Profiel van latevogel

Mooi om te zien hoe de film onderscheid maakte tussen de Taliban en ISIS. Hoewel het Westen grotendeels op gespannen voet staat met het Midden-Oosten, laat de film zien hoe moslims zich niet monolithisch gedragen.

Ik vond dat de film de chaos van Afghanistan en hoe ongetemd het land is goed overbracht. De Afghanen gebruiken een mix van Russische AK's en RPG-7, Amerikaanse M4's en Humvee's en archaïsche geweren. Het laat duidelijk zien hoe veroveraars in Afghanistan niet succesvol kunnen zijn.

De actie is redelijk, maar niet geweldig. Eva Green speelt een belangrijke rol in de film. Veel films met 'vrouwelijke hoofdrollen' mislukken jammerlijk, maar deze is goed. De actie is organisch - het zijn geen supervrouwen. De film is het kijken waard, vooral als je van Eva Green houdt want deze loopt de hele film in beeld.

Een magere 7.

De film lijkt op het drama "Macbeth", een overigens goede man die in de verleiding komt om de koning te doden zodat hij de troon kan overnemen. Maar uiteindelijk begint de nieuwe koning te zien dat zijn samenzwering (met zijn vrouw) ontrafeld wordt en hij moet blijven doden om niet gedood te worden.
Het koningschap verwijst hier naar het hoofd van een zeer groot staalbedrijf en deze film zou gebaseerd zijn op de families Krupp òf Junkers, hoewel in werkelijkheid geen van beide families dit heeft meegemaakt (het moet ook vermeld worden dat de historische Macbeth in werkelijkheid zijn voorganger ook niet stilletjes vermoordde, maar openlijk in de strijd).

Het probleem met deze film is dat hij nazi-Duitsland (begin jaren 30) afschildert als een plek waar moraliteit er waarschijnlijk niet toe doet. Helaas voor de onwillige moordenaar en het publiek is dat echter wel gebeurd en is deze selectieve verdraaiing van de geschiedenis op zijn zachtst gezegd verwarrend voor de kijker. Moord was een misdaad in het vroege nazi-Duitsland en de film probeert te benadrukken dat de moordenaar nog steeds vervolgd kan worden, maar slaagt daar niet in, omdat het ook de "populaire" en sensationele opvatting suggereert dat moord geen big deal was. Nou ja, het was een big deal toen een Duitser een Duitser met een titel doodde. Verwarrend? Nou ja, inderdaad.

Toch heeft de film prachtige decors en zullen mensen van beide geslachten genieten van de naakte lichamen in de verschillende seks- of moordscènes, of beide. Het is een intense film met een aantal zaken die in 1969, toen deze film uitkwam, in de meeste samenlevingen gewoon niet eens ter sprake kwamen.
De film schetst de populaire voorstelling van de nazi's als verwrongen, krankzinnige personages met weinig respect voor het menselijk leven.
Het probleem is dat men de Holocaust eerder zou kunnen accepteren als veroorzaakt door zulke individuen dan door het type mensen dat daadwerkelijk massamoorden pleegde (in concentratiekampen of op het slagveld).
Het gruwelijke feit is dat de nazi's in werkelijkheid niet zo ziek waren als wat deze film laat zien. De huiveringwekkende realiteit is dat als ze perfect Brits Engels hadden gesproken, ze zich vrij gemakkelijk hadden kunnen aanpassen aan de Britse samenleving. Er was eigenlijk niet zoveel verschil tussen hen en de Britse vliegtuigbemanningen die tijdens de oorlog Duitse steden bombardeerden met brandbommen, of de Amerikaanse mariniers in de Stille Oceaan die de Japanse burgers als geschikte doelwitten voor atoombommen beschouwden. Misschien beseffen we niet graag hoe dicht we zelf bij de monsters staan.
Dat is mijn grootste kritiek op deze film; de nazi's waren in werkelijkheid niet zo pervers als deze film laat zien, maar toch pleegden ze afschuwelijke daden!!

Wat ik wel jammer vond, is dat alle acteurs de dialogen in hun moedertaal filmden en dat het geheel vervolgens in het Engels/Italiaans werd nagesynchroniseerd. Het maakt de acteerprestaties moeilijk te beoordelen, omdat iedereen klinkt alsof ze in een telenovela zitten, en het voegt een laagje campy melodrama toe dat er volgens mij anders niet zou zijn geweest.

Een ruime 8!!

Als je de Airplane!-films hebt gezien (en wie niet?), ga je er waarschijnlijk van uit dat de originele Airport-franchise behoorlijk beroerd was. Eigenlijk zijn ze niet alleen vermakelijk, maar de film die voornamelijk door Airplane! werd geparodieerd, was Zero Hour! (1957) uit 1957 (zelf nog niet helemaal gezien). Het scenario werd in sommige scènes letterlijk overgenomen. Geef de andere franchise dus een kans.

"Airport '77" is het derde deel, en het is spannend!
Jack Lemmon speelt de kapitein, en voordat je denkt dat hij er het talent niet voor heeft, bekijk de film dan.
Gewapend met een snor uit de jaren '70 neemt hij het stuur en later de crisis in handen, en toont zelfs onverwachte mannelijkheid bij zijn vriendin, Brenda Vaccaro. Als hij zo mannelijk en de baas is, wat gebeurt er dan waardoor de boel letterlijk de mist in gaat?
Er vindt een kaping plaats en de hele bemanning en passagiers worden bewusteloos door slaapgas. Als ze wakker worden, zinkt het vliegtuig inmiddels al richting de bodem van de oceaan. O nee! 🙏

Zoals gebruikelijk trekken rampenfilms een enorme cast, inclusief oude rotten waar we ons zorgen over kunnen maken omdat ze soms zo kwetsbaar zijn en we tientallen jaren aan filmgeschiedenis hebben, om hun films te zien: Olivia de Havilland en Joseph Cotten. Lee Grant, die het jaar ervoor een Rag Award won voor haar rol in een andere rampenfilm, Voyage of the Damned (1976), voegt zich ook bij de cast. Darren McGavin, Christopher Lee, Kathleen Quinlan, Maidie Norman, Robert Foxworth, M. Emmet Walsh en een cameo van Jacks zoon Chris Lemmon zijn enkele andere bekende gezichten die je misschien herkent. Aan de buitenkant proberen James Stewart en natuurlijk George Kennedy de passagiers te redden. Ik zal nooit begrijpen waarom hij geen cameo kreeg in Airplane! Hij was immers de enige acteur die in alle vier de Airport-films speelde. Bekijk desalniettemin deze prima geregisseerde rampenfilm met talloze special effects, stunts en verrassingen!
En.....nog goed ook, als je ervan uit gaat dat deze film bijna 50 jaar jong is!

Vandaar ook weer die ruime voldoende, een 7+.

Bruce Joel Rubins scenario probeert twee soorten films met elkaar te verbinden: het surrealistische werk uit het David Lynch-tijdperk en de film over thuiskomen uit Vietnam. Maar hij heeft óf meer ambiguïteit nodig, óf minder rommel in de opbouw van het script.
Regisseur Adrian Lyne Fatal Attraction (1987) en scenarioschrijver Bruce Joel Rubin Ghost (1990) brengen dit provocerende drama met een vleugje horror. Het combineert elementen van een psychologische thriller, een hallucinerende spookshow en een samenzweringsverhaal voor een vermakelijke kijkervaring. De film wisselt vaak genoeg tussen verschillende scenario's om het publiek te laten twijfelen over wat realiteit is en wat niet. Wie zich echter bewust is van de belangrijkste literaire invloed, kan zo'n beetje alle spanning voor hen wegnemen.

Toch is het redelijk leuk om tot die conclusie te komen. Het helpt dat de acteerprestaties zo oprecht zijn. Tim Robbins speelt Jacob Singer, een Vietnamveteraan die nu een gewoon leven leidt als postbode in New York. Hij begint te lijden onder verontrustende visioenen en begint te geloven dat er iets sinisters aan de hand is. Hij komt samen met zijn kameraden uit Vietnam en neemt zelfs een advocaat (Jason Alexander) in de arm. Soms woont hij samen met een vriendin, Jezzie, gespeeld door de sexy Elizabeth Pena, en soms heeft hij een relatie met een andere vrouw, Sarah (Patricia Kalember), met wie hij drie kinderen heeft.

Er is een overvloed aan verontrustende beelden te zien in een film die je vaak eerder ervaart dan alleen bekijkt. Regisseur Lyne houdt de zaken altijd enigszins scheef en nachtmerrieachtig. Rubins' verhaal is meeslepend in de manier waarop het met de elementen jongleert en de kijkers op het puntje van hun stoel houdt. De cast is van begin tot eind uitstekend; het is gaaf om mensen als Alexander en Ving Rhames te zien vóór hun doorbraakrollen. Danny Aiello is geweldig als Jacobs' chiropractor en goede vriend Louis. Matt Craven heeft een mooie scène als degene die de sleutelrol vertolkt. Andere bijrollen zijn voor Pruitt Taylor Vince, Eriq La Salle, Brian Tarantina en S. Epatha Merkerson. Macaulay Culkin verschijnt ongenoemd in een kleine maar belangrijke rol. De muziek van Maurice Jarre (de vader van Jean-Michel Jarre) en de cinematografie van Jeffrey L. Kimball zijn twee zeer waardevolle extra's.

Na de hernieuwde kennismaking herwaarderen we het geheel naar een 9!!

Het onderwerp is ongebruikelijk met sporen van Pinter-achtige dreiging.
Een echtpaar van middelbare leeftijd, gespeeld door Richard Attenborough en Kim Stanley, die alleen wonen in een vervallen oud huis op het platteland, smeedt een plan om de vrouw, een praktiserend medium, tot grote bekendheid te verheffen en zo fortuin te maken.

Natuurlijk verloopt de film niet helemaal volgens plan, maar hoewel spannend, kan de film zeker niet als een rechttoe rechtaan thriller worden beschouwd. De focus ligt vooral op de vreemde relatie tussen Attenborough en Stanley. Zij is de dominante van de twee, waarschijnlijk in die positie zodra ze beviel van een doodgeboren zoon die ze Arthur noemden en die ze tijdens haar reguliere seances als haar gids benoemt. Het is een luguber toeval dat Stanley's personage vernoemd is naar een van de beruchte Moors-moordenaars, wiens misdaden tegen jonge kinderen een jaar na de release van deze film aan het licht zouden komen. https://en.wikipedia.org/wiki/Moors_murders (Manchester/Engeland)
Attenborough's rol als haar nerveuze, onderdanige echtgenoot lijkt een proef te zijn voor zijn latere rol in het nog duisterdere 10 Rillington Place (1971). Deze werd door ons 8 jaar geleden met een uitzonderlijke 9 beoordeeld.

De film is strak geregisseerd door Forbes in zwart-wit en hij past het tempo slim aan, door de scherpe, claustrofobische dialogen

Hoewel het slot, dat plaatsvindt met de 'deus-ex-machina' optreden van Patrick Magee als politierechercheur die de ontwrichtende mentale toestand van Stanley oppikt, een beetje vergezocht lijkt
en meer lijkt op een toneelstuk van, The French Connection (1971), J. B. Priestley, was dit toch een vreemd en boeiend drama van het begin tot het eind.

Voor het geheel, een zeer ruime voldoende: 8!