Recensie 'Buiten is het feest'

Sonne is succesvol zangeres wanneer haar zus overlijdt en zij de voogd van haar dochtertje Lotte wordt. Dan duikt Sonnes stiefvader weer op, omdat hij ook een relatie met haar zus had en dus de biologische vader van Lotte is. Sonne wil Lotte koste wat kost beschermen tegen dat wat haar als kind ook overkomen is. Buiten is het feest (2020) is gebaseerd op de roman Maar buiten is het feest van Arthur Japin. Japin baseerde zich op zijn beurt weer op het levensverhaal van Karin Bloemen. Nu is dit drama dat zware thema's aansnijdt in een (te) korte film naar het scherm gebracht.

Zwijgen is goud

Actrice en zangeres Abbey Hoes zet hoofdpersonage Sonne erg sterk neer. Het is meteen duidelijk dat zij een magnetische uitstraling heeft die groepen enthousiaste tieners aan kan trekken om naar concerten te komen, maar ook dat ze veel geeft om haar nichtje. Sonne heeft een sterk karakter, maar worstelt ook geloofwaardig met haar traumatische verleden. Dat is echter vooral te danken aan haar spel, en niet zozeer aan het script. Sonnes carrière is bijzaak, slechts in één scène zien we journalisten op haar afkomen, maar verder is er niets te merken van de druk die op haar ligt, als persoon die in het oog van publieke belangstelling staat. De manier waarop ze omgaat met de confrontatie met haar verleden wordt gevangen in clichés waaronder een ruzie met haar vriend die haar niet begrijpt omdat ze nog niet kan praten over haar trauma.

De rest van de personages komen er bekaaid van af. Georgina Verbaan krijgt als moeder die haar dochter niet heeft kunnen beschermen erg weinig tijd in de schijnwerpers. Ze doet wat ze kan met de rol, maar diepgang krijgt die zeker niet. Alle dilemma's van medeplichtigheid worden afgedaan in voorspelbare scènes. Dat de makers van de film meer in hun mars hadden, komt naar voren in het hoogtepunt van de film. Als Sonne en Lotte samen zitten en Sonne haar zonder het met woorden te vertellen duidelijk maakt waarom ze haar vader niet mag zien, komt dat aan. Het is een stil moment dat de impact van het trauma en de onuitspreekbaarheid daarvan duidelijk maakt. Juist omdat dit moment intiem is en gespeend van melodrama.

Diepgang aan de zijlijn

Wat niet bijdraagt aan de flow is de flashbackstructuur van de film. Zeker omdat vanaf het eerste moment wel duidelijk is waar alles heen gaat. Er wordt te veel tijd aan het verleden besteed. De film maakt op die momenten dan ook eerder indruk vanwege het schokkende onderwerp, dan dat het verhaal an sich zo goed is. Dat het niet dieper gaat dan de oppervlakte is jammer, want juist de thema's als victim blaming die de film makkelijk had kunnen behandelen, blijven nu aan de zijlijn staan.

Wat de film met zijn clichématige aanpak dan ook vooral oproept is de uitspraak: het boek is beter. De cast en het verhaal vragen om meer dan de film hen kan geven. Met een iets langere speeltijd, minder flashbacks en wat meer durf om écht in de psyche van de personages te graven, had de film wel onder de huid kunnen kruipen.