Reacties

De nieuwste "Mission Impossible", combineert de dodelijke stunts uit de vorige films om met opnieuw een ​​opwindend avontuur te komen. Ik denk dat, ondanks wat ik ga bekritiseren, de levensduur van de Mission Impossible-filmserie per saldo verbazingwekkend is.
De meeste filmseries raken na de derde film hun aandacht kwijt bij de kijker(s), maar Mission Impossible weet net als de 'onsterfelijke' ster Tom Cruise zichzelf steeds opnieuw uit te vinden en te overtreffen op het gebied van stunts. Maar in werkelijkheid is de film gevuld met spannende decorstukken zoals een achtervolging op het vliegveld, een komische achtervolging in Rome en een zenuwslopende treinreis aan boord van de Orient Express. De nieuwkomer in de serie, Hayley Atwell, is ook bruisend en deelt voelbare chemie met Cruise. De terugkerende castleden zijn ook allemaal uitstekend, hoewel ik niet helemaal blij ben dat mijn favoriet wordt vermoord. Ik denk dat dit slechts een symptoom is van de tekortkomingen van deze film - dat hij de fatale fout maakt om zich te veel op de 'Macguffin' te concentreren - het plotapparaat waarvan de details volkomen onbelangrijk zijn voor het publiek.
(is het niet een apparaat om leeuwen te vangen in de Schotse Hooglanden?) ;))

Het schrijven hierover is eigenlijk nogal flauw: ze besteden te veel tijd aan scènes met briefing van vergaderingen waarin voortdurend de ernstige wereldwijde gevolgen van het verlies van een bepaalde sleutel worden benadrukt.
Ik vind dat deze scènes veel te veel tijd in beslag nemen, waardoor de indruk wordt gewekt het verhaal slimmer bedacht is dan het in werkelijkheid is. Want wat het verhaal werkelijk is, is een hoop banaal, onnauwkeurig technisch jargon, in plaats van het ouderwetse spionageverhaal dat ik wil. Daarom blijft "Rogue Nation" (2015) voor mij, mijn favoriete MI-film. "Rogue Nation" heeft eigenlijk een veel slimmer plot vol ingewikkelder wendingen en geeft tegelijkertijd de voorkeur aan spanning boven actie en spektakel.
Hoewel Hayley Atwell goed is, geef ik nog steeds de voorkeur aan Rebecca Ferguson.

Ten slotte heb ik het gevoel dat deze film soms wordt belast door een verhoogd gevoel van emotionele inzet voor Hunt, waar ik niet zo dol op ben, hoewel dat slechts een persoonlijke voorkeur is en er wordt veel gelachen in de film. Uiteindelijk is "Dead Reckoning" nog steeds een redelijk goede film. De looptijd is misschien lang maar het voelt zeker niet als drie uur. Maar ik merk dat, hoewel het meer stunts oplevert, het tempo en plezier van "Fallout" (2018) mist of het solide spionagethriller aspect dat je ziet in "Rogue Nation".

Mijn waardering? Een 7+.

Beveiligster Sam [Rapace] krijgt opdracht om een steenrijke en verwende erfgename Zoe Tanner [Nelisse] te beschermen. Ze moet al gauw al haar ervaring gebruiken om in leven te blijven.
Zoe's stiefmoeder Rima [Indira Virma] heeft Sam weliswaar ingehuurd maar omdat zij verwacht had zélf de zeggenschap te krijgen over het bedrijf van haar overleden echtgenote, is het de vraag of zij te vertrouwen is.

Een mager achtergrondverhaaltje brengt Sam en Zoe dichter bijeen maar Jewson houdt het tempo hoog en er zijn veel actiescènes waarin Rapace nog maar eens bewijst haar mannetje weet te staan in het moderne actiegenre.
Verstand op nul en je hebt als Netflix abonnee een leuk anderhalf uurtje.

Een kleine 7.

Ondanks zijn leeftijd is dit een film die nog steeds goed doet.
Wat speelt zich hier af en waarom worden de kinderen niet verzorgd door de oom?
Want waarom wil deze oom niets maar dan ook niets met de opvoeding van de kinderen te maken hebben?
En dan: wie zijn die spookachtige figuren die zo nu en dan opdoemen?

Soms merk je dat de film in een "andere tijd" is gemaakt door de 'zoete' woordjes die men dan tegen elkaar gebruikt. En het geschreeuw van angst soms, dat heb je tegenwoordig gelukkig niet meer in de horror films.

Maar ondanks de kleine "ouderdomsgebreken"; een prachtige film die het ook de hoge verwachtingen waar maakte!
Een film die ruim anderhalf uur jouw aandacht gevangen houdt!
Kleine kanttekening, we hebben de film op een andere filmsite gewaardeerd op 23 juni 2013, dus 10 jaar geleden.

Onze waardering was een 8!

https://www.youtube.com/watch?v=Szdziw4tI9o

Als ik lees op een andere filmsite van "Joolstein", die vaak op dezelfde lijn zit als mij: "De film is opgedeeld in drie hoofdstukken, in het eerste uur richt zich op het opbouwen van gebeurtenissen. Het laatste derde deel verhoogt de horror echter aanzienlijk, vond deze film naar het einde toe zelfs eng...". dan vermoed ik dat beide reageerders (ArtSeries en chiel1971) te vroeg zijn gestopt met het kijken naar deze film.
Dit schijnt de prequel te zijn van Verónica (2017) , die er redelijk goed afkwam bij de kijker(s).
Je moet ook niet als je slaperig bent een film gaan kijken (ik sukkel ook na een lange dag bij toch goede films in slaap. En na 15 minuten al een oordeel klaar hebben, kan je meer dan de gemiddelde filmkijker!
Er zijn genoeg films die eerst een opbouw nodig hebben omdat deze films niet kiezen voor de makkelijke 'hap-slik-weg' methode maar het filmverhaal opbouwen.

Gisteren de film Superposition (2023) gezien, als wij daar na een kwartiertje kijken al een oordeel over hadden geveld, dan hadden we de film gemist!
Het verhaal heeft de aanloop gewoon nodig en daarna krijg je een prachtige film in zijn totaliteit te zien.
En wat ik ook niet leuk vind aan een "slaapbericht" is dat de toekomstige kijker(s) hieruit ook zijn/haar mening kan halen en de film overslaat. Een recensie over een restaurant geef je als je het eten op hebt en niet bij het voorgerecht!

Ik geef hem ondanks de kritieken wel een kans komend weekeinde en zal mijn mening wel onder dit bericht 'plakken'.

De karakters van een verhaal moeten bepaalde eigenschappen hebben en ervaring en vorming in het leven heeft ervoor gezorgd dat ze die eigenschappen hebben. Zelfs als we bepaalde scènes nooit in de film zien, moet de schrijver weten dat die oorzakelijke scènes hebben plaatsgevonden. De personages in "Street Kings" hebben kwaliteiten die zijn gekomen door het kijken naar politiefilms uit de jaren negentig. Ikzelf heb genoten van deze film.
Het was niet een rommelige cash-actiefilm.

Keanu Reeves speelt Tom Ludlow, een ontmoedigde politieagent uit LA die zich niet aan regels houdt en wordt achtervolgd door de dood van zijn vrouw. Alle agenten in de eenheid van Ludlow, inclusief hun kapitein Forest Whitaker, verdraaien, manipuleren en vernietigen soms de gedragsregels volledig. Het is hun bedoeling, hoe dan ook en steeds weer, keer op keer, om de misdaad aan te pakken op een manier die zij als effectiever beschouwen, waardoor ze vaker wel dan niet liegen, rapporten verzinnen en bewijsmateriaal in scène zetten om hun sporen uit te wissen. En voor hen natuurlijk ook een manier om de 'magere inkomens' op te hogen!

De film opent met Reeves, die met een 'beste kater' de ogen opent.
Terwijl hij undercover werkt, ontmoet hij op een parkeerplaats twee Koreaanse gangsters die een machinegeweer van hem willen kopen. Na een brute pak slaag stelen ze zijn auto. Tom traceert zijn auto naar de schuilplaats van de Koreaan, breekt in en vermoordt iedereen en vindt dan twee vermiste schoolmeisjes die in de eerste plaats de reden waren voor zijn achtervolging van deze jongens. Vervolgens gaat hij verdoezelen wat er werkelijk is gebeurd.
Terwijl de andere agenten in zijn eenheid hem toejuichen, wordt hij uitgedaagd door zijn ex-partner, Washington, die de corruptie en fraude niet langer accepteert en is teruggekeerd naar een gezagsgetrouwe status als agent en de problemen rapporteert aan kapitein Hugh van Binnenlandse Zaken.

Misschien hoort Reeves thuis in dit soort films.
Het zou beledigend zijn om te ontkennen dat hij boven Bill en Ted staat maar hij moet nog kracht tonen in een verfijnde dramatische rol. Hij is geen slechte acteur. Hij behoort simpelweg tot een bepaalde leeftijdsgroep. Hij speelt de belichaming van wat de meeste jonge jongens zich potentieel voorstellen als protagonisten in actiefilms. "Street Kings" is, ook al is het geen "Speed" (1994) ​​of "The Matrix" (1999), geen uitzondering. Hij geeft zijn karakter bitterheid en stijfheid. Misschien wel de sterkste prestatie van de film is van Whitaker.
In een film vol potentieel meeslepende personages bereikt hij met het geschreven deel zijn volle potentieel.

Een groot deel van de charme van deze film is de aandachttrekkende verzameling acteurs. Chris Evans, een van onze nieuwste 'knappe jongens' wiens vaardigheden als acteur een tijdje hebben moeten wachten om zich echt te laten zien, speelt een jonge beginnende detective met een voorspelbare uitkomst.
Stand-up comic 'Cedric the Entertainer' is een onwaarschijnlijke en zeer overtuigende keuze in de rol van een wanhopige drugsdealer die door Reeves en Evans als informant wordt gebruikt. Ik was vooral verrast door de huiveringwekkende optredens van een acteur genaamd Cle Sloan en rapper Common als Fremont en Coates, of misschien twee criminelen die zich voordoen als Fremont en Coates, een vraag die op zichzelf een relevante morele symboliek vormt voor het effect dat het undercover politiewerk heeft op het politieoptreden van deze film.

"Street Kings" is over het algemeen puur, relaxed entertainment. Het is gewelddadig, rechtvaardigend als zodanig, rijp met een interessante cast en niet besmet met de flitsende uitstraling waar de meeste misdaadfilms met rappers als acteurs onder lijden. David Ayer wordt gerespecteerd en terecht vanwege zijn inzicht in de interne werking van de politie, in het bijzonder de LAPD, met scripts als Antoine Fuqua's krachtige "Training Day" en zijn regiedebuut "Harsh Times", misschien het meest interessante van al zijn concepten. Eerlijk gezegd is scenarioschrijver James Ellroy, de geest achter het tijdloze "LA Confidential", ook in het misdaadgenre een oorverdovende naam, nadat hij jaren geleden "Street Kings" schreef, geïnspireerd door het proces tegen OJ Simpson. Helaas valt Ayers poging aan het roer ten prooi aan het andere uiterste, namelijk dat er hier niet veel energie is. Het is puur standaard, technisch goed gemaakt, maar zonder de vonken die het gedenkwaardig zouden maken.

Vandaar onze 7.

Vijf jaar nadat zuster Irene op wonderbaarlijke wijze de demonen non van St. Carta in Roemenië versloeg, wordt ze opnieuw door de kerk benaderd in de hoop op nog een wonder. Deze keer krijgt ze de taak om de mysterieuze moorden in heel Europa te onderzoeken die verband houden met de demon-non 'Valak'. Zal zuster Irene er met een nieuwe metgezel, zuster Debra, in slagen de geschiedenis te herhalen of zal Valak deze keer het spel winnen?

"The Nun" (2018) wordt beschouwd als een van de zwakste films in de Conjuring-franchise. Waar de eerste film werd geregisseerd door Corin Hardy, vertrouwde de studio dit keer de regie toe aan Michael Chaves, die eerder "The Curse of La Llorona" (2019) en "The Conjuring: The Devil Made Me Do It" (2021) regisseerde voor de studio en ook de franchise verzorgde.
Het vervolg brengt Taissa Farmiga en Jonas Bloquet terug als zuster Irene en Maurice en natuurlijk Bonnie Aarons als Valak, met de toevoeging van een paar nieuwe personages gespeeld door Storm Reid, Katelyn Rose Downey en Kate Anna Popplewell.

Bij "The Nun II" leerde men van de kritiek van zijn voorganger en probeerde men veel te improviseren. Ongetwijfeld is de film in bijna elk aspect beter dan de eerste film maar tegelijkertijd was dat niet de echte uitdaging voor de makers, toch? Het mooie is dat de film echt goed gemaakt is en een aantal ongelooflijke sequenties bevat die ervoor zorgen dat de kijkers de hele tijd betrokken blijven. De film krijgt een betere behandeling op het gebied van cinematografie en decorstukken en een meer samenhangende verhaallijn vergeleken met zijn voorganger.

De film maakt effectief gebruik van geluid om angst aan te jagen en een beklijvende sfeer te creëren in combinatie met fantastische cinematografie. Niet alle jump scares werken maar een paar wel en geen enkele voelt deze keer goedkoop aan. De openingsscène legt de lat hoog. De toevoeging van de geitendemon was een uitstekende keuze. De film heeft genoeg emotioneel gewicht om ervoor te zorgen dat kijkers zich deze keer meer gehecht voelen aan de personages. De vertolkingen zijn sympathiek, vooral die van Taissa Farmiga, mijn absolute favoriet in deze film.
Ook de rest van de cast is geweldig en levert goed werk af.
Afgezien van de ups en downs van de eerste twee bedrijven, is het derde bedrijf van de film verrassend dreigend. Het is groots en verspreidt een gevoel van kwetsbaarheid.

Wat betreft de minpunten: mijn grootste kritiek zijn de overbelichting en close-ups van Valak, die niet noodzakelijkerwijs angst oproepen maar haar minder effectief maken naarmate het verhaal vordert. Dat betekent niet dat de demonische Nun veel beeldtijd heeft. Opnieuw geeft de film niet veel inzicht in de afkomst van Valak, waardoor ik uiteindelijk toch een beetje ontevreden ben. Er zijn weinig tot geen verrassingen in de verhaallijn van de film. Chave's richting wordt met elk uitje beter maar toch heeft hij de kunst van het effectiever gebruiken van jump scares nog niet helemaal onder de knie.

Kortom, The Nun II is een plezierige film in het Conjuring-universum die mijn verwachtingen overtrof.
De film is visueel rijk en beter dan veel andere films in dit universum met een meer intrigerende verhaallijn. Het is niet de engste film van het jaar maar hij is zeker de moeite waard om te bekijken.

Een ruime 6+.

Wat ik grappig (vreemd) vond is het feit dat hij bij beide lijken niet eens controleerde of het wel lijken waren. Dood dus.

In reactie op de lagere scores van andere kijkers:
"Sommige mensen vatten alleen een langgerekte film, met een voorwoord, vervolgens kennismaking met alle personages en dan hun kwalen in de boeggolf.
Deze is misschien te kort?
Vond hem zelf ook grappig, vooral als je alles even laat bezinken"! :))

Dankzij 'Tchoupy' kwam ik deze op het spoor.

De regisseur van "Condor's nest" heeft enkele zaken niet goed gedaan en dat valt al gelijk op in het begin van de film na het neerstorten van de bommenwerper.

Nadat deze neergestort is, komt er weinig vuur aan te pas en rookt het op enkele plekken. Tot nu toe heb ik nog nooit een neergestorte bommenwerper met de bommen nog aan boord een beetje zien roken zonder veel vuur. Ook verbazingwekkend was het dat maar enkele van de bemanningsleden het niet hadden overleeft.
Voor de rest waren er wel meer foutjes maar het was niet een film die ik gelijk in het afval deponeerde.

Het verhaal in Zuid-Amerika liep aardig.
vandaar,
Een klein 6je en die zien we dus nooit weer terug.

"In de tijd dat de slavenhandel legaal was, waren er minder slaven dan in de huidige tijd!
Miljoenen van hen zijn kinderen!"

Dat is de zin waarmee de film afsluit.
Een indrukwekkende film met een hedendaags probleem waar onze wereld mee kampt, mensenhandel.
Een film met een verhaal wat gebaseerd is op de geschiedenis van een agent van de 'Home Security' en een broertje en zusje uit Colombia.

Onze waardering is een 8!

Mag ik bedanken, hou niet zo van deze vrucht.
Mag ik met sinaas ervoor?

Helemaal met jou eens, we hebben deze serie gezien toen deze uitkwam, dus ongeveer 9-10 jaar geleden.
Een prachtserie!

Kijk eens naar het aantal kijkers - IMDb-score 8.0 / 10
(23 stemmen) Had je goed gezien!
Die film gaat nog wel dalen, het is niet eentje die je in het rijtje topfilms terugziet.
Gebeurt wel vaker, in het begin hoge waarderingen en na een paar honderd kijkers zet de film een dalende lijn in, soms wel naar een 3 of een 4.
Eerst stemmen alle belanghebbenden? Daarna komen kijkers als jij en dan wordt het principe van de baksteen gehuldigd ;)

Daar was ik niet van op de hoogte dat mensen deze zeldzame ziekte echt kunnen hebben.
Heb zonet even de volgende link gelezen en zo zie je dat van filmkijken een mens (als hij/zij wil, iets kan opsteken en meer begrip voor een ander kan krijgen. In elk geval, sterkte 'Monki'!

https://www.oivereniging.nl/wat-is-oi

jotofilm
Mag ik mij aansluiten bij jouw verhaal?
Goed geformuleerd en to the point!

Rijk de Gooijer vond het ook niets en gooide deze onderweg uit de taxi toen hij er eentje had gewonnen. Vroeger waren de acteurs schijnbaar rationeler?
https://www.youtube.com/watch?v=zz1XuiysO2o

Dus zal het voor ons 50+ ook wel geen succes zijn kijkend naar jouw reactie.
We laten deze dan nog maar even onder de stapel liggen. Hopelijk blijft hij daar ;).

Gewoon een van de slechtere films in het actiegenre die ik dit jaar heb gezien.

Mijn waardering is dan ook laag,
een 4!

Tim Robbins regisseerde het controversiële en soms ongemakkelijke, waargebeurde verhaal van een toegewijde non die een gevangene (beschuldigd van verkrachting en moord op een jong stel) troost tijdens de laatste momenten van zijn leven, terwijl hij wacht op zijn straf in de dodencel met dodelijke afloop. De grote Susan Sarandon speelt zuster Helen Prejean en Sean Penn speelt Matthew Poncelet, de haatdragende gevangene die de non om hulp vroeg terwijl hij probeert zijn wroeging over de misdaad te verbergen. Ze is er om niet alleen hem maar ook anderen te helpen met haar boodschap van vergeving en liefde.

De zuster wil ook de families troosten die hun kinderen hebben verloren in deze tragedie, iets dat misschien heel moeilijk voor haar kan zijn (aangezien ze nog nooit zo'n dienst heeft verricht) en omdat de families weten wat ze met de gevangene doet.

Wat is belangrijk in deze film? Het is een film over de doodstraf en toch is het geen propaganda ertegen of ter ondersteuning ervan. Het toont alle kanten van een tragische gebeurtenis en de nasleep ervan, de families hebben moeite om door te gaan, de dagen dat de gevangene wachtte op zijn executie en het religieuze gedeelte met de troostende non.
Robbins' film koos geen kant over het onderwerp van de doodstraf, dit is de vraag voor het publiek om te kiezen of ze voor zijn of niet. Bekijk de casus en zie wat jij ervan vindt. Het deed me denken aan de film A Short Film about Killing (1988) uit 1988, geregisseerd door Krzysztof Kieslowski. Beiden geweldige en controversiële films over hetzelfde onderwerp.

Het verschil is dat we in het werk van Robbins al die tijd weten dat er een misdaad heeft plaatsgevonden (gepresenteerd in flashbacks) en dan zal de straf verschijnen, terwijl in de Poolse film het hele verhaal in volgorde wordt weergegeven, eerst komt de schokkende misdaad van een taxichauffeur, dan bijna aan het einde van de film de uitvoering van de moord.
Dus omdat de verhalen op verschillende manieren werden gepresenteerd, zal de manier waarop het publiek zal reageren op de uitvoering van de moorden heel anders zijn. Maar ik moet zeggen dat je in de film van Kieslowski zeker de executie van de moordenaar zult willen.

Het verhaal van "Dead man walking" is goed geschreven, er wordt niets verbloemd en er is geen politieke boodschap die de plot kan verpesten. Iets met teleurstelling was dat het personage van Sean Penn de enige leek te zijn naar wie iedereen met de vingers wees en hem schuldig noemde. We ontdekken dat hij
niet de enige was toen hij de misdaad pleegde en dat de film nooit zegt wat er met zijn partner is gebeurd in de film. Penn werd geëxecuteerd! Alles werd op het conto van slechts één persoon gegooid.

Het acteerwerk is voortreffelijk van de hele casting. Sarandon won een Oscar voor haar goede optreden; Penn werd genomineerd voor zijn briljante vertolking van het titelpersonage; en in de prima bijrollen bevat de film Raymond J. Barry, Robert Prosky, Lois Smith, Celia Weston, R.Lee Ermey (hij speelt deze keer geen militair) en Margo Martindale. Mijn respect voor de regie van Tim Robbins die een prachtige film heeft gemaakt over een serieus onderwerp zonder al te controversieel of te hard te zijn in het thema.
"Dead Man Walking" is mogelijk niet voor iedereen geschikt, het is sowieso wel een verhaal voor degenen die van tot nadenken stemmende films houden of van de acterende Sarandon of Penn houden.

Waardering: een ruime 8!

Leuk voor kindertjes die nog niet aan een echt verhaal toe zijn.
Het is een klein niemendalletje van Pixar, vrijwel geen verhaal en gewoon een tijdvullertje voor de hoofdfilm Elemental (2023) in de bioscopen.

Een magere 6, zie ik dus nooit weer naar om.

Deze film gaat over het passagiersschip die bekend stond als de “MS St. Louis” en dat van de Hanzestad Hamburg in Duitsland in 1939 naar Havana in Cuba voer met 937 Joodse passagiers aan boord die de nazi-vervolging ‘mochten’ ontvluchtten. Hoewel velen van hen exorbitante prijzen moesten betalen voor zowel de overtocht als de Cubaanse inreisvisa keken ze er allemaal naar uit om een nieuw leven voor zichzelf op te bouwen in de Nieuwe Wereld. Wat geen van hen zich echter realiseerde was het politieke klimaat daar in Cuba of de wijdverbreide corruptie onder degenen die daar destijds aan de macht waren.

Als gevolg hiervan werd hun hoop in de haven van Havana al snel de grond in geboord en veranderden hun dromen in een nachtmerrie van historische proporties. In plaats van nog meer te onthullen, wil ik alleen nog zeggen dat ik onder de indruk was van deze film, omdat hij erin slaagde de wanhoop vast te leggen van degenen die betrokken waren bij dit trieste debacle.

De film herinnert ons allemaal scherp aan het griezelige vermogen van demagogen om ongegronde angsten te wekken – jegens zowel immigranten, politiek anders denkenden en mensen met verschillende religieuze achtergronden (als ze maar anders zijn dan 'wij') – om hun eigen egoïstische belangen te bevorderen.
Het is vaak dezelfde basisretoriek met een iets andere nuance, afhankelijk van het land en de betrokken mensen.
Hoe het ook zij, voor zover ik begrijp was deze film voor het grootste deel historisch accuraat, zelfs rekening houdend met de typische Hollywood-versieringen.

Er moet ook worden opgemerkt dat verschillende acteurs werden erkend voor hun optredens met Lee Grant (als "Lili Rosen") wordt genomineerd voor zowel een Academy Award als een Golden Globe Award voor beste vrouwelijke bijrol. Daarnaast won Katherine Ross ("Mira Houser") een Golden Globe-prijs voor beste vrouwelijke bijrol, terwijl Oskar Werner ("Professor Egon Kreisler") werd genomineerd voor beste mannelijke bijrol.

Kortom, hoewel behoorlijk triest en tragisch, vond ik dit een goede film en heb ik hem dienovereenkomstig zo beoordeeld.
Een 7+!

Zo naar jouw kijklijst te zien ben je al vroeg in de 'Kerstsferen'. ;)

'Notes on a Scandal' is een heerlijk explosief drama en een goed voorbeeld van hoe de cast van een film een ​​film van gewoon naar iets uitzonderlijks kan verheffen. Dit opwindende drama is een film die vandaag de dag relevanter is dan ooit tevoren, huiveringwekkend en intens.
Bij een geweldig script hoort een van de optredens van dat jaar (2006), waarin Judi Dench op duivelse wijze een manipulatiespelletje speelt.

Sheba Hart (Cate Blanchett) is de nieuwe tekenleraar op een middelbare school in Londen.
Barbara Covett (Judi Dench) is een senior-lid van het personeel en een strenge lerares die niet bepaald overweg kan met de rest van het personeel. Sheba's aanwezigheid op school wordt al snel een verademing omdat ze onmiddellijk de genegenheid van haar collega's, waaronder ook die van Barbara wint.
Sheba wil een goede indruk maken en de anderen leren kennen.
Ze raakt bevriend met Barbara en stelt zich voor haar open, waarbij ze enkele van haar diepste gedachten en gevoelens naar buiten brengt. Barbara raakt geobsedeerd door hun vriendschap en wanneer ze ontdekt dat Sheba een affaire heeft met een 15-jarige student, ziet ze dit als de perfecte gelegenheid om haar weg te vinden in Sheba's leven.

2006 was een iets ondermaats jaar voor het psychologische thrillergenre.
'Notes on a Scandal' overtreft met gemak al het andere dat we gezien hebben, de enige vergelijking die gemaakt kan worden is Hard Candy (2005). (deze was een jaartje eerder)
Het wordt een heerlijk intense reis door vertrouwen en verraad en houdt niet op tot zijn explosieve climax. Hoe verfrissend is het om een ​​thriller te zien met het hoofd op de schouders met de behendige regie van Richard Eyre en een intelligent scenario (gebaseerd op de roman van Zoe Heller) van Patrick Marber.
Zodra het verhaal van het verhaal in een hogere versnelling komt, wordt de spanning in een vlot tempo opgebouwd. Het is een slinkse film, subtiel maar krachtig en wordt zo spannend en verontrustend dat je deze filmkijk ervaring niet snel zult vergeten.

'Notes on a Scandal' zet mogelijk het beste film duo van dat jaar in de schijnwerpers.
Judi Dench en Cate Blanchett zullen je volkomen sprakeloos achterlaten, woorden zullen je gewoonweg tekortschieten. Judi Dench houdt de film moeiteloos in haar handpalm, het is ronduit zenuwslopend. Ze slaat haar figuurlijke handjes om Blanchett's personage en trekt haar steeds weer een heel klein beetje uit elkaar totdat er niets meer van haar over is.
Je voelt misschien zelfs de drang maar weersta het schreeuwen tegen het scherm: "jij manipulatieve teef!".
Ze levert een van de meest huiveringwekkende en effectieve optredens van dat jaar en ik kan het niet laten om vergelijkingen te maken met de geweldige Bette Davis, uit films als What Ever Happened to Baby Jane? (1962)

'Notes on a Scandal' kruipt onder je huid en laat je figuurlijk kruipen van angst en verwachting.
Het is een intense en meeslepende karakterstudie en je kunt niet genoeg krijgen van de Oscarwaardige vertolking van Judi Dench. Ze laat ons in het hoofd kruipen van een personage dat zo afstandelijk is geworden dat de schijn steeds meer een vervorming van de werkelijkheid wordt. Deze emotionele achtbaan zal je mogelijk van streek maken, maar uiteindelijk zul je er blij mee zijn.

Doe je filmgordel om en haal diep adem, hierna is er geen mogelijkheid meer als de film eenmaal van start gaat.

Een 8+!!

Om eerlijk te zijn (en dat zal jouw mening ook wel wezen) hoop ik echt niet op een vervolg!
Die 7 hebben we al met véél gekreun gegeven en daar staat ook bij dat het tijd is om "iets anders te lanceren".
Weet je, je kijkt toch weer, ondanks dat je van tevoren weet dat je de tijd beter voor een andere film kunt besteden.
Ik begrijp jouw 4. ;)