Reacties

Het is fijn om een inkijk te krijgen in het forensische werk dat komt kijken bij het identificeren van omgekomen migranten, maar deze documentaire wist mij niet te boeien.

Zeker! Zolang u geen moderne sciencefiction film verwacht, is dit een spannende film met een gaaf concept.

Een prachtig in beeld gebracht verhaal over vergeving en het verwerken van trauma. Het acteerwerk komt heel natuurlijk over en het script is simpel, maar wel onderhoudend. Al met al een aangename verrassing!

De dieren in deze film laten vermakelijke trucjes zien, maar buiten dat vond ik deze film niet zo interessant. De menselijke karakters zijn nog grotere cartoonfiguren dan in het eerste deel en ik kan daar niet zo goed tegen.

Deze remake van het geanimeerde origineel kijkt lekker weg en de acteerprestaties van de dieren zijn fenomenaal. Toch komt deze versie wat mij betreft niet helemaal uit de verf. Cruella is zo extreem cartoonachtig dat ze eigenlijk alleen werkt als een tekenfilmfiguur. Verder hadden de honden, waar het toch eigenlijk om draait in deze film, nauwelijks persoonlijkheid. Dit komt voornamelijk omdat ze zelf niet praten, waardoor het moeilijker is om een band met ze op te bouwen en echt om hun lot te geven. Verder was de invloed van Home Alone overduidelijk en weet ik niet zeker wat ik daar van vind.

Een heel simpel verhaal. Juist door die eenvoud blijft deze film wel tijdloos. De animaties zijn top en de wat ruigere tekenstijl geeft de film een eigen karakter.

Een erg rommelige film, vooral wat betreft de toon, die nogal inconsistent is. Op momenten werkt de humor in deze film, maar de grappen zijn vaak ten koste van de Afrikaanse cultuur en dat voelt erg gedateerd aan.

Iets aan deze film zorgt ervoor dat ik hem niet volledig kan waarderen, maar ik kan niet precies verwoorden waar dat aan ligt. De karakters Hades en Meg zijn geweldig, sommige achtergronden zijn prachtig getekend en de gospelmuziek dient als een interessant frame voor het verhaal. Toch ontbreekt er iets wat mij betreft. Wellicht dat het te maken heeft met Hercules als hoofdkarakter, om een of andere reden komt zijn motivatie niet helemaal uit de verf.

Ik vond dit een moeilijke film om te kijken: het acteerwerk is van een heel hoog niveau, alles is schitterend in beeld gebracht, maar ik vond het lastig om in het verhaal te komen. Dit is dan ook zeker een film die het waard is om meerdere malen te bekijken. De karakters zijn fascinerend en ik denk dat je met een rewatch net iets meer mee zult krijgen van de nuances en details die het script bevat. De film daagt zijn publiek uit om al dit soort details te ontrafelen en dat waardeer ik, ondanks dat ik misschien niet alles meekreeg.

Het is geen gemakkelijke opgave om een film met zo'n flinterdun verhaal uit te rekken tot een redelijke speelduur. Deze film mislukt hier dan ook volledig in. De filmmakers probeerden het nog tevergeefs met een ellendig lange flashbackscène die absoluut niets toevoegde aan het verhaal.

Het geluid in deze film is ook vreemd. In de flashback zien we volledige scènes zonder geluid, dan is er weer even een voice over en dan weer wat muziek; al met al een bizarre ervaring. Het helpt ook niet mee als een van de ontvoerde personages zo irritant is, dat zijn lot je niets interesseert.

Ik vraag me af of de makers van deze film echt dachten dat een remake van Eraser veel publiek zou trekken. Het is namelijk niet alsof het origineel heel populair of bekend is. Een remake moet wat mij betreft altijd iets nieuws toevoegen aan het origineel: een hoger budget, een andere invalshoek, het rechtzetten van fouten in het verhaal, enz. Eraser: Reborn is echter een totaal onnodige remake. Het heeft een lager budget dan het origineel, wat resulteert in minder creatieve sets, wapens en actiescènes. Ook is de CGI verschrikkelijk slecht, voornamelijk het bloed en de kogelinslagen. Als op zichzelf staande "straight to DVD"-film is dit niet eens zo slecht, maar buiten fans van dat soort films zou ik deze remake niemand aanraden.

Het voelt niet helemaal eerlijk om een film een beoordeling te geven terwijl ik hem niet heb afgekeken, maar ik kon het niet meer aan. Dit was zo ongelooflijk langdradig en slecht in elkaar gezet dat ik het knap vind dat ik het nog anderhalf uur wist uit te houden (ook al greep ik tijdens dat anderhalve uur regelmatig naar mijn telefoon). Het verhaal is niet te volgen, zeker voor iemand die niet bekend is met het onderwerp. Het geluid is abominabel, zowel de dialoog als de sound effects.

Een leuk geanimeerde cartoon met een simpele boodschap: werken voor je geld. Het mixen van dierengeluiden met de stem van de acteurs is een opvallende keuze, maar eigenlijk komt het alleen bij Donald Duck goed uit de verf. Het is dan ook logisch dat juist dat karakter zou uitgroeien tot een van de meest herkenbare Disneypersonages ooit.

Dit verhaal is te overbekend en erg langdradig. Een speelduur van tweeënhalf uur is dan ook te veel gevraagd van de kijker. Exodus: Gods and Kings is op visueel vlak spectaculair, waardoor de film met zijn goed gefilmde gevechten en plaagscènes, voornamelijk als achtergrond tijdens huishoudelijke taken geschikt is. De meeste acteurs zijn trouwens totaal ongeschikt voor de rollen die ze vertolken.

Een wellicht wat ondergewaardeerde film met voldoende actie en een Schwarzenegger in topvorm. Er worden creatieve wapens gebruikt en het filmen van actiescènes in een dierentuin vond ik ook interessant (wat een zielig kleine kooien trouwens). Wat ik ook leuk vond, was hoe verschillende 'beschermde getuigen' hun beschermengel bijsprongen op momenten dat hij het nodig had, met een bijzonder geestige bijdrage van Robert Pastorelli. Bovendien fijn om te zien dat het karakter Lee goed geschreven was en uitstekend vertolkt werd door Vanessa L. Williams.

Het derde deel in deze filmreeks is een stuk minder consistent grappig, maar nog steeds vermakelijk. Net als in het tweede deel voelde ook hier het verhaal erg geforceerd aan. Bovendien was er weinig aandacht voor de karakters buiten Alan en Chow, waardoor de rest er vaak maar een beetje bij stond of maar wat schreeuwde.

Een mooie film over een moeilijk onderwerp, die mij op bepaalde momenten extra waardering voor het leven gaf. Julianne Moore is fantastisch in de hoofdrol. Het is een begrijpelijke keuze om in deze film zoveel aandacht te besteden aan het karakter Alice (de film heet natuurlijk niet voor niets zo), maar dit zorgde er wel voor dat de bijkarakters niet al te veel te doen hadden. Deze focus op Alice, in combinatie met het slimme spelen met de 'depth of field' van de camera, zorgde er dan wel weer voor dat de kijker beter inzicht krijgt in de degenererende reis die een dementerend persoon meemaakt.

Stiekem vond ik deze grappiger dan het eerste deel. Enerzijds stoort het me dat het plot van deel twee 1-op-1 gelijk is aan dat van de vorige film, anderzijds vergeef ik Home Alone 2 ook gewoon voor dezelfde zonde. Voor deze twee vervolgfilms geldt beide dat ze, juist doordat ze het plot van de voorganger herhalen, een uniek soort verwijzingsgrappen kunnen maken. En dat heeft dan wel weer wat.

Ik denk dat ik deze film vroeger iets te vaak op tv gezien heb, waardoor de shockwaarde en plotwendingen geen impact meer op mij maakten. The Hangover blijft grappig, maar veel van de grappen voelen inmiddels wat gedateerd aan. Het is in ieder geval duidelijk dat de cast het erg naar hun zin had bij het maken van deze film en dat werkt vrij aanstekelijk.

Voor het grootste deel van de speeltijd slaagt Barbie er goed in maatschappijkritiek te leveren op een humoristische wijze. De grappen zijn meestal goed doordacht en brengen misstanden in de samenleving op een leuke wijze aan het licht. Het is dan ook jammer dat tegen het eind van de film alle kritiek nog eens expliciet genoemd wordt in de vorm van een monoloog. Dit deed wat mij betreft een beetje afbreuk aan de film. Verder vond ik de regels van dit filmuniversum niet helemaal duidelijk; de invloed van de 'echte' wereld op Barbieland bleef vrij vaag. Toch blijft Barbie een erg vermakelijke filmervaring, met glansrollen voor Ryan Gosling en Margot Robbie.

Conceptueel gezien vind ik dit een vreemde film. Een karakter dat zo onsympathiek is, moet je nooit als hoofdkarakter in een film laten fungeren wat mij betreft. Als bijkarakter in High School Musical komt Sharpay beter tot haar recht. Het is dan ook niet alsof ze in deze film tot inkeer komt en karaktergroei meemaakt. De film draait om het willen strelen van haar ego. Als kijker heb ik er dan al snel geen zin meer in.

Toch kan je je nog wel enigzins vermaken met deze film. De PowerPoint-achtige overgangen tussen scènes zijn hilarisch en de kunstjes die de honden opvoeren zijn schattig.

De moeilijkste film die ik ooit heb gezien.

Deze YouTube-comment van gebruiker Xeronimo74 verwoordt het perfect:
"Technisch gezien is het briljant, maar ethisch gezien is het een ramp."

Pure kunst. Het gebruik van het landschap is fenomenaal, de dialogen dagen uit tot nadenken en het einde zal je kippenvel bezorgen. Een echte aanrader!

Ik vind de symmetrie tussen het openings- en eindshot met de vrouw en het kind mooi en ik waardeer het vroege gebruik van een panoramashot en de poging om een verhaal te vertellen.

Toch denk ik dat de scène waarin de brandweermannen naar de redding rijden te repetitief is. Natuurlijk heeft dit te maken met het feit dat mijn moderne ogen niet onder de indruk zijn van dit soort beelden, maar voor de toenmalige kijker moet dit een behoorlijk spektakel zijn geweest.

Deze film is ook interessant vanwege de laatste twee shots. Filmwetenschappers zijn nog steeds in discussie over of deze shots een vroege vorm van parallelle montage waren of niet.

Een film die een eerlijker beeld geeft van het leven van Afro-Amerikanen in de Amerikaanse samenleving dan de meeste andere films uit die tijd. Het gaat behoorlijk goed om met deze sociale kwesties (en er zijn er nogal wat). De lynch- en verkrachtingsscène aan het einde is erg indrukwekkend.

Ik denk wel dat deze film op een technisch niveau tekortschiet, met een paar vreemde montage- en acteerkeuzes. Ook verliest het de focus op het hoofdverhaal. Sommige van de vreemde montages kunnen te maken hebben met de reconstructiewerkzaamheden die nodig waren om deze film toonbaar te krijgen. De film werd immers lange tijd verloren geacht.