Reacties

Knap en gedurfd gedaan, om een film te maken die zich bijna 90 minuten lang tussen twee acteurs op praktisch dezelfde plek afspeelt, en dat het dan ook nog lukt om het boeiend te houden. Josh Duhamel heeft in deze film verdacht veel weg van Johnny Knoxville, en het geheel heeft ook wel een Jackass-tintje, zonder dat het flauw wordt. Een dikke 7.

Tja, The Lodgers, wat moet je ervan zeggen? Het is wel zoals vaak bij dit soort spookhuisfilms over duistere krachten die een huis en haar bewoners op een verstikkende manier onderdrukken: met de sfeer en aankleding zit het goed, het begin is vaak veelbelovend, maar door het uitblijven van duidelijke plotkeuzes blijf je met meer vragen achter dan dat er beantwoord zijn.

Rampzalige film, waarvan je je echt afvraagt wat een streamingdienst als Prime ermee moet. Wat vooral zwaar irriteert zijn de constant opgefokte personages, elke dialoog bestaat uit een hoop geschreeuw, en op een bepaald moment word je daar zelf ook opgefokt van. Tijdverspilling eerste klas.

Wie gezien de titel en de synopsis verwacht naar een spectaculaire docu te gaan kijken over nog niet eerder ontdekte dieren op de bodem van de oceanen, komt hier echt zwaar bedrogen uit. Deze docu lijkt nergens op en is een vergaarbak van hersenspinsels en beschouwingen van de onderzoekscrew over hun achtergrond, dromen, samenwerking, onderzoeksmethoden en de relatie met ander onderzoek naar buitenaards leven op andere planeten. Sterker nog, het gaat vaker over die andere planeten dan over de zeebodem. De crew is daarnaast ook vaker in beeld dan het onderwaterleven zelf, vooral Cameron is niet uit het camerabeeld weg te slaan. Je kan echt veel beter naar The Blue Planet kijken dan naar deze verzameling losse fragmenten van een peperduur uitje, die nooit uitgebracht had mogen worden als een documentaire.

Mooie natuurdocumentaire over de vele geheimen die walvisachtigen nog steeds voor ons hebben. Sigourney Weaver is de voice-over en doet dat op een rustige, zakelijke toon, zoals ik het graag heb. Wat ik alleen niet begrijp, is waarom James Cameron, als uitvoerend producent, na elke aflevering zijn beschouwing geeft over hetgeen je gezien hebt. Het is nogal overbodig en komt een beetje ijdel over. Ik wist eigenlijk ook niet dat hij zich zo fanatiek met (natuur)documentaires bezig hield, met name over wat er zich allemaal in de diepzee afspeelt. Maar goed, zo kom je weer wat te weten.

Haaienfilms zijn een guilty pleasure van me, maar ik vraag me geregeld toch wel af waarom na het zien van het zoveelste misbaksel. Ook deze is niet best (alhoewel ik ze veeeeel en veeeel slechter heb gezien), waarbij vooral opvalt hoeveel moeite de makers hebben om de 90 minuten vol te maken. Eindeloos gedobber op de oceaan (waarbij natuurlijk om de haverklap iemand in het water valt), onnodig veel sentimenteel gezever, het ontbreken van horror (ik heb alleen maar rood gekleurd water gezien) en dan een climax die kant noch wal raakt... Tja, waarom doe ik het mezelf toch telkens weer aan...

Bij Cronenberg weet je dat je niets kado krijgt en je hersenen flink aan het werk gezet worden. Dat blijkt ook wel uit dit rariteitenkabinet waar je op bepaalde momenten de film af wil zetten, en het andere moment weer aan het scherm gekluisterd zit. Maar overall weet ik er gewoon niks van te maken: het is artistiek, erotisch, bizar, goor, maar het 'verhaal' en zijn dialogen zijn wat slaapverwekkend en beklijven niet. Misschien moet ik er nog maar eens een nachtje over slapen.

Het is allemaal wel erg hoogdravend en bij tijd en wijle onnavolgbaar (en dat niet op een goede manier) in deze remake van het origineel uit 1977. Er is meer tijd besteed aan de choreografie, de sfeer en de decors dan aan het plot, waardoor je de film grotendeels als een gevoel moet ervaren dan als een verhaal over een op het oog onschuldig lijkend dansgezelschap waar onder de oppervlakte letterlijk en figuurlijk veel meer schuil gaat. Leuk en interessant voor wie van zweverige, surrealistische horror houdt, maar die doelgroep is maar beperkt, denk ik. Voor mij was het allemaal wat te veel van het goede en waren het 152 lange minuten.

Prima horror, een van de betere van de laatste jaren. Het is lekker goor en bij tijd en wijle ook griezelig en spannend, zoals het hoort. Ook is het tijdsframe (1979) goed gekozen, dan blijf je ook weg van al die vermoeiende mobiele telefoon-scènes die veel hedendaagse horror verpesten. Ik ga de andere delen zeker ook even checken.

Vier is een nogal gezapig verhaaltje over allerlei intriges in een klein conservatief dorpje in Oostenrijk. Het begint met een moordzaak, maar ondanks dat die al snel is opgelost, wil de hoofdpersoon, een politieagente uit het dorpje, ook alle andere open eindjes oplossen, ook al doen die er eigenlijk niet toe voor de zaak. Wat er dan volgt, voelt nogal gekunsteld en geforceerd aan. Ik heb betere Landkrimi's gezien.

Nogal mistroostige film over de ellende die ambulancebroeders dagelijks over zich heen krijgen in New York City. Het aantal zelfmoorden onder noodhulpverleners schijnt de laatste jaren nogal toe te nemen, en als je deze film hebt gezien vraag je je ook af waarom je daar je baan van zou willen maken. Aan de andere kant is elke noodsituatie in deze film wel heel extreem en is het ambulancepersoneel ook nogal gestoord, en dat is natuurlijk ook niet de waarheid. In ieder geval een film die nog wel even na blijft sudderen.

De eerste Banlieusards was sterk in z'n boodschap over de ontluisterende levensomstandigheden in de banlieues, het vervolg is een stuk minder, gezapig zelfs hier en daar. De drie broers hebben na deel één allemaal zo weer hun eigen ambities en sores, maar alle open eindjes die daaruit voortvloeien worden in de laatste tien minuten even snel ingevuld en afgeraffeld. Tussendoor moeten we onder andere nogal lang naar een reis naar Senegal kijken die weinig tot niets toevoegt. Het was vast een leuk uitstapje voor de filmcrew, maar dat had echt anders ingevuld moeten worden. Gezien het open einde zal een derde deel er ook wel komen, maar toch bekruipt me het gevoel dat je hier veel beter een serie van had kunnen maken, dan hadden de nu nogal overbodige scènes ook echt hun plek gekregen in een losse aflevering.

In het 17e-eeuwse Loudun heeft een voorganger zo zijn eigen ideeën over religie en politiek, waardoor er vaker orgies zijn dan dat er gebeden wordt. Dat zint Kardinaal Richelieu niet en die probeert de koning ervan te overtuigen om deze ongein te stoppen en de controle over het plaatsje terug te krijgen, ook al is Loudun op papier in zekere zin onafhankelijk. Omdat de film in de Uitkijk niet ondertiteld werd, was het af en toe even zoeken en puzzelen naar het wie, wat en waarom. Neemt niet weg dat je twee uur lang naar een bijzonder schouwspel zit te kijken dat bol staat van hysterie, geweld, seks, perversiteiten en de grote rol die het geloof daarin speelt. Dat was voor veel landen overigens een reden om de film te verbieden of dusdanig te kuisen dat de centrale boodschap toch wat minder overkomt. Ook ik moest het doen met een wat gekuisde versie, ook al wordt in sommige scènes genoeg gesuggereerd. Maar mocht iemand de ongecensureerde versie ergens vinden, laat het me weten.

Aardige Hitchcock, een beetje James Bond-achtig, met allerlei spionnen, dubbelspionnen, overlopers en geheime organisaties, ik vond 'm wel goed te pruimen. Er zitten filmisch gezien een paar prachtige momenten in (al die 'stille' scènes, de nagelbijtende rode koffer-scène, het moment dat de maîtresse van Devereaux sterft), maar de film houdt de aandacht niet continu vast door de te lange speelduur en de overdaad aan personages die opgevoerd wordt. Een 6,5.

Wat is vrijheid waard? Dat is de vraag die centraal staat in dit prachtige portret van de veel gedecoreerde verzetsheld Gunnar Sønsteby. Die vraag wordt vooral interessant als scholieren de oudere Sønsteby tijdens een lezing vragen of het verzet ook Noren heeft vermoord (het verzet vermoordde er 82) en of hij dat ook heeft gedaan. Hoewel Sønsteby eerst geen antwoord op die vraag wil geven, neemt een dappere scholier daar geen genoegen mee en vervolgens wordt Sønsteby het vuur aan de schenen gelegd. Een familielid van de scholier is namelijk door het verzet omgelegd, waarschijnlijk omdat hij informatie over verzetsleden wilde doorgeven aan de Gestapo, daarmee 200.000 Kronen zou verdienen en zichzelf uit zijn uitzichtloze situatie zonder geld en werk zou redden. Anders gezegd: zichzelf weer een beetje vrijheid zou verschaffen. De vraag is dan ook gerechtvaardigd of het verzet mensen uit eigen land mag omleggen in naam van de vrijheid, alsof dat iets is dat exclusief aan het verzet is voorbehouden. Een moord is immers nog steeds een moord. Daarnaast namen de Duitsers voor dit soort aanslagen vaak wraak door een veelvoud aan onschuldigen te executeren. Sønsteby heeft duidelijk moeite met de vragen en draait er wat omheen: het neemt wel iets van de glans van de verzetsheld weg, en laat je als kijker met veel stof tot nadenken achter.

Abominabel stukje scholierentoneel dat de naam film niet eens mag dragen. De 'acteurs' zijn in hun eigen moerstaal amper te verstaan en het amateurisme spat er vanaf. Prime durft dit op de eigen site zelfs te vergelijken met werk van Agatha Christie en Reservoir Dogs, al is het waarschijnlijker dat ze dit tekstje van de makers zelf kregen aangeleverd omdat niemand bij Prime zin had om hier eerst 80 minuten aan te besteden. Maar wie die vergelijking na het zien van dit prul nog aan durft te gaan, gelooft ook in Sinterklaas.

William Baldwin, Michael Madsen en Eric Roberts prominent op de filmposter, maar je raadt het al... ze spelen amper een rol van betekenis in deze armetierige oorlogsfilm. Baldwin en Madsen hebben allebei een zinnetje of vijf aan tekst die ze vanuit een tweedehands tentje van de legerdump oplezen (waarschijnlijk in een uurtje opgenomen en de mannen kunnen hun alimentatie en schulden weer betalen) en Eric Roberts heeft een wel heel curieuze rol als ongewapende fotograaf die niet van vechten houdt en op het slagveld tussen de kogelregens door lukraak kiekjes aan het nemen is, alsof het een schoolreisje betreft. Verder is het allemaal heel bedroevend: gevechten zien er niet uit, dialogen en acteerwerk zijn een drama, aan de cinematografie is werkelijk niets uitgegeven... tja... dat je dit anno 2023 nog op zo'n manier durft uit te brengen... vraag me ten zeerste af of het 2nd US Ranger Batallion (aan wie de film min of meer is opgedragen) erg blij is met deze flutverfilming van hun heldendaden.

Prima serie (het eerste seizoen dan, want de rest is nog niet uitgebracht) die het Dune-universum van nog meer kleur en diepgang voorziet in aanvulling op de films. Het boeit vooral door de mind games die alle personages met elkaar spelen in de strijd om de macht. Het is een trage serie die het van de dialogen moet hebben, dus laat je niet misleiden door de classificatie 'actie'. Er is wel actie, maar daar ligt zeker niet de nadruk op. Het is ook wel aan te raden om eerst een Dune-film te kijken om de verhoudingen tussen alle ordes en geslachten beter te begrijpen. Laat seizoen 2 in ieder geval maar snel komen!

Haha, je kan 'm nu huren/kopen via Prime.

Waar Troll 2, dat wordt beschouwd als één van de slechtste films allertijden, zelfs een hele fan base heeft die jaarlijks samenkomt, is Troll 1 een zeer matige film die voornamelijk wat aandacht kreeg vanwege dat vervolg. Als je al van een vervolg kan spreken, want beide films hebben eigenlijk helemaal geen connectie met elkaar (in Troll 2 komen niet eens trollen voor). Deze eerste Troll begint nog wel grappig hysterisch, maar daarna gaat het naar een zeer bedenkelijk niveau. Ik zou 'm niet aanraden, maar voor de 'fans' van Troll 2 is het misschien leuk om het eerste deel ook een keer te zien.

Mooie fotografie, sfeervol (beetje à la Dune), maar aan het verhaal schort het nogal. Het duurt allemaal veel te lang en het blijft in goede bedoelingen hangen. Geen film die je lang bij blijft.

Iedereen kent Hannibal Lecter natuurlijk uit The Silence of the Lambs, maar een jaar of vijf daarvoor verscheen het personage al in Manhunter. Brian Cox kan in die rol niet tippen aan wat Anthony Hopkins later liet zien, maar heel veel onder voor 'm doet ie ook niet. Ook Tom Noonan is sterk gecast als de enge Tooth Fairy, een volslagen gestoorde seriemoordenaar. Alleen bij William Petersen had ik wat twijfels, het is te veel Miami Vice/CSI-achtig cool en klinisch wat hij laat zien, alsof hij al een voorschot nam op de serie waar hij later zo groot mee zou worden, maar het past hier niet helemaal. Maar goed, verder een prima film die de aandacht vasthoudt van begin tot eind. Een dikke 7.

Matig. Het hele verhaal loopt van begin tot eind niet, en als er eens een keertje schwung in komt, wordt dat al snel weer verstoord door een niet ter zake doend intermezzo. De recap aan het begin is al overbodig en duurt te lang, en vervolgens wil het maar niet los komen. In tegenstelling tot wat ik hier en daar lees vond ik het acteerwerk van Beemsterboer dramatisch, ze komt totaal niet natuurlijk over. Ook veel andere acteurs lijken hun tekst gewoon op te lezen. Frank Lammers en Jonas Smulders redden de meubelen enigszins met hun optredens. Erg jammer, had meer ingezeten.

'12 in een dozijn' inderdaad! Want met Denzel erbij wordt het in ieder geval nooit een onvoldoende.

Sterke oldskool politiefilm over een nogal kansloze strijd die twee politieteams voeren tegen het bendegeweld in Los Angeles. Prima script, prima acteurs, fijne muziek, en dat allemaal in een lekker rauw en rafelig 80's-decor. Gek dat deze film toentertijd helemaal langs me heen is gegaan. Een dikke 7 van mij.