Reacties

Roman Polanski was de juiste persoon om deze film te regisseren, gebaseerd op (en er heel erg op lijkend) een toneelstuk met drie personages, die zich afspeelt in een huis op het platteland ergens in Zuid-Amerika, omdat hij degene is die weet hoe hij indruk kan maken met aandacht maar voorzichtigheid, voor en met de camera en hoe hij de aandacht van de kijker vast kan houden.
Hij heeft hier een sterk script en kleine details lijken nog steeds zijn handelsmerk te zijn; de opening zelf laat veel ruimte voor interpretatie over het verhaal in de film. Dan kleine bewegingen van de camera, de blikken en de timing. Het is zijn stijl en keuze van acteurs die dit zo'n gekwalificeerd succes maken in deze psychologische thriller.
De film laat veel communicatie zien tussen de hoofdpersonen waarbij getracht wordt de kijker vaak op het verkeerde been te zetten, wat bij ons goed lukte.
Het is een slim werk van dramatische manoeuvres in het gesprek van de ene of de andere kant, niet alleen op moreel vlak, maar ook op het idee dat het extreem, verpletterend menselijk is.

Zoals gezegd, de acteurs zijn een enorme factor in "Death and the Maiden", dat zo goed werkt als het doet met personages die balanceren op waanzin, waarheid en de kracht van wraak. Alle acteurs zijn in topvorm, vooral Weaver heeft die ultra-harde zelf die je in veel actie-/sciencefictionfilms ziet, en tegelijkertijd put zij uit verdriet, ironie en koude momenten van woede die verder gaan dan het gebruikelijke model in het toneelstuk.
Ze is uit op wraak tegen een man die op de een of andere manier verbonden blijkt te zijn met haar advocaat-echtgenoot, omdat ze meent door deze man verkracht te zijn, terwijl ze dagenlang willekeurig werd vastgehouden en gemarteld. Kingsley speelt de beschuldigde, die een groot deel van de film vastgebonden aan een stoel doorbrengt en smeekt om onschuld in een doorsnee-kwaliteit die uiteindelijk een bedrog op zichzelf is; hij is zo bedreven in het spelen van een goed mens, dat het vaak moeilijk is om hem als slechter te zien dan hij overkomt als onschuldige en de kleine momenten, hoe klein ook, die hem verraden. Stuart Wilson heeft ook zijn vonken van interesse als de twijfelende en meest redelijke van de drie, en houdt het zo logisch dat hij in evenwicht blijft, een prestatie die Wilson als een sympathieke acteur opvoert.

Af en toe wordt het script verzwaard met kleine fragmenten die niet echt nodig zijn, de onthulling van Gerardo's ontrouw op een punt in het verhaal dat al genoeg emotionele bagage met zich meebrengt, had door de doorgaans economisch ingestelde verhalenverteller Polanski terzijde moeten worden geschoven.
Maar het zijn er niet veel en over het algemeen is de gevoeligheid in "Death and the Maiden" een combinatie van acteurswaanzin en een verstandig gebruik van gebeurtenissen en houding die neigt naar meerdere niveaus van interpretatie, met stukjes van Polanski's zieke gevoel voor humor erin gegooid (bijvoorbeeld de plotselinge uitbarsting van heavy metal-muziek als het elektriciteit weer aangaat en de "dader" probeert te ontsnappen). Het einde zelf is volledig aannemelijk, simpelweg omdat Kingsley zo gemakkelijk is (hoewel niet gemakkelijk buiten het oppervlakkige uiterlijk) in het spelen van de omkering van de bewijslast en de uiteindelijke beslissing die iedereen tot rede brengt.

Kortom, een spannend verhaal in een goed gespeelde film, onze waardering is een 8!

De trailer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=TeotEFOnAJY

Trailer: https://duckduckgo.com/?q=trailer.Mr.+Monk%27s+Last+Case%3A+A+Monk+Movie&t=operav&iax=videos&ia=videos&iai=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DtFQ5S9ysP2I

Nu weet ik weer waarom ik deze streamingsdienst vaarwel heb gezegd afgelopen maand, kijk bij de films en hun waarderingen.
Maximaal een 7,3 en de meerderheid al gezien in het verleden.

Damian McCarthy de regisseur heeft ook leuke korte filmpjes gemaakt van een paar minuten, net zoals 'He Dies at The End'.
https://www.youtube.com/watch?v=k8G1Flc0SHo

En deze film?
Wij hebben ons wel vermaakt ondanks dat het een rustige film is.
Leuk en een 7.

Gewoon, een leuk simpel verhaaltje met een goed gevoel.
Vandaar mijn 7-.

De veeleisende Noord-Ierse acteur Kenneth Branagh en de mooie, briljante Emma Thompson ontmoetten elkaar hier en werden vermoedelijk verliefd, terwijl ze de Boheemse Britse pasgetrouwden Guy en Harriet Pringle spelen die in Boekarest aankomen, net als de luie, platzak Prins Yakimov, die een ad-hoc baan als fotojournalist voor een Britse krant om zichzelf te behoeden voor totale armoede. Harriet maakt kennis met haar mede-expats, maar hun gelukkige leven wordt verstoord door de moord op de Roemeense premier en de invasie van Polen door nazi-Duitsland.
Roddel over een Duitse inval in Roemenië en Guy, mentaal verteerd door zijn werk en het organiseren van burgerlijke gelegenheden, wordt door zijn communisme (geen woordspeling bedoeld) aangezet om randmaatregelen te nemen om voor het gezin van een joodse student van hem te zorgen. van het antisemitische Roemeense regime. Hoewel dit uitgangspunt klinkt alsof het aan momentum wint en steeds spannender wordt, is dat beslist niet het geval.

"Fortunes of War" doet bijna denken aan de Jean Renoir-film La grande illusion (1937) en toont een groep mensen die ontmoetingen met verschillende culturen doorlopen, terwijl een oorlog om hen heen woedt, maar hen niet meer hindert dan een andere langdurige strijd. Maar in tegenstelling tot "Grand Illusion" hebben de conflicten tussen de personages niets te maken met de oorlog. Het is slechts één van de dominostenen die de aanzet geeft tot de vele dingen die ze doen, vooral omdat ze, kalm en beheerst, hun toevlucht zoeken in hun cultuur, die ongevoelig blijft voor de gevolgen die alle andere dominostenen hen lijken op te leggen via elk van deze dominostenen. zeven afleveringen van een uur. We zien Guy's verheven toewijding om een ​​verschil te maken en het moreel van binnenuit te stimuleren. De histrionics (persoonlijkheidsstoornis) rijpen, vertragen of houden stand tussen het echtpaar en degenen die in hun leven komen en gaan en we beginnen ons om de meesten van hen te bekommeren.
Met dit voorstel om de Pringles subjectief en onpartijdig te volgen en hun bondgenoten te observeren, zien we hoe beangstigend het dagelijkse leven zou kunnen zijn met het consistente voorgevoel van oorlog, hoewel dat niet het geval is.
We denken aan Guy met zijn vrouw terwijl hij zich bezighoudt met goede bedoelingen jegens velen, maar ten koste van haar geërgerde kosten en we willen rammelen voor een adempauze in haar hart.

In zeven uur tijd kent het verhaal geen noemenswaardige stemmingswisselingen, noch een echte climax, zelfs niet in de laatste aflevering. Maar dat is precies hoe alle personages erover denken. Het leven gaat gewoon door en maar door.
Personages blijven hangen, er worden beslissingen genomen, mensen komen en gaan.
Mijn favoriete stuk van deze film is, wanneer Pinkrose eindelijk zijn lezing over Lord Byron mag geven.

Onze waardering is een 8.

Zo zie je maar hoe subjectief films zijn... Ik vind the village een zeer geslaagde sfeervolle film.
Als je niets over de inhoud van de film weet, bouwt deze toch een fijne en subtiele spanning op.
Het tempo is rustig en dat spreekt ons aan deze film en ook wij hebben een fijne 2 uur aan deze film gehad.

Een product van regisseur M. Night Shyamalan die we kennen van o.a. The Sixth Sense (1999), Signs (2002), Unbreakable (2000) en sinds 1 augustus jl. Trap (2024).

Een mooie 7 als waardering voor dit verhaal!

Het leven van zuster Cabrini werd met zoveel passie en liefde verteld. De regie en cinematografie is uitstekend. De acteurs zijn gewoon fantastisch. Goed gedaan Alejandro Gmez Monteverde en alle medewerkers. Ongelooflijk goed gemaakte film die je ogen opent voor de strijd van immigranten aan het einde van de 19e eeuw. Alle artiesten hebben uitstekend werk geleverd. De vriendelijkheid en het doorzettingsvermogen van Moeder Cabrini waren inspirerend.

Het verhaal was fascinerend, het acteerwerk was fantastisch en de cinematografie was uitstekend. De film en iedereen die erbij betrokken is, verdient het absoluut om Oscars te winnen voor deze geweldige film. Het acteerwerk, de cinematografie en de muziek geven allemaal een gevoel van authenticiteit aan de film. Het verhaal beweegt zich vlotjes voort en behoudt zeker de aandacht van de kijker, ondanks de bijna 139 minuten.
De weergave van de Italiaanse immigrantenervaring kent in onze huidige tijd veel parallellen. Moeder Cabrini was een baken van licht in die donkere tijden. We hebben ook nu dringend iemand zoals zij nodig.
Het uitgangspunt van de film – wat ga je doen als je wordt geconfronteerd met het lijden van je buren? – zal je nog lang na het afspelen van de aftiteling bijblijven.

Er zijn Engelse ondertitels tijdens sommige Italiaanstalige scènes, maar de lettergrootte en afdruk van de Nederlandse zijn gemakkelijk te zien. Cristiana Dell'Anna was overtuigend - heeft uitstekend werk geleverd! Zeer krachtige en geloofwaardige prestatie. Dat gezegd hebbende, dit was mijn tijd, aandacht en te veel popcorn waard. Het verhaal wordt verteld op een manier die onze menselijkheid laat zien.
Het laat ons de kracht van ÉÉN persoon zien en vooral iemand die er alles aan zal doen om ervoor te zorgen dat we het begrijpen en dat we niet vergeten.

Concluderend: "Cabrini" laat een prachtig verhaal zien en ieder personage maakte deel uit van dat verhaal. De afwezigheid van gebed of rozenkrans is mij nooit opgevallen, en ook niet als de paus een roker was – hoewel ik me kan voorstellen dat er wel een paar zijn geweest. Haar verhaal – het verhaal dat werd verteld was dat van een niet-aflatende focus; toewijding en weigering om zich te onderwerpen aan krachtige krachten in haar zoektocht om anderen te dienen.

Een fraaie 8 voor deze prachtige film!!

Het leven van zuster Cabrini wordt met zoveel passie en liefde verteld. De regie en cinematografie waren uitstekend. De acteurs waren gewoon fantastisch. Goed gedaan Alejandro Gmez Monteverde en al uw medewerkers. Ongelooflijk goed gemaakte film die je ogen opent voor de strijd van immigranten aan het einde van de 19e eeuw. Alle acteurs hebben uitstekend werk afgeleverd. De vriendelijkheid en het doorzettingsvermogen van Moeder Cabrini zijn inspirerend.

Ik wist niets over het onderwerp van deze film, het leek enigszins op een film die wij eerder zagen over de Ieren die ook naar de VS immigreerden (sorry, kan niet de titel vinden). Ook deze werden behoorlijk slecht behandeld door de al aanwezige bevolking.
"Cabrini" is fascinerend, het acteerwerk was fantastisch en de cinematografie was uitstekend. De film en iedereen die erbij betrokken is, verdient het absoluut om Oscars te winnen voor deze geweldige film. Het acteerwerk, de cinematografie en de muziek geven allemaal een gevoel van authenticiteit aan de film. Het verhaal beweegt zich voort, ondanks de bijna 139 minuten durende film. De weergave van de Italiaanse immigrantenervaring kent in onze huidige tijd veel parallellen. Moeder Cabrini was een baken van licht in die donkere tijden.
Men had dringend iemand zoals zij nodig.

Het uitgangspunt van de film – 'wat ga je doen als je wordt geconfronteerd met het lijden van je buren' – zal je nog lang na het afspelen van de aftiteling bijblijven. Er zijn nogal wat Engelse ondertitels tijdens sommige Italiaanstalige scènes, maar de lettergrootte en afdruk zijn gemakkelijk te zien. Cristiana Dell'Anna was overtuigend - heeft uitstekend werk geleverd! Zeer krachtige en geloofwaardige prestatie. Dat gezegd hebbende, dit was onze tijd en aandacht waard. Het verhaal wordt verteld op een manier die onze menselijkheid en onze onmenselijkheid bezig houdt. Het herinnert ons aan de kracht van ÉÉN en vooral aan iemand die er alles aan zal doen om ervoor te zorgen dat we het begrijpen en dat we het niet vergeten.

Concluderend: "Cabrini" heeft een prachtig verhaal en ieder personage maakt deel uit van dat verhaal. De afwezigheid van gebed of rozenkrans is mij nooit opgevallen en ook niet dat de paus een roker was – hoewel ik me kan voorstellen dat er wel een paar zijn geweest. Haar verhaal – het verhaal dat werd verteld was dat van een niet-aflatende focus; toewijding en weigering om zich te onderwerpen aan krachtige krachten in haar zoektocht om anderen te dienen.

Een fraaie 8+ voor deze prachtige film!

Deze serie ligt op de plank maar er is zo veel.....
Als je hier van houdt, ga deze dan vervolgens uit Amerika bekijken:
Shameless (2011–2021)

p.s. ligt ook op de kijkplank te wachten ;)

Deze serie ligt op de plank maar er is zo veel.....
Als je hier van houdt, ga deze uit Engeland vervolgens bekijken:
Shameless (2004–2013)

p.s. ligt ook op de kijkplank te wachten ;)

“CRAZY” is een film die je wel of niet begrijpt en waar je je mogelijk mee kunt identificeren.
In de jaren zestig en zeventig veranderden er veel dingen in Franstalig Canada, toen de alomtegenwoordige en enigszins onderdrukkende katholieke kerk terzijde werd geschoven; terwijl mensen van de vorige generatie verscheurd werden tussen een legitiem verlangen naar emancipatie en het resultaat van jarenlange religieuze hersenspoeling.

Oud en nieuw vermengden zich, waardoor een heterogeen mengsel ontstond dat voor iedereen verwarrend was. In deze film kun je dit het beste zien aan de verandering in de muziek: het begin van de jaren zestig speelde zich af in harmonie met de muziek van Patsy Cline en Charles Aznavour, die op het punt stond te worden verdrongen door de popmuziek ten gunste van de jonge generatie en vervolgens door de hardrock van de Rolling Stones, David Bowie en de psychedelische klanken van Pink Floyd, één van mijn favoriete bands sinds mijn tienerjaren.

Dit was een tijd waarin je soms nauwelijks contact kon maken met een oudere broer of zus voor begeleiding, de wereld veranderde gewoon te snel. Québec was altijd een mysterieus andere plaats, en zal dat misschien blijven, met een waarlijk Noord-Amerikaans karakter in waarden en houdingen, terwijl het de indruk had anders te zijn dan de rest van de wereld, uniek dus. Terwijl de VS worstelde met de oorlog in Vietnam, werd Canada volwassen, met een premier die de beroemde uitspraak deed dat de regering niets in slaapkamers te doen heeft (waardoor homoseksualiteit tussen instemmende volwassenen werd gedecriminaliseerd), toen de Expo‘67 letterlijk de wereld op bezoek bracht (De wereldtentoonstelling van 1967 werd gehouden in Montréal) maar toch nog onder de aanhoudende negatieve druk van religieuze groeperingen, met een overschot aan ‘verguldsel en zonde’.
Een tijd waarin velen onzeker waren over wie ze waren (en tot op zekere hoogte soms nog zijn), terwijl de wereld snel aan het veranderen was.

Zoals elk authentiek kunstwerk gaat “CRAZY” over wat de filmmaker te zeggen heeft, niet over wat het publiek wil horen en zien. De film zal je aanspreken, of niet. Als je tussen 1950 en 1969 in de buitenwijken van Québec bent geboren, dan klinkt het “oh, helemaal waar”. Als dat niet het geval is, mis je misschien gewoon het punt. Geen probleem, net zoals vogelzaad geen aantrekkelijk voedsel is voor een hond; ga dan verder. Deze film is universeel en tijdloos (daarom kan ik er geen 10 aan geven). Het is kostbaar voor mensen zoals ik omdat dit onze tijd was, onze wereld, hoe onvolmaakt deze ook was, kostbaar in onze herinnering. Zo was het werkelijk. We zijn verder gegaan, maar we herinneren ons het meeste nog.

In mijn ogen een prachtfilm, vandaar mijn ruime 8 voor de waardering.

3 december 2012, 00:22 uur
knusse stoel (is mijn nickname op MM) schreef:

Fantastische film, echt waar! (vonden wij)
Eén van de weinige die een 4 1/2* van ons krijgen.
Mijn vriendin had net als "jippie2010" hier beneden ook wat vragen bij de film omdat ze de tijdverschillen (1990 - 2007) en het materialiseren van het lichaam in de toekomst, terwijl het lichaam ook nog eens in de la lag niet geheel kon plaatsen. Ik persoonlijk ervaar dat als een gegeven en plaats daar dan ook geen vraagtekens bij.
En inderdaad er was ook een overeenkomst met "One flew over the Cuckoos nest", dus ook wel lachwekkende momenten. Gelukkig? een happy end voor allen!
en dan kan je na de film toch een tevreden gevoel hebben over deze geschiedenis.

Fantastisch!

Nu, ruim 12 jaar later laten we deze film toch 1 puntje dalen, hij is nog steeds goed, echt goed, maar die 9 is voor de echte "klappers" en daar valt hij toch net niet onder. Acteerspel van Brody houdt de film wel op eenzame hoogten!
Dus bij deze, een 8+.

Iedere film of serie heeft een aantal enthousiaste kijkers maar als deze vooral op 'Rotten Tomatoes" (12%) en ook IMDb (5,2) geen voldoende kan behalen weet ik vaak genoeg. Laat fijn passeren deze handel, er zijn genoeg goede producties waar ik anders niet aan toe kom!

Maar soms laat ik mij na het verhaal gelezen te hebben toch 'ompraten' en probeer het uit. En soms valt het beeldverhaal ook nog mee, dus is ook voor mij een beoordeling niet altijd de standaard waar ik het kijken aan verbind.

Je zou de andere 3 kunnen binnenhalen als pindakaas. ;)

Veel geschreeuw/geknal en weinig wol.
Een 5 en dan mogen ze in hun handjes knijpen want eigenlijk waardeer ik nog te hoog!
Slecht verhaal (herhaling van veel andere zelfde soort films) slecht geacteerd (chauffeur schiet b.v. door de voorruit op tegenstanders, terwijl deze kogelvrij is) en dat continue geschreeuw, daarmee wordt je ook niet in de film getrokken.

Grenzeloos Verraad is een intense en meeslepende film die de donkere kant van de Tweede Wereldoorlog belicht. De film is goed geacteerd, spannend en geeft stof tot nadenken. Een aanrader voor liefhebbers van oorlogsfilms en historische drama's.

Pluspunten:
Sterke acteerprestaties
Spannende plot
Goed beeld van de Tweede Wereldoorlog
Moedigt aan tot nadenken over moraliteit

En dan 2 minpunten eraf, Tempo is soms wat traag
Sommige personages zijn wat onderontwikkeld
en jouw waardering wordt dan een 3?

Wat Peter Nillesen en zijn team met "Grenzeloos verraad" deden, is iets buitengewoons. Gewoon met een budget van 300.000 euro, allemaal in giften en sponsoring van gemeenten en provincie Drenthe.
En als je met dat in gedachten naar de film kijkt, kun je alleen maar verrast zijn door wat ze gemaakt hebben. Dit is geen film met een groot budget of Hollywood-stijl.
Het is zoals General Manager Martin Ruttenberg van Dutch Filmworks zei: "Toen we de film zagen waren we erg onder de indruk van de preciesheid van de special effects en de scènes. De uniformen, de wapens, alles klopt. En we vielen helemaal achterover toen we hoorden met welk budget de film is gedraaid. Dat kan eigenlijk helemaal niet. Hier kan een oorlogsfilm met een veel groter budget jaloers op zijn."

Peter Nillesen speelt de rol van Ludwig Mengelberg, een Wehrmacht-officier die alles heeft gezien. Dood, vernietiging, de waanzin van de nazi's enzovoort. Op een dag krijgt hij de opdracht om naar Nederland te gaan. Een missie die hij nooit zal vergeten. En het is Peter die deze film draagt. Hij speelt het personage zo goed dat je in gedachten denkt dat hij er echt is.

De rol van Maarten Schoonma gespeeld door Dirk Gunther Mohr is goed uitgevoerd. De geobsedeerde SS-officier doet precies wat je van iemand in de Schutzstaffel (SS) verwacht. Je haat de man echt. Allard Geerlings speelt de rol van luitenant de Vries en is officier van de 'Prinses Irene Brigade'. Hij heeft een autoriteitsaura die je onmiddellijk respecteert.

"Grenzeloos verraad" zoomt in op Operatie 'Amherst'. De operatie die de weg vrijmaakte voor de 1e Canadese strijdkrachten. Poolse, Nederlandse en Canadese mannen gaven hun levens om het noorden te bevrijden. Het is iets dat andere films niet laten zien. Een welkom gefilmd stukje Nederlandse geschiedenis.

Een 7 als waardering!

P.s Nederlandse WOII-film 'Grenzeloos Verraad' verdwijnt 20 juli a.s. van Netflix.

Liet mij soms denken aan "Pippi Langkous", zelfde soort humor nu en dan.
Niet een vervelende film maar hier en daar toch wat kinderlijke humor aanwezig.

Een 6+.

Een harde film over het Irak-conflict van de grote Ken Loach en geschreven door zijn oude collega Paul Laverty, die vooral gaat over de rol van particuliere beveiligingsbedrijven (huurlingen die voor de verschillende westerse regeringen werken) en hun wetteloze acties daarbuiten. (Velen onder ons zullen de praktijken nog wel herinneren van b.v. het bedrijf Blackwater (nu Xe)) In een samenzweringsthriller met een heel reëel randje, die ook de druk laat zien op soldaten in het burgerleven om zich aan de normaliteit te conformeren bij het verlaten van een oorlogsgebied.

Door gebruik te maken van relatief onbekende acteurs met Mark Womack in de hoofdrol, John Bishop en Andrea Lowe in de hoofdrollen, worden hierin helaas ook een paar tekortkomingen getoond, aangezien er een paar scènes zijn die er echt niet al te overtuigend uitzien, naar mijn mening.
Dit is voor mij een heel reëel gevoelsfilm waarin ik Womack zie als een onrustige ex-SAS-soldaat die werkt als veiligheidssoldaat terwijl zijn beste vriend zich bij hem voegt in Irak voor het hoge loon.

We zien de relatie van Womack na de dood met Bishop's vriendin (hierbij zie je geweldig acteerwerk tussen Womack en Andrea Lowe). Wat vanaf het begin blijkt, is dat Womack geen vlucht maakte voor een baan vanwege een gevecht in Liverpool en dat Bishop werd vermoord op een manier die Womack verdacht lijkt.

Vanaf hier krijg je een geweldige thriller in de 'who dun-nit'-stijl die dat niet doet. Het is in sommige scènes in de omgang met de schuldige partijen niet de moeite waard, maar ook een goede boodschap en inzicht in wat er gaande was in Irak en Afghanistan met de opkomst van particuliere legers die werkten voor verschillende bedrijven die banden hadden met onze regeringen en ook enkele van de wreedheden die regelmatig plaatsvonden en onder het tapijt werden geveegd.

De film behaalt niet het niveau van The Wind That Shakes the Barley (2006) of My Name Is Joe (1998) maar het is toch een vermakelijke thriller met een goede verhaal.

Een prima film, vandaar onze 7 als waardering!

Ben nu in seizoen 5 beland bij de 5e aflevering. Nu voor mij een van de betere series van de afgelopen jaren en zit mij al af te vragen wat ik s' avonds moet doen als seizoen 6 achter de rug is.
Dat duurt nog 12 afleveringen, dus een weekje?

Tot nu toe een dikke 9 als waardering!!

Naar aanleiding van deze recensie zijn wij van plan om deze film te gaan zien. Normaal kijken we weinig naar Nederlandse films en series maar deze recensie en de trailer gaven de aanzet om "Invasie" een kans te geven. Zelf ben ik wel een liefhebber van oorlogsfilms en deze is na De slag om de Schelde (2020) weer eentje van Nederlandse bodem die we willen zien.

Haal je hart op voor deze nieuwe release, want de film "Ordinary Angels" levert een achtbaan aan scènes op die zeker je diepste emoties zullen losmaken. Deze mooi gemaakte film biedt zo'n mix van hoogtepunten en dieptepunten, bijna op een zo'n magische manier, dat hij zeker zijn weg heeft gevonden naar mijn favoriete films aller tijden. Kijkers met gevoelige snaren worden echt verwend met dit meesterwerk!

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, neemt "Ordinary Angels" ons mee op een reis naar een klein stadje in Kentucky waar een gedurfde maar emotioneel worstelende kapster, Sharon Stevens (Hilary Swank), betekenis aan haar leven geeft, door een door tragedie getroffen familie te helpen, die volslagen vreemden voor haar zijn. Met het recente verlies van zijn vrouw wordt Ed Schmitt (Alan Ritchson) opnieuw geconfronteerd met tegenslag wanneer zijn jongste dochter een levensreddende levertransplantatie moet ondergaan om haar ziekte te overleven. Met stijgende medische rekeningen en andere kosten die de familie Schmitt niet kan betalen, lijkt het redden van het leven van zijn dochter een einde bereikt te hebben, totdat Sharon er alles aan doet om dit mogelijk te maken. Met dit doel brengt deze ‘gewone engel’ haar gemeenschap samen in deze vrijwel onmogelijke missie.

Er is zoveel leuks aan deze film! De cast, met zowel de hoofdrolspelers als de ondersteunende acteurs, is gelijk aan dynamiet en past absoluut perfect bij hun rollen. Hoewel sommige scènes bitter droevig zijn en een doos tissues binnen handbereik vereisen, vond ik andere scènes komisch, wat een geweldige balans bood en enige tijd voor de tranen om op te drogen!
Ik was van begin tot eind volledig in de film, omdat elke scène iets zo unieks oplevert en een scala aan emoties teweegbrengt. Een dikke duim omhoog voor schrijvers Kelly Fremon Craig en Meg Tilly maar ook voor regisseur Jon Gunn, voor deze krachtige, actuele film die een waar geschenk is in een zo verdeelde wereld. "Ordinary Angels" herinnert ons eraan dat we verder moeten kijken dan onze tekortkomingen en elkaar moeten waarderen, wat ik zeker kan waarderen! Deze film is de perfecte familiefilm waar ik iedere kijker over de hele wereld aanmoedig om te kijken!

Van ons een waardering van een fraaie 8+.

"Bodkin", een nieuwe duistere serie die goed scoort vanuit critici en de harten van de kijkers weet te veroveren! Kijk, daar hebben ze ons ook bij de lurven met dit taalgebruik. We zijn DOL op "duister en goed scorend"!!

BEDANKT voor de tip!