Reacties

Deze korte film kan je in zijn geheel op deze volgende link vinden: https://www.youtube.com/watch?v=dot9AqlnSIw

De film "Witte Wieven" kan je bekijken op "NPO - uitzending gemist".

En dat hebben we gedaan eergisteravond.
De film is prima qua muziek, soundtracks en effecten maar het verhaal komt pas laat op gang, wat dat betreft kan ik enigszins meegaan in de kritiek die Profiel (op Moviemeter) van mezzanine op onderdelen van de film heeft.

Toch vonden wij het voor een Nederlandse film redelijk gescoord, vooral na de 1e helft van het verhaal.
Een 7 als waardering.

We zijn benieuwd trouwens naar de andere film "Uncario" (2021) die regisseur Didier Konings heeft gemaakt.
Die kan je in zijn geheel op deze volgende link vinden: https://www.youtube.com/watch?v=dot9AqlnSIw

Dit regiedebuut van fotograaf Larry Clark, dat in semi-objectieve stijl 24 uur uit het leven van een handvol tieners tijdens de hondsdagen in New York beschrijft, veroorzaakte opschudding en was naar verluidt de ergste nachtmerrie van ene senator Bob Dole. Naar een scenario van de negentienjarige Korine, ervaart een kleine, seropositieve Casanova het onbeschermd ontmaagden van jonge meisjes als puur genot en blijkt hij in zijn scharrelende gang moeilijk op te sporen voor een door hem besmet meisje. Het portret van deze 'Lost Generation' kent een uiterst sombere ondertoon, is pijnlijk actueel, maar bevat ook hilarische, openhartige scènes, waarin ervaringen over seksuele escapades worden uitgewisseld.

Toen "Kids" in 1995 uitkwam ging er een schokgolf van verontwaardiging en afschuw door (volwassen) Amerika heen. Zijn dit onze kinderen die zulke erge dingen doen? Zijn onze kinderen zo amoreel en gedragen ze zich zo afschuwelijk? Het antwoord is ja, dit soort dingen doen kinderen, jonge tieners in dit geval en dit gebeurt heus niet alleen in New York waar de film zich afspeelt maar overal in de grote steden in Amerika.
Nu zal gelukkig niet elk tiener zich herkennen in de personages in deze film maar het blijft onbetwist dat "Kids" een scherp en verontrustend beeld weergeeft van de werkelijkheid.

"Kids" laat tieners zien die geen enkele moraal hebben, ze neuken, drinken, vechten en gebruiken drugs en dit gebeurt allemaal op zo'n grove, brutale manier dat deze veel schrik aanjaagt. Juist het feit dat het op zo'n eerlijke manier gebeurt is het meest verontrustende. Deze kinderen bevinden zich in een wereld met meer mogelijkheden en afleidingen dan welke generatie dan ook daarvoor. Ze experimenteren zonder enige vorm van kennis en beseffen al helemaal niet welke gevolgen hun daden kunnen hebben. Nu hebben kinderen dat sowieso al minder, maar er is een verschil tussen iemands bal afpakken en iemand bijna vermoorden of totaal respectloos met elkaar omgaan op het gebied van seks.

"Kids" is niet een film die een goed gevoel oproept, maar dat is ook niet de bedoeling, deze film is beter en eerlijker dan welke voorlichtingscampagne dan ook en zal je dan ook goed doen schrikken. De manier van filmen, het amorele gedrag van de tieners en een verontrustende weerspiegeling van de realiteit maken van "Kids" een indrukwekkende film die nog lang nagalmt.
Topper!

Onze waardering een mooie 8!!

Nick Cassavetes heeft een behoorlijke hoeveelheid ontluikende sterren verzameld voor deze echte misdaadfilm - vergeef me als ik niet al hun namen noem - wat verrassend interessant is voor iets dat begin januari 2006 op de Amerikaanse tv schermen werd kwam. Hierbij kreeg Justin Timberlake meer pers dan de gevestigde jonge acteur Emile Hirsh, wiens karakter de centralere figuur is in dit waargebeurde misdaadverhaal van losbandige, hedonistische jongeren uit de middenklasse in de Valley, te dom om te weten dat ontvoering een halsmisdaad is en zwaarder bestraft wordt dan moord.
We krijgen ook de oudere generatie, immorele ouders van de tweede en derde generatie te zien die tevergeefs proberen te redden wat er valt te redden en zo de schade te beperken. Daartoe behoren niet alleen Bruce Willis en Sharon Stone maar ook de tijdloze cultfavoriet Harry Dean Stanton. Verrassend genoeg heb ik gelezen dat regisseur Cassavetes toegang had tot gerechtelijke dossiers, ook al is het personage van Hirsh niet voor de rechter gekomen (dit veroorzaakte vertragingen en verklaart de vreemde vrijlating).

Er zijn verschillende manieren om naar "Alpha Dog" te kijken: hersenloze spanning, nog een andere film om op de vuilnisbelt van jeugdfilms te dumpen, of je kunt het zien als Nick Cassavetes die zijn weg naar buiten vindt onder de schaduw van zijn vader. Eerdere inspanningen waren matig: Unhook the Stars (1996) met ouderlijke muze Gina Rowlands, She's So Lovely (1997) waarin een script van zijn vader wordt herhaald.
Een omweg naar gelikte films als John Q (2002) met Denzel Washington uit 2002, en daarna deed hij het huilerige The Notebook (2004) uit 2004 met o.a. Ryan Gosling. "Alpha Dog" is anders, een misdaadverhaal dat weinig sfeer of achtergrond vereist. De acteurs zorgen daarvoor, samen met veel informele actie.

Hersh is Johnny Truelove, gebaseerd op FBI-meest gezochte crimineel Jesse James Hollywood, die door zijn vader Sonny (Willis) marihuana kreeg om te verkopen. Timberlake is zijn beste vriend Frankie. Een andere vriend, misschien meer hun slaafje in het charmante jongerenjargon, is Elvis Schmidt (Shawn Hatosy).
De wildcard van het geheel is Jake Mazursky (een overdreven Ben Foster), een gewelddadige speedpunker uit een respectabele Joodse familie (Stone is de bezorgde moeder en David Thornton de ineffectieve vader) met een sukkelige jongere broer genaamd Zach (Anton Yelchin) die graag slecht wil worden en daarom wil ontsnappen uit zijn saaie, miezerige omgeving. Gedeeltelijk is dit een van die korte-gelukkige levensverhalen

Het einde is enigszins angstaanjagend en diep triest. Je gaat weg met een gevoel van een uit de hand gelopen actie die volkomen passend lijkt bij het verhaal. Waar regisseur Larry Clark dit soort dingen beter doet, is dat hij zich meer exclusief richt op de kinderen. Clark schreef zijn eigen kroniek van een ware misdaad in de boeiende en ontmoedigende Bully (2001). De motieven en de spanningsboog verschillen maar het domheidsniveau is grotendeels hetzelfde. Omdat de essentie van beide kronieken een gebrek aan ouderlijk toezicht is, lijken de schokkende overeenkomsten van "Alpha Dog" met de ouders irrelevant.

Is er iets charismatisch aan Timberlake of is het gewoon zijn bekendheid die onbewust op onze waardering drukt? Hij levert meestal alleen maar een glimlach en veel tatoeages met ontbloot bovenlijf en eerlijk gezegd krijgt Hirsh niet veel te doen in zijn rol als Johnny Truelove. Je zou bijna verwachten dat hij 'Duh' zou zeggen
;) .

Foster zijn karakter is steeds overdreven. Yelchin heeft de onschuld en de jukbeenderen om een ​​tragisch slachtoffer en kauwgomidool te zijn die aantrekkelijk is voor de meidengroupies.
Maar het uitkiezen van de ideale ster van deze film is moeilijk, omdat er hier enkele tientallen personages zijn die het doen en de prestatie van de film is dat ze allemaal redelijk goed tot leven komen.

"Alpha dog" lijkt bij de critici hoger te scoren dan Clark's "Bully" maar recensenten zijn terughoudend in het prijzen van iets dat zo 'onverantwoordelijk' en toch 'kijkbaar' is. Timberlake doet het prima; hij is ontspannen en natuurlijk op het scherm. Misschien verdient Nick Cassavetes de eer en voor het naturalistische, geïmproviseerde gevoel dat de interacties hebben. Dit is voor mij althans zijn beste film tot nu toe en de film die het meest een jongere versie van zijn vader waard is. Als we "Alpha Dog" negatief bekritiseren, moeten we wel beseffen dat veel jonge mannelijke en vrouwelijke acteurs de kans krijgen om daarin overtuigend en veelbelovend werk te doen en hoewel we het ‘gebrek aan narratieve structuur’ betreuren (een kritiek die ook op "Bully" werd geuit), zouden we in deze film het gebrek aan een plan in de praktijk kunnen zien wanneer domme, improviserende criminelen aan het werk gaan.
Dit is een tragikomedie van fouten in verwrongen Shakespeareaanse dimensies. Het is niet duidelijk wat 'onverantwoordelijk' is aan een film die eindigt met het melden, zoals "Bully" ook deed, dat de daders uiteindelijk allemaal zijn gepakt.

Onze waardering voor het verhaal en de uiteindelijke film wordt een ruime 7!

Deze serie is inderdaad voor velen de meest gewaardeerde serie aller tijden, ook bij ons! Ik meen deze te hebben gewaardeerd met een 10 en dat is dan waarschijnlijk de enige 10 die wij ooit hebben gegeven.

Niet een film waar wij op zaten te wachten.

Wel moet ik erbij vermelden dat wij deze film na ruim 20 minuten te hebben bekeken, het wel hadden gezien.
Misschien ligt het aan ons maar het acteren van vooral grootmoeder kwam te gekunsteld over en ook het getraumatiseerde meisje, bereikte "ons hart" niet.

Vandaar de 4 als waardering.

“THE ROARING TWENTIES” geregisseerd door Raoul Walsh, is een nostalgische terugblik op een tijdperk herinnerd door New York City-columnist Mark Hellinger. Hellinger introduceert "THE ROARING TWENTIES", ontleend aan zijn oorspronkelijke verhaal, met de volgende boodschap: "Het kan in de toekomst zo zijn dat we geconfronteerd zullen worden met een andere periode die lijkt op de periode die in deze video wordt afgebeeld. Als dat gebeurt, dan hoop ik dat de gebeurtenissen, zoals hier gedramatiseerd, zullen worden herinnerd. In deze film zijn de personages samengesteld uit mensen die ik kende en zijn het de situaties die werkelijk hebben plaatsgevonden. Bitter of zoet, de meeste herinneringen worden kostbaar naarmate de jaren verstrijken.'

Het verhaal begint als Hellingers dierbare herinneringen worden gepresenteerd in documentaire stijl met voice-over van John Deering, waarin het decennium dat liefkozend bekend staat als
"THE ROARING TWENTIES" wordt afgebeeld.

1918: The Great War (Eerste Wereldoorlog), Eddie Bartlett (James Cagney) een Amerikaanse soldaat op het slagveld, valt in een gat van een granaat waar hij George Hally (Humphrey Bogart) tegenkomt.
Nadat de wapenstilstand is ondertekend en de oorlog is beëindigd, keren de mannen terug naar de Verenigde Staten en gaan hun eigen weg.

1919: De tijd schrijdt voort. Soldaten keren terug naar huis en ontdekken dat de wereld is veranderd en dat ze niet kunnen terugkeren naar waar ze waren gebleven, zoals bijvoorbeeld hun vroegere baan. George keert terug naar zijn salonbedrijf, Lloyd studeert voor advocaat; en Eddie, die zijn oude baan bij de garage niet terug kan krijgen, verdient de kost door buiten kantooruren een taxi te besturen voor zijn vriend Danny Green (Frank McHugh). Eddie komt naar Minneola, Long Island, om Jean Sherman te ontmoeten, het meisje met wie hij tijdens zijn oorlogsdagen per post correspondeerde maar wordt teleurgesteld als Jean (Priscilla Lane) een tiener blijkt te zijn die naar de middelbare school gaat.

1920: Het drankverbod begint en de misdaad neemt toe. Eddie, die nog steeds een taxi bestuurt, bezorgt een pakketje voor een passagier bij gastvrouw, Panama Smith (Gladys George) van de Henderson Club. Hij wordt gearresteerd als rechercheurs ontdekken dat het pakket sterke drank is. Na zijn vrijlating bundelt Eddie zijn krachten met Panama in het smokkelcircuit.

1922: Met zijn enorme winsten koopt Eddie zijn taxivloot. Hij maakt opnieuw kennis met Jean Sherman, nu een aantrekkelijke jonge vrouw. Via zijn connecties krijgt Jean een baan als nachtclubzangeres (enigszins geïnspireerd door de populaire zangeres Ruth Etting).

1924: De misdaad is op zijn hoogtepunt. De Panama Club, eigendom van Panama Smith, wordt opgericht. Eddie werkt samen met George Hally. Jean wordt verliefd op Lloyd, Eddie's persoonlijke advocaat.

1929: Zwarte dinsdag, 29 oktober krijgt de beurs zijn wereldberuchte beurscrash. Jean wordt de vrouw van Lloyd, Eddie en Panama worden net als iedereen, geconfronteerd met de financiële ondergang terwijl George hoofd wordt van het syndicaat.

1932-1933: Franklin Roosevelt wordt president van de Verenigde Staten en het drankverbod eindigt.
Om het verhaal verder te helpen, worden geselecteerde populaire liedjes uit de “Roaring Twenties” geselecteerd, waaronder "Carolina in the Morning" (goed dansnummer), "My Melancholy Baby", "I'm Just Wild About Harry", "It Had to Be You", "My Melancholy Baby" (allemaal gezongen door Priscilla Lane) en "In a Shanty in Old Shanty Town" (gezongen door Gladys George). Andere leden van de cast zijn onder meer Paul Kelly (Nick Brown); Joseph Sawyer (sergeant Pete Jones); Elisabeth Risdon (Jeans moeder); en John Hamilton (de rechter).
Hoezeer Cagney en Bogart ook uitstekende vrienden zijn, “THE ROARING TWENTIES” bleek hun derde en laatste samenwerking samen te zijn, hun tweede was een western, “THE OKLAHOMA KID” (1939).
Een goed gemaakt scenario met memorabele scènes, journaals, realistische vuurgevechten, authentieke kostuums en kapsels die “THE ROARING TWENTIES” weerspiegelen zijn hier een extra pluspunt. Cagney is de centrale personage maar aan het het einde van de film is het duidelijk dat Gladys George, wiens uitstekende vertolking in ‘Texas Guinan-stijl’, het letterlijk van de rest van de cast wint. Ze krijgt ook de inmiddels beroemde slotzin. Ongetwijfeld verdiende haar optreden een Academy Award-nominatie (categorie ‘Beste vrouwelijke bijrol’), die ze helaas niet kreeg. Hoe dan ook, ze maakt de film tot een echte klassieker die hij is geworden.

Samen met Cagney en Bogart’s “ANGELS WITH DIRTY FACES” was “THE ROARING TWENTIES” één van hun meest nieuw leven ingeblazen films op televisie in de jaren zeventig.

Alleen al in 1974 had “THE ROARING TWENTIES” vijf uitzendingen op de televisie in New York City binnen een tijdsbestek van een paar maanden/of weken. De aanhoudende populariteit ervan heeft “THE ROARING TWENTIES” naar homevideo (later dvd) en uiteindelijk kabeltelevisie geleid, waar het regelmatig opduikt op Turner Classic Movies. “THE ROARING TWENTIES” vereenvoudigt een vervlogen tijdperk, terwijl Warner Brothers zijn grootse stijl in misdaadthema's vereenvoudigt, waar nog steeds met grote bewondering op wordt teruggekeken als een van de beste prestaties van de studio van zijn tijd.

Voor deze fraaie klassieker waar wij echt van hebben genoten een 8+!

Trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=Fr_9lux58Sw

Dit is om een aantal redenen een behoorlijk interessante film met Jason Statham.
Een daarvan is dat het scenario is/werd geschreven door Sylvester Stallone en vervolgens vele jaren op de plank heeft gelegen, zonder dat er iets mee gebeurde. De tweede is dat Jason Statham, net als Dwayne Johnson, laat zien dat hij niet in het minst negatief staat tegenover het werken met kinderen. Safe (2012) uit 2012 kreeg een vervolg met deze film, waarin Statham de gepensioneerde DEA-agent Phil Broker speelt die met zijn dochter Maddy (Izabela Vidovic) is verhuisd naar het kleine stadje in Louisiana waar zijn overleden vrouw opgroeide.
In beide films spelen jonge meisjes een prominente rol, wier karakters nauw verweven zijn met die van Statham.

“Homefront” lijkt ook op Hummingbird (2013) (rond dezelfde tijd gemaakt) in die zin dat de verhaallijnen net iets dieper en complexer zijn, dan de typische Statham-actiefilm wat naar mijn mening beide films interessanter maakt. Een paar kleine wendingen in deze film laten bijvoorbeeld zien wat eerst gewelddadig onverzoenlijke tegenstanders van Broker zijn, later bondgenoten worden. Het is jammer dat er niet iets meer aandacht is besteed aan de zich schijnbaar ontwikkelende relatie van Broker met Maddy's schoolleraar, wat onze aanvankelijke interesse wekt, maar daarna lijkt die draad gewoon te worden weggegooid in de tweede helft van de film.

"Homefront" is geregisseerd door de ervaren Gary Fleder en heeft een door en door ervaren cast met onder meer James Franco, Winona Ryder, Kate Bosworth ('beangstigend' goed!), Clancy Brown en de onderbenutte (zoals hierboven aangehaalde) Rachelle Lefevre.

Maar hoe minder er wordt gezegd over de verbazingwekkend ongepaste Jason, hoe beter de filmervaring ons allemaal zal bevallen.

Een ruime 7+.

En zo kwamen ze via een ander,
op een andere manier weer met elkaar in contact. :))

Een mooie 8 voor deze fraaie korte film.

Indrukwekkende film!, toch blij dat deze periode achter de rug is en alleen terug te vinden is in onze geschiedenisboekjes en films.

Een 8!

"Gokseong" is een film van de Zuid-Koreaanse regisseur en schrijver Hong-jin Na, bekend van The Chaser (2008) en The Yellow Sea (2010) , wordt nu al beschouwd als een van de geweldige werken in het horrorgenre, die een macaber deel van de oosterse cultuur belichten over legendes, vloeken, boze geesten en mystiek en was een van de hoogtepunten op het filmfestival van Cannes in 2016.

Toevallig begint na de aankomst van een vreemdeling een vreemde ziekte zich te verspreiden in het kleine dorpje Gokseong, wat leidt tot een reeks brute moorden. Wat op het eerste gezicht alleen maar misdaden uit hartstocht lijken te zijn, neemt alleen maar donkerdere contouren aan, aangezien alle sterfgevallen plaatsvinden onder mysterieuze omstandigheden. Verantwoordelijk voor het onderzoek zoekt politieagent Jong-Goo (gespeeld door Do Won Kwak, bekend van The Man from Nowhere (2010) naar aanwijzingen en verklaringen voor de tragische gebeurtenissen. Wanneer zijn dochter, Hyo-jin (gespeeld door Kim Hwan-hee), de vreemde symptomen van de ziekte krijgt, moet hij tegen de klok vechten om de mysterieuze zaak op te lossen en om haar leven te redden.

Met een spannend verhaal laat "Gokseong" een volksverhaal voorbij komen, dat geassocieerd wordt met oosterse mystiek en ook met het occultisme, gekenmerkt door elementen van mysterie, horror en het bovennatuurlijke, als bewakers, demonen en sjamanen, en de ontvouwing van het plot krijgt het geleidelijk intensere en verontrustende contouren. De technische kwaliteit is een aspect dat opvalt in de film. Het beeld en de soundtrack zorgen voor een meeslepende en b(r)oeiende combinatie als sfeer. Dit wordt uitgedrukt door de constante regen, de modder, de onzekerheid van het kleine dorp, evenals make-up- en bloedbadscenario's, die het mystieke en de griezelige sfeer van de film, waardoor het mysterie wordt vergroot en de aandacht van de kijker wordt vastgehouden.

Het script speelt goed in op de verwachtingen en bouwt sommige personages met een twijfelachtige manier op, zonder hun werkelijke bedoelingen te doorgronden. Een relatief eenvoudig verhaal wordt op een complexe en intrigerende manier gepresenteerd, waarin ogenschijnlijk scènes zonder groot doel ons veel laten zien, waarbij aandacht moet worden besteed aan kleine details, of het nu occulte symbolen zijn of religieuze verwijzingen. In het hele verhaal worden kraaien en geitenkoppen gebruikt, die de dood en het kwade voorteken symboliseren en verwijzen naar het profane en hekserij.

De film weet een sfeer van terreur op te bouwen zonder misbruik te maken van de typische genretrucs. De humoristische momenten worden gebruikt om de aanpak van een onderwerp dat op zichzelf al behoorlijk gespannen is, wat zachter te maken.

Noemenswaardig is hier de geweldige prestatie van Do Won Kwak in de karikaturale rol van de soms angstige, luie en vaak onhandige politieagent, hoewel goedbedoeld.
Met een competente rol van de cast, een efficiënte regie die een sfeer creëert die mysterie, horror en komedie combineert en veel reflectie biedt met een einde dat openstaat voor verschillende interpretaties en ook vanwege zijn originaliteit, is "Gokseong" een van de belangrijkste films binnen de filmgeschiedenis. genre van de afgelopen decennia.

Een film voor de echte liefhebber van het griezelgenre!
Wij waren dusdanig onder de indruk dat de film van ons een waardering krijgt van een fraaie 9!

En ook nu, bijna 10 jaar verder, blijven we hetzelfde van mening.

Blijft een uitstekende film!

Een rebelse jonge conciërge (Matt Damon) is in het geheim een ​​wiskundegenie, maar als dat aan het licht komt, lijkt hij terughoudend om het te gebruiken om zijn leven te verbeteren.

Moeilijk om een hoofdpersonage echt te geloven, dat veel boeken lijkt te hebben gelezen en veel buiten anderen om heeft gestudeerd (hoe, waarom en wanneer wordt niet volledig uitgelegd). In het verhaal lijkt hij veel meer geïnteresseerd in vechten op straathoeken en schreeuwen tegen zijn vrienden uit de arbeidersklasse (zelfs als ze naast hem zitten).

Goede prestatie van Matt Damon in de centrale rol maar Robin Williams als de psychiater die hem helpt (en die uiteindelijk zelf geholpen wordt) is de uitblinker! Hier is een man die met één blik meer kan zeggen dan de meeste acteurs met honderden regels dialoog.
Jammer dat zelfs de academici net zo gemakkelijk en net zo vaak lijken te vloeken als degenen die "lager in de voedselketen" staan.
Mini Driver (Skylar) is behoorlijk ontroerend als Engelse student (rijk maar geen heks!) die de aandacht van onze held trekt. Mijn gevoel geeft mij het idee dat dit was opgenomen voor het geval de rest van het plot zou floppen. Er zou niet al te veel bewerking nodig zijn om dit tot het centrale thema te maken, terwijl de rest de achtergrond vormt. Dit was echter niet nodig. Maar zoals ik al zei, dat is mijn gevoel!

Toch redelijk veel goede momenten en een te boeiend plot om niet gecharmeerd te zijn van deze film.
De arbeidersvrienden van onze held zijn loyaal maar dat is ongeveer alles wat je over hen kunt zeggen.
Ben Affleck (in de rol van 'beste vriend') laat zien dat kapsels, jukbeenderen en tanden nog steeds het belangrijkste zijn in de "klatergoudstad".

De steriele wereld van de (Boston) academische wereld en de jeugdwereld van de straat kwamen niet echt goed bij mij over. Kon er geen middenweg zijn voor onze hoofdpersoon?
De film blijkt op dit punt net zo verward als ik en uiteindelijk geeft de politie geen antwoord.

Een mooie 7.

Als je niet bekend bent met de geschiedenis van Babi Yar, zoek dan op internet of deze link van wikipedia - https://nl.wikipedia.org/wiki/Bloedbad_van_Babi_Jar - en alles wat je moet weten, wordt weergegeven.
Babi Yar is een gruwelijke gebeurtenis in een verbijsterende lijst van gruwelijke gebeurtenissen die gezamenlijk bekend staan ​​als de holocaust.

Vooral het einde hakt erin als een bijl, de commandant die net heeft gezien hoe een jonge SS'er zich van het leven berooft, is zelf zo aangedaan dat hij waarschijnlijk de drank misbruikt om zichzelf te beroven van zijn leven. (lijdend aan lever cirrose) De dokter waarschuwt hem ergens in het begin van de film.
De laatste minuten laten de meeste kijkers niet onaangeroerd, je wordt als het ware mee genomen in de gevoelens van mensen die het overkomt om hun gezin op een gruwelijke manier de dood ingejaagd te zien worden.

Wat ik jammer aan deze film vond is dat het op een klein beeld werd uitgebracht, gelukkig heb ik de mogelijkheid om alle zijden evenredig uit te rekken zodat het in verband blijft en de ondertiteling stond halverwege het beeld. Ik heb begrepen dat de eerste edities slecht te lezen waren maar dat was niet het geval met de video die ik had.
En nog een minpuntje, iedereen sprak geweldig goed Duits en dat in de Oekraïne?
Alles zal wel zijn gesynchroniseerd want ook het Russisch heb ik ook niet gehoord.
Helaas kost het de film daarom een punt waardering, uiteindelijk kom ik uit op een 7!

ps., De film is zwart/wit. En voor de iets ouderen, Axel Milberg uit Tatort speelt Oberst Paul Blobel.

3e kijkbeurt alweer in 11 jaartjes tijd.

Zoals eerder werd opgemerkt door "oplettende kijkertjes" is 'The Conjuring' een heerlijke film die echt weer eens alle ingrediënten in zich heeft om een echte griezelfilm genoemd te mogen worden.
Bijna 2 uren veer je regelmatig op van de stoel of de bank van de schrik, vooral als je het geluid een beetje mee laat werken.

Wel even opletten als je de film nog gaat zien, want er zijn 2 echtparen in de film en die moet je (vooral in het begin) uit elkaar houden.

Het is net als vermoed, de waarheid als je stelt dat sommige kijkers niet lekker in slaap zullen vallen nadat ze deze film gezien hebben.
Nu en dan moest ik trouwens even denken aan 'Poltergeist' vanwege sommige geluiden die in de film te horen zijn en de angst die de mensen in deze film ook ondergaan.

Proficiat James Wan (regisseur) met deze film, als je een beetje het geluk mee hebt, kan deze film nog wel eens even beroemd worden als de film die ik zonet noemde.

Een 8!

Het verhaal op zich is niet verkeerd maar de korte duur, de slechte CGI!! (echt abominabel) en de b-acteurs breken door slechte interacties en rollenspel, de film compleet af.

Een vergelijking van deze film met Event Horizon (1997) vind ik niet opgaan.
In "Event Horizon" spelen acteurs, in "Gods of the Deep" heeft men ze van straat geplukt.

Een 3.

Dat is een beetje jammer aan deze film, de beeldkwaliteit is matig. Hij is dan ook voor de tv gemaakt in die tijd, een tijd waarin we nog lang geen HD of beter hadden.
Persoonlijk trek ik mij daar zelden iets van aan, als ik een film wil zien, dan maar op deze manier.
Deze kwam uit de pindakaasfabriek en er stond duidelijk bij vermeld:
"Nu is het een MKV van 1GB
De kwaliteit is niet hoog, maar de film is ook zeer zeldzaam".

Wat ik ook waardeerde aan deze film is dat iedereen zijn eigen taal sprak.
Het schijnt een werkelijk gebeurd verhaal te zijn.
Mijn waardering (zoals zo vaak), een 7

Gelukkig was de film korter dan de andere voorgangers.
Het is veel van het zelfde, gevecht, gepraat en gevecht. Blij dat het afgelopen was.

Een 5- en dan komt hij er goed vanaf.

Leuke kort filmpje als toetje?

"Righteous Kill" is zeker geen klassieker maar het verhaal biedt voldoende spanning en de manier waarop Jon Avnet de kijker meevoert door middel van flashbacks om ze uiteindelijk te verrassen met een plotwending maakt het kijken van deze film een kijkplezier.
Bovendien was het leuk om te zien hoe de legendes Al en Robert meer dan een paar minuten samenwerkten, in tegenstelling tot in The Godfather: Part II (1974) of Heat (1995).
Hun chemie en acteur kracht voegen zeker ingrediënten toe aan de film.

Pacino en De Niro zijn ervaren doorgewinterde rechercheurs van de NYPD die, nadat ze hebben gezien hoe het rechtssysteem de fout ingaat bij het vrijlaten van een schuldige crimineel, besluiten het recht in eigen handen te nemen.
De richting van de film wordt verteld in een flashback-stijl en als kijker denk je dat je alles doorhebt

Echt niets geweldigs maar toch een aardige film in dit genre.
Een 7 voor de waardering.

👍👍😊
Gemakkelijk en Bedankt Kaz!

Window toets + .

De poster voor deze film is een voorbeeld van het grootste minpunt: er zaten te veel ideeën in de speelduur gepropt. En toch zat er een aardig verhaal in de film verborgen maar dus te veel!
Een vader en dochter delen pijn en misverstanden over de reden dat hij haar als kind verliet. In een beperkt script had dit een beter succes kunnen opleveren.
Het verhaal dat hier wordt verteld bevat echter een 'vervloekt boek', 'tijdreiselementen', een paar 'pulpfictieverhalen', een filmdemon uit de jaren 80, een Lovecraft junglemonster, lesbische romantiek en spookachtige wraak.
Oh.... en het speelt zich zonder enige reden af ​​in de nabije toekomst (zoals we kunnen zien aan de alomtegenwoordige holografische displays).

Toch is het niet alleen kritiek, individuele scènes worden netjes afgehandeld en worden in het algemeen beter gespeeld dan verwacht. Het acteerwerk is in ieder geval overal voldoende, met enkele behoorlijke vertolkingen.

Maar toch geef ik deze film niet meer dan een 5 voor de waardering omdat, ondanks de film nog maar 6 jaar oud is, het eentje lijkt uit de jaren '80!

IMDb beoordeling: 5,3 (3.016)
Toch heb ik mijn bedenkingen als de film zo laag scoort als op IMDb!
We zullen zien!

Je kunt op sommige tv's kan je "Bioscoop zoom" daarvoor gebruiken.
Bij mij rekt hij dan in de breedte. Sommige mensen vinden dat de film 'verkrachten', ik zie persoonlijk het punt niet want de personen en andere objecten blijven bij mijn beeld in verhouding. (volgens mij)