Profiel van latevogel

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=EtXfbnarJTY

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=OJE5HzyuN2w

Of je een film nu leuk vindt of niet, er kunnen veel factoren zijn die een kijker ertoe aanzetten een mening over het geheel te vormen, zonder aandacht te besteden aan de subtiele technische details. Maar als je een film als “The Sunset Limited” met al zijn componenten, scènes en vervagende momenten een collectief briljant stuk vindt, een samenspel van geweldig scenario, cinematografie, regie en acteerwerk – dan is het extreem moeilijk om de redenen op te noemen waarom deze film diep in de ziel van de menselijke conditie snijdt.

Ik merk dat ik tevergeefs zoek naar de meest gepaste manier om zo'n film te beoordelen - een manier die de boodschap van een kunstenaar bij uitstek als Mr. McCarthy zou kunnen vatten - maar een film van dit niveau beoordelen is een veelvoud aan gevoelens en observaties samenvatten in één hopeloos oneerlijke kritiek.

Je zou deze film kunnen zien als een poging om de onverenigbaarheid van twee drastisch onverenigbare wereldbeelden aan te tonen. Deze interpretatie ondermijnt de diepgang van het thema van de film enorm en getuigt van een gebrek aan inzicht dat zelfs niet tot de buitenkant van het uiachtige schema van de film kan doordringen.

"Wat is er gebeurd?" is de vraag die Peter Wessel Zappfe stelde in zijn beroemde artikel ‘De laatste Messias’, maar het antwoord lag voor de hand. Het was: "Een breuk in de eenheid van het leven zelf, een biologische paradox, een gruwel, een absurditeit, een overdrijving van de rampzalige aard. Het leven had zijn doel voorbijgeschoten en zichzelf opgeblazen."

Dat het leven niet de betekenis heeft - de theologische zin waar mensen zo wanhopig naar verlangen - is al bekend sinds de tijd van de oude Grieken en wordt door slimme kunstenaars door de eeuwen heen tot op de dag van vandaag herhaald. Het probleem van existentieel nihilisme heeft nooit enige gelijkenis vertoond met andere dierenproblemen; dit komt doordat het geen ziekte is die haar oorsprong vindt in iets anders dan de mens. En als een remedie voor menselijke angst, voor onze essentie - de absurditeit van het over ontwikkelde dier - alleen in de dood kan liggen, betekent dat niet dat er geen palliatieve middelen zijn die het probleem kunnen maskeren?

Dus, wat gebeurt er als jezelf verankeren aan een "fundamenteel firmament" niet meer werkt? Depressies, excessen en zelfmoorden zijn het gevolg. Maar is teruggaan een haalbare optie? Dat is wat de film probeert te beantwoorden. We kunnen niet anders dan onszelf ergens aan vastzetten, of het nu een religie is, een zaak, of aspecten van onze eigen cultuur; want jezelf daaraan onttrekken leidt alleen maar tot een gruwelijke val in de ziel verpletterende afgrond van een intelligent dier in een niet zo intelligente wereld.

Ondanks mogelijk "één hopeloos oneerlijke kritiek", een fraaie 8-!

Na het zien van The Astronaut voelt het alsof schrijver/regisseur Jess Varley District 9 (2009), Dark Skies (2013) en Close Encounters of the Third Kind (1977) heeft gezien en dacht: 'Wat zou er gebeuren als ik deze drie zou combineren en dit doe met een beperkt budget'?
Het resultaat: een grotendeels voorspelbare, doorsnee spookhuisfilm over aliens, met een vleugje horror voor de juiste mixage.

Sam (Kate Mara) is net terug van een ruimtemissie met een nogal harde landing en moet dagelijks medische en fitheidstesten ondergaan om te bepalen of alles in orde is. Wat voor missie het was? Dat kom je later te weten. Sam begint dingen te ervaren die astronauten naar verluidt zouden kunnen ervaren na terugkeer op aarde: duizeligheid, oorsuizen, hallucinaties, en vreemde vlekken op haar lichaam. Volkomen normaal, toch?
Toch??

Bij binnenkomst in de atmosfeer van de aarde sloeg er iets tegen Sams capsule. Ondanks alle tegenspoed weet Sams (adoptie)vader, generaal Harris (Laurence Fishburne), haar op een idyllische plek in 'the middle of nowhere' te laten verblijven. Sams lange afwezigheid heeft de relatie met haar man Mark (Gabriel Luna) en dochter Izzy (Scarlett Holmes) onder druk gezet. Dit wordt niet geholpen door haar verlangen om nog een missie te doen, maar wanneer haar collega-astronaut Val (Macy Gray) haar vertelt dat ze eventuele nare symptomen geheim moet houden, moet Sam een keuze maken: toegeven dat het langzaam erger wordt, of zwijgen. En als ze niet zwijgt vertelt hij erbij, zou ze een volgende missie kunnen vergeten.

De film verdient een pluim voor het einde, dat een unieke wending biedt die oprecht welkom was. Desondanks speelt het grootste deel van de film zich af als een checklijst met horrorhuis-elementen. Griezelige geluiden; check, schaduwen die op de achtergrond bewegen; check, objecten die uit zichzelf bewegen; check en andere personages geloven het slachtoffer niet; check.

We hebben het al honderd keer eerder gezien. Het was misschien leuk geweest om dingen te zien die wat........ buitenaardser waren. Tijdens de aftiteling worden we getrakteerd op een aantal fantastische buitenaardse beelden, en ik wenste dat meer van DAT, daadwerkelijk in de film had gezeten.

Bovendien zijn de aliens grotendeels continu verborgen. De duisternis van de nacht verduistert ze vaak, hoewel er scènes zijn die zo donker zijn dat je helemaal niets kunt zien. Dit is frustrerend wanneer Sam ergens bang voor is, terwijl wij het niet kunnen zien. Ik moet de film echter wel complimenteren met de effecten, die niet slecht zijn.

Deze film is een 'Kate Mara-film', en ze houdt het goed bij elkaar maar laten we eerlijk zijn: ze heeft niet veel om mee te werken. Ze brengt angst meesterlijk over, hoewel het script, als het om haar familie gaat, tekortschiet in wat te doen en hetzelfde geldt voor haar als persoon. Wat doet ze graag als ze niet in de ruimte is? Waarom is ze astronaut geworden? Hoe heeft ze haar man ontmoet? Wat we over Sam weten, kan in één zin worden samengevat, wat niet ideaal is wanneer we bijna elke scène met haar doorbrengen.

Ik houd het ditmaal op een 6, dus net binnen de voldoende grens maar dan ook niets meer!

SJoKoReeP, je vergist je met die 8.
Het is een 8,1 😉