Reacties

Wie een beetje weet over filmmakers, heeft vast wel eens van Akira Kurosawa gehoord. Hem een ​​filmregisseur noemen is enigszins misplaatst, aangezien zijn filmwerk ook zijn schrijfstijl en cinematografie weerspiegelt.

Hij heeft van het 16e-eeuwse Japan zijn populairste onderwerp gemaakt, zowel omdat deze periode het hoogtepunt van de puur Japanse cultuur vertegenwoordigt (uniek geworden ten opzichte van de Chinese cultuur en pas net begonnen met de kennismaking met de westerse cultuur) als omdat het een tijd van grote conflicten was.

"Ran" is gebaseerd op een reeks verschillende bronnen. Degenen die denken dat dit een Japanse versie is van Shakespeares "King Lear" hebben het helaas mis. Ja, Throne of Blood (1957) was een remake van Macbeth (1948), maar deze film maakt gebruik van verschillende inspiratiebronnen. Ja, "King Lear" is er ook bij en dat verhaal is de belangrijkste leidraad voor Ran, maar met veel verschillende ontwikkelingen. De belangrijkste inspiratiebron voor het verhaal is een echte Samoerai die zijn rijk verdeelde onder zijn drie zonen. Alleen heersten de drie zonen in werkelijkheid gelukkig en in dit verhaal gebeurt het tegenovergestelde. Hij slaagt er ook in om elementen van traditioneel Japans No-theater in de mix te verwerken. Hij deed dit ook met de "Throne of blood" maar hier is het naadloos.

Het verhaal begint met de oude krijgsheer die een jachtgezelschap leidt. Daarna lijkt hij in slaap te vallen. Volgens mij slaapt hij niet echt, maar is hij dood en wat we later zien is zijn Geest. Hij heeft een droom en wanneer hij "wakker wordt", besluit hij zijn koninkrijk te verdelen onder zijn zonen.
Dan gaat het mis. De zonen vechten met elkaar en met hem. Hij is een man die veroordeeld is tot een hel, waar hij het rijk dat hij heeft opgebouwd, verwoest ziet door de haat en het verraad in zijn leven.

Een geweldige epische tragedie. Misschien zullen veel mensen deze film kijken na het lezen van recensies, zich afvragend waarom mensen deze film zo geweldig lijken te vinden. Kurosawa is een van de meest innovatieve filmmakers aller tijden. Als je geïnteresseerd bent in film maken, dan zijn zijn films een must. Maar degenen die klagen dat hij nooit genoeg aandacht van de mainstream heeft gekregen, moeten daar maar overheen stappen. Amerikanen hebben zijn innovaties overgenomen en het opgepoetst voor een groter publiek.

Kijk ernaar, geniet ervan, raak ontroerd, analyseer het, krijg waarschijnlijk niet alle ideeën mee en bekijk het dan nog een keer. Het is waarschijnlijk een beetje langdradig en besteedt het te veel tijd aan scènes waarin de ex-krijgsheer door het lint gaat, het einde is een beetje een mislukking..... maar het is nog steeds het werk van een van de grootste genieën in de filmwereld.

En vergeet niet de commentaren op de dvd te bekijken, ik denk niet dat ze Kurosawa's ware genialiteit echt begrijpen.(hij filmt bijvoorbeeld liever de mensen die luisteren dan de mensen die praten. Het praten geeft immers alleen maar informatie, het is de reactie van de luisteraar die het belangrijkst is).

Een kleine 7 1/2.

Volgens "lang pee" (een echte serievreter) op Moviemeter: "Een rauwe Braziliaanse serie in het broeiende Amazonegebied, dat o.a gaat over de gruwelijke mensenhandel, en mensen die in het criminele milieu belanden, soms door te weinig kansen op een normaal leven.

Had hier niet veel van verwacht, maar was aangenaam verrast...de moeite om te kijken".

De geschiedenis van Zuidoost-Azië in de tweede helft van de 20e eeuw heeft een compleet filmgenre gecreëerd, van stijlvolle Franse films over het einde van de koloniale periode tot enkele van de beste Amerikaanse films die zich richten op het nationale Amerikaanse trauma dat de Vietnamoorlog met zich meebracht. Hopelijk zullen sommige lokale filmindustrieën op een gegeven moment sterke creaties vanuit hun eigen perspectief toevoegen, maar dat moet nog komen.

"The Quite American" bevindt zich op het kruispunt van de bovengenoemde sub genres. Het is goed gefilmd (hoewel ik betere heb gezien), net als de Franse films en het is een Amerikaanse productie met een Vietnamese cast uit de regio, en de film hanteert een zeer kritische, anti-Amerikaanse historische benadering, misschien iets te bot maar dichter bij de Europese visie.

De film is gebaseerd op een roman van Graham Greene, die in de jaren 50 en 60 de belangrijkste auteur was van complexe Britse en menselijke spionageverhalen en -romans, en die de regie tegenwoordig onder leiding van John Le Carré voert.

Acteerwerk is cruciaal in deze film. Michael Caine is zoals altijd goed en Brendan Fraser zet naar mijn mening de beste acteerprestatie tot nu toe neer in zijn carrière. Hij slaagt erin ons zijn rollen in actiefilms uit de stripgeschiedenis te laten vergeten. Het acteerwerk van Do Thi Hai Yen is een groter probleem. Ze heeft stijl en authenticiteit, maar haar gebrek aan ervaring als niet-professionele acteur mist de complexiteit van het personage en laat te veel vraagtekens achter over de bedoeling van de film en waar het personage werkelijk om draaide. Ja, er zit veel mysterie uit het Verre Oosten in haar act, maar naar mijn smaak waarschijnlijk te veel.

Helaas is de boodschap van het script te overduidelijk en mist het enkele details die logica zouden hebben gebracht - zowel artistiek als qua plot. Enkele van de belangrijkste redenen voor wat er gebeurt, worden nooit uitgelegd, noch op feitelijk, noch op emotioneel vlak. Te weinig van de complexe morele vragen die specifiek zijn voor Greene gingen verloren ten koste van de expliciete politieke kwestie. Om deze redenen mist "The Quite American", die een van de beste films van het genre had kunnen zijn, enkele punten en zakt het naar het gemiddelde niveau.

Een 7 op de meter.

Gebaseerd op het prachtige toneelstuk van Agatha Christie, is de verfilming van "Witness for the Prosecution" een magnifieke film, een van de beste ooit. De film kreeg de sterrenstatus - geregisseerd door Billy Wilder, met in de hoofdrollen Tyrone Power, Marlene Dietrich, Charles Laughton en Elsa Lanchester.

Hollywoodlegende Tyrone Power speelt in zijn laatste voltooide filmrol Leonard Vole, beschuldigd van de moord op een eenzame, rijke vrouw van middelbare leeftijd, Mrs. Emily Jane French (Norma Varden). Ze hadden een vriendschap gesloten en hij bleef haar ontmoeten in de hoop dat zij de uitvindingen zou financieren die hij op de markt wilde brengen. Nu is ze dood en wijst alles erop dat hij de moordenaar is. De opvliegende, geestige advocaat Sir Wilfrid Roberts (Charles Laughton, in een heerlijke, voor een Oscar genomineerde rol), die herstellende is van een hartaanval, neemt zijn zaak op zich.

Eigenlijk zou ik niet te veel over de plot moeten vertellen maar, zoals de bewerking van Agatha Christies' toneelstuk het vertolkt, is het erg meeslepend. Hoewel het duidelijk voortkomt uit een toneelstuk met zoveel nadruk op dialoog en acteerwerk, zijn het de spetterende, vaak grappige dialogen en het superieure acteerwerk die dit zo effectief en schijnbaar snel tempo maken voor een film van net geen twee uur. Het script, geschreven door Harry Kurnitz en de gewaardeerde regisseur Billy Wilder, schept duidelijk veel plezier in het scenario vol verrassingen. "Witness for the Prosecution" verrast het publiek vaak en is de manier waarop personages en kijkers worden gemanipuleerd ronduit meesterlijk.

Er zit veel humor in de relatie tussen Sir Wilfrid en zijn kindermeisje Miss Plimsoll (Elsa Lanchester, ook bekend als Mrs. Laughton). Ze is irritant op een levendige, innemende manier, en zijn reacties op haar zijn ronduit onbetaalbaar. Lanchester werd ook genomineerd voor een Oscar voor haar komische acteerwerk, dat de show steelt.

Er zijn hier geen slappelingen, vooral niet als je bedenkt dat er hier sprake is van acteerprestaties binnen de acteerprestaties. Power is behoorlijk boeiend, en Marlene Dietrich is zeer treffend als de Duitse vrouw die hij als "vrouw" nam. Geweldige ondersteuning wordt geleverd door John Williams, Henry Daniell, Ian Wolfe, Torin Thatcher, Ms. Varden, Una O'Connor (de decor verslindende actrice uit enkele Universal-horrorfilms uit de jaren '30, hier gecast als de huishoudster), Francis Compton, Philip Tonge en Ruta Lee.

De film is gelikt zonder de aandacht op zichzelf te vestigen, waarbij Wilder en co. volledig op het bronmateriaal vertrouwen. Het resultaat is een spetterend entertainment dat het verdient om herontdekt te worden.

Waardering: een ruime 8!

Deze video is helaas niet meer beschikbaar zie ik op de site.

Linksboven kan je de film op Blu-Ray of DVD kopen.

Bad girl Perdita Durango (Rosie Perez) ontmoet haar gelijke wanneer ze samenwerkt met schurk Romeo Dolorosa (Javier Bardem). Hij is een allround crimineel die tevens de kleinzoon is van een heks. In zijn vrije tijd offert hij onschuldige mensen in een soort voodooceremonie. Perdita wil een paar gringo's ontvoeren, doden en opeten, maar voordat ze dit allemaal doen, wordt Romeo ingehuurd om een partij menselijke foetussen te stelen voor een criminele baas die ze wil gebruiken voor schoonheidsproducten.

Ondertussen beleven Perdita en Romeo er echter veel plezier aan om een jong blond stel dat ze hebben ontvoerd eerst de stuipen op het lijf te jagen. Nadat ze hun respectievelijke gevangenen hebben verkracht, krijgen die te horen dat ze zullen sterven in een offerceremonie. Er zitten echter addertjes onder het gras: FBI-agent Willie 'Woody' Dumas (James Gandolfini) zit hen op de hielen, net als een stel criminelen die op zoek zijn naar geld dat Romeo hen schuldig is.

Wederom een duistere, komische thriller van de la Iglesia, "Perdita Durango" combineert aspecten van Tarantino, de Coen-broertjes en zelfs David Lynch in één krankzinnige, gestoorde film.

Sommige aspecten zijn nogal afschuwelijk, zoals het plezier van moorden en verkrachten dat de hoofdpersonen beleven, zodat de meeste kijkers het ongetwijfeld zal vervreemden maar toch moet ik zeggen dat wij er enorm van heb genoten in zijn geheel. Normaal gesproken ben ik geen fan van Perez, maar hier vertolkt ze voor het eerst haar personage tot in de perfectie. Bardem is ook sensationeel, vooral wanneer hij zijn "voodoo-trances" uitvoert.
De film is superstijlvol en altijd verrassend, wat willen we nog meer?

Een fraaie 8 van ons bij het nazinderen van deze film!!

Is deze film echt zo goed als Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964)?
Zeker niet. Bij lange na niet. Maar zoals de beroemde uitspraak "Elk tijdperk verdient zijn kunst" waar is, kan er geen tweede Dr. Strangelove zijn, wanneer iemand met de gedachten en ideeën – of beter gezegd de afwezigheid van beide – van een Sarah Palin zich serieus kandidaat kan stellen voor het presidentschap van de VS.

Deze film is een weerspiegeling van onze tijd. Niet de fictieve nazimacht aan de donkere kant van de maan zal onze planeet vernietigen, onze leiders op aarde, met name de laatste Amerikaanse president, werken er elke dag aan. Terwijl deze nazi's weliswaar vrede propaganderen maar dood en slavernij brengen, beloven de VS (en andere landen die hen helpen) vrede en democratie te brengen aan andere "terroristische" landen, terwijl ze hun burgers doden, hun olie afnemen en hele regio's destabiliseren.

Deze film is zeker geen meesterwerk. Maar het is een noodzakelijk antwoord op de waanzin van onze moderne wereld. Het is precies hetzelfde afval waar onze samenlevingen mee akkoord gaan te veranderen door de leugens die ons worden verteld te accepteren, door oorlogen te accepteren die in naam van vrijheid en democratie worden gevoerd, door de uitbuiting van hele lagen van de samenleving en zelfs hele landen te accepteren.

Dr. Strangelove had zijn eigen publiek. Maar het nieuwe publiek waarvoor deze film gemaakt is, heeft zijn intellectuele vrijheid ingeruild voor onze moderne "panem et circenses" (brood en spelen): spelshows, reality-tv en goedkope vakanties waar geen culturele uitwisseling wordt nagestreefd, maar waar de lokale bevolking gewoon voor zorgt.

Zie ik te veel in deze film?
Misschien.
Misschien is deze film gewoon de berusting in wat onze wereld is geworden en welke mensen we als onze leiders accepteren. Maar ik ben er vrij zeker van dat er veel meer gedachten in deze film zitten dan alleen het verhaal doet vermoeden.

Een prima 7 als waardering.

Films die vergelijkbare thema's (isolatie, seksueel geweld en trauma) bevatten, benadrukken vaak drama of sterke emotionele onderstromen om hun zaak te bepleiten; 'Sorry, Baby' hanteert echter een andere benadering.

De uitvoering is opmerkelijk realistisch, vrij van oppervlakkigheid of onnodige overdrijving. Hoewel deze gefundeerde weergave soms droog of weinig stimulerend overkomt, geloof ik dat de dialogen, met name de interacties tussen de personages, diepere betekenissen kunnen overbrengen die traditionele verteltechnieken overstijgen.

Ik waardeer hoe de nuances van een expressieloos personage dat diepe pijn en gevoelens van vervreemding van vrienden en de maatschappij doorstaat, effectief worden weergegeven door Eva Victors ingetogen acteerprestatie. Als zowel de schrijfster, regisseur en hoofdrolspeelster van deze film, heeft ze de essentie van het verhaal duidelijk goed begrepen en met oprechtheid en zorg uitgevoerd.

Mijn enige bedenking betreft de incidentele toevoeging van humoristische ondertonen, vooral gezien het serieuze, grimmige onderwerp van de film.
Hoewel deze keuze ongetwijfeld opzettelijk was, vind ik het moeilijk om die volledig te omarmen.

Onze waardering is een ruime 7!

"Prophecy" begint met de mysterieuze, gruwelijke dood van een paar bergbeklimmers. De scène wisselt van de buitenlucht naar de binnenstad, waar Rob (Robert Foxworth) zijn tijd doorbrengt met het helpen van mensen in nood, en zijn vrouw Maggie (Tallia Shire) cello speelt als hobby.

Wanneer Rob hoort over een groep indianen die strijdt tegen een groot houtbedrijf, vertrekken hij en Maggie naar de diepe bossen! Zonder dat het milieuvriendelijke stel het weet, zijn ze midden in een oorlog tussen de natuur en industriële hebzucht beland.

Isely (Richard Dysart), die het houtbedrijf vertegenwoordigt, verdedigt het kappen van bomen om papier te maken. John Hawks (Armand Assante), die de indianen vertegenwoordigt, staat voor hun zaak en heeft moeite met een glimlach. Al snel ontdekt Rob vreemde dingen, waaronder een zalm van een halve ton en een razende wasbeer!

De volgende dag, na een gesprek met de humorloze Hawks over de oorzaak van zijn somberheid, wordt er een kikkervisje ter grootte van een broodrooster gevangen! Is de papierfabriek de schuldige?
Stort die iets onsmakelijks in het water?

Ondertussen wordt een gezin wandelaars/kampeerders aangevallen door een afschuwelijke, gigantisch monster!
Junior, opgesloten in zijn met dons gevulde slaapzak, wordt in de diepte gegooid en explodeert als een kippenhok vol met dynamiet! Deze hartverscheurende scène moet je keer op keer bekijken! Het verveelt nooit! (iets sadisme?)
Het monster zelf lijkt op een klonterige worst van zes meter. Als Rob achter het kleine monster aangaat zorgt dit ervoor dat de grote “moederworst” door het lint gaat en Hawks nog bozer kijkt.
Nu is het tijd voor een spelletje "verstop de worst". Kan iets de "grote worst" tegenhouden op zoek naar haar huilend kroost?

De finale mag je niet missen!

In de annalen van eco-horror kent "Prophecy" weinig gelijke. Het is ook nog eens geweldig om te zien!
Onze waardering na 2 keer gezien te hebben in de afgelopen 8 jaar is een…..7+.

ln de kern is "Sovereign" een waargebeurd verhaal over familie, gemeenschap en ideologie. Deze film is een gedurfde poging om via analogie de toestand van de VS in beeld te brengen, en slaagt daarin door de kijker twee echte vader-zoonrelaties te bieden die in zeer contrasterende omgevingen plaatsvinden. De keuze en het vermogen van de filmmaker om het waargebeurde verhaal over de aanloop naar en de uiteindelijke tragische schietpartij in Arkansas in 2010 te gebruiken, brachten de onderliggende boodschap van de film echt over, want deze film spreekt, ten goede of ten kwade, mensen van vandaag de dag duidelijk aan.

De relevantie van het onderwerp van de film voor het huidige culturele en politieke klimaat is gewoon te overduidelijk om niet te zien. De duidelijke waarschuwingen van de film over erfelijke politiek en revolutionair gedrag maken de film echter niet saai. De spanning die leidt tot de voorspelbare en gewelddadige climax is bijna voelbaar. Ik vond het acteerwerk top (Offerman en Quaid waren geweldig), de sets waren fantastisch en het verhaal was goed geadapteerd.

Ik denk dus dat de film alleen zoveel kritiek krijgt omdat hij de waarheid vertelt. Houd er rekening mee dat de cast en crew precies wisten waar ze aan begonnen (deze rol overtuigde me ervan dat Offerman het juist leuk vindt om polariserende personages te spelen). Hoewel ik begrijp dat velen films kijken om te ontsnappen aan de realiteit en de ontberingen van het dagelijks leven, en dat velen waarschijnlijk vinden dat, net als sport, politiek en film niet met elkaar vermengd moeten worden, is het doel van deze film niet om te onderwijzen of op de vingers te tikken, maar uiteindelijk om te vermaken. Is dat niet waarom mensen zich tegenwoordig met politiek bezighouden?
Om vermaakt te worden?

En pas op, de leugentjes zijn tegenwoordig veelal aanwezig. "Brood en spelen" En in deze film is de achtergrond van het gedachtengoed vaak met ontbrekende basis en bijeen geraapte wetjes, waardoor het lijkt alsof ze gelijk hebben maar in een geordende democratie is de wereld iets complexer dan "Privé reis" zoals in deze film te zien is.

Een mooie 7!

Het verhaal is bekend: op Jom Kippoer 1973 onderging Israël een verrassingsaanval vanuit Egypte en Syrië. Na een paar dagen van vaak hevige gevechten zegevierde het Israëlische leger en boekte vervolgens winst op beide staten. Uiteindelijk was het een nog indrukwekkender vertoon van Israëlische macht dat Sadat in '78 aan de onderhandelingstafel in Camp David bracht en Assad slechts ruimte liet voor wat randzaken (lees: bemoeienis in Libanon). Wat de serie met deze geschiedenis lijkt te doen (afgaande op de eerste twee afleveringen) is het grote verhaal terzijde laten en zich concentreren op wat er zich ter plaatse afspeelde.

Dus worden we uitgenodigd in de kazerne en maken we kennis met Israëlische soldaten, van wie sommigen niet eens Joods zijn – en sommigen zouden zelfs persoonlijk gekant kunnen zijn tegen het expansionistische beleid van Israël. Met andere woorden, als je James Jones zijn novel (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Thin_Red_Line_(novel)#:~:text=The%20Thin%20Red%20Line%20is,World%20War%20II%27s%20Guadalcanal%20campaign) of films kent The Thin Red Line (1964) The Thin Red Line (1998), weet je wat je kunt verwachten. De vijand is verraderlijk, maar gemakkelijk te overmeesteren - in een van de eerste gevechtsscènes overleven drie Israëlische Centurion-tanks een bommenwerperaanval en decimeren ze een Syrische brigade Sovjet T-55's (denk ik), waarbij ze precies nul verliezen lijden. De strijd is zwaar, maar zelden hopeloos - zoals wanneer de luisterpost/vesting op de Golanhoogten wordt overrompeld door een Syrisch commando, maar de verdedigers het ogenschijnlijk uren volhouden, lang genoeg om een ontsnapping te plannen.

Wat bewonderenswaardig is aan de serie, is dat er oprecht moeite wordt gedaan om een complex verhaal te vertellen. Dit is nog niet het Israël van vandaag, dat steeds verder afglijdt naar een rechtse dystopie, maar een land dat nog steeds zijn Verlichtingsideologie (het creëren van een nieuw land met wetenschap en inspanning) probeert te verzoenen met zijn wankele greep op een klein stukje land dat tussen de Arabische "wolven" ligt.

Het probleem is dat de serie er net zo naïef uitziet als sommige personages. Wanneer je de focus verlegt van de macrogeschiedenis van de planners en generaals naar de microgeschiedenis van eenheidsleiders en soldaten, ervaar je niet alleen de waanzin en angsten van individuen die midden in iets zitten dat ze niet kunnen beheersen, maar leer je ook de afwegingen kennen die gepaard gaan met het leven in een oorlog. De serie laat ons weliswaar de onmenselijkheid van dit conflict zien, maar mist dat element van duisternis, iets dat Jones in "TRL" introduceerde door middel van ironie die grenst aan satire. Het is te pijnlijk rechttoe rechtaan, zelfs als de personages zelf dom of verdraaid zijn, zoals de inlichtingenman met zijn witte rat of de twee kinderachtige tankcommandanten die alleen maar doen alsof ze volwassen zijn. Ik weet het niet, het voelt gewoon niet als een zinvolle bijdrage.

Voor de gehele serie een kleine 8 als waarderingscijfer.

https://www.youtube.com/watch?v=pq_V7KZMtKc

Advies "jotofilm": 'bekijk de veel betere Franse versie van Michel Deville uit 1981 maar eens'! : Eaux profondes (1981)

Trailer 'Deep Water' 2022: https://www.youtube.com/watch?v=XRJueX9izUE

Dit "vervolg" is verre van wat ik wilde. Ik was dol op de eerste film uit 1987, Wall Street (1987), en ik snap niet echt waarom Oliver Stone besloot om deze tweede film te maken. De analogie tussen Stones beslissing om nog een Wall Street-film te maken en het doel van de Wall Street-film is erg interessant, omdat het een ware analogie is. Ik wilde deze film eerst laten liggen en ik ging erin met het idee dat ik hem wel leuk zou vinden. Aan het einde lijkt het erop dat, afgezien van Michael Douglas als Gordon Gekko en Josh Brolin als de "hiena" Bretton James, de rest totaal vergetelijk is. Deze film had over "Wall Street" moeten gaan, over politiek, over zaken, over management en wiskunde, over koelbloedigheid en meedogenloze regels, maar het bleef bij een simpel staaltje daarvan, terwijl de rest van de film gebaseerd was op een driehoeksverhouding. Ik was niet tevreden met het resultaat, want als ik een film wilde die drama in een "liefdesverhaal" bracht, had ik een ander soort film gekeken. Maar aangezien deze film zich voornamelijk richt op een specifiek segment van het grote publiek, waarom zou je hem dan überhaupt "Wall Street: Money Never Sleeps" noemen? De titel weerspiegelt de acties niet en dat is jammer. Begrijp me niet verkeerd, als drama zou het kunnen werken, maar dit is niet zomaar een drama... Door deze emotionele uitbuiting voelde ik me opgelucht toen Gekko terugkwam in de filmwereld... Ik dacht: "Ja! De duivel heeft het gemaakt!"...

Wat de casting betreft, nou... ik heb twee grote problemen met de hoofdpersonages... Over personages gesproken: je wordt gewoon midden in de actie gegooid. Er is geen sprake van een echt progressief verhaal of zoiets, je moet soms raden wie wie is en dat is een "no-go" voor dit soort films, vooral als je het een vervolg noemt. De personages waren slecht uitgewerkt en die scène met Bud Fox (Charlie Sheen) was verschrikkelijk. Ik had gewoon medelijden met die man. Dus, terug naar mijn grootste problemen: Shia LaBoeuf als Jake Moore, de slimme Wall Street-makelaar, maakte de film voor mij niet geloofwaardig. Hij was niet klaar voor die rol, omdat hij er gewoon niet de juiste houding voor had... Hij zag er willekeurig en overdreven uit en Carey Mulligan, als Gekko's dochter wil ik anders acteren zien want ik word moe van dezelfde gebaren en dezelfde aanpak in elke film. Haar optreden in An Education (2009) was geweldig. Ik hoop dat ze niet dezelfde carrière switch maakt als Keira Knightley en in elke film dezelfde rollen kiest. Ik wil iets anders zien van haar, iets dat me op een bepaalde manier raakt.

Het technische gedeelte is ook iets wat ik niet echt leuk vond... De montage was grotendeels bedoeld om een modernistisch beeld van Wall Street te schetsen, maar tegelijkertijd mislukte het door te hard te proberen. En trouwens, hoe zat het met de muziek? De muziek van de eerste film was intens en dreigend, dit was als een pop-alternatieve VH1-zondag. Ik vond het niet leuk...

Ik raad deze film niet aan iedereen aan die van de eerste originele "Wall Street" houdt. Ik raad hem af omdat ik niet wil dat hij op een bepaalde manier het prachtige, morbide beeld dat die klassieker je naliet, "verpest". Ik wil dat dat beeld onaangetast, onvervormd of onveranderd blijft. Maar als je hem gewoon voor de lol wilt kijken en jouw beeldvorming is niet beïnvloedbaar, ga je gang, je hebt niets te verliezen.

Een waardering van 6.

Is het leven onder alle omstandigheden de moeite waard? De film heeft twee hoofdpersonages die dat lijken te denken... tenminste in het begin.
En hoewel de mannelijke hoofdrolspeler bekend stond om zijn acteertalent, was de vrouwelijke tegenspeler behoorlijk verrassend. Tenminste, voor de kijkers. En niet alleen voor degenen die haar andere... werk/productie in de porno-industrie hadden gezien, maar ook voor iedereen die nog niets van haar had gehoord. De vraag naar haar andere films was behoorlijk groter toen deze uitkwam.

Sibel Kekilli, die sommigen misschien ook in de Game of Thrones (2011–2019) hebben gezien, levert op zijn zachtst gezegd een betoverende prestatie. Je voelt haar onschuld, haar kwetsbaarheid... en tegelijkertijd ook haar zeer kwetsbare psyche. Je voelt je misschien tot haar aangetrokken, als een mot tot een vlam, ook al weet je beter. Of misschien ben je gewoon gefascineerd door hoe goed ze haar rol speelt.

Het is niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk zal deze relatie werken en standhouden en wat zal het met de betrokkenen doen? Direct en indirect!
De film kan soms leuk zijn, maar is in bredere zin ook erg tragisch... absoluut geen gemakkelijke film om naar te kijken... maar zo goed gemaakt en gespeeld!

Van ons een waardering van een ruime 8!!

p.s. als je dit een mooie film vond is de volgende tip voor jou, ook met Sibel Kekilli: Die Fremde (2010)
met een IMDb-score 7.5 / 10
5.653 stemmen

Een prima griezelfilm die echt goed is van begin tot het einde en de onderhuidse spanning is eigenlijk al vanaf het vroege begin tot het einde voelbaar.
Het verhaal is ook aardig vertolkt en het mooie is dat het gebaseerd is op ware feiten. Geef mij maar meer van dit soort films en je zult mij niet meer horen zeuren over de rommel die vandaag de dag veel gemaakt wordt op horrorgebied.

Jammer dat veel kijkers het bloed van het tv-scherm af moeten vegen voordat zij griezelfilms goed vinden. Daar valt dus deze film dus buiten, deze moet het echt hebben van de 'verschijnselen' en onderhuidse spanning.
De film is totaal, buiten misschien de mode en de auto's, niet gedateerd. Ook de speciale effecten zijn goed te noemen!
De soundtrack die men gebruikt en de muziek is prachtig en goed op zijn plaats.

Is er dan niets negatief aan de film? Nou nee, eigenlijk niet, alleen had het slot iets anders gekund en is misschien te open.
Gelukkig hebben ze er niet op voort geborduurd en nummer 2 tot ...... gemaakt.

Een pracht 8!

Vanavond gaan we deze film zien.
Er schijnt toch het een en ander niet te kloppen in deze film, aldus:

https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2574399
https://www.ad.nl/show/nieuw-boek-van-schrijfster-het-zoutpad-uitgesteld-na-ophef~a51817a5/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
https://www.ad.nl/show/na-2-miljoen-verkochte-boeken-en-verfilming-ligt-het-zoutpad-onder-vuur-schrijfster-pikte-zon-74-000-euro~a4bede24/

Vervangende trailer: www.youtube.com/watch?reload=9&v=aTTPea6gHh4

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=vNyNUr8SHcU&list=RDvNyNUr8SHcU&start_radio=1

En vandaag in de herhaling sta ik nog steeds achter het verhaaltje van 9 jaar geleden!

Ondanks de "geweldige" kijkervaringen met een 100% score op Rotten Tomatoes, scoort hij op IMDb een magere 5,8 van ruim 3400 kijkers. Dat noem ik een echt slechte waardering als je nagaat dat een gemiddeld goede serie vaak boven de 7,0 scoort op IMDb!

Hierboven is de film te bekijken, de gesproken taal is Nederlands maar er zit synchronisatie op zoals men dat in het vml Oostblok kende.
Dus 1 man spreekt voor alle acteurs, ook voor de vrouwelijke.
Ik vond dat altijd erg irritant omdat ik het Engels of zoals nu het Nederlands beter kan volgen en de films daar net als hier, graag met ondertiteling had gezien. En de gesproken talen verstond ik deels maar niet geheel, probeer het hierboven maar eens te volgen.

Maar als je met iemand uit Oost-Europa hierover praat, kiest een groot deel van hen de film zonder ondertiteling maar zoals boven. Ben benieuwd hoe andere Nederlanders hierover denken.
Dus geniet van een avondje Russische TV.

Film moet ik nog zien, dus waardering volgt.

Nee, er komt geen 3e seizoen omdat de serie ongeveer 9 jaar geleden gestopt is.
Zwarte Tulp (2015–2016)

Als je een rampenfilm uit de jaren '70 hebt gezien, weet je ongeveer wat je van deze film kunt verwachten: stijf acteerwerk, slechte special effects, een spannende, geforceerde plot met mensen aan het roer die beslissingen nemen die andermans leven in gevaar brengen, zo'n beetje elk cliché dat je gewend bent (en misschien wel leuk vindt).

Het meest opmerkelijke aan deze film is de cast, die behoorlijk indrukwekkend is. Waarom het acteerwerk zo stijf is, kan ik niet zeggen, tenzij het komt door het beknellende script en de niet zo originele regie (de montage is overigens ook middelmatig).

Al met al is dit een vrij gemiddelde film. Niet verschrikkelijk, niet geweldig.
Hij is misschien de moeite waard om te kijken als je van rampenfilms uit de jaren 70 houdt of als je geen zin hebt om van zender te wisselen als de film 's avonds laat op tv komt.

Mijn waardering is een kleine 7.