Reacties

Deze film is het verhaal van undercover FBI-agent Joseph D. Pistone.
Hij doet zich voor als een juwelendief genaamd Donnie Brasco en wint het vertrouwen van Lefty Ruggiero, een huurmoordenaar die voor een van de New Yorkse maffiafamilies werkt. De twee worden geleidelijk vrienden en Lefty legt hem de wegen van de mafia uit en het duurt niet lang voordat Pistone omgaat met leiders van de familie. Terwijl dit aan de hand is, begint Lefty zich verbitterd te voelen omdat zijn loyaliteit aan de familie niet wordt beloond en anderen vóór hem worden gepromoveerd.
Het undercoverwerk bedreigt het huwelijk van Pistone en zijn superieuren zijn bang dat hij zijn veronderstelde persoonlijkheid wordt. Het is i.p.v. de vermoede 3 maanden op een bepaald moment 3 jaar geworden en zijn vrouw begint er genoeg van te krijgen.

Zelf heb ik echt genoten van deze film, hoewel het ogenschijnlijk gaat over een undercoveroperatie tegen de maffia, is het net zo goed een karakter gedreven film over Pistone's oprechte vriendschap met Lefty, een vriendschap waarbij laatstgenoemde wordt gedood als de ware identiteit van Pistone wordt onthuld.
De scènes waarin ze gewoon praten zijn een genot, Al Pacino en Johnny Depp hebben een goede chemie als respectievelijk Lefty en Pistone. Ook de rest van de cast is solide. De film gaat niet dieper in op het geweld van de maffia maar schuwt het ook niet, vooral in een scène waarin de ene groep gangsters door een andere wordt weggevaagd.
Het verhaal is aangrijpend en verteld op een manier die de gangsters sympathiek maakt, ook al worden hun misdaden niet vergoelijkt. Het verheerlijkt zeker niet de levens van de gangsters, ze hebben moeite om het geld te verdienen waar hun leiders om vragen en lijken het zelden naar hun zin te hebben.

Een fraaie 8 als waardering!

tentakel pomp?
Of is het geen Spaans? ;)

De goed opgezette en vaak behoorlijk mooie Planet of the Apes prequel-trilogie heeft nu een vierde deel, namelijk “Kingdom of the Planet of the Apes”. Onnodig te zeggen dat ik er het nut niet van inzag; Nu ik het gezien heb, denk ik er ongeveer hetzelfde over, ook al waardeer ik de poging om het gewicht en het geduld van de films van Matt Reeves na te bootsen - evenals hun baanbrekende VFX-werk.

Er zijn echter bepaalde degradaties. In plaats van de iconische mocap-optredens van Andy Serkis als Caesar de aap, trakteert de nieuwe film ons op betrekkelijk slimme apen. In plaats van erop te vertrouwen dat het publiek aandacht kan besteden aan een film die grotendeels stil is en afhankelijk is van gebarentaal (een deel van de reden waarom War for the Planet of the Apes (2017) uit 2017 mijn favoriet van het stel was), praten de apen in deze film als een waterval.
Dus eigenlijk zijn we op dit punt in de tijdlijn dichter bij de toekomst die Charlton Heston zag in de originele Planet of the Apes (1968) waarvan hij natuurlijk eerst dacht dat het een buitenaardse planeet was in zijn eigen tijd voordat hij de waarheid leerde kennen.

Aan het begin van de film hebben apen de controle over de aarde vrijwel overgenomen. De menselijke kolonies die we in de vorige film zagen, zijn weggevaagd en de weinige mensen die er nog over zijn, zijn voor het grootste deel verwilderd. Een uitzondering is het personage van William H. Macy, Trevathan, die de wrede aapleider Proximus Caesar van de oude wereld onderwijst.

Een andere belangrijke speler is Mae, een mens die bevriend raakt met onze held, een jonge aapkrijger genaamd Noa. Ook Mae kan prima communiceren wat een vriendelijke, deskundige orang-oetan doet schrikken in een van de grappigere scènes. Noa's dierbaren zijn meegenomen; Mae, of 'Nova' zoals ze wordt genoemd, weet waar ze heen zijn gevoerd.

De film heeft aanzienlijk betere actiescènes dan veel andere blockbusters en slaagt erin om deze scènes van CGI-dieren die ermee bezig zijn realistischer, zwaarder en tastbaarder te laten lijken dan veel moderne actiescènes waarin echte mensen voorkomen. (Ze dweilen ook de vloer aan met recente actiescènes die vooral een stortvloed aan CGI-creaties met zich meebrengen - zie de verbazingwekkend zielloze Transformers: Rise of the Beasts (2023) (die ik toen nog een kleine 7 gaf?) van vorig jaar. En nu we het over de CGI hebben, is de animatie van de dieren nog steeds is behoorlijk verbazingwekkend om naar te kijken, ook al zijn we eraan gewend geraakt dat computers realistische filmapen produceren.
Het ziet er nog steeds niet voor 100% echt uit om deze ogenschijnlijk echte dieren te zien spreken met menselijke mondbewegingen - toch heb ik het gevoel dat hun gezichtsuitdrukkingen en emotionele subtiliteiten indrukwekkender zijn dan in de voorgaande films.

Kortom, het is een redelijk vermakelijke blockbuster. Toch kan ik me niet voorstellen dat we ons er over 5 jaar nog iets van zullen herinneren, net zo goed als de cruciale momenten uit de oudere films. Matt Reeves gaf ons een stom meisje dat een band had met een gorilla over de schoonheid van de natuur, gedistilleerd in een enkele boombloesem. Matt Reeves gaf ons de verlammende scène uit de eerste film in de trilogie waarin Caesar voor het eerst spreekt.
Niets hier is op dat niveau maar ik zeg: kijk toch eens.

Een kleine 7.

"Hoewel de serie na twee delen werd gecanceld"
Klein foutje, het zijn twee seizoenen.

En jammer eigenlijk voor een serie die zo goed ontvangen werd en uiteindelijk met een 7,8 door ruim 116.000 kijkers beloond werd.
En dat kan je verveelvoudigen want veel kijkers delen hun waardering niet op film- en seriesites.

Vreemd dat Netflix zo'n juweeltje liet stoppen.

Fijne en prima onderbouwde recensie waarvoor DANK!

Helemaal mee eens, ontbreken empathische gevoelens tegenwoordig?
Het lijkt erop dat iedereen gewoon zijn eigen zaakjes belangrijker vindt dan enigszins rekening te willen houden met een ander!
Dit soort vlagvertoon, zelfs voor een film, werkt op mij al als een rode lap op een stier en al helemaal op 4 en/of 5 mei!!
Inderdaad Rensini, 10-0!

"De wet kent de straten niet".
Maar dat betekent niet dat het mogelijk laten vervagen van de grenzen van de wet, noodzakelijkerwijs een goede zaak is. Veel wetsfunctionarissen hadden tijdens de release van "Prince of the City" kritiek op deze film en vonden dat deze de corrupte politie verheerlijkte en de aanklagers belasterde die hun best deden om criminelen te veroordelen.

Dat is dus niet wat de film doet in mijn ogen! Het verhaal is volgens mij niet zwart-wit.
Ja, het verhaal verdeelt de personages in twee kanten, en ja ze worstelen allemaal om een ​​concrete ideologie te handhaven binnen het grijze gebied dat de wet is en het goede en het kwade dat het vertegenwoordigt.

De rode draad van de film is dat Danny Ciello niet zal informeren over zijn partners. Buiten zijn vrouw en kinderen, die hen kennen als ooms, zijn zij de enige mensen die om hem geven. Hij zal de deal sluiten om te praten over de betrokkenheid van verdovende middelen bij de corrupte activiteiten van andere agenten, maar niet van zijn dierbare en impliciet loyale vrienden. Terwijl we deze film bekijken, gaat het over narcotica en misdaad in New York City, maar Regisseur Sidney Lumet wil dat de onderbouwing net zo zichtbaar is: 'hoe je in een corrupte wereld niet rechtdoor kunt gaan zonder de zo gekoesterde bruggen in brand te steken'.

Lumet raakt de kern van de oorlog tegen drugs. We zien hoe het een totale mislukking is, was en zal blijven. Verslaafden zijn afhankelijk van de drugs. De politie is afhankelijk van de voortzetting van de handel om hun status en zo niet hun status, hun fundamentele levensomstandigheden te handhaven. Ze weten dat als verslaafden met hen willen samenwerken, ze hun drugs nodig hebben. Ze weten dat als de rechtbanken met hen willen samenwerken, drugs in beslag moeten worden genomen en er verantwoording over moet worden afgelegd. Ze weten waarom ze politieagent zijn geworden, maar ze weten ook beter dan wie dan ook aan hun theoretische kant van de wet hoe ellendig het leven is voor een junkie. Dit is een eenzame, gevaarlijke en ondankbare dichotomie van een 24-7 baan die nooit af is en als ze een beetje drugsgeld willen afromen, is dat hun manier om het de moeite waard te laten voelen.

Omdat Danny Ciello, gebaseerd op de New Yorkse agent Bob Leuci, die meewerkte aan een onderzoek naar interne zaken uit 1971, zo'n veeleisende en slopende rol speelt, bijna altijd op het scherm in stressvolle, vermoeiende en emotionele situaties, heb ik een groot deel van de film besteed aan problemen met de casting van Treat Williams. Hij had destijds geen naam en dat is wat Lumet wilde, maar er is iets ongerijmd theatraals aan Williams dat inconsistent is met de rest van de acteurs. Toch overtuigt hij ons er in de tweede helft van de film wel van dat hij door zijn baan, zijn getuigenis en het onlosmakelijke lot van de twee in duigen valt dat hij uiteindelijk geen andere keus zal hebben dan zijn vrienden te verraden.

"Prince of the City" is een misdaadfilm over drugshandel, politie en wetshandhaving, die zich afspeelt in New York, en Lumet legt de ruige straten van New York van de jaren zeventig vast die hij samenvatte in Serpico (1973) en Dog Day Afternoon (1975), alsof dat tijdperk nooit was weggeweest. Maar het is helemaal geen gewelddadige film. Er zijn veel personages, waarvan we vrijwel geen enkele echt leren kennen buiten hun juridische en morele standpunten in het verhaal. Er is een latere scène waarin een bijeenkomst van aanklagers debatteert over de vraag of een beschuldiging van meineed al dan niet gerechtvaardigd is. De ethische kwesties ervan zijn voor ons effectief en hartstochtelijk, maar het vonnis is een toss in het politieke klimaat. De film beantwoordt geen van de grijze vragen die worden gesteld.
Het laat alleen maar mogelijke scenario’s zien.

Mijn waardering is een 7+.

Hoewel de vorige editie ook mainstream is, is deze film meer publieksvriendelijk, grenzend aan het actie-komediegenre. Het thriller-element is meer ontwikkeld en Harry is een bekend personage waarbij het scenario geen tijd hoeft te verspillen aan het opnieuw introduceren van hem.

Terwijl Harry (Clint Eastwood) nog steeds zijn reputatie hanteert als een onconventionele, vrolijke agent (die zelden lacht), overspoelt een nieuwe vorm van terreur de stad waar criminelen worden neergeschoten door onbekende moordenaars. Harry wordt 'onderdrukt' door zijn luitenant Briggs (Hal Holbrook) en hij krijgt een nieuwe partner Early Smith (Felton Perry) toegewezen.

Dit is veel spannender terwijl de film mysterieus en krachtig is. Eastwood gaat een stap verder dan zijn oorspronkelijke optreden door een subtiel komisch element aan zijn personage toe te voegen maar overschrijdt soms de ruimte, neem bijvoorbeeld het kapingsdrama.

Het scenario zit boordevol wendingen, waardoor het luchtig wordt en ook de rest van de personages een passende prestatie neerzetten, behalve Hal Holbrook die zijn toevlucht neemt tot een karikatuur. Hoewel de climax qua schrijfperspectief behoorlijk onthullend is, zijn de actiescènes en de daadwerkelijke implementatie bij het onthullen van de plot middelmatig. Er worden veel meer personages geïntroduceerd vergeleken met de eerste film en zijn romantische interesse komt en vertrekt zonder e eigenlijk ooit aan toe te komen.

Een 7 voor de waardering van deze Eastwood film!

Veel films over grote overvallen, volgen de planning van het evenement, de overval zelf zorgt voor de climax.
Maar de overval op de 'Brinks Mat' (de grootste gouddiefstal ooit in Groot-Brittannië) was niet goed gepland, in plaats daarvan had een groep kleine criminelen geluk omdat ze op een kleinere buit mikten.
Niettemin slaagden zij erin het grootste deel van hun onrechtmatig verkregen winsten wit te wassen maar uiteindelijk heeft de politie veel van de betrokkenen opgespoord.

'The Gold', een gefictionaliseerde weergave van deze gebeurtenissen, begint dus op een rustige manier, de misdaad vindt al vanaf het begin plaats. Maar naarmate het drama voortduurt, wordt het steeds aangrijpender, naarmate we de motivaties en het karakter van de betrokkenen gaan begrijpen; en het wordt ook duidelijk dat dit voor velen niet alleen een spel is, maar letterlijk een kwestie van leven en dood. Het verhaal is enigszins gestileerd, maar nooit geheel ongeloofwaardig, tegen het einde vond ik het jammer dat de serie eindigde.
Waarschijnlijk, lettende op het einde van seizoen 1, volgt er een tweede seizoen!

Het acteerwerk is goed zoals vaak in Britse series en Hugh Bonnevillle is prima als de ploeterende, maar fatsoenlijke politieman die het onderzoek leidt.
Mocht je in de verleiding komen om de schurken te verheerlijken, dan is het de moeite waard om op te merken dat Kenneth Noye, die na zijn veroordeling werd vrijgelaten, later een man vermoordde bij een verkeersongeval.

Een ruime 7!

Ik heb ongeveer nu de ene helft gezien en wordt ziek van onze Poolse "vrienden" en Wit Russische "vijanden"!
Ik stop met kijken voor een paar dagen, dit is zo mensonterend!

Eén van de allerbeste films van Martin Scorsese? Niet helemaal, als fan van Goodfellas (1990), Raging Bull (1980) en Taxi Driver (1976).
Eén van Scorsese's beste films van de afgelopen jaren? Naar persoonlijke mening is dat wel zo, maar vanwege het uitdagende karakter zal 'Silence' niet alle smaakpapillen aanspreken.

Met ruim drie uur is 'Silence' iets te lang en het langzame tempo kan voor sommigen een uitdaging zijn. Lange lengtes zijn meestal geen probleem in films, vooral als een film voortdurend meeslepend genoeg is om dit te rechtvaardigen, en langzaam tempo is ook niet nodig, terwijl daar vaker wel dan niet een reden voor is.

Het was duidelijk dat het soms langzame tempo opzettelijk was en dat het helemaal geen probleem is, vanwege hoe goed 'Silence' gemaakt is en wat het doet met het verhaal. Ik vind persoonlijk echter dat een paar van de eerste delen van de film ingekort of aangescherpt hadden kunnen worden, omdat er een paar slepende, doelloze stukken zijn die ook nogal aan de repetitieve kant zijn, de punten die 'Silence' maakt zijn heel duidelijk gemaakt maar op deze paar plekken was het alsof hij soms niet helemaal wist hoe of wanneer hij moest stoppen.
Aan de andere kant is 'Silence' visueel verbluffend. Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe prachtig de cinematografie is. De sombere en meedogenloze landschappen doen denken aan het onderwerp en de wrede sfeer. De regie van Scorsese is voorbeeldig, keihard maar soms ook opmerkelijk ingetogen. De muziek zit eveneens lekker in het gehoor en voelt niet zwaar aan.

Het script is duidelijk met veel aandacht en bedoeling geschreven en roept sterke emoties op, hoewel het hier en daar een beetje herhalend is. Het verhaal is eenvoudigweg meeslepend en levert beelden op die keihard zijn, met volledige impact en met complexe thema's die uitgebreid worden verkend met brute kracht maar wel op een ingetogen manier. Het einde is verwoestend en de scènes van Liam Neeson, die een integraal onderdeel zijn van de film, laten het verhaal het meest geconcentreerd zien.
Het acteerwerk is uitzonderlijk, geholpen door sterke teksten en scherp getekende karakters. Andrew Garfield is ingetogen maar nog steeds schitterend, terwijl Adam Driver krachtig humeurig is. Liam Neeson is in onverschrokken vorm en geeft misschien wel zijn beste optreden sinds 'Kinsey'. Issei Ogata is buitengewoon schaduwrijk, en Yōsuke Kubozuka had eerlijk gezegd geen heerlijk sap meer naar Kichijiro kunnen brengen, zelfs als het geprobeerd werd.

Kortom, meeslepende film, eentje om te ervaren en mee te leven zonder ooit te vergeten, met een iets kortere lengte en een beetje bijsnijden zou het een meesterwerk zijn geweest.

Een ruime 7!

Hoe ver ben jij bereid te gaan in het verwezenlijken van jouw ambities?
Zou jij bereid zijn grote offers te brengen?
Wil je omgang met duistere wezens?
Verkoop je ziel?

Deze vragen behoren tot de ingrediënten die naar boven komen drijven in de vorig jaar (2023) uitgekomen huiveringwekkende horror van het schrijvers-regisseursduo Cameron en Colin Cairnes. Dit verhaal in documentaire stijl presenteert de zogenaamd verloren gegane opname (compleet met naar verluidt nooit eerder vertoonde found-footage) van een 'late night talkshow' uit de jaren 70, gepresenteerd door de cabaretier/tv-persoonlijkheid Jack Delroy (David Dastmalchian), wiens doel het is om Johnny Carsons eminent populaire show in kijkcijfers te onttronen.
Delroy's 'Night Owls'-uitzending is bescheiden succesvol maar hij slaagt er nooit in om de kijkcijfer race 's avonds laat te winnen, dus zoekt hij wanhopig naar manieren om zijn programma over die top te duwen.

Wanneer hij besluit een Halloween-show te organiseren met een reeks occulte/paranormale gasten - inspelend op een groeiende trend in die tijd - denkt hij dat hij de formule heeft gevonden om zijn doel te bereiken. Maar naarmate de show vordert, groeit alles boven zijn hoofd en de gebeurtenissen beginnen al snel uit de hand te lopen.
Kijkers zowel op als buiten het scherm worden in spanning gehouden met een goed geïntegreerde mix van humor en onverwacht griezelige momenten waarbij een zelfingenomen paranormaal medium (Fayssal Bazzi) betrokken is, een egoïstische goochelaar die ontmaskerd is (Ian Bliss) en een uit een sekte bevrijde tiener (Ingrid Torelli) met haar psycholoog-verzorger/surrogaatouder (Laura Gordon).

Terwijl de gebeurtenissen volledig uit de hand lopen en verslechteren, probeert Jack de show bij elkaar te houden met de hulp van zijn producer (Josh Quong Tart) en zijn hulpje (Rhys Auteri). Maar naarmate de inzet steeds hoger wordt, wordt die taak steeds moeilijker, vooral wanneer bovennatuurlijke invloeden zich in de studio beginnen te manifesteren en zowel de uitzending als de vervulling van de lang gekoesterde droom van de presentator bedreigen.

Hoewel af en toe problemen met het tempo, een periodiek onsamenhangend verhaal en een ietwat overdreven slotact de soepelheid van het verhaal in de weg kunnen staan, worden deze tekortkomingen voldoende gecompenseerd door het voortreffelijke productieontwerp van deze film, het slimme schrijfwerk en de goede uitvoeringen, met name die van de hoofdpersoon.
En dit alles wordt allemaal geserveerd met veel gelach en een nette moraal van het verhaal.

Toegegeven, "Late Night with the Devil" zou waarschijnlijk beter hebben gefunctioneerd als een Halloween-release dan als lentefilm maar dat doet niets af aan de amusementswaarde van deze inspirerende productie.

Een mooie 7.

Ben van plan om deze week met deze serie te starten.
Omdat ik de trailer graag van tevoren even bekijk en de kijker reactie(s) ben ik op zoek gegaan naar de trailer en deze is hier verdwenen. Bij deze en hopelijk over enkele weken mijn reactie op de serie.
Trailerlink:
https://www.youtube.com/watch?v=h9_7kF-ctEo

"Fighter" levert een spannende filmische ervaring op met zijn indrukwekkende actiescènes in de lucht, waardoor het een welverdiende plek op het grote scherm verdient. De CGI, VFX en technische aspecten zijn zorgvuldig ontworpen, waardoor het realisme van de adrenaline-pompende scènes wordt vergroot.
Dit is soms ook nodig omdat men goed naar de westerse films heeft gekeken in dit genre waar gebeurtenissen in voorkomen die een lapje nemen met de werkelijkheid.

Hrithik Roshan staat centraal en domineert de film met zijn charismatische optreden. De ondersteunende cast, met onder meer Deepika Padukone en Anil Kapoor, krijgt echter daardoor beperkte kansen om te schitteren.

De muziek van de film valt op, met prachtige beats die de actie met een hoog octaangehalte aanvullen.
Aan de andere kant schieten de dialogen tekort, klinken ze goedkoop en staan ​​ze los van de geportretteerde personages.

Helaas komt het verhaal niet overeen met de algemene kwaliteit van de film. Het leunt op een clichématig jingoistic verhaal, dat draait om Indische/Pakistaanse en Hindoeïstische/islamitische karakters die al heel lang met elkaar botsen om Jammu en Kasjmir en laat het publiek uiteindelijk achter met een enigszins teleurstellende verhaallijn.

Ondanks zijn tekortkomingen is "Fighter" een waardevol eenmalig bioscoopfilm, dat een 7 scoort vanwege de aangrijpende actie en filmische elementen.

Fries, Engels, Nederlands, Duits, Noors e.d. zijn Germaanse talen. Dus wel verwant aan elkaar voor zover ik weet. Dus het Schots zal er ook wel bij behoren als een vorm van de Engelse taal.

https://friesetaal.org/Fries
https://nl.wikipedia.org/wiki/Germaanse_talen

Inmiddels is er 1 stem bij Moviemeter bij gekomen, 11 en op IMDb 20 stemmers.
Voor het geval je de film even van tevoren op trailer wilt zien:

https://www.youtube.com/results?search_query=Dostavit+lyuboy+tsenoy

Bovenstaand verhaaltje staan we nog volledig achter.
Het is en blijft voor ons een topfilm en de waardering laten we mooi op de 9 hangen!

En wie ons een beetje kent weet dat wij dit niet vaak gebruiken, waarderingen boven de 8!

Deze prachtige oorlogsserie volgt de avonturen van Amerikaanse bommenwerperpiloten die gestationeerd zijn in Engeland. De serie is geproduceerd door Steven Spielberg en Tom Hanks, die eerder samenwerkten aan de succesvolle serie "Band of Brothers".

De cast van "Masters of the Air" bestaat uit getalenteerde acteurs zoals Austin Butler, Anthony Boyle en Nate Corddry, die elk overtuigende en diepgaande personages neerzetten. De serie schuwt niet om de gruwelijkheden van oorlog te tonen en laat zien hoe de piloten niet alleen fysiek, maar ook mentaal getekend worden door hun ervaringen in het heetst van de strijd.

Wat deze serie echt onderscheidt, is de ongelooflijke aandacht voor detail en de verbluffende productiewaarde. De vliegscènes zijn adembenemend en de sets zijn zo realistisch dat je het gevoel hebt echt in de cockpit van een B-17 bommenwerper te zitten. De historische accuraatheid van de serie is ook bewonderenswaardig, waardoor kijkers een goed beeld krijgen van hoe het eraan toeging tijdens de luchtoorlog boven Europa.

Naast de spectaculaire actiescènes en het visuele spektakel, weet "Masters of the Air" ook op emotioneel niveau te raken. De verhalen van de piloten, de angst en moed die ze voelen en de hechte banden die ze met elkaar smeden, zorgen ervoor dat je als kijker intens meeleeft met hun lotgevallen.

Kortom, "Masters of the Air" is een meesterwerk dat niet alleen liefhebbers van oorlogsfilms zal aanspreken, maar ook een breder publiek zal weten te boeien. Het is een eerbetoon aan de moed en opofferingen van de mannen die vochten in de luchtoorlog en een herinnering aan de grimmige realiteit van oorlog. Deze serie zal nog lang nazinderen bij de kijkers en zal ongetwijfeld een belangrijke plaats innemen in het canon van de seriegeschiedenis.

Een fraaie 8+.

Deze korte film (09.37u) is gemaakt door regisseur Hashem Al-Ghaili en is een aangrijpende en indrukwekkende korte film die op meesterlijke wijze het verhaal vertelt van de verschrikkelijke gebeurtenissen die zich afspeelden in Hiroshima tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De film weet op een ingetogen en respectvolle manier de impact van de atoombom op de inwoners van de stad te tonen, met prachtige beelden en een krachtige boodschap. De acteerprestaties zijn sterk en weten de emoties van de kijkers diep te raken.
"Hiroshima" is een absolute aanrader die je niet onberoerd zal laten en die nog lang nazindert in je gedachten.

Wil je deze ook graag zien?
https://www.youtube.com/watch?v=PfNL1I1KdjQ

Een 8!

"Divergent" is een sciencefiction-actiefilm uit 2014, gebaseerd op de gelijknamige roman van Veronica Roth. De film speelt zich af in een dystopische toekomstige samenleving waarin mensen zijn verdeeld in vijf verschillende facties op basis van hun karaktertrekken: "Oprechtheid, Zelfverloochening, Onverschrokkenheid, Vriendschap en Eruditie". De hoofdrolspeler, Tris Prior, ontdekt dat ze een Divergent is, wat betekent dat ze eigenschappen van meerdere facties in zich heeft en niet in een hokje past.

De film wordt gedreven door het sterke acteerwerk van Shailene Woodley in de rol van Tris. Ze weet de complexiteit en kwetsbaarheid van het personage op indrukwekkende wijze te portretteren en zorgt ervoor dat de kijker met haar meeleeft. Ook Theo James, die de rol van Four vertolkt, levert een overtuigende prestatie als de stoere, maar gevoelige mentor van Tris.

De actiescènes in de film zijn goed gechoreografeerd en houden de kijker vaak op het puntje van de stoel. De visuele effecten zijn overtuigend en tillen de wereld van de film naar een hoger niveau. De soundtrack, met onder andere nummers van Ellie Goulding en Imagine Dragons, draagt bij aan de spanning en energie van de film.

Hoewel "Divergent" een spannende en meeslepende actiefilm is, laat de film op sommige vlakken te wensen over. De wereldopbouw is niet altijd even consistent en sommige personages blijven oppervlakkig en onderontwikkeld. Daarnaast volgt de plot soms te veel de bekende formule van het dystopische young adult-genre en is de film niet altijd even origineel.

Al met al is "Divergent" een vermakelijke en boeiende film die fans van het genre zeker zal aanspreken. Met zijn sterke hoofdrolspelers, indrukwekkende actiescènes en visuele pracht weet de film de kijker te amuseren en te intrigeren. Hoewel de film niet zonder gebreken is, is het zeker de moeite waard om te kijken voor liefhebbers van dystopische sciencefiction en avontuurlijke actiefilms."

Net als de rest van het triootje geef ik deze een mooie 7 met een +.

Deze film is een spannende en meeslepende actiefilm uit 2015 die een mooi (en vind ik iets beter) vervolg is https://www.filmvandaag.nl/film/88456-. De film neemt ons mee terug naar de dystopische wereld waarin mensen verdeeld zijn in vijf verschillende facties op basis van hun persoonlijkheid.

In deze film volgen we het verhaal van Tris, gespeeld door Shailene Woodley, die op de vlucht is voor de factieleiders. Ze staat voor moeilijke keuzes en moet vechten om te overleven in een wereld die steeds gevaarlijker wordt. De actiescènes zijn spectaculair en de special effects zijn indrukwekkend.
De cast levert sterke acteerprestaties, vooral Woodley die opnieuw schittert in haar rol als de moedige en sterke Tris. Ook de chemie tussen haar en haar tegenspeler Theo James is voelbaar en draagt bij aan de emotionele impact van de film.

De film is een krachtig vervolg op "Divergent" en zit vol met actie, avontuur en spanning. Het verhaal is boeiend en houdt de kijker geboeid tot het einde. Voor liefhebbers van dystopische films is deze film zeer zeker een aanrader.

(Dom, dommer en domst), ik begon met de laatste van het drietal films maar gelukkig was het te volgen.
Net als de rest van de films geef ik ook deze een mooie 7++!

"The Dream Team" uit 1989 is een komedie die draait om vier psychiatrische patiënten die per ongeluk betrokken raken bij een criminele samenzwering. De film is een mix van humor, actie en spanning en weet op een vermakelijke manier deze elementen te combineren.

Het acteerwerk in "The Dream Team" is sterk, met name van de hoofdrolspelers Michael Keaton, Christopher Lloyd, Peter Boyle en Stephen Furst. Ze hebben allemaal hun eigen gekke en excentrieke persoonlijkheden, dat zorgt voor komische en ontroerende momenten. De chemie tussen de acteurs is duidelijk voelbaar en draagt bij aan de algehele sfeer van de film.

De plot van de film is origineel en verfrissend en hoewel het misschien allemaal wat voorspelbaar is, blijft het toch boeien tot het einde. De regisseur Howard Zieff weet de kijker(s) op het puntje van de stoel te houden met snelle actiescènes en grappige dialogen.
Al met al is "The Dream Team" een vermakelijke en luchtige film die perfect is voor een avondje ontspanning.
De combinatie van humor, actie en een vleugje drama zorgt ervoor dat deze film een echte aanrader is voor liefhebbers van komedies.

Kleine opmerking: Christopher Lloyd was voor ons de topper in de film en waarschijnlijk ken je hem wel uit de film One Flew Over the Cuckoo's Nest (1975)

Waardering?
Unaniem een 7+ bij ons!

"Allegiant" is het derde deel van de Divergent-serie en volgt de avonturen van Tris en Four nadat zij de muur van Chicago hebben verlaten. De film zit vol actie en spanning maar mist de diepgang en karakterontwikkeling van zijn voorgangers. Het plot voelt soms geforceerd aan en er zijn bepaalde twisten die niet goed uit de verf komen. Desondanks weten de hoofdrolspelers, Shailene Woodley en Theo James, de film goed te dragen met hun redelijk sterke performances. "Allegiant" is een vermakelijke film voor fans van het genre maar is niet zo goed ontvangen door critici als de eerste twee films die hieraan vooraf gingen.

Jammer genoeg is er na "Allegiant" geen afsluitende film gemaakt. En dan na te gaan dat er ruim 80 miljoen dollar aan deze films is besteed op basis van verwachtingen! Men zag het succes van de film The Hunger Games (2012) en hadden meer inkomsten van het filmpubliek verwacht, dat viel tegen!

Helaas ben ik met het "einde" begonnen maar zal vandaag en morgen de eerste twee films van deze saga bekijken.
Divergent (2014)
Insurgent (2015)

Mijn waardering voor "Allegiant" is een kleine 7.

Inderdaad spat de chemie tussen de hoofdpersonen van het scherm af tijdens de film en ik ben dan ook verrassend getroffen door deze film. Mijn verwachtingen waren al hoog en deze werden meer dan waar gemaakt.

Een storend iets was constant aanwezig in de film en dat waren de flesjes sterke drank!
Iemand die op 17-jarige leeftijd al zo veel drinkt kan volgens mij niet zo functioneren als deze Sutter deed.
S 'ochtends vroeg uit de veren en vrijwel geen kater?
Denk niet als je jong bent, dat het gedrag van Sutter door een gemiddelde tiener kan worden gekopieerd zonder gevolgen.

Verder een leuke film en mijn beloning zou zonder zoveel drank een ruime 7 zou zijn maar door het verkeerd neerzetten van de alcohol en de problematiek die ik niet in de film zie, haal ik hier een ruime punt af!

Dus een 6!

Stel je voor: "je ligt te dromen over een groene wereld waar je tussen bomen doorloopt die ontzettend groot zijn, je komt bij een strand, je ruikt het zand, het water voel je stromen langs je benen en het is prachtig mooi weer".
Dan word je uit je droom gerukt door een robotachtige stem en wordt je wakker in een steriele omgeving.

Hoe verschillend kan het zijn; 'de droom en de werkelijkheid'.

Leuk bedacht en goed uitgevoerd.
Een 7!