Reacties

Waar de Antoine Doinel films focussen op zijn karakter, gaat Pocket Money over verschillende kinderen, waar eigenlijk geen plot in zit, en we door een mozaiekfilm een periode van kinderen in een dorp meemaken. Het is wonderbaarlijk hoe raak Truffaut kinderen weer neer te zetten in zijn films.

Vrij complexe, maar al met al goed te volgen film over het ‘me too’ onderwerp vanuit verschillende standpunten, wat het continue spannend houdt. Tijd vloog voorbij, en wat een held is Frederik in dit verhaal.

Splitsville is een komedie met een aantal briljante grappen, en een perfecte choreografie van de vechtscene. Half puntje extra door de briljante q&a met de twee male leads (en regisseur)

Indringend verhaal waarbij het bijna niet voor te stellen is dat dit nog geen 30 jaar geleden op deze manier plaatsvond. Zeker in het begin had ik wat moeite met de wisselende cameravoeringen (normaal, VHS, beveiligingscamera’s), maar het stoorde na verloop van tijd niet meer.

De eerste helft fantastisch, vooral de opening, maar net na de helft van de speelduur kakt ie in. Raakte mij minder dan worst person, al zijn Skarsgard en Reinsve wel een gouden koppel.

Fijne film die het midden houdt tussen een giallo en Poliziotteschi, met prachtige beelden uit Italië van midden jaren 70, en een lekkere score.

Sterke en meeslepende film, die raakt. Beste NLse productie van dit jaar wat mij betreft, waarbij de film 5 minuten eerder had mogen stoppen.

PTA maakt zijn big budget film en heeft daarmee een juweeltje afgeleverd. Speeltijd vloog voorbij, cast was over gehele breedte goed, maar de absolute uitschieter was de soundtrack van Greenwood. Er zit een scène in met auto’s aan het eind, wat was dat waanzinnig in beeld gebracht.

Op de momenten dat dangerous animals lekker campy was vond ik het het best kijkbaar. Met bescheiden middelen wordt een kijkwaardige film neergezet, waar nog wel 10-15 minuten uitgesneden hadden mogen worden.

Dit moet toch wel het dieptepunt van de Nederlandse film zijn. Geen moment grappig (al dachten sommigen in de zaal daar anders over), ongeïnspireerd en zeer voorspelbaar.

Saai, erg matig geacteerd, en voelde als een veel langere zit dan de speelduur daadwerkelijk was.

Wat was dit slecht. De premisse heeft nog wel iets, en het eerste half uur is daarom redelijk kijkbaar. Vanaf daar ontspoort het volledig, en onder de pretentie van ‘diepgaande’ gesprekken wordt er gedaan of je naar een psychologische thriller zit te kijken, terwijl de film weinig meer is dan oppervlakkigheid. Cinematografisch bij vlagen enigszins origineel, daarom half puntje extra.

Ondanks dat dit geen one-taker is, dringt de vergelijking met Boiling point zich op tijdens het kijken van Heldin. Deze film raakte en pakte mij meer, de urgentie in een ziekenhuis is net wat groter dan in een keuken van een restaurant. Ik neigde lang naar 5*, maar het slot zorgde toch voor een half puntje aftrek. Enorme aanrader.

In April volgen we Nina, een gynaecoloog die in het ziekenhuis alsook clandestien in de omliggende dorpen patiënten helpt. Baas in eigen buik staat hierbij centraal en wordt op een prachtige manier in beeld gebracht.

Ik kon de symboliek met de ‘moddervrouw’ niet volgen/plaatsen, wat wel een minpunt van de film is. Sommige scenes duren minutenlang, zonder dat er daadwerkelijk iets gebeurt. Denk aan shots van het landschap vanuit de auto, of het vallen van regen op de weg. Er zit een erg lang schot van een onweersbui op een akker in, die wel prachtig is.

Een beetje een mixed bag al met al. Cinematografisch prachtig, onderwerp boeiend, maar de symboliek landde helaas onvoldoende.

Lastig deze film te beoordelen. Het was grote delen saai, en bevat vooral onderdelen die al in eerdere films te zien waren. Toch een nipte voldoende, met name door Favino, wat een geweldige acteur blijft dat toch. Hoewel het hoofdpersonage wat mij betreft niet likeable is, wel prima geacteerd

Conjuring: last rites begint gaaf, maar kent een lang (te lang) midden deel waarin weinig gebeurt, waarna bij het slot alles op spannende wijze samen komt. Eén aantal vragen blijven onbeantwoord, maar dat is niet storend.

Een stuk minder slecht dan gedacht, met een duidelijke link naar de actualiteit. Belangrijkste kritiekpunt was de luide muziek en de juist zachte dialogen. Mijn beheersing van de straattaal was zeker in het begin soms onvoldoende om alles te kunnen volgen.

Een wirwar van subplots, hete scènes en dat opbouwend naar een einde dat je als kijker met een onbevredigd gevoel achterlaat. Humor was soms aardig, meestal niet.

Wat een debuut. Zware kost die nergens té zwaar wordt, en juist door slimme script keuzes voor iedereen invoelbaar zal zijn.

Erg invoelbaar, waarbij zware thema’s met prima humor worden afgewisseld.

Al kijkend kan je niet om de vergelijking met the hunger games heen. Deze film is in alle opzichten superieur. Het vliegt voorbij en met ieder personage heb je een connectie.

Een mooie mix van Guy Ritchie en de Coens. Zeer vermaakt, de film vloog voorbij.

Meer van hetzelfde, en ik vond 1 al niet zo geweldig. Wel vermakelijk, maar niet meer dan dat.

La practica is droogkomisch. Bij mij klikte de humor perfect, maar kan me voorstellen dat als dat niet het geval is, deze film ondanks z’n korte speelduur een hele zit is. Laatste 10 minuten vond ik iets tegenvallen.

Film in de kenmerkende Dardenne stijl. Camera er dicht op, vanaf de schouder gefilmd, en amateur acteurs. Ook het sociaal commentaar ontbreekt niet in deze documentaire achtige film.