Reacties

Een onterechte overtuiging dat ik deze film reeds aan mijn palmares had toegevoegd bleek onjuist.

Laten we maar hopen dat er geen mentaal probleem aan ten grondslag ligt.

Altijd in de overtuiging geleefd dat ik alle Bond films reeds meerdere keren had gezien. Niet dus. Eindelijk dit kleinnood vanavond uitgepakt.

De eerste Bond film en al weer bijna 33 jaar oud, maar alle ingrediënten waren er al duidelijk in verwerkt. Met Ursula Andress als het eerste Bond meisje. Prima keuze.

Vanwege haar zware accent is haar stem in de film trouwens niet te horen, de teksten werden later ingesproken door Nikki van der Zyl.

Het is een verwarrende film. De titel doet vermoeden dat het gaat om de wedstrijd tussen Billy Jean King, 29 jaar (Emma Stone) en Bobby Riggs (Steve Carell) in 1973. Bobby is dan al 55 jaar. Deze iconische wedstrijd in het Houston Astrodome en werd live op tv uitgezonden.

In de aanloop naar deze wedstrijd speelt Bobby een wedstrijd tegen de nr 1, Margareth Court die hij met 6-2 6-1 wint. De wedstrijd staat bekent als “Mother’s Day Massacre”

Maar eigenlijk wordt deze wedstrijd als decor gebruikt om de liefdesrelatie tussen BJK en Marilyn Barnett in beeld te brengen. Een romance tussen twee vrouwen in een periode dat dit ongewoon was en niet werd geaccepteerd door de media, sponsoren en de rest van de maatschappij.

Maar ook in de film is de emancipatie van het vrouwentennis en vrouwen in het bijzonder ingeweven. En tel daar ook maar de relatieproblematiek van Bobby Riggs bij op.

Al deze verhaallijnen lopen zo door elkaar dat het een beetje onprettig kijken was. Soms zijn gerechten meer aangenaam als er niet teveel ingrediënten worden gebruikt.

Dan mag ik vaststellen @SJoKoReeP dat je een opgeruimd karakter hebt of een op dat moment goed humeur, want ik zou dan, met een dergelijk commentaar, geneigd zijn er een magere 4 aan toe te kennen

Deze film voldoet aan alles waar een klassieker aan moet voldoen. Fantastische acteurs en een prachtig meeslepend verhaal.

Het heeft, onlangs de vele jaren die reeds verstreken zijn, niets aan kwaliteit ingeboet.

Ik verwacht dat deze film in de top 10 staat van de meeste filmliefhebbers.

Billy en Sydney, Wesley Snipes en Woody Harrelson een blanke en zwarte man gaan als brood basketballers door het leven.

Met wat vals spel en gokken wordt Billy niet veel rijker. Daarnaast zit de maffia achter hem aan omdat hij een schuld van 7000 dollar bij hen open heeft staan.

Zijn vrouw verlaat hem en keert later weer teug nadat ze Jeopardy had gewonnen, om vervolgens weer te vertrekken.

Verder een hoop geschreeuw en weinig entertainment. Ik had me er meer van voorgesteld.

Een remake van de film The Man Who Never Was (1956). Een goede cast en een historisch verhaal dat redelijk dicht bij de werkelijkheid is gebleven.

Hoe een dode man die niets had met de 2-de wereld oorlog of het leger een belangrijke rol heeft gespeeld en mogelijk het leven heeft gered van duizenden Engelse soldaten.

Dulce et decorum est pro patria mori

Het leven van Draco is onlosmakelijk verbonden met dat van prins Einon. Prins Einon zag zijn vader de koning gedood worden en raakte zelf ook levensgevaarlijk gewond.

Draco genas hem en gaf een deel van zijn hart weg in ruil dat prins Einon een leven zou leiden conform de Code.

Of dat nu wel was toevertrouwd aan de tirannieke prins valt nog te bezien. Een fantasy film in een jasje van een sprookje gestoken. Een leuke en onschuldige film.

Altijd prettig om naar Julianne Moore te kijken. Maar zelfs zij is niet in staat om van een 4 een voldoende te maken. Ik blijf dan maar hangen op een 5.

Het verhaal en de beelden zijn net van voldoende kwaliteit. Alleen daar waar alles moet samen komen en een onuitwisbaar einde in de lijn der verwachtingen zou liggen, wordt dat eventjes afgeraffeld en kom je van een koude kermis thuis.

Het is een flinterdun verhaaltje waarbij The Rock als huurmoordenaar de aantrekkelijke tovernares moet doden zodat zij niet meer de veldslagen van haar meester Memnon kan voorspellen.

Memnon is ambitieuze heerser over de stad Gomorrah en wil alle nomadenvolkeren uitmoorden.

Meer ingrediënten heb je niet nodig om het verloop van de film te kunnen voorspellen. Voor mij iets te licht en tel daarbij op dat ik bij Dwayne Johnson enigszins moet glimlachen terwijl de scène daar niet om vraagt.

Een 6 jarig ventje, laat zijn papieren bootje varen in de regen en het spoelt in een rioolput. Daar ontmoet hij Pennywise de Dansende Clown, die hem verleidt en vervolgens gruwelijk doodt.

Dat markeert het begin van een reeks mysterieuze verdwijningen en dodelijke gebeurtenissen in het stadje.

Veel velen een vorm van amusement en ontspanning. Voor mij is het bijna het tegenovergestelde. Horror wordt nooit echt mijn ding, ben ik bang.

Juist van dit genre verwacht je een realistisch verhaal. Maar dat was totaal niet aan de orde. Voor mij hing de film van vreemde zaken aan elkaar.

Het einde was dan wel verrassend maar de reden om deze mensen te manipuleren en met een duivelse plan om te laten leggen is erg ver gezocht.

Maar voor degene van deze escape room avant la lettre houden wens ik veel plezier.

Heel zijn leven is hij bang geweest. Maar wat een zaadje in zijn hoofd heeft gepland was de zelfmoordpoging van zijn vader.

Dat riep allerlei vragen bij hem op waardoor hij obsessief zich bezig ging houden met dit onderwerp.

Ook een zijn arts en vriend pleegde zelfmoord. Niet veel later besloot ik hij om een einde te maken van zijn leven. En dat terwijl hij nog 3 pubers had uit zijn eerdere huwelijk en zijn nieuwe vriendin was ook zwanger.

Triest en voor velen onbegrijpelijk om tot een dergelijk besluit te komen.

Van automonteur tot wetenschapper, staatsgevaarlijk, freak en geliefde.

Een verandering maakt George Malloy, John Travolta, tot een een steeds intelligenter persoon die de aandacht van zijn omgeving en later van de media trekt.

Al lerend en ontdekkend ontwikkeld hij inzichten die de mensheid verder zou kunnen brengen. Echter, hij wordt niet vertrouwd en komt steeds verder in een isolement.

Uiteindelijk leidt de verklaring tot het einde van deze bijzondere en uitzonderlijke ontwikkeling.

Een beetje een zoete film die me net voldoende bezig kon houden.

Assepoester wordt in deze film in een nieuw en modern jasje gestoken.

In dit koninkrijk kan je de prins niet missen en zo ontstaat een wederzijdse interesse tussen de prins en de stiefdochter van de barones.

Deze barones, Anjelica Huston, heeft een knappe arrogante en verwende dochter die voorbestemt zou moeten zijn om met de prins te trouwen.

De andere, gespeeld door Melanie Jayne Lynskey, is een inlevende en gevoelige dochter en neemt het op voor Assepoester.

Een leuke film, maar meer ook niet.

Aan het review commentaar van @latevogel heb ik weinig toe te voegen.

Wel hier nog wat meer achtergrond info over Kyle zelf.

Kyle ontving meerdere keren een medaille van het Amerikaanse leger voor zijn inzet in de Irakoorlog. Hij had de reputatie van de dodelijkste Amerikaanse sluipschutter ooit te zijn met 160 bevestigde en daarnaast 95 onbevestigde slachtoffers op zijn naam.

Kyle werd eervol ontslagen uit het leger in 2009 en schreef daarna zijn autobiografie, die in 2012 een bestseller werd. Er verscheen in 2014 een gelijknamige film getiteld American Sniper die is gebaseerd op de memoires van Kyle en geregisseerd werd door Clint Eastwood.

Goede timing om deze film vandaag weer uit te zenden nadat Trump de naamgeving van het ministerie van Oorlog weer in ere heeft hersteld

Een documentaire over het lied “My way”, dat meer dan 4000 maal is gecoverd, verteld door het lied zelf gebruikmakend van de stem van Jane Fonda.

De Franse componist Jacques Revaux schreef het lied en de Franse zanger Claude François bracht het in 1967 uit als “Comme d'habitude”. De bewerking en tekst van Paul Anka uit 1968, gezongen door Frank Sinatra, mogen we wel beschouwen als de internationale evergreen.

Deze versie is uitzonderlijk fraai, maar de tenenkrommende versie van Sid Vicious, bekend als basgitarist van The Sex Pistols mag er ook zijn. Lelijk en uniek in zijn soort.

Deze stond al heel lang op mijn verlanglijstje en niet voor niets blijkbaar. Hoewel ik als kind eerder een boek van Astrid en Obelisk pakte heb ik Kuifje mogelijk onderschat.

Alles klopt aan deze animatie. Een spannend verhaal waar zowel jong en oud zich niet bij hoeven te vervelen.

De animatie zijn goed gemaakt en dat staat na bijna 15 jaar nog steeds stevig op zijn fundamenten. Een vleugje naïeve humor door Janssen en Janssen ontbreekt uiteraard niet. Kapitein Haddock heeft een alcohol probleem en Kuifje met zijn creatieve geest lost het mysterie uiteraard weer op.

Het enige wat jammer is aan deze film, is dat het geen vervolg heeft gekregen.

Zoals alles is ook deze serie vergankelijk. De serie Starsky & Hutch werd thuis altijd met veel plezier bekeken.

De 2 eigen gerijpte rechercheurs traden op tegen het onrecht in de straten van Los Angeles in hun Gran Torino.

Veel plezier aan beleefd maar ook deze serie hoort nu in het museum thuis. Vorig jaar is David Soul. Ook bekend als zanger overigens.

“Als je jong bent onthoud je de slechte dagen. Als je oud bent de goede”.

Xaviera de Vries beter bekend als Xaviera Hollander en schrijfster van de bestseller “De Happy Hooker”.

Ze hield van erotiek en heeft van haar hobby haar werk gemaakt. Als prostituee en als Madam maakte ze naam in Manhattan.

Je verwacht misschien iets eerder iets ordinairs maar ze blijkt een belezen en intelligente vrouw te zijn en voorvechter van de LHBTQIA+-gemeenschap en overlevende van een Japans interneringskamp.

Een bijzondere docu met als enige smetje het vertonen van fragmenten tijdens een feestje in de achtertuin. Geen idee waar dat aan bij heeft gedragen.

De verwachtingen waren hoog gespannen. Een van de brengers van reggae muziek buiten Jamaica.

Vanaf het midden van de jaren 60 kreeg Marley belangstelling voor de Rastafari-beweging en bekeerde zich. In 1980 bekeerde Marley zich terug tot het christendom.

Zijn teksten en optredens draaiden vaak om eenheid, vrijheid en sociale gelijkheid. Hij zette zich ook politiek in, door o.a. in 1978 in Jamaica rivaliserende politieke leiders op het podium bij elkaar te brengen.

Zoals veel beroemdheden had Marley ook een complex privéleven. Hij had meerdere relaties en kinderen bij verschillende vrouwen. Ook stierf hij uiteindelijk op jonge leeftijd aan kanker.

Al met al genoeg interessante onderwerpen die eigenlijk minimaal aan bod kwamen in deze film. Er is niet recht gedaan aan de persoon Bob Marley. Hij is meer op het schild gehesen als een vrijheidsstrijder, maar zijn onstuimige privéleven, zijn ziekte en de reden tot zijn wedergeboorte tot het Christendom heb ik niet gezien.

Als met al een teleurstellende biografie waar ik niet van uit was gegaan.

Helaas nemen de Marvel-makers vaak een verkeerde afslag, maar gelukkig deze keer niet. De personages blijven goed overeind en daar waar vaak de middle of the road wordt verkozen boven gevaarlijke bergwegen nemen ze nu wel de juiste afrit. Grove humor en niet alles aangepast om het maar in een 12-plus jasje te kunnen gieten.

Deadpool en Gardians of the Gallaxy blijven gelukkig met deze film mijn beste Marvel personages. Ik was even bang dat ik het alleen met Deadpool 1 en een iets mindere 2 had moeten doen.

Een film zonder gesproken woord en de aanwezigheid van mensen. Een bijzonder animatie die anders is dan alle animaties die ik gezien heb.

Ik onderschrijf het commentaar van @lcky. Er werden zeker menselijke emoties en handelingen toegekend aan de dieren. En met name de poes, de secretarisvogel en de half-aap.

Maar los daarvan heb ik toch genoten van deze film.

Alsof ik naar een uitvoering van onze lokale amateur toneelvereniging zat te kijken. Alles leek van karton en plastic.

Het verhaaltje was niet veel beter en als je het van Arnold Schwarzenegger en Grace Jones moet hebben dan weet je eigenlijk wel genoeg.

Al skippend heb ik me naar het einde van de film gevochten en gelijk deze film op de zwarte lijst geplaatst. Dit nooit meer

Voor die tijd een origineel concept. Beam me up, Scotty, krijgt een extra dimensie.

Eerlijk gezegd, deze film is te gedateerde om weer eens uit de kast te trekken. Ik laat het bij een 7, omdat dat voor mij destijds zeker de score zou zijn. Heden ten dage zou het meer in de buurt van een 5 komen.