Reacties

Dit is een unieke serie. Echt. Bizar, absurd en omdat er een muzikaal breakje is in de serie, kon het op tv onder de noemen 'muziekprogramma'. De personages richten zich soms tot de kijker; er zijn interludes met pratende ratten (toch?) en de humor is super over de top. Heerlijk.

Dit was een serie toen Simon Pegg zijn nerd-zijn nog omarmde. Gelukkig is Jessica Hynes in deze serie eigenlijk stiekem de leukste. Het zou nu toch nog aan moeten slaan: jong zijn, geen geld voor een huis en daarom maar met een onbekende samen gaan wonen bij een particulier die het apartement boven haar verhuurt.
En maar proberen langzaam aan een soort van volwassen leven op te bouwen.

Omg, in zwart en wit :) En hoewel van net voor mijn tijd nog steeds heel leuk. Kijk, de acteerstijl is uit die tijd. Maar die grote gebaren en het schreeuwen van de dialoog doet niets af van de hilarische scenes. Voordat Frasier zijn vader in huis nam, was er Vader Steptoe die met zijn zoon Harold samenwoonde in hun bijna onbewoonbare huis. Samenleven ging moeizaan en hoe Harold ook wil, het lukt hem niet los te komen van zijn vader. Het was het me waard om de serie in boxset aan te schaffen.

Nog steeds grijpen we terug naar deze Noord-Engelse comedy serie. Herkenbaar. Leuk. Heerlijk.

Is een IT afdeling nog steeds zo? We zijn misschien wel iets slimmer met computers, maar tegelijk kan je ook zoveel meer. Deze serie is uit een tijd dat de gewone kantoormens nog niet echt veel wist behalve waar de aan-knop zat. Maar daarnaast is het ook een gewoon leuke comedy, die niet altijd over computers gaat.
Zo is een van mijn favo afleveringen waarbij de hoofdpersonen op een of andere manier tijdens een avond uit voor heel iemand anders worden aangezien.
'Have you tried turning it off and on again?' - het is inderdaad nog steeds iets wat ik vaak zeg en - het werkt ook.

Wie totaal ongeschonden uit de pubertijd is gekomen zal waarschijnlijk niet veel aan de comedy serie vinden. Maar het is een heerlijke blik op de tienertijd in de jaren 90, en wel tegen een achtergrond die politiek moeilijk was. Toch hartverwarmend om te zien dat typische puberdingen (voor meiden, dan misschien) universeel zijn. En toch zitten er naast de hilarische dingen die pubers doen ook verdrietige momenten in. Dat komt dat ook dubbel zo hard binnen. Herleef je pubertijd! Wees blij dat dat achter je ligt.

Beetje raar om een cijfer te geven aan een documentaire die over zoveel levens gaat die verwoest zijn door de dood van een vrouw. Buiten de schuldvraag vond ik dat nog wel het meest schrijnende. Het is wel een docu over een mogelijke moordzaak, of de onschuld van een man, maar dit is niet bloederig of sensatiebelust. Wel een interessant kijkje in hoe zo'n rechtzaak in elkaar steekt.

De eerste twee seizoenen vond ik heel erg sterk en verrassend. Daarna wordt het soms wat traag en stroperig, en dan ken je de formule ook wel een beetje. En dan nog wil je weten hope het afloopt. Want er is een echt 'einde', dat misschien een beetje open is. Ook fijne nostalgie. Ik zat voortdurend de interieurs te scannen; 'die lamp hadden wij ook!'. Zelfs de autos klopten 90% van de tijd (of meer).

Echt midden in seizoen 2 was dit ineens niet meer beschikbaar op Prime in onze regio. Ik hoop dat ze het snel weer terugzetten, want ik geniet er wel erg van. Noah Hawley is verantwoordelijk voor de serie en net als in Legion verrast hij steeds weer. Plot-twists, mooie setting, en hecht je niet te veel aan personages. Toch maar op disc aanschaffen als de streaming opties zo onbetrouwbaar zijn.

Het is dat de hoofdrolspelers zo ontzettend hun best doen maar vraag me niet om een plot samen te vatten van de film. Ik ben totaal vergeten waar het om ging. Maar dat Heath Ledger heel goed de Joker neerzette, dat dan weer wel. Soms zijn de rollen van de bad guys ook veel leuker om te kijken. Of ik vind Batman als personage gewoon een beetje saai?

Toch een 9 (8,5). Verrassend rustige film, die ondanks alles toch iedere keer weer boeit. Toch weer mooi dat een verfilmd Stephen King verhaal zo sterk uit de bus komt. Soms zijn de films beter dan zijn boeken (ook al vindt hij zelf van niet).

Treinfilms zijn een dingetje bij ons thuis. Deze heb ik wel alleen gezien en het is prima vermaak. Actie gemengd met wat humor en een soort van who-dunnit. Alles over de top, maar daar is helemaal niks mis mee, voor dit genre. De setup aan het eind voelt bijna als een 'hier komt de sequel', maar ik hoop dat ze dat dus niet doen. Zeker waard om nog eens te kijken op een regenachtige middag.

Het is al lang geen verrassende film meer, maar prima entertainment voor verstand op nul. Zo ingewikkeld is het nou ook weer niet met dat multiversum.

Films over de filmindustrie zijn altijd leuk (en soms bevooroordeeld). Je zou Babylon eens in combinatie met een film als 'Singin' in the Rain' moeten zien. Dat Hollywood een stuk minder braaf was in de begintijd komt hier goed uit de verf.

Helaas niet te volgen als je surround sound hebt, omdat de dialogen dan onverstaanbaar worden. Dus dan maar kijken op een tablet, he. Jammer.
Edit: Prima film, maar waarom deed de film me een beetje denken aan 'Confessions of a Dangerous mind'? Anyway, een nostalgische blik terug op voornamelijk de roerige jaren 70 (die voor de gewone mens een stuk braver waren dan in deze film getoond wordt). Jammer dat de artiesten niet helemaal uit de verf kwamen, behalve de actrice die Gladys Knight neerzette. En nu wil ik eigenlijk alleen nog maar twee nieuwe biopics: waar is de Donna Summer biopic en de KISS-biopic??

Iedere keer als ik dit zie denk ik weer 'wat was Danny Kaye toch een grote entertainer'. Waarom heb ik niet meer fims van Danny Kaye op de plank staan? Hm? Oh, ze zijn lastig te vinden.
Dit is een fijne kerstfilm, en niet eens zo heel erg zoetsappig.

Een verrassend warme film. Een herinnering aan een tijd dat het (ook) niet zo best was, zeker in het VK. Maar dat je samen altijd sterker staat, als je je bewust wordt dat je eigenlijk hetzelfde doel hebt.
Gewoon een lekker Britse film.

Nou, ik maak er dus wel tijd voor om films meerdere keren te zien, als het kan. Ja, het aanbod is groot, maar er zit nu ook veel meer troep tussen. Dus als ik kan kiezen voor een gedegen film die ik al gezien heb, of een mogelijk prulletje ... :) Dan besteed ik mijn tijd misschien liever aan een flinke wandeling met de hond, tenzij het regent en dan kijk ik een film voor de tweede, of derde, keer.
Maar je hebt gelijk: in de jaren 80 en 90 ging ik regelmatig 2x naar dezelfde film in de bioscoop. Dat doe ik nu niet meer. Is het niet waard.

Als je echt een feelgood serie nodig hebt: je hebt 'm gevonden. Het cultuurverschil zit misschien meer in generatie-verschil (duh, volgens mij zijn ouders altijd ouders: overbezorgd, onwetend over het leven van hun kids en veeleisend). Maar hoewel er wel botsingen zijn in de verhaallijnen blijft het zo ontzettend lief en aardig, zonder saai of zoet te worden.

Ik ben heel benieuwd! (Sokka en Katar zijn broer en zus, niet in meervoud; Ang heeft geen broers en zussen.) De animatieserie was al een verrassend sterk verhaal (ondanks een zwak begin), maar dit ziet er echt in de trailer heel mooi uit. Nog even wachten. Genoeg tijd om de animatieserie nog eens te zien én ik grijp de gelegenheid om Kim's Convience nog eens te zien.

Voor mij een gimmick film, maar geen slechte. Het voelt, ook nu nog, als een beetje formulaic formaat, maar destijds was dat denk ik 'nieuw en opwindend'. Na de film gezien te hebben, na de hype, was ik een beetje teleurgesteld. Dus geen te hoge verwachtingen, dan kun je er meet van genieten.

Ik heb genoten van de film (die ik helaas in twee stukken moest zien en ik denk dat het beter is om het nog eens van begin tot eind in één keer te kijken). Het idee van verschillende werelden is gewoon goed uitgewerkt en de basis voor een leuk, bizar en absurd verhaal. Lekker.

Mooie film en weer een film waarin met name Jim Carrey verrast. Misschien is het een romcom. Ergens. Want het is komisch en het is romantisch, maar ook een verhaal waarin de scherpe kanten van de liefde en verliefd zijn aan bod komen. Laat je niet tegenhouden door het idee dat dit een science fiction film is, want het is veel dichter bij je hart dan je denkt.

Deze film zag ik op Valentijnsdag en dat was een prima date-film. Hoge grapdichtheid, onbeschaamd, en toch leuk. Is het stiekem een musical? De muziek was zo goed uitgekozen.

Deze film herinner ik me vooral vanwege de rol van Joaquin Phoenix, die vele malen interessanter is dan Russel Crow in deze film. En de mooie beelden, want het ziet er gewoon erg mooi uit. Prima film, ook geschikt voor een tweede keer kijken (want behalve de scenes met Commodus vergeet ik altijd weer wat exact de verhaallijn is. Bonus.).