Reacties

De sfeer van deze film beviel me goed. Donker en wat grauw, maar warm onderkoeld met een soort onderliggende rust, danwel overpeinzende mood. Misschien niet de beste omschrijving, maar ik kan even niets beters verzinnen.

De muziekkeuze, maar ook de momenten zonder of met heel weinig muziek, de toon/kleur van de beelden, en sommige themas in het verhaal maakten samen die sfeer.

Het verhaal had nogal wat gaten en het is niet allemaal zo logisch, maar ik vond het idee wel geinig, en dat maakte het makkelijker om dat door de vingers te zien.

Zeker niet de beste film, en ik zou dit geen horror noemen, eerder drama/sci-fi, maar ik vond 'm aardig. Alleen het einde vond ik toch wat te cliché en zoet.

Met wat naar boven afronden, net een ruime voldoende.

Wederom dank voor zo'n handig lijstje, Renée! 🙂

Ik zie zojuist op Netflix dat Curve (2015) ook op 15 augustus verwijderd gaat worden.

Oh, ik bedenk net dat ik altijd via een VPN kijk en dat dat soms wel eens mee kan spelen bij zulke gegevens. Misschien voor de zekerheid nog even nagaan in Netflix..?

Deze docu laat veel meer zien dan de synopsis doet vermoeden (misschien doe ik een voorstel voor verandering)! Het gaat niet zozeer alleen om deze man, maar ook om het bedrijf en wat daar op een gegeven moment echt niet goed gaat.

Er komen interessante morele dilemmas aan de orde, en we krijgen de zaak van een aantal interessante verschillende perspectieven te zien, wat om over na te denken. Een paar mooie stukken aan het einde ook.

Als ik wat ik hierboven schreef teruglees, klinkt het wel iets spectaculairder dan het is. Dus verwacht geen wereld veranderende onthullingen van, maar wat ik schreef kloot wel en ik vind het boeiend genoeg voor een ruim voldoende.

Nog maar heel kort te zien op Netflix.

Ik ben wel benieuwd waarom je deze zo goed vond, @DannyMG . Wil je daar wat over zeggen?

Best aardig, deze western, maar hij miste wat mij betreft toch wel wat. Het drama van het verhaal kwam niet echt door, vond ik. En niet vanwege gebrek aan drama in het verhaal op zich!

Misschien waren er te weinig indringende, extreme close ups 😜, maar de gewoon wat zwakke soundtrack hielp met zekerheid niet mee. Echt goed weten doe ik het niet, maar ik vond het wat vlak allemaal.

Het thema van bepaalde tegenstrijdigheden, vond ik wel leuk en aardig in het verhaal gepakt. Het was de uitvoering die dat wat minder sterk maakte.

Maar het geheel was nog wel genoeg voor een voldoende plus (nog net naar beneden afgerond, dus). Als je een fan bent van westerns uit deze tijd kom je waarschijnlijk hoger uit.

Niet slecht gemaakt, maar het verhaal is echt veel te simpel en saai. De ontknoping vond ik al helemaal een tegenvaller. Jammer, want in het begin leek het wel wat te kunnen worden, en de productiewaarden waren best in orde.

Puur op het verhaal vond ik het onvoldoende. Ik voelde me een beetje bekocht aan het einde.

Uitstekend! Aangrijpend en angstaanjagend ook, wat mij betreft. Erg goed diep gegaan hier en lekker 'close to the bone'.

Naar mijn idee ook met scherpe maatschappelijke kritiek en griezelig sterke lijntjes naar de actualiteit..! In die tijd (en de paar jaar daarop!) iets meer dan het nu nog opvalt, maar dat maakt het er eigenlijk niet minder om. 😨

Uitmuntend!

Seitan: een soort van remake van The Exorcist (1973) van Turkse bodem. Soms een vrij letterlijke (goedkope) kopie, maar er zijn ook wat dingen veranderd.

Het is echt goedkope namaak met toevoegingen van dingen om het passender te maken voor het Turkse publiek (voor zover ik dat zou kunnen beoordelen). Onder andere natuurlijk omdat het katholicisme, dat in het origineel een heel grote rol speelt, daar veel minder voorkomt.

Er zitten een paar keer vreemde grote sprongen in het verhaal, maar misschien moet je de Turkse samenleving beter kennen om dat echt te kunnen beoordelen. Voor mij voelde het in ieder geval zo.

De filmmakers lijken duidelijk te houden van in- en uitzoomen! 😅
Oh, en ook van het Tubular Bells thema!

Als bijzondere versie en curiositeit met zijn eigen aparte smaak en makken, best geinig om te zien, maar als je iets goeds zoekt, kun je deze beter overslaan.

Ik moest maximaal omhoog afronden om aan de bijna voldoende te komen, maar onvoldoende was toch net te weinig, al scheelde het niet veel.

Hmm.. Nogal vaag, deze film. Gedeeltelijk is dat goed, gedeeltelijk maakt dat de zaak ook moeilijk te volgen. Soms zit er dan iets anders in dat me een gevoel van continuïteit geeft, zoals in Lost Highway (1997) en Southbound (2015) , twee films die ik tof vind. Maar hier is dat gevoel helaas wat minder.

Het is dan ook een tikje amateuristisch allemaal, duidelijk met een erg klein budget. Wat dat betreft zijn de effecten en zo nog wel weer geinig.

Het idee is misschien niet echt uniek, maar het is wel redelijk origineel uitgewerkt. Althans, ik had het zo nog nooit eerder gezien.

Ik denk dat dit een heel stuk beter had kunnen zijn met een betere (lees spannender en mysterieuzere) muziekkeuze voor de soundtrack. Dit, waarschijnlijk met samples opgewekte, slappe, symphonisch-achtige muzaktapijt vond ik weinig bijdragen, eerder afdoen aan het geheel.

Omdat het toch ook nog wel wat had, die rare verzameling gebeurtenissen, krijgt ie van mij een bijna voldoende plus. Maar dit is niet voor de gemiddelde kijker, zeker niet als je een duidelijk verhaal wilt.

Qua verhaal een beetje een herhaling van zetten, dit tweede deel met een groot aantal van dezelfde acteurs, maar met genoeg variatie in het toch een aardige film te maken om te kijken. Een soort van relaxte actiethriller, met zeer lichte toon, ondanks dat er wat heftige dingen gebeuren. De sfeer deed me soms een beetje denken aan Magnum, P.I. (1980–1988) .

Deze moest ik nèt naar beneden afronden, een dikke voldoende dus, net niet ruim.

Aardige actie thriller met gimmick. Geen super actie, of super thriller, maar vermakelijk genoeg om uit te kijken. Duidelijk een eighties film, en met een klein beetje leuk (maar simpel) gebruik van wat special effect trucs.

Nèt naar boven afgerond naar een ruim voldoende.

Nog een album dat ik eens na moet luisteren. Niet echt mijn smaak, maar wel boeiend. De aflevering was goed, maar voor mij ook niet een van de beste. Ergens misschien wel omdat de geschiedenis van de band zelf een beetje braaf lijkt, al zijn ze muzikaal wel heel interessant.

Ruim voldoende.

Mmm, yummy! Deze was ook lekker zeg! De muziek is geweldig en de verhalen ook! Een van de beste afleveringen van deze show, wat mij betreft.

Weliswaar iets omhoog afgerond, maar deze krijgen van mij toch een goed!

Veel verhaal in deze aflevering is lekker uitgebreid en goed te volgen. De muziek is minder mijn smaak, maar ik kon het zeker wel waarderen.

Vanwege de uitleg van verschillende effecten op het album had ik de koptelefoon opgezet. En dat kan ik van harte aanbevelen! Het viel me zo ook extra op hoe goed het sound design van deze shows is!

Hethiel ook om lekker mee te krijgen hoe breed het geluid van deze band was.

Grappig: Living After Midnight kende ik van The Donna's, geen idee dat het van Judas Priest was, al was het duidelijk dat het een cover was.

Ruim voldoende.

Ook deze was tof. Weer op een heel andere manier.

Van de geschiedenis wat betreft de band kreeg ik in deze aflevering van deze serie docu's wat minder mee dan gebruikelijk, het was vooral een vibe die bleef hangen (was misschien ook het belangrijkste), en natuurlijk de muziek (toffe beelden van de band in actie)!

Het was vooral boeiend wat te horen over de overdubs en wat men daarmee had geprobeerd te bereiken. Heel gaaf wat ze in deze docu's doen met zo'n sound engineer achter het toetsenbord, maar eigenlijk altijd net te kort. Van mij mogen ze zulke sessies een half uur uitbreiden en echt veel meer instrumenten solo laten horen en hoe ze samenwerken met de rest. Maar misschien is dat voor het doorsnee publiek niet boeiend genoeg..

Genoeg geïnspireerd om het album op te zoeken, en tot mijn blijde verbazing vond ik het op Spotify met eerst de originele Jamaicaanse opnames en op de tweede cd de versies met alle overdubs voor de mainstream markt:
https://open.spotify.com/album/39kLAVdcgW7jbMcTEaY2qy
Niet alle overdubs maken het beter, maar het is boeiend om te horen en ik houd van deze muziek! Overigens niet per se het beste album van The Wailers.

Natuurlijk moet je dit (zoals eigenlijk alle muziek) niet zomaar op je mobieltje luisteren, maar met een set goede speakers met fatsoenlijke basweergave, of een goede koptelefoon!

Ruim voldoende.

Op zich een best goed gemaakte (soort van) supernatural thriller, maar het verhaal is te simpel voor de lengte van de film, het was vrij voorspelbaar, en lijkt aan het einde vooral gemaakt om een bepaald idee over te dragen, en niet veel meer.

Doordat de film naar mijn idee uiteindelijk vooral die ene boodschap over moest dragen, waar men dan een film omheen heeft gebouwd, werd het wat mij betreft een onvoldoende.

In de tijd was ik niet zo heel dol op Maiden, al had ik Killers op tape. Ik was meer into anargo-, crust- en hardcore punk als Discharge, Disorder, Crass M.D.C. en dergelijks. Maar nu achteraf kan ik wel wat meer van de charme van deze band zien.

Hoe dan ook, altijd weer leuk, zo'n korte docu over een album (als de band me een beetje aanspreekt).

Deze vond ik, natuurlijk(!😜), wel een stuk minder dan Classic Albums: Never Mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols (2003) , maar toch een ruim voldoende.

Geinig actie fantasy sprookje, dat begint waar het bekende verhaal ophoud.

Actie, dus veel ge-ren, geknok en geschiet en zo. Prima in beeld gebracht. Het verhaal is wat voorspelbaar, maar niet onaardig. Lekker wilde heksen, en leuk hoe ze wat van de clichés over die wezens gebruiken. Vooral het vliegen op de bezems vond ik wel tof gedaan (al kan het vast nog beter).

Aan het begin van de film stond dat het een MTV film was, en het was ook precies wat ik daarvan zou verwachten. Leuk en aardig en opwindend, maar ook een beetje oppervlakkig.

Met maximaal omhoog afronden ruim voldoende.

Deze film is vooral een grote verzameling van korte, bizarre, geromantiseerde en grappige anecdotes, aan elkaar geregen door een soort van terugblik op Woody's jeugd (gedeeltelijk gebaseerd op de werkelijkheid, gedeeltelijk fantasie), met als centraal thema, you guessed it, de radio uit die tijd.

Tjokvol prachtige, sfeervolle muziek, als je van de Amerikaanse populaire muziek uit de jaren dertig en veertig houdt!

Het was een luchtige en gezellige film, ik vond 'm leuk om te zien, maar ik zou niet zeggen dat ie veel indruk gemaakt heeft. Het was gewoon leuk.

Ruim voldoende.

Wat lichtvoetige komedie fantasie film. Deze Woody Allen vond ik beduidend leuker dan Manhattan, waar ik nogal wat weerstand bij had, maar het is ook wel echt lichtvoetig allemaal.

Zeker een leuk idee en geinig uitgewerkt, helemaal in oude stijl ook. En leuk gewerkt met de kleur en zwart-wit beelden. Fijn ook dat het wat minder druk is zonder Woody zelf in de film. 🤪

Verder ga heb ik er niet veel woorden aan spenderen. Als je in bent voor een wat luchtige, minder neurotische, maar zeker wel charmante Allen film, dan is dit best een goede keuze.

Ruim voldoende.

Vooral het begin van deze film vond ik wat warrig en fragmentarisch, onprettig om te kijken. Ik was dan ook bijna afgehaakt. Pas ongeveer halverwege kreeg het verdere verhaal weer meer samenhang.

Volgens mij is het probleem dat ze het verhaal van Purvis en Dillinger (en alle andere gangsters van zijn bende) tegelijk proberen te vertellen. En dat Melvin de verteller is, terwijl John toch echt de hoofdpersoon lijkt te moeten zijn.

Ik kon goed genieten van het soort van filmmateriaal. Daarmee bedoel ik de soort van film waarop geprint is, en de manier waarop. De wat gruizige beeldkwaliteit, de subtiel aparte kleuren, de mix van nieuwe en oude beelden (van oudere films en 'archiefbeelden'). Ik vermoed dat dit me geholpen heeft door het eerste deel heen te komen. Later las ik dat er met opzet is geknoeid met de kleuren om een bepaald effect te krijgen.

Het is goed te weten dat het hier om een wat geromantiseerde versie gaat, en dat er wat details veranderd zijn ten opzichte van de feiten.

Het statement na de aftiteling is een statement van J. Edgar Hoover (ingesproken door een imitator) over precies het soort films dat dit is.

Toch net ruim voldoende.

Ah ja, goed punt @Carmen163 ! De zaak was zeker beter geweest met meer van dat!

Al is dat natuurlijk ook altijd echt een lastig punt, zeker als de hoofdpersoon zelf niet meer in leven is..

Ja, best een goede politie film over de buitenwijken, gangs en het geweld. Duidelijke eighties smaak.

Voelde hier en daar wel een beetje als losse stukjes aan elkaar genaaid om zo een punt te maken. Dat vond ik wat zwakker.

Het einde

vond ik mooi.

Net een ruim voldoende.

Ik heb gemengde gevoelens over deze film, maar uiteindelijk slaat het door naar de negatieve kant. Het constante gezemel van de hoofdpersoon Isaac (gespeeld door Woody zelf) is hier zo zelfingenomen en vervelend, dat iedere sympathie die ik zou kunnen hebben voor een man die duidelijk worstelt met het leven, de wereld en de liefde, langzaam steeds verder uit mij wegvloeide. Het was ook niet meer grappig neurotisch, maar gewoon vervelend.

Woody lijkt, als schrijver van deze film, zijn tegenspelers voortdurend teksten te hebben gegeven die vooral bedoeld zijn zodat hij zelf nogal opzichtige, zogenaamd grappige, maar veelal vooral hoogdravende egocentrische tegenopmerkingen kan maken die laten zien hoe superieur en grappig hij is.

Dat is misschien ook wel met opzet gedaan omdat type persoon zo neer te zetten,maar vrijwel alle anderen vallen erbij in het niet, waardoor de aandacht voor mij echt al te veel op zijn nare gedoetje gericht blijft.

Aan de andere kant zijn de beelden van Manhattan werkelijk prachtig (ook zo in zwart-wit) en geweldig mooi gefilmd en neergezet, wat een geweldige achtergrond is waartegen dit trieste tragikomedie verhaal zich kan afspelen. Het geheel zit ook wel aardig in elkaar, er is leuk gespeeld met het meta gebeuren waarbij de schrijver in de film de film zelf geschreven zou kunnen hebben, en de film heeft echt een paar mooie momenten.

Al met al heb ik me echter te veel geërgerd aan de hoofdpersoon en het wegdrukken van de andere spelers (al was dat misschien ook wel de bedoeling, bedenk ik nu ik dit schrijf). Ondanks dat de oprechte, en eigenlijk vrij volwassen Tracy een mooie tegenhanger was voor het neurotische gedoe van Ike (Woody).

Toch nog een bijna voldoende.

De derde van Woody Allen, als ik het goed heb. Vol met precies wat ik verwachtte van een vroege Allen film. Later werden ze wat serieuzer, kwam het (tragi) drama meer naar voren, en begon het oeverlose gepraat. Maar hier is het vooral, hier en daar maatschappij/wereld kritische, over de top gekkigheid.

Inderdaad soms een beetje een overdaad aan slapstick, wat mij betreft. Ook veel andere bizarre idioterie, in het geheel best geinig allemaal.

Helaas is het ook hier weer niet echt mijn smaak, maar ik kon dit meer waarderen dan bijvoorbeeld The Naked Gun: From the Files of Police Squad! (1988) , al heb ik ook hier niet dubbel gelegen van het lachen of zo.

Een goede voldoende.