van alle gedrochten van haaienfilms die ik door de jaren heen heb gezien, vond ik dit zeker niet de slechtste (in ieder geval beter dan het strontvervelende Meg 2). Maar verder, tja, de reacties hierboven zeggen wel genoeg...

Dit heeft meer weg van een abominabel slechte aflevering van Jiskefet dan dat het nog iets met cinema te maken heeft. We huren een grasveldje af, lenen een pantservoertuig dat bij Ome Joop in de schuur stond te verroesten en we rijden daar vervolgens tien rondjes mee over dat veldje. Nog wat 'legeruniformen', 'wapens' en paspoppen uit de feestwinkel erbij, je nodigt de familie uit om wat doms in de camera te zeggen en je schiet anderhalf uur aan rommel vol die door Prime zelfs nog in de catalogus wordt opgenomen... Waarom? Geen idee. Wat een armoe.

Als er één film is die je gerust kan overslaan, is het dit prutswerkje wel. Ai ai, wat slecht is dit. Het acteerwerk is abominabel, en bij gebrek aan budget bestaat het 'verhaal' uit een aaneenschakeling van nietszeggende conversaties en gênante oneliners die nergens toe leiden. Het is ook eigenlijk een schande dat de massamoord in Auschwitz wordt misbruikt in de titel om kijkers te trekken. Regisseur Richard John Taylor heeft behalve deze mislukking nog zeven andere films gemaakt, waarvan de 'beste' een IMDb-score van 3.9 heeft. Ik zou iedereen aanraden deze films allemaal op je 'not to watchlist' te zetten.

Interessante film over een onderwerp waar ik vaag wel eens wat over gehoord had, maar niet van wist dat het een tijdje lang ook echt serieus toegepast is geweest om de patstelling aan het WO I-front te doorbreken. Hier krijg je veel aspecten van die tactiek te zien en ook weet men de verhoudingen tussen de gravers en de 'echte' soldaten goed te tonen (die vonden de gravers maar een stelletje ongeregeld cq nietsnutten). Het acteerwerk is erg goed, de decors fraai, al gaat het qua heldenmoed wel over de top. Maar zeker het bekijken waard!

Prima film, waarin gestaag en doeltreffend de psychologische spanning wordt opgebouwd die ontstaat als de officieren van een kleine compagnie worden ingelicht over het op stapel zijn van een massale aanval van de Duitsers op hun stukje loopgraaf. Decors (vooral de donkere kamers van de officiersbunker), soundtrack en acteerprestaties zijn dik in orde, wat dat betreft een film die wat onderbelicht is geweest (of ik heb niet goed opgelet). Een dikke 7.

De bergbeelden zijn mooi, maar verhullen dat deze film verder niet zoveel om het lijf heeft. Slecht uitgewerkte karakters en een matig plot zorgen ervoor dat het allemaal de aandacht niet vasthoudt. Het decor is wel bijzonder, want een WO I-film die zich afspeelt in de Dolomieten (waar de Oostenrijkers en de Italianen elkaar bevochten in een strijd waarbij meer personen omkwamen door de elementen dan door de gevechten zelf), die kom je weinig tegen.

De boeken van Viveca Sten lenen zich altijd goed voor misdaadseries, zo ook deze. Doet erg denken aan (en heeft ook qua verhaallijnen wat overeenkomsten met) The Sandhamn Murders dat ook gebaseerd was op boeken van haar en al vaak op Nederlandse publieke zenders te zien was. Maar waar in The Sandhamn Murders altijd de zon scheen en het eeuwig zomer leek te zijn, is dat in Åremorden wel anders: in deze serie is het altijd ijzig koud en vaak donker met veel sneeuw. Dat decor geeft de serie een veel mysterieuzere sfeer en dat past wel goed bij de verhalen. Al met al een aardige serie die lekker makkelijk wegkijkt, en er zullen vast wel wat extra seizoenen volgen.

Zoals hierboven al geschreven is dit een nare film, die naarmate de tijd vordert ook steeds vervelender wordt omdat de film in z'n premisse blijft hangen. Na een uur vraag je je toch af of er nog écht iets gaat gebeuren, maar het wordt er echter vooral ongeloofwaardiger op. De boeven zijn wel goed gecast trouwens. Kortom: had veel meer uitgehaald kunnen worden.

De wereld van LOTR spreekt altijd tot de verbeelding, dat merk je altijd wel weer als er een nieuwe film over Midden-Aarde uitkomt. The War of the Rohirrim is een fijn tussendoortje, waarin wel iets te veel verhaallijnen en scènes duidelijke overeenkomsten hebben met verhaallijnen en gebeurtenissen uit de eerste trilogie, waardoor het voorspelbaar wordt. Het eerste uur kan je al snel zo uittekenen. Ook zijn de verwijzingen naar die eerste legendarische LOTR-trilogie zo alom aanwezig, dat het 'fan pleasen' af en toe belangrijker lijkt dan het verhaal zelf. Maar toch, het kijkt allemaal wel lekker weg en de animaties zien er prachtig uit, zelfs aan de details van een aantal bekende iconische locaties is aandacht besteed. Ik snap natuurlijk wel dat het vanuit commercieel, financieel en praktisch oogpunt beter was om dit allemaal in een animatievorm te gieten om zo de periode naar The Hunt for Gollum te overbruggen en de fans wat te geven om ze zoet te houden, maar liever had ik hier toch wel een authentiekere live-actionversie van willen zien met echte acteurs en echte decors. Maar laat ik ook niet te veel zeuren, het was verder fijn om weer even in Midden-Aarde te zijn.

In de basis heeft Longlegs een aardig plot, een soort combi van horror, detective en mystery waarbij je over de schouder van een FBI-agente meekijkt die een reeks vreemde moordpartijen moet oplossen, maar de uitwerking had hier en daar wel wat beter gekund (had bijvoorbeeld wat meer tijd aan het einde besteed). De rare, beklemmende sfeer en een ijzingwekkende rol van Nicolas Cage (ik kwam er pas na de film achter dat hij die gestoorde Longlegs speelt) zijn de hoogtepunten en maken van Longlegs een film met een eigen(zinnige) smoel, die eindelijk eens wegblijft van alle bakken aan clichés die je bij de meeste horror over je uitgestort krijgt.

Nogal overbodige horrorfilm die grossiert in clichés, voorspelbaarheid en jatwerk uit allerlei andere films. Ik hoopte nog dat de toevoeging 'Chapter 1' een grapje zou zijn van de makers, maar nee hoor, het vervolg is later dit jaar in de bioscoop te zien. Ik zou iedereen aanraden: besteed je geld aan een andere film (of iets anders leuks).

Wat een strontvervelende B-film. Een groep kleurloze twintigers/dertigers gaat op vakantie in een afgelegen lodge in de bergen. Op de weg erheen zeveren ze er al op los, en als ze na aankomst in de lodge ontdekken dat er wat mis is, en de een na de ander vervolgens op onverklaarbare wijze verdwijnt, blijven de overgeblevenen er tot aan het hopeloze toe op los kwebbelen met elkaar over wat er aan de hand kan zijn. Verder gebeurt er weinig tot niets. Als de laatste persoon zonder enige verklaring verdwenen is, gaat het beeld op zwart. Niet dat het me nog interesseerde, want ik was toch al min of meer afgehaakt. Sommigen zullen er wel een mindfuck van jewelste in zien of een metafysische representatie van de dood of het doodgaan (het kan in 'een oogwenk' voorbij zijn), maar dan nog is het niet meer dan een flink staaltje psychologie van de koude grond. Complete verspilling van tijd.

Lekkere ouderwets spannende 90's-thriller met dito sfeer en een cast om van te smullen. En ook mooi om vader en zoon Bridges nog samen te zien schitteren hier, terwijl vader Lloyd Bridges toen toch ook al ruim 80 jaar oud was. Het plot is niet altijd even logisch, en het is ook wel wat curieus om het zeer gevoelig liggende IRA-conflict nogal losjes onderdeel van de verhaallijn te laten zijn (zeker toen), maar de explosies maken veel goed.

Tja, met een compleet ontoerekeningsvatbare Trump nu weer aan het roer in de Verenigde Staten, lijkt het script van deze film niet eens zo onwaarschijnlijk in de toekomst. Van begin tot eind zit je er als kijker helemaal in, waarbij talloze scènes flink tot nadenken stemmen. Topfilm!

Interessante docu over de nalatenschap van Johan Cruijff aan het voetbal, FC Barcelona, maar in het bijzonder ook aan Catalonië. Het blijft toch eigenlijk bijzonder dat een kleine jongen van simpele komaf uit Betondorp als complete buitenstaander later een flinke stempel zou drukken op de Catalaanse zaak, en ook nog in een tijd waarin Franco met een ijzeren vuist over Spanje regeerde. Het zegt wel genoeg over de enorme persoonlijkheid die Cruijff was, en dat wordt in deze zeventig minuten op een respectvolle en ingetogen manier getoond.

Aardig gemaakt, maar niet iets wat je lang bij blijft. Hier kan je beter een langere film van maken, dat zal veel meer impact maken. Dus, filmmakers? 😉

Heerlijke negentig minuten aan grappenmakerij met parodieën op talloze films. Vooral Lloyd Bridges steelt wat mij betreft (weer) de show als incompetente president en het is ook erg leuk dat Richard Crenna zich liet strikken om z'n kolonel Trautman-rol uit de Rambo-films hier nog eens op een absurde manier over te doen. Van dit soort films fleur je altijd op.

Leuke film in de typische Abrahams-stijl die we ook al kenden van Airplane! en The Naked Gun-franchise. Ook leuk om Jon Cryer hier al te zien als schele sidekick van Charlie Sheen, later zouden ze de ultieme broers cq buddies zijn in Two and a Half Men. Al met al prima pretentieloos vermaak.