Reacties

Originele titel is "La Trinchera Infinita", ook bekend als "The Endless Trench", een Spaanse film over het leven tijdens het "Franco-regime", de fascistische heerschappij over Spanje die - gesteund door Hitler en Mussolini - begon einde jaren '30 tot 1975. En in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mussolini's heerschappij over Italië, eindigde Franco's fascistische heerschappij over Spanje niet toen de geallieerden de overwinning claimden op Duitsland en later Japan. Nee, het duurde zelfs tot 1975 voordat Spanje feitelijk onder een fascistische dictatuur stond. Omdat deze film grotendeels verbonden is met wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurde, verdient deze film een ​​plek in elke serieuze lijst met films en series over de Tweede Wereldoorlog.

Deze film gaat over hoe mensen met sociaal-politieke ideeën als communisten werden beschouwd en aan het begin van het Franco-regime plotseling staatsvijanden waren. Net als de Joden in nazi-Duitsland, waren het de communisten in Spanje die actief werden vervolgd en - zo niet direct na hun arrestatie - later werden geëxecuteerd.

En aangezien deze film gaat over het onderduiken, wil ik een vergelijking maken met het leven van de Nederlandse familie Frank tijdens WO2: beroemd gemaakt door "het Dagboek van Anne Frank". Hoewel niet een identieke situatie, die beide duidelijk maken hoe het leven in het onderduiken er heeft moeten hebben uitgezien. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, zoals ervaren door Manuel Matin - een burgemeester van een stad in Malaga (Spanje). Voor het zien van deze film, had ik geen idee dat de mensen in Spanje waren ondergedoken in deze periode, lang na WO2. Natuurlijk is het niet eenvoudig om een kijker geïnteresseerd te houden voor een periode van meer dan 2 uur, waarbij het belangrijkste element van het verhaal is gebonden aan slechts een kleine plaats waar iemand zich verbergt. Maar de regisseurs (Aitor Arregi, Jon Garaño en Jose Mari Goenaga) slaagden er zeer goed in het opbouwen van de angst/paranoïde. Waar ze ook uitblonken, is te laten zien van de spanningen tussen de onderduiker en de mensen om hem die hem steunden.

Een dijk van een film die wij waarderen met een 8!

Deze werkelijk fantastische film verdient het echt om meer bekendheid te krijgen. Het is een Amerikaanse klassieker, maar hij lijkt door de mazen van het net geglipt. Het gaat over gangsters in een evoluerende wereld waarin geen plaats meer voor hen is. Ze vormen een apart slag mensen met hun eigen taal, codes en tekens, en hoewel ze misschien onlogisch lijken, zijn ze nog steeds in staat tot afschuwelijk geweld. Het is alsof geweld hen voedt.

Het hoofdpersonage is Jimmy 'The Saint' (Andy Garcia), een 'ex-gangster' die de legaliteit heeft bereikt door een bedrijf op te zetten waarin stervenden video's van hun leven achterlaten voor hun dierbaren. (Zelfs door de legaliteit te omarmen, kan hij zich niet losmaken van de dood). En dan wordt hij gevraagd om nog een laatste klus te klaren door een voormalige collega in het kwaad (Christoper Walken, waarvan de kwaadaardigheid uit zijn rolstoel druipt). Hij moet de man die de vriendin van Walken's zoon heeft gestolen, de stuipen op het lijf jagen (dat zit in de familie), maar wanneer de actie vreselijk misgaat, staan ​​Jimmy en zijn vrienden op Walken's dodenlijst.

De opsmuk is misschien bekend; Scorcese en Tarantino hebben dit gebied met groot succes uitgegraven, maar regisseur Gary Fleder geeft, gebaseerd op een fantastisch script van Scott Rosenberg, een bijna surrealistische draai aan de gebeurtenissen. Het is bijna alsof deze mannen aliens zijn die in de echte wereld zijn neergestort en zich geen raad weten wanneer ze gedwongen worden met de inboorlingen te communiceren.

De acteerprestaties zijn zonder uitzondering subliem. Garcia is nog nooit zo goed geweest; Walken, altijd briljant, is hier buitengewoon en Christopher Lloyd vertolkt wederom een ​​Oscarwaardige rol in zijn beste acteerprestatie.

Een ruime 7+.

Uitgebracht in een tijd waarin Amerika zich niet helemaal op zijn gemak voelde bij fictieve weergaven van een zeer reële oorlog, en was "Home of the brave" een commerciële mislukking. Hoewel de film de inhoud mist van de grote oorlogsdrama's, is hij desalniettemin intrigerend.

De film trekt de kijker al vroeg mee, met een groep Amerikaanse reservisten die zijn toegewezen aan een gevaarlijke humanitaire missie in Bagdad. Terwijl hun konvooi in een hinderlaag wordt gelokt en onder vuur wordt genomen, delen we in hun verwarring en angst terwijl kogels om hen heen schieten en door kinderen tot ontploffing gebrachte bermbommen verminken. Maar de echte uitdaging voor de soldaten komt wanneer ze zich moeten aanpassen aan hun burgerleven. Plotseling is de wereld een andere plek.

"Home of the brave" slaagt er in om de totale isolatie over te brengen die soldaten voelen wanneer ze terugkeren naar een maatschappij die hen niet begrijpt, die hen niet kan begrijpen. De film belicht de moedige buitenkant van deze mannen en vrouwen en legt hun zeer menselijke reacties bloot op wat ze hebben gedaan en gezien. Dit is een fascinerend en belangrijk onderdeel van een oorlog dat films vaak niet adequaat verkennen en/of weergeven.

De film doet er ook verstandig aan om geen standpunt in te nemen over de oorlog. We zien en horen de "goede en de slechte" kanten van de strijd, waarbij alle personages uiteindelijk gedwongen worden te doen wat we allemaal moeten doen, voor of tegen: de oorlog accepteren zoals die er was.

Een 7.

Prachtige film!
We hebben bijna 2 uur genoten van dit beeldverhaal.

Een 8.

Monseigneur Hugh O'Flaherty was in de tweede wereldoorlog een priester en een hoge functionaris van de Vaticaanse Curie die, samen met een ondergronds netwerk dat hij leidde, duizenden vluchtelingen, Joden en krijgsgevangenen hielp redden van de nazi's toen zij Rome bezetten van 1943 tot 1944.
O'Flaherty's heldendom is enigszins overschaduwd, deels omdat de geschiedenis veel ambivalentie en controverse heeft getoond ten aanzien van de beslissingen van de toenmalige leider van het Vaticaan, paus Puis XII. Hugh O'Flaherty was een van de grote helden die tegen de nazi's vochten, misschien wel even belangrijk als alle andere verzetsleiders in Italië.
"The Scarlet and the Black" is een passend portret en eerbetoon aan de man die door sommigen de "Scarlet Pimpernel van het Vaticaan" werd genoemd. De film draait om hoe O'Flaherty de nazibezetting van Rome ondermijnde met 'bedrog', charisma en zelfs humor, om de levens te redden van degenen die als "vijanden van het Rijk" werden bestempeld.

De twee hoofdpersonen, Gregory Peck als O'Flaherty en Christopher Plummer als zijn aartsvijand Kolonel Herbert Kappler, die was belast met "het handhaven van de orde in de stad", waarin opgenomen de deportatie van de Italiaanse Joden naar de vernietigingskampen.
Beide acteurs spelen hun rol met voldoende subtiliteit en behendigheid, dat we nooit het gevoel krijgen van de film dat deze zinspeelt van een openlijke propaganda. In plaats daarvan, is het de filmmakers toegestaan de setting en de acteurs om hun verhaal te vertellen zonder het propaganderen van een overtuiging, waardoor het aan de kijker is overgelaten om hun eigen conclusies te trekken.
O'Flaherty is ook niet volledig geïdealiseerd, want hij is koppig, driftig, en soms zelfingenomen. Van Ierse afkomst aarzelt hij niet om zijn anti-Britse gevoelens nu en dan te uiten.
In dezelfde geest, Kolonel Kappler is niet volledig belasterd. Zelfs Kappler is een paar momenten toegestaan van tederheid, ook al is hij vastbesloten om zijn opdrachten kunnen uitvoeren zoals opgedragen. Hij rationaliseert de misdaden die hij begaat als het simpelweg volgen van de wil van de Führer.

Een ander aspect dat niet over het hoofd mag worden gezien, is het uitstekende scenario van David Butler, gebaseerd op het boek "The Scarlet Pimpernel of the Vatican" van J.P. Gallagher. De film vervalt nooit in clichés of overdreven sentimentaliteit, maar kiest er juist voor om de omstandigheden zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven, zoals je van een goede speelfilm mag verwachten. De film laat ook de "juiste of onjuiste beslissingen" van paus Pius XII in het midden.
Hoewel sommigen hem hebben bekritiseerd omdat hij de nazi's tijdens de oorlog niet categorisch veroordeelde, hielp hij, voordat hij paus werd en nog kardinaal was, mee met het schrijven van een encycliek "Mit brennender Sorge" (1937), het eerste document van de Roomse kerk, waarin het naziregime werd veroordeeld. Paus Pius XI - Wikipedia - nl.wikipedia.org
In de jaren '40 omarmden paus Pius en het Vaticaan een beleid van strikte neutraliteit. Sommigen voelden zich verraden door het pausdom, terwijl anderen vonden dat het nodig was om de kerk te redden toen de nazi's duizenden geestelijken, waaronder monniken en nonnen, gevangen zetten.

Al met al een zeer meeslepend Tweede-Wereldoorlog drama dat een verhaal vertelt van groot heldendom. Hopelijk heeft deze film het publiek herinnerd aan andere belangrijke daden die werden verricht door mensen zonder enige pretentie tot grootsheid. Sommigen van hen deden dit terwijl ze een priesterboord droegen.

Terzijde vermeldt de film dat toen kolonel Kappler na de bevrijding van Rome van de nazibezetting gevangen zat voor oorlogsmisdaden, O'Flaherty hem elke maand bezocht.

Een 8+.

Er is een moment in Mark Robsons "The Bridges at Toko-Ri" waarop de kijker serieus begint te vermoeden dat de hoofdpersoon van dit verhaal, Harry Brubaker (William Holden), zijn vrouw en kinderen nooit meer zal zien. Het verhaal speelt zich af in de tweede helft van de "Police-action" (https://www.encyclopedia.com/politics/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/police-action) die bekendstaat als de Koreaanse Oorlog, toen zowel de troepen van de "Verenigde Naties" als de communisten in het noorden van Korea, in een patstelling zaten. Brubaker, een ontevreden advocaat die werd opgeroepen om zijn reservistenplicht als piloot op een vliegdekschip te vervullen, is woedend over het onrecht dat hij weer moet vliegen. "Ik heb mijn deel gedaan!", schreeuwt Luitenant Brubaker tegen zijn commandant. Niets kan hem van zijn kokende wrok afhouden, noch kan hij stoppen met denken aan zijn gezin; zijn vrouw (Grace Kelly) en twee dochters komen hem in vrijheid opzoeken in Japan, wat zijn innerlijke ellende alleen maar vergroot.

Dan zijn er nog de zwaar bewaakte bruggen die vracht door een bergketen in Noord-Korea leiden. Om de bruggen aan te vallen, moeten de vliegtuigen zich een weg banen door moordend luchtafweergeschut. De bruggen zijn belangrijk, maar meer nog: ze symboliseren hoe ver de VS en hun bondgenoten bereid zijn te gaan om de communisten te verslaan.

In dit tijdperk van computer gegenereerde tovenarij komen de special effects van BTR echt tot hun recht. Het gebruik van modellen van straalvliegtuigen die de bruggen aanvallen werkt hier echt; de kijker krijgt een gevoel voor de claustrofobische geografie van de plek waar de piloten moeten toeslaan. De film is uitgebreid gefilmd op een van de Pacific Fleet-vliegdekschepen van de marine, wat bijdraagt ​​aan het algehele realisme.

Het laatste derde deel van de film is hartverscheurend om te zien.

en met waardering voor de echte piloten die in deze smerige oorlog ver vooraan hebben gevochten. Zoals Brubakers bevelvoerend admiraal (Frederick March) in zachte en emotionele bewondering zegt: "Waar halen we deze mannen vandaan?"

Een 7+ als waardering!

Woody Allen maakt een film over de worstelingen van 'de kunstenaar' in Parijs. Hij kan niet slecht zijn, en hij is ook niet slecht.
Maar hoe goed is de film? Mijn antwoord: behoorlijk goed.

Allen fixeert zich op de stad als muze voor kunstenaars van vroeger en nu. Zijn openingsscènes van Parijs zetten de toon voor de aanhoudende liefdesaffaire die zijn hoofdpersoon Gill (Owen Wilson) met de stad heeft, en de rijke geschiedenis van de stad als vruchtbare bodem voor artistieke inspanningen. Owen, als Gill, slaagt erin een worstelende schrijver te spelen die probeert te ontsnappen aan zijn succes als Hollywood-acteur in doorsnee films.
Hij zingt poëtisch tegen zijn verloofde, Inez (Rachel McAdams), over zijn verlangen om Pasadena te verlaten en permanent naar Parijs te verhuizen. Dit is waar Allen de eerste spanning voor onze hoofdpersoon creëert. Gill wil door de straten lopen waar Fitzgerald, Hemingway en Picasso liepen. Hij wil een echte kunstenaar zijn en hij komt tot dit besef als hij probeert een leven te plannen met Inez, die de rijke, zielloze Amerikaanse karikatuur is van de leegte van Hollywood.

Tijdens zijn nachtelijke wandelingen verdiept Wilson zich in het Parijs van de jaren twintig en elke avond wordt hij weggedreven van de realiteit van een leven met Inez naar een leven vol Parijse, weemoedige inspiratie. Allen jongleert met een aantal lastige plotwendingen die volkomen ongeloofwaardig, maar desalniettemin vermakelijk zijn.
Zeggen dat de jaren twintig voor Wilson "tot leven komen" zou zowel fysiek als psychologisch accuraat zijn. Ondertussen stellen zijn verloofde, haar Republikeinse ouders en verwaande vrienden zijn daden ter discussie, wijzen ze zijn artistieke lichtzinnigheid af en dragen ze bij aan de materialistische droefheid die mensen blind maakt voor de bezienswaardigheden die Gill koestert, de schoonheid en inspiratie van Parijs die niet in het museum te vinden zijn, maar die men op straat moet zoeken, bij voorkeur in de regen.

Het thema van de hedendaagse kunstenaar die verlangt naar de vervlogen glorieperiodes van de kunst, of het nu de jaren twintig of de jaren negentig van de 20ste eeuw zijn, wordt de kijker met geweld ingeprent. Allen bouwt dit thema op en stelt het langzaam ter discussie naarmate de film vordert. Maar ik vond dat hij bij het formuleren van een verbale en bondige conclusie over het onderwerp weinig aan de verbeelding van het publiek overliet.

Bovendien zijn het conflict dat we van een Allen-film verwachten, de innerlijke onrust, de waanzin van de vele verhaallijnen, de seksuele en sensuele aspecten, al die filmische vingerafdrukken die een Allen-film kenmerken, deels weggevaagd in deze film. De film heeft een groeiend gevoel van 'flow', waardoor de kijker weet uit welke hoek de wind waait en hoe de zaken zullen aflopen. En wanneer dat uiteindelijk gebeurt, levert het een mooi verhaal op waarin kunst de overhand heeft, maar het mist de wervelende emoties die zo vaak worden geassocieerd met een Woody Allen-film. Voor literatuurliefhebbers, Allen-fans en filmliefhebbers in het algemeen is het de moeite waard om te bekijken.

Maar toch is hij de waardering van een mooie 7 waardig!

"Slingshot" was, hoewel geen perfecte film, een aangename verrassing voor me. Ik heb besloten deze te kiezen omdat ik de volgende 2 films van regisseur Mikael Håfström ook leuk vond: 1408 (2007) en The Rite (2011) van. Bovendien is een van de schrijvers gecrediteerd voor Moon (2009), wat ook een aardige sciencefictionfilm was.

Hoewel het begin erg schokkerig was qua tempo en montage, raakte ik gegrepen door de emotionele band tussen John en Zoe, dus besloot ik de film tot het einde te kijken, ondanks de vele inconsistenties die ik niet kon verklaren en een paar vreemde dingen die niet in een sciencefictionscenario pasten.

Het einde stelde niet teleur en hoewel sommige ideeën sterk doen denken aan het werk van andere schrijvers en regisseurs uit het gouden sciencefictiontijdperk, was de film over het algemeen goed uitgevoerd.

Mijn enige twee kleine kritiekpunten zijn waarschijnlijk de overduidelijke budgetbeperkingen (de CGI en sommige shots voelden nogal goedkoop aan) en de keuze voor Casey Affleck als hoofdrolspeler. Maar die laatste is gewoon mijn mening.
Verder was dit een degelijke, kleine sciencefictionfilm, niet gemaakt om al te slim of pretentieus te zijn, niet groots van opzet, maar toch herkenbaar en emotioneel meeslepend.

Als je van low-budget sciencefiction houdt die je raakt en je vertrouwt een persoon op "Filmvandaag", raad ik je aan deze film eens te proberen zonder er ook maar iets over op te zoeken. Als je op zoek bent naar een sciencefictionfilm met actie, of iets groots qua omvang en ambitie, sla deze dan over.

Een 7 als waardering.

Van mijn alter-ego "Knusse stoel" op 2 februari 2014. (Moviemeter)

Wij zitten een beetje te twijfelen tussen de 3 1/2 en 4 sterren, het worden er 4, dus een 8!

De film scoort op alle punten goed tot zeer goed, de onderlinge chemie is echt aanwezig tussen alle acteurs.
De film oogt ook erg geloofwaardig en dat is knap, beter dan in sommige Hollywoodfilms die het zo goed bij het grote publiek doen.

Echt een topfilm in zijn genre!

Van mijn alter-ego "knusse stoel" op 25 augustus 2013

Een van de betere Franse comedies ooit gemaakt en zeker onder de besten van De Funès, waarin hij net als eerder in La grande vadrouille (1966) gekoppeld wordt aan die andere Franse gigant Bourvil.
Samen bleken ze nog beter te zijn dan solo en het is dan ook jammer dat het slechts bij deze twee films is gebleven.
De wisselwerking tussen de schlemielige Bourvil en driftkikker De Funès is ook nu weer grandioos en levert een aantal klassieke scènes op.
De film duurt 111 minuten maar voor je het weet is de film al weer voorbij.

Het is wel humor waar je van moet houden, soms wat platvloers en onnozel maar ik mag ondanks dat de film inmiddels al weer 58 jaar oud is, hier graag naar kijken.
Het is net als de 'Donald Duck' verhalen, volwassen mannen krijgen er nooit genoeg van!

Voor nu een mooie 7+ en in de herhaling!

Mijn alter-ego "knusse stoel" schreef op 8 juli 2014,
Weer een film van de "kleine schreeuwlelijk" uit Frankrijk waar ik altijd graag naar mag kijken. De "kwaadheid" gericht tegen iedereen en niemand uitgezonderd en de felle verbetenheid op het gezicht. Prachtig zoals hij dat kan en een bijzondere mimiek. Je weet vaak wat er komt maar toch steeds weer verrassend. Voor Louis de Funès was dit een relatief lange film. (132 minuten)

En deze film? Gewoon gaan kijken met een open blik en gedachten even laten verdwijnen de komende ruim 2 uur.

Daarna?
Je voelt je weer ontspannen en kunt de dag weer aan. Eigenlijk kan deze wel weer in de herhaling bij ons.
Helaas wordt er te weinig leuks uitgebracht in dit genre.

filmwaardering van een fraaie 8!

(6 jaar geleden)

"knusse stoel" (mijn alter-ego op MM) geplaatst: vandaag om 13:33 uur
Een prachtige film die de ruim 2 uren deed voorbij vliegen!
Die 2 uren doen je echt ontspannen, door de humor, door de (soms) spanning en door het mooie verhaal.
Ook zitten er een paar prachtige stukken muziek in, van blues tot klassiek, en dan vraag je jezelf af of Mahershala Ali zelf zo goed op de piano speelt of dat er deels (of geheel) in is gemonteerd. Ik vermoed dat men werkt met montage en zou daar wel iets meer over willen weten. Aan de andere kant, hoe minder je van dat soort zaken af weet, hoe echter de film overkomt. Zo had ik laatst een film waarbij een park in Amerika was gebruikt voor een film die zich afspeelde in Indonesië in de rimboe. Helaas had ik door die informatie de angst dat er steeds een wolkenkrabber aan de horizon op kon duiken. Dus voor mij geldt, hoe minder informatie over de omgeving en de montages, hoe echter het lijkt.
Voor de liefhebber van de film, deze moet je eigenlijk gaan zien want hij is gemaakt voor een breed publiek, dus zal je je niet snel bekocht voelen met dit verhaal.

Een ruime 8!

Een kwaadaardig opwindbaar speelgoedaapje veroorzaakt iemands bloederige dood elke keer dat het op zijn speelgoedtrommel slaat. Dat is het, anderhalf uur lang.
Elke tien minuten sterft er iemand op een uitgebreide manier die desondanks de vindingrijkheid of spanning van de Final Destination (2000) films mist omdat het allemaal als een grap wordt gespeeld. Zelfs dat zou prima zijn als de regisseur echt een flair had voor vrolijke zwarte komedie - zoiets als de vroege Coen-broers - of spectaculaire slapstick met slechte smaak. Maar dat heeft hij niet, dus dit komt over als de ene domme grap na de andere, gespeeld door personages die allemaal cartoonachtig eendimensionaal zijn, dus er is nul emotionele inzet in hun lot.

Ik heb genoten van ten minste een paar van Perkins' eerdere films, maar dit herinnerde me eraan dat het zwakke aan Stephen King-films (regisseerde hijzelf) is, wanneer ze proberen grappig te zijn (denk aan Maximum Overdrive (1986)), niet het sterkste punt is. Het is beter gemaakt dan veel low-budget films in een vergelijkbare trant, maar aangezien het niet bepaald low-budget is en er een aantal getalenteerde mensen bij betrokken zijn, zouden de ideeën beter moeten zijn dan die van de gemiddelde laag-bij-de-grondse gore-komedie. Ik was erg teleurgesteld en vond dit een van zijn slechtste verhalen als film verwerkt!
Als mijn verwachtingen lager waren geweest, had ik het misschien nog een redelijke wegwerpfilm gevonden - maar nu toch een die noch bijzonder slim noch eng is, maar gewoon een beetje grappig, trouwens, verder dan een glimlach kwam ik ook niet.

Een 5!

Treadstone trailer: https://www.youtube.com/watch?v=iMNaQcELvLE

Indrukwekkend debuut van regisseur John Wayne!

Een prachtige film over een stukje geschiedenis in de burgeroorlog van de Verenigde Staten van Amerika.
De geschiedenis wordt niet geheel correct verwerkt in deze film en een voorbeeld?:
John Wayne (Crockett) blaast het kruitmagazijn van het fort en zichzelf op.
In werkelijkheid overleefden Davy Crockett- en een aantal andere verdedigers van Alamo de slag, maar werden zij op bevel van generaal Santa Anna achteraf geëxecuteerd.
Alle lijken van de verdedigers werden daarna verbrand en op een onbekende plek begraven, om helden verering tegen te gaan.
Des ondanks is het een mooie film, in sommige ogen iets te traag maar zeer fraai afgewerkt.

De burgeroorlog:
(met dank aan Wikipedia)
De oorzaken lagen bij de politieke spanningen tussen de federale regering en de deelstaten, tussen Republikeinen en Democraten, de economische spanningen tussen het industriële Noorden en het agrarische Zuiden en het bekendste voor ons waren de sociale spanningen tussen de Zuidelijke slavernij en het grootgrondbezit versus de Noordelijke kleine boeren.
Ook de religie speelde een rol mee, de spanningen tussen het katholieke zuiden en het meer protestantse noorden. (met dank aan Wikipedia)

Een 8 als waardering!

Ik ben geen grote fan van Steve Coogan, maar ik moest wel lachen om sommige scènes in de film. En ze waren niet eens erg komisch. De chemie tussen hem en Rob Brydon is duidelijk, wat waarschijnlijk de reden is dat ze twee andere soortgelijke films hebben gemaakt. (A Cock and Bull Story (2005) en The Trip to Spain (2017)) Trouwens, ik ga deze ook in de eigen kijklijst zetten.
Als je een fan bent van Britse zelfspot, eerlijk en een beetje beledigend, dan zul je de film leuk vinden. Het feit dat Coogan waarschijnlijk ook een aantal van zijn persoonlijke problemen onder ogen ziet (beide hoofdrolspelers spelen zichzelf), is nog indrukwekkender.

Probeer het eens. Mijn vriendin vond het leuk, de landschappen zijn geweldig, er wordt wat chique eten bereid en getoond, ook al gaat de film zelf nauwelijks over eten. Zie het als een vrienden tripfilm, met grappige momenten die heel echt aanvoelen.

Waardering? Een 7+.

Burt Farlander (John Krasinski) en Verona De Tessant (Maya Rudolph) verwachten hun eerste kind. Ze dachten dat ze in dezelfde staat zouden wonen als Burt's ouders Jerry (Jeff Daniels) en Gloria (Catherine O'Hara). Ze vertellen hen echter dat ze gaan verhuizen. Ze voelen zich losgekoppeld en besluiten rond te reizen om familie en vrienden te bezoeken om te kijken of ze dichter bij andere mensen moeten wonen.

Het belangrijkste in een film als deze is de overweldigende chemie tussen de hoofdrolspelers. Het zijn perfect aardige acteurs die perfect aardige personages spelen. Ik heb nooit echt een warm gevoel van ze gekregen. Krasinski maakt veel grappen. Maya Rudolph komt terug met sarcastische grappen. Ze hebben gewoon nog een paar leuke momenten van samenzijn nodig om de chemie op gang te brengen. Verona's zwangerschap heeft misschien een deel van de ontwikkeling belemmerd.

De verschillende mensen leveren hun eigen schokkende optredens. Het is eigenzinnig voor de ene keer, sentimenteel voor de andere keer en behoorlijk triest. Ik heb nooit een gevoel van realisme gehad, omdat het allemaal nep aanvoelt. Het voelt alsof de schrijver ons met elke stop heen en weer schudt. En dan stopt het laatste bezoek de film echt helemaal.

Een fijne film, een mooie 7!

Sam Mendes' tweede regiewerk, "Road to Perdition," is een vrij onopvallende film die lijdt aan een vaak problematisch, middelmatig scenario. Ironisch genoeg is alles in de film oh zo perfect - briljante optredens van Tom Hanks en Jude Law worden gecombineerd met een prachtig gestileerde weergave van het Chicago van de jaren 30 (een die "The Untouchables" overtreft, wat veel zegt). Sam Mendes hergebruikt verschillende regietechnieken die hij gebruikte in het verblekende juweeltje, "American Beauty," en voor het grootste deel werken zijn strategieën. Natuurlijk is de hand van wijlen Conrad Hall goed voelbaar op de afdeling cinematografie - vooral tijdens het boeiende vuurgevecht tussen Hanks en Law in een hotel in Chicago.

Hoewel de film goed scoort voor zijn viscerale aantrekkingskracht, is het scenario vaak lauw; de speelduur is meer dan een beetje te lang. Veel van de dialogen voelen droog en soms zelfs clichématig aan. De verhaallijn is oprecht genoeg, maar het propt er gewoon te veel thema's tegelijk in - de ontwikkeling van een vader/zoonrelatie, een huurmoordenaar op de vlucht, wraak voor het vermoorden van je familie, een roadtrip tijdens de grote depressie, een vader die voorkomt dat je zoon wordt zoals hijzelf als hij opgroeit, enzovoort. De over het algemeen sombere toon van de film, nagebootst door Randy Newman's muziek, zorgt ervoor dat "Road to Perdition" soms lusteloos aanvoelt.

Ook kun je niet anders dan de niet zo slimme parallellen tussen "Road to Perdition" en American Beauty (1999) opmerken, wat afbreuk doet aan de uniciteit en het onafhankelijke tijdelijke bestaan ​​van de eerste.
Je zou "Road to Perdition" moeten gaan zien, want het is een prachtig staaltje technisch vakmanschap en solide acteerwerk. Maar wees je er wel van bewust dat de verhaallijn niet alles is wat het mij vertelde.

Toch in zijn geheel ben ik niet teleurgesteld in wat Mendes mij liet zien in een kleine 2 uur en waardeer de film met een 7!

Duik in de film waar een team van ervaren duikers voor een onmogelijke uitdaging staat om hun teamgenoot Chris Lemons te redden. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit 2012, waarbij duiker Chris Lemons zijn ‘navelstreng’ doorknipte en vast kwam te zitten op ongeveer 100 meter (300 voet) onder de golven van de Noordzee, zonder warmte of licht en met alleen een kleine hoeveelheid zuurstof in zijn reservetank.

“Last Breath” is absoluut een ongelooflijk verhaal over deze bijna ramp voor Chris Lemons! Deze film verspilde geen tijd met achtergrondverhalen of flashbacks maar ging vrijwel direct over op de dramatische strijd om te overleven. De sterke cast - met Woody Harrelson als Duncan Allock, Simu Liu als Dave Yussa en Finn Cole als Chris Lemons - bracht authenticiteit in het verhaal. Na het zien van het einde, met scènes van de echte mensen uit het incident, was er geen twijfel meer dat Harrelson en Cole de perfecte match waren om deze geweldige, moedige mannen te portretteren.

“Last Breath” zal je ademloos achterlaten met verbazing en bewondering voor deze mannen die toegewijd zijn aan hun bemanning en hun passie om diepzeeduikers te zijn, een bemanning die het dit keer opnam tegen de tijd en het barre weer om
Chris Lemons te redden. Deze levensreddende poging stelde hun meesterlijke vaardigheden en het sterke teamwerk op de proef.

Regisseur Alex Parkinson, die de gelijknamige documentaire regisseerde Last Breath (2019), leverde opmerkelijk werk door de details van de uitrusting van het schip, het interieur van de onderzeeërs en de uitgebreide duikuitrusting opnieuw te creëren. Parkinson neemt de kijkers ook mee naar de diepten van het donkere, ijskoude water om een beter begrip te krijgen van de uiterst gevaarlijke omstandigheden waar diepzeeduikers doorheen gaan om onderwatertaken uit te voeren. Het lijkt erop dat er in deze film daadwerkelijke beelden van het ongeluk uit 2012 zijn gebruikt. Dat brengt de intense emoties naar boven en laat je versteld staan van hoe Chris Lemons het op wonderbaarlijke wijze heeft overleefd.

“Last Breath” zal je ademloos achterlaten met verbazing en bewondering voor deze mannen die toegewijd zijn aan hun bemanning en hun passie om diepzeeduikers te zijn.

Een ruime 7+.

Over geschreven in AI en daarvan de uitkomst over genomen?
;))

p.s. mooi duidelijke recensie! Ik mag graag jouw filmervaringen lezen en vaak zitten we wel op één lijn!

"Criminelen vangen is al moeilijk genoeg, maar agenten vangen - God geef me kracht." -Det. Superintendent Ted Hastings

Het is een serie over een fictieve anti-corruptie-eenheid genaamd "AC-12" van de Britse politie die hun eigen agenten onderzoekt. Er zijn tot nu toe zes seizoenen geweest, elk met een apart corruptieonderzoek. Dus vijf seizoenen, vijf corrupte agenten. Hoewel die onderzoeken de hoofdpunten zijn, zijn er verschillende subplots die allemaal noodzakelijkerwijs leiden tot de onthulling van een grote doofpotaffaire.

Geen enkele officier staat buiten het gezichtsveld en er zijn verschillende opzettelijke scènes om de kijkers te laten twijfelen aan de morele gezond verstand van de personages. Een goede reden om deze show te kijken is de maker Jed Mercurio, dezelfde man achter een ander met stikstof gevuld drama - The Bodyguard. De hoofdattractie van de show is de stalen Keeley Hawkes in seizoen twee en drie. Een meeslepende prestatie. Zulke rauwe emoties heeft ze op het scherm gebracht... wauw. Dan is er de geweldige Adrian Dunbar als Superintendent Ted Hastings. Je zult zijn personage bewonderen om zijn standvastigheid, vastberadenheid, integriteit, verdriet, one-liners en al het andere. Dan is er de slechterik (die het geheim houdt). Ah! Hij/zij zou in mijn lijst van top 3 slechteriken van moderne drama's op tv staan.

Elke aflevering is nauwkeurig en boeiend. Elke aflevering eindigt met een : "Prison Break"-achtige cliffhanger. (Prison Break (2005–2017)) De meest interessante delen van de serie zijn de verhoor-/interview scènes. Zoveel entertainment daar. Ik betrap mezelf erop dat ik, eenmaal bezig, moeilijk kan stoppen. Ik ben blij dat ik een serie heb gevonden waar ik nog heel lang naar kan kijken.
Heb nog 3 seizoenen te gaan.

Alvast een 9 als waardering!!

IMDb-score 6.5 / 10
255.038 stemmen The Gray Man (2022)

Mag je dan deze zin "Ook voor The Gray Man (2022) kregen de Russo's een enorm budget tot hun beschikking, maar de recensies vielen vies tegen", meenemen in het verhaal?

Want nu lijkt het alsof dit een slechte film was vanwege het woordje "vies".
Ik weet veel films aan te halen die slechter scoorden.
Met dit cijfer (6,5 van 255.038 kijkers) durfde ik wel thuis te komen toen ik nog op school zat.

De film is geregisseerd door Justin Kurzel en gebaseerd op een scenario geschreven door Zach Baylin. De film volgt een eenzame, ervaren FBI-agent, Terry Husk (Jude Law), terwijl hij een reeks gewelddadige overvallen in de Pacific Northwest onderzoekt. Hij is er later van overtuigd dat een blanke suprematistische terroristische groepering, bekend als "The Order" onder leiding van Bob Mathews (Nicholas Hoult), verantwoordelijk is en dat het grote plan van de groep is om de Amerikaanse regering omver te werpen.

Ik ben geen geschiedenisfanaat, maar het maakt me nieuwsgierig om soms verder te graven dan wat er op het scherm wordt getoond. Wanneer ik een Hollywoodfilm kijk die is gebaseerd op een waargebeurd verhaal of een hedendaagse historische gebeurtenis afbeeldt, neem ik het met een korreltje zout. Vooral als de gebeurtenis is gebaseerd op een periode die ik niet ken. Omdat Hollywood graag een verhaal dramatiseert, zelfs als het betekent dat het een beetje wordt aangepast aan bekende feiten en soms volledig.

Nog een die het loodje legt, een film die een goede behandeling had kunnen krijgen door hem wereldwijd in de bioscoop uit te brengen. Het is verbijsterend om te beseffen dat Sony "Kraven" trots aan de wereld presenteert, maar dat het een paar weken later online wordt gelekt. Ik zeg dit alleen om een ​​punt te maken over hoe solide "The Order" is en met het onderwerp dat het aankaart, is de film niets meer dan een waarschuwend verhaal. De film benadrukt deze mannen en hun ideologie als gevaarlijk, niet alleen voor de onderworpen mensen, maar ook voor anderen vanwege de reeks gewelddadigheden die door de racistische groep worden toegebracht. Zowel de personages van Husk als Mathews zijn zo perfect op elkaar afgestemd, Husk is een vastberaden agent die in het middelpunt van het onderzoek wil staan, maar wordt vertraagd door zijn gezondheid, terwijl Mathews schijnbaar de overhand heeft. Maar het lot wil dat hun kat-en-muisachtervolging moet eindigen met slechts één man die overeind blijft. De acteurs die hen speelden, leverden een meeslepende prestatie. Ik ken Hoult vooral via zijn werk uit de X-Men films, en hij is langzaam een ​​acteur aan het worden die ik volg en ook met de film Juror #2 (2024) krijgt deze man absoluut de erkenning die hij verdient. Ik wil dit alleen maar benadrukken, ook al zeggen sommigen dat het niet veel lijkt, het is visueel prachtig.

"The order" is een prachtige beeldverhaal en als waardering geven wij het een 8!

Is een meesterlijke mix van actie, romantiek en horror die kijkers van begin tot eind geboeid houdt. Scott Derricksons regie, gecombineerd met de opmerkelijke optredens van Miles Teller en Anya Taylor-Joy, maken deze film een ​​uitschieter in zijn genre.

Miles Teller bewijst opnieuw zijn acteervaardigheden in de rol van Levi, een complexe sluipschutter met een spookachtig verleden. Zijn vertolking is een boeiende mix van veerkracht en kwetsbaarheid, die zijn voortdurende groei als acteur laat zien. Tellers vermogen om leven in zijn personage te blazen is niets minder dan indrukwekkend, waardoor Levi een boeiende figuur is waarmee het publiek zich op een diep niveau kan verbinden.

Anya Taylor-Joy schittert als Drasa en brengt haar kenmerkende charme, talent en schoonheid naar het scherm. Haar optreden is een betoverende mix van kracht en gevoeligheid, die perfect de essentie van een vrouw vastlegt die vecht tegen innerlijke en uiterlijke demonen. Taylor-Joys aanwezigheid op het scherm is onmiskenbaar magnetisch en haar chemie met Teller voegt een laag diepte toe aan hun relatie die zowel geloofwaardig als oprecht is.

Het plot draait om twee elite-agenten, Levi en Drasa, die aan weerszijden van een mysterieuze kloof zijn gestationeerd. Terwijl ze de onbekende bedreigingen die op de loer liggen onder ogen zien, wordt hun band sterker, wat leidt tot momenten van echte verbinding en emotionele diepgang. Het tempo van de film is vakkundig afgehandeld, waarbij een hoog spanningsniveau wordt gehandhaafd en tegelijkertijd ruimte is voor aanzienlijke karakterontwikkeling en romantische elementen.
Visueel is The Gorge verbluffend, met adembenemende cinematografie die de griezelige schoonheid van het landschap en de dreigende wezens die erin leven benadrukt. De aandacht voor detail in het decorontwerp en de speciale effecten versterken de meeslepende ervaring nog verder, waardoor de kloof zelf aanvoelt als een personage op zichzelf.

Kortom, "The Gorge" is een must-see film die spannende actie, oprechte romantiek en huiveringwekkende horror combineert. Miles en Anya leveren optredens die de film naar nieuwe hoogten tillen, waardoor hun status als twee van Hollywoods helderste sterren wordt verstevigd.
We hebben ons met deze film prima vermaakt, een fraaie spanningsboog houdt de kijker de gehele film wel vast.

Een 7,5 als waardering!

De verfilming van Clive Barkers roman; “The Hellbound Heart”, “Hellraiser” vertelt over Frank. Als een onwelriekende, wellustige man wil hij de extremen van genot en pijn ervaren. Om dit te bereiken koopt hij een bovennatuurlijke puzzeldoos die, wanneer hij is opgelost, door haken aan kettingen uit elkaar wordt gescheurd. Na enige tijd verhuizen Franks broer Larry, zijn tweede vrouw Julia en zijn dochter Kirsty naar het huis waar Frank werd vermoord. Nadat hij zichzelf per ongeluk heeft gesneden, sijpelt Larry ‘s broer door de vloerplanken van het huis en wekt zijn overleden broer tot leven die door Julia wordt ontdekt. Ze had eerder een affaire met haar zwager en het is duidelijk dat hun affaire nog steeds indruk op haar heeft gemaakt. Omdat hij huidloos en onvolledig is, aangezien een drietal demonische wezens genaamd Cenobites hem van zijn lichaam hebben ontdaan, overtuigt hij zijn voormalige geliefde om nietsvermoedende mannelijke slachtoffers terug naar het huis te lokken, zodat hij zich aan hen kan voeden om zo zijn lichaam te regenereren. De gebeurtenissen nemen echter een onverwachte wending wanneer Kirsty haar kwaadaardige oom tegenkomt.

"Hellraiser" is een van die films die zoveel goeds heeft, maar tegelijkertijd ook mindere punten heeft. Het regiedebuut van Clive Barker had het potentieel om iets groots te worden, en met zijn innovatieve talenten als verhalenverteller is het inderdaad een geweldig horrorverhaal. Vol met erotiek zijn er absoluut thema's van sadomasochisme met de monsterlijke Cenobieten in leren pakken, ze zijn een beetje verwant aan fetisjisten. Barker moet wel zeggen dat hij op sommige vlakken geen slechte regie heeft geleverd, aangezien dit zijn eerste film als regisseur was, maar de algehele inconsistentie in de kwaliteit van het acteren doet je afvragen of dit baat zou hebben gehad bij een meer ervaren filmmaker aan het roer. In de hoofdantagonist Frank die wordt gespeeld door twee acteurs, de overleden versie en de herrezen zombie-incarnatie hebben we een van de meest verwrongen, verachtelijke en perverse creaties die ooit op het scherm zijn gebracht, om het zachtjes uit te drukken. Helaas spreken beide acteurs, Sean Chapman en Oliver Smith, met zo'n schorre, stemhebbende intensiteit dat het kunstmatig onnozel aanvoelt en afbreuk doet aan de pure dreiging van het personage dat onderontwikkeld en tweedimensionaal blijft.
Ashley Lawrence als de hoofdpersoon Kirsty is over het algemeen redelijk goed, terwijl Andrew Robinson als haar goedhartige, onwetende vader Larry ook voor het grootste deel solide genoeg is. De grootste uitschieter is echter Clare Higgins als Julia, de "boze stiefmoeder" van de film die erin slaagt een onwillige verleidster en verveelde huisvrouw te zijn terwijl ze echte menselijkheid en kwetsbaarheid toont, waardoor ze een interessante schurk is.

Een interessant aspect hiervan is dat de Cenobieten of, meer in het bijzonder, "Pinhead" eigenlijk maar een secundaire bedreiging vormen in deze film, en dat ze pas in het laatste derde deel van de film aanwezig zijn. Acteur Doug Bradley, die overigens naar dezelfde schrijversschool ging als Barker, brengt een huiveringwekkende, onheilspellende toon in de hoofdrol van de Cenobite en levert een grandioze prestatie in de relatief korte tijd dat hij op het scherm verschijnt. De make-upeffecten zijn naar jaren tachtig-standaard inderdaad indrukwekkend, net als het algehele ontwerp, hoewel de poppenspeleffecten die in een paar scènes worden gebruikt de tand des tijds niet zo goed hebben doorstaan. Barker slaagt er echter wel in om iets van een buitenaardse sfeer te creëren en er is een opvallende visuele flair. Dit kan echter niet helemaal compenseren voor het houterige acteerwerk van sommige bijrol spelers, en momenten waarop het afdwaalt in theatrale melodrama. Vooral in de flashbacks naar Frank en Julia. Dit was een gebrekkige maar nobele poging om wat ik me alleen maar kan voorstellen als een geweldig verhaal, gezien de reputatie van de auteur, naar het scherm te brengen. Het komt gewoon niet allemaal zo goed samen als het zou moeten, hoewel er nog steeds veel te bewonderen valt.

Een aardige 7+.