Profiel van nick

"Konvoi" is een indrukwekkende Noorse film die een jaar na zijn debuut opnieuw uitkomt onder de titel "The Arctic Convoy". De film volgt de gevaarlijke overtocht van een Murmansk-konvooi tijdens de Tweede Wereldoorlog. In tegenstelling tot veel oorlogsfilms ligt de nadruk hier niet op grootschalige gevechten op zee, maar op het dagelijks leven en de spanningen aan boord van het schip.

De interactie tussen de kapitein, een doorgewinterde zeerot, en de eerste stuurman, die een heel andere kijk op zaken heeft, maakt de film bijzonder interessant. Deze dynamiek zorgt voor constante spanning en verdieping in de karakters, wat bijdraagt aan de authenticiteit van de situatie.

De film weet de historische omstandigheden realistisch weer te geven, met uitstekende scenografie en goed ontwikkelde karakters. De spanning wordt consequent opgebouwd, waardoor je als kijker voortdurend op het puntje van je stoel zit.

Ik was aangenaam verrast door de kwaliteit en diepgang van de film en geef "Konvoi" dan ook een welverdiende 8.

Zonder vooraf echt te kijken wat voor soort film het was, besloot ik Lincoln op te zetten. Vanaf de eerste momenten valt op hoe meesterlijk Daniel Day-Lewis de rol van Abraham Lincoln vertolkt. Zijn acteerkunsten zijn werkelijk subliem en hij brengt de historische figuur op een indrukwekkende en overtuigende manier tot leven.

Toch moet ik zeggen dat ik persoonlijk de film met 2.5 uur te lang vond. Er is te weinig spanning en drama om de lange speelduur volledig te rechtvaardigen. Hoewel het verhaal van de afschaffing van de slavernij ongetwijfeld belangrijk en aangrijpend is, mist de film soms de dynamiek die nodig is om de kijker volledig geboeid te houden voor zo’n lange periode. Het is zowel een mooi als verwerpelijk verhaal; de gedachte dat zoveel moeite nodig was om slavernij af te schaffen, is haast onvoorstelbaar.

Wat de film meer op een biografie doet lijken dan een historisch drama, is de focus op het persoonlijke leven van Lincoln aan het einde van zijn tweede termijn. Dit intieme portret geeft een diepere kijk op zijn karakter en motivaties, maar kan voor sommige kijkers te niche aanvoelen als ze minder geïnteresseerd zijn in Lincoln als individu.

Ondanks de langdradigheid, geven Daniel Day-Lewis' acteerprestaties en de prachtige cinematografie de film veel waarde. Voor zijn briljante vertolking en de zorgvuldige verfilming van dit historische verhaal geef ik de film een 7. Echter, ik zou de film alleen aanraden aan diegenen die een oprechte interesse hebben in Lincoln als persoon en zijn rol in de geschiedenis. Voor anderen kan de film te traag en te specifiek zijn om echt te boeien.

Een nieuwe serie in 2024 in zwart-wit, dat is een gedurfde keuze. Hier en daar lees ik dat mensen de serie eigenlijk al laten liggen vanwege deze keuze. Nadat ik de miniserie heb gekeken, kan ik een advies geven: gewoon kijken.

Na een paar minuten valt het zwart-wit je niet meer op; het voegt juist veel toe. Het camerawerk, het gebruik van contrast en de geweldige acteerprestaties maken het een waar kijkgenot. Het zwart-wit draagt bij aan een horrorachtige sfeer en benadrukt de sinistere kanten van het verhaal.

Als je nog niet bekend bent met het verhaal, blijf je na elke aflevering achter met de vraag: "En wat nu?". De serie houdt je continu in zijn greep door de intrigerende plotwendingen en de diepgaande karakterontwikkelingen.

We zien Thomas Ripley, een zwendelaar pur sang, gespeeld door Andrew Scott. Hij zet een koelbloedige oplichter neer die niets onverlet laat om er zelf beter van te worden. Wanneer hij de kans krijgt om naar Italië af te reizen om Richard (Dickie) Greenleaf over te halen om terug naar de VS te komen, zegt hij geen nee.

Wat volgt zijn acht prachtig vormgegeven afleveringen waarin het verhaal tot zijn recht komt. Andrew Scott's vertolking van Tom Ripley is subliem; hij weet zowel charme als gevaar uit te stralen. Johnny Flynn als Dickie Greenleaf en Dakota Fanning als Marge Sherwood zijn perfect gecast en brengen hun rollen met overtuiging.

De keuze om de serie in zwart-wit te filmen is een meesterzet. Het voegt een unieke esthetiek toe die perfect past bij de jaren zestig setting van Italië en versterkt de sfeer van het verhaal.

Heerlijk vermaak, een 9 van mij.

Ik moest even goed nadenken over wat ik hier zou schrijven.

'12 Years a Slave' laat een diepe indruk achter, vooral tijdens de scènes waarin iemand volledig wordt afgetuigd. Deze momenten duren ongemakkelijk lang en zorgen voor een intense kijkervaring. Ik sluit me aan bij @latevogel: mensen die vinden dat dit niet goed in beeld komt, hebben of een verziekte geest of hebben zitten slapen tijdens de film. Zelf kon ik het soms niet aanzien, en de film verdient lof voor de wijze waarop deze brute realiteit wordt weergegeven.

De film vertelt het waargebeurde verhaal van Solomon Northup, die een goed leven leidt in het noorden van de VS. Op een dag wordt hij onder valse voorwendselen naar Washington gelokt, wat zijn leven in een ware nachtmerrie verandert. Het is moeilijk voor te stellen dat dit de realiteit was voor miljoenen mensen. Gedurende het verhaal zie je hoe uitzichtloos zijn situatie is.

'12 Years a Slave' is een indrukwekkende film die je niet zomaar afzet. Zoals @Filmfanaat ook zegt, blijf je na afloop even stil op je stoel zitten, diep onder de indruk van wat je hebt gezien.

Een dikke 8

"Jerry and Marge Go Large" presenteert zich als een luchtige en amusante film die ondanks zijn tekortkomingen prima kijkmateriaal biedt voor een ontspannen avond. De film houdt de kijker vast met een bescheiden looptijd van 90 minuten, wat gezien de inhoud van de film zeker passend is. Een langere duur had waarschijnlijk het verhaal te veel uitgerekt.

Annette Bening, die normaal sterk acteert, vindt in deze rol niet helemaal haar draai en komt eerder irritant over dan dat ze humor toevoegt. Bryan Cranston daarentegen, bekend om zijn veelzijdige acteerprestaties, stelt niet teleur en levert een geloofwaardige vertolking van Jerry Selbee, de wiskundige geest die een gat in de loterijregels ontdekt.

De personages in de film missen echter diepte, wat het moeilijk maakt om echt mee te leven met hun avonturen en successen. De toevoeging van Harvard-studenten als antagonisten voelt geforceerd en dient voornamelijk als een poging om spanning toe te voegen, wat enigszins kunstmatig overkomt.

Al met al voelt "Jerry and Marge Go Large" aan als een typische televisiefilm uit vroegere tijden: eenvoudig, vermakelijk, maar niet bijzonder opmerkelijk. Deze film krijgt van mij een 6, vooral vanwege het aantrekkelijke ware verhaal.