Reacties

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=kxegHinBQPs

https://ew.com/straw-review-taraji-p-henson-single-mother-snaps-tyler-perry-drama-11748667

Heb nu de eerste 2 van deze prequel gezien en het valt mij niet tegen nu ik opnieuw ben begonnen met de Star Wars verhalen op beeld.

De Star Wars-prequels zijn een interessant fenomeen. Nooit eerder heeft een uitbreiding van een franchise de fans zo intens verdeeld. Fans begonnen zich te vervreemden van Episode I - The Phantom Menace uit 1999 (hoewel een vriend die zich kenner noemt zegt dat het al eerder begon, met de speciale edities, of zelfs met de verschijning van de eerste "Ewok in Return of the Jedi"). Maar ik denk dat het deze film was die de breuk echt onherstelbaar maakte.

Aan de ene kant had je de prequel-fanaten, of Lucas-apologeten, degenen die dol waren op alles met de titel "Star Wars". Ze zouden deze film niet minder dan een 10 durven geven. Aan de andere kant had je de prequel-haters, of Lucas-bashers, die vonden dat de prequels afschuwelijk waren en de heiligheid van de heilige trilogie aantastten. De burgeroorlog tussen deze Star Wars-fans is sindsdien aan de gang, met flame wars die tot op de dag van vandaag nog steeds opduiken op internetfora. Het is lachwekkend hoe gemakkelijk je deze 'burgeroorlog' onder Star Wars-fans kunt vergelijken met de Galactische Burgeroorlog die in de films wordt uitgebeeld.

Mijn standpunt heeft altijd ergens in het midden gezeten, maar ik denk dat ik meer naar de kant van de Lucas Apologists neigde. Ik genoot van de prequels zoals ze waren. Ik recenseerde deze film aanvankelijk toen hij uitkwam, en mijn beoordeling was een 8, veel hoger dan de film verdient. Maar op dat moment was ik net terug van de eerste Star Wars-film en was ik nog steeds in mijn Star Wars-roes. Een Star Wars-film voor het eerst zien is altijd erg spannend, vooral voor een fan, en het is gemakkelijk om de tekortkomingen van een film over het hoofd te zien als je zo in de wolken bent. Maar na deze film onlangs opnieuw te hebben gezien, merkte ik dat hij niet zo goed standhield als ik me herinnerde, en ik denk dat hij een meer genuanceerde recensie verdient.

Het grootste probleem met deze film zijn de dialogen. Soms zijn ze goed, maar vaak ook afschuwelijk. Er zijn scènes waarin het moeilijk is om niet te huiveren. Een van de centrale thema's in deze film is het liefdesverhaal tussen Anakin (gespeeld door Hayden Christenson) en Padmé (gespeeld door de beeldschone Natalie Portman). Er is in de meeste scènes echt geen sprake van chemie tussen deze twee personages. De dialogen zijn soms tenenkrommend en brengen de film echt tot stilstand.

Door deze scènes heen wordt Obi Wans plot afgewisseld, dat veel interessanter is, en Star Wars-fans zullen volop fan service krijgen terwijl hij probeert het mysterie rond de moordpoging van de koningin op te lossen. Ewan McGregor zet een fantastische prestatie neer als jonge Obi Wan Kenobi, en het is duidelijk dat hij zich sinds Star Wars: Episode I - The Phantom Menace (1999) perfect in de rol heeft gepast. Christopher Lee zet ook een mooie prestatie neer als de mysterieuze Graaf Dooku en zijn scènes met McGregor zijn een genot.

De film wordt steeds beter naarmate hij vordert, en zelfs de scènes van Anakin en Padmé worden veel interessanter. Er is één scène met Anakin en Padmé op Tatooine die emotioneel zeer krachtig is en de eerdere zwakke scènes tussen hen bijna goedmaakt.

Dit alles culmineert uiteindelijk in een gigantisch gevecht aan het einde, dat waarschijnlijk iets te groot is voor zijn eigen bestwil. Het duurt iets te lang en bevat te veel special effects en CGI, wat de kijker een beetje afleidt. Toch ziet het er behoorlijk indrukwekkend uit (vooral in de tijd dat het uitkwam) en het is cool om weer eens een grootschalige oorlog in Star Wars te zien.

Deze film is iets 'donkerder' dan de andere Star Wars-films en er zitten een paar gewelddadige scènes in die misschien niet geschikt zijn voor al te jonge kinderen. Ik zou wachten tot ze wat ouder zijn om ze deze film te laten zien, misschien 8 of 9 jaar. Het liefdesverhaal kan ook moeilijk te verteren zijn voor hen.

Over het algemeen zijn er goede en slechte dingen in deze film, maar over het algemeen heb ik ervan genoten. En ik vind hem nog steeds leuk, maar net als Episode I en in tegenstelling tot de originele trilogie, is hij minder goed te waarderen bij herhaaldelijk kijken.

Maar toch een mooie voldoende, een 7!

Jammer genoeg is bovenstaande trailer niet meer beschikbaar.
Hier is de link naar de "The Better Sister - Official Trailer":

https://www.youtube.com/watch?v=N4BGj6tCF6A

Vaak bleef ik steken in deze films en er op terugkijkend vermoed ik dat dit kwam door de vergelijking tijdens het kijken, die ik maakte met "Startrek", een serie die ik volgens mij geheel heb bekeken. De komende werkdagen heb ik dus de avonden gereserveerd voor herhalingen van de Star Wars films.

"The Phantom Menace" is niet zo'n slechte film als zijn reputatie je doet geloven. Het is ook geen topprestatie. Dit vertegenwoordigt de ongebreidelde George Lucas op een manier die we niet zagen volgens de kijker recensies in de originele trilogie – en die aanpak heeft ingebouwde voor- en nadelen.
Voor een beknopt overzicht: Episode I vertelt het prequelverhaal van hoe de Galactische Republiek – in meer dan één opzicht geleid door senator Palpatine (Ian McDiarmid) – begon af te brokkelen onder het "Sith Empire". Terwijl ze Koningin Amidala (Natalie Portman) van Naboo helpen navigeren door de lastige politieke wateren, ontmoeten Jedi-meester Qui-Gon Jinn (Liam Neeson) en leerling Obi-Wan Kenobi (Ewan McGregor) een piepjonge Anakin Skywalker (Jake Lloyd) op Tatooine.
Als bedenker van de Star Wars-franchise doet George Lucas veel dingen goed – waarvan sommige hier duidelijk te zien zijn...
Opmerkelijk genoeg houden de politieke intriges en onderlinge strijd zich opmerkelijk goed staande als fundament voor de val van de Galactische Republiek.
Zoals iedereen die bijvoorbeeld in 2025 kijkt je zal vertellen, de VS met de heffingen op buitenlandse producten, kunnen de belastingheffing op handelsroutes en de gevolgen daarvan zeker tot chaos in het Congres leiden.

Veel filmbeelden in Episode 1 zijn verbluffend. Natuurlijk leunen ze zwaar op een digitale constructie maar dat maakt ze niet per se minder impactvol.
Het is duidelijk dat Lucas meteen weet welk overkoepelend verhaal hij wil vertellen en zelfverzekerd genoeg is om alleen de inleidende beelden in "Phantom Menace" te leggen.
Het is zonder twijfel een van de meest meeslepende deel in het hele Star Wars-oeuvre. Rillingen opwekkend door het openingskoor van John Williams en de strijkers.
Dat gezegd hebbende, Lucas heeft een aantal vrij bekende blinde vlekken als het op film aankomt – en deze keer zijn er geen Lawrence Kasden of anderen om die misstappen te corrigeren. Dus dat betekent...

• Enkele van de meest afgezaagde dialogen die je ooit in een film zult horen. George is een fantasiewereld-bouwer, geen woordenkunstenaar. Dit is vooral opvallend wanneer van de jonge Lloyd verwacht wordt dat hij een spil van interesse wordt vanwege zijn karaktergeschiedenis, maar uiteindelijk niet meer is, dan het kind dat hij in werkelijkheid is.

• Een nieuw personage - Jar Jar Binks - en, bij uitbreiding, een heel ras van wezens die de grootste mislukking van de hele onderneming vormen. De Gungans veranderen "Phantom Menace" meer dan eens in een clownesk kinderspel volgens de kijker(s) zonder de lol van bijvoorbeeld de Chewbacca of droid-capriolen uit eerdere delen.

• Een complete marketingcampagne gebouwd rond een intrigerend Darth Maul-personage, wat vervolgens de verhaallijn bijna geen schermtijd geeft en hem in wezen verandert in niets meer dan een cool dubbelbladig lichtzwaard. Een opvallende keuze!

• Een uitgebreide podracescène die overduidelijk Lucas' ode is aan zijn gelukzalige drag race-ervaringen in zijn jeugd. Daar is niets mis mee, behalve dat het meer dan 20 minuten speelduur heeft. Een overdaad die collega's wel iets hadden kunnen inperken.

Nu ben ik niet dol op falende regisseurs en daar is hier ook geen sprake van, bovenstaande zijn kleine vormen van misstappen die mij opvielen.
Lucas is gewoon goed onderlegd en het is niet zo vreselijk, er is veel kijkplezier bij deze film.
Het zegt genoeg dat ik de komende avonden de vervolgen ga zien van deze "serie" films.
Misschien wordt ik ooit een echte "Star Wars" fan?

Waardering: een 7.

Er zijn volgens de waarderingen op de filmsites niet veel die deze film hebben gezien en dat is ergens jammer!

Ik zag "The Flim Flam Man" voor het eerst begin jaren 70 en het werd toen een van mijn favoriete films.
George C. Scott speelt moeiteloos lichte komedie. Je ziet hem echt genieten van zijn rol als "Mordecai Jones". Bekend om zijn dramatische rollen tijdens zijn lange carrière, onderscheidt dit personage zich van al zijn anderen. Michael Sarrazin (in zijn filmdebuut) geeft een sympathieke prestatie. Ervaren karakteracteurs Woodrow Parfrey, Strother Martin, Harry Morgan, Alice Ghostley, Albert Salmi en Slim Pickens zijn allemaal uitstekend in hun bijrollen. 20th Century Fox begon in september 1966 met de opnames van "The Film Flam Man".

De plaats "Clayton" in North Carolina was eigenlijk Lawrenceburg in Kentucky waar veel scènes werden opgenomen. We reisden door Lawrenceburg in 2015 en het centrum was toen vrijwel onveranderd. De redacteur van de lokale krant was zo vriendelijk om ons een aantal filmlocaties aan te wijzen en gaf ons een paar FFM-filmposters. De lokale krant berichtte over de opnames in '66 en ik kon de artikelen op microfilm raadplegen in de stadsbibliotheek.

De legendarische stuntrijder Bill Hickman Bullitt (1968), The Seven-Ups (1973), Vanishing Point (1971), die in de rode Plymouth-cabriolet reed tijdens de achtervolging, raakte een verkeersbord, duwde het door een raam en verwondde een vrouw die de actie observeerde. Het ongeluk is te zien in de film.
De film "Flim Flam Man is een weinig bekend pareltje, zeker de moeite waard om vaker te bekijken.

Iets meer dan een ruime 7 voor de waardering.

"The Florida Project" biedt een belangrijke blik op de arme kant van Amerika en brengt op unieke wijze emoties over armoede en het opgroeien daarin over, hoewel het soms niet helemaal aansluit bij de ontwikkeling van de problemen die de film beoogt te bereiken. De film mist een behoorlijke plot en kan soms wat frustrerend zijn, maar biedt ook een realistisch beeld van de wereld die Baker tot leven probeert te brengen. De film kan een beetje saai zijn, bijvoorbeeld door het beperkte verhaal,(Waarom zijn Halley en haar zesjarige dochter Moonee zo’n gezin, wat is de voorgeschiedenis en waarom komen ze niet uit de budgetmotels aan de rand van Orlando?) en juist deze momenten vind ik het grootste probleem van de film, vooral wanneer er veel tijd is om dieper in te gaan op diepere kwesties die de film achterhoudt.

Het acteerwerk is indrukwekkend, met Willem Dafoe, Bria Vinaite en Brooklynn Prince als de duidelijke uitschieters. De cinematografie biedt een amateuristische maar zeer ontroerende kijk op de sfeer die de film probeert over te brengen en doet dat behoorlijk goed en is misschien wel mijn favoriete aspect van de film.

Uiteindelijk kan "The Florida Project" soms wat saai zijn (er zijn momenten in de film waarin ogenschijnlijk niets gebeurd), maar het is een indrukwekkend filmwerk, dat zeker uniek is en zeker een belangrijke sociaal ondergeschofelt probleem in Amerika belicht en laat zien hoe het werkelijk is om het leven van alle betrokkenen te leven.

Onze beoordeling is een 8.

P.s. Van de twee acteurs die Halley en Moonee spelen was notabene de toen zesjarige Brooklynn Prince de meest ervarene. Die had al aan een tweetal films meegewerkt en was regelmatig te zien in reclamefilmpjes. De 23-jarige New Yorkse Bria Vinaite had nog nooit eerder geacteerd. De laatst genoemde werd ontdekt door regisseur Baker op Instagram. https://www.vprogids.nl/cinema/iffr/artikelen/Bria-Vinaite-over-The-Florida-Project.html

"Sinners" stelde het kijkerspubliek NIET teleur op de meeste vlakken die nodig zijn om een baanbrekende film te maken.
Beginnend met het concept van een thriller en horrorfilm, ontvouwt het verhaal zich vrij logisch, de speelduur van 2 uur is voldoende om erbij te blijven en de aanpak van de film speelt met de ogen van kijker, gezien de omgekeerde montage van begin tot eind, wat de nieuwsgierigheid van het publiek opwekt.
Waar "Sinners" echt op inspeelde, was het werken met een behoorlijk gedetailleerde karaktermatrix binnen amper 2 uur filmtijd, er wordt voldoende diepgaande informatie over de achtergrond van elk personage gegeven, niet te veel en niet te weinig, net genoeg om het publiek de psychologie achter elk personage te laten begrijpen.

Niet gevuld met overmatige schrikmomenten of bloederige scènes, slaagt de film er toch in een onheilspellende sfeer te behouden en het gevoel te wekken dat je de hele tijd achtervolgd wordt.
Michael B. Jordan schitterde echt en was overtuigend in het uitbeelden van twee verschillende karakterlijnen zonder het gevoel van herhaling. Alle karakterportretten passen bij de verschillende verhaallijnen en de uiteenlopende psychologie erachter. De muziek en het acteerwerk waren goed, dus zelfs als het publiek de film niet op de voet volgde, konden ze toch iets aardigs waarderen.

Wat "Sinners" zo revolutionair maakt, is de muziek. Ze brengen een eeuwenoude muziekstijl naar het hedendaagse publiek, de blues blies onbedoeld nieuw leven in dit horrorfilmgenre. De muziek werd het hart van de film, waarbij elk muziekstuk werd uitgevoerd zonder rigide te zijn maar uiterst waarheidsgetrouw en trouw aan de originele muziek. Wanneer we zogenaamde "melodie" in de scène tegenkomen, trekt de muziek niet alleen de aandacht na verloop van tijd de ziel, maar ook het publiek, het is een muzikale horrorfilmervaring die we nog nooit eerder hebben meegemaakt.
Het gebruik van 'Imax' als filmvorm draagt er ook gedeeltelijk aan bij dat de muziek een super climax bereikt en kippenvel bezorgt bij het publiek. Het is mogelijk om dit te beschrijven als een doorbraak in het genre, vrij en spontaan maar ook veelbelovend en aantrekkelijk.

De originaliteit van “Sinners” is het verbinden van twee parallelle verhalen met slechts één scène en het zijverhaal wordt gepresenteerd in de vorm van ingevoegde filmscènes. “Sinners” is een van die baanbrekende films die een gevoel van authenticiteit weet te creëren zonder dat het te overdreven wordt.

Een fijne film die een mooie speelduur heeft en de aandacht van ons goed vasthield.
Een film die we niet snel zullen vergeten!!

Een complimenteuze 8+

Dit weekend opnieuw bekeken na ruim 9 jaar @Jeroen174. (voor 3e keer)
Hij mag op de 9 blijven staan, want de film heeft niets ingeleverd qua kijkplezier!
Gelukkig zijn wij hier op de site in een gelijk denkend clubje.
Blijft ondanks de leeftijd van 49 jaar jong een geweldig goede thriller!

Mag ik nog een tip geven? Straw Dogs (1971)

We zijn 25 jaar na het “Good Friday agreement” en na het zien van de misdaadserie “Blue Lights” kun je je nauwelijks voorstellen dat er sinds die problemen iets is veranderd.

Hoewel het Britse leger misschien niet meer door de straten patrouilleert en er niet elke vijf minuten auto's met bommen afgaan, bestaat er geen twijfel over dat de onderliggende spanning tussen katholieke en protestantse gemeenschappen blijft bestaan en helaas altijd zal blijven bestaan.

“Blue Lights” is het verhaal van drie beginnende agenten die na hun basisopleiding samenwerken en door de straten van Belfast patrouilleren. De IRA vormt nog steeds een duistere bedreiging in de stad, voornamelijk via georganiseerde misdaad en met name de drugshandel. Dit is niet de typische politieserie die je in het Verenigd Koninkrijk ziet. Het zijn Ierse politieagenten met kogelwerende vesten en vuurwapens, die nu de vijand van de IRA zijn.
Wat je ook van deze serie vindt, het geeft in ieder geval een inkijkje in een deel van het Verenigd Koninkrijk dat nergens anders te vinden is. Voor degenen die de lage scores willen geven: onthoud dat dit een fictief drama is voor ons vermaak. Wil je zien hoe het er echt aan toegaat? Bekijk dan de uitstekende documentaires van Peter Taylor op iPlayer. (niet beschikbaar in Nederland)

Seizoen 1: Ik begin met een kanttekening. Het is drama, geen documentaire. Als je een politieserie zou maken die het echte tempo van de dingen weerspiegelde, zou je je al snel vervelen door 90% hetzelfde alledaagse te kijken. Daarom is enige poëtische vrijheid en versnelling vereist, en de truc die deze serie magnifiek beheerst is, om dat niet te veel af te laten doen aan de pogingen tot realisme. Met dat in gedachten heeft deze serie alles. Niet alle agenten zijn helden (hoewel velen dat wel zijn), niet alle slechteriken zijn zoals ze lijken, sommigen met autoriteit of in verantwoordelijke rollen zijn veel te ver van hun eigen niveau en sommigen zijn gewoon dom. Er zit een flinke dosis politiek in, maar dat wordt gecompenseerd door veel bereidwilligheid, ondersteund door humor of die nu duister of komisch is. Het is een rauw drama, goed geschreven, geregisseerd en geacteerd, dat varieert van je aan het lachen maken tot het inhouden van tranen. De meeste personages of types, zijn herkenbaar en bestaan. Dat is toch waar het allemaal om draait, en iets wat veel critici die politiewerk leren van, laten we zeggen minder competente politieseries, volledig missen.

Seizoen 2: Al het bovenstaande is nog steeds van toepassing. Zo simpel is het. De originele cast plus een paar geweldige toevoegingen dragen bij aan de iets andere aanpak. Die iets andere stijl is te danken aan de uitstekende manier waarop ze wat extra aandacht hebben besteed aan het gedrag van de lokale bewoners (geen spoilers), de interacties met de "schillers" en de gevolgen. Het gedrag, de opmerkingen en de houding van de agenten blijven goed onderzocht, geadviseerd en goed gespeeld, nog steeds onderhevig aan een beetje artistieke vrijheid, maar dat houdt het gaande. Alle onvoorspelbare plots en subplots blijven je afvragen wat er gaat gebeuren en of je een slechterik, een held of een antiheld ziet. Daar draait het allemaal om en daarom blijft het een fantastische serie.

Voor seizoen 1 een waardering van een 7,5.
Voor seizoen 2 een waardering van een 8,0

Originele titel is "La Trinchera Infinita", ook bekend als "The Endless Trench", een Spaanse film over het leven tijdens het "Franco-regime", de fascistische heerschappij over Spanje die - gesteund door Hitler en Mussolini - begon einde jaren '30 tot 1975. En in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mussolini's heerschappij over Italië, eindigde Franco's fascistische heerschappij over Spanje niet toen de geallieerden de overwinning claimden op Duitsland en later Japan. Nee, het duurde zelfs tot 1975 voordat Spanje feitelijk onder een fascistische dictatuur stond. Omdat deze film grotendeels verbonden is met wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurde, verdient deze film een ​​plek in elke serieuze lijst met films en series over de Tweede Wereldoorlog.

Deze film gaat over hoe mensen met sociaal-politieke ideeën als communisten werden beschouwd en aan het begin van het Franco-regime plotseling staatsvijanden waren. Net als de Joden in nazi-Duitsland, waren het de communisten in Spanje die actief werden vervolgd en - zo niet direct na hun arrestatie - later werden geëxecuteerd.

En aangezien deze film gaat over het onderduiken, wil ik een vergelijking maken met het leven van de Nederlandse familie Frank tijdens WO2: beroemd gemaakt door "het Dagboek van Anne Frank". Hoewel niet een identieke situatie, die beide duidelijk maken hoe het leven in het onderduiken er heeft moeten hebben uitgezien. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, zoals ervaren door Manuel Matin - een burgemeester van een stad in Malaga (Spanje). Voor het zien van deze film, had ik geen idee dat de mensen in Spanje waren ondergedoken in deze periode, lang na WO2. Natuurlijk is het niet eenvoudig om een kijker geïnteresseerd te houden voor een periode van meer dan 2 uur, waarbij het belangrijkste element van het verhaal is gebonden aan slechts een kleine plaats waar iemand zich verbergt. Maar de regisseurs (Aitor Arregi, Jon Garaño en Jose Mari Goenaga) slaagden er zeer goed in het opbouwen van de angst/paranoïde. Waar ze ook uitblonken, is te laten zien van de spanningen tussen de onderduiker en de mensen om hem die hem steunden.

Een dijk van een film die wij waarderen met een 8!

Deze werkelijk fantastische film verdient het echt om meer bekendheid te krijgen. Het is een Amerikaanse klassieker, maar hij lijkt door de mazen van het net geglipt. Het gaat over gangsters in een evoluerende wereld waarin geen plaats meer voor hen is. Ze vormen een apart slag mensen met hun eigen taal, codes en tekens, en hoewel ze misschien onlogisch lijken, zijn ze nog steeds in staat tot afschuwelijk geweld. Het is alsof geweld hen voedt.

Het hoofdpersonage is Jimmy 'The Saint' (Andy Garcia), een 'ex-gangster' die de legaliteit heeft bereikt door een bedrijf op te zetten waarin stervenden video's van hun leven achterlaten voor hun dierbaren. (Zelfs door de legaliteit te omarmen, kan hij zich niet losmaken van de dood). En dan wordt hij gevraagd om nog een laatste klus te klaren door een voormalige collega in het kwaad (Christoper Walken, waarvan de kwaadaardigheid uit zijn rolstoel druipt). Hij moet de man die de vriendin van Walken's zoon heeft gestolen, de stuipen op het lijf jagen (dat zit in de familie), maar wanneer de actie vreselijk misgaat, staan ​​Jimmy en zijn vrienden op Walken's dodenlijst.

De opsmuk is misschien bekend; Scorcese en Tarantino hebben dit gebied met groot succes uitgegraven, maar regisseur Gary Fleder geeft, gebaseerd op een fantastisch script van Scott Rosenberg, een bijna surrealistische draai aan de gebeurtenissen. Het is bijna alsof deze mannen aliens zijn die in de echte wereld zijn neergestort en zich geen raad weten wanneer ze gedwongen worden met de inboorlingen te communiceren.

De acteerprestaties zijn zonder uitzondering subliem. Garcia is nog nooit zo goed geweest; Walken, altijd briljant, is hier buitengewoon en Christopher Lloyd vertolkt wederom een ​​Oscarwaardige rol in zijn beste acteerprestatie.

Een ruime 7+.

Uitgebracht in een tijd waarin Amerika zich niet helemaal op zijn gemak voelde bij fictieve weergaven van een zeer reële oorlog, en was "Home of the brave" een commerciële mislukking. Hoewel de film de inhoud mist van de grote oorlogsdrama's, is hij desalniettemin intrigerend.

De film trekt de kijker al vroeg mee, met een groep Amerikaanse reservisten die zijn toegewezen aan een gevaarlijke humanitaire missie in Bagdad. Terwijl hun konvooi in een hinderlaag wordt gelokt en onder vuur wordt genomen, delen we in hun verwarring en angst terwijl kogels om hen heen schieten en door kinderen tot ontploffing gebrachte bermbommen verminken. Maar de echte uitdaging voor de soldaten komt wanneer ze zich moeten aanpassen aan hun burgerleven. Plotseling is de wereld een andere plek.

"Home of the brave" slaagt er in om de totale isolatie over te brengen die soldaten voelen wanneer ze terugkeren naar een maatschappij die hen niet begrijpt, die hen niet kan begrijpen. De film belicht de moedige buitenkant van deze mannen en vrouwen en legt hun zeer menselijke reacties bloot op wat ze hebben gedaan en gezien. Dit is een fascinerend en belangrijk onderdeel van een oorlog dat films vaak niet adequaat verkennen en/of weergeven.

De film doet er ook verstandig aan om geen standpunt in te nemen over de oorlog. We zien en horen de "goede en de slechte" kanten van de strijd, waarbij alle personages uiteindelijk gedwongen worden te doen wat we allemaal moeten doen, voor of tegen: de oorlog accepteren zoals die er was.

Een 7.

Prachtige film!
We hebben bijna 2 uur genoten van dit beeldverhaal.

Een 8.

Monseigneur Hugh O'Flaherty was in de tweede wereldoorlog een priester en een hoge functionaris van de Vaticaanse Curie die, samen met een ondergronds netwerk dat hij leidde, duizenden vluchtelingen, Joden en krijgsgevangenen hielp redden van de nazi's toen zij Rome bezetten van 1943 tot 1944.
O'Flaherty's heldendom is enigszins overschaduwd, deels omdat de geschiedenis veel ambivalentie en controverse heeft getoond ten aanzien van de beslissingen van de toenmalige leider van het Vaticaan, paus Puis XII. Hugh O'Flaherty was een van de grote helden die tegen de nazi's vochten, misschien wel even belangrijk als alle andere verzetsleiders in Italië.
"The Scarlet and the Black" is een passend portret en eerbetoon aan de man die door sommigen de "Scarlet Pimpernel van het Vaticaan" werd genoemd. De film draait om hoe O'Flaherty de nazibezetting van Rome ondermijnde met 'bedrog', charisma en zelfs humor, om de levens te redden van degenen die als "vijanden van het Rijk" werden bestempeld.

De twee hoofdpersonen, Gregory Peck als O'Flaherty en Christopher Plummer als zijn aartsvijand Kolonel Herbert Kappler, die was belast met "het handhaven van de orde in de stad", waarin opgenomen de deportatie van de Italiaanse Joden naar de vernietigingskampen.
Beide acteurs spelen hun rol met voldoende subtiliteit en behendigheid, dat we nooit het gevoel krijgen van de film dat deze zinspeelt van een openlijke propaganda. In plaats daarvan, is het de filmmakers toegestaan de setting en de acteurs om hun verhaal te vertellen zonder het propaganderen van een overtuiging, waardoor het aan de kijker is overgelaten om hun eigen conclusies te trekken.
O'Flaherty is ook niet volledig geïdealiseerd, want hij is koppig, driftig, en soms zelfingenomen. Van Ierse afkomst aarzelt hij niet om zijn anti-Britse gevoelens nu en dan te uiten.
In dezelfde geest, Kolonel Kappler is niet volledig belasterd. Zelfs Kappler is een paar momenten toegestaan van tederheid, ook al is hij vastbesloten om zijn opdrachten kunnen uitvoeren zoals opgedragen. Hij rationaliseert de misdaden die hij begaat als het simpelweg volgen van de wil van de Führer.

Een ander aspect dat niet over het hoofd mag worden gezien, is het uitstekende scenario van David Butler, gebaseerd op het boek "The Scarlet Pimpernel of the Vatican" van J.P. Gallagher. De film vervalt nooit in clichés of overdreven sentimentaliteit, maar kiest er juist voor om de omstandigheden zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven, zoals je van een goede speelfilm mag verwachten. De film laat ook de "juiste of onjuiste beslissingen" van paus Pius XII in het midden.
Hoewel sommigen hem hebben bekritiseerd omdat hij de nazi's tijdens de oorlog niet categorisch veroordeelde, hielp hij, voordat hij paus werd en nog kardinaal was, mee met het schrijven van een encycliek "Mit brennender Sorge" (1937), het eerste document van de Roomse kerk, waarin het naziregime werd veroordeeld. Paus Pius XI - Wikipedia - nl.wikipedia.org
In de jaren '40 omarmden paus Pius en het Vaticaan een beleid van strikte neutraliteit. Sommigen voelden zich verraden door het pausdom, terwijl anderen vonden dat het nodig was om de kerk te redden toen de nazi's duizenden geestelijken, waaronder monniken en nonnen, gevangen zetten.

Al met al een zeer meeslepend Tweede-Wereldoorlog drama dat een verhaal vertelt van groot heldendom. Hopelijk heeft deze film het publiek herinnerd aan andere belangrijke daden die werden verricht door mensen zonder enige pretentie tot grootsheid. Sommigen van hen deden dit terwijl ze een priesterboord droegen.

Terzijde vermeldt de film dat toen kolonel Kappler na de bevrijding van Rome van de nazibezetting gevangen zat voor oorlogsmisdaden, O'Flaherty hem elke maand bezocht.

Een 8+.

Er is een moment in Mark Robsons "The Bridges at Toko-Ri" waarop de kijker serieus begint te vermoeden dat de hoofdpersoon van dit verhaal, Harry Brubaker (William Holden), zijn vrouw en kinderen nooit meer zal zien. Het verhaal speelt zich af in de tweede helft van de "Police-action" (https://www.encyclopedia.com/politics/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/police-action) die bekendstaat als de Koreaanse Oorlog, toen zowel de troepen van de "Verenigde Naties" als de communisten in het noorden van Korea, in een patstelling zaten. Brubaker, een ontevreden advocaat die werd opgeroepen om zijn reservistenplicht als piloot op een vliegdekschip te vervullen, is woedend over het onrecht dat hij weer moet vliegen. "Ik heb mijn deel gedaan!", schreeuwt Luitenant Brubaker tegen zijn commandant. Niets kan hem van zijn kokende wrok afhouden, noch kan hij stoppen met denken aan zijn gezin; zijn vrouw (Grace Kelly) en twee dochters komen hem in vrijheid opzoeken in Japan, wat zijn innerlijke ellende alleen maar vergroot.

Dan zijn er nog de zwaar bewaakte bruggen die vracht door een bergketen in Noord-Korea leiden. Om de bruggen aan te vallen, moeten de vliegtuigen zich een weg banen door moordend luchtafweergeschut. De bruggen zijn belangrijk, maar meer nog: ze symboliseren hoe ver de VS en hun bondgenoten bereid zijn te gaan om de communisten te verslaan.

In dit tijdperk van computer gegenereerde tovenarij komen de special effects van BTR echt tot hun recht. Het gebruik van modellen van straalvliegtuigen die de bruggen aanvallen werkt hier echt; de kijker krijgt een gevoel voor de claustrofobische geografie van de plek waar de piloten moeten toeslaan. De film is uitgebreid gefilmd op een van de Pacific Fleet-vliegdekschepen van de marine, wat bijdraagt ​​aan het algehele realisme.

Het laatste derde deel van de film is hartverscheurend om te zien.

en met waardering voor de echte piloten die in deze smerige oorlog ver vooraan hebben gevochten. Zoals Brubakers bevelvoerend admiraal (Frederick March) in zachte en emotionele bewondering zegt: "Waar halen we deze mannen vandaan?"

Een 7+ als waardering!

Woody Allen maakt een film over de worstelingen van 'de kunstenaar' in Parijs. Hij kan niet slecht zijn, en hij is ook niet slecht.
Maar hoe goed is de film? Mijn antwoord: behoorlijk goed.

Allen fixeert zich op de stad als muze voor kunstenaars van vroeger en nu. Zijn openingsscènes van Parijs zetten de toon voor de aanhoudende liefdesaffaire die zijn hoofdpersoon Gill (Owen Wilson) met de stad heeft, en de rijke geschiedenis van de stad als vruchtbare bodem voor artistieke inspanningen. Owen, als Gill, slaagt erin een worstelende schrijver te spelen die probeert te ontsnappen aan zijn succes als Hollywood-acteur in doorsnee films.
Hij zingt poëtisch tegen zijn verloofde, Inez (Rachel McAdams), over zijn verlangen om Pasadena te verlaten en permanent naar Parijs te verhuizen. Dit is waar Allen de eerste spanning voor onze hoofdpersoon creëert. Gill wil door de straten lopen waar Fitzgerald, Hemingway en Picasso liepen. Hij wil een echte kunstenaar zijn en hij komt tot dit besef als hij probeert een leven te plannen met Inez, die de rijke, zielloze Amerikaanse karikatuur is van de leegte van Hollywood.

Tijdens zijn nachtelijke wandelingen verdiept Wilson zich in het Parijs van de jaren twintig en elke avond wordt hij weggedreven van de realiteit van een leven met Inez naar een leven vol Parijse, weemoedige inspiratie. Allen jongleert met een aantal lastige plotwendingen die volkomen ongeloofwaardig, maar desalniettemin vermakelijk zijn.
Zeggen dat de jaren twintig voor Wilson "tot leven komen" zou zowel fysiek als psychologisch accuraat zijn. Ondertussen stellen zijn verloofde, haar Republikeinse ouders en verwaande vrienden zijn daden ter discussie, wijzen ze zijn artistieke lichtzinnigheid af en dragen ze bij aan de materialistische droefheid die mensen blind maakt voor de bezienswaardigheden die Gill koestert, de schoonheid en inspiratie van Parijs die niet in het museum te vinden zijn, maar die men op straat moet zoeken, bij voorkeur in de regen.

Het thema van de hedendaagse kunstenaar die verlangt naar de vervlogen glorieperiodes van de kunst, of het nu de jaren twintig of de jaren negentig van de 20ste eeuw zijn, wordt de kijker met geweld ingeprent. Allen bouwt dit thema op en stelt het langzaam ter discussie naarmate de film vordert. Maar ik vond dat hij bij het formuleren van een verbale en bondige conclusie over het onderwerp weinig aan de verbeelding van het publiek overliet.

Bovendien zijn het conflict dat we van een Allen-film verwachten, de innerlijke onrust, de waanzin van de vele verhaallijnen, de seksuele en sensuele aspecten, al die filmische vingerafdrukken die een Allen-film kenmerken, deels weggevaagd in deze film. De film heeft een groeiend gevoel van 'flow', waardoor de kijker weet uit welke hoek de wind waait en hoe de zaken zullen aflopen. En wanneer dat uiteindelijk gebeurt, levert het een mooi verhaal op waarin kunst de overhand heeft, maar het mist de wervelende emoties die zo vaak worden geassocieerd met een Woody Allen-film. Voor literatuurliefhebbers, Allen-fans en filmliefhebbers in het algemeen is het de moeite waard om te bekijken.

Maar toch is hij de waardering van een mooie 7 waardig!

"Slingshot" was, hoewel geen perfecte film, een aangename verrassing voor me. Ik heb besloten deze te kiezen omdat ik de volgende 2 films van regisseur Mikael Håfström ook leuk vond: 1408 (2007) en The Rite (2011) van. Bovendien is een van de schrijvers gecrediteerd voor Moon (2009), wat ook een aardige sciencefictionfilm was.

Hoewel het begin erg schokkerig was qua tempo en montage, raakte ik gegrepen door de emotionele band tussen John en Zoe, dus besloot ik de film tot het einde te kijken, ondanks de vele inconsistenties die ik niet kon verklaren en een paar vreemde dingen die niet in een sciencefictionscenario pasten.

Het einde stelde niet teleur en hoewel sommige ideeën sterk doen denken aan het werk van andere schrijvers en regisseurs uit het gouden sciencefictiontijdperk, was de film over het algemeen goed uitgevoerd.

Mijn enige twee kleine kritiekpunten zijn waarschijnlijk de overduidelijke budgetbeperkingen (de CGI en sommige shots voelden nogal goedkoop aan) en de keuze voor Casey Affleck als hoofdrolspeler. Maar die laatste is gewoon mijn mening.
Verder was dit een degelijke, kleine sciencefictionfilm, niet gemaakt om al te slim of pretentieus te zijn, niet groots van opzet, maar toch herkenbaar en emotioneel meeslepend.

Als je van low-budget sciencefiction houdt die je raakt en je vertrouwt een persoon op "Filmvandaag", raad ik je aan deze film eens te proberen zonder er ook maar iets over op te zoeken. Als je op zoek bent naar een sciencefictionfilm met actie, of iets groots qua omvang en ambitie, sla deze dan over.

Een 7 als waardering.

Van mijn alter-ego "Knusse stoel" op 2 februari 2014. (Moviemeter)

Wij zitten een beetje te twijfelen tussen de 3 1/2 en 4 sterren, het worden er 4, dus een 8!

De film scoort op alle punten goed tot zeer goed, de onderlinge chemie is echt aanwezig tussen alle acteurs.
De film oogt ook erg geloofwaardig en dat is knap, beter dan in sommige Hollywoodfilms die het zo goed bij het grote publiek doen.

Echt een topfilm in zijn genre!

Van mijn alter-ego "knusse stoel" op 25 augustus 2013

Een van de betere Franse comedies ooit gemaakt en zeker onder de besten van De Funès, waarin hij net als eerder in La grande vadrouille (1966) gekoppeld wordt aan die andere Franse gigant Bourvil.
Samen bleken ze nog beter te zijn dan solo en het is dan ook jammer dat het slechts bij deze twee films is gebleven.
De wisselwerking tussen de schlemielige Bourvil en driftkikker De Funès is ook nu weer grandioos en levert een aantal klassieke scènes op.
De film duurt 111 minuten maar voor je het weet is de film al weer voorbij.

Het is wel humor waar je van moet houden, soms wat platvloers en onnozel maar ik mag ondanks dat de film inmiddels al weer 58 jaar oud is, hier graag naar kijken.
Het is net als de 'Donald Duck' verhalen, volwassen mannen krijgen er nooit genoeg van!

Voor nu een mooie 7+ en in de herhaling!

Mijn alter-ego "knusse stoel" schreef op 8 juli 2014,
Weer een film van de "kleine schreeuwlelijk" uit Frankrijk waar ik altijd graag naar mag kijken. De "kwaadheid" gericht tegen iedereen en niemand uitgezonderd en de felle verbetenheid op het gezicht. Prachtig zoals hij dat kan en een bijzondere mimiek. Je weet vaak wat er komt maar toch steeds weer verrassend. Voor Louis de Funès was dit een relatief lange film. (132 minuten)

En deze film? Gewoon gaan kijken met een open blik en gedachten even laten verdwijnen de komende ruim 2 uur.

Daarna?
Je voelt je weer ontspannen en kunt de dag weer aan. Eigenlijk kan deze wel weer in de herhaling bij ons.
Helaas wordt er te weinig leuks uitgebracht in dit genre.

filmwaardering van een fraaie 8!

(6 jaar geleden)

"knusse stoel" (mijn alter-ego op MM) geplaatst: vandaag om 13:33 uur
Een prachtige film die de ruim 2 uren deed voorbij vliegen!
Die 2 uren doen je echt ontspannen, door de humor, door de (soms) spanning en door het mooie verhaal.
Ook zitten er een paar prachtige stukken muziek in, van blues tot klassiek, en dan vraag je jezelf af of Mahershala Ali zelf zo goed op de piano speelt of dat er deels (of geheel) in is gemonteerd. Ik vermoed dat men werkt met montage en zou daar wel iets meer over willen weten. Aan de andere kant, hoe minder je van dat soort zaken af weet, hoe echter de film overkomt. Zo had ik laatst een film waarbij een park in Amerika was gebruikt voor een film die zich afspeelde in Indonesië in de rimboe. Helaas had ik door die informatie de angst dat er steeds een wolkenkrabber aan de horizon op kon duiken. Dus voor mij geldt, hoe minder informatie over de omgeving en de montages, hoe echter het lijkt.
Voor de liefhebber van de film, deze moet je eigenlijk gaan zien want hij is gemaakt voor een breed publiek, dus zal je je niet snel bekocht voelen met dit verhaal.

Een ruime 8!

Een kwaadaardig opwindbaar speelgoedaapje veroorzaakt iemands bloederige dood elke keer dat het op zijn speelgoedtrommel slaat. Dat is het, anderhalf uur lang.
Elke tien minuten sterft er iemand op een uitgebreide manier die desondanks de vindingrijkheid of spanning van de Final Destination (2000) films mist omdat het allemaal als een grap wordt gespeeld. Zelfs dat zou prima zijn als de regisseur echt een flair had voor vrolijke zwarte komedie - zoiets als de vroege Coen-broers - of spectaculaire slapstick met slechte smaak. Maar dat heeft hij niet, dus dit komt over als de ene domme grap na de andere, gespeeld door personages die allemaal cartoonachtig eendimensionaal zijn, dus er is nul emotionele inzet in hun lot.

Ik heb genoten van ten minste een paar van Perkins' eerdere films, maar dit herinnerde me eraan dat het zwakke aan Stephen King-films (regisseerde hijzelf) is, wanneer ze proberen grappig te zijn (denk aan Maximum Overdrive (1986)), niet het sterkste punt is. Het is beter gemaakt dan veel low-budget films in een vergelijkbare trant, maar aangezien het niet bepaald low-budget is en er een aantal getalenteerde mensen bij betrokken zijn, zouden de ideeën beter moeten zijn dan die van de gemiddelde laag-bij-de-grondse gore-komedie. Ik was erg teleurgesteld en vond dit een van zijn slechtste verhalen als film verwerkt!
Als mijn verwachtingen lager waren geweest, had ik het misschien nog een redelijke wegwerpfilm gevonden - maar nu toch een die noch bijzonder slim noch eng is, maar gewoon een beetje grappig, trouwens, verder dan een glimlach kwam ik ook niet.

Een 5!

Treadstone trailer: https://www.youtube.com/watch?v=iMNaQcELvLE

Indrukwekkend debuut van regisseur John Wayne!

Een prachtige film over een stukje geschiedenis in de burgeroorlog van de Verenigde Staten van Amerika.
De geschiedenis wordt niet geheel correct verwerkt in deze film en een voorbeeld?:
John Wayne (Crockett) blaast het kruitmagazijn van het fort en zichzelf op.
In werkelijkheid overleefden Davy Crockett- en een aantal andere verdedigers van Alamo de slag, maar werden zij op bevel van generaal Santa Anna achteraf geëxecuteerd.
Alle lijken van de verdedigers werden daarna verbrand en op een onbekende plek begraven, om helden verering tegen te gaan.
Des ondanks is het een mooie film, in sommige ogen iets te traag maar zeer fraai afgewerkt.

De burgeroorlog:
(met dank aan Wikipedia)
De oorzaken lagen bij de politieke spanningen tussen de federale regering en de deelstaten, tussen Republikeinen en Democraten, de economische spanningen tussen het industriële Noorden en het agrarische Zuiden en het bekendste voor ons waren de sociale spanningen tussen de Zuidelijke slavernij en het grootgrondbezit versus de Noordelijke kleine boeren.
Ook de religie speelde een rol mee, de spanningen tussen het katholieke zuiden en het meer protestantse noorden. (met dank aan Wikipedia)

Een 8 als waardering!