Reacties

In maart 1945, tijdens de laatste opmars van de geallieerden in Duitsland, slaagde de Amerikaanse 9e Pantserdivisie erin de Ludendorffbrug in het Rijnlandse stadje Remagen te veroveren. Dit was een belangrijke gebeurtenis omdat het de enige belangrijke brug was die nog over de Rijn stond, en de verovering betekende dat het Amerikaanse leger er onmiddellijk met zware tanks, artilleriestukken en bevoorradingswagens overheen kon steken, waardoor er een bruggenhoofd op de oostelijke oever van de rivier ontstond zonder dat er een amfibische oversteek nodig was.
The Bridge at Remagen (1969) vertelt een fictieve versie van deze gebeurtenissen.

Vrijwel alle oorlogsfilms die tijdens de Tweede Wereldoorlog zelf zijn gemaakt, en de meeste van die welke in de daaropvolgende decennia zijn gemaakt, hadden een sterk patriottische benadering, waarbij de heldhaftige Amerikanen of Britten de schurkachtige As-troepen op de vlucht joegen. Er waren er echter een paar die een objectievere, genuanceerdere blik op de oorlog wierpen. The Bridge on the River Kwai (1957) en Ice Cold in Alex (1958) zijn twee mooie voorbeelden die in me opkomen en ook deze film is er eentje.

De drie hoofdpersonages aan de Amerikaanse kant zijn majoor Barnes, luitenant Hartman en sergeant Angelo, algemeen bekend als "Angel". Barnes is een agressieve, enthousiaste officier, vastbesloten om de brug koste wat kost te veroveren, hoewel hij minder gemotiveerd wordt door geloof in de geallieerde zaak dan door een verlangen om zijn eigen militaire carrière te bevorderen door zijn superieuren te imponeren. Hartman daarentegen raakt gedesillusioneerd en moe van de oorlog; zijn belangrijkste motivatie is om levend thuis te komen, samen met zoveel mogelijk van zijn mannen. Hij is met tegenzin gepromoveerd tot compagniecommandant na de dood van zijn roekeloze voorganger. Hij veracht Barnes, omdat hij vindt dat hij zijn eigen belangen boven de levens van de mannen onder zijn bevel stelt.

Angel lijkt in eerste instantie ook een man die zijn eigen belangen boven alles stelt, in zijn geval door te proberen winst te maken uit alles wat hij kan stelen. Vroeg in de film zien we hem de zakken van een lijk rollen, tot grote afschuw van Hartman. Later wordt Angel echter menselijker door zijn blootstelling aan de duistere kant van de oorlog, vooral nadat hij gedwongen wordt een Duitse burger neer te schieten die het vuur heeft geopend op zijn eenheid, alleen om erachter te komen dat hij een tienerjongen heeft gedood.

Het hoofdpersonage aan de Duitse kant is majoor Paul Krüger, de officier die belast is met de verdediging van de brug. Krüger wordt niet afgeschilderd als een stereotiepe nazi, maar als een eervolle Wehrmacht-officier met een sterk plichtsbesef. Hij wordt echter geconfronteerd met twee moeilijkheden. De eerste is dat hij twee sets van onderling tegenstrijdige bevelen heeft gekregen. Het Duitse opperbevel heeft op Hitlers instructies bevolen dat alle bruggen over de Rijn vernietigd moeten worden, maar Krügers directe meerdere, generaal von Brock, heeft hem bevolen de Remagenbrug zo lang mogelijk vast te houden om het Duitse 15e leger, dat opgesloten zit op de westoever van de rivier, de kans te geven te ontsnappen. Zijn tweede probleem is dat hij onvoldoende troepen toegewezen heeft gekregen om de klus te klaren.

In tegenstelling tot veel oorlogsfilms is dit geen eenvoudig verhaal over de triomf van het Amerikaanse heldendom over de nazi-schurken, maar eerder een psychologische studie van mannen in oorlog. Het bevat een aantal zeer overtuigende optredens, met name van George Segal als Hartman, Ben Gazzara als Angel en Robert Vaughn als Krüger. Hartman en Krüger staan ​​misschien aan verschillende kanten, maar beiden worden getoond als fundamenteel fatsoenlijke, zij het gebrekkige, personages. We zien wel bewijs van Duitse brutaliteit en verraad, maar daartegenover moet Barnes' harteloze minachting voor de menselijke kosten van zijn daden worden geplaatst en een scène waarin Amerikaanse vliegtuigen ongewapende Duitse burgers beschieten die proberen over de brug te vluchten. Het is geen anti-oorlogsfilm op de manier zoals Catch-22 (1970) of Oh! What a Lovely War (1969) anti-oorlogsfilms zijn, maar het kan worden gezien als een anti-heroïsche oorlogsfilm, zonder enige poging om de ene kant als geheel goed of de andere als geheel slecht af te schilderen. In plaats van glorie of heldendaden toont het ons gewone mensen, zowel soldaten als burgers, die proberen de oorlog te overleven, en met hun eer. Regisseur John Guillermin maakte nog een aantal andere goede oorlogsfilms, waaronder I Was Monty's Double (1958) en The Blue Max (1966), die ook enkele van zijn Duitse personages in een sympathiek licht plaatste, maar The Bridge at Remagen (1969) is de beste van hem die ik heb gezien.

Het verhaal is met een prima verfilming goed gebracht maar toch net niet scharend in de rij van geweldig oorlogsfilms zoals The Bridge on the River Kwai (1957).
Vandaar een streepje achter de 8 van onze waardering.

Een 8-.

Zit prima in elkaar, leuke humor en goed geacteerd.

Een 7.

Fatal Attraction (1987) (1987), The Stepfather (1987) (1987), "Single White Female" (1992), Poison Ivy (1992) (1992), The Hand That Rocks the Cradle (1992) (1992) (Staat deze week bij ons op de rol) en Fear (1996) (1996): eind jaren '80/'90 was er een trend voor 'waarschuwende verhalen', thrillers die ons waarschuwden voorzichtig te zijn wie we in ons leven toelaten. "Pacific Heights" past helemaal in dit sub-genre en laat ons zien hoe het verhuren van een deel van het huis met een volslagen vreemde, een grote vergissing kan zijn.

Het jonge stel Drake Goodman (Matthew Modine) en Patty Palmer (Melanie Griffith) kopen hun droomhuis in de wijk "Pacific Heights" in San Francisco maar moeten een appartement en een kamer verhuren om hun hypotheek te kunnen aflossen. Het eerste appartement gaat naar een aardig Japans stel en de kamer wordt ingenomen door de ogenschijnlijk rijke Carter Hayes (Michael Keaton). En met 'ingenomen' bedoel ik precies dat: hij trekt er in zonder toestemming van de eigenaren, weigert huur te betalen, verandert de sloten en gaat door met het veranderen van de kamer, vaak tot in de vroege uurtjes. En volgens de wet van Californië kunnen Drake en Patty er niet veel aan doen!

Wat volgt is een escalatie van gebeurtenissen die uiteindelijk leiden tot geweld, Drake en Patty vechten voor hun leven tegen de steeds meer buiten controle rakende en duidelijk psychotische Hayes. Met een strak script van Daniel Pyne (The Sum of All Fears (2002), The Manchurian Candidate (2004)) en verzekerde regie van John Schlesinger (Marathon Man (1976), Midnight Cowboy (1969)) en een geweldige cast (die ook Mako, Laurie Metcalf, Dan Hedaya en Tippi Hedren omvat), is dit een gladde mainstream thriller die, hoewel hij misschien niet de norm doorbreekt (er is zelfs een 'cat scare'), zeker zijn waar levert. Wat hij doet, doet hij goed, met Keaton als wonderbaarlijk huiveringwekkende optreden als spil en zijn onvermijdelijke ondergang aan het einde, die de film op een passende bevredigende manier afrondt.

Een 8- als waardering.
P.S. Vrijwel alle films genoemd hierboven zijn (volgens ons) de moeite waard om te zien als je dit nog niet hebt gedaan.

Griezelig: openstaande slaapkamer deur gaat van open naar bijna dicht. Brrrr.....
De geest wordt boos als de dochter verkeerd wordt behandeld en verstopt zich zelfs in de kast en kijkt hoe dochterlief aan het rampetampen is. Tel daarbij op een zoon die voortdurend aan vloeken is met 'fuck'.
En het ergste van de film vind ik de gedwongen sfeer van acteren. Het briefje met uitspraken hebben ze niet meer in de hand maar het loopt absoluut niet soepel!
Griezelfilm?? Misschien voor 5-jarigen?

Een 2 (dus 1 ster) zou ik hier geven als ik hem had gezien: 1 punt voor het verhaal en 1 punt voor het acteren.
Maar ik heb de gehele film niet gezien, dus geef ik maar geen cijfer, de IMDb beoordeling: 6,4 (9.233) snap ik echt niet!

Deze Steven Soderbergh heeft ook Traffic (2000) geregisseerd, mag ik die adviseren?

De film is nu en dan zo heerlijk cynisch: "how would Big Tabacco profit on the loss of this young man?"
En zo durf je als vertegenwoordiger dus een kankerpatiëntje van nog maar 14 jaar oud erbij te halen, als onderdeel van het gesprek over tabak om jouzelf vrij te pleiten met deze ogenschijnlijke onschuldige vraag. Want laten we wel wezen: 'hoe meer levende mensen, hoe meer potentiële rokers'!

Als het niet zo erg was zou je je rot lachen om de simpele ontkenning van de verantwoordelijkheid van de rokersindustrie! Ik heb de discussie wel eens gezien tussen de producenten en de medische wetenschap. Vlot gebekte types die allerlei andere slechte gewoonten van de mensheid erbij halen om de tabaksindustrie in een beter daglicht te stellen.

Informatieve film met prima acteurs zoals Aaron Eckhart en Cameron Bright met de uitstekende regisseur Jason Reitman die o.a. Juno (2007) en Ghostbusters: Afterlife (2021) heeft gemaakt.
Prima werk met een waardering van een 8!

Omdat de trailer hierboven helaas Duits gesproken is, hierbij de originele:
https://www.youtube.com/watch?v=Df32RijORLo

Vandaag maar weer eens een deeltje van de niet gewaardeerde films gewaardeerd en daar zat deze ook bij.
Ook gelijk eventjes de reacties van een andere filmsite meegenomen (voor zover dat nog niet was gedaan) waar ik een account heb als "knusse stoel".

"Everest" stond mij nog goed voor ogen omdat ik last heb van hoogtevrees.
Wij hebben ons prima vermaakt met deze film die een prima spanningsboog heeft. De film bouwt prima op, in het eerste deel leer je de klimploeg kennen en in het midden en het tweede deel zat ik van de spanning de al korte nagels verder af te bijten.
Meer spanning hoefde voor mij beslist niet in de film aanwezig te zijn dan nu het geval is.
Maar ja, smaken verschillen, sommige mensen vinden eenakters mooi om naar te kijken terwijl er niets gebeurd en anderen vinden een film vol achtervolgingen, knok- en schietpartijen nog niet het aanzien waard.

Deze film liet ook redelijk goed de omgeving en de bergtoppen van de Mount Everest zien en ik was aan het eind van het verhaal blij dat ik weer op een vlakke ondergrond stond.

Mooie film die een 8 waard is!

Gewoon, heel gewoon een TOPSERIE!!! Het is een echt paradepaardje, 8 uren welbestede kijktijd is het geweest.

Het is een rechtbankdrama maar ook speelt de geschiedenis zich op andere locaties af.

Wij hebben ook de kritieken op verschillende filmsites gelezen en zien dat men het heeft over talloze series met gelijkwaardige onderwerpen.
Ja, dat klopt.
Maar het gaat er wel om hoe men het speelt, hoe geloofwaardig is een verhaal en hoe kan je een tegenovergesteld iets toch weer recht gebreid krijgen? "Breaking Bad" en b.v. "Forbrydelsen" zijn ook zulke series die gaan over de drugshandel - Breaking Bad (2008–2013), een moord The Killing (2007–2012) en alles wat daarom heen draait. Toch gaat het erom hoe men het acteert en plaatst, enz...
"The night of", nogmaals een topserie die je niet vergeet, althans dat geldt voor ons.

"The night of", een 9 als waarderingscijfer.

Ja, de titel is een beetje misleidend genoemd. Je denkt waarschijnlijk dat je de een van de meeste hardcore en perverse films ooit gaat kijken. Nou... dat is niet zo, maar dat betekent niet dat het niet de moeite waard is om te kijken.

Het is de - soort van - biografie van de echte seriemoordenaar uit de jaren zeventig, Ted Bundy. En als je geïnteresseerd bent in zijn leven, dan zal dit je zeker interesseren. Bovendien heeft het de - behoorlijk bankable - Zac Efron als de titulaire moordenaar, Bundy en dit is waar de film kritiek begint te krijgen van sommige mensen. Ze zeggen dat Efron, vanwege zijn natuurlijke goede uiterlijk en charme, behoorlijk wat sympathie wekt voor de gestoorde moordenaar. Dat kan waar zijn, maar het is ook vermeldenswaard dat de echte Bundy ook aantrekkelijk werd gevonden en het was zijn natuurlijke charme die hem zo gemakkelijk toegang gaf tot zijn nietsvermoedende slachtoffers, dus naar mijn mening is de casting perfect.

In feite is het Efron die de show steelt in zijn vertolking van de psychopaat en dit is er zeker een voor zijn acteer CV. Nu, terug naar de titel. Ik heb andere films over Ted Bundy gezien en die waren behoorlijk sterk, allemaal kozen ze ervoor om zijn afschuwelijke moorden en verschillende misdaden te laten zien. In 'Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile' zie je, tenzij ik me heel erg vergis, niet echt een enkele moord. Terwijl de meeste andere biopics beginnen met de misdaden en verdergaan met het tonen van Bundy's gevangenneming en gevangenschap, begint deze film vrijwel met zijn arrestatie en de rest is het daaropvolgende proces. Daarom zal iedereen die bloed en geweld verwacht, zwaar teleurgesteld worden door de titel.

De rest van de cast speelt hun rol allemaal goed, inclusief Lily Collins als Bundy's geconflicteerde liefje, plus John Malkovich verschijnt in het laatste derde deel als rechter in Bundy's proces. Voor zover ik weet hebben de filmmakers hun best gedaan om de gebeurtenissen vrij accuraat weer te geven, ze zijn zelfs zo ver gegaan om foto's uit Bundy's leven na te maken en delen van de dialogen uit publieke optredens woord voor woord te kopiëren.

Dus, zoals ik al zei, als je van echte moordenaars en/of Zac Efron houdt, dan zul je hier echt iets leuks vinden. Maar als je op zoek bent naar moorden en bloed, dan zul je dat hier niet vinden.
Onze waardering is een 7+.

Met een troep soldaten onder leiding van majoor Burt Lancaster, zorgt het confronteren van de kwesties van oorlog voor veel interne conflicten als externe, en zelfs onder degenen die vechten tegen het communisme, is er een verschil tussen goed en fout dat grote verschillen creëert. Een Vietnamese soldaat leidt de groep en begaat wrede daden tegen de andere kant, waarbij een soldaat de andere Amerikanen vertelt dat dit hun oorlog is. Het is duidelijk dat eerdere incidenten met de communisten dit personage met de bijnaam Cowboy tot moorddadige waanzin hebben gedreven, en zijn acties zijn verwerpelijk, zelfs als hij sterke motieven heeft.

Craig Wasson en Marc Singer behoren tot de andere castleden in deze film die absoluut anti-oorlog is, en echt een gedetailleerd beeld geeft van de begindagen daar in 1964, wat een decennium van marteling en chaos creëerde. Dit klampt zich zeker vast aan het hart als je ziet hoe jonge levens worden vernietigd vanwege een conflict waar Amerikaanse troepen volgens de vertelling van de film als adviseurs naartoe werden gestuurd.

Een familie Vietnamezen wordt langs de oever van de rivier ontdekt terwijl ze aan het vissen zijn en later worden sommigen van hen bruut vermoord. Een overlevend jonge tienermeisje heeft een verrassende wending wat betreft haar betrokkenheid. Deze film kwam uit in een tijd met veel anti-Vietnamoorlogfilms, wat waarschijnlijk de reden is dat hij niet zo algemeen bekend is. Maar het is een film die de kijker aan het denken zet en de lelijkheid van een conflict laat zien dat tot op de dag van vandaag nog steeds wordt besproken en zeer verbijsterend is over waarom we daar waren.

Toch in zijn geheel niet een topper, vandaar een 6+.

Magnus von Horns duistere verhaal over een wanhopige jonge vrouw in de laatste dagen van de Eerste Wereldoorlog is losjes gebaseerd op een waargebeurd misdrijf in Denemarken.

Karoline (een rauwe Vic Carmen Sonne) krijgt een aantal harde klappen, waaronder de terugkeer van haar man Peter (Besir Zeciri), die de wonden van de oorlog op een grafische manier draagt. Door een reeks ongelukkige incidenten komt Karoline in dienst van Dagmar (een uitstekende Trine Dyrholm), die baby's bemiddelt van vrouwen met vergelijkbare problemen. Haar slogan: "Je hebt het juiste gedaan", wordt huiveringwekkender naarmate de film vordert.

Cameraman Michal Dymek filmt in een scherp monochroom in een blokkerige beeldverhouding van 1:50.
De locaties zijn goed gekozen om een ​​klein dorp in het door oorlog verscheurde Europa overtuigend weer te geven. De scherpe, agressieve score van Frederikke Hoffmeier houdt de kijker effectief op het puntje van zijn stoel. Von Horns regie is sober maar stijlvol. Zijn scenario met Line Langebeck is wat problematischer. Het is indrukwekkend op sommige punten, maar iets te episodisch. Als gevolg daarvan zijn de motivaties van de personages niet altijd duidelijk of volledig overtuigend.

"GIRL WITH THE NEEDLE" vertelt een bruut maar grimmig meeslepend verhaal. Het acteerwerk is erg goed en het is visueel boeiend. Het is misschien wat minder dan de som der delen, maar het lijdt geen twijfel dat het een viscerale impact heeft.

Van ons een 8!

Wat ik het leukst vond aan deze prachtig gefilmde film waren de manieren waarop het het enigszins typische leven van een rockster naar een meer klassiek niveau bracht. De keuze voor zwart-wit gaf de film een ​​bijna archetypische kwaliteit - het liet een traject zien dat we keer op keer in de geschiedenis van de muziek hebben gezien, maar het dwingt de kijker om te kijken zoals Antonioni's meesterwerken dat doen.

Hoewel Corbijn een enigszins bewandeld pad uitstippelt, schijnt zijn achtergrond als rockfotograaf erdoorheen, wat zorgt voor een helder, strak zwart-wit dat lang kijken afdwingt. Hoewel erin de film prachtig is geacteerd, weet ik niet zeker of de acteurs het muzikale materiaal hadden moeten uitvoeren. Bekijk de daadwerkelijke Joy Division-video's, opgenomen in de bonussectie, en het verschil is, energiek, saillant (net als de opvallend verschillende geesten van Sam Riley en Ian Curtis). Curtis had veel meer een luchtige zachtheid; Riley lijkt meer verward en robotachtig, alsof hij ons probeert te overtuigen dat hij elk moment kan toeslaan. Hij is niet de zachte, Bowie-liefhebbende dichter. Maar afgezien daarvan is de film zeker de moeite waard voor liefhebbers van rock en rockfotografie, ook als je niet per se "Joy Division" fan bent.

Een mooie 8 en ik ben geen echte "Joy Division" fan zoals mijn vriendin!

7 jaar later, 2e kijkronde en ......:

Er valt veel te genieten met deze film. Soms hou ik van het zombiegenre en Zack Snyder zijn kijk hierop in deze film, was behoorlijk uniek en interessant. Het centrale uitgangspunt was geweldig en gaf een nieuwe draai aan het genre. In plaats van een lappendeken van overlevenden die hun best doen om de ondoden te ontwijken, volgen we een goed uitgeruste en bekwame groep die weet wat ze doen en gaan actief het hol van de leeuw (zombietijger) in, wat weer een frisse kijk was.
Zijn stijl van het uiterlijk van de zombies is ook erg goed gevonden, met twee gedefinieerde soorten zombie die we tegenkomen. De snelle intelligentere groep en de waggelaars.
De esthetiek was redelijk goed, van het zombie-ontwerp tot de ruïnes van Las Vegas, alles zag er cool uit. Er waren enkele typische Snyder-regisseurskenmerken, evenals wat wazig camerawerk waar ik niet echt mee instem maar over het algemeen zou ik wel zeggen dat dit een van Snyder's mooiere films is.

Dan is er het belangrijkste deel van elke zombiefilm, zijn er eigenlijk fatsoenlijke actiescènes met de zombies? Ik ben blij te kunnen melden dat "Army of the Dead" vol zit met fantastische en bloederige zombie-actie. De openings credits zijn glorieus en zetten de toon voor de film wat betreft de actie. Ik had graag wat meer gewild, en het tempo van de film was nu en dan iets trager, zoals bij de meeste Snyder-films maar de actie die we kregen was van de bovenste plank.

Jammer genoeg is deze film wel enigszins in de val gelopen van zoveel horror- en zombiefilms. De onzinnige en idiote beslissingen van de personages maken deze films zo frustrerend!
Als er vleesetende monsters rondrennen, hoef je geen spanning, drama en dood te injecteren door middel van idiote beslissingen, er is al genoeg inherente spanning. Het resultaat hiervan is dat geen van de emotionele sterfgevallen verdiend is en niet de beoogde impact heeft, omdat ze zo vermijdbaar zijn. Je wordt gewoon boos op het personage dat de dood veroorzaakte. Zoals bv degene die meeging voor het zombiehoofd van de leidster.

Een goede film, daar bestaat geen twijfel over, en het is mooi om te zien hoe Zack terugkeert naar het zombiegenre met een solide film, maar hij ontkwam niet aan de gebruikelijke genre-valkuilen en was bij vlagen frustrerend.
Wel een leuke en toffe film met een waardering van ons die uitkomt op een ruime 7+.

Wij hebben echt van deze film genoten en als het genre jou aanspreekt heb je hier een prima film aan!

"Dark shadow" is een erg aangename film om te zien. Hij had in eerste instantie weinig wat mij aantrok, maar toch deden Depp en Pfeiffer mij deze film opzetten. En natuurlijk de naam Burton.
De film is een mooi sprookje dat goed in elkaar gezet is, maar niet het puntje van mijn stoel deed opzoeken.
Depp deed zijn kunstje en liet je regelmatig lachen. Humor was leuk en soms onopvallend. toch zie ik steeds dat Depp rond 2012 wel in elke film een beetje het zelfde acteert, maar goed, dat zal ook wel van hem gevraagd worden.

De rest van de cast deed het prima.
Pfeiffer wil maar niet oud en lelijk worden heb ik het idee.

Kortom, een prima familiefilm. Burton heeft weer iets leuks afgeleverd.
Een 8.

De herkansing was vanavond gelukkig een succes en de waardering laten we ook op de 7!
(Film eerder gezien op 14 juli 2015)

Hoewel het acteren ongetwijfeld het sterkste punt van de film is, kan het verhaal zelf niet volledig tippen aan mijn verwachtingen. "Babygirl" probeert ambitieus een verhaal te weven over machtsdynamiek, seksuele bevrijding en de zoektocht naar persoonlijke vervulling, maar het faalt af en toe in de uitvoering. Het plot voelt soms alsof het bekend terrein van het erotische thrillergenre betreedt zonder veel nieuws toe te voegen aan het gesprek. Er zijn momenten waarop de film meer lijkt te genieten van zijn schokwaarde dan van het verleggen van de grenzen van het vertellen van verhalen of karakterontwikkeling.

Het script worstelt met het tempo en haast zich soms door cruciale karakterontwikkelingen of motivaties die grondiger hadden kunnen worden onderzocht. Deze haast kan ervoor zorgen dat sommige plotpunten onverdiend of geforceerd aanvoelen, wat afbreuk doet aan de algehele impact van het verhaal. De verkenning van Romy's verleden, haar psychologische onderbouwing en de redenen achter haar keuzes in de film worden enigszins over het hoofd gezien, waardoor kijkers met vragen achterblijven die met wat meer narratieve diepgang hadden kunnen worden beantwoord.

Bovendien, hoewel de film uitstekend werk levert in het tonen van vrouwelijk verlangen vanuit een feministisch perspectief, slaagt hij er niet altijd in om de schalen van macht en agentschap tussen zijn personages in evenwicht te brengen. De dynamiek tussen Romy en Samuel, hoewel bedoeld als een dubbele verkenning van dominantie en onderwerping, slaat soms te ver door in clichématig gebied, wat kan overkomen als reducerend voor de complexiteit van de personages.

Visueel is "Babygirl" verbluffend, met Halina Reijn haar regiestijl die een bijna voyeuristisch gevoel geeft aan de intieme scènes, afgezet tegen de koude, steriele omgeving van het bedrijfsleven in Amerika. De cinematografie en het gebruik van muziek zijn hoogtepunten, die een sfeer creëren die de thema's van de film van verlangen versus controle aanvult.

Concluderend is "Babygirl" een film die hoogtij viert op de kracht van haar acteurs, met name Nicole Kidman, die een prestatie levert die zowel dapper als briljant is. Hoewel het verhaal zelf niet de hoogten bereikt die door het acteren worden neergezet, slaagt de film er toch in om een ​​provocerende, boeiende film te zijn die aanzet tot nadenken en conversatie over macht, verlangen en de maskers die we dragen in ons professionele en persoonlijke leven. Het is een bewijs van Kidman's vakmanschap en een herinnering aan haar blijvende vermogen om rollen te kiezen die de verwachtingen van haar publiek uitdagen en herdefiniëren.

Mijn waardering is een 7.

Ondanks de negatieve recensies vond ik "Kraven the Hunter" een boeiende en vermakelijke film. De donkere toon van de film voegt diepte toe aan het verhaal en de actiescènes doen denken aan de intense, confrontaties met hoge inzetten die je ziet in films als de Jason Bourne-serie. De antagonisten worden afgeschilderd als formidabele tegenstanders, die de protagonist echt uitdagen en de spanning van de film vergroten.

Hoewel sommige critici gebreken als een "lomp, druk script" en "modderige visuele effecten" hebben benadrukt, vond ik dat de sterke punten van de film de tekortkomingen ruimschoots overtroffen. De boeiende verhaallijn, onverwachte wendingen, spannende actie en dynamische karakterinteracties - met formidabele schurken - maken het een vermakelijke film om naar te kijken. De film valt ook op door de manier waarop de krachten van superhelden worden weergegeven, op een manier die fris, dynamisch en echt boeiend aanvoelt. Ik zal echter zeggen dat het personage dat Kraven het drankje gaf onnodig aanvoelde en de dialogen tussen hen misten inhoud, wat enigszins afbreuk deed aan de algehele ervaring. Dat gezegd hebbende, Kraven's vertolking als een gelaagde, complexe antiheld brengt een fris en meeslepend perspectief naar het superheldengenre.

Kortom, de film is onderhoudend, is dat niet wat we willen? Een paar slechte dialogen, maar "Kraven the Hunter" biedt echt een spannende filmervaring, een iets donkerder verhaal dan Marvel-films van Disney, maar heeft leuke, intense actiescènes. Het levert met succes een boeiend verhaal dat het publiek van begin tot eind geboeid houdt.

Een ruime 6+

"Next" is een vrij simpele film die alleen interessant wordt door het veelvuldige gebruik van flashbacks en flashforwards als gevolg van het ongewone maar verbazingwekkende talent van het hoofdpersonage Cris, gespeeld door Nicolas Cage. Daarom: de film heeft een paar verrassingen en, tegen alle verwachtingen in, is het einde ook best aardig.

Alle personages in deze film en de acteerprestaties zijn behoorlijk flauw, maar nooit echt slecht. Daarom is deze film voor mij niet meer dan een redelijke popcornfilm.

Jessica Biel is prachtig zoals altijd, maar helaas biedt ze weinig meer dan dat prachtige uiterlijk. Nicolas Cage is ook goed, hoewel zijn personage gemakkelijk een lid van de
X-men had kunnen zijn.
Kortom: een beetje levenloze film die, vreemd genoeg, spannend wordt door de slimme verschuiving tussen verleden, heden en toekomst.

Daarom een voldoende, 7-!

De film levert op een snelle, dynamische en komische manier acteerwerk af door creatieve en onderscheidende personages. Het bekijken van een onderschatte ervaren sheriff die onervaren agenten en een ondeugende wapenmaniak inzet tegenover een beruchte drugsdealer die een op maat gemaakte raceauto bestuurt, "ZERO ONE" geciteerd als "Sneller dan welke helikopter dan ook" om een ​​team van FBI en SWAT te manipuleren met de hulp van een groep bendeleden uitgerust met felle machinegeweren is meer dan een leuke en typische actiefilm.

De selectie van locaties is interessant omdat het op veel verschillende plekken plaatsvindt om voordeel te behalen uit de natuur en de omgeving. Het is verbazingwekkend hoe de cameraman levendige en gedetailleerde landschappen vastlegt. Iedereen in de film heeft een soort speciale eigenschappen die ook een goede hoeveelheid humor laten zien, wat voortkomt uit een goed geschreven script.

Om het over enkele negatieve aspecten te hebben, is het een beetje teleurstellend om 50% potentieel van Arnold en Forest te zien. Ondanks dat de animatieregisseur er aardig in slaagt om de acteurs in hun rol te laten passen door scènes na te spelen om te laten zien hoe bepaalde scènes gedaan moeten worden voor de crew, wat een groot deel van de film speelt en de cast aanspreekt, lijkt Arnold niet zijn 100% charisma en aura te kunnen tonen die altijd lijkt op een van zijn beste werken, The Terminator (1984). En Forest, die vaak bekendstaat als een expert in het aannemen van een rol als hoofd van de politie, ziet er op de een of andere manier verbijsterd en verloren uit.
Het kan zijn omdat de hele FBI incompetent lijkt tijdens de missies, hij lijkt niet de man die hij toonde in Phone Booth (2002).

Aangezien deze film zowel een frisse comeback is voor Arnold als het eerste Hollywood-debuut voor Kim, is het nog steeds een stille, gedenkwaardige en epische rit. Ik ben erachter gekomen dat de taalbarrière geen probleemp hoeft te zijn als het gaat om het maken van een actiefilm, zolang er maar goed teamwerk en enthousiaste geesten zijn tussen de regisseur en de cast.

Een mooie 7+

Deze film levert op een snelle, dynamische en komische manier acteerwerk af door creatieve en onderscheidende personages. Het bekijken van een onderschatte ervaren sheriff die onervaren agenten en een ondeugende wapenmaniak inzet tegenover een beruchte drugsdealer die een op maat gemaakte raceauto bestuurt, "ZERO ONE" geciteerd als "Sneller dan welke helikopter dan ook", om een team van FBI en SWAT te manipuleren met de hulp van een groep bendeleden uitgerust met felle machinegeweren is meer dan een leuke en typische actiefilm.

De selectie van locaties is interessant omdat het op veel verschillende plekken plaatsvindt om voordeel te halen uit de natuur en de omgeving. Het is verbazingwekkend hoe de cameraman levendige en gedetailleerde landschappen vastlegt. Iedereen in de film heeft een soort speciale eigenschappen die ook een goede hoeveelheid humor laten zien, wat voortkomt uit een goed geschreven script.

Om het over enkele negatieve aspecten te hebben, het is een beetje teleurstellend om 50% potentieel van Arnold en Forest te zien. Ondanks dat de animatieregisseur er aardig in slaagt om alle acteurs te leiden om hun rollen te vervullen door het na te spelen om te laten zien hoe bepaalde scènes gedaan moeten worden voor de crews, wat een groot deel van de film speelt en de cast aanspreekt, kan Arnold zijn 100% charisma en aura die je ziet in een van zijn beste werken, The Terminator (1984), niet opbrengen.
En Forest, die vaak bekend staat als een expert in het aannemen van een rol in het hoofd van de politie, ziet er op de een of andere manier ook wat perplex en verloren uit.
Het kan zijn omdat de hele FBI incompetent is tijdens deze missie maar er is weinig van hem te zien wat hij toonde in b.v. Phone Booth (2002).

Aangezien deze film zowel een frisse comeback was voor Arnold als het eerste Hollywood-debuut voor Kim, is het nog steeds een stille, gedenkwaardige en epische geheel. Ik ben erachter gekomen dat de taalbarrière niet een groot probleem hoeft te zijn als het gaat om het maken van een actiefilm, zolang er maar goed teamwerk en enthousiaste geesten zijn tussen de regisseur en de cast.
Aan de film te beoordelen, waren die aanwezig!

Een mooie 7+.

Vandaag voor de tweede maal gezien na 10 jaar.
Over de film, prachtig zoals die gemaakt is. Het lijkt op een documentaire en als je nou jouw kleine broertje of zusje mee laat kijken, kan je die vast wel wijs maken dat het echt is en dat trollen bestaan.

Wat hadden ze deze figuren mooi gemaakt en het verhaal is zo geloofwaardig als je van niets weet.

Kijken maar zou ik zeggen.
Een 7+

In de openingsscène wordt een heks (Meg Foster) die, zoals we later ontdekken, als Ms Ambrose door Mary Lynn (Alexis Knapp) wordt misleidt, om zichzelf te vervloeken met een demon, omdat ze een wrok koestert vanwege de relatie van haar man met de heks. De demon manifesteert zichzelf met de hand die uit de mond komt, vandaar de foto op de dvd-hoes.

De film springt naar 3 maanden later. Eleanor (Sarah Grey) is een verpleegster die vrijwilligerswerk doet. Ze is na de dood van haar moeder naar huis teruggekeerd. Ze wordt achtervolgd door haar moeder terwijl ze in haar huis verblijft. Ze krijgt een kans op een baan als verpleegster om voor Ms. Ambrose te zorgen van de griezelige Alma (Mena Suvari). Het huis is afgelegen en omdat ze geen rijbewijs heeft, brengt haar vriendin Beth (Sarah Dumont) haar erheen. Eleanor heeft flashbacks naar haar jeugd en voelt zich alsof ze in een spookhuis is beland.

Deze film heeft een behoorlijke verhaalstructuur, een goed uitgangspunt maar voelt een beetje als een grootste hits. De set is ook prima en daar gaat het bij deze films vaak ook om, je moet wel een pakkende omgeving hebben!

Ondanks sommige negatieve recensies die we hebben gelezen, waarderen we dit beeldverhaal toch met een 7 vanwege het totaal aan positieve krachten van de film.

Ongeveer gelijk aan de eerste, dus als je die leuk vond zou je deze erachter aan kunnen zien.
Spannend maar wel langdradig nu en dan.

Een 7.

De serie over deze Houdini van “History Channel” is boeiend, inzichtelijk en vol met prijzenswaardig acteerwerk (hoe kan dat ook anders met Oscarwinnaar Brody in de hoofdrol?) De poging om een oud verhaal te updaten met trendy snelle cuts en CSI/NCIS/SVU-achtige geluidseffecten is echter voor bepaalde kijkers gewoon irritant en kan ervoor zorgen dat sommigen dit niet op prijs stellen.
Adrien Brody levert een prima prestatie als de beroemde goochelaar, en speelt hem als een gecompliceerd figuur, even charmant bij het publiek als jaloers en egoïstisch achter het gordijn.
Je weet wel.....? Mens!
Kristen Connolly is geweldig als Bess Houdini en illustreert hoe frustrerend het moet zijn geweest om altijd in de coulissen te staan, zowel op het podium als in de buurt van Houdini’s steeds aanwezige moeder.
Ik had trouwens graag meer van de strijd tussen de suffragettes gezien in de serie.

De vele "hoe deden ze dat?" truc onthullingen waren vermakelijk, zo niet de verbazingwekkend voor het publiek. Sommige trucs zie je in beeld, hoe hij het voor elkaar kreeg maar als voorbeeld:
de Olifant lig ik nog ‘wakker’ van. Hoe??
En hoewel ze de magie zoals wij die kennen misschien wat minder aantrekkelijk maken, dienen ze ook om Houdini te laten zien als een slimme man die bereid is zijn lichaam tot het uiterste te drijven voor entertainmentwaarde. En dan zie je dat hij enigszins een gespleten persoonlijkheid is volgens het verhaal. Steeds verder gaand en steeds zichzelf ontziend. Tot aan het beschadigen toe!

Laat het maar aan “History Channel” over om de mythes die Houdini ‘s verhaal al jaren omringen, te ontmaskeren. Eerdere biopics hebben veel te lang met de feiten gespeeld om een dramatisch effect te bereiken.

Houdini is vermakelijk genoeg en de lengte van twee avonden kijken was precies goed.
Helaas zullen de productie-effecten en andere digitale tovenarij deze miniserie dateren lang voordat de legende van de Grote Houdini aan onze culturele erfenis ontsnapt.
Ideaal voor de kijker die van romantiek en mysteries houdt met de nodige spanningen die dat opleveren.

Een mooie 7!

De herkansing was vanavond gelukkig een succes en de waardering laten we ook op de 7!
(Film eerder gezien op 14 juli 2015)

Ondanks sommige kritieken, zowel de positieve als de negatieve. hebben wij hier weer erg van genoten. Net als de eerste film Insidious (2010) vonden wij dit echt weer een goede griezelfilm waar je regelmatig van opveert. Nee, echt een complimentje voor de schrijver en de regisseur met de acteurs.

Wat ons betreft nog een deel en dan wel stoppen, anders wordt het plot teveel uitgemolken.
Dus, tot over een jaartje? (geschreven op 12 december 2013 en het duurde iets langer)

Een fraaie 8!