Reacties

Gebrekig door de herhaling van beelden en tekst, een gevolg van het National Geographic format met advertenties om de 5 minuten. Ik heb wel wat geleerd over archeologische procedures en de geschiedenis van het graf van Christus, maar niet genoeg om voldaan te zijn.

Een leuke toevoeging aan de MCU die speelt met hoe mensen in deze wereld omgaan met de nasleep van grote gebeurtenissen. Hierdoor voelde het alsof het een test was voor de latere serie Agents of S.H.I.E.L.D.

Een soort pilot voor de Agent Carter tv-serie die naar mijn mening een werkend format neerzet. Ik ben een grote fan van de tijdsperiode waarin dit plaatsvindt, en deze korte film laat zien welk potentieel er is voor een serie die draait om Peggy die verschillende missies uitvoert.

Dit bevat een degelijke actiescène, omgeven door scènes die spelen met de gendergerelateerde werkverhoudingen van die tijd.

Visueel indrukwekkend, maar het verhaal voelde onvolledig zonder de mogelijkheid om het tweede deel te bekijken. Ik hoop dit nog eens te kunnen zien, direct gevolgd door het tweede deel, om een betere recensie te kunnen schrijven.

In eerste instantie was ik onder de indruk van de manier waarop de camera meebewoog met de acteurs en de omgeving, maar dit gevoel ebde weg naarmate de film vorderde. Hetzelfde geldt voor sommige overgangen.

Over het algemeen voelde ik me niet echt verbonden met het verhaal dat werd verteld, onder andere omdat ik Kelties motivatie aanvankelijk niet helemaal begreep.

Ongefocuste edits, geforceerde dialogen, overmatige uitleg van plotpunten, onnodig gebruik van slow motion, geforceerde en onnatuurlijke romantiek... De lijst gaat door.

Ik vond sommige van de visuele aspecten leuk (zoals wanneer de dolk wordt gebruikt of de slangen aanvallen), maar meestal zijn de scènes te snel gemonteerd om volledig van de scene te kunnen genieten. Het kostuum- en setontwerp was leuk, met een paar knipogen naar het bronmateriaal. Alfred Molina was plezierig om naar te kijken, terwijl veel andere acteerperformances inspiratieloos oogden.

De weergave van niet-Amerikaanse culturen is verouderd, evenals de speciale effecten. Er zijn echter een paar grappen die nog steeds werken en ik heb behoorlijk wat gelachen. Hoewel ik denk dat sommige van die lachsalvo's onbedoeld waren. De zeer voor de hand liggende stuntrijders waren bijvoorbeeld niet expres grappig.

Ik had het gevoel dat Herbie een beetje tekortschoot qua persoonlijkheid (totdat hij probeerde van de Golden Gate Bridge te springen, dat was pas absurd). Misschien waren mijn verwachtingen gevormd door meer recente vertolkingen van 'levende auto's'.

Dit voelde als een documentaire over een ver weg gelegen land, het cruiseschip leek op een wereld op zich. Het was erg goed gefilmd, vooral in scènes waarin het publiek in een 'vlieg op de muur'-perspectief wordt geplaatst.

Deze documentaire biedt ook een interessant inzicht in de eenzaamheid die kan worden gevoeld wanneer je deel uitmaakt van de adel. De adel geniet niet langer zoveel aanzien als vroeger en dat is een bittere pil om te slikken. Vooral als je iemand bent zoals Ronald, die zo vol van zichzelf is dat hij zichzelf introduceert als 'de meest interessante man die je ooit zult ontmoeten'. Dat Ronald het belangrijkste focuspunt van de film is, is een interessante keuze, maar ik had het gevoel dat ik al vrij snel genoeg van hem had gezien.

De keuze om driemaal hetzelfde nummer af te spelen vond ik ook bijzonder.

Er is nauwelijks een plot tot ongeveer halverwege de film, dus het voelde vooral als een verzameling straatgevechtscènes. Gelukkig werden deze scènes gekenmerkt door de vechtvaardigheden van Michael Jai White. Helaas was niets anders even prijzenswaardig.

Alles was erg low-budget, vooral de belichting en het algemene decorontwerp. Bone was veel te krachtig, wat aan het begin van de film werkte om zijn vaardigheden duidelijk te maken, maar hem later als personage oninteressant maakte. Ik had nooit het gevoel dat hij een gevecht zou verliezen, dus van spanning was niet echt sprake.

Op een gegeven moment probeert Blood and Bone een statement te maken over racisme, maar het ontbreekt duidelijk aan zelfbewustzijn bij de filmmakers, aangezien het ene racistische stereotype na de andere de revue passeert in deze film. En dan is er ook de subtiele en minder subtiele misogynie...

Pfoe, wat een kwaliteitsdaling ten opzichte van de eerste Herbie-film. De cast is niet zo leuk, de effecten en stunts zijn veel slechter, en de schurk is nog meer een cartoonkarakter dan de man in de vorige film. Het toevoegen van hoogtepunten uit The Love Bug als een droomsequentie herinnerde me er alleen maar aan hoeveel beter de eerste was.

De tweede droomsequentie was zo bizar dat ik minutenlang moest bijkomen van het lachen.

Dit begon veelbelovend met de technologie- en isolatiehoek. Het volgen van een personage dat eenzaamheid ervaart tijdens een epidemie leek een verfrissende benadering van het genre (#Herkenbaar had als alternatieve titel kunnen dienen ten tijden van lockdowns en quarantaines).

Helaas begon dit steeds meer terug te vallen op clichés uit zombiefilms. Het eindresultaat was naar mijn mening nogal saai.

Ik had moeite om deze film een score te geven en om deze recensie te schrijven. Momenten met slechte dialogen en overduidelijke greenscreen werden overschaduwd door de momenten van nostalgie in No Way Home. Maar is het eerlijk om deze gebreken te negeren omdat personages waar ik als kind van hield voor deze film terugkeerden? Daar ben ik niet zeker van.

Voor nu heb ik dit een score van 6.5 gegeven, maar ik vraag me af hoe ik me zal voelen na een rewatch op een later moment.

Geen idee voor wie deze film bedoeld is. Vinden kinderen dit leuk? Er zitten oprecht enge scènes in deze film, die heel goed werken om Scrooge en het publiek bang te maken. Het was ook geen 'leuke' film, wat te verwachten is bij dit verhaal, maar niet van de mensen die deze film hebben gemaakt.

Ik wilde zeggen dat de animatie verouderd is, maar ik weet niet zeker of de animatie ooit goed was.

Ondanks al deze onvolkomenheden is The Dark World een leuke en gemakkelijke kijkervaring. Het kostuum- en setontwerp is goed, de muziek is op sommige momenten prachtig (zeker niet tijdens de komische scènes op Aarde), en de actiescènes zijn vermakelijk.

Fijn om te zien dat het stuntrijden weer terugkeert na afwezig te zijn geweest in de laatste Herbie-film, maar afgezien daarvan was dit behoorlijk saai.

Weer een Herbie-film met een compleet nieuwe cast. Helaas zijn geen van deze nieuwe personages interessant, waardoor het gebrek aan autostunts erg opviel en dit een opgave werd om af te kijken.

Een aspect dat me wel beviel, waren de muzikale variaties van het Herbie-thema gedurende de film.

Een leuke korte film met een vermakelijke rolvertolking van Ben Kingsley. Relatief hoge productiewaarde voor dit soort One-Shots. Verder bracht dit niet echt iets nieuws.

Een vrij standaard kinderfilm uit het midden van de jaren 2000.

Herbie is in deze film meer geanimeerd dan in zijn voorgangers, wat hem in staat stelde om veel expressiever te zijn. Deze animaties voegden iets toe aan zijn karakter. Hij is echter net zo'n eikel als voorheen.

De menselijke personages zijn iets meer uitgewerkt dan in de meeste oude Herbie-films. Echter, het plot was erg voorspelbaar en cliché, en geen van de grappen deden iets voor me (de meeste waren sowieso gerecycled).

Een film die ik thematisch en visueel kon waarderen. Het onderzoekt de ontmenselijking van vluchtelingen en de grenzen van wat kunst kan zijn. Helaas stond het romantische subplot deze thema's in de weg, waardoor hun volledige potentieel niet werd benut.

Veel van de shots gebruikten objecten zoals spiegels of deuren om de personages in te kaderen. Op sommige momenten leken ze zelf wel kunstwerken, wat heel goed werkte in een film over de balans tussen kunst en menselijkheid.

Een heel bekend verhaal, op een kleurrijke manier gepresenteerd. Ik vind het leuk hoe deze film omgaat met herinneringen en de strijd tussen het willen behouden van gelukkige herinneringen en het moeten verwerken van wat donkerder momenten.

Ben echter niet de grootste fan van het hoofdpersonage, zij voelde een beetje eendimensionaal. Het plot van de schurk was ook wat te voorspelbaar en de verlossing van de pestkop voelde onverdiend aan.

Dit begon als een interessante documentaire over een man die probeert zijn doel te bereiken om een hond te laten "vliegen", maar voelde uiteindelijk alsof het moeite had om inhoud te vinden om in de film te stoppen. De regisseur besefte dit zelf en maakte er een onderdeel van de film van, hoewel ik denk dat dat het gebrek niet rechtvaardigt. De film verloor me volledig toen het begon te veranderen in een werk van fictie. Een leuke poging, maar niet voor mij.

P.S. Ik hou er echt niet van wanneer dieren voice-overs krijgen in documentaires.

Een geweldige combinatie van superheldenonzin en politieke thriller. De actiescènes in deze film voelden erg fris en realistisch aan, vooral de scène waarin Nick Fury wordt aangevallen in zijn auto behoort tot mijn favorieten in de MCU.

Bovenal slaagt deze film erin om Captain America succesvol te moderniseren, terwijl zijn verhaal nog steeds verbonden is met zijn wortels in de Tweede Wereldoorlog.

Op sommige momenten is er sprake van uitstekend acteerwerk in Sugar Hill, en de scènes die heroïneverslaving in beeld brengen zijn krachtig. Ondanks deze positieve punten schoot de film tekort op het gebied van het verhaal en was het tempo voor mijn smaak veel te traag, waardoor mijn gedachten vaak afdwaalden.

Een niet al te inspirerend verteld verhaal over machtsmisbruik in de sport, dat visueel gezien goed in elkaar steekt. Dus visueel interessant, maar verder weinig origineel in bijna alle andere opzichten.