Reacties

Als je nou toch per se een romkom wilt zien, is dit een aanrader. Goed gemaakte nonsense, alhoewel je je afvraagt waarom Renee Zellweger zich zo ontzettend in de botox heeft laten zetten, dat ze nauwelijks uit haar ogen kan kijken.

Oh, de baai van Napels: Prachtig, woest, verleidelijk, rustig, achterbaks en wat al niet meer. Hier gesymboliseerd door Parthenope, de sirene van de baai,die als prachtige vrouw, geboren in de zee, ons vanaf 1950 meeneemt door het wel en wee van de stad Napels,meer in het bijzonder de mensen in alle soorten en maten. Je moet waarschijnlijk Napolitaan zijn om alle gebeurtenissen te kunnen plaatsen, maar de film werkt, ook al door de prachtige fotografie en de sublieme soundtrack, bijna hypnotiserend.

Even door de leeftijd van de film heenkijken en hebt een schitterende surrealistische satire op het functioneren van de " betergestelden" onder ons, die allen op weg zijn naar.......?
De film brengt ons ideeën , die ook na 50 jaar nog niets aan actualiteit verloren hebben.
Geweldig om terug te zien, vooral omdat alle absurde gebeurtenissen niet meer in mijn hoofd zaten. De film was zijn tijd eigenlijk ver vooruit!

Een mooie titel voor dit coming-of age drama over 3 adolescente meisjes,die hun seksualiteit proberen te ontdekken, wat met de nodige problemen gepaard gaat. Dat de dames met zijn drieën op een club voor synchroonzwemmen zitten, is een prachtige metafoor voor hun gemoedstoestand: strak en bewust zijn de oefeningen boven water, maar onder water, is het een gekrioel van benen, die zich alle kanten op bewegen. ( alsof het inktvissen (pieuvres)zijn) Een mooie, eerlijke film over de jeugd op weg naar volwassenheid.

Een geheim-agenten thriller, die, in plaats van actie zich meer richt op een psychologische spanning en daarbij het verhaal afwisselt met scenes uit het heden, het verleden en herinneringen. Daardoor ontvouwt zich langzaam een diep-tragische liefdesgeschiedenis, die ook het functioneren van geheime diensten in twijfel trekt.
Bepaald geen film voor actie liefhebbers.

Een goedgemaakt flutfilm voor, waarschijnlijk adolescenten. Vergeleken met de Nederlande Romkoms is het natuurlijk een meesterwerk, maar boy, oh, boy, van Nick Cassavetes ( van "The Notebook") had ik iets meer verwacht. Deze film heeft een scenario, dat je op een bierviltje kan schrijven, alle mogelijke, voor de hand liggende situaties (ik ga ze niet eens noemen) worden één voor één behandeld en als dit plaatje staat voor de jeugd van tegenwoordig, houd ik mijn hart vast. Bioscoop bezocht, omdat er niets anders draait. PATHE spant de kroon, door oeverloos Mufasa,Wicked en Vaiana te programmeren, maar daarnaast ook, alsof het een soort kinderpretparadijs is, alleen maar kinderfilms in te zetten op tijden, dat kinderen normaal gesproken op school zitten!

Jeremie komt terug naar het dorp, waar hij eens als bakkersknecht werkte. Maar waarom komt hij terug? Alleen voor de begrafenis van zijn vroegere werkgever? Wat zoekt ie eigenlijk? Een herinnering? Een lefdesrelatie? Zichzelf misschien ? "Misericorde" (vergeving) neemt je mee op zijn zoektocht, die wel heel rare kronkels maakt. Via een drama, een psychologische thriller a la Claude Chabrol zigzagt het verhaal via absurdistische scenes zich naar een tragikomedie a la Quentin Dupieux, waarbij de Rooms-katholieke kerk , a la Bunuel, een nogal dubieuze rol heeft.
Een schitterende, absurdistische tragikomedie, waar je wel even de tijd voor moet nemen.

Typisch een film zoals er al tientallen zijn gemaakt en waarvan we de uitkomst ook al lang weten.Zo'n film moet het dus hebben van op zichzelfstaande scènes, veel actie en achtervolgingen, grappige dialogen en vooral.. de juiste acteurs!
Daarom is het leuk Cameron Diaz na een hele tijd weer eens te zien opduiken in een rol, waar Goldie Hawn vroeger vaak in schitterde. Fox is ook uitstekend, dus voor een iets betere actiekomedie zijn alle ingrediënten aanwezig. Dus verstand op nul, biertje uit de koelkast, zakken chips voor je neus en je hebt een ongecompliceerd avondje, waarin je af en toe ook nog eens rustig kunt wegzakken.
Op één of andere manier moest ik steeds aan de Spy Kids films van Roberto Rodriguez denken.

Leuke feel-good film, die de werkelijke problemen van studenten op een humoristische manier aanpakt. Niets bijzonders, maar -tig keer beter dan de talloze -verlefd films, die wel in de bioscoop verzeild raken.

Redelijke "vliegveldthriller", waaraan je je geen buil kunt vallen. Maar om 'm te vergelijken met "Die Hard"? Daar is het allemaal te simpel voor met, op sommige punten behoorlijk ongeloofwaardige scenes en boeven, die wel heel bedreven zijn in hun acties. Als je de film beschouwd als een lekkere, niet te veel bij nadenken aktie thriller gaat het allemaal best, maar ik heb betere films van Jaume Collet-Serra gezien.

Eli begint interessant: een zwaar ziek jongetje wordt door zijn ouders naar een spookachtig ziekenhuis gebracht, waar misschien wel genezing wacht, zijn bezoek daar verandert al gauw in een nachtmerrie, want de regisseur trekt al gauw de bovennatuurlijke kaart,waardoor de film binnen de kortste keren belachelijk en over the top wordt. Heel klein zesje.

Julie zwijgt en tennist. Julie zwijgt nog steeds en tennist. Julie blijft zwijgen en tennist. We weten allang, dat Julie een groot probleem heeft, maar dat probeert te verdringen door te tennissen. Alleen de regisseur (en het scenario) lijken nog steeds niet genoeg te hebben van het zwijgen en blijven maar repetitieve scènes opvoeren, want het publiek weet blijkbaar nog steeds niet, dat Julie in de knoop zit. Als Julie dan eindelijk aanstalten maakt het zwijgen te doorbreken, is de film afgelopen. 50 min.een uitstekende film, maar daarna begon ie te irriteren.

Een wat rare scenario opbouw maakt van deze film een wat saaie reis. Om tot de uiteindelijke plot te komen, moeten we het eerste half uur door 10 jaar geschiedenis heen en dat levert nauwelijks extra gegevens op. De uiteindelijke actiescènes zijn vervolgens dermate overdreven, dat ze bijna lachwekkend zijn.
Heb Guillaume Canet normaal gesproken hoog zitten,maar dit scenario had ie beter niet kunnen schrijven.

Alhoewel de hoofdpersoon van deze film in werkelijkheid niet# heeft bestaan ( zijn karakter is opgebouwd naar het leven van 2 beroemde Hongaarse architecten, die ook de bouwstijl het Brutalisme aanhingen, net als bv. Le corbusier), weet Adrien Brody zo knap het personage neer te zetten, dat je na afloop alles van deze Lazslo Toth wilt weten.. Minuut na minuut ervaar je de problemen, waar een Joodse emigrant in het Amerika van net na de tweede wereld tegenaan loopt.. Uitbuiting, discriminatie en uitsluiting zijn voor de rijke Amerikaanse industrielen aan de orde van de dag, waartegen je als immigrant nauwelijks kunt wapenen, zelfs niet als je succes begint te krijgen. Een fantastische film met een Oscarwaardige hoofdrol , die ook al door de muziekscore een indrukwekkend plaatje geeft van het Amerika in de jaren '40 en '50. De 215 minuten (inclusief een door de regisseur ingebouwde pauze van 15 miuten vlogen, ondanks he langzame tempo van het verhaal, voorbij! Zou raar zijn, als deze film niet centraal zou staan bij de komende Oscar uitreiking! Zeer aanbevolen.!

"Something in the water" Wat zou dat nou zijn? Giftige stoffen? Een goudsschat?
Erica Terpstra? Welnee, joh, het zijn.... 3x raden....haaien! Oei, dat is eng en die hebben we nog nooit in een film gezien!
5 meisjes in een boot, hoeveel gaan er dood? Hoeveel blijven er over? Hoe lang duurt de film nog? Wanneer komt de "Bounty" reclame?
Je begrijpt.....ik vond het een fantastisch originele film vol met groot talent!

Weinig nieuws onder de zon in deze thrillel, of het zou moeten zijn, dat ie compleet met een I-phone is gefilmd. En da's nou eigenlijk meteen het bezwaar. Want je kunt met zo'n nieuwste apple natuurlijk een kraakhelder beeld krijgen, maar als je lopend filmt, ligt vaak zeeziekte op de loer. Bovendien is het verhaaltje dusdanig standaard, dat je na een tijdje alleen nog maar hoopt op een rustig shot. Leuk geprobeerd, als de film voor je vrienden en familie gemaakt zou zijn, maar voor een bioscooppubliek maar nauwelijks voldoende.

Wat een waardeloze film! Meestal total niet eens met hierboven genoemde Dana Linssen, maar dit keer heeft ze absoluut gelijk: slap verhaal. beroerd geacteerd, een wolfman,die nergens op slaat en het ergste van alles: totaal geen spanning maar steeds weer dezelfde scène, dan weer binnenshuis, dan weer buitenshuis!
Na 60 min. begon ik al op mijn horloge te kijken. Zou er nog een duveltje uit een doosje springen? Een deus ex machina?
Helaas niets van dat alles! Zonder verrassingen op weg naar het einde!
De oude Hammerfilms waren meesterwerken vergeleken bij dit prul!

Een bijna a-typische ,laatste film van meester-regisseur William Friedkin (TheExorcist, The French Connection), die nog vóór de première overleed. Het, al meerdere keren verfilmde, rechtbankdrama (oorspronkelijk een toneelstuk naar een roman) blijft in zijn handen ontzettend spannend, ondanks het gebruik van maar 3 lokaties. Door de manier van filmen en de schitterende acteerprestaties, van , met name Kiefer Sutherland, weet hij er toch ook hier weer een bijzondere film van te maken.

Aardig geproduceerde serie, die ook in zijn 2e seizoen weer leuk is. Dionne Stax is geïnteresseerd in de mensen en die stellen zich daardoor redelijk open. Maar ik moet er niet aan denken om mijn leven in dit soort barre omstandigheden te moeten doorbrengen. ( en dan nog zo enthousiast en vrolijk te blijven.)

Als extra informatie: Het James Bond thema en de muziek van deze eerste film zijn van Monty Norman. John Barry heeft voor deze film de muziek alleen gearrangeerd. Daarna heeft ie het stokje overgenomen met behoud van het originele thema.

Als je opkomst van Brian Epstein in beeld wilt brengen, maar je hebt geen rechten op de bekende Beatle songs, heb je een groot probleem. Er is geprobeerd " daar om heen te werken", maar als er slechts 2 oude covers te beluisteren zijn,wordt het moeizaam de glorie van Epstein te illustreren. Aan de andere kant blijft het wel weer aardig een soort time travel door de geschiedenis van de jaren '60 te doorlopen, waarbij "Epstein" zich direct tot het bioscooppubliek richt. Al met al, heb ik me als kind van de jaren '60 redelijk vermaakt. Het zal ongetwijfeld jeugdsentiment zijn!

Schitterende thriller vol plotwendingen en bijzondere scenes., maar ga er vooral blanco naar toe om de verrassingen optimaal te appreciëren. (Zelfs de korte inhoud hierboven zou ik mijden) Zo hoor je films te maken! Heerlijk!

Is ook wel noodzakelijk om 'm zonder voorkennis te zien.

Doodeng om te zien wat (a)sociale media doen om onze jeugd te beïnvloeden. Maar één ding is blijkbaar nog maar belangrijk : gezien worden! Want dan wordt je "influencer, lig je daarna in een gespreid bedje, is je kostje gekocht en wordt je een geliefde beroemdheid. En alle middelen om daar te komen zijn geoorloofd: obsessie voor je lichaam (cosmetische operaties),jacht op geld, oplichterij en betaalde sex).
Dit coming-of-age drama laat alle valkuilen zien op weg naar het, bijna kinderlijke grote doel : beroemd zijn. Dat dit waarschijnlijk een ééndags beroemdheid zal zijn, waarna je daarna in een diep gat valt of erger2, wordt op geen enkel ogenblik gerealiseerd. Het laatse beeld zegt dan ook alles: Uitverkoren om in een stupide reality soap te spelen zit de hoofdpersoon in een vliegtuig op weg naar......

Daar gaan we weer! Nicolas"als je maar genoeg betaalt, doe ik ook de Jumbo reclame" Cage duikt weer op in een behoorlijk onbenullige "thriller", die ons probeert de weg van cocaine "van verbouwer naar gebruiker" uit te leggen, die bol staat van gewelddadigheid. Jammer genoeg heeft de regisseur nog nooit over de opbouw van een scenario gehoord, zodat we opgezadeld worden met een serie losse scenes, die lukraak aan elkaar geplakt lijken te zijn. Kortom, een rommeltje!