Recensie 'In Pursuit of Silence'

Een documentaire over stilte waar je zelf ook stil van wordt. Het doel wordt goed nagestreefd, namelijk: bewustwording. We zijn bijna vergeten hoe zeldzaam stilte eigenlijk is. Via deze documentaire vinden we heel even de rust die er bestaat zonder alle technologie weer terug.

De wereld rond

Je gaat de wereld rond op zoek naar de stilte. Van de afgelegen Amerikaanse wildernis tot de Japanse zen-kloosters. Een jongeman die een eed heeft afgelegd om een jaar lang stil te zijn is de aanleiding van dit verhaal. Hij zal van het noorden van de Verenigde Staten naar het zuiden van de Verenigde Staten lopen. Vervolgens zullen er meerdere sprekers aan het woord komen om te vertellen wat stilte volgens hen is. Stilte en geluid zullen het tegen elkaar opnemen en laten zien wat de technologische ontwikkeling voor invloed op deze tegenpolen hebben.

Van stilte naar geluid

De film begint prachtig en binnen tien seconden ben je bijna de kalmte zelf dankzij een boom in de wind op een open veld. Er is niet alleen amper geluid, ook de beelden staan volledig stil. Haarscherpe natuurbeelden van over de hele wereld wisselen elkaar rustig af. Je wordt zo in de stilte getrokken dat het bijna pijn doet als de eerste spreker begint met praten. Langzaam word je verteld maar word je ook zelf weer een beetje bewust wat stilte nou precies inhoudt. Dit wordt echter abrupt verstoord als je weer terug in de dichtbevolkte stad wordt gegooid met alle harde geluiden die daarbij horen. De film gaat plotseling meer over geluid dan over stilte.

Overdreven Amerikaans

Waar de film zo mooi, elegant en rustig begint is er op de helft van de film een ommekeer die helaas niet veel goeds brengt. Het lijkt namelijk opeens een grote reclame voor nóg meer technologische ontwikkelingen, maar dan wel apparaten die geen geluid maken. Dit terwijl de film in het begin zo tegen de technologie lijkt te zijn. Ook is het elegante en terughoudende totaal verdwenen en wordt dit overgenomen door overdreven Amerikaans commentaar.

De weg kwijt

De jongeman van de stilte-eed die in het begin een erg leuke toevoeging had en zorgde voor een goede start begin je langzaam bij beetje ook weer een beetje kwijt te raken. Je blijft met veel vragen zitten over zijn verdere reis en de bijzondere eed.

Mooie elementen

De wereld maakt te veel lawaai, dit is wat de documentaire wil overbrengen. Er wordt gebruikt gemaakt van allerlei verschillende elementen waarmee de film dit vanuit verschillende oogpunten duidelijk probeert te maken. Daar komen veel extra's bij. Zo ben je het ene moment aanwezig bij een theeceremonie en zit je het andere moment in de 'dode' kamer van Orfield waar John Cage geïnspireerd is voor zijn meesterstuk.

Een mooie documentaire met prachtige beelden en een goede insteek, die helaas langzaam zijn overtuiging verliest door de Amerikaanse overdrevenheid. Waar de documentaire begint met stilte eindigt het onderwerp in geluid. Toch word je absoluut bewust van wat alle herrie met deze wereld doet en vallen geluiden na deze film toch even extra op.