Reacties

Bijna alles wat vaak een Nederlandse film slecht maakt, is ruim in deze film aanwezig. Slecht verhaal, rommelig gefilmd, geen best acteerwerk.

De film is een soort kopie van Rambo, waarbij een prooi de jager wordt in zijn habitat. Leuk bedacht, maar een ruime onvoldoende voor het resultaat.

Korte film van laag niveau. Waarschijnlijk een gesponsorde productie van de filmacademie.

Een Marvel-achtige film waarbij mensen met speciale gaven het moeten opnemen tegen de buitenwereld om de binnenwereld te behouden.

Vreemd genoeg kan ik X-men beter verteren dan deze film. Effecten waren prima en de cast ook, maar het bleef voor mij op afstand.

De samenvatting van hierboven behoeft geen toevoeging. Alleen een link naar de declamatie van Joost Prinsen als eerbetoon aan Michel Velleman.

https://www.youtube.com/watch?v=qE6wFs1GZQo

Met Casablanca Records creëerde Neil Bogart een eigen onafhankelijk platenlabel. Zowel zakelijk als privé verliep het alles behalve makkelijk, maar zijn geloof in wat er mogelijk was bleef de aanjager om te volharden.

Zoals hij zelf voorspelde kent bijna niemand deze man, maar de 200 miljoen verkochte platen kreeg ons wel aan het dansen en is een onderdeel van de soundtrack van ons leven.

En om Willard Motley maar eens treffend te citeren. "Live fast, die young, and leave a good-looking corpse"

Korte films kunne heel krachtig zijn in het overbrengen van een boodschap.

Dat heb ik bij deze helaas gemist.

Leuk omdat ze op dezelfde lagere school (Mariaschool in Rijswijk) heeft gezeten als ik.

Voor mij niet zo geslaagde manier om haar leven en carrière als een soort film in beeld te brengen.

Als je iemand die een mislukte zelfmoord pleegt vermoord, is dat dan moord of bied je hulp.

Een korte film van nog geen 20 min die voor mij 19 minuten te lang duurde.

Een heerlijke roadmovie die je zowel ontroert als voorzichtig aan het lachen maakt. De film is in zwart-wit wat het al een bijzondere sfeer geeft.

Alexander Payne toont het ouder worden met een fijngevoelige mix van humor en weemoed. Net als in About Schmidt creëert hij een herkenbare sfeer die ik zeer aangenaam vind.

De mooie en melancholische reis van een vader en zijn zoon door het Amerikaanse Midwesten ondersteund met prachtige beelden.

Met veel plezier gekend toen deze serie nog bij de VPRO werd uitgezonden. Nu bij de commerciële heeft het toch behoorlijk wat ingeleverd. Eerlijk gezegd kijk ik helemaal niet meer, maar wacht wel of er een gedeelte van een uitzending in de media wordt aangeprezen.

Alleen de beste van de besten maken kans om toe te treden tot dit illustere gezelschap.

Fysiek, mentaal, talent, hersteltijd noem het maar op zijn allemaal eigenschappen die aanwezig moeten zijn om een kans te maken.

Mooi om de passie en opoffering van deze jonge mensen te zien

Heeft het niet zo lang volgehouden als ik had gehoopt. Wat zegt het dat over ons als we Wilfred Genee en Johan Derksen dagelijks over ons uitgestort krijgen en achtergrond info van de actualiteiten minder waarderen.

Het is toch een grote ramp waar we zelf onderdeel van uitmaken, zonder er ook maar kritische vragen bij te stellen.

Wij vinden rundvlees lekker omdat we zelf hersenloos als slachtvee achter elkaar aan lopen.

Helaas, de 5.8 was voor mij overgewaardeerd. Een flinterdun verhaaltje met lichte overeenkomsten met “Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events” maar dan in een volwassen jasje.

Dat wordt dan een 6+ en afgerond levert dat hier een 6 op.

Deze film was voor mij toch minder dan de eerste Knives Out. Dit verhaal stond verder af van de realiteit en ook minder gelaagd en creatief, maar ik heb me zeker wel geamuseerd.

Wel mooi gevonden was dat je twee keer naar dezelfde film keek, maar dan vanuit een andere opstelling.

Nu maar nog even wachten op Wake Up Dead Man: A Knives Out Mystery. Helaas @jotofilm weer niet in de bios.

Of het daadwerkelijk echt gebeurt is, is nog zeer de vraag.

Het is een bizarre overlevingstocht van een groep ontsnapte gevangenen door Siberië, Mongolië en de Himalaya.

Na de ontsnapping uit de Goelag zijn het vooral de indrukwekkende natuuropnames en het gevoel van fysieke uitputting dat constant aanwezig is. Het drukt, maar is niet zwaar.

Verder verloopt de film in een zeer rustig tempo maar het voelt toch constant intens en beklemmend.

Nog even gegoogled

“De film is gebaseerd op het boek The Long Walk (1956), waarin Sławomir Rawicz zijn ontsnapping beschrijft.

De film is een dramatische bewerking van een verhaal dat (mogelijk) waargebeurd is, maar het verhaal zelf is controversieel”.

Ik had vanavond twee uitzendingen van “Het uur van de wolf” bekeken.

De eerste zojuist doorgeworsteld. Dat betrof een docu over Guy Weizman, een Marrokaans-Israëlische cheograaf. Dat was al geen succes. Daarna werd ik blootgesteld aan Nora Fischer een klassiek geschoolde sopraan met een rammelende stem.

Het was teveel voor mij. Het zweeft en gaat alle kanten op. Ik ben daar teveel bèta voor, denk ik.

Hoe zeer ik ook mijn best doe, maar de moderne dans doet mij niets. Ballet heb ik leren waarderen, maar over de grond kruipen en rollen en daarmee iets uitbeelden is aan mij niet besteed.

Een reis naar huis, twee dagen voor thanksgiving, valt volledig in het water. Hierdoor worden 2 mannen, Neal Page (Steve martin) en Del Griffith (John Candy) tot elkaar veroordeeld.

Het wordt een rampzalige reis en elke manier van transport wordt door problemen, al dan niet zelf veroorzaakt, afgebroken.

De twee totaal verschillende mannen komen noodgedwongen steeds dichter tot elkaar en een vriendschap lijkt onvermijdelijk.

Eén kerstsfeerachtige feel good movie, die behoorlijk zoet is.

Het is een nogal uitgekauwd thema. Een groep (oud)bekenden komt samen en vanwege het slechte weer vast te zitten op een afgelegen plek. Onder hen is een moordenaar en dood 1 of meerdere personen.

Iedereen heeft zo zijn redenen om deze moord te plegen en het is aan de kijker om eerder dan de film laat zien, uit te zoeken wie dat deze keer is.

Daar waar de film Knives out nog een echt interessant verhaal en plot liet zien, moeten we het hier doen met een zwak aftreksel.

Toch een kleine voldoende want onder de streep heb ik me toch stiekem vermaakt.

Als ik aan Sylvia denk, denk ik aan haar naïeve gedachten dat borstkanker met een paracetamolletje en wat aandacht van een zelfbenoemd geneesheer kon worden behandeld.

Ze geloofde dat er alleen maar sprake was van een bacteriële infectie en zocht haar heil in alternatieve geneeswijzen, onder andere begeleid door het medium Jomanda.

Zonde, het heeft haar het leven gekost.

Ondanks alle waarschuwingen heb ik gisteren toch een poging gewaagd. Maar……gegokt en verloren. Misschien had ik toch mijn eigen advies moeten opvolgen.

Je verwacht een verhaal over een band, maar het blijkt met name te gaan om de persoon Cherie. Alles draait grotendeels om haar ervaringen in de band, haar moeilijke thuissituatie, haar relatie met manager Kim Fowley en de opkomst en ondergang van haar carrière.

Niet erg, maar daardoor wel wat dun en een gemiste kans. Soms voelt de film meer aan als een reeks muziekvideo’s.

De muziek overigens hangt een beetje tussen rock en punk in, maar raakt niets voldoende.