Reacties

Als je van hiphop houdt en zeker gangsterrap, dan is dit echt een docu om te kijken! Ze gaan op een leuke, inzichtelijke en uitgebreide manier in op de geschiedenis van beide Jimmy Iovine en Dr. Dre, en en passant nog een aantal andere beroemdheden die bij deze geschiedenis horen.

De montage is interessant, al moet je misschien even wennen aan hoe het in elkaar geschoven is, erg goed gedaan vond ik.

Meer ga ik niet zeggen.

Goed!

Eigenlijk is het van de beschrijving wel duidelijk natuurlijk, maar dit is vooralmleuk voor muzikanten en daarvan vooral de electrische gitaristen. Dat gezegd hebbende, heb ik er wel van genoten. Erg leuk zo te zien hoe deze drie mannen helemaal zo hun eigen weg gaan met de gitaar en boeiend om te zien hoe ze dat doen, want ze gaan er echt een eindje op in.

Ruim voldoende.

Er zijn ook stukjes (bits) tussendoor, maar de hoofdmoot hier is steeds een in stukjes geknipte slechte, oude sci-fi film kijken, 'samen met' drie andere kijkers (uit de serie) die de film voorzien van, soms best leuke, melige opmerkingen en grappen. Het heeft wel z'n charme, maar het is denk ik niet aan iedereen besteed.

De films zijn soms helemaal niet zo slecht en af en toe eigenlijk ook leuker om op zichzelf te zien, dan (soms ook ingekort) samen met deze lolbroeken te zien. Maar dat geldt alleen voor de wat betere films die ertussen zitten. Veelal zijn ze inderdaad ook echt zo slecht dat het team meekijkers wel echt wat toevoegd.

Zelf vond ik het een aantal afleveringen wel echt leuk, maar het bleef niet zo goed boeien dat ik alle afleveringen gekeken heb die ik heb kunnen vinden (dat was toch wel vrij veel).

Een nadeel is ook dat de grappen, zonder ondertiteling, voor menig Nederlander soms moeilijk te volgen zullen zijn. Ik ben redelijk goed met Engels en spreek het vrij vaak met anderen, maar had er toch regelmatig moeite mee.

Nét voldoende, maar eigenlijk was het per aflevering verschillend.

Dit vond ik de minste van de drie vergelijkbare films over een paar beroemdheden uit de geschiedenis van de swing muziek (links hieronder), maar desalniettemin een aardige over de drummer van Benny Goodman's orkest in hoogtijdagen. Het is ook niet heel vreemd dat de film wat minder is, want het (echte) verhaal loopt gewoon wat minder mooi af, almost het ook hier wat geromantiseerd.

Ook hier weer de disclaimer over de zwarte oorsprong en miskenning daarvan in die tijden. Niet de plek hier voor veel discussie daarover, naar mijn idee. Er zijn veel plekken op het net om daarover te praten en lezen, als je dat wilt.

In deze film ook weer een paar in die tijd beroemde muzikanten die zichzelf spelen, maar lang niet zoveel als in de Benny Goodman Story. In die laatste is het ook wel echt heel bijzonder, zoveel als er meedoen. Desondanks is het leuk om de paar die hier wel in zitten te zien spelen en zingen.

Als je dit leuk vond, probeer dan zeker ook
The Benny Goodman Story (1955),
die echt verband heeft met deze film (Krupa was immers veelal zijn drummer),
en
The Glenn Miller Story (1953).
Beide zijn soortgelijke films uit die tijd, met andere (witte) delen uit de geschiedenis van de swing.

Een voldoende omdat ie de minste van de drie was, maar met een plus omdat ik um toch tof vond.

Deze film vond ik de leukste van de drie films over een paar van de witte beroemdheden uit de geschiedenis van de swing (links hieronder). Onder andere vanwege Lionel Hampton die hier heerlijk zichzelf speelt en is! Wat was dat een geweldige muzikant, die man! ♥️

Er spelen hier trouwens nog een behoorlijk aantal andere belangrijke en beroemde muzikanten uit die tijd zichzelf, vrij bijzonder en erg leuk!

Ik schreef bij The Glenn Miller Story al kort iets over dat er veel te zeggen valt over dat de focus hier op de witte mensen die furore maakten met muziek die overduidelijk van zwarte oorsprong was en voornamelijk door donkere mensen gedragen werd en demisstanden uit die tijd, maar laat die discussie daarover hier voor wat die is. Er zijn genoeg andere plekken waar die gevoerd kan worden en waar je info kunt vinden over die kanten van de geschiedenis van de swing muziek.

Verder hoef ik niets echt iets zeggen over deze film, denk ik. Hij is nogal zoet en geromantiseerd, zoals dat best gebruikelijk was, maar toch leuk om zo wat mee te krijgen van dat deel Amerikaanse geschiedenis. Als deze muziek en het tijdperk veertiger en vijftiger jaren je interesse hebben, is dit de knik een aanrader!

Als je dit leuk vond, probeer dan zeker ook
The Gene Krupa Story (1959),
weliswaar de minste film van de drie, maar wel een die echt verband heeft met de Benny Goodman Story (Krupa was immers lange tijd zijn drummer).
En
The Glenn Miller Story (1953),
net wat minder dan deze over Goodman, maar leuker dan die over Krupa.
Beide zijn soortgelijke films uit die tijd, met andere (witte) delen uit de geschiedenis van de swing.

Fijne, geromantiseerde film over de opkomst van Glenn Miller. Erg leuk om een beetje van de geschiedenis van de Glenn's aandeel aan de swing muziek mee te krijgen, al is het natuurlijk totaal geen compleet beeld en allemaal behoorlijk wit.

Over dat laatste valt nog heel veel te zeggen, hoe vooral de witte mensen uiteindelijk hebben geprofiteerd van een muzieksoort die duidelijk van zwarte oorsprong was en daarom in eerste instantie verafschuwd werd, maar dat vind ik hier niet op zijn plek. Er zijn vele plaatsten op het net waar die discussie gevoerd wordt, als dat je interesse heeft.

Wel vrij zoet, zoals dat in de tijd nogal gebruikelijk was.

Wat het, in ieder geval voor mij als kenner, wat extra leuk maakte, was dat er een paar beroemde mensen/muzikanten zichzelf spelen in deze film. Waarschijnlijk de twee bekendste zijn Louis Armstrong en Gene Krupa (drummer van Benny Goodman orkest en kleinere Goodman groepen).

Als je dit leuk vond, probeer dan zeker ook
The Benny Goodman Story (1955)
en
The Gene Krupa Story (1959)
Soortgelijke films uit die tijd met andere (witte) delen uit de geschiedenis van de swing.

Voor mij een ruim voldoende, al was dit niet de beste film uit de serie (dat was The Benny Goodman Story).

Ik ben geen fan van Abbott en Costello, maar keek deze film vooral vanwege de muziek en de beroemde Lindy Hop dansjes. Wat dat betreft viel ie zeker niet tegen. Joan Veloz danst hier om beurten met met twee mannen en ze doen dat goed op heerlijke swing!

De Andrew Sisters zijn hier ook lekker op dreef, erg leuk ze zo te zien! Maar je moet wel van dit tijdperk en de 'popmuziek' van toen houden, of er op zijn minst voor open staan. Anders vind je er waarschijk niet veel aan. Ik denk dat dat echter wel goed komt als je deze film überhaupt overweegt. 🙂

Het verhaal met Bud en Lou is niet super, maar in dit geval vond ik het best ok. Ze zijn nog best redelijk grappig en goed in wat ze doen (al zijn er zeker betere komische duo's! 😉), maar de films die ze gemaakt hebben vind ik als geheel vaak te flauw. Hier valt dat gelukkig nog wel mee.

Daarom van mij een ruim voldoende.

Deze film vond ik wel leuk opgezet. Wel goed schurend, ik ging me echt ergeren aan bepaalde personen, ook omdat ik sommig van het gedrag meegemaakt heb van anderen (waar ik verder gelukkig niets mee hoefde, en die ik uit mijn leven kon laten verdwijnen). Echt een persoon die onder je huid gaat zitten.

Verwacht hier geen hoogstaande filmische kunsten, het is een rommeltje qua canerawerk, maar dat is onderdeel van de film. Het is bedoelt als amateuristisch en dat is het ook. Geen nieuwe, originele gimmick, maar hier wel passend, naar mijn idee.

Het einde vond ik goed (maar niet steengoed), daar ga ik verder niets over zeggen..

Deel twee ga ik ook zeker nog kijken.

Genoeg voor een voldoende.

Tja, ik weet het niet.. Ik vond hem toch een beetje saai, helaas. Niet slecht, maar wat saai. Misschien moet ik nog eens kijken, want het is wel een hele tijd geleden dat ik um zag.

Niet mijn favorieten King, of Carpenter film. Wel een voldoende.

Ik vond het verhaal hier erg leuk bedacht. Je moet echt ook een beetje nadenken wat allemaal zou kunnen en wat niet.

Verder vond ik het goed verfilmd en ook lekker spannend. De dames die op zo'n vreemde manier met elkaar in contact komen hebben beide zo hun eigen plannen en daar wordt leuk mee gespeeld en heeft een interessante ontknoping.

Regisseur Chung-Hyun Lee is trouwens ook een van de schrijvers van het verhaal, en zijn Ballerina (2023) vond ik ook de moeite waard.

Van mij een ruim voldoende.

Het onderliggende idee voor deze serie sprak me wel aan, met niet corporale wezens die vanalles over kunnen nemen en reproduceren, daarom ben ik eens gaan kijken. Ik heb pas een aflevering of vijf gezien, maar doe al vast een report.

Ik ben eigenlijk wel onder de indruk van hoe dit uitgevoerd is. Met sommige details in de decors en het mieterse vuurwerk en explosies en zo. Het blijven natuurlijk gewoon duidelijk poppetjes aan touwtjes en modelwagentjes, maar het knutselwerk aan alles is echt mooi gedaan, vind ik.

Zoals dat hoorde in de sixties, hebben ze natuurlijk ook echte stoere meiden met een sexy Frans (of ander exotisch) accent die straaljagers vliegen en zo.

Dat gezegd hebbende, en behoudens de eerste aflevering, is het verhaal tot nu toe wel behoorlijk rechttoe rechtaan en vrij veel van ongeveer hetzelfde vind ik.

En ik vraag me af waarom de Spectrum agenten achterstevoren zitten bij het besturen van hun SPVs. Ik las al diverse trivia, maar ben er niet achtergekomen. Is er iemand die het weet?

Hoe dan ook, ze hebben in ieder geval een lekker vrolijk en inclusief logo! 😜

Misschien had ik dit soort films al eerder behoren te zien, maar dat was dus niet gebeurd. Je ziet social media tegenwoordig veel in films (niet zo vreemd, natuurlijk), maar voor mij was het de eerste film die zó intens gebruikt maakte van social media camera en zo. Soms was het wel een beetje te veel om allemaal tegelijk op mijn beeldscherm te hebben.

Hoe dan ook, ik vond het een leuke, wilde rit! Het liep ook lekker uit de hand. 😂
Echt spannende horror vond ik het niet zo, maar wel met veel excitement en bloed.

Grappig dat het qua thema ook een beetje doet denken aan The King of Comedy (1983), een film die ik een paar dagen geleden zag.

Als je op zoek bent naar wat chaotische en geweldadige actie/horror comedy met een ziek social media thema, dan gewoon kijken dese.

Gezien op het Fear kanaal van Prime Video. Dit was een van de betere films daar.

Een ruim voldoende, vooral omdat mijn ogen uit gekeken heb.

Leuk, stijlvol en vooral ook kleurrijk kort filmpje. Fantasievol, feestelijk en Burtonesque in beeld gebracht.

Ik vond het leuker dan bijna alle korte filmpjes die ik tot nu toe op YouTube heb bekeken. Maar goed dat waren dan ook bijna allemaal horrorfilmpjes die ook nog wat korter waren.

Op dit moment te zien op Filmbox Arthouse (via Prime Video).

Goed.

Een zombiefilm waarin het niet zozeer gaat over gevechten met zombies, maar over hoe een man omgaat met in zijn eentje overleven in een wereld waar er van de mensheid niets meer over is en hij het buiten niet meer veilig is. Wat meer drama dan actie/horror, zeg maar.

Ik vond hem wel mooi en ook best triest..

Een voldoende in ieder geval.

Er zijn veel betere horrorfilms uit deze tijd, al was het nivo van die tijd over het algemeen niet zo hoog. Wat verder zoeken kan zeker de moeite lonen.

Best een leuke film met een aardig verzonnen verhaal, waarin de film en de verhalen in de film soms wat door elkaar lopen.

Ik heb geen speciaal mooie plaatjes gezien, maar had dat niet opgemerkt, omdat het verhaal genoeg was. Het was wat grappig, een tikje vreemd en een beetje tragisch. Hier en daar wat Tarantino-esque dialogen, maar niet echt van dat kaliber en ook een stuk lichter qua drama.

Ik vond het leuk Christopher Walken eens in een wat ingetogener (maar niet minder eigen) rol te zien. Ik heb het wel eens eerder gezien, maar vaak vind ik zijn karakters nogal over de top. Nou kan hij dat goed, en vind ik er helemaal niets mis mee, maar wat minder is ook wel eens leuk om te zien.

Net ruim voldoende.

Duidelijk geen leuke, lichte comedy, maar nogal schurende, droeve humor. Hier en daar wel een beetje grappig, maar vooral tragisch en een tikje bizar.

De Niro is wel goed op dreef en weet zijn personage erg levensecht neer te zetten.

Ach, eigenlijk heeft Collins hierboven alles al gezegd dat ik zou willen zeggen (en nig wat meer), dus ik laat het hier verder bij.

Een ruim voldoende van mij. Ik vond het wel goed, maar voor een hoger cijfer had het me (persoonlijk) iets meer moeten doen.

Niet al te beste 'sci-fi' verhalen, opgepimpt met af en toe een blote borst, of twee. Niets om over naar huis te schrijven, maar soms wel aardig/grappig/vreemd. De afleveringen, en dus ook verhalen, zijn erg kort. Zeker als je door het nogal lange intro heenspoelt en de aftiteling overslaat.

Ik vond het wel bijzonder te zien dat er, ondanks de niet zo beste kwaliteit, toch best wat bekende acteurs (Shatner, bijvoorbeeld!) meededen aan deze serie.

Mijn voldoende is eigenlijk te hoor, denk ik. Misschien verander ik het later nog..

Rauwe, realistische en aangrijpende docu over het uit de klauw lopende probleem met de nieuwe en zeer gevaarlijke drug Fentanyl (een drug die hier waarschijnlijk ook grotere problemen zal gaan geven) in Vancouver. Up close met junkies die heel open spreken over hun verslaving en de uitzichtloosheid van hun bestaan, waarbij ook duidelijk wordt dat het allemaal gewoon mensen zijn (met veel pijn).

Ook kort aandacht voor mogelijke oplossingen/verbeteringen van de situatie. Maar daar is men nog niet erg ver mee..

Ik was deze docu een soort van toevallig gaan kijken (was op zoek naar iets heel anders) en hij greep me heel snel. Daarom meteen uitgekeken.

Het einde was trouwens werkelijk on-tie-ge-lijk stompzinnig!

En waar ik nog steeds niet over uit ben: is het nou eigenlijk dag of nacht in deze film? 🤔

De eerste helft, dat op dit moment hierboven als trailer staat, was erg leuk om te zien, vond ik als kind van ongeveer die tijd! Die schooltassen zo achterop de fiets! Geweldig, zo deed vrijwel iedereen het toen. 🙂

Ik hoop dat ik de tweede helft nog kan vinden, naar vooralsnog geen succes, helaas..

Een lieve kleine comedy/roadmovie die me toch ook even deed nadenken over wat ik zou willen (doen) als ik in zo'n situatie zat. Dat leverde best interessante gedachten op.. 😊

Blij dat ik het label romantische comedy vantevoren niet had gezien, want dan had ik er denk ik veel minder plezier van gehad, steeds maar denkend dat het om romantiek moest gaan. Nu heb ik gewoon gekeken wat er gebeurde en me met romantiek gelukkig helemaal niet bezig gehouden.

En terugdenkend: als rom-com vond ik hem eigenlijk helemaal niet zo best.

Zeker voldoende.

De openingstitels vond ik prachtig! Beelden, muziek en titels die bij mij een heel goed en verwachtingsvol gevoel opriepen over wat er zou gaan komen, maar daar bleef het helaas bij..

Wel grappig voor de kleuren, suffige stop/motion dino-actie en de comedy met de 'caveman'. Verder niet echt veel soeps, maar ook niet heel slecht. Het was ook nog naar net 1960, natuurlijk. Als je into fifties sci-fi en/of creature features bent, is dit helemaal niet zo slecht.

Zover ik weet waren dinos allaaang uitgestorven voor er zoiets als een holenmens ontstond, maar het is natuurlijk ook maar fictie. En dat een holenman zijn eigen konijn niet zou kunnen roosteren, maar een (holen)vrouw dat voor hem zou moeten doen, lijkt me ook nogal stug..

Een onvoldoende is misschien een beetje laag, maar bijna voldoende vind ik het ook weer niet helemaal (voor die tijd wel, trouwens).

De "slechtste film ooit", wordt deze film wel eens genoemd. Hèt klassieke voorbeeld van zó slecht dat het weer 'goed' is. Of, nou ja, grappig in ieder geval. Van het soort zuchtend en hoofdschuddend, je lichtelijk ergerend grappig.

Als je deze film wilt gaan bekijken, maar je weet nog niets over hoe de film gemaakt is en de bijzondere maker genaamd Ed Wood, kijk dan eerst eens deze film over (een deel van) zijn leven: Ed Wood (1994). Dan heb je waarschijnlijk meer plezier van Plan 9 from Outer Space. Weten wie Bela Lugosi was zal waarschijnlijk ook helpen, maar dat zal voor de meesten die dit lezen waarschijnlijk geen probleem zijn.

Het is helaas te lang geleden dat ik deze film zag om hem een cijfer te kunnen geven.

Grappig slechte sixties sci-fi film. Sloppy, en hier en daar vooral ook erg kinderachtige, remake van de fifties sci-fi film Invasion of the Saucer Men (1957), die ongetwijfeld stukken beter was. Misschien waren kinderen hier dan ook wel de doelgroep..? Ik kreeg de indruk dat het gewoon zo snel en goedkoop mogelijk in elkaar geflanst is.

Wel leuk in die lekkere kunstmatige en slechte sixties kleuren. De muziek is soms echt slecht gekozen, het past dan gewoon totaal niet bij de scene.

De rondrennende/sluipende oude man maakte het verhaal veel klucht-achtiger dan het had hoeven zijn. Telkens als hij opdook voelde het als een onderbreking.

De fijne Amerikaanse sixties moralitijd en bevestiging van rollenpatronen waren duidelijk aanwezig.

Dat allemaal gezegd hebbende, heb ik me eigenlijk best redelijk vermaakt met deze film. Gewoon omdat ie zo stompzinnig was, met zijn pogingen tot 'humor' die zo dom en slecht waren dat ik er hoofdschuddend om moest gniffelen, voor zijn over de top cheapo fifties sfeer (maar dan met kleur, die vreemd genoeg echt iets voor me deed*), de totale rommeligheid, idiote manieren van doen en absurd bewegende mannetjes in gruwelijk slechte alien-pakken.

Voor mij was het prima entertainment voor een druilerige, luie zondagmiddag. Een vermakelijke onvoldoende.

*) Ik heb daar kennelijk echt wat mee, met verschillende soorten van kleur in films. Vooral als het gaat om van die rare kunstmatige kleuren.