Reacties

Een bekend concept dat redelijk goed is uitgevoerd. De drie hoofdrolspelers zetten hun rol goed neer en de grappen rondom de baby werken, ondanks dat ze al honderd keer eerder zijn gedaan.

De film voelde wel een beetje te lang aan. Het einde is uitgerekt en de feestscène in het begin had korter gekund.

Conclusie: een leuke film om te kijken met je verstand op nul.

Dit is in het begin veel om te verwerken, met al die namen, facties en planeten die geïntroduceerd moeten worden. Gelukkig zijn de personages zo kleurrijk (zowel letterlijk als figuurlijk) dat ik de expositie-rijke eerste helft kan vergeven. De soundtrack is leuk en de ruimte ziet er fraai uit. Het grootste gebrek hier zijn de schurken. Ze waren behoorlijk saai en de hele "Ik ben op zoek naar een infinity stone!" verhaallijn begint een beetje vermoeiend te worden.

Deze sequel gooit het roer om en richt zich meer op een liefdesverhaal dan op het opvoeden van een kind. Het voelt allemaal nog steeds erg vertrouwd aan in vergelijking met andere komedies uit die tijd (internaten, een vervelende nieuwe vriend, vreemde bijpersonages, enzovoort), maar het is desondanks een leuke film om naar te kijken.

Test Pattern brengt de problematische gezondheidszorg in de Verenigde Staten en de manier waarop seksueel geweld word behandeld onder de aandacht. Als film was dit echter een teleurstelling. Een van mijn grootste bezwaren is het totale gebrek aan chemie tussen de hoofdpersonages. Omdat ik hun connectie vóór "het incident" niet geloofde, voelde ik ook niet echt dat er veel veranderde daarna.

Troep, op het ontwerp van de wezens na. De actie was onbegrijpelijk door het vreselijke editen en de dialogen waren verschrikkelijk. Het geluidsontwerp was ook slecht.

Ik had liever een verhaal gezien dat zich uitsluitend afspeelde in de wereld van Monster Hunter, dan deze saaie militaire insteek die al honderd keer eerder is gedaan.

Een eerlijke kijk in de porno-industrie, gedragen door een prachtige hoofdrol. Sofia Kappel voelde natuurlijk aan in de verschillende scènes waarin ze werd geplaatst. Vooral de manier waarop de vriendschap van haar personage met Joy werd neergezet, sprak me aan.

Deze film laat je nadenken over de grenzen tussen werk en plezier en de viezigheid achter de schermen van porno-opnames. Het volgt wel een bekende verhaalstructuur, maar dat neemt niet te veel weg van de ervaring.

Ondanks het slechte editen, de vervelende glare en de clichématige personages, heb ik me goed vermaakt met deze film. Het verhaal was erg gewoontjes en de film voegde niets nieuws toe, maar op de een of andere manier stoorde dit me niet al te veel.

De manier waarop Paterson poëzie gebruikt, liet me die kunstvorm meer waarderen. De film voelt zelf als een gedicht, met al zijn motieven en de manier waarop het is gestructureerd.

Het is ook interessant hoe sommige dingen worden opgezet, maar uiteindelijk niet echt veel betekenis hebben (de tweeling, de waarschuwing dat Bulldogs gestolen kunnen worden). Maar misschien is dit gebrek aan betekenis precies wat deze film wilde bereiken. Bijna alsof het wil zeggen dat je in het dagelijks leven veel interacties hebt die in het grote geheel der dingen niet zoveel betekenen, behalve misschien als een afleiding van je dagelijkse routine.

Ik moest even wennen aan de hectische cameravoering, maar uiteindelijk bleek dit een van mijn favoriete aspecten van Surge te zijn. Het werkte perfect als een visuele representatie van het innerlijke tumult van Joseph.

De vertolking van Ben Whishaw is ook fantastisch, geleidelijk opbouwend naar een breakdown die op onverwachte wijze escaleert.

Dit voelde helemaal niet origineel. Desondanks heeft deze film een goede boodschap voor kinderen: uiteindelijk zal iedereen zijn plekje in de wereld vinden, zelfs als dat lang duurt.

Ik had totaal geen klik met het verhaal of de personages. Sterker nog, ik had een hekel aan bijna elk personage. Enige vorm van verbondenheid is best essentieel in een film die probeert je aan het einde emotioneel te raken. Ook begreep ik de toon van de film niet helemaal.

Misschien dat ik deze film nog eens een tweede kans moet geven.

Prachtig inzicht in wat er gebeurt op een biodiverse boerderij. Ik hou ervan hoe deze documentaire laat zien hoe de oplossing voor het ene probleem kan leiden tot meer problemen. De animaties die bepaalde scènes introduceren zijn ook best schattig. De dieren zijn leuk om naar te kijken en er zit wat echt drama in deze film om je aandacht erbij te houden.

Goed gefilmd, interessante premisse, maar het klikte niet helemaal bij mij. De dagdroomsequenties werden een beetje te vaak gebruikt, en het grootste deel van de film voelde een beetje gewoontjes aan. Ik vond sommige personages wel leuk, maar ze kregen niet echt veel tijd om te schitteren.

Een vrij vlakke en doorsnee oorlogsfilm voor kinderen. Elk cliché dat je kunt bedenken zit erin, en het acteerwerk was ook niet erg sterk.

De combinatie van het prachtige beeldmateriaal en de soundtrack maakte dit een fantastische ervaring. Op sommige momenten vond ik de relatie tussen de hoofdpersonages een beetje verwarrend, maar ik neem aan dat relaties in het echte leven ook zo kunnen zijn.

Deze film maakt uitstekend gebruik van het IJslandse landschap. Er zit wat subtiele humor vermengd met intense drama in, maar Rams weet een consistente toon te behouden. De focus lag op de vete tussen de twee broers, waardoor alle andere personages wat onderontwikkeld aanvoelden.

Het einde vond ik prachtig.

Hoewel goed uitgevoerd, heeft dit een erg basaal wraakplot, met onderontwikkelde personages. De overgangen naar "symbolische" beelden van dieren waren voor mij te voor de hand liggend. Het gebruik van een feniks als symbool voor wederopstanding is ook erg cliché en onsubtiel.

Positief gezien waren de bloedeffecten geweldig en over the top, en er waren enkele mooie shots.

Deze film schetst een schrijnend beeld van hoe armoede van invloed kan zijn op ouder-kindrelaties. Geweldige acteerprestaties over de hele linie. Ik kan sommige van de meer manipulatieve elementen vergeven.

Dit moet wel een van de meest repetitieve actiefilms zijn die ik ooit heb gezien. Tachtig procent van de speeltijd bestaat uit gevechten met een kerel in een goedkoop uitziend rubberen pak. De 'stripboek' overgangen voelden erg onnatuurlijk en onnodig aan, net als veel van de cameratrucs (vooral in de scène waarin het perspectief telkens wisselt).

Ondanks dit (of beter gezegd dankzij dit) denk ik dat dit een goede film zou zijn om met vrienden te kijken onder het genot van een alcoholische versnapering.

Een geweldige mix van komedie en drama, geweldige acteerprestaties en subtiele verteltechnieken maakten dit tot een plezierige kijkervaring.

Interessant onderwerp dat hier niet ten volle wordt verkend. De vrouwen waarop deze documentaire zich richt, hebben leuke persoonlijkheden, maar de interviews met hen zijn vrij oppervlakkig.

Dit voelde allemaal een beetje te eenvoudig, vooral omdat het gebaseerd is op zo'n complex deel van de menselijke geschiedenis. Het script probeerde niet echt innovatieve invalshoeken te presenteren. Als film was dit hierdoor een erg gemiddelde ervaring.

Interessante persoonlijke verhalen en een prachtige soundtrack. Te kort om dieper op het onderwerp in te gaan.

Heel amateuristisch op elk gebied, wat ik misschien had kunnen vergeven als het verhaal iets origineels had gebracht. Dat was helaas niet het geval, dus ik zou deze film niemand aanraden.

Dit was zo basaal in zijn presentatie dat de inhoud ook oninteressant begon te worden. De reconstructies voegden niets toe en geen van de geïnterviewden kreeg de kans om hun verhaal goed uit te diepen.