Reacties

Tjongejongejonge.... met deze film moet het dan allemaal 'eindigen'. Er komt zelfs een hele nachtelijke processie aan te pas om te bewijzen dat Michael Myers nu 'echt' dood is. Maar de oplettende kijker weet al wat er hierna komt, want daar hint de regisseur in dit rommeltje al flink naar: net als in de Saw-franchise krijgen we nog eens 34 delen met Michael Myers-copycats die de boel in Haddonfield op stelten gaan zetten. Want waar geld te verdienen valt, geeft men niet zoveel om originaliteit en authenticiteit. Naam van het volgende deel: The curse of Michael Myers - A Halloween story. Ik geef het je op een briefje.

Dit is toch een soort van klassieker, maar net als het origineel uit 1956 beklijft ook deze versie niet bij mij. Het eerste uur is qua spanningsopbouw op zich prima, daarna vond ik het wel weer een spelletje 'ren je rot' worden. Het duurt allemaal wat te lang, is hier en daar ook al wat gedateerd, en ik ben zelf ook gewoon niet zo'n fan van Donald Sutherland. Ik vind 'm hier ook wat verkeerd gecast, hij heeft niet de uitstraling van een goeierik, en daar helpt z'n wat viezige jaren '70 pornoacteur-look ook niet bij. Wel grappig om Don Siegel, de regisseur van het origineel (en van Dirty Harry!), hier nog voorbij te zien komen als taxichauffeur.

De titel zegt al genoeg: voor liefhebbers van onzinnige culthorror van de b-garnituur is het genieten geblazen. De Chiodo-broers leven zich hier helemaal uit met een vrachtlading aan leuk bedachte gadgets, grappige (maar wel heel goedkope) effecten en creatieve set designs om het van begin tot eind boeiend te houden en dat lukt ze vrij aardig. Vooral de aankleding van met name de circustent c.q. het ruimteschip is bijzonder geslaagd te noemen. Als klap op de vuurpijl krijg je daar nog de grappige titelsong 'Killer Klowns' van The Dickies bij, die aan het begin gelijk de toon zet. Als de acteurs niet zo belabberd waren, was dit zelfs een goede film geweest.

Geweldige serie, goed gemaakt en kleurrijk. Maar ook erg bloederig en gewelddadig, dus als je daar niet tegen kan, zoek dan verder.

Als je als documentairemaker zoveel excentrieke randdebielen voor je camera krijgt, weet je: dit is goud. En dat werd Tiger King ook, een gigantisch succes (al hielp de pandemie ook wel wat mee). Bovenal toont Tiger King ook het absolute failliet van het hedendaagse Amerika aan: normen en waarden worden bepaald op sociale media (waarbij elkaar continu met de dood bedreigen en zwaaien met wapens normaal is geworden), iedereen kan elkaar blijkbaar tot in de eeuwigheid aan blijven klagen met geld dat men niet heeft, investeringen worden gedaan met geld dat er niet is ('vraag gewoon maar weer een nieuwe lening of creditcard aan, of verkoop of fok een paar tijgers'), liegen en bedriegen is gebruikelijk, de politie kijkt vaak weg, de rechterlijke macht is niet bepaald consequent in z'n uitspraken, succes wordt afgemeten aan het aantal likes dat je hebt op Facebook, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Te treurig voor woorden. Na het eerste seizoen was ik alle narcistische egootjes en hun slappe gelul overigens wel zat, wat er na dat seizoen komt voegt ook echt helemaal niks meer toe, en ik hoop ook dat er nooit meer iets bij komt. Maar uniek is Tiger King zeker.

Goede film over de ellende die bolletjesslikkers moeten ondergaan, vanaf het moment dat ze vanuit hun kansarme positie geronseld worden, tot aan het moment dat de drugs 'overhandigd' moeten worden. Door het hele verhaal heen zijn veel verwijzingen te vinden naar de heilige Maria, maar ook die kan geen verlossing bieden.

Het heeft allemaal net te weinig om het lijf om in de categorie 'onvergetelijk' geplaatst te worden, maar door Brad Pitt, James Gandolfini en een paar geweldig gemonteerde scènes kijk je deze film in een zucht uit.

Het neonazisme steekt al weer een tijdje de kop op in Duitsland (en Oostenrijk), en het is dan ook geen verrassing dat we de laatste jaren steeds meer films zien die over dit onderwerp gaan. Hier ook weer een aangrijpend portret van twee vrouwelijke tieners, waarvan de ene zich steeds meer aangetrokken voelt tot een rechts-radicale groep en de andere zich wil afscheiden. Qua verhaal is het soms wel wat te kort door de bocht, maar overall is het een geslaagde film die stof tot nadenken geeft. Een paar jaar later zou David Wnendt Er ist wieder da regisseren, wat bij onze oosterburen helemaal tot een volksdiscussie leidde over de opkomst van het neonazisme.

Scenariotechnisch zit The Killing geweldig in elkaar, al hadden het begin en het einde nog wel wat extra aandacht verdiend. Maar zoals hierboven al gezegd is, zie je duidelijk dat we hier met een aankomend topregisseur te maken hebben.

Een aparte en in zekere zin ook wel controversiële film (vooral toen) over een groep losgeslagen tieners die de moord op één van hun vrienden nogal nonchalant ondergaat. In bredere zin is het een interessant sociaalkritisch portret van Amerikaanse jongeren die onder de armoedegrens leven en uitzichtloos de dagen doorbrengen met drank, drugs en veel problemen in de familiesfeer. Dat allemaal met een piepjonge Keanu Reeves en Dennis Hopper, die hier maar weer eens een rare schizofrene malloot mag spelen (en dat natuurlijk geweldig doet).

Rare film met een raar verhaal, verteld in een nogal vreemde, warrige volgorde. Maar wat ik vooral niet begrijp, is de zweem van pedofilie die door de hele film heen hangt. Het past gewoonweg niet bij de rode draad van het geheel en roept alleen maar onnodige walging en ongemak op. Ik weet niet in hoeverre het boek van Grunberg gevolgd wordt, maar blijkbaar moet het altijd maar plat en obsceen in Nederlandse films. Hier had je echt wel een spannende psychologische thriller van kunnen maken, maar nu blijf je met veel vragen achter.

Poe, als er één film is die bijna elke kijker zal bijblijven, is het deze wel. Dit is gewoon de ultieme nachtmerrie. En alsof dat niet genoeg is, gooien de verontrustende minimalistische klanken van Clint Mansell nog een schepje bovenop de misère. In ieder geval is dit deprimerende meesterwerk niet voor iedereen weggelegd, dus weet waar je aan begint.

Indrukwekkend gevangenisdrama, dat je van het begin tot het einde bij de keel grijpt (soms bijna letterlijk) en na afloop nog wel even blijft hangen. Op een nietsontziende, rauwe en grimmige manier krijgen we een blik in het gevangenisleven van een jonge beruchte crimineel die moeite heeft zijn woede-uitbarstingen te beheersen, en dat allemaal in een omgeving waar continu gevaar en dreigingen op de loer liggen, maar waar hij ook zijn al net zo beruchte vader tegenkomt. Ik kan je een ding verklappen: dat gaat knetteren! Aanrader van de bovenste plank!

De Belgische versie is veel en veel beter (en vooral grappiger).

Geweldige film. Alleen maar topacteurs (die ook een topprestatie leveren), een bloedstollend spannend en origineel verhaal, en dat allemaal met de altijd iconische skyline van New York op de achtergrond.
Garrison, een klein plaatsje net buiten New York, lijkt de veiligste plek op Aarde te zijn omdat het de woonplaats is van een heel regiment aan agenten uit New York City. Sheriff Heflin (een uitstekende Sylvester Stallone) zwaait er de scepter, al is dat maar voor de bühne, want er gebeurt door de aanwezigheid van zoveel agenten nooit wat in het politieparadijsje. Of is dat maar schijn? Ik kan alleen maar zeggen: ga deze film zien!

Ik vond het allemaal maar vlees noch vis. Een hoop vaag gedoe dat nergens toe leidt. Een whodunnit? Een familiedrama? Een (absurde) komedie? Het is het allemaal net niet. En die 'fantastische analyse van de Engelse standenmaatschappij uit de jaren '30' komt er ook niet uit, daarvoor bekennen veel personages te weinig kleur. Ja, het ziet er mooi uit allemaal, maar dat is het dan ook wel.

Een nogal vergezocht verhaal met matige acteurs. Typisch zo'n krimi die ooit eens na middernacht op ARD te zien is, waarna niemand er ooit meer iets van hoort.

Wat een ongelofelijk domme film, er klopt werkelijk niks van. Raar verhaal, rare personages, vreemde dialogen, iedereen is continu opgefokt, politiedossiers liggen voor het oprapen, rechercheurs lossen de zaak thuis op met familieleden (en allemaal zijn ze ook nog eens familie van degene die vermoord is), als rechercheur van bil gaan met een van de hoofdverdachten moet kunnen... tja... voeg er nog een Medusabeeld en een halfbakken Bermudadriehoek aan toe en je hebt een productie die je nooit meer zal vergeten. Alleen niet om de juiste redenen.

Ik denk dat je wellicht bedoelde dat het hele tijd-ruimteverhaal niet klopt, wetenschappelijk gezien dan. Maar ik denk dat deze film niet pretendeert wetenschappelijk te kloppen en daar moet je 'm ook niet voor kijken. Het is gewoon een avonturenblockbuster met in de kantlijn een wat cheesy liefdesverhaaltje. De enige diepte die er in zit, is het idee dat de wereld ooit in handen zou kunnen zijn van mensapen die ons respectloos behandelen, en dat je je, hiernaar kijkend, daar niet comfortabel bij voelt. Maar dat dat eigenlijk precies is hoe wij omgaan met de dieren op onze planeet. Niet te veel focussen op de elementen tijd en ruimte dus 😉

Gustave de krokodil mag weer eens opdraven in een film (eerder was ie de beste acteur in Primeval). Dit keer in een compleet onzinnige en zwaar overgedramatiseerde b-horrorfilm van Chinese makelij. Geen inleiding niks, nee, Gustave gaat er van meet af aan voor, want van zo'n lange reis van Burundi naar China krijg je natuurlijk trek. Het beest zou in het echt overigens tussen de 200 en 300 mensen opgegeten hebben, een broodje aapverhaal natuurlijk, maar ach, de mythe geeft in ieder geval weer genoeg input voor een aantal idiote krokodillenfilms, waarvan dit overigens zeker niet de slechtste is. Maar goed? Nee, dat zeker ook niet.

Haha, kreeg altijd de slappe lach bij deze serie. Hadden ze weer een 'getuige' gevonden die met Hitler een biertje had gedaan ergens in Zuid-Amerika, de volgende aflevering spraken ze z'n Argentijnse 'taxichauffeur', dan hadden ze weer een kledingstuk gevonden dat 'overduidelijk' van hem was geweest. Talloze 'getuigen' die hem 'echt' in hun dorp hadden zien winkelen. Onzinniger wordt het niet.

Ja, wie of wat is die Grizzly Man nu eigenlijk? De mensenwereld is niet de zijne, veel te complex allemaal. Maar bij de beren voelt Timothy Treadwell zich helemaal thuis, hij verandert er zijn hele zijn voor (tot aan zijn achternaam aan toe), en gaat op in hun wereld als hun vriend en beschermer. Althans, dat denkt hij, want uit geen enkel beeld gaat ook maar enige verbondenheid uit, verbondenheid vanuit de beer dan. Die zijn gewoon met hun dagelijkse beslommeringen bezig als eten en voortplanten en vinden hem maar vreemd. Het portret dat Werner Herzog van Treadwell maakt is indrukwekkend: eerst nog enigszins vol bewondering (dat iemand dat toch durft en zoveel liefde toont voor de dieren), maar langzaam maar zeker slaat het beeld om: eigenlijk zien we een nogal verwarde en narcistische man, die helemaal niet weet waar ie mee bezig is, en waarvan je je af kan vragen of hij wel echt van beren houdt (want meer dan dichtbij komen en een hoop onzin uitkramen doet ie niet). Hij lijkt vooral kind te willen blijven en de grote boze mensenwereld te willen ontvluchten. Zeer interessante, maar ook zeker vermakelijke docu.

Prima wraakfilm. Als western niet erg origineel, het lijkt soms wel een verzameling te zijn van klassieke westernscènes in een nieuw jasje, maar als tussendoortje goed te doen.

Wat erg jammer is aan deze film, is dat er geen duidelijke kop en staart aan zit. Je wordt meteen ergens midden in een al lopend verhaal gedumpt en aan het 'einde' wordt je met een cliffhanger achtergelaten. Ik zou me wel wat bestolen voelen als ik dit in de bios had gezien, want in feite kijk je ruim 2,5 uur naar een inleidend verhaal. Het ziet er verder allemaal prachtig uit, en na die 2,5 uur ben je dan ook wel benieuwd naar wat nog komen gaat, maar ten aan zien van de kijker was het netter geweest om hier een op zichzelf staand heldenepos van te maken met aan het einde een kort inkijkje naar het volgende deel (kijk maar eens hoe goed dat lukte bij The Lord of the Rings-trilogie).

Ach ja, dit is nog zo'n paranoïde Koude Oorlog-film waarin radioactieve experimenten en/of monsters de hoofdrol spelen. De flyer is veelbelovend, de titel ook, maar uiteindelijk kijk je wel naar een kat in de zak.