Reacties

Ik ben geen grote fan van Steve Coogan, maar ik moest wel lachen om sommige scènes in de film. En ze waren niet eens erg komisch. De chemie tussen hem en Rob Brydon is duidelijk, wat waarschijnlijk de reden is dat ze twee andere soortgelijke films hebben gemaakt. (A Cock and Bull Story (2005) en The Trip to Spain (2017)) Trouwens, ik ga deze ook in de eigen kijklijst zetten.
Als je een fan bent van Britse zelfspot, eerlijk en een beetje beledigend, dan zul je de film leuk vinden. Het feit dat Coogan waarschijnlijk ook een aantal van zijn persoonlijke problemen onder ogen ziet (beide hoofdrolspelers spelen zichzelf), is nog indrukwekkender.

Probeer het eens. Mijn vriendin vond het leuk, de landschappen zijn geweldig, er wordt wat chique eten bereid en getoond, ook al gaat de film zelf nauwelijks over eten. Zie het als een vrienden tripfilm, met grappige momenten die heel echt aanvoelen.

Waardering? Een 7+.

Burt Farlander (John Krasinski) en Verona De Tessant (Maya Rudolph) verwachten hun eerste kind. Ze dachten dat ze in dezelfde staat zouden wonen als Burt's ouders Jerry (Jeff Daniels) en Gloria (Catherine O'Hara). Ze vertellen hen echter dat ze gaan verhuizen. Ze voelen zich losgekoppeld en besluiten rond te reizen om familie en vrienden te bezoeken om te kijken of ze dichter bij andere mensen moeten wonen.

Het belangrijkste in een film als deze is de overweldigende chemie tussen de hoofdrolspelers. Het zijn perfect aardige acteurs die perfect aardige personages spelen. Ik heb nooit echt een warm gevoel van ze gekregen. Krasinski maakt veel grappen. Maya Rudolph komt terug met sarcastische grappen. Ze hebben gewoon nog een paar leuke momenten van samenzijn nodig om de chemie op gang te brengen. Verona's zwangerschap heeft misschien een deel van de ontwikkeling belemmerd.

De verschillende mensen leveren hun eigen schokkende optredens. Het is eigenzinnig voor de ene keer, sentimenteel voor de andere keer en behoorlijk triest. Ik heb nooit een gevoel van realisme gehad, omdat het allemaal nep aanvoelt. Het voelt alsof de schrijver ons met elke stop heen en weer schudt. En dan stopt het laatste bezoek de film echt helemaal.

Een fijne film, een mooie 7!

Sam Mendes' tweede regiewerk, "Road to Perdition," is een vrij onopvallende film die lijdt aan een vaak problematisch, middelmatig scenario. Ironisch genoeg is alles in de film oh zo perfect - briljante optredens van Tom Hanks en Jude Law worden gecombineerd met een prachtig gestileerde weergave van het Chicago van de jaren 30 (een die "The Untouchables" overtreft, wat veel zegt). Sam Mendes hergebruikt verschillende regietechnieken die hij gebruikte in het verblekende juweeltje, "American Beauty," en voor het grootste deel werken zijn strategieën. Natuurlijk is de hand van wijlen Conrad Hall goed voelbaar op de afdeling cinematografie - vooral tijdens het boeiende vuurgevecht tussen Hanks en Law in een hotel in Chicago.

Hoewel de film goed scoort voor zijn viscerale aantrekkingskracht, is het scenario vaak lauw; de speelduur is meer dan een beetje te lang. Veel van de dialogen voelen droog en soms zelfs clichématig aan. De verhaallijn is oprecht genoeg, maar het propt er gewoon te veel thema's tegelijk in - de ontwikkeling van een vader/zoonrelatie, een huurmoordenaar op de vlucht, wraak voor het vermoorden van je familie, een roadtrip tijdens de grote depressie, een vader die voorkomt dat je zoon wordt zoals hijzelf als hij opgroeit, enzovoort. De over het algemeen sombere toon van de film, nagebootst door Randy Newman's muziek, zorgt ervoor dat "Road to Perdition" soms lusteloos aanvoelt.

Ook kun je niet anders dan de niet zo slimme parallellen tussen "Road to Perdition" en American Beauty (1999) opmerken, wat afbreuk doet aan de uniciteit en het onafhankelijke tijdelijke bestaan ​​van de eerste.
Je zou "Road to Perdition" moeten gaan zien, want het is een prachtig staaltje technisch vakmanschap en solide acteerwerk. Maar wees je er wel van bewust dat de verhaallijn niet alles is wat het mij vertelde.

Toch in zijn geheel ben ik niet teleurgesteld in wat Mendes mij liet zien in een kleine 2 uur en waardeer de film met een 7!

Duik in de film waar een team van ervaren duikers voor een onmogelijke uitdaging staat om hun teamgenoot Chris Lemons te redden. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit 2012, waarbij duiker Chris Lemons zijn ‘navelstreng’ doorknipte en vast kwam te zitten op ongeveer 100 meter (300 voet) onder de golven van de Noordzee, zonder warmte of licht en met alleen een kleine hoeveelheid zuurstof in zijn reservetank.

“Last Breath” is absoluut een ongelooflijk verhaal over deze bijna ramp voor Chris Lemons! Deze film verspilde geen tijd met achtergrondverhalen of flashbacks maar ging vrijwel direct over op de dramatische strijd om te overleven. De sterke cast - met Woody Harrelson als Duncan Allock, Simu Liu als Dave Yussa en Finn Cole als Chris Lemons - bracht authenticiteit in het verhaal. Na het zien van het einde, met scènes van de echte mensen uit het incident, was er geen twijfel meer dat Harrelson en Cole de perfecte match waren om deze geweldige, moedige mannen te portretteren.

“Last Breath” zal je ademloos achterlaten met verbazing en bewondering voor deze mannen die toegewijd zijn aan hun bemanning en hun passie om diepzeeduikers te zijn, een bemanning die het dit keer opnam tegen de tijd en het barre weer om
Chris Lemons te redden. Deze levensreddende poging stelde hun meesterlijke vaardigheden en het sterke teamwerk op de proef.

Regisseur Alex Parkinson, die de gelijknamige documentaire regisseerde Last Breath (2019), leverde opmerkelijk werk door de details van de uitrusting van het schip, het interieur van de onderzeeërs en de uitgebreide duikuitrusting opnieuw te creëren. Parkinson neemt de kijkers ook mee naar de diepten van het donkere, ijskoude water om een beter begrip te krijgen van de uiterst gevaarlijke omstandigheden waar diepzeeduikers doorheen gaan om onderwatertaken uit te voeren. Het lijkt erop dat er in deze film daadwerkelijke beelden van het ongeluk uit 2012 zijn gebruikt. Dat brengt de intense emoties naar boven en laat je versteld staan van hoe Chris Lemons het op wonderbaarlijke wijze heeft overleefd.

“Last Breath” zal je ademloos achterlaten met verbazing en bewondering voor deze mannen die toegewijd zijn aan hun bemanning en hun passie om diepzeeduikers te zijn.

Een ruime 7+.

Over geschreven in AI en daarvan de uitkomst over genomen?
;))

p.s. mooi duidelijke recensie! Ik mag graag jouw filmervaringen lezen en vaak zitten we wel op één lijn!

"Criminelen vangen is al moeilijk genoeg, maar agenten vangen - God geef me kracht." -Det. Superintendent Ted Hastings

Het is een serie over een fictieve anti-corruptie-eenheid genaamd "AC-12" van de Britse politie die hun eigen agenten onderzoekt. Er zijn tot nu toe zes seizoenen geweest, elk met een apart corruptieonderzoek. Dus vijf seizoenen, vijf corrupte agenten. Hoewel die onderzoeken de hoofdpunten zijn, zijn er verschillende subplots die allemaal noodzakelijkerwijs leiden tot de onthulling van een grote doofpotaffaire.

Geen enkele officier staat buiten het gezichtsveld en er zijn verschillende opzettelijke scènes om de kijkers te laten twijfelen aan de morele gezond verstand van de personages. Een goede reden om deze show te kijken is de maker Jed Mercurio, dezelfde man achter een ander met stikstof gevuld drama - The Bodyguard. De hoofdattractie van de show is de stalen Keeley Hawkes in seizoen twee en drie. Een meeslepende prestatie. Zulke rauwe emoties heeft ze op het scherm gebracht... wauw. Dan is er de geweldige Adrian Dunbar als Superintendent Ted Hastings. Je zult zijn personage bewonderen om zijn standvastigheid, vastberadenheid, integriteit, verdriet, one-liners en al het andere. Dan is er de slechterik (die het geheim houdt). Ah! Hij/zij zou in mijn lijst van top 3 slechteriken van moderne drama's op tv staan.

Elke aflevering is nauwkeurig en boeiend. Elke aflevering eindigt met een : "Prison Break"-achtige cliffhanger. (Prison Break (2005–2017)) De meest interessante delen van de serie zijn de verhoor-/interview scènes. Zoveel entertainment daar. Ik betrap mezelf erop dat ik, eenmaal bezig, moeilijk kan stoppen. Ik ben blij dat ik een serie heb gevonden waar ik nog heel lang naar kan kijken.
Heb nog 3 seizoenen te gaan.

Alvast een 9 als waardering!!

IMDb-score 6.5 / 10
255.038 stemmen The Gray Man (2022)

Mag je dan deze zin "Ook voor The Gray Man (2022) kregen de Russo's een enorm budget tot hun beschikking, maar de recensies vielen vies tegen", meenemen in het verhaal?

Want nu lijkt het alsof dit een slechte film was vanwege het woordje "vies".
Ik weet veel films aan te halen die slechter scoorden.
Met dit cijfer (6,5 van 255.038 kijkers) durfde ik wel thuis te komen toen ik nog op school zat.

De film is geregisseerd door Justin Kurzel en gebaseerd op een scenario geschreven door Zach Baylin. De film volgt een eenzame, ervaren FBI-agent, Terry Husk (Jude Law), terwijl hij een reeks gewelddadige overvallen in de Pacific Northwest onderzoekt. Hij is er later van overtuigd dat een blanke suprematistische terroristische groepering, bekend als "The Order" onder leiding van Bob Mathews (Nicholas Hoult), verantwoordelijk is en dat het grote plan van de groep is om de Amerikaanse regering omver te werpen.

Ik ben geen geschiedenisfanaat, maar het maakt me nieuwsgierig om soms verder te graven dan wat er op het scherm wordt getoond. Wanneer ik een Hollywoodfilm kijk die is gebaseerd op een waargebeurd verhaal of een hedendaagse historische gebeurtenis afbeeldt, neem ik het met een korreltje zout. Vooral als de gebeurtenis is gebaseerd op een periode die ik niet ken. Omdat Hollywood graag een verhaal dramatiseert, zelfs als het betekent dat het een beetje wordt aangepast aan bekende feiten en soms volledig.

Nog een die het loodje legt, een film die een goede behandeling had kunnen krijgen door hem wereldwijd in de bioscoop uit te brengen. Het is verbijsterend om te beseffen dat Sony "Kraven" trots aan de wereld presenteert, maar dat het een paar weken later online wordt gelekt. Ik zeg dit alleen om een ​​punt te maken over hoe solide "The Order" is en met het onderwerp dat het aankaart, is de film niets meer dan een waarschuwend verhaal. De film benadrukt deze mannen en hun ideologie als gevaarlijk, niet alleen voor de onderworpen mensen, maar ook voor anderen vanwege de reeks gewelddadigheden die door de racistische groep worden toegebracht. Zowel de personages van Husk als Mathews zijn zo perfect op elkaar afgestemd, Husk is een vastberaden agent die in het middelpunt van het onderzoek wil staan, maar wordt vertraagd door zijn gezondheid, terwijl Mathews schijnbaar de overhand heeft. Maar het lot wil dat hun kat-en-muisachtervolging moet eindigen met slechts één man die overeind blijft. De acteurs die hen speelden, leverden een meeslepende prestatie. Ik ken Hoult vooral via zijn werk uit de X-Men films, en hij is langzaam een ​​acteur aan het worden die ik volg en ook met de film Juror #2 (2024) krijgt deze man absoluut de erkenning die hij verdient. Ik wil dit alleen maar benadrukken, ook al zeggen sommigen dat het niet veel lijkt, het is visueel prachtig.

"The order" is een prachtige beeldverhaal en als waardering geven wij het een 8!

Is een meesterlijke mix van actie, romantiek en horror die kijkers van begin tot eind geboeid houdt. Scott Derricksons regie, gecombineerd met de opmerkelijke optredens van Miles Teller en Anya Taylor-Joy, maken deze film een ​​uitschieter in zijn genre.

Miles Teller bewijst opnieuw zijn acteervaardigheden in de rol van Levi, een complexe sluipschutter met een spookachtig verleden. Zijn vertolking is een boeiende mix van veerkracht en kwetsbaarheid, die zijn voortdurende groei als acteur laat zien. Tellers vermogen om leven in zijn personage te blazen is niets minder dan indrukwekkend, waardoor Levi een boeiende figuur is waarmee het publiek zich op een diep niveau kan verbinden.

Anya Taylor-Joy schittert als Drasa en brengt haar kenmerkende charme, talent en schoonheid naar het scherm. Haar optreden is een betoverende mix van kracht en gevoeligheid, die perfect de essentie van een vrouw vastlegt die vecht tegen innerlijke en uiterlijke demonen. Taylor-Joys aanwezigheid op het scherm is onmiskenbaar magnetisch en haar chemie met Teller voegt een laag diepte toe aan hun relatie die zowel geloofwaardig als oprecht is.

Het plot draait om twee elite-agenten, Levi en Drasa, die aan weerszijden van een mysterieuze kloof zijn gestationeerd. Terwijl ze de onbekende bedreigingen die op de loer liggen onder ogen zien, wordt hun band sterker, wat leidt tot momenten van echte verbinding en emotionele diepgang. Het tempo van de film is vakkundig afgehandeld, waarbij een hoog spanningsniveau wordt gehandhaafd en tegelijkertijd ruimte is voor aanzienlijke karakterontwikkeling en romantische elementen.
Visueel is The Gorge verbluffend, met adembenemende cinematografie die de griezelige schoonheid van het landschap en de dreigende wezens die erin leven benadrukt. De aandacht voor detail in het decorontwerp en de speciale effecten versterken de meeslepende ervaring nog verder, waardoor de kloof zelf aanvoelt als een personage op zichzelf.

Kortom, "The Gorge" is een must-see film die spannende actie, oprechte romantiek en huiveringwekkende horror combineert. Miles en Anya leveren optredens die de film naar nieuwe hoogten tillen, waardoor hun status als twee van Hollywoods helderste sterren wordt verstevigd.
We hebben ons met deze film prima vermaakt, een fraaie spanningsboog houdt de kijker de gehele film wel vast.

Een 7,5 als waardering!

De verfilming van Clive Barkers roman; “The Hellbound Heart”, “Hellraiser” vertelt over Frank. Als een onwelriekende, wellustige man wil hij de extremen van genot en pijn ervaren. Om dit te bereiken koopt hij een bovennatuurlijke puzzeldoos die, wanneer hij is opgelost, door haken aan kettingen uit elkaar wordt gescheurd. Na enige tijd verhuizen Franks broer Larry, zijn tweede vrouw Julia en zijn dochter Kirsty naar het huis waar Frank werd vermoord. Nadat hij zichzelf per ongeluk heeft gesneden, sijpelt Larry ‘s broer door de vloerplanken van het huis en wekt zijn overleden broer tot leven die door Julia wordt ontdekt. Ze had eerder een affaire met haar zwager en het is duidelijk dat hun affaire nog steeds indruk op haar heeft gemaakt. Omdat hij huidloos en onvolledig is, aangezien een drietal demonische wezens genaamd Cenobites hem van zijn lichaam hebben ontdaan, overtuigt hij zijn voormalige geliefde om nietsvermoedende mannelijke slachtoffers terug naar het huis te lokken, zodat hij zich aan hen kan voeden om zo zijn lichaam te regenereren. De gebeurtenissen nemen echter een onverwachte wending wanneer Kirsty haar kwaadaardige oom tegenkomt.

"Hellraiser" is een van die films die zoveel goeds heeft, maar tegelijkertijd ook mindere punten heeft. Het regiedebuut van Clive Barker had het potentieel om iets groots te worden, en met zijn innovatieve talenten als verhalenverteller is het inderdaad een geweldig horrorverhaal. Vol met erotiek zijn er absoluut thema's van sadomasochisme met de monsterlijke Cenobieten in leren pakken, ze zijn een beetje verwant aan fetisjisten. Barker moet wel zeggen dat hij op sommige vlakken geen slechte regie heeft geleverd, aangezien dit zijn eerste film als regisseur was, maar de algehele inconsistentie in de kwaliteit van het acteren doet je afvragen of dit baat zou hebben gehad bij een meer ervaren filmmaker aan het roer. In de hoofdantagonist Frank die wordt gespeeld door twee acteurs, de overleden versie en de herrezen zombie-incarnatie hebben we een van de meest verwrongen, verachtelijke en perverse creaties die ooit op het scherm zijn gebracht, om het zachtjes uit te drukken. Helaas spreken beide acteurs, Sean Chapman en Oliver Smith, met zo'n schorre, stemhebbende intensiteit dat het kunstmatig onnozel aanvoelt en afbreuk doet aan de pure dreiging van het personage dat onderontwikkeld en tweedimensionaal blijft.
Ashley Lawrence als de hoofdpersoon Kirsty is over het algemeen redelijk goed, terwijl Andrew Robinson als haar goedhartige, onwetende vader Larry ook voor het grootste deel solide genoeg is. De grootste uitschieter is echter Clare Higgins als Julia, de "boze stiefmoeder" van de film die erin slaagt een onwillige verleidster en verveelde huisvrouw te zijn terwijl ze echte menselijkheid en kwetsbaarheid toont, waardoor ze een interessante schurk is.

Een interessant aspect hiervan is dat de Cenobieten of, meer in het bijzonder, "Pinhead" eigenlijk maar een secundaire bedreiging vormen in deze film, en dat ze pas in het laatste derde deel van de film aanwezig zijn. Acteur Doug Bradley, die overigens naar dezelfde schrijversschool ging als Barker, brengt een huiveringwekkende, onheilspellende toon in de hoofdrol van de Cenobite en levert een grandioze prestatie in de relatief korte tijd dat hij op het scherm verschijnt. De make-upeffecten zijn naar jaren tachtig-standaard inderdaad indrukwekkend, net als het algehele ontwerp, hoewel de poppenspeleffecten die in een paar scènes worden gebruikt de tand des tijds niet zo goed hebben doorstaan. Barker slaagt er echter wel in om iets van een buitenaardse sfeer te creëren en er is een opvallende visuele flair. Dit kan echter niet helemaal compenseren voor het houterige acteerwerk van sommige bijrol spelers, en momenten waarop het afdwaalt in theatrale melodrama. Vooral in de flashbacks naar Frank en Julia. Dit was een gebrekkige maar nobele poging om wat ik me alleen maar kan voorstellen als een geweldig verhaal, gezien de reputatie van de auteur, naar het scherm te brengen. Het komt gewoon niet allemaal zo goed samen als het zou moeten, hoewel er nog steeds veel te bewonderen valt.

Een aardige 7+.

In maart 1945, tijdens de laatste opmars van de geallieerden in Duitsland, slaagde de Amerikaanse 9e Pantserdivisie erin de Ludendorffbrug in het Rijnlandse stadje Remagen te veroveren. Dit was een belangrijke gebeurtenis omdat het de enige belangrijke brug was die nog over de Rijn stond, en de verovering betekende dat het Amerikaanse leger er onmiddellijk met zware tanks, artilleriestukken en bevoorradingswagens overheen kon steken, waardoor er een bruggenhoofd op de oostelijke oever van de rivier ontstond zonder dat er een amfibische oversteek nodig was.
The Bridge at Remagen (1969) vertelt een fictieve versie van deze gebeurtenissen.

Vrijwel alle oorlogsfilms die tijdens de Tweede Wereldoorlog zelf zijn gemaakt, en de meeste van die welke in de daaropvolgende decennia zijn gemaakt, hadden een sterk patriottische benadering, waarbij de heldhaftige Amerikanen of Britten de schurkachtige As-troepen op de vlucht joegen. Er waren er echter een paar die een objectievere, genuanceerdere blik op de oorlog wierpen. The Bridge on the River Kwai (1957) en Ice Cold in Alex (1958) zijn twee mooie voorbeelden die in me opkomen en ook deze film is er eentje.

De drie hoofdpersonages aan de Amerikaanse kant zijn majoor Barnes, luitenant Hartman en sergeant Angelo, algemeen bekend als "Angel". Barnes is een agressieve, enthousiaste officier, vastbesloten om de brug koste wat kost te veroveren, hoewel hij minder gemotiveerd wordt door geloof in de geallieerde zaak dan door een verlangen om zijn eigen militaire carrière te bevorderen door zijn superieuren te imponeren. Hartman daarentegen raakt gedesillusioneerd en moe van de oorlog; zijn belangrijkste motivatie is om levend thuis te komen, samen met zoveel mogelijk van zijn mannen. Hij is met tegenzin gepromoveerd tot compagniecommandant na de dood van zijn roekeloze voorganger. Hij veracht Barnes, omdat hij vindt dat hij zijn eigen belangen boven de levens van de mannen onder zijn bevel stelt.

Angel lijkt in eerste instantie ook een man die zijn eigen belangen boven alles stelt, in zijn geval door te proberen winst te maken uit alles wat hij kan stelen. Vroeg in de film zien we hem de zakken van een lijk rollen, tot grote afschuw van Hartman. Later wordt Angel echter menselijker door zijn blootstelling aan de duistere kant van de oorlog, vooral nadat hij gedwongen wordt een Duitse burger neer te schieten die het vuur heeft geopend op zijn eenheid, alleen om erachter te komen dat hij een tienerjongen heeft gedood.

Het hoofdpersonage aan de Duitse kant is majoor Paul Krüger, de officier die belast is met de verdediging van de brug. Krüger wordt niet afgeschilderd als een stereotiepe nazi, maar als een eervolle Wehrmacht-officier met een sterk plichtsbesef. Hij wordt echter geconfronteerd met twee moeilijkheden. De eerste is dat hij twee sets van onderling tegenstrijdige bevelen heeft gekregen. Het Duitse opperbevel heeft op Hitlers instructies bevolen dat alle bruggen over de Rijn vernietigd moeten worden, maar Krügers directe meerdere, generaal von Brock, heeft hem bevolen de Remagenbrug zo lang mogelijk vast te houden om het Duitse 15e leger, dat opgesloten zit op de westoever van de rivier, de kans te geven te ontsnappen. Zijn tweede probleem is dat hij onvoldoende troepen toegewezen heeft gekregen om de klus te klaren.

In tegenstelling tot veel oorlogsfilms is dit geen eenvoudig verhaal over de triomf van het Amerikaanse heldendom over de nazi-schurken, maar eerder een psychologische studie van mannen in oorlog. Het bevat een aantal zeer overtuigende optredens, met name van George Segal als Hartman, Ben Gazzara als Angel en Robert Vaughn als Krüger. Hartman en Krüger staan ​​misschien aan verschillende kanten, maar beiden worden getoond als fundamenteel fatsoenlijke, zij het gebrekkige, personages. We zien wel bewijs van Duitse brutaliteit en verraad, maar daartegenover moet Barnes' harteloze minachting voor de menselijke kosten van zijn daden worden geplaatst en een scène waarin Amerikaanse vliegtuigen ongewapende Duitse burgers beschieten die proberen over de brug te vluchten. Het is geen anti-oorlogsfilm op de manier zoals Catch-22 (1970) of Oh! What a Lovely War (1969) anti-oorlogsfilms zijn, maar het kan worden gezien als een anti-heroïsche oorlogsfilm, zonder enige poging om de ene kant als geheel goed of de andere als geheel slecht af te schilderen. In plaats van glorie of heldendaden toont het ons gewone mensen, zowel soldaten als burgers, die proberen de oorlog te overleven, en met hun eer. Regisseur John Guillermin maakte nog een aantal andere goede oorlogsfilms, waaronder I Was Monty's Double (1958) en The Blue Max (1966), die ook enkele van zijn Duitse personages in een sympathiek licht plaatste, maar The Bridge at Remagen (1969) is de beste van hem die ik heb gezien.

Het verhaal is met een prima verfilming goed gebracht maar toch net niet scharend in de rij van geweldig oorlogsfilms zoals The Bridge on the River Kwai (1957).
Vandaar een streepje achter de 8 van onze waardering.

Een 8-.

Zit prima in elkaar, leuke humor en goed geacteerd.

Een 7.

Fatal Attraction (1987) (1987), The Stepfather (1987) (1987), "Single White Female" (1992), Poison Ivy (1992) (1992), The Hand That Rocks the Cradle (1992) (1992) (Staat deze week bij ons op de rol) en Fear (1996) (1996): eind jaren '80/'90 was er een trend voor 'waarschuwende verhalen', thrillers die ons waarschuwden voorzichtig te zijn wie we in ons leven toelaten. "Pacific Heights" past helemaal in dit sub-genre en laat ons zien hoe het verhuren van een deel van het huis met een volslagen vreemde, een grote vergissing kan zijn.

Het jonge stel Drake Goodman (Matthew Modine) en Patty Palmer (Melanie Griffith) kopen hun droomhuis in de wijk "Pacific Heights" in San Francisco maar moeten een appartement en een kamer verhuren om hun hypotheek te kunnen aflossen. Het eerste appartement gaat naar een aardig Japans stel en de kamer wordt ingenomen door de ogenschijnlijk rijke Carter Hayes (Michael Keaton). En met 'ingenomen' bedoel ik precies dat: hij trekt er in zonder toestemming van de eigenaren, weigert huur te betalen, verandert de sloten en gaat door met het veranderen van de kamer, vaak tot in de vroege uurtjes. En volgens de wet van Californië kunnen Drake en Patty er niet veel aan doen!

Wat volgt is een escalatie van gebeurtenissen die uiteindelijk leiden tot geweld, Drake en Patty vechten voor hun leven tegen de steeds meer buiten controle rakende en duidelijk psychotische Hayes. Met een strak script van Daniel Pyne (The Sum of All Fears (2002), The Manchurian Candidate (2004)) en verzekerde regie van John Schlesinger (Marathon Man (1976), Midnight Cowboy (1969)) en een geweldige cast (die ook Mako, Laurie Metcalf, Dan Hedaya en Tippi Hedren omvat), is dit een gladde mainstream thriller die, hoewel hij misschien niet de norm doorbreekt (er is zelfs een 'cat scare'), zeker zijn waar levert. Wat hij doet, doet hij goed, met Keaton als wonderbaarlijk huiveringwekkende optreden als spil en zijn onvermijdelijke ondergang aan het einde, die de film op een passende bevredigende manier afrondt.

Een 8- als waardering.
P.S. Vrijwel alle films genoemd hierboven zijn (volgens ons) de moeite waard om te zien als je dit nog niet hebt gedaan.

Griezelig: openstaande slaapkamer deur gaat van open naar bijna dicht. Brrrr.....
De geest wordt boos als de dochter verkeerd wordt behandeld en verstopt zich zelfs in de kast en kijkt hoe dochterlief aan het rampetampen is. Tel daarbij op een zoon die voortdurend aan vloeken is met 'fuck'.
En het ergste van de film vind ik de gedwongen sfeer van acteren. Het briefje met uitspraken hebben ze niet meer in de hand maar het loopt absoluut niet soepel!
Griezelfilm?? Misschien voor 5-jarigen?

Een 2 (dus 1 ster) zou ik hier geven als ik hem had gezien: 1 punt voor het verhaal en 1 punt voor het acteren.
Maar ik heb de gehele film niet gezien, dus geef ik maar geen cijfer, de IMDb beoordeling: 6,4 (9.233) snap ik echt niet!

Deze Steven Soderbergh heeft ook Traffic (2000) geregisseerd, mag ik die adviseren?

De film is nu en dan zo heerlijk cynisch: "how would Big Tabacco profit on the loss of this young man?"
En zo durf je als vertegenwoordiger dus een kankerpatiëntje van nog maar 14 jaar oud erbij te halen, als onderdeel van het gesprek over tabak om jouzelf vrij te pleiten met deze ogenschijnlijke onschuldige vraag. Want laten we wel wezen: 'hoe meer levende mensen, hoe meer potentiële rokers'!

Als het niet zo erg was zou je je rot lachen om de simpele ontkenning van de verantwoordelijkheid van de rokersindustrie! Ik heb de discussie wel eens gezien tussen de producenten en de medische wetenschap. Vlot gebekte types die allerlei andere slechte gewoonten van de mensheid erbij halen om de tabaksindustrie in een beter daglicht te stellen.

Informatieve film met prima acteurs zoals Aaron Eckhart en Cameron Bright met de uitstekende regisseur Jason Reitman die o.a. Juno (2007) en Ghostbusters: Afterlife (2021) heeft gemaakt.
Prima werk met een waardering van een 8!

Omdat de trailer hierboven helaas Duits gesproken is, hierbij de originele:
https://www.youtube.com/watch?v=Df32RijORLo

Vandaag maar weer eens een deeltje van de niet gewaardeerde films gewaardeerd en daar zat deze ook bij.
Ook gelijk eventjes de reacties van een andere filmsite meegenomen (voor zover dat nog niet was gedaan) waar ik een account heb als "knusse stoel".

"Everest" stond mij nog goed voor ogen omdat ik last heb van hoogtevrees.
Wij hebben ons prima vermaakt met deze film die een prima spanningsboog heeft. De film bouwt prima op, in het eerste deel leer je de klimploeg kennen en in het midden en het tweede deel zat ik van de spanning de al korte nagels verder af te bijten.
Meer spanning hoefde voor mij beslist niet in de film aanwezig te zijn dan nu het geval is.
Maar ja, smaken verschillen, sommige mensen vinden eenakters mooi om naar te kijken terwijl er niets gebeurd en anderen vinden een film vol achtervolgingen, knok- en schietpartijen nog niet het aanzien waard.

Deze film liet ook redelijk goed de omgeving en de bergtoppen van de Mount Everest zien en ik was aan het eind van het verhaal blij dat ik weer op een vlakke ondergrond stond.

Mooie film die een 8 waard is!

Gewoon, heel gewoon een TOPSERIE!!! Het is een echt paradepaardje, 8 uren welbestede kijktijd is het geweest.

Het is een rechtbankdrama maar ook speelt de geschiedenis zich op andere locaties af.

Wij hebben ook de kritieken op verschillende filmsites gelezen en zien dat men het heeft over talloze series met gelijkwaardige onderwerpen.
Ja, dat klopt.
Maar het gaat er wel om hoe men het speelt, hoe geloofwaardig is een verhaal en hoe kan je een tegenovergesteld iets toch weer recht gebreid krijgen? "Breaking Bad" en b.v. "Forbrydelsen" zijn ook zulke series die gaan over de drugshandel - Breaking Bad (2008–2013), een moord The Killing (2007–2012) en alles wat daarom heen draait. Toch gaat het erom hoe men het acteert en plaatst, enz...
"The night of", nogmaals een topserie die je niet vergeet, althans dat geldt voor ons.

"The night of", een 9 als waarderingscijfer.

Ja, de titel is een beetje misleidend genoemd. Je denkt waarschijnlijk dat je de een van de meeste hardcore en perverse films ooit gaat kijken. Nou... dat is niet zo, maar dat betekent niet dat het niet de moeite waard is om te kijken.

Het is de - soort van - biografie van de echte seriemoordenaar uit de jaren zeventig, Ted Bundy. En als je geïnteresseerd bent in zijn leven, dan zal dit je zeker interesseren. Bovendien heeft het de - behoorlijk bankable - Zac Efron als de titulaire moordenaar, Bundy en dit is waar de film kritiek begint te krijgen van sommige mensen. Ze zeggen dat Efron, vanwege zijn natuurlijke goede uiterlijk en charme, behoorlijk wat sympathie wekt voor de gestoorde moordenaar. Dat kan waar zijn, maar het is ook vermeldenswaard dat de echte Bundy ook aantrekkelijk werd gevonden en het was zijn natuurlijke charme die hem zo gemakkelijk toegang gaf tot zijn nietsvermoedende slachtoffers, dus naar mijn mening is de casting perfect.

In feite is het Efron die de show steelt in zijn vertolking van de psychopaat en dit is er zeker een voor zijn acteer CV. Nu, terug naar de titel. Ik heb andere films over Ted Bundy gezien en die waren behoorlijk sterk, allemaal kozen ze ervoor om zijn afschuwelijke moorden en verschillende misdaden te laten zien. In 'Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile' zie je, tenzij ik me heel erg vergis, niet echt een enkele moord. Terwijl de meeste andere biopics beginnen met de misdaden en verdergaan met het tonen van Bundy's gevangenneming en gevangenschap, begint deze film vrijwel met zijn arrestatie en de rest is het daaropvolgende proces. Daarom zal iedereen die bloed en geweld verwacht, zwaar teleurgesteld worden door de titel.

De rest van de cast speelt hun rol allemaal goed, inclusief Lily Collins als Bundy's geconflicteerde liefje, plus John Malkovich verschijnt in het laatste derde deel als rechter in Bundy's proces. Voor zover ik weet hebben de filmmakers hun best gedaan om de gebeurtenissen vrij accuraat weer te geven, ze zijn zelfs zo ver gegaan om foto's uit Bundy's leven na te maken en delen van de dialogen uit publieke optredens woord voor woord te kopiëren.

Dus, zoals ik al zei, als je van echte moordenaars en/of Zac Efron houdt, dan zul je hier echt iets leuks vinden. Maar als je op zoek bent naar moorden en bloed, dan zul je dat hier niet vinden.
Onze waardering is een 7+.

Met een troep soldaten onder leiding van majoor Burt Lancaster, zorgt het confronteren van de kwesties van oorlog voor veel interne conflicten als externe, en zelfs onder degenen die vechten tegen het communisme, is er een verschil tussen goed en fout dat grote verschillen creëert. Een Vietnamese soldaat leidt de groep en begaat wrede daden tegen de andere kant, waarbij een soldaat de andere Amerikanen vertelt dat dit hun oorlog is. Het is duidelijk dat eerdere incidenten met de communisten dit personage met de bijnaam Cowboy tot moorddadige waanzin hebben gedreven, en zijn acties zijn verwerpelijk, zelfs als hij sterke motieven heeft.

Craig Wasson en Marc Singer behoren tot de andere castleden in deze film die absoluut anti-oorlog is, en echt een gedetailleerd beeld geeft van de begindagen daar in 1964, wat een decennium van marteling en chaos creëerde. Dit klampt zich zeker vast aan het hart als je ziet hoe jonge levens worden vernietigd vanwege een conflict waar Amerikaanse troepen volgens de vertelling van de film als adviseurs naartoe werden gestuurd.

Een familie Vietnamezen wordt langs de oever van de rivier ontdekt terwijl ze aan het vissen zijn en later worden sommigen van hen bruut vermoord. Een overlevend jonge tienermeisje heeft een verrassende wending wat betreft haar betrokkenheid. Deze film kwam uit in een tijd met veel anti-Vietnamoorlogfilms, wat waarschijnlijk de reden is dat hij niet zo algemeen bekend is. Maar het is een film die de kijker aan het denken zet en de lelijkheid van een conflict laat zien dat tot op de dag van vandaag nog steeds wordt besproken en zeer verbijsterend is over waarom we daar waren.

Toch in zijn geheel niet een topper, vandaar een 6+.

Magnus von Horns duistere verhaal over een wanhopige jonge vrouw in de laatste dagen van de Eerste Wereldoorlog is losjes gebaseerd op een waargebeurd misdrijf in Denemarken.

Karoline (een rauwe Vic Carmen Sonne) krijgt een aantal harde klappen, waaronder de terugkeer van haar man Peter (Besir Zeciri), die de wonden van de oorlog op een grafische manier draagt. Door een reeks ongelukkige incidenten komt Karoline in dienst van Dagmar (een uitstekende Trine Dyrholm), die baby's bemiddelt van vrouwen met vergelijkbare problemen. Haar slogan: "Je hebt het juiste gedaan", wordt huiveringwekkender naarmate de film vordert.

Cameraman Michal Dymek filmt in een scherp monochroom in een blokkerige beeldverhouding van 1:50.
De locaties zijn goed gekozen om een ​​klein dorp in het door oorlog verscheurde Europa overtuigend weer te geven. De scherpe, agressieve score van Frederikke Hoffmeier houdt de kijker effectief op het puntje van zijn stoel. Von Horns regie is sober maar stijlvol. Zijn scenario met Line Langebeck is wat problematischer. Het is indrukwekkend op sommige punten, maar iets te episodisch. Als gevolg daarvan zijn de motivaties van de personages niet altijd duidelijk of volledig overtuigend.

"GIRL WITH THE NEEDLE" vertelt een bruut maar grimmig meeslepend verhaal. Het acteerwerk is erg goed en het is visueel boeiend. Het is misschien wat minder dan de som der delen, maar het lijdt geen twijfel dat het een viscerale impact heeft.

Van ons een 8!

Wat ik het leukst vond aan deze prachtig gefilmde film waren de manieren waarop het het enigszins typische leven van een rockster naar een meer klassiek niveau bracht. De keuze voor zwart-wit gaf de film een ​​bijna archetypische kwaliteit - het liet een traject zien dat we keer op keer in de geschiedenis van de muziek hebben gezien, maar het dwingt de kijker om te kijken zoals Antonioni's meesterwerken dat doen.

Hoewel Corbijn een enigszins bewandeld pad uitstippelt, schijnt zijn achtergrond als rockfotograaf erdoorheen, wat zorgt voor een helder, strak zwart-wit dat lang kijken afdwingt. Hoewel erin de film prachtig is geacteerd, weet ik niet zeker of de acteurs het muzikale materiaal hadden moeten uitvoeren. Bekijk de daadwerkelijke Joy Division-video's, opgenomen in de bonussectie, en het verschil is, energiek, saillant (net als de opvallend verschillende geesten van Sam Riley en Ian Curtis). Curtis had veel meer een luchtige zachtheid; Riley lijkt meer verward en robotachtig, alsof hij ons probeert te overtuigen dat hij elk moment kan toeslaan. Hij is niet de zachte, Bowie-liefhebbende dichter. Maar afgezien daarvan is de film zeker de moeite waard voor liefhebbers van rock en rockfotografie, ook als je niet per se "Joy Division" fan bent.

Een mooie 8 en ik ben geen echte "Joy Division" fan zoals mijn vriendin!

7 jaar later, 2e kijkronde en ......:

Er valt veel te genieten met deze film. Soms hou ik van het zombiegenre en Zack Snyder zijn kijk hierop in deze film, was behoorlijk uniek en interessant. Het centrale uitgangspunt was geweldig en gaf een nieuwe draai aan het genre. In plaats van een lappendeken van overlevenden die hun best doen om de ondoden te ontwijken, volgen we een goed uitgeruste en bekwame groep die weet wat ze doen en gaan actief het hol van de leeuw (zombietijger) in, wat weer een frisse kijk was.
Zijn stijl van het uiterlijk van de zombies is ook erg goed gevonden, met twee gedefinieerde soorten zombie die we tegenkomen. De snelle intelligentere groep en de waggelaars.
De esthetiek was redelijk goed, van het zombie-ontwerp tot de ruïnes van Las Vegas, alles zag er cool uit. Er waren enkele typische Snyder-regisseurskenmerken, evenals wat wazig camerawerk waar ik niet echt mee instem maar over het algemeen zou ik wel zeggen dat dit een van Snyder's mooiere films is.

Dan is er het belangrijkste deel van elke zombiefilm, zijn er eigenlijk fatsoenlijke actiescènes met de zombies? Ik ben blij te kunnen melden dat "Army of the Dead" vol zit met fantastische en bloederige zombie-actie. De openings credits zijn glorieus en zetten de toon voor de film wat betreft de actie. Ik had graag wat meer gewild, en het tempo van de film was nu en dan iets trager, zoals bij de meeste Snyder-films maar de actie die we kregen was van de bovenste plank.

Jammer genoeg is deze film wel enigszins in de val gelopen van zoveel horror- en zombiefilms. De onzinnige en idiote beslissingen van de personages maken deze films zo frustrerend!
Als er vleesetende monsters rondrennen, hoef je geen spanning, drama en dood te injecteren door middel van idiote beslissingen, er is al genoeg inherente spanning. Het resultaat hiervan is dat geen van de emotionele sterfgevallen verdiend is en niet de beoogde impact heeft, omdat ze zo vermijdbaar zijn. Je wordt gewoon boos op het personage dat de dood veroorzaakte. Zoals bv degene die meeging voor het zombiehoofd van de leidster.

Een goede film, daar bestaat geen twijfel over, en het is mooi om te zien hoe Zack terugkeert naar het zombiegenre met een solide film, maar hij ontkwam niet aan de gebruikelijke genre-valkuilen en was bij vlagen frustrerend.
Wel een leuke en toffe film met een waardering van ons die uitkomt op een ruime 7+.

Wij hebben echt van deze film genoten en als het genre jou aanspreekt heb je hier een prima film aan!

"Dark shadow" is een erg aangename film om te zien. Hij had in eerste instantie weinig wat mij aantrok, maar toch deden Depp en Pfeiffer mij deze film opzetten. En natuurlijk de naam Burton.
De film is een mooi sprookje dat goed in elkaar gezet is, maar niet het puntje van mijn stoel deed opzoeken.
Depp deed zijn kunstje en liet je regelmatig lachen. Humor was leuk en soms onopvallend. toch zie ik steeds dat Depp rond 2012 wel in elke film een beetje het zelfde acteert, maar goed, dat zal ook wel van hem gevraagd worden.

De rest van de cast deed het prima.
Pfeiffer wil maar niet oud en lelijk worden heb ik het idee.

Kortom, een prima familiefilm. Burton heeft weer iets leuks afgeleverd.
Een 8.

De herkansing was vanavond gelukkig een succes en de waardering laten we ook op de 7!
(Film eerder gezien op 14 juli 2015)

Hoewel het acteren ongetwijfeld het sterkste punt van de film is, kan het verhaal zelf niet volledig tippen aan mijn verwachtingen. "Babygirl" probeert ambitieus een verhaal te weven over machtsdynamiek, seksuele bevrijding en de zoektocht naar persoonlijke vervulling, maar het faalt af en toe in de uitvoering. Het plot voelt soms alsof het bekend terrein van het erotische thrillergenre betreedt zonder veel nieuws toe te voegen aan het gesprek. Er zijn momenten waarop de film meer lijkt te genieten van zijn schokwaarde dan van het verleggen van de grenzen van het vertellen van verhalen of karakterontwikkeling.

Het script worstelt met het tempo en haast zich soms door cruciale karakterontwikkelingen of motivaties die grondiger hadden kunnen worden onderzocht. Deze haast kan ervoor zorgen dat sommige plotpunten onverdiend of geforceerd aanvoelen, wat afbreuk doet aan de algehele impact van het verhaal. De verkenning van Romy's verleden, haar psychologische onderbouwing en de redenen achter haar keuzes in de film worden enigszins over het hoofd gezien, waardoor kijkers met vragen achterblijven die met wat meer narratieve diepgang hadden kunnen worden beantwoord.

Bovendien, hoewel de film uitstekend werk levert in het tonen van vrouwelijk verlangen vanuit een feministisch perspectief, slaagt hij er niet altijd in om de schalen van macht en agentschap tussen zijn personages in evenwicht te brengen. De dynamiek tussen Romy en Samuel, hoewel bedoeld als een dubbele verkenning van dominantie en onderwerping, slaat soms te ver door in clichématig gebied, wat kan overkomen als reducerend voor de complexiteit van de personages.

Visueel is "Babygirl" verbluffend, met Halina Reijn haar regiestijl die een bijna voyeuristisch gevoel geeft aan de intieme scènes, afgezet tegen de koude, steriele omgeving van het bedrijfsleven in Amerika. De cinematografie en het gebruik van muziek zijn hoogtepunten, die een sfeer creëren die de thema's van de film van verlangen versus controle aanvult.

Concluderend is "Babygirl" een film die hoogtij viert op de kracht van haar acteurs, met name Nicole Kidman, die een prestatie levert die zowel dapper als briljant is. Hoewel het verhaal zelf niet de hoogten bereikt die door het acteren worden neergezet, slaagt de film er toch in om een ​​provocerende, boeiende film te zijn die aanzet tot nadenken en conversatie over macht, verlangen en de maskers die we dragen in ons professionele en persoonlijke leven. Het is een bewijs van Kidman's vakmanschap en een herinnering aan haar blijvende vermogen om rollen te kiezen die de verwachtingen van haar publiek uitdagen en herdefiniëren.

Mijn waardering is een 7.