Reacties

Hoewel het verhaal van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt, boeit het van begin tot eind. Centrale vraag is wat vrijheid en het hebben van keuzes betekenen, als het moreel juiste doen jezelf benadeelt.

Film met een interessante structuur, maar die structuur was ook gelijk de valkuil. Een rouwproces aan het begin van de film is gewaagd, zeker als je geen idee hebt om wie er nou gerouwd wordt. De dynamiek met de beste vriend van de hoofdpersoon is mooi. Het tweede deel is een stuk lichter, en daardoor wat makkelijker verteerbaar.

Het begin was wat saai, maar de film wordt na verloop van tijd zeer creepy. Zitten een aantal goed schokkende scenes in, maar ik vond het einde net niet helemaal werken.

Een van de grappigste films van de afgelopen jaren, waarbij rond halverwege de grappen elkaar zo snel opvolgden dat ik er vast een aantal gemist heb. Liam Neeson past dit jasje als gegoten.

Kind is een Nederlandstalige genrefilm, die goed onder de huid kruipt. Sterk acteerwerk, over een moeilijk onderwerp. Ik zou de film daarom niet aan iedereen aanbevelen.

Een Nederlandstalige romantische komedie editie van groundhog day, zat iemand daarop te wachten? Nee, en de uitwerking is tenenkrommend.

Tenenkrommend slecht wederom, fijn dat dit allemaal zo snel op prime verschijnt.

Beetje hetzelfde euvel als voorganger “grandma”. Its te nadrukkelijke muziek die emoties zou moeten oproepen, en sowieso daar iets teveel naar op zoek is. Zitten wel ontroerende momenten in, maar mag er iets minder dik bovenop allemaal.

Lang deel van de film best saai, al maakte de laatste drie kwartier nog wat goed. CGI bij vlagen spuuglelijk.

Leuk, lange tijd relatief boeiend, maar toch net iets minder verfrissend dan ik had gehoopt. Toch een mooi begin van hopelijk een goed DCU

Plein soleil is een Ripley adaptatie, met ditmaal Alain Delon in de rol van Ripley. Hij zet de rol geweldig neer, en de film ziet er sowieso prachtig uit. Gaaf slot ook!

Broeierige film over een driehoeksverhouding binnen een motel. Gaaf gebruik van kleuren, en oneindig gekreun in de hotelhal, die een stilteruimte zou moeten zijn.

Franse feelgood die het niet van originaliteit moet hebben. De enigszins chaotische film is degelijk, en vooral Lottin is (weer) goed.

Als je de hele dag personages speelt voor je werk, weet je dan nog wie je zelf bent? De film boeit en heeft genoeg afwisseling, maar had naar mijn smaak nog wel wat extremer gemogen. Het einde is gaaf, en doet denken aan Ostlund’s the square.

De films van Sorrentino zijn vaak ongrijpbaar. Parthenope is hierop zeker geen uitzondering, en hoewel kwaliteit niet zo goed als het zeer sterkte grande bellezza of youth, pakte de film mij op een gegeven moment toch weer en bleef ik tot het einde geboeid kijken.

Dat deze film zeker niet voor iedereen is bleek wel uit het grote aantal weglopers bij deze sneak.

Watermelon woman is een documentaire achtige film over lesbiennes in de jaren ’90 in de VS, waarbij een videotheek en een jaren 30 actrice een belangrijke rol spelen. Acteerwerk bij vlagen erg matig, film verder is aardig.

In Julie zwijgt volgen we (van heel dichtbij) Julie, een groot talent op een tennisclub waar nogal wat aan de hand is. Heftige kost, maar wel prachtig in beeld gebracht.

De film begint nog wel enigszins straightforward, maar wordt steeds vreemder. In dit geval komt dat de film ten goede, met als (bijna letterlijk) hoogtepunt een hilarische scene met een priester. Prima vermaakt!

Film over Duff Anderson die een goed inkijkje geeft in rascistisch VS begin jaren 60. Vanwege Duff’s principiële standpunten maakt hij het zichzelf en de mensen in zijn omgeving niet altijd makkelijk. Sterker nog, hij maakt zichzelf bij tijd en wijlen onmogelijk.

The Brutalist is een prachtig epos met (letterlijk en figuurlijk) een diepere laag, en als je na bijna 3,5 uur aan de epiloog begint wordt er nog maar eens een extra laag toegevoegd.

Genoten, en zin om deze nog eens te zien. 

Alles wat ik over het plot zeg heeft een spoiler risico, dus ik beperk me tot melden dat het een leuke en verrassende film is, die wel wat glans verliest naar het einde toe als alle duidelijk wordt.

State of Play is een spannende thriller over corporate hebzucht, journalistiek en complotten. Niet alles is even goed uitgewerkt, maar de film kon mijn aandacht er goed bijhouden.

In blood ties is niemand perfect, en dat wordt er wel erg dik bovenop gelegd. Het verhaal bevat weinig verrassing, en profiteert van een sterke cast. Had iets korter mogen duren.

Queer is gedurende het eerste uur ingetogen (bijna saai), maar maakt dat in het laatste uur meer dan goed. Van diep vallen naar weer opkrabbelen, eindigend met een hallucinante ayahuasca ervaring die ongelofelijk knap in beeld is gebracht, waarna het einde helemaal vol symboliek zit. Aanrader!

Viridiana won in 1961 het filmfestival van Cannes en werd in 2016 door het magazine Caimán Cuadernos de Cine uitgeroepen tot beste Spaanse film aller tijden.

Toch is de film niet altijd even goed beschikbaar geweest, door zowel Spaanse censuur als een veroordeling door de katholieke kerk. Het had weinig gescheeld of het was de Spaanse overheid gelukt alle negatieven te vernietigen, maar gelukkig is men daar niet in geslaagd.

Viridiana schetst een negatief beeld van de mensheid. Goede daden leiden tot ellende, in de familie is incest niet ver weg, en ‘het laatste avondmaal’ is een scene die me nog wel even bij zal blijven.