Recensie 'The Face of Love'

Een licht verteerbaar melodrama dat zich drijvend houdt door een sterke bezetting, waarbinnen met name Annette Bening straalt. Ze speelt Nikki, die op een dag een man ontmoet die als twee druppels water op haar overleden echtgenoot lijkt.

De man van Nikki (Annette Bening), met wie ze dertig jaar samen was, is tijdens een vakantie in Mexico verdronken toen hij in zee ging zwemmen. Dat is inmiddels vijf jaar geleden en Nikki heeft dat hoofdstuk van haar leven afgesloten. "Ik kijk niet graag terug", zegt ze tegen haar buurman (Robin Williams), die ook zijn vrouw verloren heeft. Maar als ze op een middag ronddoolt in het museum, terloops een blik werpend op Rembrandts De opwekking van Lazarus, ziet ze opeens een man die als twee druppels water op haar overleden echtgenoot lijkt (beiden worden gespeeld door Ed Harris). Met een ontspannen tred loopt hij naar een oude terreinwagen en rijdt weg.

Absurd uitgangspunt

Op dit punt in de film schoten er een paar opties door mijn hoofd. Optie 1: ze ziet een geest of misschien is zij zelf wel een geest (zie: Ghost, The Sixth Sense). Optie 2: haar man is niet dood en blijkt een dubbelleven te leiden als geheim agent/meestercrimineel/polygamist (zie: Double Jeopardy, Deceived). Maar de vioolmuziek duwt ons zachtjes in de juiste richting: abrupte plotwendingen of bovennatuurlijke verschijnselen vormen niet de stuwende kracht van deze film. Dit is een romantisch drama dat drijft op het acteerwerk van met name Annette Bening. Bening is degene die ons eenvoudig over het vrij absurde uitgangspunt van deze film laat heen stappen: dat er in de stad waar Nikki woont een exacte kopie van haar man blijkt rond te lopen.

Geloofwaardig

De manier waarop Bening Nikki's reactie op het ontdekken van deze dubbelganger speelt, is totaal geloofwaardig. Als een kind dat een nieuw stuk speelgoed heeft ontdekt, begint ze een relatie met deze Tom, die geen idee heeft waarom ze hem zo blijft aanstaren met de glimlach van een verliefde tiener. Nikki vertelt hem namelijk niets over zijn gelijkenis met haar overleden man. Tom valt voor haar, met name door die blik. "Het is lang geleden dat iemand zo naar me heeft gekeken", vertelt hij haar. Terwijl Nikki Tom angstvallig verborgen probeert te houden voor haar vrienden en familie, moet het geheim natuurlijk een keer uitkomen.

Af en toe dreigt het melodramatische verhaal van The Face of Love even weg te zakken naar het niveau van een televisiefilm uit de jaren tachtig. Maar regisseur Arie Posin geeft in zijn tweede speelfilm de topacteurs over wie hij de beschikking heeft gelukkig alle ruimte om te doen waar ze goed in zijn. Met uitzondering van Robin Williams, die zich geen raad lijkt te weten met het onderontwikkelde personage van de buurman, is deze cast een genot om aan het werk te zien. Bovendien heeft Posin samen met zijn cameraman Antonio Riestra duidelijk aandacht besteed aan de beeldcomposities, zoals het profiel van Benings duistere gelaat in contrast met het heldere blauw van haar zwembad. Het maakt dit tot een kalm getoonzet, licht verteerbaar drama, over hoe liefde en verlies onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.