Reacties

Theodore J. Flickers "The President's Analist" is een werkelijk unieke film uit het verleden. Hij bevat fantastisch en vooruitziend subversief materiaal. Flickers scenario combineert spionnen, samenzweringen en een vleugje sciencefiction in een duistere, amusante paranoia-stoofpot.

De tweede helft van de film lijdt onder een beetje lukrake plot en een gebrek aan focus (tot de prachtige laatste akte). Toch een behoorlijk indrukwekkend document. De scène waarin William Daniels als de goed bewapende "Liberaal" (een stand-in voor de Nixon 'Silent Majority'-types?) de overvallers confronteert, is hilarisch. Dat is dan ook een van de weinige komische scènes in de film, persoonlijk zou ik dit niet als een komedie classificeren maar meer als een "flauwe" thriller.

Moeilijk te geloven dat een grote studio tegenwoordig zo'n overtuigend anti-corporate politiek explosieve film zou financieren en uitbrengen. Geweldige acteerprestaties van Severn Darden, Godfrey Cambridge en een relaxte James Coburn. Cultactrice Jill Banner speelt 'Sneeuwwitje'. Barry McGuire schreef een van de nummers en verschijnt als bandlid in de film. Flicker (medebedenker van de klassieke tv-serie "Barney Miller" https://www.imdb.com/title/tt0072472/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_4_nm_4_in_0_q_Barney%2520Miller
levert een aantal verhelderende commentaren, waarvan sommige tot op de dag van vandaag relevant zijn.

Een 7!

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=EtXfbnarJTY

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=OJE5HzyuN2w

Of je een film nu leuk vindt of niet, er kunnen veel factoren zijn die een kijker ertoe aanzetten een mening over het geheel te vormen, zonder aandacht te besteden aan de subtiele technische details. Maar als je een film als “The Sunset Limited” met al zijn componenten, scènes en vervagende momenten een collectief briljant stuk vindt, een samenspel van geweldig scenario, cinematografie, regie en acteerwerk – dan is het extreem moeilijk om de redenen op te noemen waarom deze film diep in de ziel van de menselijke conditie snijdt.

Ik merk dat ik tevergeefs zoek naar de meest gepaste manier om zo'n film te beoordelen - een manier die de boodschap van een kunstenaar bij uitstek als Mr. McCarthy zou kunnen vatten - maar een film van dit niveau beoordelen is een veelvoud aan gevoelens en observaties samenvatten in één hopeloos oneerlijke kritiek.

Je zou deze film kunnen zien als een poging om de onverenigbaarheid van twee drastisch onverenigbare wereldbeelden aan te tonen. Deze interpretatie ondermijnt de diepgang van het thema van de film enorm en getuigt van een gebrek aan inzicht dat zelfs niet tot de buitenkant van het uiachtige schema van de film kan doordringen.

"Wat is er gebeurd?" is de vraag die Peter Wessel Zappfe stelde in zijn beroemde artikel ‘De laatste Messias’, maar het antwoord lag voor de hand. Het was: "Een breuk in de eenheid van het leven zelf, een biologische paradox, een gruwel, een absurditeit, een overdrijving van de rampzalige aard. Het leven had zijn doel voorbijgeschoten en zichzelf opgeblazen."

Dat het leven niet de betekenis heeft - de theologische zin waar mensen zo wanhopig naar verlangen - is al bekend sinds de tijd van de oude Grieken en wordt door slimme kunstenaars door de eeuwen heen tot op de dag van vandaag herhaald. Het probleem van existentieel nihilisme heeft nooit enige gelijkenis vertoond met andere dierenproblemen; dit komt doordat het geen ziekte is die haar oorsprong vindt in iets anders dan de mens. En als een remedie voor menselijke angst, voor onze essentie - de absurditeit van het over ontwikkelde dier - alleen in de dood kan liggen, betekent dat niet dat er geen palliatieve middelen zijn die het probleem kunnen maskeren?

Dus, wat gebeurt er als jezelf verankeren aan een "fundamenteel firmament" niet meer werkt? Depressies, excessen en zelfmoorden zijn het gevolg. Maar is teruggaan een haalbare optie? Dat is wat de film probeert te beantwoorden. We kunnen niet anders dan onszelf ergens aan vastzetten, of het nu een religie is, een zaak, of aspecten van onze eigen cultuur; want jezelf daaraan onttrekken leidt alleen maar tot een gruwelijke val in de ziel verpletterende afgrond van een intelligent dier in een niet zo intelligente wereld.

Ondanks mogelijk "één hopeloos oneerlijke kritiek", een fraaie 8-!

Na het zien van The Astronaut voelt het alsof schrijver/regisseur Jess Varley District 9 (2009), Dark Skies (2013) en Close Encounters of the Third Kind (1977) heeft gezien en dacht: 'Wat zou er gebeuren als ik deze drie zou combineren en dit doe met een beperkt budget'?
Het resultaat: een grotendeels voorspelbare, doorsnee spookhuisfilm over aliens, met een vleugje horror voor de juiste mixage.

Sam (Kate Mara) is net terug van een ruimtemissie met een nogal harde landing en moet dagelijks medische en fitheidstesten ondergaan om te bepalen of alles in orde is. Wat voor missie het was? Dat kom je later te weten. Sam begint dingen te ervaren die astronauten naar verluidt zouden kunnen ervaren na terugkeer op aarde: duizeligheid, oorsuizen, hallucinaties, en vreemde vlekken op haar lichaam. Volkomen normaal, toch?
Toch??

Bij binnenkomst in de atmosfeer van de aarde sloeg er iets tegen Sams capsule. Ondanks alle tegenspoed weet Sams (adoptie)vader, generaal Harris (Laurence Fishburne), haar op een idyllische plek in 'the middle of nowhere' te laten verblijven. Sams lange afwezigheid heeft de relatie met haar man Mark (Gabriel Luna) en dochter Izzy (Scarlett Holmes) onder druk gezet. Dit wordt niet geholpen door haar verlangen om nog een missie te doen, maar wanneer haar collega-astronaut Val (Macy Gray) haar vertelt dat ze eventuele nare symptomen geheim moet houden, moet Sam een keuze maken: toegeven dat het langzaam erger wordt, of zwijgen. En als ze niet zwijgt vertelt hij erbij, zou ze een volgende missie kunnen vergeten.

De film verdient een pluim voor het einde, dat een unieke wending biedt die oprecht welkom was. Desondanks speelt het grootste deel van de film zich af als een checklijst met horrorhuis-elementen. Griezelige geluiden; check, schaduwen die op de achtergrond bewegen; check, objecten die uit zichzelf bewegen; check en andere personages geloven het slachtoffer niet; check.

We hebben het al honderd keer eerder gezien. Het was misschien leuk geweest om dingen te zien die wat........ buitenaardser waren. Tijdens de aftiteling worden we getrakteerd op een aantal fantastische buitenaardse beelden, en ik wenste dat meer van DAT, daadwerkelijk in de film had gezeten.

Bovendien zijn de aliens grotendeels continu verborgen. De duisternis van de nacht verduistert ze vaak, hoewel er scènes zijn die zo donker zijn dat je helemaal niets kunt zien. Dit is frustrerend wanneer Sam ergens bang voor is, terwijl wij het niet kunnen zien. Ik moet de film echter wel complimenteren met de effecten, die niet slecht zijn.

Deze film is een 'Kate Mara-film', en ze houdt het goed bij elkaar maar laten we eerlijk zijn: ze heeft niet veel om mee te werken. Ze brengt angst meesterlijk over, hoewel het script, als het om haar familie gaat, tekortschiet in wat te doen en hetzelfde geldt voor haar als persoon. Wat doet ze graag als ze niet in de ruimte is? Waarom is ze astronaut geworden? Hoe heeft ze haar man ontmoet? Wat we over Sam weten, kan in één zin worden samengevat, wat niet ideaal is wanneer we bijna elke scène met haar doorbrengen.

Ik houd het ditmaal op een 6, dus net binnen de voldoende grens maar dan ook niets meer!

SJoKoReeP, je vergist je met die 8.
Het is een 8,1 😉

Grappige en nu en dan ook wel griezelige film.

Het begin en eerste helft verlopen rustig maar wel in een goede sfeer met aansprekende karakters.

Had het veel slechter verwacht, dus dit was echt een opsteker.
Dus als je van aanstekelijke humor en een griezelige sfeer houdt; kijken!

Een 7+.

Een ontroerend verhaal over twee broers die elk een verwoestend geheim hebben, maar zonder dat de ander het weet, delen ze het.

Het verhaal begint met een gewapende overval op de Black Rabbit, een opkomende bar en restaurant, ergens verscholen in de stadsdelen van New York.

Het verhaal schakelt dan over naar een punt tijdens de overval, waarin een van de broers wordt vastgehouden door een gewapende maniak. We betreden een wereld van drugs, mishandeling, huiselijk geweld, sociale status, beroemdheid, ondergrondse criminaliteit, kunst, eten, passie en een flinke dosis wanhoop; alles verweven in een vaak langdradige en haperende interpretatie van de gebeurtenissen die tot de overval leidden.
Ik denk dat deze serie gewaardeerd zal worden door degenen die van abstractie houden.

Soms liepen de scènes traag maar misschien was dat wel de bedoeling van de productie; Een zwart konijn dat doet denken aan een versie van Alice in Wonderland waarin Jack de duistere versie van Alice was en Vince een gekke hoedenmaker die beschadigd was door iets sinisterder dan kwik. Jacks tijd begon te dringen en uiteindelijk, nadat de gekke hoedenmaker, oftewel Vince, tot de conclusie was gekomen dat hij inderdaad gek was en Alice, oftewel Jack, niet langer op zijn gekke theekransje wilde houden, maar hem in plaats daarvan wilde bevrijden, kon Jack een glimp van de realiteit opvangen.

Het briljante van de serie is voor mij dat het de wetten van Newton aanraakt. Jake en Vince zijn evenwichtige krachten in hun pogingen om de criminele onderneming aan te pakken. Ze gaan nergens heen terwijl de onderneming op hen afkomt. Wanneer ze onevenwichtige krachten worden, wordt Jake het doelwit. De scène op het dak tegen het einde is waar een actie-reactie plaatsvindt. Jake draait zich zelfs om, en Vince gaat neer en nu kan Jake versnellen.

Het beoordelen van een briljant geschreven maar soms traag lopend verhaal is moeilijk. Ik denk dat deze serie erg gewaardeerd zal worden door degenen die van abstractie houden.
Een ruime 7

Wie of wat schuilt er achter de gesloten deur boven?
Wat is Albies geheim?

Stephen Kings vingerafdrukken zijn overal te vinden in het verhaal van "The Life of Chuck", maar we sluipen erg aarzelend naar de antwoorden op die vragen. We moeten niet vrezen wat er komen gaat in een nachtmerrieachtige reis. In plaats daarvan worden we dansend naar het onbekende geleid, lichtvoetig, door een dromerig landschap dat eerder betoverend dan bedreigend is.

"Ik ben groot. Ik ben menigten," horen we twee keer bij het voorlezen van Walt Whitmans gedicht "Song of Myself." https://www.youtube.com/watch?v=VjMoRb5f-EQ

Ja, in dit universum tussen Stephen Kings oren, is er een enorme levenservaring, in de relaties die onze ervaring vormgeven en is er magie in de kostbare momenten, totdat die er niet meer zijn. Tot het allemaal eindigt. Tot de tijd, of het einde der tijden, de enormiteit van het leven doet krimpen tot de grootste levensvraag: "is dit het dan"?
Is er niets meer wanneer de klok van het universum afloopt?

"The Life of Chuck" is een coming-of-age verhaal dat op wonderbaarlijke wijze wordt verteld als een verhaal over de eindtijd. De dans en het fantastische karakter van het verhaal halen de angel uit de existentiële zwaarte van de thema's.

Een mooie 7.

Het valt mij op dat nog niemand "Kalifat" besproken heeft op de site terwijl de serie inmiddels 5 jaar oud is en er meer dan 100 "in gezien lijst" hebben aangetikt.

Deze miniserie is absoluut geweldig. Hij is zo huiveringwekkend en we zijn nog "nooit" zo geboeid geweest gedurende een geheel seizoen. Elke aflevering is zo spannend en realistisch dat we soms de angst van de personages voelden, er is continue een spanning!

Ik wil niet over het verhaal schrijven, want dan zou het vol spoilers staan. Ik raad iedereen aan om de hele serie minstens één keer in zijn leven te kijken.
Hij is zo goed gemaakt en gedetailleerd dat het de realiteit weergeeft zoals die is, zonder opsmuk, zonder extra's.

De acteurs en actrices speelden hun rollen allemaal echt natuurlijk en er was geen moment saai.
We hebben onze aandacht het hele seizoen niet verloren en hebben de serie in 2 avonden uitgekeken. Je wordt er helemaal in meegezogen.

Een pracht 8!

Gebaseerd op de gebeurtenissen van Camp Fire -https://en.wikipedia.org/wiki/Camp_Fire_(2018)- in 2018, een van de dodelijkste door de mens veroorzaakte bosbranden in Californië.
In de Verenigde Staten gebruikt men draden van paal naar paal voor het transport van elektriciteit. Tijdens harde wind gaat dat wel eens mis en zo ook nu. Terwijl de brand zich verspreidt en er geen tijd is om zich voor te bereiden op deze situatie, worden 22 schoolkinderen geëvacueerd in een schoolbus, vergezeld door hun lerares Mary en buschauffeur Kevin. De film legt de gruwelijke momenten vast waarop ze door de vurige vlammenzee rijden, in de hoop dat ze er veilig uitkomen, terwijl ze alles geven om de kinderen in de bus te beschermen.

We maken kennis met Kevin McKay als de buschauffeur, die het moeilijk heeft terwijl hij zijn leven voor zijn ogen ziet afbrokkelen. Zijn relatie met zijn 15-jarige zoon is verbroken en hij zit in financiële problemen. Terwijl hij probeert zijn werk en gezin in evenwicht te brengen, vormt de woedende brand een ernstige bedreiging. Deze eerste scènes maken het voor de hoofdpersoon mogelijk om zich te ontwikkelen en vervolgens draait het allemaal om de reis door de brand. Deze scènes zijn inderdaad nagelbijtend en van topklasse, gecombineerd met sterke acteerprestaties.

Matthew McConaughey leeft zich in zijn personage als Kevin McKay helemaal uit en dat is wat zijn eerste scènes zo indrukwekkend maakt. Ook de rest van de cast speelt uitstekend de rollen en zoals je in deze film ook kunt zien, CGI speelt ook een grote hoofdrol.

Ondanks de ruim 2 uur dat de film duurde, was hij zo voorbij.
Een mooie 7.

Link voor de trailer: https://www.google.com/search?client=opera&q=reacher.trailer&sourceid=opera&ie=UTF-8&oe=UTF-8#fpstate=ive&vld=cid:225920e7,vid:GSycMV-_Csw,st:0

Goed dat je mij erop wijst.
In 2019 had Filmvandaag nog geen sterrensysteem, of ik vulde het niet in.
Bij deze alsnog het * bovenaan ingevuld.

Dinosaurussen en oorlog botsen – wat heb je nog meer nodig? "Primitive War" dropt een Special Forces-team in de jungle van Vietnam, om er vervolgens achter te komen dat hun echte vijand niet de Vietcong is, maar roofdieren uit een ander tijdperk.

Geïnspireerd op de cultroman van Ethan Pettus, verspilt de opzet geen tijd. Eén verkeerde stap in de jungle en de soldaten staan ​​oog in oog met roofvogels, pterosauriërs en een torenhoge rex. De film omarmt zijn 'grind-house' wortels en stormt zonder aarzeling voorwaarts.

Het tempo is hoog, en wisselt zonder veel onderbreking van vuurgevechten naar dinosaurusaanvallen en hinderlagen. De personages zijn niet diepgaand uitgewerkt, maar de dynamiek van het team voelt authentiek genoeg om de chaos te gronden. De praktische smerigheid komt hard aan en de CGI geeft de wezens een echte bedreiging. (de eerste dinosaurus die ik in beeld kreeg, was trouwens slechte CGI in de film als een bewegende schaduw op de achtergrond) Ondanks het bloedbad heeft de film in een ondertoon in het verhaal meegeven over de zinloosheid van oorlog, maar het gaat vooral om overleven tegen elke prijs.

Dit is geen gepolijste blockbuster – het is rauw, bloederig en gemaakt voor fans die met hand en tand door het slagveld willen scheuren.
"Primitive War" is ruw aan de randen, maar maakt zijn belofte waar: soldaten vechten tegen dinosaurussen in de jungle, en het resultaat is woest vermaak.

Een kleine 7.

Link naar de film op YouTube:

https://www.youtube.com/watch?v=w860o1CceTk

Wie een beetje weet over filmmakers, heeft vast wel eens van Akira Kurosawa gehoord. Hem een ​​filmregisseur noemen is enigszins misplaatst, aangezien zijn filmwerk ook zijn schrijfstijl en cinematografie weerspiegelt.

Hij heeft van het 16e-eeuwse Japan zijn populairste onderwerp gemaakt, zowel omdat deze periode het hoogtepunt van de puur Japanse cultuur vertegenwoordigt (uniek geworden ten opzichte van de Chinese cultuur en pas net begonnen met de kennismaking met de westerse cultuur) als omdat het een tijd van grote conflicten was.

"Ran" is gebaseerd op een reeks verschillende bronnen. Degenen die denken dat dit een Japanse versie is van Shakespeares "King Lear" hebben het helaas mis. Ja, Throne of Blood (1957) was een remake van Macbeth (1948), maar deze film maakt gebruik van verschillende inspiratiebronnen. Ja, "King Lear" is er ook bij en dat verhaal is de belangrijkste leidraad voor Ran, maar met veel verschillende ontwikkelingen. De belangrijkste inspiratiebron voor het verhaal is een echte Samoerai die zijn rijk verdeelde onder zijn drie zonen. Alleen heersten de drie zonen in werkelijkheid gelukkig en in dit verhaal gebeurt het tegenovergestelde. Hij slaagt er ook in om elementen van traditioneel Japans No-theater in de mix te verwerken. Hij deed dit ook met de "Throne of blood" maar hier is het naadloos.

Het verhaal begint met de oude krijgsheer die een jachtgezelschap leidt. Daarna lijkt hij in slaap te vallen. Volgens mij slaapt hij niet echt, maar is hij dood en wat we later zien is zijn Geest. Hij heeft een droom en wanneer hij "wakker wordt", besluit hij zijn koninkrijk te verdelen onder zijn zonen.
Dan gaat het mis. De zonen vechten met elkaar en met hem. Hij is een man die veroordeeld is tot een hel, waar hij het rijk dat hij heeft opgebouwd, verwoest ziet door de haat en het verraad in zijn leven.

Een geweldige epische tragedie. Misschien zullen veel mensen deze film kijken na het lezen van recensies, zich afvragend waarom mensen deze film zo geweldig lijken te vinden. Kurosawa is een van de meest innovatieve filmmakers aller tijden. Als je geïnteresseerd bent in film maken, dan zijn zijn films een must. Maar degenen die klagen dat hij nooit genoeg aandacht van de mainstream heeft gekregen, moeten daar maar overheen stappen. Amerikanen hebben zijn innovaties overgenomen en het opgepoetst voor een groter publiek.

Kijk ernaar, geniet ervan, raak ontroerd, analyseer het, krijg waarschijnlijk niet alle ideeën mee en bekijk het dan nog een keer. Het is waarschijnlijk een beetje langdradig en besteedt het te veel tijd aan scènes waarin de ex-krijgsheer door het lint gaat, het einde is een beetje een mislukking..... maar het is nog steeds het werk van een van de grootste genieën in de filmwereld.

En vergeet niet de commentaren op de dvd te bekijken, ik denk niet dat ze Kurosawa's ware genialiteit echt begrijpen.(hij filmt bijvoorbeeld liever de mensen die luisteren dan de mensen die praten. Het praten geeft immers alleen maar informatie, het is de reactie van de luisteraar die het belangrijkst is).

Een kleine 7 1/2.

Volgens "lang pee" (een echte serievreter) op Moviemeter: "Een rauwe Braziliaanse serie in het broeiende Amazonegebied, dat o.a gaat over de gruwelijke mensenhandel, en mensen die in het criminele milieu belanden, soms door te weinig kansen op een normaal leven.

Had hier niet veel van verwacht, maar was aangenaam verrast...de moeite om te kijken".

De geschiedenis van Zuidoost-Azië in de tweede helft van de 20e eeuw heeft een compleet filmgenre gecreëerd, van stijlvolle Franse films over het einde van de koloniale periode tot enkele van de beste Amerikaanse films die zich richten op het nationale Amerikaanse trauma dat de Vietnamoorlog met zich meebracht. Hopelijk zullen sommige lokale filmindustrieën op een gegeven moment sterke creaties vanuit hun eigen perspectief toevoegen, maar dat moet nog komen.

"The Quite American" bevindt zich op het kruispunt van de bovengenoemde sub genres. Het is goed gefilmd (hoewel ik betere heb gezien), net als de Franse films en het is een Amerikaanse productie met een Vietnamese cast uit de regio, en de film hanteert een zeer kritische, anti-Amerikaanse historische benadering, misschien iets te bot maar dichter bij de Europese visie.

De film is gebaseerd op een roman van Graham Greene, die in de jaren 50 en 60 de belangrijkste auteur was van complexe Britse en menselijke spionageverhalen en -romans, en die de regie tegenwoordig onder leiding van John Le Carré voert.

Acteerwerk is cruciaal in deze film. Michael Caine is zoals altijd goed en Brendan Fraser zet naar mijn mening de beste acteerprestatie tot nu toe neer in zijn carrière. Hij slaagt erin ons zijn rollen in actiefilms uit de stripgeschiedenis te laten vergeten. Het acteerwerk van Do Thi Hai Yen is een groter probleem. Ze heeft stijl en authenticiteit, maar haar gebrek aan ervaring als niet-professionele acteur mist de complexiteit van het personage en laat te veel vraagtekens achter over de bedoeling van de film en waar het personage werkelijk om draaide. Ja, er zit veel mysterie uit het Verre Oosten in haar act, maar naar mijn smaak waarschijnlijk te veel.

Helaas is de boodschap van het script te overduidelijk en mist het enkele details die logica zouden hebben gebracht - zowel artistiek als qua plot. Enkele van de belangrijkste redenen voor wat er gebeurt, worden nooit uitgelegd, noch op feitelijk, noch op emotioneel vlak. Te weinig van de complexe morele vragen die specifiek zijn voor Greene gingen verloren ten koste van de expliciete politieke kwestie. Om deze redenen mist "The Quite American", die een van de beste films van het genre had kunnen zijn, enkele punten en zakt het naar het gemiddelde niveau.

Een 7 op de meter.

Gebaseerd op het prachtige toneelstuk van Agatha Christie, is de verfilming van "Witness for the Prosecution" een magnifieke film, een van de beste ooit. De film kreeg de sterrenstatus - geregisseerd door Billy Wilder, met in de hoofdrollen Tyrone Power, Marlene Dietrich, Charles Laughton en Elsa Lanchester.

Hollywoodlegende Tyrone Power speelt in zijn laatste voltooide filmrol Leonard Vole, beschuldigd van de moord op een eenzame, rijke vrouw van middelbare leeftijd, Mrs. Emily Jane French (Norma Varden). Ze hadden een vriendschap gesloten en hij bleef haar ontmoeten in de hoop dat zij de uitvindingen zou financieren die hij op de markt wilde brengen. Nu is ze dood en wijst alles erop dat hij de moordenaar is. De opvliegende, geestige advocaat Sir Wilfrid Roberts (Charles Laughton, in een heerlijke, voor een Oscar genomineerde rol), die herstellende is van een hartaanval, neemt zijn zaak op zich.

Eigenlijk zou ik niet te veel over de plot moeten vertellen maar, zoals de bewerking van Agatha Christies' toneelstuk het vertolkt, is het erg meeslepend. Hoewel het duidelijk voortkomt uit een toneelstuk met zoveel nadruk op dialoog en acteerwerk, zijn het de spetterende, vaak grappige dialogen en het superieure acteerwerk die dit zo effectief en schijnbaar snel tempo maken voor een film van net geen twee uur. Het script, geschreven door Harry Kurnitz en de gewaardeerde regisseur Billy Wilder, schept duidelijk veel plezier in het scenario vol verrassingen. "Witness for the Prosecution" verrast het publiek vaak en is de manier waarop personages en kijkers worden gemanipuleerd ronduit meesterlijk.

Er zit veel humor in de relatie tussen Sir Wilfrid en zijn kindermeisje Miss Plimsoll (Elsa Lanchester, ook bekend als Mrs. Laughton). Ze is irritant op een levendige, innemende manier, en zijn reacties op haar zijn ronduit onbetaalbaar. Lanchester werd ook genomineerd voor een Oscar voor haar komische acteerwerk, dat de show steelt.

Er zijn hier geen slappelingen, vooral niet als je bedenkt dat er hier sprake is van acteerprestaties binnen de acteerprestaties. Power is behoorlijk boeiend, en Marlene Dietrich is zeer treffend als de Duitse vrouw die hij als "vrouw" nam. Geweldige ondersteuning wordt geleverd door John Williams, Henry Daniell, Ian Wolfe, Torin Thatcher, Ms. Varden, Una O'Connor (de decor verslindende actrice uit enkele Universal-horrorfilms uit de jaren '30, hier gecast als de huishoudster), Francis Compton, Philip Tonge en Ruta Lee.

De film is gelikt zonder de aandacht op zichzelf te vestigen, waarbij Wilder en co. volledig op het bronmateriaal vertrouwen. Het resultaat is een spetterend entertainment dat het verdient om herontdekt te worden.

Waardering: een ruime 8!

Deze video is helaas niet meer beschikbaar zie ik op de site.

Linksboven kan je de film op Blu-Ray of DVD kopen.

Bad girl Perdita Durango (Rosie Perez) ontmoet haar gelijke wanneer ze samenwerkt met schurk Romeo Dolorosa (Javier Bardem). Hij is een allround crimineel die tevens de kleinzoon is van een heks. In zijn vrije tijd offert hij onschuldige mensen in een soort voodooceremonie. Perdita wil een paar gringo's ontvoeren, doden en opeten, maar voordat ze dit allemaal doen, wordt Romeo ingehuurd om een partij menselijke foetussen te stelen voor een criminele baas die ze wil gebruiken voor schoonheidsproducten.

Ondertussen beleven Perdita en Romeo er echter veel plezier aan om een jong blond stel dat ze hebben ontvoerd eerst de stuipen op het lijf te jagen. Nadat ze hun respectievelijke gevangenen hebben verkracht, krijgen die te horen dat ze zullen sterven in een offerceremonie. Er zitten echter addertjes onder het gras: FBI-agent Willie 'Woody' Dumas (James Gandolfini) zit hen op de hielen, net als een stel criminelen die op zoek zijn naar geld dat Romeo hen schuldig is.

Wederom een duistere, komische thriller van de la Iglesia, "Perdita Durango" combineert aspecten van Tarantino, de Coen-broertjes en zelfs David Lynch in één krankzinnige, gestoorde film.

Sommige aspecten zijn nogal afschuwelijk, zoals het plezier van moorden en verkrachten dat de hoofdpersonen beleven, zodat de meeste kijkers het ongetwijfeld zal vervreemden maar toch moet ik zeggen dat wij er enorm van heb genoten in zijn geheel. Normaal gesproken ben ik geen fan van Perez, maar hier vertolkt ze voor het eerst haar personage tot in de perfectie. Bardem is ook sensationeel, vooral wanneer hij zijn "voodoo-trances" uitvoert.
De film is superstijlvol en altijd verrassend, wat willen we nog meer?

Een fraaie 8 van ons bij het nazinderen van deze film!!

Is deze film echt zo goed als Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964)?
Zeker niet. Bij lange na niet. Maar zoals de beroemde uitspraak "Elk tijdperk verdient zijn kunst" waar is, kan er geen tweede Dr. Strangelove zijn, wanneer iemand met de gedachten en ideeën – of beter gezegd de afwezigheid van beide – van een Sarah Palin zich serieus kandidaat kan stellen voor het presidentschap van de VS.

Deze film is een weerspiegeling van onze tijd. Niet de fictieve nazimacht aan de donkere kant van de maan zal onze planeet vernietigen, onze leiders op aarde, met name de laatste Amerikaanse president, werken er elke dag aan. Terwijl deze nazi's weliswaar vrede propaganderen maar dood en slavernij brengen, beloven de VS (en andere landen die hen helpen) vrede en democratie te brengen aan andere "terroristische" landen, terwijl ze hun burgers doden, hun olie afnemen en hele regio's destabiliseren.

Deze film is zeker geen meesterwerk. Maar het is een noodzakelijk antwoord op de waanzin van onze moderne wereld. Het is precies hetzelfde afval waar onze samenlevingen mee akkoord gaan te veranderen door de leugens die ons worden verteld te accepteren, door oorlogen te accepteren die in naam van vrijheid en democratie worden gevoerd, door de uitbuiting van hele lagen van de samenleving en zelfs hele landen te accepteren.

Dr. Strangelove had zijn eigen publiek. Maar het nieuwe publiek waarvoor deze film gemaakt is, heeft zijn intellectuele vrijheid ingeruild voor onze moderne "panem et circenses" (brood en spelen): spelshows, reality-tv en goedkope vakanties waar geen culturele uitwisseling wordt nagestreefd, maar waar de lokale bevolking gewoon voor zorgt.

Zie ik te veel in deze film?
Misschien.
Misschien is deze film gewoon de berusting in wat onze wereld is geworden en welke mensen we als onze leiders accepteren. Maar ik ben er vrij zeker van dat er veel meer gedachten in deze film zitten dan alleen het verhaal doet vermoeden.

Een prima 7 als waardering.

Films die vergelijkbare thema's (isolatie, seksueel geweld en trauma) bevatten, benadrukken vaak drama of sterke emotionele onderstromen om hun zaak te bepleiten; 'Sorry, Baby' hanteert echter een andere benadering.

De uitvoering is opmerkelijk realistisch, vrij van oppervlakkigheid of onnodige overdrijving. Hoewel deze gefundeerde weergave soms droog of weinig stimulerend overkomt, geloof ik dat de dialogen, met name de interacties tussen de personages, diepere betekenissen kunnen overbrengen die traditionele verteltechnieken overstijgen.

Ik waardeer hoe de nuances van een expressieloos personage dat diepe pijn en gevoelens van vervreemding van vrienden en de maatschappij doorstaat, effectief worden weergegeven door Eva Victors ingetogen acteerprestatie. Als zowel de schrijfster, regisseur en hoofdrolspeelster van deze film, heeft ze de essentie van het verhaal duidelijk goed begrepen en met oprechtheid en zorg uitgevoerd.

Mijn enige bedenking betreft de incidentele toevoeging van humoristische ondertonen, vooral gezien het serieuze, grimmige onderwerp van de film.
Hoewel deze keuze ongetwijfeld opzettelijk was, vind ik het moeilijk om die volledig te omarmen.

Onze waardering is een ruime 7!

"Prophecy" begint met de mysterieuze, gruwelijke dood van een paar bergbeklimmers. De scène wisselt van de buitenlucht naar de binnenstad, waar Rob (Robert Foxworth) zijn tijd doorbrengt met het helpen van mensen in nood, en zijn vrouw Maggie (Tallia Shire) cello speelt als hobby.

Wanneer Rob hoort over een groep indianen die strijdt tegen een groot houtbedrijf, vertrekken hij en Maggie naar de diepe bossen! Zonder dat het milieuvriendelijke stel het weet, zijn ze midden in een oorlog tussen de natuur en industriële hebzucht beland.

Isely (Richard Dysart), die het houtbedrijf vertegenwoordigt, verdedigt het kappen van bomen om papier te maken. John Hawks (Armand Assante), die de indianen vertegenwoordigt, staat voor hun zaak en heeft moeite met een glimlach. Al snel ontdekt Rob vreemde dingen, waaronder een zalm van een halve ton en een razende wasbeer!

De volgende dag, na een gesprek met de humorloze Hawks over de oorzaak van zijn somberheid, wordt er een kikkervisje ter grootte van een broodrooster gevangen! Is de papierfabriek de schuldige?
Stort die iets onsmakelijks in het water?

Ondertussen wordt een gezin wandelaars/kampeerders aangevallen door een afschuwelijke, gigantisch monster!
Junior, opgesloten in zijn met dons gevulde slaapzak, wordt in de diepte gegooid en explodeert als een kippenhok vol met dynamiet! Deze hartverscheurende scène moet je keer op keer bekijken! Het verveelt nooit! (iets sadisme?)
Het monster zelf lijkt op een klonterige worst van zes meter. Als Rob achter het kleine monster aangaat zorgt dit ervoor dat de grote “moederworst” door het lint gaat en Hawks nog bozer kijkt.
Nu is het tijd voor een spelletje "verstop de worst". Kan iets de "grote worst" tegenhouden op zoek naar haar huilend kroost?

De finale mag je niet missen!

In de annalen van eco-horror kent "Prophecy" weinig gelijke. Het is ook nog eens geweldig om te zien!
Onze waardering na 2 keer gezien te hebben in de afgelopen 8 jaar is een…..7+.