Recensie 'Casse-tête chinois'

Xavier is in het derde deel van deze reeks een veertiger die zijn leven nog steeds niet op orde heeft. Als Fransman in New York raakt hij in allerlei vermakelijke situaties verzeild, waarin ook zijn oude vrienden en oude liefdes weer ten tonele verschijnen.

De nieuwe film van de Franse filmmaker Cédric Klapisch is het vervolg op L'auberge espagnole en Les poupées russes. De opzet doet denken aan de Before Sunrise-trilogie van Richard Linklater. We zien dezelfde personages steeds met tussenpozen van vijf à tien jaar terug. Inmiddels zijn het zowel bij Linklater als bij Klapisch veertigers. Maar de twee regisseurs hebben elk hun eigen manier om ons een inkijkje te geven in hun levens. Linklater beperkt zich telkens tot één etmaal. Dat levert boeiende praatfilms op waarin we uit de vurige discussies kunnen afleiden wat er in de tussenliggende tien jaar zoal is voorgevallen. Bij Klapisch is de blik ruimer. Hij laat ons telkens een periode van een paar maanden zien uit het leven van zijn hoofdpersoon Xavier (Romain Duris). Bovendien is er een grotere groep personages, die elkaar ooit als uitwisselingsstudenten leerden kennen in Barcelona, zoals we zagen in L'auberge espagnole.

Vlotte stijl

In Casse-tête chinois ('Chinese hersenkraker') heeft Xavier zijn leven nog steeds niet op orde. We treffen hem aan in New York, met twee jonge kinderen gehaast op weg naar wat zijn eigen bruiloft lijkt te zijn, met een vrouw die een Aziatisch uiterlijk heeft. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en in de vlotte stijl die we van hem kennen laat regisseur Klapisch ons zien wat er de afgelopen tien jaar is gebeurd in het leven van Xavier. Daarin speelt uiteraard Wendy een rol (de Britse actrice Kelly Reilly), de vrouw waar hij aan het einde van de vorige film voor koos, na veel omwegen en aarzelingen. Ook Xaviers lesbische vriendin Isabelle (Cécile De France) en zijn ex Martine (Audrey Tautou) verschijnen weer ten tonele.

Fransman in New York

Xavier is nu veertig en zijn twee kinderen zijn voor hem het belangrijkste. Zij blijken ook de reden te zijn dat hij naar New York is verhuisd. Daar moet hij in feite weer opnieuw beginnen, op een matras in een kaal flatje in Chinatown. Voor een groot deel gaat de film vervolgens over de confrontatie van deze Fransman met het New Yorkse leven. Zo is er een mooie scène waarin we de ongeschoren Xavier in een gekreukt hemd en op gympen aantreffen tegenover een brede, frisgewassen en strakgekapte Amerikaan in een appartement met uitzicht over Central Park: de Oude versus de Nieuwe Wereld. De film melkt volop dat soort stereotype situaties uit. Het is allemaal niet erg origineel, maar wel bijzonder onderhoudend.

Ook de visuele stijl van Klapisch helpt om de film fris te laten voelen: er zijn schaars geklede pin-ups die zomaar van de pagina afstappen en overleden Duitse filosofen die opeens voor de deur staan. Bovendien is de film voor het grootste deel daadwerkelijk in New York opgenomen, waarbij de moeite is genomen voor een aantal mooie buitenopnames op niet voor de hand liggende locaties. Dit alles zorgt ervoor dat we de enigszins meanderende, episodische structuur van de film voor lief nemen. Zeker voor de fans van de vorige films is dit een welkome hernieuwde kennismaking met Xavier en de zijnen.