Reacties

ln de kern is "Sovereign" een waargebeurd verhaal over familie, gemeenschap en ideologie. Deze film is een gedurfde poging om via analogie de toestand van de VS in beeld te brengen, en slaagt daarin door de kijker twee echte vader-zoonrelaties te bieden die in zeer contrasterende omgevingen plaatsvinden. De keuze en het vermogen van de filmmaker om het waargebeurde verhaal over de aanloop naar en de uiteindelijke tragische schietpartij in Arkansas in 2010 te gebruiken, brachten de onderliggende boodschap van de film echt over, want deze film spreekt, ten goede of ten kwade, mensen van vandaag de dag duidelijk aan.

De relevantie van het onderwerp van de film voor het huidige culturele en politieke klimaat is gewoon te overduidelijk om niet te zien. De duidelijke waarschuwingen van de film over erfelijke politiek en revolutionair gedrag maken de film echter niet saai. De spanning die leidt tot de voorspelbare en gewelddadige climax is bijna voelbaar. Ik vond het acteerwerk top (Offerman en Quaid waren geweldig), de sets waren fantastisch en het verhaal was goed geadapteerd.

Ik denk dus dat de film alleen zoveel kritiek krijgt omdat hij de waarheid vertelt. Houd er rekening mee dat de cast en crew precies wisten waar ze aan begonnen (deze rol overtuigde me ervan dat Offerman het juist leuk vindt om polariserende personages te spelen). Hoewel ik begrijp dat velen films kijken om te ontsnappen aan de realiteit en de ontberingen van het dagelijks leven, en dat velen waarschijnlijk vinden dat, net als sport, politiek en film niet met elkaar vermengd moeten worden, is het doel van deze film niet om te onderwijzen of op de vingers te tikken, maar uiteindelijk om te vermaken. Is dat niet waarom mensen zich tegenwoordig met politiek bezighouden?
Om vermaakt te worden?

En pas op, de leugentjes zijn tegenwoordig veelal aanwezig. "Brood en spelen" En in deze film is de achtergrond van het gedachtengoed vaak met ontbrekende basis en bijeen geraapte wetjes, waardoor het lijkt alsof ze gelijk hebben maar in een geordende democratie is de wereld iets complexer dan "Privé reis" zoals in deze film te zien is.

Een mooie 7!

Het verhaal is bekend: op Jom Kippoer 1973 onderging Israël een verrassingsaanval vanuit Egypte en Syrië. Na een paar dagen van vaak hevige gevechten zegevierde het Israëlische leger en boekte vervolgens winst op beide staten. Uiteindelijk was het een nog indrukwekkender vertoon van Israëlische macht dat Sadat in '78 aan de onderhandelingstafel in Camp David bracht en Assad slechts ruimte liet voor wat randzaken (lees: bemoeienis in Libanon). Wat de serie met deze geschiedenis lijkt te doen (afgaande op de eerste twee afleveringen) is het grote verhaal terzijde laten en zich concentreren op wat er zich ter plaatse afspeelde.

Dus worden we uitgenodigd in de kazerne en maken we kennis met Israëlische soldaten, van wie sommigen niet eens Joods zijn – en sommigen zouden zelfs persoonlijk gekant kunnen zijn tegen het expansionistische beleid van Israël. Met andere woorden, als je James Jones zijn novel (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Thin_Red_Line_(novel)#:~:text=The%20Thin%20Red%20Line%20is,World%20War%20II%27s%20Guadalcanal%20campaign) of films kent The Thin Red Line (1964) The Thin Red Line (1998), weet je wat je kunt verwachten. De vijand is verraderlijk, maar gemakkelijk te overmeesteren - in een van de eerste gevechtsscènes overleven drie Israëlische Centurion-tanks een bommenwerperaanval en decimeren ze een Syrische brigade Sovjet T-55's (denk ik), waarbij ze precies nul verliezen lijden. De strijd is zwaar, maar zelden hopeloos - zoals wanneer de luisterpost/vesting op de Golanhoogten wordt overrompeld door een Syrisch commando, maar de verdedigers het ogenschijnlijk uren volhouden, lang genoeg om een ontsnapping te plannen.

Wat bewonderenswaardig is aan de serie, is dat er oprecht moeite wordt gedaan om een complex verhaal te vertellen. Dit is nog niet het Israël van vandaag, dat steeds verder afglijdt naar een rechtse dystopie, maar een land dat nog steeds zijn Verlichtingsideologie (het creëren van een nieuw land met wetenschap en inspanning) probeert te verzoenen met zijn wankele greep op een klein stukje land dat tussen de Arabische "wolven" ligt.

Het probleem is dat de serie er net zo naïef uitziet als sommige personages. Wanneer je de focus verlegt van de macrogeschiedenis van de planners en generaals naar de microgeschiedenis van eenheidsleiders en soldaten, ervaar je niet alleen de waanzin en angsten van individuen die midden in iets zitten dat ze niet kunnen beheersen, maar leer je ook de afwegingen kennen die gepaard gaan met het leven in een oorlog. De serie laat ons weliswaar de onmenselijkheid van dit conflict zien, maar mist dat element van duisternis, iets dat Jones in "TRL" introduceerde door middel van ironie die grenst aan satire. Het is te pijnlijk rechttoe rechtaan, zelfs als de personages zelf dom of verdraaid zijn, zoals de inlichtingenman met zijn witte rat of de twee kinderachtige tankcommandanten die alleen maar doen alsof ze volwassen zijn. Ik weet het niet, het voelt gewoon niet als een zinvolle bijdrage.

Voor de gehele serie een kleine 8 als waarderingscijfer.

https://www.youtube.com/watch?v=pq_V7KZMtKc

Advies "jotofilm": 'bekijk de veel betere Franse versie van Michel Deville uit 1981 maar eens'! : Eaux profondes (1981)

Trailer 'Deep Water' 2022: https://www.youtube.com/watch?v=XRJueX9izUE

Dit "vervolg" is verre van wat ik wilde. Ik was dol op de eerste film uit 1987, Wall Street (1987), en ik snap niet echt waarom Oliver Stone besloot om deze tweede film te maken. De analogie tussen Stones beslissing om nog een Wall Street-film te maken en het doel van de Wall Street-film is erg interessant, omdat het een ware analogie is. Ik wilde deze film eerst laten liggen en ik ging erin met het idee dat ik hem wel leuk zou vinden. Aan het einde lijkt het erop dat, afgezien van Michael Douglas als Gordon Gekko en Josh Brolin als de "hiena" Bretton James, de rest totaal vergetelijk is. Deze film had over "Wall Street" moeten gaan, over politiek, over zaken, over management en wiskunde, over koelbloedigheid en meedogenloze regels, maar het bleef bij een simpel staaltje daarvan, terwijl de rest van de film gebaseerd was op een driehoeksverhouding. Ik was niet tevreden met het resultaat, want als ik een film wilde die drama in een "liefdesverhaal" bracht, had ik een ander soort film gekeken. Maar aangezien deze film zich voornamelijk richt op een specifiek segment van het grote publiek, waarom zou je hem dan überhaupt "Wall Street: Money Never Sleeps" noemen? De titel weerspiegelt de acties niet en dat is jammer. Begrijp me niet verkeerd, als drama zou het kunnen werken, maar dit is niet zomaar een drama... Door deze emotionele uitbuiting voelde ik me opgelucht toen Gekko terugkwam in de filmwereld... Ik dacht: "Ja! De duivel heeft het gemaakt!"...

Wat de casting betreft, nou... ik heb twee grote problemen met de hoofdpersonages... Over personages gesproken: je wordt gewoon midden in de actie gegooid. Er is geen sprake van een echt progressief verhaal of zoiets, je moet soms raden wie wie is en dat is een "no-go" voor dit soort films, vooral als je het een vervolg noemt. De personages waren slecht uitgewerkt en die scène met Bud Fox (Charlie Sheen) was verschrikkelijk. Ik had gewoon medelijden met die man. Dus, terug naar mijn grootste problemen: Shia LaBoeuf als Jake Moore, de slimme Wall Street-makelaar, maakte de film voor mij niet geloofwaardig. Hij was niet klaar voor die rol, omdat hij er gewoon niet de juiste houding voor had... Hij zag er willekeurig en overdreven uit en Carey Mulligan, als Gekko's dochter wil ik anders acteren zien want ik word moe van dezelfde gebaren en dezelfde aanpak in elke film. Haar optreden in An Education (2009) was geweldig. Ik hoop dat ze niet dezelfde carrière switch maakt als Keira Knightley en in elke film dezelfde rollen kiest. Ik wil iets anders zien van haar, iets dat me op een bepaalde manier raakt.

Het technische gedeelte is ook iets wat ik niet echt leuk vond... De montage was grotendeels bedoeld om een modernistisch beeld van Wall Street te schetsen, maar tegelijkertijd mislukte het door te hard te proberen. En trouwens, hoe zat het met de muziek? De muziek van de eerste film was intens en dreigend, dit was als een pop-alternatieve VH1-zondag. Ik vond het niet leuk...

Ik raad deze film niet aan iedereen aan die van de eerste originele "Wall Street" houdt. Ik raad hem af omdat ik niet wil dat hij op een bepaalde manier het prachtige, morbide beeld dat die klassieker je naliet, "verpest". Ik wil dat dat beeld onaangetast, onvervormd of onveranderd blijft. Maar als je hem gewoon voor de lol wilt kijken en jouw beeldvorming is niet beïnvloedbaar, ga je gang, je hebt niets te verliezen.

Een waardering van 6.

Is het leven onder alle omstandigheden de moeite waard? De film heeft twee hoofdpersonages die dat lijken te denken... tenminste in het begin.
En hoewel de mannelijke hoofdrolspeler bekend stond om zijn acteertalent, was de vrouwelijke tegenspeler behoorlijk verrassend. Tenminste, voor de kijkers. En niet alleen voor degenen die haar andere... werk/productie in de porno-industrie hadden gezien, maar ook voor iedereen die nog niets van haar had gehoord. De vraag naar haar andere films was behoorlijk groter toen deze uitkwam.

Sibel Kekilli, die sommigen misschien ook in de Game of Thrones (2011–2019) hebben gezien, levert op zijn zachtst gezegd een betoverende prestatie. Je voelt haar onschuld, haar kwetsbaarheid... en tegelijkertijd ook haar zeer kwetsbare psyche. Je voelt je misschien tot haar aangetrokken, als een mot tot een vlam, ook al weet je beter. Of misschien ben je gewoon gefascineerd door hoe goed ze haar rol speelt.

Het is niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk zal deze relatie werken en standhouden en wat zal het met de betrokkenen doen? Direct en indirect!
De film kan soms leuk zijn, maar is in bredere zin ook erg tragisch... absoluut geen gemakkelijke film om naar te kijken... maar zo goed gemaakt en gespeeld!

Van ons een waardering van een ruime 8!!

p.s. als je dit een mooie film vond is de volgende tip voor jou, ook met Sibel Kekilli: Die Fremde (2010)
met een IMDb-score 7.5 / 10
5.653 stemmen

Een prima griezelfilm die echt goed is van begin tot het einde en de onderhuidse spanning is eigenlijk al vanaf het vroege begin tot het einde voelbaar.
Het verhaal is ook aardig vertolkt en het mooie is dat het gebaseerd is op ware feiten. Geef mij maar meer van dit soort films en je zult mij niet meer horen zeuren over de rommel die vandaag de dag veel gemaakt wordt op horrorgebied.

Jammer dat veel kijkers het bloed van het tv-scherm af moeten vegen voordat zij griezelfilms goed vinden. Daar valt dus deze film dus buiten, deze moet het echt hebben van de 'verschijnselen' en onderhuidse spanning.
De film is totaal, buiten misschien de mode en de auto's, niet gedateerd. Ook de speciale effecten zijn goed te noemen!
De soundtrack die men gebruikt en de muziek is prachtig en goed op zijn plaats.

Is er dan niets negatief aan de film? Nou nee, eigenlijk niet, alleen had het slot iets anders gekund en is misschien te open.
Gelukkig hebben ze er niet op voort geborduurd en nummer 2 tot ...... gemaakt.

Een pracht 8!

Vanavond gaan we deze film zien.
Er schijnt toch het een en ander niet te kloppen in deze film, aldus:

https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2574399
https://www.ad.nl/show/nieuw-boek-van-schrijfster-het-zoutpad-uitgesteld-na-ophef~a51817a5/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
https://www.ad.nl/show/na-2-miljoen-verkochte-boeken-en-verfilming-ligt-het-zoutpad-onder-vuur-schrijfster-pikte-zon-74-000-euro~a4bede24/

Vervangende trailer: www.youtube.com/watch?reload=9&v=aTTPea6gHh4

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=vNyNUr8SHcU&list=RDvNyNUr8SHcU&start_radio=1

En vandaag in de herhaling sta ik nog steeds achter het verhaaltje van 9 jaar geleden!

Ondanks de "geweldige" kijkervaringen met een 100% score op Rotten Tomatoes, scoort hij op IMDb een magere 5,8 van ruim 3400 kijkers. Dat noem ik een echt slechte waardering als je nagaat dat een gemiddeld goede serie vaak boven de 7,0 scoort op IMDb!

Hierboven is de film te bekijken, de gesproken taal is Nederlands maar er zit synchronisatie op zoals men dat in het vml Oostblok kende.
Dus 1 man spreekt voor alle acteurs, ook voor de vrouwelijke.
Ik vond dat altijd erg irritant omdat ik het Engels of zoals nu het Nederlands beter kan volgen en de films daar net als hier, graag met ondertiteling had gezien. En de gesproken talen verstond ik deels maar niet geheel, probeer het hierboven maar eens te volgen.

Maar als je met iemand uit Oost-Europa hierover praat, kiest een groot deel van hen de film zonder ondertiteling maar zoals boven. Ben benieuwd hoe andere Nederlanders hierover denken.
Dus geniet van een avondje Russische TV.

Film moet ik nog zien, dus waardering volgt.

Nee, er komt geen 3e seizoen omdat de serie ongeveer 9 jaar geleden gestopt is.
Zwarte Tulp (2015–2016)

Als je een rampenfilm uit de jaren '70 hebt gezien, weet je ongeveer wat je van deze film kunt verwachten: stijf acteerwerk, slechte special effects, een spannende, geforceerde plot met mensen aan het roer die beslissingen nemen die andermans leven in gevaar brengen, zo'n beetje elk cliché dat je gewend bent (en misschien wel leuk vindt).

Het meest opmerkelijke aan deze film is de cast, die behoorlijk indrukwekkend is. Waarom het acteerwerk zo stijf is, kan ik niet zeggen, tenzij het komt door het beknellende script en de niet zo originele regie (de montage is overigens ook middelmatig).

Al met al is dit een vrij gemiddelde film. Niet verschrikkelijk, niet geweldig.
Hij is misschien de moeite waard om te kijken als je van rampenfilms uit de jaren 70 houdt of als je geen zin hebt om van zender te wisselen als de film 's avonds laat op tv komt.

Mijn waardering is een kleine 7.

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=kxegHinBQPs

https://ew.com/straw-review-taraji-p-henson-single-mother-snaps-tyler-perry-drama-11748667

Heb nu de eerste 2 van deze prequel gezien en het valt mij niet tegen nu ik opnieuw ben begonnen met de Star Wars verhalen op beeld.

De Star Wars-prequels zijn een interessant fenomeen. Nooit eerder heeft een uitbreiding van een franchise de fans zo intens verdeeld. Fans begonnen zich te vervreemden van Episode I - The Phantom Menace uit 1999 (hoewel een vriend die zich kenner noemt zegt dat het al eerder begon, met de speciale edities, of zelfs met de verschijning van de eerste "Ewok in Return of the Jedi"). Maar ik denk dat het deze film was die de breuk echt onherstelbaar maakte.

Aan de ene kant had je de prequel-fanaten, of Lucas-apologeten, degenen die dol waren op alles met de titel "Star Wars". Ze zouden deze film niet minder dan een 10 durven geven. Aan de andere kant had je de prequel-haters, of Lucas-bashers, die vonden dat de prequels afschuwelijk waren en de heiligheid van de heilige trilogie aantastten. De burgeroorlog tussen deze Star Wars-fans is sindsdien aan de gang, met flame wars die tot op de dag van vandaag nog steeds opduiken op internetfora. Het is lachwekkend hoe gemakkelijk je deze 'burgeroorlog' onder Star Wars-fans kunt vergelijken met de Galactische Burgeroorlog die in de films wordt uitgebeeld.

Mijn standpunt heeft altijd ergens in het midden gezeten, maar ik denk dat ik meer naar de kant van de Lucas Apologists neigde. Ik genoot van de prequels zoals ze waren. Ik recenseerde deze film aanvankelijk toen hij uitkwam, en mijn beoordeling was een 8, veel hoger dan de film verdient. Maar op dat moment was ik net terug van de eerste Star Wars-film en was ik nog steeds in mijn Star Wars-roes. Een Star Wars-film voor het eerst zien is altijd erg spannend, vooral voor een fan, en het is gemakkelijk om de tekortkomingen van een film over het hoofd te zien als je zo in de wolken bent. Maar na deze film onlangs opnieuw te hebben gezien, merkte ik dat hij niet zo goed standhield als ik me herinnerde, en ik denk dat hij een meer genuanceerde recensie verdient.

Het grootste probleem met deze film zijn de dialogen. Soms zijn ze goed, maar vaak ook afschuwelijk. Er zijn scènes waarin het moeilijk is om niet te huiveren. Een van de centrale thema's in deze film is het liefdesverhaal tussen Anakin (gespeeld door Hayden Christenson) en Padmé (gespeeld door de beeldschone Natalie Portman). Er is in de meeste scènes echt geen sprake van chemie tussen deze twee personages. De dialogen zijn soms tenenkrommend en brengen de film echt tot stilstand.

Door deze scènes heen wordt Obi Wans plot afgewisseld, dat veel interessanter is, en Star Wars-fans zullen volop fan service krijgen terwijl hij probeert het mysterie rond de moordpoging van de koningin op te lossen. Ewan McGregor zet een fantastische prestatie neer als jonge Obi Wan Kenobi, en het is duidelijk dat hij zich sinds Star Wars: Episode I - The Phantom Menace (1999) perfect in de rol heeft gepast. Christopher Lee zet ook een mooie prestatie neer als de mysterieuze Graaf Dooku en zijn scènes met McGregor zijn een genot.

De film wordt steeds beter naarmate hij vordert, en zelfs de scènes van Anakin en Padmé worden veel interessanter. Er is één scène met Anakin en Padmé op Tatooine die emotioneel zeer krachtig is en de eerdere zwakke scènes tussen hen bijna goedmaakt.

Dit alles culmineert uiteindelijk in een gigantisch gevecht aan het einde, dat waarschijnlijk iets te groot is voor zijn eigen bestwil. Het duurt iets te lang en bevat te veel special effects en CGI, wat de kijker een beetje afleidt. Toch ziet het er behoorlijk indrukwekkend uit (vooral in de tijd dat het uitkwam) en het is cool om weer eens een grootschalige oorlog in Star Wars te zien.

Deze film is iets 'donkerder' dan de andere Star Wars-films en er zitten een paar gewelddadige scènes in die misschien niet geschikt zijn voor al te jonge kinderen. Ik zou wachten tot ze wat ouder zijn om ze deze film te laten zien, misschien 8 of 9 jaar. Het liefdesverhaal kan ook moeilijk te verteren zijn voor hen.

Over het algemeen zijn er goede en slechte dingen in deze film, maar over het algemeen heb ik ervan genoten. En ik vind hem nog steeds leuk, maar net als Episode I en in tegenstelling tot de originele trilogie, is hij minder goed te waarderen bij herhaaldelijk kijken.

Maar toch een mooie voldoende, een 7!

Jammer genoeg is bovenstaande trailer niet meer beschikbaar.
Hier is de link naar de "The Better Sister - Official Trailer":

https://www.youtube.com/watch?v=N4BGj6tCF6A

Vaak bleef ik steken in deze films en er op terugkijkend vermoed ik dat dit kwam door de vergelijking tijdens het kijken, die ik maakte met "Startrek", een serie die ik volgens mij geheel heb bekeken. De komende werkdagen heb ik dus de avonden gereserveerd voor herhalingen van de Star Wars films.

"The Phantom Menace" is niet zo'n slechte film als zijn reputatie je doet geloven. Het is ook geen topprestatie. Dit vertegenwoordigt de ongebreidelde George Lucas op een manier die we niet zagen volgens de kijker recensies in de originele trilogie – en die aanpak heeft ingebouwde voor- en nadelen.
Voor een beknopt overzicht: Episode I vertelt het prequelverhaal van hoe de Galactische Republiek – in meer dan één opzicht geleid door senator Palpatine (Ian McDiarmid) – begon af te brokkelen onder het "Sith Empire". Terwijl ze Koningin Amidala (Natalie Portman) van Naboo helpen navigeren door de lastige politieke wateren, ontmoeten Jedi-meester Qui-Gon Jinn (Liam Neeson) en leerling Obi-Wan Kenobi (Ewan McGregor) een piepjonge Anakin Skywalker (Jake Lloyd) op Tatooine.
Als bedenker van de Star Wars-franchise doet George Lucas veel dingen goed – waarvan sommige hier duidelijk te zien zijn...
Opmerkelijk genoeg houden de politieke intriges en onderlinge strijd zich opmerkelijk goed staande als fundament voor de val van de Galactische Republiek.
Zoals iedereen die bijvoorbeeld in 2025 kijkt je zal vertellen, de VS met de heffingen op buitenlandse producten, kunnen de belastingheffing op handelsroutes en de gevolgen daarvan zeker tot chaos in het Congres leiden.

Veel filmbeelden in Episode 1 zijn verbluffend. Natuurlijk leunen ze zwaar op een digitale constructie maar dat maakt ze niet per se minder impactvol.
Het is duidelijk dat Lucas meteen weet welk overkoepelend verhaal hij wil vertellen en zelfverzekerd genoeg is om alleen de inleidende beelden in "Phantom Menace" te leggen.
Het is zonder twijfel een van de meest meeslepende deel in het hele Star Wars-oeuvre. Rillingen opwekkend door het openingskoor van John Williams en de strijkers.
Dat gezegd hebbende, Lucas heeft een aantal vrij bekende blinde vlekken als het op film aankomt – en deze keer zijn er geen Lawrence Kasden of anderen om die misstappen te corrigeren. Dus dat betekent...

• Enkele van de meest afgezaagde dialogen die je ooit in een film zult horen. George is een fantasiewereld-bouwer, geen woordenkunstenaar. Dit is vooral opvallend wanneer van de jonge Lloyd verwacht wordt dat hij een spil van interesse wordt vanwege zijn karaktergeschiedenis, maar uiteindelijk niet meer is, dan het kind dat hij in werkelijkheid is.

• Een nieuw personage - Jar Jar Binks - en, bij uitbreiding, een heel ras van wezens die de grootste mislukking van de hele onderneming vormen. De Gungans veranderen "Phantom Menace" meer dan eens in een clownesk kinderspel volgens de kijker(s) zonder de lol van bijvoorbeeld de Chewbacca of droid-capriolen uit eerdere delen.

• Een complete marketingcampagne gebouwd rond een intrigerend Darth Maul-personage, wat vervolgens de verhaallijn bijna geen schermtijd geeft en hem in wezen verandert in niets meer dan een cool dubbelbladig lichtzwaard. Een opvallende keuze!

• Een uitgebreide podracescène die overduidelijk Lucas' ode is aan zijn gelukzalige drag race-ervaringen in zijn jeugd. Daar is niets mis mee, behalve dat het meer dan 20 minuten speelduur heeft. Een overdaad die collega's wel iets hadden kunnen inperken.

Nu ben ik niet dol op falende regisseurs en daar is hier ook geen sprake van, bovenstaande zijn kleine vormen van misstappen die mij opvielen.
Lucas is gewoon goed onderlegd en het is niet zo vreselijk, er is veel kijkplezier bij deze film.
Het zegt genoeg dat ik de komende avonden de vervolgen ga zien van deze "serie" films.
Misschien wordt ik ooit een echte "Star Wars" fan?

Waardering: een 7.

Er zijn volgens de waarderingen op de filmsites niet veel die deze film hebben gezien en dat is ergens jammer!

Ik zag "The Flim Flam Man" voor het eerst begin jaren 70 en het werd toen een van mijn favoriete films.
George C. Scott speelt moeiteloos lichte komedie. Je ziet hem echt genieten van zijn rol als "Mordecai Jones". Bekend om zijn dramatische rollen tijdens zijn lange carrière, onderscheidt dit personage zich van al zijn anderen. Michael Sarrazin (in zijn filmdebuut) geeft een sympathieke prestatie. Ervaren karakteracteurs Woodrow Parfrey, Strother Martin, Harry Morgan, Alice Ghostley, Albert Salmi en Slim Pickens zijn allemaal uitstekend in hun bijrollen. 20th Century Fox begon in september 1966 met de opnames van "The Film Flam Man".

De plaats "Clayton" in North Carolina was eigenlijk Lawrenceburg in Kentucky waar veel scènes werden opgenomen. We reisden door Lawrenceburg in 2015 en het centrum was toen vrijwel onveranderd. De redacteur van de lokale krant was zo vriendelijk om ons een aantal filmlocaties aan te wijzen en gaf ons een paar FFM-filmposters. De lokale krant berichtte over de opnames in '66 en ik kon de artikelen op microfilm raadplegen in de stadsbibliotheek.

De legendarische stuntrijder Bill Hickman Bullitt (1968), The Seven-Ups (1973), Vanishing Point (1971), die in de rode Plymouth-cabriolet reed tijdens de achtervolging, raakte een verkeersbord, duwde het door een raam en verwondde een vrouw die de actie observeerde. Het ongeluk is te zien in de film.
De film "Flim Flam Man is een weinig bekend pareltje, zeker de moeite waard om vaker te bekijken.

Iets meer dan een ruime 7 voor de waardering.

"The Florida Project" biedt een belangrijke blik op de arme kant van Amerika en brengt op unieke wijze emoties over armoede en het opgroeien daarin over, hoewel het soms niet helemaal aansluit bij de ontwikkeling van de problemen die de film beoogt te bereiken. De film mist een behoorlijke plot en kan soms wat frustrerend zijn, maar biedt ook een realistisch beeld van de wereld die Baker tot leven probeert te brengen. De film kan een beetje saai zijn, bijvoorbeeld door het beperkte verhaal,(Waarom zijn Halley en haar zesjarige dochter Moonee zo’n gezin, wat is de voorgeschiedenis en waarom komen ze niet uit de budgetmotels aan de rand van Orlando?) en juist deze momenten vind ik het grootste probleem van de film, vooral wanneer er veel tijd is om dieper in te gaan op diepere kwesties die de film achterhoudt.

Het acteerwerk is indrukwekkend, met Willem Dafoe, Bria Vinaite en Brooklynn Prince als de duidelijke uitschieters. De cinematografie biedt een amateuristische maar zeer ontroerende kijk op de sfeer die de film probeert over te brengen en doet dat behoorlijk goed en is misschien wel mijn favoriete aspect van de film.

Uiteindelijk kan "The Florida Project" soms wat saai zijn (er zijn momenten in de film waarin ogenschijnlijk niets gebeurd), maar het is een indrukwekkend filmwerk, dat zeker uniek is en zeker een belangrijke sociaal ondergeschofelt probleem in Amerika belicht en laat zien hoe het werkelijk is om het leven van alle betrokkenen te leven.

Onze beoordeling is een 8.

P.s. Van de twee acteurs die Halley en Moonee spelen was notabene de toen zesjarige Brooklynn Prince de meest ervarene. Die had al aan een tweetal films meegewerkt en was regelmatig te zien in reclamefilmpjes. De 23-jarige New Yorkse Bria Vinaite had nog nooit eerder geacteerd. De laatst genoemde werd ontdekt door regisseur Baker op Instagram. https://www.vprogids.nl/cinema/iffr/artikelen/Bria-Vinaite-over-The-Florida-Project.html

"Sinners" stelde het kijkerspubliek NIET teleur op de meeste vlakken die nodig zijn om een baanbrekende film te maken.
Beginnend met het concept van een thriller en horrorfilm, ontvouwt het verhaal zich vrij logisch, de speelduur van 2 uur is voldoende om erbij te blijven en de aanpak van de film speelt met de ogen van kijker, gezien de omgekeerde montage van begin tot eind, wat de nieuwsgierigheid van het publiek opwekt.
Waar "Sinners" echt op inspeelde, was het werken met een behoorlijk gedetailleerde karaktermatrix binnen amper 2 uur filmtijd, er wordt voldoende diepgaande informatie over de achtergrond van elk personage gegeven, niet te veel en niet te weinig, net genoeg om het publiek de psychologie achter elk personage te laten begrijpen.

Niet gevuld met overmatige schrikmomenten of bloederige scènes, slaagt de film er toch in een onheilspellende sfeer te behouden en het gevoel te wekken dat je de hele tijd achtervolgd wordt.
Michael B. Jordan schitterde echt en was overtuigend in het uitbeelden van twee verschillende karakterlijnen zonder het gevoel van herhaling. Alle karakterportretten passen bij de verschillende verhaallijnen en de uiteenlopende psychologie erachter. De muziek en het acteerwerk waren goed, dus zelfs als het publiek de film niet op de voet volgde, konden ze toch iets aardigs waarderen.

Wat "Sinners" zo revolutionair maakt, is de muziek. Ze brengen een eeuwenoude muziekstijl naar het hedendaagse publiek, de blues blies onbedoeld nieuw leven in dit horrorfilmgenre. De muziek werd het hart van de film, waarbij elk muziekstuk werd uitgevoerd zonder rigide te zijn maar uiterst waarheidsgetrouw en trouw aan de originele muziek. Wanneer we zogenaamde "melodie" in de scène tegenkomen, trekt de muziek niet alleen de aandacht na verloop van tijd de ziel, maar ook het publiek, het is een muzikale horrorfilmervaring die we nog nooit eerder hebben meegemaakt.
Het gebruik van 'Imax' als filmvorm draagt er ook gedeeltelijk aan bij dat de muziek een super climax bereikt en kippenvel bezorgt bij het publiek. Het is mogelijk om dit te beschrijven als een doorbraak in het genre, vrij en spontaan maar ook veelbelovend en aantrekkelijk.

De originaliteit van “Sinners” is het verbinden van twee parallelle verhalen met slechts één scène en het zijverhaal wordt gepresenteerd in de vorm van ingevoegde filmscènes. “Sinners” is een van die baanbrekende films die een gevoel van authenticiteit weet te creëren zonder dat het te overdreven wordt.

Een fijne film die een mooie speelduur heeft en de aandacht van ons goed vasthield.
Een film die we niet snel zullen vergeten!!

Een complimenteuze 8+

Dit weekend opnieuw bekeken na ruim 9 jaar @Jeroen174. (voor 3e keer)
Hij mag op de 9 blijven staan, want de film heeft niets ingeleverd qua kijkplezier!
Gelukkig zijn wij hier op de site in een gelijk denkend clubje.
Blijft ondanks de leeftijd van 49 jaar jong een geweldig goede thriller!

Mag ik nog een tip geven? Straw Dogs (1971)

We zijn 25 jaar na het “Good Friday agreement” en na het zien van de misdaadserie “Blue Lights” kun je je nauwelijks voorstellen dat er sinds die problemen iets is veranderd.

Hoewel het Britse leger misschien niet meer door de straten patrouilleert en er niet elke vijf minuten auto's met bommen afgaan, bestaat er geen twijfel over dat de onderliggende spanning tussen katholieke en protestantse gemeenschappen blijft bestaan en helaas altijd zal blijven bestaan.

“Blue Lights” is het verhaal van drie beginnende agenten die na hun basisopleiding samenwerken en door de straten van Belfast patrouilleren. De IRA vormt nog steeds een duistere bedreiging in de stad, voornamelijk via georganiseerde misdaad en met name de drugshandel. Dit is niet de typische politieserie die je in het Verenigd Koninkrijk ziet. Het zijn Ierse politieagenten met kogelwerende vesten en vuurwapens, die nu de vijand van de IRA zijn.
Wat je ook van deze serie vindt, het geeft in ieder geval een inkijkje in een deel van het Verenigd Koninkrijk dat nergens anders te vinden is. Voor degenen die de lage scores willen geven: onthoud dat dit een fictief drama is voor ons vermaak. Wil je zien hoe het er echt aan toegaat? Bekijk dan de uitstekende documentaires van Peter Taylor op iPlayer. (niet beschikbaar in Nederland)

Seizoen 1: Ik begin met een kanttekening. Het is drama, geen documentaire. Als je een politieserie zou maken die het echte tempo van de dingen weerspiegelde, zou je je al snel vervelen door 90% hetzelfde alledaagse te kijken. Daarom is enige poëtische vrijheid en versnelling vereist, en de truc die deze serie magnifiek beheerst is, om dat niet te veel af te laten doen aan de pogingen tot realisme. Met dat in gedachten heeft deze serie alles. Niet alle agenten zijn helden (hoewel velen dat wel zijn), niet alle slechteriken zijn zoals ze lijken, sommigen met autoriteit of in verantwoordelijke rollen zijn veel te ver van hun eigen niveau en sommigen zijn gewoon dom. Er zit een flinke dosis politiek in, maar dat wordt gecompenseerd door veel bereidwilligheid, ondersteund door humor of die nu duister of komisch is. Het is een rauw drama, goed geschreven, geregisseerd en geacteerd, dat varieert van je aan het lachen maken tot het inhouden van tranen. De meeste personages of types, zijn herkenbaar en bestaan. Dat is toch waar het allemaal om draait, en iets wat veel critici die politiewerk leren van, laten we zeggen minder competente politieseries, volledig missen.

Seizoen 2: Al het bovenstaande is nog steeds van toepassing. Zo simpel is het. De originele cast plus een paar geweldige toevoegingen dragen bij aan de iets andere aanpak. Die iets andere stijl is te danken aan de uitstekende manier waarop ze wat extra aandacht hebben besteed aan het gedrag van de lokale bewoners (geen spoilers), de interacties met de "schillers" en de gevolgen. Het gedrag, de opmerkingen en de houding van de agenten blijven goed onderzocht, geadviseerd en goed gespeeld, nog steeds onderhevig aan een beetje artistieke vrijheid, maar dat houdt het gaande. Alle onvoorspelbare plots en subplots blijven je afvragen wat er gaat gebeuren en of je een slechterik, een held of een antiheld ziet. Daar draait het allemaal om en daarom blijft het een fantastische serie.

Voor seizoen 1 een waardering van een 7,5.
Voor seizoen 2 een waardering van een 8,0