Reacties

Een vaak over het hoofd geziene film over racisme in het Amerika van de jaren 1960, sociaal-economische verschillen en vaderschap. Het voelt bijna als een documentaire in hoe realistisch het deze onderwerpen behandelt.

Duff Anderson is een van mijn favoriete personages die ik de laatste tijd ben tegengekomen. De manier waarop hij vasthoudt aan zijn principes in tijden van tegenspoed is echt inspirerend.

Mijn enige punt van kritiek hier is het personage van Josie, die een beetje apathisch aanvoelt in haar relatie met Duff.

Een geweldig voorbeeld van impressionistische filmmakerij, waarbij de gedachten en dromen van het hoofdpersonage op een visueel interessante manier worden gepresenteerd.

De spanning tijdens de climax wordt perfect opgebouwd en de afsluitende dialoogregel illustreert op prachtige wijze de hopeloze situatie waarin Madame Beudet zich bevindt.

Desalniettemin voelde ik geen sterke verbinding met de film zelf en verloor ik op sommige momenten het overzicht van wat er gebeurde. Vooral de rol van het andere stel (?) was voor mij onduidelijk.

Zeer indrukwekkende film, zowel wat betreft het verhaal (met het vroege gebruik van plottwists en niet-lineaire verteltechnieken) als technisch (met het uitgebreide setontwerp gebaseerd op het Duitse expressionisme en een breed scala aan montagetechnieken).

Het is ook interessant om deze film in zijn historische context te plaatsen. Veel driehoeken worden gebruikt als symbolen van hiërarchie en machtsdynamieken, wat passend is gezien het feit dat deze film werd uitgebracht in Duitsland tijdens het interbellum.

Zo'n belangrijke film. Prachtige compositie van shots, baanbrekende montage-technieken en een van de meest intense sequenties die ik ooit heb gezien.

Het is ook een geweldig voorbeeld van film die wordt gebruikt voor meer dan alleen entertainment; dit is grotendeels een geslaagde propagandafilm.

Het enige wat ik niet zo leuk vind, is de scène waarin de menigte zich verzamelt. Visueel indrukwekkend, maar nogal repetitief.

Een documentaire die een schat aan thema's fenomenaal behandelt. Het gaat over opgroeien, vaderschap, mannelijkheid, vriendschap, ras, familie, relaties, misbruik en de helende kracht die skateboarden heeft voor alle problemen die voortkomen uit deze onderwerpen.

Het interview dat regisseur Bing Liu met zijn moeder hield, maakte een emotionele indruk, net als de slotscènes met de andere twee personages.

Deze film moet niet alleen bekeken, maar ook gevoeld worden.

Een documentaire met een zeer interessant concept: Een groep veteranen moet leven met de gevolgen van het vechten voor "blank" Zuid-Afrika tijdens de apartheid. Deze mensen worden door de meeste Zuid-Afrikanen gezien als verraders.

Om te helpen omgaan met gevoelens van spijt, schaamte en hopeloosheid spelen de voormalige soldaten het bijbelse verhaal van Judas na (waarschijnlijk het meest bekende voorbeeld van verraad). Voor mij persoonlijk als kijker werkte dit aspect van de film niet. Het helpt de veteranen de zaken in perspectief te plaatsen en biedt hen een vorm van genezing, voor mij was het de zoveelste vertelling van een klassiek verhaal.

Tussen het verhaal van Judas door worden de veteranen geïnterviewd. Hun verhalen zijn echt interessant, maar de film presenteert deze gesprekken op een saaie manier. De geïnterviewden kijken in de camera en worden gepresenteerd als 'talking heads'. Er is ook beeldmateriaal van gesprekken tussen de mannen zelf, wat helpt om hun geschiedenis te verdiepen.

Al met al was ik geïnvesteerd in het verhaal van deze mannen, maar was niet tevreden met de manier waarop deze film het presenteert. Ik denk dat de ervaring van het maken van deze film de veteranen heeft geholpen in hun reis van verlossing, wat uiteindelijk belangrijker is dan mijn mening erover.

Het niet kunnen nastreven van je droom is vreselijk en deze film slaagt erin om de moeilijkheden te tonen waar mensen mee te maken krijgen wanneer ze zich in deze situatie bevinden. The Rider geeft me de indruk dat de rodeo levensstijl, ondanks het inherente gevaar (bijna elke paardrijder heeft in deze film verwondingen), een droom is die het nastreven waard is voor deze mensen.

De film toont prachtig de hypermannelijke samenleving van deze regio die druk uitoefent op Brady om harder te worden, ondanks zijn overduidelijke behoefte aan rust en herstel.

Het gebruik van niet-acteurs om hun eigen manier van leven te portretteren doet me een beetje denken aan het Neorealisme. Hoewel ik denk dat het niet al te goed werkt in dialoog- of emotionele scènes, werkt het uitstekend voor scènes die de personages laten zien terwijl ze hun werk doen. De scène waarin Brady een paard temt is bijna magisch, omdat het echt is.

Ondanks al deze positieve aspecten had ik op de een of andere manier toch niet zo'n sterke connectie met de film en ik kan niet precies mijn vinger erop leggen wat dit veroorzaakt.

Wat een fenomenale weergave van de harde sociale omstandigheden in het naoorlogse Italië. In elk frame kun je aanwijzingen vinden over het leven van de armen; iets waar veel hedendaagse films (lees: Hollywood) zich ver van houden.

Het kiezen van de diefstal van een fiets als manier om deze levensomstandigheden te verkennen, is briljant. Iets dat voor velen triviaal lijkt, kan verwoestend zijn voor anderen. Vooral de uitzichtloosheid van de laatste scène raakte me.

Ik wil ook graag een speciale vermelding maken voor de majestueuze muziek. Het hoofdthema is een echte oorwurm en de muziek tilt elke scène naar een hoger niveau met zijn aanwezigheid.

Een van mijn favoriete aspecten van deze film is de manier waarop de camera wordt gebruikt. Er zijn veel interessante shots en prachtige beelden. Vooral de scène met de kermisattractie en het laatste trackingshot van de film vind ik geweldig.

Het verhaal over een jongen die niet helemaal in het schoolsysteem past, doet me denken aan de kinderboeken over Pietje Bell. Boeken waar ik mee ben opgegroeid en waar ik nostalgisch naar terugkijk. Het grootste verschil is dat deze film Antoine's (en Truffaut's) leven op een veel realistischere manier laat zien.

Ik vind het ook leuk hoe vermakelijk The 400 Blows is, ondanks het enigszins sombere onderwerp.

Deze film is fantastisch in beeld gebracht. Elk beeld toont een interessante hoek en het kleurgebruik is ook esthetisch aantrekkelijk. De camera is vaak stabiel en richt zich veel op lege ruimte.

Leegte is echter mijn belangrijkste punt van kritiek op deze film. Ik vond de personages nogal vlak en het verhaal miste focus. Ook begreep ik niet alle keuzes die de personages maakten.

Ik vond de symboliek met de goocheltruc wel mooi (gesplitst tussen landen en dat alles).

Een vrij eenvoudig verhaal over de acceptatie van niet-traditionele liefde door ouders. Deze film vindt een originele benadering om dit onderwerp te verkennen.

Het acteerwerk van de twee hoofdrolspeelsters was sterk, maar het conflict tussen moeder en dochter had wat mij betreft wat meer uitgediept kunnen worden.

Ik vond het leuk hoe de lichten van Jumbo sommige scènes verlichtten. Bovendien was de integratie van surrealistische scènes interessant, maar sloot niet helemaal aan bij de toon van de rest van de film.

Ik heb enorm veel respect voor deze film vanwege het feit dat ze iets nieuws proberen. Het gebruik van oude familiebeelden om een fictief verhaal te vertellen is behoorlijk innovatief.

Het verhaal dat verteld werd, sprak me echter niet zo aan. Ik vond ook dat de toegevoegde geluidseffecten ondermaats waren.

De omgeving, cinematografie en muziek werken heel goed samen om een gevoel van spanning en ongemak te creëren, wat perfect past bij dit verhaal over leugens en bedrog.

Enkele prachtige shots van het landschap en de gebouwen die daarin geplaatst zijn, maken deze film een lust voor het oog.

Ik had wel graag wat meer willen leren over de achtergrond van de personages en hun onderlinge relaties.

Deze film laat zien dat het gebruik van echte mensen die zichzelf spelen in een film soms kan werken om een realistische ervaring te creëren. Alles voelt hier natuurlijk aan.

Het gebrek aan een echt verhaal kan echter af en toe wat saai aanvoelen. De film geeft wel een eerlijk kijkje in het leven van de gezinsleden. Zij zijn het belangrijkste focuspunt, zoals blijkt uit de manier waarop de camera altijd lijkt te blijven hangen bij de hoofdpersonen, zelfs als er dingen om hen heen gebeuren.

Wat ik het meest waardeerde aan deze documentaire is Dr. Sylvia Earle zelf. Ze heeft een geweldige persoonlijkheid en ik vond haar erg inspirerend. Ik vond het leuk hoe de focus lag op haar levensverhaal, met daartussenin de moderne geschiedenis van de mariene biologie en duikexpedities.

Voor het grootste deel was de milieu boodschap subtiel, maar in de laatste paar minuten werd het naar mijn smaak iets te nadrukkelijk.

Wat mijn plezier in deze film belemmerde, was het gevoel dat je 'op de hoogte moet zijn' om te begrijpen wie alle personages zijn en hoe ze met elkaar verbonden zijn.

De dialoog zelf was goed geschreven, maar ik vond het script gebrek aan samenhang hebben en het heen en weer springen in de tijd was verwarrend voor mij. Uiteindelijk vond ik het maar een saaie boel hierdoor.

Om af te sluiten met een positieve noot: het setontwerp en de muziek waren allebei geweldig.

Deze documentaire biedt een goed overzicht van het leven van Nina Simone en schuwt niet om de donkere kanten uit haar biografie te laten zien. Ik vind vooral de manier waarop ze haar eigen verhaal vertelt via geluidsopnamen en geschreven verslagen, aangevuld met interviews met mensen die dicht bij haar stonden, erg goed.

De presentatie van de film is echter een beetje vlak.

Een korte film over een onderwerp dat niet vaak wordt besproken. Zou waarschijnlijk tot een documentaire met lange speelduur kunnen worden uitgebreid. Wen Long is een geweldige woordvoerder voor intersekse personen en heeft een geweldige persoonlijkheid.

Het spreken over interseksualiteit bij schapen als een metafoor is een geweldige manier om dit fenomeen te normaliseren.

Een interessante film over volwassenheid en te snel volwassen willen worden. De laatste scène is geweldig en vat deze korte film perfect samen. De cinematografie is overal geweldig, behalve één fout waar de protagonist een verrekijker vasthoudt en tegelijkertijd in het zicht van dit instrument verschijnt.

P.S. Weet iemand de naam van het liedje dat tijdens de opening speelt?

Visueel interessant, maar sommige ideeën waren naar mijn mening een beetje onderontwikkeld. Goed gebruik van muziek om sfeer te creëren!

De boodschap die deze documentaire probeert over te brengen is belangrijk en verdient meer aandacht. De uitvoering van deze specifieke film laat echter veel te wensen over.

De regisseur betrekt zichzelf te veel bij het verhaal, sommige montage voelde goedkoop aan, de animaties waren lelijk, er zat wat onlogica in en het constante gebruik van 'talking heads' werd al snel saai. Boven alles vond ik de complottheorie-aanpak vreselijk.

Conclusie: de milieuproblemen die worden aangesneden verdienen een betere film.

Eerst dacht ik dat de dialoog en het acteerwerk een beetje vreemd waren, maar uiteindelijk viel alles op zijn plek met een bevredigende, emotionele wending.

Het menselijke aspect van deze documentaire was oké, maar het herhaaldelijk horen over hoe geweldig Tig en haar stand-up optredens zijn, was een beetje te veel van het goede. Tig's persoonlijkheid en humor raakten me ook niet echt, dus dat hielp niet mee.

Dit was grappig en het production design was fantastisch. Een briljante manier om de monotonie van dagelijkse routines te verkennen. Leuke verschijning van Abatutu de kat ook :)

Wisselvallig acteerwerk (voornamelijk slecht), inspiratieloze cinematografie en simplistische behandeling van complexe sociale kwesties zorgden ervoor dat ik me niet verbonden voelde met de personages en de film als geheel.