Reacties

Positief verrast door deze film van Ben Stiller. De grijze muis wordt uit zijn veilige situatie gelokt op zoek naar liefde en een foto.

Door een overname van Life Magazine komt zijn baan op de tocht te staan. De laatste editie wordt van bijzondere foto voorzien op de cover, nr 25. Daar is deze Walter verantwoordelijk voor.

Maar door het lot gaat er van alles mis en moet hij op reis om dat probleem op te lossen. Uiteindelijk komt alles samen en kunnen we spreken van een leuke Ben Stiller in een verrassende amusante film.

Prima te verteren film. Met goede jonge acteurs en een ET achtig einde.

Ik ben het met Rakesh eens dat de film een beter einde had verdiend. Maar los daarvan in opzet goed geslaagd.

Een beetje lef een breekijzer en hebt binnen een mum van tijd voor miljoenen aan kunst geroofd. Maar wat kan je hier eigenlijk mee.

Een interessante reconstructie van de diefstal uit 2012 van 7 wereldberoemde meesterwerken uit de Rotterdamse Kunsthal.

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijfster Suzanne Collins uit 2008.

Oorspronkelijk waren dat 13 districten, maar in een opstand van 74 jaar geleden heeft het Capitool het 13e district zonder genade afgebrand. Als een herinnering voor de rebellen aan die opstand, werden de Hongerspelen in het leven geroepen als een soort straf.

Dit houdt in dat elk jaar van elk district twee kinderen (een jongen en een meisje) tussen de 12 en 18 jaar, de tributen, moeten deelnemen aan de Hongerspelen, een gevecht tot de dood waar het hele land verplicht naar moet kijken.

Een redelijk onderhoudende film daar waar het boek veel meer te bieden heeft. Een 5 voor de film en een 7 voor Jennifer Laurence maakt een kleine voldoende.

Misschien wat chauvinistisch, de overheid heeft begrijpelijk andere belangen dan de musea, maar gezien ons nationaal erfgoed zou het goed te verdedigen zijn dat deze schitterende meesterwerken van Rembrandt naar het Rijksmuseum waren gehaald.

De rol van de overheid is trouwens wel bedenkelijk. Een andere vasthoudende politicus was het zeker wel gelukt. zonder kleerscheuren deze schilderijen naar Nederland te halen.

Nostalgie met name. Het wel en wee van het verzorgend personeel van het ziekenhuis St. Elsewhere werd in deze serie op een prettig verteld. De verhoudingen tussen de hoofd chirurg het personeel en met name zijn student was leuk te zien.

In deze serie begon de roem van Denzel Washington. En volgens mij had die student altijd de meest afschuwelijke stropdassen om.

Pootje lichten, dat is waar de kijker vanaf het begin mee te maken krijgt. Telkens sta je op het verkeerde been en zorgt een wending in het verhaal weer tot onbalans.

Knap gedaan en dan te weten dat alles vanuit de zaak van de coupeur (let wel; geen kleermaker) gefilmd is.

Een andere kijk op het klassieke verhaal “the wizard of Oz”. Nu met een goochelaar ipv Dorothy en geen bange leeuw, harteloze vogelverschrikker of blikken man.

Een remake met veel fantasie en dichterlijke vrijheid levert toch een amusante film op.

Judy Garland, werd als kind sterretje al in de Spotlights geplaatst en leefde ze niet meer haar eigen leven.

Door de filmmaatschappij kreeg Garland amfetamine en voor het slapengaan barbituraten te slikken. Uiteindelijk werd dit een verslaving en haar uiteindelijke dood.

Ze liet haar kinderen achter om in London weer op te treden en in haar levensonderhoud te voorzien. Triest leven met mislukte huwelijken en enkele zelfmoordpogingen.

Ze liet ons o.a. “somewhere over the rainbow” en haar dochter Liza Minnelli na.

Wederom een volledig uitgewrongen verhaaltje. Minder dan 1 en beter dan 2.

Maar dan nog kom ik niet verder dan een 4.

Een onschuldig plattelandsmeisje trekt naar London om een opleiding tot ontwerpster te volgen.

Ze voelt zich meer thuis in de jaren 60, qua sfeer, muziek, kleding en uiterlijk. In haar fantasie keert ze terug naar die tijd en ontmoet een startende zangers en de ziet keerzijde van die tijd en het pad naar succes. Fictie en werkelijkheid lopen steeds meer door elkaar heen.

Prima film met dito verhaal en spelers. De onschuldige sfeer van de jaren 60 worden steeds benauwder en de kijker tast lang in het duister.

De rol van John Cleese in Falwlty Towers lijkt redelijk sterk op zijn rol in deze film. De wil is er zeker maar uiteindelijk gaat alles fout en is de chaos compleet. Controle maakt plaats voor paniek.

Ik heb me prima vermaakt. Een dikke 6 is op zijn plaats.

Mogelijk ben ik hier nog niet aan toe. Erg artistiek maar te ver weg van mijn verbeelding.

Soms zijn films in 3 regels te vertellen maar levert een duur van 2,5 uur geen seconde verveling op. Dat was bij deze film niet het geval.

Als een van de grootse Stones fans van Nederland was dit een fantastische documentaire.

Veel wetenswaardigheden over Brian Jones wist ik niet. De oervader van de Stones werd uiteindelijk op 9 juni 1969 uit zijn band gezet en stierf 3 juli in datzelfde jaar.

Een onzekere muzikale verslaafde heeft zichzelf vernietigd. Een van de lijst van 27.

Robert Johnson (1911-1938)
Brian Jones (1942-1969)
Jimi Hendrix (1942-1970)
Janis Joplin (1943-1970)
Jim Morrison (1943-1971)
Kurt Cobain (1967-1994)
Amy Winehouse (1983-2011)

De film is voor mij niet echt geslaagd. Paul is een alien maar dat is dan ook het enige dat een link heeft met een SF-film. Het had net zo goed een willekeurige andere ontsnapte gevangen te kunnen zijn. Een gelijkenis met de “blues brothers” is misschien wel te maken.

Ook het komische aspect is vrij mager. Je hoopt op onvervalste Engelse humor, maar dat is hier dun gezaaid. Conclusie : te hoge verwachtingen maar uitvoering een onvoldoende. Geen film voor mij maar gezien de andere commentaren is er zeker een publiek voor.

De films van Clint Eastwood staan altijd garant voor kwaliteit. En voor deze geldt dat zeker ook.

Kevin Costner excelleert ook als ontsnapte crimineel, Butch. Samen met zijn gijzelaar Philips, een gelovig jongetje begint een prachtige roadmovie waarbij de 2 steeds meer naar elkaar groeien.

Een ietwat flauwe komische persiflage van de horror film Scream.

Alles over de top en dat lokt bij mij soms een kleine glimlach uit. Zo een keer per zoveel maanden kan ik een dergelijke laagdrempelige puberfilm wel aan.

Brad, de koning van het bal. Is een huisman die leeft zonder respect van zijn werkende vrouw. Sarah komt erachter dat haar man verliefd is op een vrouw die haar gebruikte slip online aanbiedt plus pikante foto’s van zichzelf.

Deze levens kruisen elkaar en het onvermijdelijke gebeurt. Ze treffen elkaar dagelijks in zwembad en hun relatie en verlangens groeien.

In de buurt keert een veroordeeld pedofiel terug dat de hele community bezig houdt. Zeker als hij ondanks het straatverbod plots opduikt in het zwembad. Maar later onder druk van zijn moeder toch een vrouw gaat daten.

Een agent met PTSS plus wat huisvrouwen die een leesclubje hebben maken de hoofdpersonen compleet.

Een verteller voorziet eea evan commentaar. Het resultaat is een heerlijke soms wat ongemakkelijke film die je tot het einde bezig houdt.

Aangrijpende emotionele film. Het gevecht tussen zelfdestructie en overleven.

Fraai en mooi in beeld gebracht.

Een echte Amerikaanse actie comedy. Alle ingrediënten zijn erin verwerkt. zelfs nog een kleine gastrol voor Johnny Depp.

Niet mijn genre en dat zal het nooit worden ook. Maar soms moet je toch even doorbijten.

Een verdieping op de film Thelma and Louise. Een feministische roadmovie in een tijd dat werd gedomineerd door machogedrag in Hollywood eind jaren 80.

De pers schreef er schande van dat 2 vrouwen geweld inzetten en niet achter de aanrecht bleven om hun man te verzorgen. En dat terwijl Rambo 137 doden op zijn geweten had en de film Thelma and Louise slechts 3 waarvan 2 door zelfmoord. Hoe ironisch is dat.

In Groningen is nog plek voor mensen om op parkeerplaats Kardinge te mogen verblijven in een camper.

De mensen die daar wonen hebben al dan niet gekozen voor dit bestaan.

Maar de docu was kort en ontbrak aan een mening of doelstelling. Het bestaat en dat is het dan ook. Ze hadden ook een foto met dito opschrift 10 seconden kunnen tonen.

De film vertelt het verhaal van een verwrongen relatie tussen een misdadige tiener en zijn moeder. Het ergst denkbare gebeurt.

Ik kan me nog herinneren dat Keith Bakker, voormeld zijn veroordeling, een programma presenteerde “familie matters”.

In het programma gingen een aantal jongeren met hun gezin werken aan de problemen die binnen het gezin worden veroorzaakt door het gedrag van het "probleemkind". De problemen waren gameverslaving, agressiviteit, onhandelbaarheid, verstoorde communicatie en dergelijke.

De conclusie was altijd, hoe rot en vervelend ook, de verantwoordelijkheid voor de oplossing ligt altijd bij de ouders. Die gedachte kwam gelijk weer bij mij op bij het zien van deze film. Heftig hoor. Beklemmend en verstikkend.

Paul Verhoeven heeft wederom ons laten genieten van een spannende actiefilm.

De scheidslijn tussen werkelijkheid en fictie is niet altijd duidelijk. Dus de kijker wordt af en toe een pootje gelicht.

Schwarzenegger kan, maar wordt nooit mijn favoriet. De remake uit 2012 is niet slecht maar overtreft zeker niet voor mij het origineel.

De effecten spraken mij meer aan dan het verhaal. Iets wat magerjes waarin de aandacht wordt weggetrokken door een rolschaatswedstrijd met Harry Potterachtige spelregels.

Maar goed, uiteindelijk toch een kleine voldoende. Het einde suggereert een vervolg, maar gelukkig blijft dat vooralsnog uit.