Reacties

Dat was een verrassing! Volkomen blanco naartoe gegaan en bij de eerste scenes nog even denken: " ik zit in de zoveelste "meiden zetten de highschool op stelten op zoek naar dates" ontwikkelde de film zich als een spannende, goed verfilmde examen-roof thriller met een geslaagd plot. Daarbij werd de oneerlijkheid van het Amerikaanse schoolsysteem ook nog eens prima op de hak genomen. Kortom, een leuke thriller met een prima scenario. Aanrader, ondanks zijn wat "duffe" tirel!
Begreep van Mr.Movies6 en na het lezen van wat kritiekjes, dat het een remake van een Thaise film betreft, die ik niet ken (maar goed ook, anders zou de verrassing weg zijn), maar qua plot misschien wel meer op zijn plaats is in het voor ons waarschijnlijk meer begrijpelijke Amerikaanse schoolsysteem. Ben dus wel benieuwd.

Het vervelende van dit soort thrillers is natuurlijk, dat je de uitkomst meestal al kunt raden. Je moet het dus echt hebben van de spanning tijdens de rit. Met een film van Mel Gibson met Mark Wahlberg in de hoofdrol mag je dus een klasse-A film verwachten. Dat is ie niet geworden, daarvoor blijft het verhaaltje te simpel en is de dialoog te vaak van sit-com niveau. Wat overblijft is een ongecompliceerde, zoals #Icky hierboven al zegt, popcorn thriller, die makkelijk wegkijkt, maar je al weer vergeten bent, zodra je de zaal uitstapt. Van Mel Gibson hadden we wat meer verwacht!

Weliswaar een vrij statische film over een Nazi vergadering bij de Wannsee, maar als je hoort, welke zaken daar besproken worden, lopen de koude rillingen je over de rug. En nog steeds vraag je je af, hoe "mensen" zo over hun medemens kunnen praten: als vuil, dat door een vuilniswagen moet worden opgehaald en vernietigd. En dat er van de meer dan 20 aanwezige hoge officieren slechts één, direct na de oorlog, de doodstraf kreeg is natuurlijk al helemaal een "gotspe"!

Kan ik me iets bij voorstellen, maar blijft natuurlijk jammer, dat je je oordeel baseert op een derde van de film. Voor mij een reden, zoveel mogelijk films in de bioscoop te zien, waar je je natuurlijk 2x bedenkt, voordat je er uit loopt, wat mij overigens nog nooit gebeurd is. ( al kreeg ik vorige week bij "Mr. K" toch lichte neigingen)

Had me heel erg verheugd op de 3e Paddingtonfilm, omdat de eerste 2 bijkans briljant waren.
Dat was dus een behoorlijke tegenvaller! Natuurlijk blijft het karakter charmant in zijn omgang met mensen en dingen in een, voor hem, onbekende omgeving, maar hier wordt ie getransporteerd naar een voor hem bekende omgeving. Wat we te zien krijgen is een zoveelste aflevering van een jungle avontuur a la Jungle Cruise, Romancing the Stone, The lost City of misschien wel van de oervader uit de jaren '80: Raiders of the Lost Ark (rollende steen!), met dien verstande, dat de superheld nu een beer is. Da's behoorlijk jammer, want een groot deel van de charme ( vreemdeling in een onbekende setting) was nou juist een aanleiding voor een hele reeks ontzettend originele grappen. Hier moeten we het helaas doen met het al lang bekende sta-of-ik-schiet-werk. De productie ziet gelukkig nog fraai uit en nieuwkomers zullen zich zeker nog ruim voldoende vermaken, maar ik zou ze dan alsnog deel 1 of zeker deel 2 aanraden.

Ik zou beters veranderen in : anders, verder heb je gelijk.

wat een enorme langdradige prulfilm.Zou misschien nog wat geworden zijn, als er fatsoenlijk gemonteerd was, maar dit is een chaos van door elkaar gesneden beelden .(longshots,close-ups, handheld, drones), die geen greintje spanning opwekken. 83 minuten, maar voor je gevoel duurt en duurt het maar! Kortom, lijkt nergens op!

Bijna een waarschuwing voor deze tijd: Vertrouw nooit de superrijken. Ze lijken vriendelijk, maar zijn consequent aan het manipuleren, zodat zelfs de meest gehaaide advocaten het onderspit delven. Met 2 uitstekende acteurs is dit een spel van kat en muis, waarbij we uiteindelijk niet weten wie nou de kat en wie de muis was.

Of de bedoelingen van de regisseur Doris Dörrie helmaal doorkomen ( het opnemen voor, in dit geval, dikke mensen) weet ik eigenlijk niet, want er zitten nogal wat standaard grappen over dikke mensen in, maar de hoofdrol van Gabriela Maria Schmeide is wel dusdanig hartveroverend, dat de film al met al toch een positieve indruk achterlaat.

Shocking, als je de verhalen van nabestaanden hoort over de slachtoffers van femicide. Goed dat het onderwerp eens in de openbaarheid gebracht wordt, maar of het gaat helpen in deze maatschappij, die met de dag gekker wordt?

Aardige waarschuwing tegen alles wat ons in de komende tijd te wachten staat.
De olichargieen rukken op en wij blijven staan en kijken er naar. Zo krijg een "Breaking social". Als docu toch wat oppervlakkig en natuurlijk weer veel te veel talking heads.

Apart, wat absurdistisch, maar eigenlijk te kort om tot een goed oordeel te komen.
En een Oscar nominatie is wel wat veel van het goede.

Mooi coming-of-age drama, waarin een 15-jarige zich probeert te bevrijden uit de ijzeren greep van een oerconservatieve vader en een moeder, die het vechten heeft opgegeven. Maar of dat gelukt is? Daar geeft de eindscene geen antwoord op.
Prachtig verfilmd aan de Kroatische kust.

Prachtige visuele plaatjes, maar waar is het verhaal? Dat meneer K. de uitgang van het hotel niet kan vinden, zal wel, maar dat ie in tegenstelling tot Kafkaiaanse figuren rondloopt als een zombie om steeds weer in losse scenes terecht te komen, wordt op den duur oeverloos saai. En waar Jeunet in zijn films van het surrealisme en de absurditeit een feestje maakt, gebeurt er hier, met de eindeloze stoet van personages eigenlijk niets en vervalt de voortgang slechts in oeverloze herhalingen. En dan hebben we het nog niet eens over de bespottelijke symboliek van het einde gehad. Voor mij, op alle aspecten, behalve het visuele, een dikke onvoldoende. Sterker nog, het was een opluchting, dat de film na 98 lange minuten afgelopen was.

Ach ja, die TV film producties uit de jaren '80. Die zijn vandaag de dag allemaal "overgenomen" door LifeTime en Hallmark. Af en toe iets wat voldoende is, maar daar houdt het me op.

Een prachtige ode aan het RTA programma (Rehabilitation through arts) dat gevangenen de gelegenheid geeft zichzelf op sociaal-emotioneel niveau wat meer te hervinden en ook een demper zet op hun uitzichtloosheid. Fantastisch geacteerd door Colman Domingo, terwijl de rest van de cast gespeeld wordt door ex-gevangenen, die ook echt deelnemers waren aan het programma waren. Zeer de moeite waard!

Junkie, alcoholist, schrijver en blijkbaar ook queer, het leven van William Burroughs, exponent van de beat generation uit de jaren '50 ging niet over rozen. En zelfs zijn zoektocht naar liefde, zoals hij in zijn laatste , niet afgemaakte roman beschreef, was een zoektocht, die het midden hield tussen zoeken naar genegenheid, sex en platonische liefde, die maar niet gevonden wordt.
Daniel Craig breekt definitief met zijn James Bond image en maakt er een fantastische one man show van, die wordt uitgevoerd in een typische Guadagnino stijl, die de jaren '50 filmtechnieken uitstekend imiteert: studio opnamen, geschilderde achtergronden en een film-noir stijl, maar dan wel weer met opvallende camerastandpunten en muziek van 40 jaar later. Als verhaal niet wereldbestormend geen "Challengers", maar boy, oh boy, wat een stijl ! Dus toch maar even kijken!

Nauwelijks spanningsopbouw, slecht geacteerd, scenario van lik-me-vestje en de regisseur dacht waarschijnlijk dat hij de sfeer kon verhogen door alles zo donker mogelijk te filmen, waardoor de halve film nauwelijks te bekijken was. Eigenlijk oeverloos saai en dan duurde die ook nog overbodig lang. Kortom, waardeloze film.

Alhoewel de film een aardige setting heeft, het Liseberg pretpark bij Gotenburg, is het verhaal, zoals bij de meeste "slashers" nogal simpel recht toe, recht aan, de effecten zijn behoorlijk amateuristisch, de fotografie is te donker en eigenlijk zijn er talloze "slashers" uit de jaren '80 en '90, die meer indruk maakten. Een nieuwe opleving van het genre zal dit product dus niet in gang zetten.

Ondanks mijn opmerking bij de reactie van Filmfanaat (sorry, Filmfanaat) toch maar weer naar de bioscoop getogen (de plek om de film te bekijken) nu ie als re-release (30jaar) weer draait.
Dan merk je ook, wat je allemaal ( behalve de ontknoping) weer kwijt bent geraakt!
Maar nog steeds een dijk van een film, die in die 30 jaar niets aan overtuigingskracht heeft verloren!

Schitterend drama, dat zich afspeelt in de roerige jaren '90, toen het Corsica-conflict op zijn diepte punt was en rivaliserende mafia bendes elkaar op leven en dood bestreden in hun strijd voor afscheiding van
Frankrijk. Schitterend dat hier de focus wordt gelegd op de, in eerste instantie, moeizame vader-dochter relatie, die uiteindelijk uitmondt in het volste begrip voor elkaar.De twee hoofdrollen, gespeeld door non-professionele acteurs, zijn fanastisch en beiden hebben zichzelf duidelijk op de kaart gezet. Neem daarbij het prachtige Corsicaanse landschap, de constante sfeer van dreiging en je hebt een topfilm!

Een combinatie van drama en thriller, die overtuigend geacteerd wordt, niet in het minst, omdat James McAvoy geen script in handen kreeg, maar als enige van de cast vrij kon improviseren. De film moet het verder hebben van de schitterende Schotse natuur, die in al zijn woestheid, ook meewerkt aan een onheilspellende sfeer. Prima film, die me wel benieuwd maakt naar het Franse orgineel van dezelfde regisseur.

Kun je uiteindelijk je gezin verlaten, voor jezelf kiezen of is dat een onmogelijke keuze? Ben je altijd slachtoffer of dader bij een (v)echtscheiding? En wat is het beste voor je kinderen, die tussen 2 vuren zitten? Vragen, vragen,vragen, maar antwoorden? Dat toont dit triest menselijk drama, dat uiteindelijk alleen maar verliezers kent met een klein sprankje hoop in de eindscene. Fantastisch geacteerd is dit een film, waar je nog lang over na kunt denken. Vreemd, dat ie alleen op PICL te streamen was en de bioscoop niet haalde.

Een animatiefilm over de laatste jaren van de communistische guerrilla FARC. Het verhaal kennen we natuurlijk door documentaires over Tanja Niemeyer, dus hier moeten we eigenlijk de filmstijl beoordelen. Die is twee-ledig. Het verhaal wordt geacteerd door acteurs, die door rotoscopie weer in een getekende achtergrond lopen, waardoor ze een animatie-achtige uitstraling krijgen, zoals dat ook bij de film "Loving Vincent" het geval was. Dat levert beelden op, die af en toe zo beweeglijk zijn, dat je er moe van wordt. De gedachten/hersenspinsels van de hoofdfiguren zijn recht toe rech taan tekenfilm, die wat mij betreft weer botsten met de andere stijl. Al met al een dappere, maar vermoeiende poging iets origineels te maken.

La Mif, afkorting voor de familie handelt over een jeugdzorg opvanghuis, waar jonge meiden zijn opgenomen na grote (familie)problemen. Maar ook deze "ersatz" familie lijkt niet de oplossing, hoe goed de staf en dan vooral de directrice, die zelf met een groot trauma ronloopt, het ook probeert te doen. Ziet er bijna als een documentaire uit en laat goed zien, hoe zwaar het werk in die sector is. Boeiend!