Reacties

Waarschijnlijk moet ik beginnen met erop te wijzen dat ik extreem bevooroordeeld ben ten opzichte van alles wat uit Scandinavische landen komt. Ik hou vrijwel standaard van alles wat met Noorwegen, Finland, Zweden en in iets mindere mate Denemarken en IJsland te maken heeft. Ik hou van de natuur & veelzijdige landschappen, het klimaat, de talen, de cultuur, de muziek, de mensen, en – natuurlijk – de televisieseries en films! Met andere woorden, het was voorbestemd om van “Jägarna” te houden voordat ik zelfs maar begon te kijken, maar het is ook echt de moeite waard om deze film te bekijken; geloof me.

"Jägarna” draait om twee broers die na enkele jaren herenigd worden en na de dood van hun vader. De oudste, Erik, was een succesvolle agent in Stockholm maar besluit terug te verhuizen naar de hoeve; - in het uiterste noorden van het landelijke Zweden en niet ver van de grenzen met Noorwegen en Finland. De jongste, Leif, is altijd hier op de familieboerderij gebleven en is enigszins gefrustreerd omdat hij zijn talent voor operazang nooit goed heeft benut en nooit echt iets heeft bereikt. Erik gaat bij de lokale politie werken en wordt belast met een zaak van de frequente illegale stroperij van elanden in het gebied maar komt er al snel achter dat de lokale bevolking - inclusief zijn voormalige vrienden en eigen broer – ook wel dol zijn op het vlees en er nogal een dure levensstijl op na houden. Wanneer de stropers per ongeluk een onschuldige Russische bessenplukker vermoorden, lopen de spanningen hoog op.

Als ik erg sceptisch ben, moet ik toegeven dat ik had verwacht dat "Jägarna" nog beter zou zijn. Het script kent enkele gaten en losse eindjes, en vooral het karakter van Erik is niet al te plausibel. Voor een zogenaamd superieure agent uit de grote stad maakt hij een paar onvergeeflijke fouten.

Al het andere is echter precies wat ik ervan hoopte. De sfeer is overal rauw en nog eens rauw, de schurken zijn gemeen en meedogenloos, het landschap is adembenemend en de steeds ondraaglijker wordende relatie tussen de twee broers wordt op wonderbaarlijke wijze overgebracht op het scherm. Lennart Jäkhel is geweldig als Leif, en hij slaagt er werkelijk in zijn karakter over te laten komen als een combinatie van dreigend, weerzinwekkend, ellendig en beklagenswaardig tegelijk.
Jarmo Mäkinen is ook erg goed als verplichte psychopaat in de jagersgroep. Ik kan niet wachten op het vervolg, waarin de enige echte Peter Stormare voor de verandering in zijn eigen moedertaal spreekt!
En mocht je er net zo over denken aan het einde van de film zoals mij, er is al een 2e film over Erik en zijn leefwereld gemaakt en ook een serie.

Mijn waardering is een 8.

Nadat ik een paar maanden geleden niet erg onder de indruk was geweest van Ti West's X (2022), keek ik er niet echt naar uit om Pearl te zien, de prequel van X.
"Pearl" speelt zich zes decennia eerder af, in 1918 .
Het is niet alleen het einde van de Eerste Wereldoorlog, maar Amerika was ook gegrepen door een grieppandemie.

Nu wij onlangs uit de pandemie van het coronavirus zijn gekomen, voelde dit allemaal ongemakkelijk vertrouwd aan. Dit is het verhaal van een jonge Pearl en hoe ze geleidelijk haar realisme verliest, van het doden van dieren tot het zich bezighouden met dubieuze seksuele praktijken zoals bijvoorbeeld seks hebben met een vogelverschrikker in een maïsveld, een leuke intermezzo! en uiteindelijk een moorddadige maniak wordt.

Mensen classificeren dit vaak als een slasher-film, maar als je verwacht dat er elke 15 minuten iemand in blokjes wordt gesneden, ben je misschien teleurgesteld. Pearl is een psychologische horror/drama/slasher. De uitstekend spelende Mia Goth geeft een ongelooflijke prestatie als Pearl, ze verschijnt in elke scène. Als je haar of haar personage niet leuk vindt, blijf dan weg van deze film!

De rest van de cast is ook geweldig, de cinematografie en het plot zijn uitstekend en ondanks dat het een BBFC-rating van 15 heeft in Groot-Brittannië als er bloed en bloed is, is het sterke film, ook wat naaktheid betreft. Ik heb hier erg van genoten, terwijl ik normaal niet zo van de slasher afdeling ben kijk uit naar de derde film in de trilogie MaXXXine (2024).
Ti West als regisseur en Mia Goth als actrice/producent/etc zijn twee van DE namen in de moderne horror.

Waardering is een 7+.

Is dit niet het origineel?: Titanic (1943)?
Ik vermoed dat je een jaartal fout hebt weer gegeven. Je bedoelt waarschijnlijk de film met DiCaprio?
Titanic (1997)

Ik begrijp eigenlijk niet dat een soortgelijk verhaal zo'n aantrekkingskracht heeft op regisseurs en acteurs. Het is in grote lijnen hetzelfde.
En dan springt inderdaad de film met DiCaprio er het positiefst uit.

Dit soort van films ben je een liefhebber of juist niet.

De receptuur is veel van hetzelfde: liefde tussen enige stelletjes, een brompot die op (zaken)reis is en nog enige uitzonderlijke typen die rondlopen in deze films.

Titanic (1996) Titanic (1997), Titanic (1943) en Poseidon: vertel mij het verschil.

Maar toch is het steeds (voor mij) weer leuk om naar te kijken, mensen die in water ten onder gaan op een soms heroïsche wijze. Zo ook in deze "Poseidon", het zal de tweede maal worden dat we deze film gaan zien maar toch is het weer mooi om te zien; de reuzengolf die het schip naar de kelder jaagt.
Hoogten en water, niets voor mij om live mee te maken, Brrrrrrr

Een kleine 7.

Plot:
Na de gebeurtenissen in 'Godzilla vs. Kong' zijn de twee titanen op vriendschappelijke wijze hun eigen weg gegaan. De almachtige en angstaanjagende wezens moeten het echter opnemen tegen een kolossale, onontdekte bedreiging die verborgen ligt in de holle aarde: de Scar King. Het oeroude beest, dat in staat is om de energie uit de holle aarde naar zijn hand te zetten, stelt hun levens en die van de mensheid op de proef. Terwijl de mythische strijd plaatsvindt, ontdekt men meer over de oorsprong van Godzilla en Kong, evenals de mysteries van Skull Island en daarbuiten.

De film komt uit op 11 april 2024.

Prachtige film en echt niet mutserig zoals iemand hier stelt (op Moviemeter).
Een boeiend geheel waar we jammer genoeg niet eerder aan zijn begonnen omdat ook wij dachten dat het niet goed genoeg en mutserig was.

Mooie film! Een 7.

In de jaren vijftig werden veel Hollywood-scenarioschrijvers op de zwarte lijst gezet als vermoedelijke communistische sympathisanten. Twee van de bekendste waren Carl Foreman en Michael Wilson. Ze werden gedwongen naar Londen te verhuizen, waar regisseur David Lean hen inhuurde om van "Le Pont de la Rivière Kwai" een bruikbaar scenario te maken. De auteur van het boek, Pierre Boulle, kon het zelf niet doen omdat hij geen woord Engels sprak.

De film gaat over een groep Britse gevangenen die tijdens de Tweede Wereldoorlog voor de Japanners moeten werken. Onder erbarmelijke omstandigheden bouwen ze een spoorbrug over de river "Kwai" in Thailand. Verrassend genoeg raakt een van de gevangenen (Colonel Nicholson) uiteindelijk zo geobsedeerd door het project, dat hij samenwerkt met de vijanden.

In de rol van de Engelse officier die de Japanners helpt, wilde David Lean acteur Charles Laughton. Maar zelfs topregisseurs krijgen niet altijd wat ze willen. De film werd opgenomen onder veeleisende omstandigheden in Sri Lanka en geen enkel bedrijf durfde de ernstig overgewicht Laughton te verzekeren. Dus ging de taak naar Alec Guinness.

Om een ​​groot bioscooppubliek veilig te stellen, kreeg toenmalig superster William Holden de hoofdrol aangeboden. Hij ontving vooraf $ 300.000 en kreeg jaarlijks een garantie van 10% van de filmwinst. Ironisch genoeg probeerde Holden vervolgens te voorkomen dat de film op tv werd vertoond. Hij vreesde dat de box-office bonnen beschadigd zouden raken als mensen de film thuis zouden kunnen bekijken.

‘The Bridge on the River Kwai’ won zeven Oscars, waaronder één voor het beste scenario. Maar aangezien de schrijvers nog steeds op de zwarte lijst stonden, werd die prijs in plaats daarvan aan Pierre Boulle toegekend. Het zou bijna dertig jaar duren voordat Carl Foreman en Michael Wilson eindelijk de eer kregen voor hun werk. Toen waren beide mannen al overleden.

Dit was de derde vertoning van de film voor ons en als waardering voor het fantastische verhaal en de inzet van de gehele filmploeg, geven wij hiervoor een fraaie 8+.

Zoals de meeste romans van Stephen King is het boek een vrij dikke roman, waardoor sommige mensen waarschijnlijk niet eens de moeite namen om deze te lezen. Het zien van deze film is veel gemakkelijker voor hen.

Als je van sci-fi houdt, dan zou je dit moeten zien maar als je een van de mensen bent die van goede horrorfilms houdt, dan wil je dit misschien niet zien. De film was niet wat ik ervan verwachtte. Het grootste deel van deze hele film is sciencefiction, waar ik soms niet zo dol op ben. Dus voor degenen onder jullie die de roman van King daadwerkelijk hebben gelezen, dan zou je dit waarschijnlijk wel willen zien als toevoeging van het lezen.

De meeste verfilmingen van boeken van King zijn recentelijk tv-films geweest. Rose Red (2002) en de remake van The Shining (1980) uit 1980, dus The Shining (1997) (1997) zijn beide gemaakt en uitgezonden voor televisie en ik vraag me af waarom? THE TOMMYKNOCKERS is zoiets als Dreamcatcher (2003) in de zin dat ze allebei sci-fi zijn en allebei over UFO's en buitenaardse levensvormen gaan. Ik was niet echt in de stemming voor een buitenaardse film, maar met Stephen King weet je nooit echt wat je kunt verwachten.

Toch ondanks de "pijnpuntjes" een 7 vanwege mijn favoriete schrijver, The King.

"Hoop, Liefde en Vertrouwen"

Wij meenden eerst, zonder het jaartal gezien te hebben dat het een oudere film was.
Na de film kwamen we erachter dat het een 'beeld' is uit 2023 en een fraaie sociaal kritische kijk op de samenleving, in dit geval op een voormalig mijnwerkers dorpje in Noord-Engeland.
Prachtig komt in de film tot uiting dat er eigenlijk maar een manier is om een samenleving in stand te houden en dat is samenwerking.

Kroegbaas TJ probeert ondanks tegenwerking zijn verlopen cafe open te stellen voor de gehele community. Daarbij ondervind hij in het begin nogal wat tegenwerking, vooral van mensen die zijn "The Old Oak" voor de lokale gemeenschap wil behouden en geen buitenstaanders erin willen hebben.
Het is mooi om te zien dat een in feite negatieve gebeurtenis, de mensen eendrachtig kan maken.

Een karakterschets van een hedendaagse gemeenschap en onze waardering hiervoor is een 8+!
zoals we alle films van Ken Loach hebben beoordeeld.

Ik schreef op MM:

knusse stoel
3100 berichten
3615 stemmen
12 juni 2014, 21:01 uur

Wat zal ik nog toevoegen aan alles wat er over deze film al is geschreven?
Eén woord dan en dat is; 'GEWELDIG'!

Een 9-

De film opent prachtig met een sombere scène in het New York van de late jaren 30, waarbij de sfeer treffend wordt onderschreven door de sobere soundtrack van Randy Newman. We worden kort geïntroduceerd aan Leonard Lowe, een schooljongen die langzaam een aantal fysieke ongemakken ontwikkelt, waardoor hij uiteindelijk niet meer met zijn vriendjes kan spelen omdat zijn moeder hem binnen moet houden. Vervolgens slaan we 30 jaar over en komen we bij Dr. Sayer uit, die net aangenomen wordt op de neurologische afdeling van een ziekenhuis in de Bronx.

Awakenings is een meeslepend verhaal van tegenslagen, overwinningen en vooral de strijdkracht van de menselijke geest en is boven alles een viering van het leven. Een boodschap die gedurende de hele film sluimert en zijn momenten kiest om zich aan de kijker de tonen, zonder er dik bovenop te liggen of zich aan je op te dringen. In die boodschap zijn het niet de patiënten die "slapen", maar de mensen die toeschouwer zijn van hun eigen leven en falen het beste eruit te halen. Pak daarom je kansen en geniet iedere dag van de kleine dingen zoals werk, vriendschap en familie, zo leert Leonard ons, want je hebt het zelf in de hand. En tegelijkertijd ook niet. Je weet immers nooit hoe het kan lopen. Topper!

Vandaar onze unanieme 8+!

10 juli 2016, (MovieMeter)
Popcorntales schreef:
Heerlijke sfeer, een boel topacteurs- en actrices. Maar jammer genoeg leef je op bijna geen enkel moment mee met één van de personages. Een blitse, prachtige verpakking maar de inhoud is jammer genoeg niet navenant. Volledige recensie kan je hier lezen: Recensie: American Hustle – Popcorn Tales - popcorntales.com

Aardige film met de nodige dosis actie en humor maar om nu te zeggen dat wij hem geweldig vonden, dat is niet helemaal waar.

Wat "Popcorntales" zegt over het meeleven van één van de personages was ook voor ons een gegeven, waardoor de film toch niet geeft aan de kijker wat hij moet geven: "mee leven met één van de spelers is altijd voor ons een must en dus ook voor "Popcorntales". Anders wordt het een verhaal waar je niet bij wordt betrokken en helaas, dat was ook met deze film het geval.

Toch vanwege het aardige verhaal en toch een goed spel van onze spelers een mooie zeven als waardering.

Je maakt ons toch nieuwsgierig!

Ik meen dat het er 12 waren? :)
https://www.woorden.org/spreekwoord.php?woord=twaalf%20in%20een%20dozijn

We hebben deze film hier ook liggen maar zijn iets getemperd in ons enthousiasme door jouw berichtje.
Ook op MM zie ik deze kritiek verschijnen. Inderdaad, de eerste is vaak de beste!

De film begint al goed en ziet er zo fantastisch uit, dat het onbeleefd lijkt om kritisch te zijn.

Het uitzicht op de bergen, het bos en de heuvels is prachtig als een groep te paard door het landschap rijdt.
Het contrast van hun dreiging en vastberadenheid met het geluid van de paardenhoeven vergeleken met het huiselijke kampement van de goudzoekers is verbluffend.
Net zoals ze zich geleidelijk bewust worden van de dreiging van het komende gevaar, is het voor de inwoners van het gouddorpje al te laat. De film gaat grotendeels in deze geest verder met het toegevoegde ingrediënt van de 'bleke ruiter' (eigenlijk is het het paard dat bleek (een schimmel) is) en Eastwood heeft altijd een wonderbaarlijk besef van hoe hij moet kijken en zijn woorden moet uitspreken.

Het verhaal zit prima in elkaar maar dat mag je ook verwachten als je een beetje op de hoogte bent van acteur en regisseur Clint Eastwoord (93).
De acteur en regisseur wil zich zelfs nog eens wagen aan een rechtbankthriller om zijn carrière mee af te sluiten.
Deze laatste film zou de veertigste film zijn die hij zelf regisseert.

"The Pale Rider", een prachtige 7+.

De film was tot op zekere hoogte vermakelijk en volgde de standaard Marvel Universe-formule.
Afgezaagde, hedendaagse pop culturele verwijzingen en grappen tijdens de eerste helft van de film waren goedkoop en zullen zeker verloren gaan voor een publiek van de toekomst. Zoals gewoonlijk waren de vrouwen sterk, aardig en intelligent en de mannen dom en slecht.

Volgens het filmverhaal moeten we geloven dat de meest kwaadaardige man in het universum, Xi, zijn kwaadaardige gedrag ging veranderen en dat zijn vrouw zelfs met hem, een massamoordenaar op de schaal van Genghis Kahn of Vlad de Spietser zou zijn getrouwd?
Natuurlijk wordt ze gedood door zijn vijanden en keert hij terug naar een leven vol kwaad en stuurt zijn handlangers om zijn eigen kinderen te vermoorden om wat kettingen met een hanger op te halen zodat hij een kaart kan lezen. Ik zal zeggen dat Xi een stoere kerel was, net als Shangs zus, tante en vrijwel elk ander personage vergeleken met Shang, die zacht was en absoluut geen superheld. Awkwafina was zoals gewoonlijk grappig en vermakelijk en overschaduwde Shang in de meeste scènes omdat zijn karakter zo vergeetachtig saai was. Zelfs zijn tante kon hem een ​​trap geven.

Ik vond Ben Kingsley als de Mandarijn buitengewoon grappig en zijn optreden was geniaal. De uitkomst was zoals gebruikelijk voor 'Marvel Universe' en zelfs de preview voor de volgende film tijdens de aftiteling was zwak; Ik denk dat ze alleen Mark Ruffalo en Brie Larson, misschien de enige twee Marvel Universe-personages die beter zijn dan Shang ertoe kunnen brengen, de volgende film in deze mogelijke serie op te zetten.

Een 7-, de film kon mijn aandacht er soms niet echt bij houden.

Dan is er in elk geval iets goed bij deze film;))

Ik heb hem hier liggen, al een tijdje, binnenkort maar even bovenop de stapel! na bovenstaande reacties!

In onze tijd waarin eigenlijk alles op film kan, is het interessant om een verhaal op beeld te zien dat zo verontrustend en uitdagend is in sommige van zijn ideeën en al 46 jaar geleden werd gemaakt.
De verhaallijn: een jonge man en zijn interactie met zijn arts die hem behandelt nadat hij in een psychiatrische inrichting is opgenomen na de vreselijke verminking van sommige paarden.

De kern van de problemen van de jongeman zijn, seksuele, religieuze en dwangmatige obsessie met paarden is behoorlijk verontrustend en doet de wenkbrauwen fronsen, zelfs in deze tijd waarin elke mogelijke psychische stoornis bijna routine lijkt.
Richard Burton als dokter speelt zijn rol goed genoeg, maar wordt enigszins beperkt door de theatrale grenzen van het script. Terwijl de jongen een mentale, professionele en emotionele crisis bij de man teweegbrengt, klopt een deel ervan niet. Hoewel de desillusie van Burton oprecht genoeg lijkt, heeft een deel van zijn crisis te maken met het ‘feit’. Door de jongeman te genezen en normaal te maken, zal hij hem ook homogeniseren en de extase wegnemen die hij bereikt met zijn misleide nachtelijke uitstapjes met zijn viervoetige vrienden/goden/lovers...hoewel intellectueel interessant genoeg, klonk het voor mij gewoon niet waar - de mentale problemen van de jongen lijken te raar en ongezond om er zelfs maar in te geloven dat de dokter hem op korte, zelfs middellange termijn kan genezen van deze absurditeiten, iets wat Burton beweert naar de patiënt toe.

De film is behoorlijk grafisch - hij bevat mannelijke en vrouwelijke naaktheid maar is in geen enkel opzicht uitdagend hierin naar de kijker en ik geloof ook niet dat dit nodig is.
Verontrustender is het "feit", het verblinden van de paarden, een scène die net zo moeilijk is om naar te kijken als ik me het van de eerste keer bekijken kan herinneren.

Nu en dan "vreemde kronkels" bij de jongen voor de leek, maar een oprechte film met een persoonlijk probleem voor een jongeman van 17 jaar die zo niet in de samenleving kan leven zonder deze en mogelijk zichzelf te pijnigen.

Een ruime 7!

Twee wilskrachtige intellectuelen, beiden gepassioneerde schrijvers, bevinden zich in een staat van onrust in hun huwelijk. Als de man plotseling overlijdt, wordt de vrouw (Sandra Huller in een krachtige vertolking) beschuldigd van moord, waardoor hun blinde kind als enige getuige moet getuigen. Net wanneer deze film eruitziet alsof hij zou kunnen terugvallen in een formele conclusie, doet hij een stapje terug en biedt hij iets meer beklijvend, tot nadenken stemmend en unieker dan wat we van dit genre gewend zijn.

Het achtergrondverhaal van een afbrokkelend huwelijk is bijzonder welsprekend en scherpzinnig. De scènes tussen de twee echtgenoten met duellerende grieven zullen je hart breken. De scènes in de rechtszaal zijn even meeslepend en doorspekt met vuurwerk tussen de aanklager en de verdediging. Huller geeft een van haar beste optredens ooit maar ze krijgt veel sterke steun, waaronder Milo Machado-Graner, als haar gekwelde zoon. Samuel Theis is sterk aanwezig als de diep humeurige echtgenoot.

De film verliest nergens zijn sterke verhalende kracht. Het wisselt naadloos van het ene boeiende onderdeel naar het andere. Af en toe zwaar, misschien zelfs een beetje vermoeiend maar dit blijft je bij en is zeker de moeite waard om te zien. Dit is echt een film voor de geroutineerde filmkijker die houdt van een verhaal op niveau!

Een 8+!

Dit was de eerste in de succesvolle reeks van Mel Brooks filmparodieën, waarin hij de conventies van een aantal gevestigde genres naar voren bracht. De toon wordt direct gezet met het nummer 'He Rode a Blazing Saddle' dat bij de aftiteling hoort - een briljante, ietwat overdreven nabootsing van elk nummer uit elke western die je ooit hebt gezien.

Het plot is een bekend westers hoofdbestanddeel - dat over de toegewijde politieagent of mysterieuze vreemdeling die de inwoners van een klein stadje helpt zich te ontdoen van een bende desperado's - bekend uit films als 'Dodge City', 'High Noon', 'Gunfight' ..... 'OK Corral' en zelfs 'High Plains Drifter', slechts een paar jaar eerder gemaakt.
Een corrupte politicus genaamd Hedley Lamarr (steevast 'Hedy Lamarr' genoemd in een van de lopende grappen van de film) heeft een bende bandieten gestuurd om de mensen van Rock Ridge te terroriseren (die, in een andere uitgebreide grap, allemaal de achternaam Johnson hebben) zodat zijn spoorwegmaatschappij hun land goedkoop kan verwerven. De mensen verzoeken de gouverneur van de staat, William J. Le Petomane, om hen een sheriff te sturen om hen te beschermen. Le Petomane zit echter in 'de zak' van Lamarr en wordt overgehaald om een ​​zwarte man te benoemen omdat Lamarr gelooft dat de stedelingen geen zwarte sheriff zullen accepteren. In eerste instantie krijgt Lamarr gelijk, en Bart, de nieuwe aangestelde, wordt geconfronteerd met vijandigheid en vooroordelen maar hij wint al snel de mensen voor zich en de rest van de film beschrijft zijn pogingen om Lamarr en zijn bandieten voor het gerecht te brengen.

De film heeft veel negatieve reacties opgeleverd vanwege het gebruik van racistische humor, met name het veelvuldig gebruik van het woord 'nikker'. Naar mijn mening missen dergelijke opmerkingen het punt van de film. Mel Brooks was niet geïnteresseerd in politieke correctheid of wat het equivalent van de jaren zeventig ook was maar hij maakte niettemin een serieus punt over racisme.
Hiermee bedoel ik niet simpelweg dat hij het racisme aanviel door er satire van te maken, ook al was dat wel een deel van zijn doel. Ik bedoel ook dat hij met humor duidelijk maakte dat het Oude Westen een diep racistische samenleving was en dat veel traditionele westerns onbewust een van haar racistische veronderstellingen hadden herhaald, namelijk dat het de duidelijke bestemming van Amerika was om het continent veilig te maken voor vestiging door blanke mensen van Europese afkomst, voornamelijk Angelsaksen.
Er waren een paar films gemaakt vanuit een standpunt dat sympathiek tegenover de Amerikaanse Indianen stond ('Broken Arrow' is misschien wel het beste voorbeeld) maar deze waren eerder uitzondering dan regel. Wat de zwarte en Chinese inwoners van het Westen betreft (en die waren er in overvloed), deze werden grotendeels geheel weggelaten. (Ik heb het over hoe het in de jaren zeventig nog was; sindsdien zijn de zaken veranderd).

Afgezien van het feit dat de film ook is gemaakt om te lachen en niet om te serieus te zijn, is de aanwezigheid van een zwarte man het enige dat de film onderscheidt van een traditionele western. Brooks laat zien hoe de stadsmensen op Bart reageerden op precies dezelfde manier waarop veel blanken in het Oude Westen reageerden op zwarte mensen. (Dit is niet verwonderlijk gezien het feit dat velen van hen van oorsprong Zuiderlingen waren die nog maar een paar jaar eerder hadden gevochten voor het behoud van de slavernij).

Ondanks zijn serieuze ondertoon wordt de film echter het best herinnerd vanwege zijn humor, die grotendeels voortkomt uit de parodie op de standaard westerse thema's en situaties. Er zijn een aantal uitstekende vertolkingen: van de bijdehand Cleavon Little, die Bart speelt als een mengeling van Wyatt Earp en Shaft en de overdreven verfoeilijke Lamarr, van Brooks zelf als Le Petomane (het archetype van elke stuntelige politicus). die niet lijkt te weten welke dag het is), van Gene Wilder als de Waco Kid, een kapotte alcoholische revolverheld en van Madeline Kahn als Lili Von Shtüpp, een Duitse prostituee die gemodelleerd lijkt te zijn naar de rol van Marlene Dietrich in ' Destry Rides Again', tot aan haar Berlijnse accent toe. (Lili zou Beiers zijn, maar de keelklank 'r' die ze gebruikt is niet kenmerkend voor het Beiers-Duits).

Het enige wat ik niet leuk vond aan de film was het einde, dat misschien postmoderne ironie zou kunnen zijn geweest (als zoiets al bestond in de jaren zeventig), maar waarschijnlijk een manier was om te vermijden dat we nadachten over hoe we de film tot een waardig niveau konden brengen. Maar afgezien daarvan vond ik dit een zeer vermakelijke film.

Dat einde kost bij onze waardering de film een punt van de 8 die het anders had gekregen.
Maar zou iemand daar wakker van liggen, onze waardering?

Een ruime 7!

Over het geheel genomen was dit een zeer goede serie. De zeven delen duren rond de 40 minuten en zijn dus beter met meerdere achter elkaar te kijken.
Voor het grootste deel vond ik dit een zeer realistische weergave van de daadwerkelijke strijd. Er zijn hier en daar kleine gebreken en flauwigheden (bijvoorbeeld soldaten die gefilterde sigaretten roken die pas eind jaren veertig, begin jaren vijftig op de markt kwamen) maar ik heb de gewoonte om kleine details op te merken die mij soms meer opvallen dan bij de gemiddelde kijker. Misschien is het "zoeken naar spijkers op laag water?"

De acteursportretten van de historische personages waren voor het grootste deel perfect. Ik had ook wat problemen met de nauwkeurigheid van de soldaten in de strijd. Er was niet de schok en verlammende angst die gebruikelijk is bij soldaten die voor het eerst in een gevecht verwikkeld zijn. Bovendien werd de stress na de strijd helemaal niet goed weergegeven. Alleen zag je dat soms terug bij de hoofdpersonen.

Toch heeft de serie een prima insteek met het verleden en vertegenwoordigt het de geschiedenis omtrent de 1e wereldoorlog op Gallipoli goed.
Een aanrader voor de liefhebber van oorlogsseries!

Een mooie 8!

Prachtige film , echte Britse kwaliteit!!!

Het verhaal van Allen Turing een wetenschapper die leefde van 1912 tot 1954, hij werd net geen 42 jaar.
Hij is het wiskundig genie dat tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ingeschakeld om de Duitse code "Enigma" te kraken. Hij was autistisch en humorloos, volkomen ongevoelig, zonder acht te slaan op sociale interactie.
Hij werd gedreven door de taak die hij moest vervullen en vond dat andere dingen overbodig zijn.

Hij lag ook onder vuur van een commandant die hij had beledigd en die graag van hem af zou willen zijn. Als zijn collega's hem niet met tegenzin te hulp waren gekomen toen hij werd aangevallen, zou hij nooit het werk hebben kunnen doen dat hij deed.

Hij had ook nog een ander probleem.
Hij was homoseksueel en op dat moment was dat illegaal en het zou hem buiten dienst kunnen stellen, erger nog, hij zou daardoor zelfs gevangen kunnen worden gezet. Er zijn verschrikkelijk flashbacks uit zijn jeugd. Het toont zijn relatie met Christopher, een jongen van wie hij houdt, de enige persoon die hem zijn recht en respect geeft. Er gebeurt iets vreselijks na een schoolvakantie en Alan blijft alleen achter. Het acteerwerk is behoorlijk ongelooflijk. Benedict Cumberbatch is prima in deze film en Keira Knightly doet het goed als , Joan Clarke, die zelfs instemt met een huwelijk met Alan (hoewel het naar eigen zeggen volkomen gedoemd is). Een van de aandachttrekkers is een geweldige computer waar Alan zijn hart en leven in steekt, ontworpen om de bovengenoemde code te kraken. Het draait en klikt. Voor velen was dit de eerste echt moderne computer (voor alle telraamfans: ik wil niet respectloos zijn).
De geschiedenis van de computer begint eigenlijk al vanaf het moment dat de mens rekenen leerde.
Voor de liefhebber: https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_de_computer

Van mij, zoals van velen, een 8!

Jij schreef: ALAN TURING is dus blijkbaar de uitvinder van de computer van tegenwoordig.
Het verhaal is theoretisch veel ouder en Turing is niet de uitvinder van de computer, hij is de uitvinder van het ontcijferen van de "Enigma-code".

Als je meer wilt weten:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_de_computer

Slecht bericht voor het laatste deel in de 'Mission: Impossible'-filmreeks | FilmTotaal filmnieuws
Deel 2 komt zoals het lijkt pas in mei 2025. Dat is even wachten dus!

https://www.filmtotaal.nl/nieuws/107069