Reacties

Je hebt gelijk, die 2 films door elkaar gehaald.

Begrijp niet helemaal wat je bedoelt met "er staat geen op tv gemist kopje bovenaan de pagina", maar ik heb de film gezien op 1 april ( geen grap) 1994 op RTL 5.

Al haar scènes komen er niet of nauwelijks meer in voor.

Geweldig origineel! Na "The full Monty", een serie Magic Mike films en vergeet onze eigen "Onze jongens" niet,dacht men er goed aan te doen een nieuwe komedie over mannelijke strippers te maken met als toppunt van originaliteit de keuze voor zwarte strippers, want dan kunnen we ook nog oeverloos grappen over "zwaargeschapen" maken! Als dat niet leuk is... . Hopeloos zwakke komedie! Laat maar!

Een nogal chaotische reis door het snel veranderende China van da afgelopen 25 jaar aan de hand van een zoektocht naar een vroegere geliefde. Wat de maker ons precies wil laten weten, blijkt niet helemaal duidelijk, maar misschien kan hij zich, door de Chinese filmcensuur, niet duidelijker uiten. Hij gebruikt weinig nieuwe shots, maar maakt veel gebruik van oud materiaal uit zijn vroegere films, docu-.opnamen op 16mm en digitale opnamen door elkaar, waardoor het geheel behoorlijk rommelig wordt Omdat de"acteurs" nauwelijks tekst hebben en er nauwelijks een plot is, lijkt de film af en toe op een documentaire. De film zal wel weer de hemel ingeprezen worden door de "professionele" critici, maar als ik dit soort films te vaak voorgeschoteld zou krijgen, zou dat het eiinde van mijn bezoeken aan de bioscoop betekenen.

Bij de uitbreng ongelooflijk onderschat!
Deze film is werkelijk op alle fronten een top-productie!

Alles is al zo 'n beetje gezegd over deze film, die vooral de beginjaren van het fenomeen beschrijft. Inderdaad "A complete unknown" en dat zal Dylan altijd wel blijven, want als je denkt hem te kennen switcht hij weer naar een nieuw "unknown". Omdat de film eindigt bij zijn eerste switch, terwijl er nog vele zouden volgen, zou de film titel " A complete unknown-part One" niet misstaan hebben. Maar verder een meer dan uitstekende productie op alle fronten. ( en dat zegt iemand, die totaal geen Dylan-fan is!)

Intens verdriet hebben over het verlies van een geliefde, maar het niet kunnen delen met anderen, omdat het een geheime relatie was. Hoe eenzaam kun je je voelen, zeker als de officiële partner alle aandacht voor haar verdriet krijgt. Er valt weinig te zeggen, maar beelden, in dit geval het gezicht van de hoofdrolspeelter, vertellen bijna alles. Somber drama.

Zelden zo'n beroerde " bockbuster" gezien. De effecten in de Efteling zien er beter uit dan in deze film. Statham loopt door de film als een zombie, waarschijnlijk alleen maar denkend aan zijn bankrekening, de Chinese inbreng is potsierlijk en het scenario lijkt op een script dat op de grond gevallen is, waarna men de bladzijden maar lukraak op een stapel heeftl gelegd en levert geen greintje spanning op Treurig!

Grappig, was ook het eerste wat ik dacht, toen ik het las. Aankomen in West Village met een elektrische ???? gitaar?

Ben bang geen van beide.

Werd na 5 jaar ook wel eens tijd! Dus ook van mij de felicitaties voor
Movielover.

Deze lieve film probeert een heleboel maatschappelijke problemen bij elkaar te brengen. Jeugdkanker, vluchtelingenproblemen,asielzorgen, functioneren van de politiek, invloed van de media op de publieke opinie, eigenlijk te veel om op te noemen. Maar, hoewel de film bol staat van de positiviteit is de uitwerking een lawine van clichés,waardoor het geheel meer weg heeft van een sprookje, dan een realistische "slice of life". Bovendien vraag ik me af, voor wie de film bedoeld is? Ik zat vanmiddag in ieder geval in mijn eentje in de bioscoop, terwijl er redelijk wat mensen naar andere zalen vertrokken, waar, vanwege de woensdagmiddag bijna alleen jeugd-of actiefilms draaiden.
Of zou het toch, vanwege medewerking in productie van Avro/tros toch een up- gegrade Telefilm zijn?
Kortom,sympathiek, aardig geproduceerd, maar wat moeten we er mee?

Merkwaardig, dat deze aardige actiefilm de bioscoop niet heeft gehaald Guy Ritche treft het niet met zijn producties en dat, terwijl Jason Statham toch wel een publiekstrekker genoemd mag worden.
Blijkbaar, voor de recht toe recht aan kijker net iets te ingewikkeld qua opbouw.
Jammer, want de actiescènes zouden op een groot scherm beter tot zijn recht komen!

Geen liefhebber van musicals in het algemeen ( het verhaal wordt meestal nodeloos vertraagd door een liedje dat weinig toevoegt) toch maar de stoute schoenen aangetrokken en , bijna twee en een halve maand na de Nederlandse première, de film gaan bekijken, ook al omdat ie in aanmerking zou komen voor verschillende Oscars.
Nou, ik ga het kort houden: Wat volgde was een tamelijk oudbollige musical, die volgepropt zit met songs, die, als ze niet door popster Ariana Grande gezongen zouden zijn, al lang weer in vergetelheid zouden zijn geraakt na de toneel première uit 2003. Het verhaaltje doet denken aan een soort gemankeerd Harry Potter verhaal, dat eigenlijk midden in ophoudt en we na 2.40 uur de titelkaart: "to be continued" te zien krijgen Het schijnt mode te worden in Hollywood! Kort maar goed: het ziet er allemaal (choreografie, kleding, settings) mooi uit, de actrices doen hun best, maar het blijft een theater musical! En Oscars zouden toch naar de beste FILM moeten gaan!

Een psychologisch drama met een twist, waarvan je al snel aanvoelt, dat ie gaat komen. M. Night Shyamalan country zou je kunnen zeggen. De film moet het hebben van de prachtige jaren '50 scenery, de muziek en een prima hoofdrol van Christina Ricci, maar om dit nou een horrorfilm te noen...?

Prachtige biografie over Cole Porter, een van de grote componisten van "The great American songbook"

Ik neem aan "the last stand".

Over welke film heb je het, late vogel? In ieder geval niet over "Phone Booth".

Harde waarheden... en of je nu wit, zwart, geel of oranje bent we hebben er allemaal mee te maken. Vooral Pans, de formidabele hoofdrol in deze film, die haar depressie en verdriet uit op jan en alleman, op zo'n manier dat er eigenlijk niet meer mee te leven is i En hoe haar positief ingestelde zuster ook op haar inpraat, het diepe verdriet en de frustaties blijven hangen. Verwacht dus geen happy end, maar geniet eens te meer van Mike Leigh's "slice of life", waarvan de regisseur, zoals altijd een perfecte film van maakt. En de hoofdrol van Marianne Jean-Baptiste is Oscarwaardig.

Wel erg veel stereotypen in deze standaardartikelen film, waarvan we de uitkomst natuurlijk al lang kunnen raden.
Vlees noch vis dus!

Oprechte, uitstekend geacteerde film over een, nog steeds, groot taboe: het recht op euthanasie bij ondraaglijk lijden. Dat de keuze daarvoor ook grote gevolgen heeft, voor familieleden en vrienden van de patiënt wordt hier vakkundig en subtiel duidelijk gemaakt. Een goede Telefilm.

De laatste levensweek van Maria Callas schetst haar leven en liefde als een opera in 3 aktes, waarbij haar onbeantwoorde liefde voor Aristoteles Onassis een belangrijke rol in de tragedie speelt. En alhoewel Angelina Jolie de sterren van de hemel speelt, lukt het Pablo Larrain niet helemaal het karakter te doorgronden.
Vraag me overigens af, of je met de botox-lippen van de actrice tot zulke zangprestaties kunt komen. Maria Callas had die duidelijk niet!

Had me er eigenlijk wat meer van voorgesteld, maar dit toneelstuk in de sneeuw bracht niet de spanning tussen vader en zoon, die je zou moeten voelen. Of het nou kwam, doordat je de karakters te veel uit het oog verloor in de eindeloze sneeuwlandschappen of dat de uitkomst er te dik bovenop lag, weet ik niet, maar voor een speelFILM vond ik het geheel maar net voldoende.