Reacties

Mijn neefje van 3 jaar oud zou de moordenaars nog eerder hebben opgespoord dan de FBI in deze film. En als de FBI in werkelijkheid zo zou functioneren als hier, zou niemand zich meer geroepen voelen om zich aan de wet te houden. Wat een stompzinnige bagger is dit.

Wes Craven maakt met deze film de cirkel rond. Hoewel Freddy Krueger zogenaamd al dood was, weet Craven ons hier op een aardige manier mee te nemen in de noodzaak van een laatste strijd tegen Krueger en daarbij worden alle karakters uit de vorige delen weer bij elkaar verzameld, en spelen Englund en Craven ook mee als zichzelf. Zelfs productiebedrijf New Line Cinema en de mensen daar achter de schermen hebben een rol(letje). Het duurt alleen allemaal wel veel te lang, en op een gegeven kon ik dat jongetje Dylan en al dat geschreeuw ook niet meer uitstaan. De speciale effecten zijn voor een film uit de jaren '90 ook wel heel beroerd. Enfin, een kleine voldoende is het wel waard.

Freddy was natuurlijk nog niet dood na dit zesde deel, maar veel maakt het ook niet uit. Of je nu naar deel 3 of 4 of 6 kijkt, het is allemaal veel van hetzelfde. Dit deel was verhaaltechnisch weer ietsje beter dan het vorige, maar dat maakt het nog geen goede film. Het ziet er ook allemaal flink gedateerd uit. Nu maar de New Nightmare kijken, hopelijk is dat aan de hand van meester Craven toch weer echt een stuk beter.

Je kan het beste eerst je plaatselijke drugsdealer vragen naar het sterkste spul dat hij heeft, want zonder hallucinerende middelen kom je hier echt niet doorheen...

Als je Day One langs de meetlat van de AQP-reeks legt, is het een tamelijk overbodige film met veel herhalingen van zetten en weinig tot geen nieuwe informatie. Daarnaast is het verhaaltje hier wel heel summier: je kan het op een half A4-tje neerpennen.
Maar op zichzelf staand is het een best spannende en goed gemaakte productie die prettig wegkijkt. Daarnaast merk ik dat ik tijdens alle AQP-films onbewust zelf ook minder geluid ga maken, nu stelde ik het openmaken van de chipszak toch even uit tot na het einde 😄. In die zin werkt het basisconcept van deze filmreeks dus best wel goed. Een 6.5 van mij.

Dit was iets te veel social media-geneuzel voor mij. Het gebruik van al die split screens werkt ook op de zenuwen, soms moet je naar drie of vier schermen tegelijk kijken en is het gewoon niet te volgen. Deze film is daarentegen wel een goede antireclame voor sociale media, we worden er allemaal vooral een stuk narcistischer van en dat wordt hier wel goed getoond. Maar verder... nee, dit was niet aan mij besteed.

Leuke film in de gebruikelijke Simpsons-stijl, dus met veel politieke satire en andere sarcastische grappen over de staat van de Amerikaanse samenleving. De film dreigt halverwege bijna kopje onder te gaan door een raar, ineens wat serieus en dramatisch overkomend stukje over de verhuizing van de Simpsons naar Alaska, dat ook bijna gespeend is van humor, maar wordt tegen het einde gelukkig weer wat beter. Want zeg nou zelf, het gaat bij de Simpsons om de grappen, niet om het verhaal. Lekker tussendoortje.

Er zit zelfs een vleugje James Bond in deze film: de mooie exotische locaties, de klassieke treinscènes en het schattige stationnetje van Beaumont-sur-Mer, de roulettetafels, de extraverte typetjes, een politiechef als stroman... en je krijgt inderdaad ook echt zin in vakantie. Martin en Caine hebben er duidelijk zin in en dat straalt af op de hele film. Erg van genoten.

Geinige film van cabaretier Bill Burr, die naast de regie ook het script schreef, de productie deed en de hoofdrol speelt. En dat acteren doet hij op zijn bekende wijze, waarbij hij, net als in zijn shows, in een continue woedeaanval zit die vooral gericht is aan de nieuwe (woke) generaties, terwijl hij en zijn twee beste vrienden op hun beurt maar moeilijk met de veranderde tijdsgeest om kunnen gaan en zich daarmee allerlei problemen op de hals halen. Je zou het als een soort Hangover-film kunnen zien met een aantal erg grappige oneliners en absurde situaties, maar ook met een iets serieuzere ondertoon. Een kleine 7 van mij.

Ik moest even inkomen, en na drie kwartier vond ik het wat te herhalend worden, maar daarna komt Birdman echt tot leven. De komische scène op Times Square en de slotakte zijn wat mij betreft de hoogtepunten van een film die niet alleen maar een portret is van een getroebleerd mens, maar ook in z'n algemeenheid goed laat zien met welke mentale uitdagingen, druk, spanningen en andere obstakels bekende acteurs en regisseurs moeten dealen in hun toch wat eenkennige wereld die vol is van weerbarstige ego's.

Geweldige serie. Ik heb 'The Batman' ook meteen maar weer gekeken en ja, de film en de serie sluiten mooi op elkaar aan en hebben ook allebei dat donkere, groezelige sfeertje dat er perfect bij past. Prachtrollen van Colin Farrell en Cristin Milioti zorgen ervoor dat je de serie in een oogwenk uitkijkt. Gezien het verloop liggen er ook wel kansen voor een vervolgserie, van mij mag het!

Jammer dat de toch indrukwekkende cast zich hier met zo'n rammelend scenario moet behelpen. De montage is daarnaast ook niet te best, zelfs irritant bij tijd en wijle, en de actiescènes komen ook niet boven de middelmaat uit (waar de montage overigens ook debet aan is). Hier had je met zulke goede acteurs toch meer van kunnen, of zelfs moeten maken. Het origineel uit 1971 (ook met Michael Caine) schijnt een stuk beter te zijn, toch maar eens checken.

Before Dawn lijkt een beetje een nakomertje te zijn van de hausse aan WO I-films van de afgelopen jaren. Op zichzelf is deze film niet slecht, maar als je dit naast bijvoorbeeld Im Westen nichts Neues of 1917 legt, is het wat overbodig en op dramatisch vlak veel minder sterk. Het gaat dit keer alleen eens niet over Britten of Amerikanen, maar over Australiërs die zich uit verveling voor de oorlog hebben aangemeld, maar er natuurlijk al snel achter komen dat de Somme niet bepaald een toeristische plek is om leuke herinneringen op te halen.

Over buitenaardse invasies zijn natuurlijk bakken met films gemaakt en hier hebben we er weer eentje uit de Netflix-stal. Nu ligt het lot van onze planeet in handen van vier tieners die met hun eigenaardige karaktertrekken, persoonlijke trauma's en flauwe tienerhumor tegenwicht moeten bieden aan het serieuze verhaal van de invasie. Zelf vond ik het contrast tussen beide te groot, zeker het eerste kwartier is qua onderbroekenlol verschrikkelijk, toen wilde ik de film bijna afzetten. Maar het wordt wat beter daarna. Verder ziet het er visueel gezien allemaal redelijk goed uit en is het dunne verhaaltje makkelijk weg te kijken. Maar een aanrader is dit zeker niet.

Het vervolg is zelfs nog geregisseerd door James Cameron, denk niet dat ie er vaak aan herinnerd wil worden 😂.

Al die Sci-fi-toespelingen zijn compleet overbodig in deze film. Als je toch al geen budget hebt voor wat speciale effecten en alleen maar oeverloos lang met blauwe lampen kan schijnen en een man in een pak uit de feestwinkel moet gebruiken om de aanwezigheid van aliens te suggereren, doe het dan ook niet. Het was echt veel beter geweest om hier een detective-/politiefilm c.q. thriller van te maken zonder al die andere poespas.

In alles is dit in feite natuurlijk een dramatisch slechte film, maar ondertussen is deze 90 minuten aan slapstick-actie terecht cult geworden. Alleen al die dik aangezette losbandige maar ook onbehouwen 80's-sfeer (met dito synthesizermuziek), de decors en kostuums uit de feestwinkel en de nietszeggende dialogen die eigenlijk een verzameling van losse oneliners zijn (zeker die van Vincent Klyn zijn memorabel en hoor je nog geregeld terug in diverse dance- en hardcorenummers)... en dan krijg je daar nog een heuse 80's- en 90's-actieheld in de vorm van Van Damme bij cadeau. Want laten we wel wezen, niemand kan zo lijden en zich zo laten afrossen als Van Damme voordat ie zelf de genadeklap uitdeelt (op Sylvester Stallone als Rocky na dan). Kortom, prima vermaak dat zichzelf ook verre van serieus neemt.

Ook hier verpesten irritante en domme tieners de film weer. Had Wesley Snipes een wat belangrijkere rol gegeven, nu is ie in de marge een beetje op alienjacht, je had zijn rol ook kunnen schrappen. Maar ja, Snipes op je filmposter zorgt altijd voor wat reuring natuurlijk. Verder is deze vergaarbak van jatwerk uit allerlei alienfilms zeker niet de slechtste, je komt er, zeker als fan van sci-fi en buitenaardse wezens, wel doorheen.

Heel aardige apocalyptische avonturenfilm. Tempo ligt anders dan in dit soort films laag, daar moet je van houden, maar mij beviel het wel. Verwacht ook geen actiespektakel, de kracht ligt hier in het mysterie over wat er nou eigenlijk is gebeurd. Daar had de regisseur nog wel wat meer van kunnen maken, maar met een goeie Forest Whitaker erbij krijg je van mij al snel een zeven.

Ik vind het tweede deel eerlijk gezegd wat beter, ondanks al het gedoe op en rondom de filmset. De karakters en hun motivaties zijn wat beter uitgewerkt, en daardoor komt de film logischer over dan deel 1, waarin ik met name William en Eric een beetje plompverloren om Sneeuwwitje heen vond hangen. Ook hier heeft William amper een rol. De ijskoningin is wel een goede toevoeging. De mierzoete en afgezaagde moraal van het verhaal ('liefde overwint alles') wordt je overigens wel bij herhaling door je strot geduwd en dat wordt op den duur nogal vervelend. Enfin, een ruime zes, want laten we wel wezen, erg geweldig is het ook weer niet.

Heel aardige film. Ik heb niet vaak dat een film wel wat langer had mogen duren van me, te meer omdat hier ook genoeg te vertellen valt. Daarom is het jammer dat aan het einde nog even snel alles uitgelegd moet worden om blijkbaar binnen de twee uur te blijven zodat de film Netflix-fähig was, maar van mij had er best nog een half uur bij gemogen. Desondanks is dit uiteindelijk een mooie detective-/politiefilm, tijdreisverhaal en karakterstudie ineen geworden.

In alles voelt dit tweede deel een beetje afgeraffeld en mager aan, het houdt de aandacht niet vast. Geen enkele verhaallijn wordt echt goed uitgewerkt, de schurk is niet interessant, en voor het overgrote deel is het ook gewoon weer een herhalingsoefening. De combi Smith-Lee Jones werkt wel weer, en trekt het net over de streep voor een zesje.

Tja, het is een beetje oude wijn in nieuwe zakken, deze reboot van het origineel uit 1984. In deze versie met vier vrouwen als de spokenjagers, die zich met een hoop banale grapjes door de film heen schieten met hun protongeweren, en dat allemaal in een gelikt SFX-jasje. Leuk zijn de cameo's van een aantal grote sterren uit het eerste deel: zo zien we Bill Murray in een voor hem geknipt rolletje als chagrijnige expert van het bovennatuurlijke, Dan Aykroyd als taxichauffeur en ook duikt Sigourney Weaver aan het einde nog even op. Maar wie goed oplet ziet nog veel meer bekende acteurs en artiesten voorbijkomen. Dat is allemaal geinig natuurlijk, maar ik wijd nu al meer tekst aan de cameo's dan aan de rest van de film, en dat zegt eigenlijk wel genoeg. Een zesje.

Haha, die classificatie... 'historisch'???

Ik weet niet wat de regisseur gerookt had, maar wat je hier te zien krijgt is op z'n minst bizar te noemen. Een in wezen simpel verhaaltje (Cage krijgt een 'offer he can't refuse' en heeft daar een paar dagen de tijd voor) wordt verpakt in een absurde, hallucinante droom die alle spectra van het vak 'film maken' belicht, maar waar de voortgang van het verhaal er vaak bij inschiet. Leuk voor de arthouse-fans (met de nadruk op art), maar ik vond het al snel te geforceerd overkomen en dan duren 100 minuten nogal lang.