Reacties

In het 17e-eeuwse Loudun heeft een voorganger zo zijn eigen ideeën over religie en politiek, waardoor er vaker orgies zijn dan dat er gebeden wordt. Dat zint Kardinaal Richelieu niet en die probeert de koning ervan te overtuigen om deze ongein te stoppen en de controle over het plaatsje terug te krijgen, ook al is Loudun op papier in zekere zin onafhankelijk. Omdat de film in de Uitkijk niet ondertiteld werd, was het af en toe even zoeken en puzzelen naar het wie, wat en waarom. Neemt niet weg dat je twee uur lang naar een bijzonder schouwspel zit te kijken dat bol staat van hysterie, geweld, seks, perversiteiten en de grote rol die het geloof daarin speelt. Dat was voor veel landen overigens een reden om de film te verbieden of dusdanig te kuisen dat de centrale boodschap toch wat minder overkomt. Ook ik moest het doen met een wat gekuisde versie, ook al wordt in sommige scènes genoeg gesuggereerd. Maar mocht iemand de ongecensureerde versie ergens vinden, laat het me weten.

Aardige Hitchcock, een beetje James Bond-achtig, met allerlei spionnen, dubbelspionnen, overlopers en geheime organisaties, ik vond 'm wel goed te pruimen. Er zitten filmisch gezien een paar prachtige momenten in (al die 'stille' scènes, de nagelbijtende rode koffer-scène, het moment dat de maîtresse van Devereaux sterft), maar de film houdt de aandacht niet continu vast door de te lange speelduur en de overdaad aan personages die opgevoerd wordt. Een 6,5.

Wat is vrijheid waard? Dat is de vraag die centraal staat in dit prachtige portret van de veel gedecoreerde verzetsheld Gunnar Sønsteby. Die vraag wordt vooral interessant als scholieren de oudere Sønsteby tijdens een lezing vragen of het verzet ook Noren heeft vermoord (het verzet vermoordde er 82) en of hij dat ook heeft gedaan. Hoewel Sønsteby eerst geen antwoord op die vraag wil geven, neemt een dappere scholier daar geen genoegen mee en vervolgens wordt Sønsteby het vuur aan de schenen gelegd. Een familielid van de scholier is namelijk door het verzet omgelegd, waarschijnlijk omdat hij informatie over verzetsleden wilde doorgeven aan de Gestapo, daarmee 200.000 Kronen zou verdienen en zichzelf uit zijn uitzichtloze situatie zonder geld en werk zou redden. Anders gezegd: zichzelf weer een beetje vrijheid zou verschaffen. De vraag is dan ook gerechtvaardigd of het verzet mensen uit eigen land mag omleggen in naam van de vrijheid, alsof dat iets is dat exclusief aan het verzet is voorbehouden. Een moord is immers nog steeds een moord. Daarnaast namen de Duitsers voor dit soort aanslagen vaak wraak door een veelvoud aan onschuldigen te executeren. Sønsteby heeft duidelijk moeite met de vragen en draait er wat omheen: het neemt wel iets van de glans van de verzetsheld weg, en laat je als kijker met veel stof tot nadenken achter.

Abominabel stukje scholierentoneel dat de naam film niet eens mag dragen. De 'acteurs' zijn in hun eigen moerstaal amper te verstaan en het amateurisme spat er vanaf. Prime durft dit op de eigen site zelfs te vergelijken met werk van Agatha Christie en Reservoir Dogs, al is het waarschijnlijker dat ze dit tekstje van de makers zelf kregen aangeleverd omdat niemand bij Prime zin had om hier eerst 80 minuten aan te besteden. Maar wie die vergelijking na het zien van dit prul nog aan durft te gaan, gelooft ook in Sinterklaas.

William Baldwin, Michael Madsen en Eric Roberts prominent op de filmposter, maar je raadt het al... ze spelen amper een rol van betekenis in deze armetierige oorlogsfilm. Baldwin en Madsen hebben allebei een zinnetje of vijf aan tekst die ze vanuit een tweedehands tentje van de legerdump oplezen (waarschijnlijk in een uurtje opgenomen en de mannen kunnen hun alimentatie en schulden weer betalen) en Eric Roberts heeft een wel heel curieuze rol als ongewapende fotograaf die niet van vechten houdt en op het slagveld tussen de kogelregens door lukraak kiekjes aan het nemen is, alsof het een schoolreisje betreft. Verder is het allemaal heel bedroevend: gevechten zien er niet uit, dialogen en acteerwerk zijn een drama, aan de cinematografie is werkelijk niets uitgegeven... tja... dat je dit anno 2023 nog op zo'n manier durft uit te brengen... vraag me ten zeerste af of het 2nd US Ranger Batallion (aan wie de film min of meer is opgedragen) erg blij is met deze flutverfilming van hun heldendaden.

Prima serie (het eerste seizoen dan, want de rest is nog niet uitgebracht) die het Dune-universum van nog meer kleur en diepgang voorziet in aanvulling op de films. Het boeit vooral door de mind games die alle personages met elkaar spelen in de strijd om de macht. Het is een trage serie die het van de dialogen moet hebben, dus laat je niet misleiden door de classificatie 'actie'. Er is wel actie, maar daar ligt zeker niet de nadruk op. Het is ook wel aan te raden om eerst een Dune-film te kijken om de verhoudingen tussen alle ordes en geslachten beter te begrijpen. Laat seizoen 2 in ieder geval maar snel komen!

Haha, je kan 'm nu huren/kopen via Prime.

Waar Troll 2, dat wordt beschouwd als één van de slechtste films allertijden, zelfs een hele fan base heeft die jaarlijks samenkomt, is Troll 1 een zeer matige film die voornamelijk wat aandacht kreeg vanwege dat vervolg. Als je al van een vervolg kan spreken, want beide films hebben eigenlijk helemaal geen connectie met elkaar (in Troll 2 komen niet eens trollen voor). Deze eerste Troll begint nog wel grappig hysterisch, maar daarna gaat het naar een zeer bedenkelijk niveau. Ik zou 'm niet aanraden, maar voor de 'fans' van Troll 2 is het misschien leuk om het eerste deel ook een keer te zien.

Mooie fotografie, sfeervol (beetje à la Dune), maar aan het verhaal schort het nogal. Het duurt allemaal veel te lang en het blijft in goede bedoelingen hangen. Geen film die je lang bij blijft.

Iedereen kent Hannibal Lecter natuurlijk uit The Silence of the Lambs, maar een jaar of vijf daarvoor verscheen het personage al in Manhunter. Brian Cox kan in die rol niet tippen aan wat Anthony Hopkins later liet zien, maar heel veel onder voor 'm doet ie ook niet. Ook Tom Noonan is sterk gecast als de enge Tooth Fairy, een volslagen gestoorde seriemoordenaar. Alleen bij William Petersen had ik wat twijfels, het is te veel Miami Vice/CSI-achtig cool en klinisch wat hij laat zien, alsof hij al een voorschot nam op de serie waar hij later zo groot mee zou worden, maar het past hier niet helemaal. Maar goed, verder een prima film die de aandacht vasthoudt van begin tot eind. Een dikke 7.

Matig. Het hele verhaal loopt van begin tot eind niet, en als er eens een keertje schwung in komt, wordt dat al snel weer verstoord door een niet ter zake doend intermezzo. De recap aan het begin is al overbodig en duurt te lang, en vervolgens wil het maar niet los komen. In tegenstelling tot wat ik hier en daar lees vond ik het acteerwerk van Beemsterboer dramatisch, ze komt totaal niet natuurlijk over. Ook veel andere acteurs lijken hun tekst gewoon op te lezen. Frank Lammers en Jonas Smulders redden de meubelen enigszins met hun optredens. Erg jammer, had meer ingezeten.

'12 in een dozijn' inderdaad! Want met Denzel erbij wordt het in ieder geval nooit een onvoldoende.

Sterke oldskool politiefilm over een nogal kansloze strijd die twee politieteams voeren tegen het bendegeweld in Los Angeles. Prima script, prima acteurs, fijne muziek, en dat allemaal in een lekker rauw en rafelig 80's-decor. Gek dat deze film toentertijd helemaal langs me heen is gegaan. Een dikke 7 van mij.

Mijn neefje van 3 jaar oud zou de moordenaars nog eerder hebben opgespoord dan de FBI in deze film. En als de FBI in werkelijkheid zo zou functioneren als hier, zou niemand zich meer geroepen voelen om zich aan de wet te houden. Wat een stompzinnige bagger is dit.

Wes Craven maakt met deze film de cirkel rond. Hoewel Freddy Krueger zogenaamd al dood was, weet Craven ons hier op een aardige manier mee te nemen in de noodzaak van een laatste strijd tegen Krueger en daarbij worden alle karakters uit de vorige delen weer bij elkaar verzameld, en spelen Englund en Craven ook mee als zichzelf. Zelfs productiebedrijf New Line Cinema en de mensen daar achter de schermen hebben een rol(letje). Het duurt alleen allemaal wel veel te lang, en op een gegeven kon ik dat jongetje Dylan en al dat geschreeuw ook niet meer uitstaan. De speciale effecten zijn voor een film uit de jaren '90 ook wel heel beroerd. Enfin, een kleine voldoende is het wel waard.

Freddy was natuurlijk nog niet dood na dit zesde deel, maar veel maakt het ook niet uit. Of je nu naar deel 3 of 4 of 6 kijkt, het is allemaal veel van hetzelfde. Dit deel was verhaaltechnisch weer ietsje beter dan het vorige, maar dat maakt het nog geen goede film. Het ziet er ook allemaal flink gedateerd uit. Nu maar de New Nightmare kijken, hopelijk is dat aan de hand van meester Craven toch weer echt een stuk beter.

Je kan het beste eerst je plaatselijke drugsdealer vragen naar het sterkste spul dat hij heeft, want zonder hallucinerende middelen kom je hier echt niet doorheen...

Als je Day One langs de meetlat van de AQP-reeks legt, is het een tamelijk overbodige film met veel herhalingen van zetten en weinig tot geen nieuwe informatie. Daarnaast is het verhaaltje hier wel heel summier: je kan het op een half A4-tje neerpennen.
Maar op zichzelf staand is het een best spannende en goed gemaakte productie die prettig wegkijkt. Daarnaast merk ik dat ik tijdens alle AQP-films onbewust zelf ook minder geluid ga maken, nu stelde ik het openmaken van de chipszak toch even uit tot na het einde 😄. In die zin werkt het basisconcept van deze filmreeks dus best wel goed. Een 6.5 van mij.

Dit was iets te veel social media-geneuzel voor mij. Het gebruik van al die split screens werkt ook op de zenuwen, soms moet je naar drie of vier schermen tegelijk kijken en is het gewoon niet te volgen. Deze film is daarentegen wel een goede antireclame voor sociale media, we worden er allemaal vooral een stuk narcistischer van en dat wordt hier wel goed getoond. Maar verder... nee, dit was niet aan mij besteed.

Leuke film in de gebruikelijke Simpsons-stijl, dus met veel politieke satire en andere sarcastische grappen over de staat van de Amerikaanse samenleving. De film dreigt halverwege bijna kopje onder te gaan door een raar, ineens wat serieus en dramatisch overkomend stukje over de verhuizing van de Simpsons naar Alaska, dat ook bijna gespeend is van humor, maar wordt tegen het einde gelukkig weer wat beter. Want zeg nou zelf, het gaat bij de Simpsons om de grappen, niet om het verhaal. Lekker tussendoortje.

Er zit zelfs een vleugje James Bond in deze film: de mooie exotische locaties, de klassieke treinscènes en het schattige stationnetje van Beaumont-sur-Mer, de roulettetafels, de extraverte typetjes, een politiechef als stroman... en je krijgt inderdaad ook echt zin in vakantie. Martin en Caine hebben er duidelijk zin in en dat straalt af op de hele film. Erg van genoten.

Geinige film van cabaretier Bill Burr, die naast de regie ook het script schreef, de productie deed en de hoofdrol speelt. En dat acteren doet hij op zijn bekende wijze, waarbij hij, net als in zijn shows, in een continue woedeaanval zit die vooral gericht is aan de nieuwe (woke) generaties, terwijl hij en zijn twee beste vrienden op hun beurt maar moeilijk met de veranderde tijdsgeest om kunnen gaan en zich daarmee allerlei problemen op de hals halen. Je zou het als een soort Hangover-film kunnen zien met een aantal erg grappige oneliners en absurde situaties, maar ook met een iets serieuzere ondertoon. Een kleine 7 van mij.

Ik moest even inkomen, en na drie kwartier vond ik het wat te herhalend worden, maar daarna komt Birdman echt tot leven. De komische scène op Times Square en de slotakte zijn wat mij betreft de hoogtepunten van een film die niet alleen maar een portret is van een getroebleerd mens, maar ook in z'n algemeenheid goed laat zien met welke mentale uitdagingen, druk, spanningen en andere obstakels bekende acteurs en regisseurs moeten dealen in hun toch wat eenkennige wereld die vol is van weerbarstige ego's.

Geweldige serie. Ik heb 'The Batman' ook meteen maar weer gekeken en ja, de film en de serie sluiten mooi op elkaar aan en hebben ook allebei dat donkere, groezelige sfeertje dat er perfect bij past. Prachtrollen van Colin Farrell en Cristin Milioti zorgen ervoor dat je de serie in een oogwenk uitkijkt. Gezien het verloop liggen er ook wel kansen voor een vervolgserie, van mij mag het!

Jammer dat de toch indrukwekkende cast zich hier met zo'n rammelend scenario moet behelpen. De montage is daarnaast ook niet te best, zelfs irritant bij tijd en wijle, en de actiescènes komen ook niet boven de middelmaat uit (waar de montage overigens ook debet aan is). Hier had je met zulke goede acteurs toch meer van kunnen, of zelfs moeten maken. Het origineel uit 1971 (ook met Michael Caine) schijnt een stuk beter te zijn, toch maar eens checken.