Reacties

'Blue Beetle' werd geregisseerd door Angel Manuel Soto en geschreven door Gareth Dunnet-Alcocer. Ik had verwacht dat deze film zich zou concentreren op de familiekant en het algehele drama van het leven van Jaime Reyes, vooral vanwege de film die Soto regisseerde, "Charm City Kings", een film waar ik wel van hield. Dit is een superheldenfilm voor het hele gezin, met thema's die zich richten op familie, maar vooral ontheemding, kolonialisme en gentrificatie in termen van wat de regisseur zei over de thema's van de film.

Voor deze film en Superhero heb ik niet veel kennis van 'Blue Beetle', behalve enkele strips en vooral de 'Young Justice-show' en 'Injustice 2', maar deze film heeft uitstekend werk geleverd door het personage en de held voor een nieuw publiek te laten zien. hopelijk wordt hij zelfs een bekende.

Een buitenaardse scarabee kiest afgestudeerd Jaime Reyes als zijn symbiotische gastheer en schenkt de tiener een harnas dat in staat is tot buitengewone en onvoorspelbare krachten, waardoor zijn lot voor altijd verandert als hij de superheld wordt die bekend staat als 'Blue Beetle'.

In de film spelen Xolo Maridueña de rol van Jaime Reyes / Blue Beetle naast Bruna Marquezine, Adriana Barraza, Damián Alcázar, Raoul Max Trujillo, Susan Sarandon en George Lopez. Nadat ik Xolo Maridueña in "Cobra Kai" had gezien, heb ik zowel zijn capaciteiten als dramatische acteur in drama als in actiescènes gezien. Toen hij in deze rol werd gecast, stond ik er 100% achter. Nu ik de film heb gezien, denk ik dat hij de film redelijk tot goed maakt. Het kostuumontwerp was goed, vooral het Blue Beetle-kostuum. Het lijkt geïnspireerd door "Young Justice" and "Injustice 2" en andere versies van het kostuum. Er werd voornamelijk op locatie gefilmd en er werd veel gebruik gemaakt van praktische effecten, zoals het Blue Beetle-pak. De regisseur was van mening dat het gebruik van locaties uit het echte leven ervoor zorgde dat de praktische effecten beter in de film konden worden geïntegreerd. Waardoor het minder afhankelijk is van CGI en in plaats van wat het beste is, praktische effecten. Ik vond de actiescènes erg leuk, zowel hoe het werd opgenomen als hoe het werd gemonteerd. Ik vind dat de film er echt goed uitziet, geweldige cinematografie. Ik vond de personages en acteurs die ze speelden erg leuk; Bruna Marquezine als Jenny Kord, Susan Sarandon als Victoria Kord en Damián Alcázar als Alberto Reyes waren drie die indruk op mij maakten.

Wat 'Blue Beetle' buitengewoon goed doet, is hoe ze het gezinsgericht houden en de kennis omarmen die aan deze 'Blue Beetle' voorafgaat. Ik heb het natuurlijk over Ted Kord en Dan Garrett, de film heeft ook veel hart.
Critici vonden dat er veel humor in zat, en ja, dat is ook zo, maar ik had het gevoel dat de meeste grappen flauw over kwamen omdat ze zo kinderachtig waren. Toen ik het in de bioscoop zag, bestond de meerderheid van het publiek ook uit kinderen. Het hoogtepunt voor mij is de aangrijpende prestatie van Xolo Maridueña in de titelrol, hij is gewoon geweldig en doet geweldig werk om het stripboekpersonage tot leven te brengen. De schrijver en regisseur doen dat ook, en brengen het verhaal en de oorsprong heel goed tot leven. Blue Beetle is een leuke kleine film, die elk miljoen van zijn budget goed gebruikt. je begrijpt een beetje waarom het rechtstreeks naar streaming moest gaan, aangezien het er soms behoorlijk goedkoop uitziet (vooral de antagonist en de visuele effecten voor hem, Raoul Max Trujillo als Ignacio Carapax (OMAC).
Maar het is een leuke film en een aardige superheldenfilm geworden en voor de liefhebbers de moeite waard.

Een ruime 7!

Let op griezel/horror liefhebbers!
Als je een fan bent van Drag Me to Hell (2009), Flatliners (1990) of Idle Hands (1999)#trailer, dan zul je dol zijn op dit rauwe en gruwelijke Australische juweeltje.

Deze bovennatuurlijke horrorfilm 'Talk To Me' is het theatrale debuut van de regisserende broers Danny Philippou en Michael Philippou, bekend van hun YouTube-kanaal 'Racka Racka'.

Het verhaal van 'Talk To Me' draait om een ​​groep vrienden die op een bijzondere ontdekking stuiten: het vermogen om geesten op te roepen met behulp van een gebalsemde hand. Wat begint als een opwindend experiment (uiteraard online gefilmd en gedeeld) ontaardt al snel in een angstaanjagende beproeving wanneer een van hen zijn nieuwsgierigheid te ver doorvoert en sinistere en bovennatuurlijke krachten op zichzelf loslaat.

Met zijn strak geweven verhaal en droge humor houdt 'Talk To Me' ons gedurende de hele 94 minuten zowel betrokken als vermaakt. Alleen de eerste 15 minuten had ik niet de indruk dat ik naar horror zat te kijken. Het begint wat oppervlakkig met een gewoon doorsnee verhaal afspelend tussen jongeren en hun ouders.
Maar dan, het begint te veranderen en met deze strakke en opgeruimde speelduur krijgt het verhaal een goed tempo, wordt er spanning opgebouwd en wordt er op de juiste momenten lichtzinnigheid geboden - verfrissend in een tijdperk waarin onnodig lange speelfilms de norm zijn geworden!

De rauwe en rauwe cinematografie van 'Talk To Me' legt alles vast waar we van zijn gaan houden aan de Australische film. Als je van 'Animal Kingdom', 'Snowtown' en 'The Babadook' hebt genoten, zul je de authentieke 'look en feel' van deze film geweldig vinden.

Maar wees gewaarschuwd! 'Talk To Me' bevat een aantal brute, verbluffende scènes die zelfs de blik van de grootste dappere held vermoedelijk zullen laten afwenden. Persoonlijk heb ik niet meer zulke realistische en diepgewortelde speciale effecten gezien sinds de Argentijnse horrorfilm Aterrados (2017).

Gezien de gemiddelde leeftijd van de cast (in principe foetaal), vroeg ik me af of Talk To Me de gemiddelde, alledaagse, zoveelste zachte tienerhorrorfilm zou worden. (dus die eerste minuten waar ik het al over had)
Maar ik ben blij om te kunnen zeggen dat het onder mijn huid kroop met zijn interessante verhaal, herkenbare karakters en een aantal behoorlijk overtuigende vertolkingen van hoofdrolspeler Sophie Wilde (Mia), nieuwkomer Joe Bird (Riley) en Miranda Otto (Sue).

Over het geheel genomen is 'Talk To Me' een van de meest opwindende horrorfilms die de afgelopen jaren uit Australië zijn voortgekomen. Dus ga kijken.

"Laat het binnen. Bezit is nog nooit zo leuk geweest"!

Een mooie 8!

Dit is nu zoals ik een griezelfilm graag zie, een echte inpalmer van het oog!!

Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat deze op ons scherm verscheen maar jongejonge, wat een echte benauwde griezelfilm is dit. Alle ingrediënten zijn erin aanwezig, een "oude heks", een vloek en de resultaten van de vloek. Je raakt echt in de ban van deze film, het begint zo lekker rustig en toch dan al palmt de film jou langzaam maar zeker in het verhaal en het acteerspel is dan ook sterk. Verder komt de begeerte van de mens aan bod d.m.v. carrière groei en het mogelijk missen daarvan.
Deze film houdt jou bezig, van begin tot aan het einde.
Maar dat is toch ook de bedoeling?

Waardering is een 8!

Ondanks dat de regisseur een naam van faam heeft, was deze film erg gemiddeld.

We vonden hem niet boeiend ondanks de enkele schrikmomenten en de aankleding had ook beter gekund. Helaas Carpenter, volgende keer beter?

Een 5.

Op de Jackass films na, allemaal al gezien. Oude prut waar Netflix zich mee profileert. Jammer dat er nooit iets goeds en nog niet gezien tussen zit voor ons. Het is om de series, vaak nog niet gezien, maar anders waren we waarschijnlijk al weg als abonnees.

Leuke film.
Ik ben van mening dat het een aardige film voor het avondje vermaak is en dat er redelijk goed in wordt gespeeld. Toch had het misschien wat beter uitgewerkt kunnen worden, acteurs als Robin Williams, James Caviezel en Mira Sorvino kunnen dat zeker aan.

En dat is ook de reden dat ik hier niet hoger wil gaan dan een 7-.

Respect voor de regisseur (Christian Duguay) voor het produceren van zo'n ontroerende en eye-opener van een film! Ik juich hem toe omdat hij het publiek weer iets bewuster heeft gemaakt van een zo belangrijke kwestie waarvan velen over de hele wereld zich niet bewust zijn en die moet worden aangepakt.

Ik raad iedereen aan deze film te zien, omdat het meer is dan een film; het geeft de realiteit weer dat mensenhandel inderdaad reëel is en we moeten dit onder ieders aandacht brengen om hopelijk een einde te maken aan de onmenselijkheid die mensenhandel met zich meebrengt. Mira Sorvena speelt een geweldige rol. Ik heb haar eerder in The Final Cut (2004) gezien, die was goed maar hier vond ik dat ze briljant speelde in de hele film. Wat kan ik zeggen over Donald Sutherland, een meester op zijn best, en Robert Carlyle, die volgens mij een briljante slechterik speelt.

Een uitstekende film, waarvoor een 8+!

De eerste verkeerde noot waarmee dit speculatieve drama begon, was de belachelijke holografische vertoning. Het excuus dat dit zich afspeelde in "de nabije toekomst" werkt niet, aangezien al het andere in de film precies is zoals het nu is. Toen verscheen een ongebruikelijk aantal Britse acteurs in rollen die op Amerikaanse acteurs hadden moeten worden gecast. Dat maakt waarschijnlijk niet veel uit voor de niet-Engels sprekende donateurs van deze film. Dan krijgen we 'interviews' ingevoegd zoals ze doen in die misdaadrecreatieprogramma's. Het schrijven is vaak niet erg goed en de acteurs lijden eronder. De schokbewerkingstechnieken werden al te vroeg vermoeiend. Eén acteur leek de opdracht te hebben gekregen om meneer Scott uit Star Trek te imiteren. Het begon allemaal te lijken op die slechte tv-films op het Sci-Fi Channel in de film.

Dan vindt de eerste uitbarsting plaats en ineens neemt de film een goede wending. Het wordt erg gespannen en urgent. De toon verandert ten goede en blijft zo tot ongeveer 10 minuten voor het einde wanneer de film weer focus verliest. De wetenschap is de laatste tijd veel beter dan alles uit de Hollywood-rampenmachine. Maar dat is eigenlijk niet veel om trots op te zijn. Als je na de film zoekt op informatie over dit onderwerp, kun je zien dat als er op dit moment een soortgelijke gebeurtenis zou plaatsvinden, de uitkomst heel anders zou zijn. De meeste as zou in Canada neerstorten, niet dat dit niet zonder zijn eigen reeks problemen voor de wereld zou zijn.

Tegen het einde vroeg ik me af wat het nut van dit alles was. Ik had het vreemde gevoel dat dit allemaal een soort Britse fantasie was over de waardeloze yanks die hun verdiende loon kregen. Een beetje zoals hoe 'Rocky' eigenlijk een wraakfantasie van stoere blanke jongens was op Afro-Amerikanen. Of de vele Hollywood-films uit de jaren '80 en '90 waarin het zwarte personage halverwege de film wordt vermoord als een subtiele manier om Afro-Amerikanen te vertellen dat het geen goed idee was om heroïsch te zijn of te proberen succesvol te zijn. Interessant is dat zoiets gebeurt in 'Supervolcano' wanneer het ENIGE zwarte personage in de film wordt gedood door de vulkaan.
En toevallig ook nog eentje die de aardigste van de hele club was!

Over de hele linie toch een spannend verhaal en daarvoor,
Een kleine 7.

"Narc" is precies het soort film waar ik gisteren naar op zoek was in mijn voorraadje films.
Het is een compromisloos, somber, stoer en toch stijlvol misdaaddrama dat het heel goed doet als het gaat om het creëren van een constante louche sfeer.
Schrijver/regisseur Joe Carnahan heeft oog voor detail en karakter; dit is een van die gevallen waarin je zou kunnen denken dat ze het ingewikkelde plot hebben doordacht, om er vervolgens achter te komen dat de dingen niet helemaal zijn wat ze lijken.

Jason Patric speelt Nick Tellis, een undercover narcotica-detective die onder vuur ligt vanwege een mislukte arrestatie. Een beoordelingsraad biedt hem de kans om zichzelf te redden door aan een andere zaak te werken: de moord op een andere detective. Hij wordt feitelijk gerekruteerd om iemand anders onder controle te houden en dat is de partner van de overleden detective, Henry (Ray Liotta), een vluchtig buitenbeentje.

Carnahan houdt de zaken stoer, eerlijk en vrij van te veel sentiment waarbij hij beetje bij beetje lagen van zijn personages onthult. Het is geen verrassing dat Tellis zijn vrouw Audrey (Krista Bridges) moeite heeft met het omgaan met de grimmige realiteit van het leven en werk van haar man. Het kleurgebruik van Carnahan is opvallend en hoewel de camera soms wat veel beweegt - en soms te veel schudt -, valt niet te ontkennen dat de film een prima diepgaande effectiviteit heeft. De regisseur werkt daarnaast aan thema's als familie en loyaliteit en beeldbehoud en krijgt twee memorabele optredens van zijn twee sterren, die volledig in hun rollen verdwijnen. Liotta trapt af in een rol die in eerste instantie cliché lijkt maar toch redelijk complex blijkt te zijn. Ook in een belangrijk klein deel is muziekster Busta Rhymes te zien die Tellis zijn ogen opent voor aanvullende informatie over zijn nieuwe partner, terwijl Chi McBride rustig gezaghebbend is als politiecommandant. Deze acteurs helpen de realiteit van dit gewelddadige, profane verhaal, dat ondanks een langzaam en gestaag tempo nooit zijn grip verliest, te verkopen. Het heeft een pakker van een opening en blijft zeer goed te bekijken tot aan het sombere einde.

Echt een film voor de liefhebber van wat hardere politiefilms.
Een dikke 7!

Normaal ben ik niet een documentaire kijker (eenmaal begonnen, blijf ik kijken!) maar de trailer van deze documentaire maakte zoveel indruk, dat ik deze heb gezien! Alleen al het feit dat het kinderen waren die nu niet meer leven, vanwege de kogel, bajonet of mogelijk een natuurlijke dood.
Wat shockeerde was het feit dat ze niet beseften dat de oorlog het einde van hun leven kon betekenen, ze waren 15-16 of 17 jaar jong en argeloos!
Vandaar hun spontane?: "Jongens, we komen in de film"

En duidelijk te zien is dat de afkomst vaak niet uit de hogere lagen van de bevolking was, tandeloos staan ze soms in beeld en nog zo jong.

https://www.filmvandaag.nl/gebruiker/9534 Astrid en 4 andere kijkers vonden het te lang, te heftig en geen verhaallijn. Jammer, het is een documentaire die gebaseerd is op de oorlog die over vrijwel heel Europa uitbarstte na de moord op de Oostenrijk-Hongaarse troonopvolger Franz Ferdinand en zijn echtgenote. De oorzaken van de eerste wereldoorlog liggen veel dieper maar dat is een te lange geschiedenis (startend in het jaar 1870) en voor de filmkijker mogelijk niet interessant. Mocht je toch meer willen weten:
https://historiek.net/het-ontstaan-van-de-eerste-wereldoorlog/51194/

"te lang", 4 jaar oorlog is inderdaad lang als je er bij betrokken bent als deelnemer, wij kunnen ons eigenlijk niet voorstellen hoe een oorlog in werkelijkheid is. Onze kennis komt uit (leer)boeken, films en zoals nu, uit documentaires.
100 minuten is niet lang, in deze 100 minuten doe je een beetje kennis op en zie je mensen die het meegemaakt hebben. Maar daarmee ken je hun achtergrond(en) nog niet en al helemaal hun angsten niet die zij in deze periode mee hebben gemaakt. Dit soort informatie heeft de mensheid nodig om toekomstige oorlogshitsers te weerhouden van hun maniakale gedrag.

"te heftig", een oorlog is in alle facetten heftig! 30.000.000 mensen verloren alleen al in deze 4 jaar (1914-1918) hun leven! Dat is pas heftig!
En de onduidelijkheid waar zich dit afspeelde? Dat is een mooi voorbeeld van geen kennis over de 1e wereldoorlog! Waar was de loopgravenoorlog toen? Voornamelijk in Noordelijk Frankrijk.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Wereldoorlog (de slag bij Verdun en de slag aan de Somme)

"geen verhaallijn", dit geen film maar een documentaire die laat zien hoe het er ongeveer uit heeft gezien. Het is dus niet als in b.v. 1917 (2019) waarbij we de twee jonge Britse soldaten Schofield (George MacKay) en Blake (Dean-Charles Chapman) op missie zien gaan en een boodschap afleveren moeten waarmee zij een dodelijke aanval op honderden soldaten kunnen voorkomen – waaronder Blake zijn eigen broer.

Deze documentaire geeft de hel weer die niemand mee moet maken, helaas is het weer raak ongeveer 1780 kilometer hier vandaan. (afstand Amsterdam-Kiev) En dan heb ik het nog niet over de oorlogen die elders woeden!
Oorlogsdocumentaires- en films worden vaak gemaakt om mensen ervan te doordringen dat praten en oplossingen zoeken verstandiger is dan "oorlogje spelen"!

4.1 / 10 op IMDb en hier een afgeronde 4.0 op Filmvandaag, zegt mij genoeg.

"de tandarts des tijds", is het niet "de tand des tijds"? ;))
Jou kennende zal het wel als een grapje bedoeld zijn.
Wat het boek betreft, inderdaad is dat een heerlijke pil om de tijd mee door te komen, niet om de tijd te doden! De film is 30 jaar oud en beeld raakt op een bepaald moment achter en dan kom je weer uit bij de tand des tijds.

Gisteren voor de tweede maal gezien en:

Prachtige cinematografie, een strak verhaal, geweldige uitvoeringen en een western die gelukkig veel van de traditionele thema's van het genre vermijdt, maken dit tot een geweldige film.
Mannen zijn vaak bang als ze worden geconfronteerd met dodelijk geweld, ze voelen wroeging en ze missen dan vaak hun doel en schieten dus mis. Sommigen liegen over de vuurgevechten die ze in het verleden hebben gehad en anderen kunnen het zich niet herinneren omdat ze meestal dronken waren.
Verdorie, Clint Eastwood heeft zelfs moeite om op zijn paard te klimmen! Zou dat angst of iets anders zijn geweest in dit verhaal?

Het is jammer dat de film de confrontatie met de rassen vermeed. Morgan Freeman speelt een van de revolverhelden die geen enkel racistische opmerking krijgt, terwijl dat in die tijd vaak een punt was.
Dit voelde in 1880, tijdens het dieptepunt van de rassenverhoudingen in Amerika, volkomen onjuist. Ik hield wel van deze weergave maar het leek alsof de film niet wilde toegeven dat racisme bestond. De Indiaanse vrouw van Morgan Freeman is wel volkomen stom als hij op premiejacht gaat, wat doet denken aan de ontmenselijking die we in traditionele westerns zien en de personage van Freeman maakt later een opmerking over hoe Indiërs 'niet al te vriendelijk zijn'.

De film blijft dus een beetje achter bij volledig realisme maar ik vind dat met het verhaal en alles erom heen niet een groot probleem. De film laat ons meer zien hoe verschrikkelijk het is om een ​​ander mens te doden.
"Unforgiven" heeft ook een aantal problemen die niets te maken hebben met de boodschap. Ik vind het bijvoorbeeld een beetje problematisch dat Gene Hackman qua acteren de film min of meer van Eastwood steelt. Misschien ben ik hard maar ik vind Eastwoods stoïcijnse acteerwerk soms saai en ik denk vaak dat zijn medespelers hem overtroeven (zie ook Eli Wallach, Lee Van Cleef). Zelfs Richard Harris maakt vaak meer indruk dan Eastwood.
Morgan Freeman is ondertussen zo getypeerd als een wijze, zachte man dat ik medelijden met hem heb.

Er zijn echter individuele geweldige scènes. De 'Duck of Death'-confrontatie en de verschillende brute moorden zijn allemaal buitengewoon gedenkwaardige filmscènes.
Uiteindelijk voel ik me niet schuldig als ik verkondig dat een leuke en gewelddadige western als "The Good, the Bad and the Ugly" eigenlijk een stukje beter is dan "Unforgiven". Ik heb geen onmiddellijke plannen om zelf iemand neer te schieten, daarom heb ik niet echt "Unforgiven" nodig om me ervan te weerhouden een moord te plegen?
Dus ik word liever vermaakt door westerns dan dat wat er door hen wordt gepreekt. Weet je wat ik bedoel?

Het verhaal laat gelukkig genoeg momenten van echte spanning zien, inclusief een fantastische eindscène.
Gene Hackman, Richard Harris, Clint Eastwood en Morgan Freeman zijn hier allemaal in topvorm, en ook Frances Farmer levert een pittig optreden in haar bijrol. Het tempo van het verhaal houdt het van begin tot eind aangrijpend en laat mij vermoeden dat dit één van mijn favoriete westerns moet zijn.

Ondanks de zachte kritiek geef ik met genoegen deze film een 8!

"The Client", gemaakt in 1994, bevat het soort verhaal dat kan gebeuren in het tempo van de huidige samenleving. Een jonge jongen en zijn nog jongere broer glippen weg van huis om zich over te geven aan jeugdige frivoliteiten en eindigen als getuigen van de zelfmoord van een maffia-advocaat. De gerechtelijke autoriteiten zijn in staat om de jongere op de plaats van het overlijden te plaatsen en ze vermoeden dat de advocaat enig bewijs heeft over een moord op een Amerikaanse senator die onopgelost is gebleven. De gangsters in de stad vermoeden dit ook en de jongen zit gevangen tussen de leugen en de waarheid, zich afvragend waar hij heen moet gaan om hulp te krijgen en om de criminele elementen die hem en zijn familie achtervolgen voor te blijven.

Susan Sarandon speelt de rol van een advocaat die bereid is haar carrière op het spel te zetten voor de jeugdige getuige Ricky Sway (David Speck) en Roy Foltrigg (Tommy Lee Jones) speelt een ambitieuze federale aanklager die erop gebrand is Ricky's getuigenis te gebruiken om zijn eigen carrière te bevorderen. Susan's personage neemt Ricky als het ware onder haar juridische beschermende vleugel en de twee gaan de strijd aan in een poging om de jonge cliënt bewijsmateriaal aan hen te laten overhandigen. Ricky is vastbesloten om zijn familie te beschermen voordat hij iets doet om de autoriteiten te helpen.

Het is een spannende thriller, gebaseerd op de gelijknamige roman van John Grisham en zowel Jones als Sarandon leveren geweldige acteerprestaties. De film profiteert ook van ondersteunende castleden zoals Ossie Davis, Anthony LaPaglia en, als "The Client", Brad Renfro. Renfro toont wat talent en je mocht hopen dat hij de kans op een goede carrière niet heeft laten liggen. Helaas dus wel want hij is op 25-jarige leeftijd verleden. (25 juli 1982 - Los Angeles (Californië), 15 januari 2008)
Hij heeft totaal in 22 films geacteerd en daar waren enkele bij die goed werden gewaardeerd door het filmpubliek, zoals Sleepers (1996) en The Jacket (2005)

Ik geef de film een ​​beoordeling van 7+. Voorgenoemde films lagen bij mij qua waardering hoger, zoals The Jacket met een 8!

Jammer, het verhaal is vrij goed gemaakt en in film komt het er mooi uit.
Gelukkig had ik de originele film, dus met de Russische taal.
En inderdaad, de film is mooi gemaakt. Eigenlijk is mijn 8 iets aan de hoge kant maar de Russen hebben echt hiermee een mooie product afgeleverd die de Oorlog/Sci-fi liefhebber aan zal spreken.

We hebben al veel griezel/horror films zien passeren maar eerlijk is eerlijk, dit was een van de betere.
Goede schrikmomenten waar je het soms niet verwacht en een einde wat je ook niet snel vergeten zal.

Ook het verhaal was prima en rammelde niet aan alle kanten zoals je in horrorfilms nogal eens ziet gebeuren.
Deze Thailand-film is uitstekend geregisseerd door Parkpoom Wongpoom en Banjong Pisanthanakun! Het is uitstekend in verhaal, sfeer, acteerwerk en natuurlijk..........het verrassende einde dat je nooit weer zult vergeten!
Ik heb niet veel Thaise films gezien, maar volgens de informatie over deze film, leverde hij indertijd in drie dagen tijd, honderd miljoen dollar op in de Thaise biosscoop kassa's! Toen begon ik deze film op te merken. (we hebben de film 19 jaar geleden voor het eerst gezien) Het is jammer dat het productiebedrijf niet veel aandacht heeft besteed aan het adverteren voor deze geweldige thriller, of deze film zal meer zijn dan dat. Deze film gebruikt de camera en de bijbehorende foto's om een ​​buitengewone sfeer te creëren. Het acteerwerk is geweldig, en het verhaal is buitengewoon eng.

Van het begin tot het einde is de spanningsboog geweldig en griezelig. Het bestedingsbudget was laag maar het verhaal is erg slim opgebouwd/verteld en de regisseurs zijn intellectueel genoeg om te weten hoe ze een eng verhaal moeten vertellen zonder naar de saaie herhalende formules te gaan. Dit filmverhaal wil niet alleen zijn publiek bang maken, maar ook iets vertellen om mensen aan het denken te zetten, vooral voor het mannelijke publiek. (als je de film hebt gezien, weet je wat ik bedoel) Kortom, in het eerste deel van deze film, hebben de regisseurs enkele elementen toegevoegd om het definitieve einde te impliceren en al een beklemmende atmosfeer gecreëerd.

Ze hoefden geen bloed en gore te gebruiken om het publiek ongemakkelijk en eng te maken. In plaats daarvan gebruiken ze de gewone dingen om mensen bang te maken. Hierdoor voelen mensen zich veel banger omdat het enge verhaal zich afspeelt op de plaatsen waar mensen in het dagelijks leven leven.
Deze film is echt goed. Het wordt een van mijn favoriete enge films sinds "The Ring". (Ik geef de voorkeur aan de Japanse versie) De griezelfilmliefhebber moet deze film in zijn "gezien lijst" hebben staan.
Je zult niet teleurgesteld worden!

Van ons krijgt deze film een waardering van een 8-!

En misschien is dit ook een aanrader voor de griezelfans?:
Bedevilled (2010)

24 februari 2014 op Moviemeter.
Daar is mijn nickname: "knusse stoel".

"Nergens komt naar voren dat Northup daadwerkelijk 12 jaar heeft vastgezeten. Hierbij mochten de afranselingen rauwer. Met alle respect, maar soms leek het net of ik naar een verkapte aflevering van 'Tom and Jerry' aan het kijken was...
Aldus mijn voorganger "Shinobi" op Moviemeter.

Neem mij niet kwalijk maar had je dan tot aan de ruggengraat toe naar binnen willen kijken? En zo ja, wat voegt dat dan toe aan de film en/of het verhaal? Heb je die diepe wonden niet gezien? Heb je de bloeddruppels niet door de lucht zien vliegen bij die slavin? Wat is de toegevoegde waarde van andermans ellende en pijn als je dit nog niet in deze film terugzag?

En werd er niet duidelijk genoeg aangegeven dat hij 12 jaar bij slavendrijvers gevangen had gezeten?
Die tijdspanne werd niet geheel in de film behandeld maar was wel duidelijk. Trouwens, 12 seconden waren al te lang geweest voor dit helse onderdeel van onze geschiedenis!

Wij vonden de film indrukwekkend, realistisch en vaak akelig, als je ziet hoe een mens met een mens omgaat.
Je moet dit soort films bezien alsof het de eerste maal is dat je een film ziet over dit onderwerp en wij vinden dat regisseur Steve McQueen hiermee een goede film heeft afgeleverd.
En ook de muziek werd goed gebruikt op de juiste plaatsen. Let maar eens op bij de Raderboot, bij de schoepen hoor je een heel mooi bijpassend geheel.

Een ruime 8!

Daniel Day-Lewis laat weer zien wie de beste acteur is. Wat speelt hij Lincoln fantastisch. Geeft hem ook echt de uitstraling van een charismatische president mee. Alleen door zijn verschijning zijn veel scènes erg de moeite waard. Het heeft wel lang geduurd voor een grote film over zo'n belangrijk persoon en onderwerp is gemaakt trouwens.

Voor de geschiedenisfreaks is de film misschien echt genieten met al die historische namen en feitjes maar eerlijk gezegd ben ik wat minder op de hoogte van de Amerikaanse Burgeroorlog en de politieke figuren uit die tijd. Er komt ook wel een enorme stoet namen voorbij. Wel eigenlijk allemaal zeer goed gespeeld. Dit is toch vooral een acteursfilm die het moet hebben van de sterke cast en goede dialogen.

Verder is de film ook visueel aantrekkelijk. Erg mooi geschoten, lekker donker en sfeervol vaak, en aan de kostuums etc. kun je ook zien dat geld geen probleem was. Spielberg vliegt ditmaal niet uit de bocht met het sentiment. Lange tijd is de film juist opvallend droog (en mede daarom ook wel echt een lange zit), maar gezien het onderwerp en de goede acteurs is dat wel te pruimen. Vond de film ook wel realistisch overkomen en een beetje aanvoelen als een soort algemeen kijkje in de keuken van de Amerikaanse politiek.

Er komen een hoop bekende topacteurs voorbij, maar de rol van Tommy Lee Jones springt toch het meest in het oog. Gordon-Levitt vind ik een geweldenaar maar de scènes met de zonen van Lincoln vond ik toch niet echt uit de verf komen. Het laatste deel van de film is dus wel af en toe wat sentimenteel, maar niet al te erg.

Zo'n scène als de uiteindelijke stemming is ondanks dat je de afloop al weet en de wat clichématige uitwerking toch erg vakkundig gemaakt. Spannend. Jammer dat ik dat er in het middenstuk van de film niet wat meer zulke scènes waren. Nu sleepten het spel van Day-Lewis en het boeiende en oprecht uitgewerkte onderwerp me er toch een beetje doorheen.

Wat ik niet wist en uit de film heb begrepen is het feit, dat de Republikeinen (Lincoln) een einde aan de slavernij in het zuiden maakten, terwijl heden ten dage in het zuiden een groot deel van de conservatieve Republikeinen wonen. Dus waren de zuiderlingen vroeger meer Democraat?

Een 7+.

'Er was eens een land' - zo begint deze film en zet een legendarische toon voor wat zal volgen - een lange, adembenemende en hartverscheurende allegorie van 50 jaar geschiedenis van Joegoslavië en de Balkan.
Hoewel de film veel vertelt over Joegoslavië en de interne gevechten die leidden tot de burgeroorlog daar ('er is geen echte oorlog zonder dat broers elkaar vermoorden' is een ander gedenkwaardig citaat), kan de film worden gerelateerd aan elk ander communistisch land in Oost-Europa, tientallen jaren in de 'underground' bewaard, weggerukt van de zonneschijn van de vrijheid.

De film is gemaakt in 1995, midden in een periode waarin Europa samenkwam en Joegoslavië uiteenviel.
Kusturica's werk richtte zich niet op de historische nauwkeurigheid maar op de noodzaak om de wereld het verhaal te vertellen van een regio die zoveel conflicten heeft ondergaan en zoveel menselijke tragedies heeft gezien, de noodzaak om een ​​verklaring voor de wereld te vinden maar misschien in de eerste plaats voor zichzelf. Men hoeft zich niet tot deze film te verhouden als tot een documentaire, zijn gereedschap is niet dat van de verslaggever maar dat van de -film- kunstenaar.

Het is een lange film maar ik mocht niet klagen, zo gefascineerd was ik door de vertelkunst van Kusturica, door de muziek die geweldig is en een belangrijke rol speelt zoals in al zijn films en door het acteerwerk en een beeldscherm met een ​​volledige, kleurrijke wereld van personages en situaties.
Een geweldige film van een van de grootste regisseurs van die periode, nu al weer meer dan 25 jaar geleden.

Waardering is een ruime 8!

Het concept van de film: 'alle volwassenen die onlangs een partner hebben verloren door overlijden of scheiding, worden naar een hotel gestuurd, waar ze, als ze niet binnen 45 dagen verliefd worden, operatief worden getransformeerd in een dier naar keuze'. (en daar ga ik al in de mist met het verhaal, het is eigenlijk niet verliefdheid maar een vorm van synchronisatie onderling, gelijkwaardigheid in karakters e.d..
In dit verhaal ontbreekt uiteindelijk de empathie bij de hoofdrolspeler (doet zich zo voor) en zijn vrouwelijke kompaan.

Ik zal het verhaal van de film niet uit te leggen als iemand erom vraagt om ze er niet van te weerhouden te kijken. Want het verhaal is te 'chaotisch' om een woordelijke uitleg te geven. Misschien verwijst dit concept naar hoe belachelijk het is om iemand dwingen om verliefd te worden vanwege gemeenschappelijke interesses, of zelfs maar iemand te dwingen om uiteindelijk te trouwen, een soms gangbare praktijk in sommige delen van de wereld. Ook hier in ons land is er maatschappelijke druk op alleenstaanden.
Er zijn constante verwijzingen en herinneringen aan hoe even getallen perfect zijn, dus een paar(tje). Er is nog een opmerking over het aanbrengen van beperkende labels en hokjes op mensen, biseksueel en andere mogelijke voorkeuren zijn hier geen optie op het gebied van seksualiteit, schoenen kan je niet in halve maten krijgen en dat geldt vrijwel voor alles.

Collin Farrell en Rachel Weisz, samen met de vele personages, dragen allemaal enorm bij aan de film. Er zijn geen "zwakke" acteurs die ik zou kunnen aanwijzen. De film kan soms snel en geestig zijn maar ik vond dat de ''eigenzinnigheid'' soms overdreven was. Het robotachtige en eentonige spraakpatroon was over het algemeen grappig maar ook in mijn ogen overdreven.

Ik heb mensen gesproken die deze film niet leuk vinden en ik kan hun mening zeker respecteren en begrijpen.
"The Lobster" is niet voor iedereen weggelegd met zijn vreemde plot, tekst en beeldtaal. Het script is vergelijkbaar met dat van een "Wes Anderson"film maar blijft nog steeds erg duister en soms verontrustend. Het is zonder twijfel een langzame film, sterk afhankelijk van dialoog die sommige kijkers niet eens grappig zullen vinden.
Wij dus wel!

Ik zou de film aanraden aan mensen die houden van eigenzinnige films zoals https://www.filmvandaag.nl/film/5937- of The Grand Budapest Hotel (2014), al is The Lobster beslist donkerder dan die voorbeelden.

Waarschijnlijk een van de vreemdste films die ik ooit heb gezien en het eindoordeel is een ruime 7.

You are so right!
ps. sssstt. ;)

Dikke blunder!
Dat krijg je als je iedere dag een dag ouder wordt. Gelukkig dat je op deze site verbeteringen in oudere stukjes kunt aanbrengen.
Vandaar mijn sssstt. ;))

Ik was niet echt "hyped" voor deze film en de enige reden dat ik hem wilde zien was Ewan McGregor.
Ik vind hem echt leuk, sinds Trainspotting (1996) en ik denk dat hij naast Sean Connery een van de grootste Schotse acteurs aller tijden is.
Dus ik ging kijken en de film imponeerde me echt.
De film begint met de hoofdpersoon, JR - vakkundig gespeeld door Brendan Thwaites die een Australische gevangenis binnengaat. Daar trekt hij de aandacht van Brendan, een van de beruchtste criminelen van het land. JR ziet zijn celgenoot zelfmoord plegen en wordt vervolgens het doelwit van een homoseksueel trio van gevangenen. Brendan beschermt JR en als hij vrij is, wil de crimineel zijn gunst terugbetaald hebben volgens hun afspraak.

"Son of a Gun" is een goed geschoten film. Ondanks dat het een Australische Indie film is, is er veel toewijding aan besteed om het te maken. Julius Avery maakt zijn speelfilmdebuut zonder illusies. Hij maakt deze film niet mainstream. Hij probeert niet de beruchte wankele camera te gebruiken, waardoor de actiescènes vloeiend, goed gefotografeerd en dynamisch zijn. Het script is niet 's werelds beste, maar het heeft een wending die de film een ​​gevoel van frisheid geeft.
Zoals hierboven vermeld, is Brendan Thwaite bekwaam, maar het acteerwerk schittert echt met McGregor en Alicia Vikander die het liefje speelt van JR, een beetje een stoute meid die een goed type is geworden.
McGregor is onberispelijk en beheerst het Australische accent omdat hij een local is, waardoor de actiescènes vloeiend, goed gefotografeerd en dynamisch zijn. Het script is niet 's werelds beste, maar het heeft een laatste wending die de film een ​​gevoel van frisheid geeft.

Alicia Vikander blijft haar plaats in de filmindustrie versterken, waarbij de in Zweden geboren actrice steeds meer wordt opgemerkt na films als Testament of Youth (2014) en Ex Machina (2014).
Trouwens, ze is ook gecast voor een belangrijke rol in de nieuwe film "The man from U.N.C.L.E., de volgende Guy Richie-film. Ze zijn allebei uitstekend in "Son of a Gun" en maken er het beste van. De film duurt 108 minuten, wat het zeker niet saai maakt. Het is erg plezierig en belangrijker nog, een film die ons eraan herinnert wat producenten en regisseurs van Indie films met heel weinig kunnen doen.
Mijn verwachtingen werden overtroffen!

*Een vette 7!

Gisteravond de film gezien.
Het verhaal is wel aardig en Crowe komt weer heerlijk nuchter op mij over.
Maar......daar heb je het weer, eerst "je bent 'goed', blah blah blah maar!........

Miljardair Jake Foley (Russell Crowe) nodigt 4 van zijn oudste vrienden sinds zijn jeugd uit voor een pokerspel met hoge inzetten, in de hoop dat ze hun geheimen aan hem zullen onthullen, aangezien hij zich in het verleden door hen verraden voelde.
Hij biedt Alex (Aden Young), Mike (Liam Hemsworth) en Paul (Steve Bastoni) en Andrew (RZA) zijn advocaat de luxe auto's aan waarin ze zijn aangekomen of $ 5 miljoen aan chips om Texas Hold 'Em te spelen.

Voor de uitnodiging had Jake een sjamaan (Jack Thompson) bezocht die hem een soort waarheidsserum had gegeven en

De eerste 30 minuten had ik geen idee wat er aan de hand was. Een thriller? Nauwelijks.
Russell Crowe zou zich bij acteren moeten houden maar hij was een van de schrijvers hiervan en regisseerde het ook.
We zien niet veel van het pokerspel en al helemaal niet als dieven onder leiding van Victor (Paul Tassone) het huis binnenkomen met de bedoeling dure schilderijen te stelen die aan Jake's muren hangen.

Opmerkelijk vond ik het over-acteren van onze slechterik Victor, gespeeld door Paul Tassone.

Maar ja dit had misschien beter gespeeld als we de Aussie-accenten duidelijk hadden kunnen begrijpen, aangezien alle vrienden en Victor en zijn bende allemaal Aussies waren. De regisseur had de dialogen en het geklets moeten aanpassen vanwege de soms onverstaanbare accenten. Als ze langzamer hadden gepraat, had het misschien geholpen maar ze praatten te snel. Jammer.

Voor ik een film ga bekijken kijk ik altijd eerst even wat anderen er over loslaten op de filmsites.
Weet je waar je aan begint, velen onder ons ken ik van (pseudo)naam.
Ik bleef lezen dat het huis van Jake een herenhuis/landhuis was. Ik heb geen herenhuis/landhuis gezien. Ik zag een 'lay-out' van één verdieping die was afgeladen met de nieuwste technologie.
Best aardig, maar een herenhuis of landhuis? Waar hebben ze dat idee vandaan?

De film draait momenteel op Netflix en ik hoop van harte dat deze streamingsdienst tegemoet willen komen aan degenen die werken in de filmindustrie (acteurs, scriptschrijvers, enz.) wat betreft hun eisen op het gebied van AI en de afspraken die hierover moeten worden gemaakt!
Waarom? Omdat ik bang ben dat de filmverhalen slechter worden en de films realisme ontberen.
In actiefilms geen probleem, dat is vaak pulp maar in andere type films zou ik het jammer vinden.

Voor "Poker Face" een 6 omdat ik mij wel vermaakt heb en het nu en dan wel even spannend werd.

Overgenomen van FT: https://www.filmtotaal.nl/nieuws/104683
"Believer verschijnt op zijn beurt op 13 oktober 2023, om het 50-jarig bestaan van de oorspronkelijke horrorklassieker uit 1973 te vieren". "Gisteren verscheen de trailer".

En "RoyBoytronic" heeft hem al in de 'gezien lijst' staan. Bedoelt hij dat hij de trailer heeft gezien??
'Soms' ben ik snel maar zo snel lukt mij niet!

"The Killing of a Journalist". (Via "NPO Start")
Van deze moord(en) ben ik op de hoogte maar de achtergronden en de afhandeling weet ik weinig tot niets. Dat is interessant om te horen en te zien want dit land kom ik regelmatig door op reis naar andere plaatsen.
Buiten dat vind ik het erg dat tegenwoordig de mensen de mond wordt gesnoerd terwijl ik gewend was dat we alles met elkaar konden bespreken. Wat is er in de wereld aan de hand als je bang moet zijn voor jouw mening (als die goed stevig onderbouwt is) met anderen te delen??