Reacties

Als je de serie kijkt voor 'medisch probleem van de week', dan wordt het snel voorspelbaar en saai. Maar als je de serie kijkt omdat Hugh Laurie een geweldige acteur is (met groot komisch én muziekaal talent) dan blijf je kijken voor de ontwikkeling van de hoofdpersoon Dr House.

Echt een solide film, die je lekker heen en weer slingert. Wel even je hoofd erbij houden, want je mag als kijker zelf connecties leggen. Het wordt niet voor je uitgekauwd. Zeker een film die je als filmliefhebber gezien moet hebben, of je 'm nou wel of niet goed vindt.

Ik heb deze film nou toch wel 2 of 3x gezien en toch vind ik het 'maar' en zesje. Norton zou dat naar een 7 kunnen optrekken, maar ik voel toch steeds een soort leegte na het kijken van de film. Misschien ligt dat wel gewoon aan de nihilistische boodschap van de film. Misschien na een 4de keer kijken mijn cijfer even bijstellen? Wie weet.

Toch maar een 7. Ik twijfelde even of het niet een 6 moest zijn, maar hoewel ik op geen enkel moment het idee heb 'kom, laat ik deze serie nog eens kijken', heb ik er genoeg van genoten bij een eerste en enige kijksessie. Plus, nu weet ik wat een einde van de boekenserie had kunnen zijn. Want GRR gaat nooit en te nimmer deze boekenserie nog afmaken.

De comics zijn al geweldig, en de tv versie is ... anders, maar ook erg leuk. Neil Gaiman is één van de meest creatieve schrijvers van zijn generatie. Ik ben heel benieuwd hoeveel seizoenen er komen van The Sandman. Er is genoeg bronmateriaal.

Zo goed als de serie (Firefly) was het niet, maar omdat ons een tweede seizoen van de serie door de neus geboord is, geeft deze film toch een beetje afsluiting.

Ik zou nooit terug naar de middelbare school willen, maar het is absoluut leuk om naar de problemen van pubers te kijken. Zeker als die uitvergroot in een tekenfilm voorkomen met een hoofdpersoon die superkrachten heeft.

Hele grappige cartoon serie over een meisjespanda met een vervelende kantoorbaan. En toch herkenbaar. Dus eigenlijk een kantoorruimte-serie, maar dan als cartoon.

Tja, en ik ben geen fan van Critical Role. Maar de tekenfilmserie is toch wel heel goed. Voor D&D spelers erg leuk, herkenbaar (je wil gelijk aan tafel aanschuiven en een dobbelsteen gooien). Maar als 'gewoon' verhaal ook heel leuk om te volgen. Géén kinderserie.

'I want to be in America'. Dank je, nu heb ik dat de rest van de week in mijn hoofd. :)

Heel losjes gebaseerd op een boek van Philip K. Dick, over een alternatieve geschiedenis, en dat vind ik altijd leuk. 'Wat Als ..?' is toch een interessante vraag. Rufus Sewell zet een prachtige personage neer, waar je uiteindelijk misschien wel het meest in investeerd. Ook al denk je dat in het eerste seizoen zeker niet.

Hele sterke science fiction serie. De verhaallijnen zo diep, en dicht in elkaar verwoven, dat je soms bijna de draad kwijt raakt, maar het blijft spannend. De personages zijn geweldig. De onderlinge relaties zijn knap in ekaar gezet.

Okay, niet elke (kort) seizoen is even leuk en grappig. Maar Red Dwarf is de beste science fiction comedy ooit. Letterlijk de laatste mens in het heelal is een slons en een luie donder. Maar hij heeft wel gezelschap van een overijverig hologram, een computer die na zoveel jaar ook niet alles meer helder heeft en een nieuwe menselijke levensvorm die afstamt van katten. (Heb je een kat, dan snap je dat dat ook niet echt een goed idee is.) Hele fijne humor.

Ik ben geen fan van Charlton Heston, maar deze verfilming van het boek I Am Legend van Richard Matheson is echt heel goed. Inderdaad, hetzelfde verhaal als I Am Legend met Will Smith, maar dan beter verfilmd. Hoe reageer je als je mogelijk de laatste mens op aarde bent en omringd bent door gevaar? En dan wordt het stiekem toch een horror-film.

Het eerste seizoen is misschien nog een beetje haperend, maar ik heb alle seizoenen gezien nadat ik toch even doorzette. Het is een 'odd couple' serie, waarin twee verschillende mensen die elkaar al heel lang kennen bij elkaar gezet worden. En Grace kan Frankie niet echt uitstaan en andersom is het ook niet echt een warme vriendschapsband.
Hoewel de twee hoofdpersonen veel van de verhaallijnen domineren, is er ook ruimte voor hun familieleden. En het is grappig. Ik vond het in ieder geval erg leuk om te zien.

Ik weet dat ik de film gezien heb, ik vodn het ook wel leuk maar zonder de synopisis op de site zou ik niet meer weten wat de verhaallijn was. Maar ik heb er wel om kunnen lachen, geloof ik.
Goeie acteurs, slap verhaaltje?

Al jaren de enige kerstfilm die er toe doet voor ons. Dit en de kerstaflevering van Bottom.
Aan kerst kleeft toch vaak een perfectionistisch randje. Alles moet op rolletjes lopen. Laten we eerlijk zijn: dat lukt bijna nooit. Staat de kerstboom net, bij ons, zit de kat de ornamenten er alweer uit te halen. We missen ook altijd iets voor het kerstdiner thuis. Of je gaat uit eten en dan blijkt het menu toch niet zo geweldig te zijn.
Daarom is deze film zo fijn, want dan kun je in ieder geval zeggen dat het wel meevalt. En toch is in de film uiteindelijk iedereeen gewoon blij dat ze samen zijn met kerst. Ook al is het niet zoals je je voorstelde.

Verrassend leuk, weer. Jammer dat de Nederlandse titel zo ... kinderlijk klinkt (maar goed, in het Engels klinkt het ook niet als een volwassen show natuurlijk). Maar het is ook een kinderserie, met genoeg diepte om als volwassene ook je tanden in te zetten ... als je durft.
Met genoeg humor en af en toe mooie momenten volg je de avonturen van een jong meisje (moeilijk om een leeftijd aan toe te kennen, maar goed: we zijn op een alien planeetn, he). Van vriendschappen tot kiezen tussen goed en kwaad. En dat we uiteindelijk vooral moeten geloven in onszelf. Is toch niks mis mee, met zo'n boodschap.

Niks mis met deze sitcom, ik heb er van genoten en het is een solide voldoende. Niks meer en niks minder. Misschien ben ik bevooroordeeld omdat ik ook met mijn moeder heb gewerkt (en dat was een stuk prettiger dan in deze serie, maar toch ... herkenbaar).
Ik was aangenaam verrast door Nicole Ritchie!

Soms kiezen twee mensen elkaar uit, niet uit vriendschap, maar uit een soort van rivaliteit of het idee dat er bij de ander iets te halen valt. Dit is een anti-buddy film. Denk ik. Want misschien ziet een ander er een mentor-mentee-band in (en dan denk ik dat er betere banden te bedenken zijn die hetzelfde effect hebben).
Kijk het ook voor de muziek. Want dat is mooi. En dan mag je aan het einde misschien denken: 'niet alles hoeft een strijd te zijn'.

Je hoeft niet fan van The Beatles te zijn om toch iets waardevols uit de korte serie te halen. Wat ik (wij) heel mooi vonden was dicht bij het creatieve proces zitten. Dan hoor je heel stiekem ineens een beginnetje van en liedje waarvan je toch weet (ook als niet-fan) dat dat een hit gaat worden. De onderlinge band is ook mooi uitgelicht. Dat de leden van de groep al lang bij elkaar waren zie je: het schuurt soms een beetje, maar iedereen weet van elkaar dat ze elkaar ergens aanvullen.
Het is misschien niet de meest sensationele serie. Elke aflevering heeft wel een spannend momentje, maar het is natuurlijk geen spannend geschreven epic biopic. Wel gewoon fijn om te kijken. En te luisteren.

Ik wist niet of een doorlopend verhaal leuk zou zijn met de Muppets, maar het werkt dus wel. Ik heb genoten van de serie. Er is toch iets met Muppets ... de humor, de poppen, ik weet het niet. Gewoon leuk.

De hele serie heb ik als volwassene opnieuw gezien (met als een van de hoogtepunten de afleveringen met John Cleese, Steve Martin, Johnny Cash...). En ik vroeg me af of het nu nog leuk is voor kids. Ik denk van wel, want ik kende de artiesten ook niet als kind dus het maakt geen bal uit dat de meeste gasten in de show onbekend zijn. Het enige is dat het voor mij als 8-jarige of zo niks uitmaakte dat de serie ondertiteld was. Zijn kids vandaag nog in staat om een ondertitelde serie te volgen? Want er is geen Nederlandse nasynchronisatie.
Maar goed, het is nog steeds leuk en je kunt altijd de afleveringen uitkiezen die je wilt zien of overslaan.

Voor mij een slaapverwekkende serie, hoewel het er misschien ook aan ligt dat we Daredevil kijken op vrijdagavond. Het enige hoogtepunt in deze serie zijn de scenes met Vincent D'Onofrio, die als Kingpin (Fisk) een ijzersterk personage neerzet. Zo jammer dat de rest van de cast daardoor net niet genoeg zijn of haar best lijkt te doen.
Ik ben ook niet echt te spreken over de actiescenes, die ik eigenlijk heel saai vind. Terwijl het juist heel mooi had kunnen zijn omdat Daredevil blind is. Maar nee, niet mijn ding.

'This is a local series, for local people. We don't want no trouble here.'
LoG is een soort van rare sketch show met terugkerende personages. Dat daar een soort van doorlopende verhaallijn aan hangt, maakt dat dit een serie is. De acteurs spelen het volkomen 'straight' en niet op de lach.
Pas op: je kunt de serie niet zien zonder bepaalde catch phrases te herhalen.