Reacties

Tja, als je zo achterlijk bent als de hoofdrolspelers, dan verdien je al dit onheil ook gewoon. Een appartement kopen in een complex, waarvan een blinde al van afstand ziet dat het niet deugt... vervolgens vooral niet vertrekken als je leven in gevaar is onder het mom van 'Ja, maar waar moeten we dan slapen?'... al bedenken onze master minds drie kwartier later ineens dat ze ook een hotel kunnen boeken (jaja)... ach ja, ik besteed er al te veel zinnen aan... het is één grote bende. Tip voor de Russische makers: laat die fles vodka de volgende keer staan.

Totaal onzinnige film natuurlijk, maar voor een bak actie en visueel spektakel zit je hier wel goed.

Een soort Midsommar, maar dan met een mysterieus kuuroord (en een hoop vreemde bewoners) als plaats van handeling. Net als Midsommar ook een film die je óf van begin tot eind intrigeert, óf die je maar een verspilling van tijd vindt. Ik heb me in ieder geval geen moment verveeld: de fotografie is groots, de sfeer is constant duister en sinister (met een paar brute horrorscènes), maar bovenal is het interessant om te zien hoe escapisme, 'gezondisme' en obsessieve ambitie tegen elkaar uitgespeeld worden. Of is dat eigenlijk allemaal hetzelfde? Wat mij betreft zeker een ruime voldoende waard.

Na een zware hartaanval hoef je blijkbaar alleen maar een pilletje te nemen en kan je er daarna weer helemaal tegenaan, als een soort halve actieheld... en dat is een van de vele dingen die je blijkbaar maar door de vingers moet zien. Deze derde Conjuring-film is sowieso een vergaarbak van van alles en nog wat: dan is het à la The Exorcist, dan is het een en al actie, dan zit je ineens naar een soort rechtbankdrama te kijken, dan wordt het weer mierzoet... Echt eng wordt het nooit, maar waar je wel van schrikt is dat het volume in sommige scènes ineens volledig opengedraaid wordt, wat vooral irritant is. Het is in ieder geval duidelijk dat regisseur Chaves nog geen eigen signatuur aan een film kan meegeven, de hand van James Wan wordt node gemist. Gelukkig spelen Patrick Wilson en Vera Farmiga wel weer mee, wat ze opnieuw prima doen, en dat maakt het net een voldoende.

De serie was onovertroffen, de eerste X-Files-bioscoopfilm uit 1998 was prima, maar deze tweede film is rommelig en onlogisch en bevat vrijwel geen buitenaardse zaken die de serie zo interessant maakten. Ja, een of andere helderziende heeft een belangrijke rol, maar erg boeiend wordt het daar allemaal niet door. Het lijkt een nogal bij elkaar geveegd verhaaltje dat de fans van het eerste uur moet pleasen (Mulder en Scully zijn ineens een stelletje, really?), maar deze film kwam gewoonweg te laat, zes jaar nadat de serie was beëindigd (afgezien van die paar nutteloze afleveringen uit 2018). Het momentum was allang voorbij. Aan de box office was de film dan ook een gigantische flop. Soms moet je gewoon weten wanneer je moet stoppen, maar helaas moeten veel succesformules tot op het bot uitgemolken worden, zo ook deze.

Aardige wegkijker, waarbij nu eens niet Bruce Willis de redder van de mensen op Aarde is, maar Matt Damon de held mag spelen. Het stukje wetenschap en technologie in deze film moet je maar niet gaan analyseren, want de hick-ups en open eindjes zijn ontelbaar. Desondanks heb ik me wel vermaakt met deze film.

Al dat eindeloze slappe gekeuvel tussen Venom en Eddie... dat is wat je bijblijft na deze film. Tel daar een dom 'verhaaltje' en tegenvallende effecten bij op en je komt op een vijfje uit. Hou m'n hart vast voor Venom 3...

Na Unbreakable en Split valt dit derde en afsluitende deel van de trilogie toch wel een beetje tegen. Vooral het middenstuk in de kliniek is langdradig en saai en wat dan aan het einde de ultieme apotheose moet voorstellen... nou... daar had toch echt wel meer van gemaakt kunnen worden. Het is al veelzeggend dat deze film naar Mr. Glass (Samuel L. Jackson) is vernoemd, maar dat hij er qua verhaal nogal bekaaid afkomt en verreweg de minste indruk maakt van de drie 'superhelden'. Jammer.

Heb ik niks aan toe te voegen!

Ziet er schitterend uit, de actie knalt van je scherm. Alleen is het soms wel iets té veel van het goede, deze film had echt niet zo lang hoeven duren, daarvoor is het verhaal ook eigenlijk te simpel. Maar als je op zoek bent naar spektakel ben je bij deze tweede Avatar aan het goede adres.

Als je niks te vertellen hebt, vertel dan ook niks. Dat is in het kort het probleem met Caught. Het eerste half uur is op zich veelbelovend, met minimale middelen wordt een sinister sfeertje en een aardig uitgangspunt gecreëerd. Maar vanuit die premisse moet je je verhaal gaan vormgeven, een premisse alleen is geen verhaal. Hier hebben we echter te maken met een filmmaker die niet weet wat de definitie van een verhaal is. Het gevolg is dus dat er na een aardig half uur niks meer gebeurt en je het als kijker maar lekker uit mag zoeken. Daarom ook een mooie 4 als beloning. En misschien nog wel een 3 als ik er een nachtje over geslapen heb.

Geinige b-film die lekker over de top gaat met hier en daar geniaal grappige scènes. Het was daarnaast (helaas) de laatste film van Ray Liotta, die hier als Syd de drugsdealer z'n verloren lading coke terug wil hebben. Hij moet daarvoor alleen wel afrekenen met... een zwarte, cokeverslaafde beer. Alleen al daarom wil je dit gewoon zien toch? Prima vermaak!

Dit is niet de gelijknamige (en succesvolle) documentaireserie van de BBC, maar een losstaande film (ook een BBC-productie overigens) die in zekere zin een kopie is van Dinosaur, maar dan wel van een beduidend lager niveau. Het verhaaltje kan je zo uittekenen en de nutteloze, kinderachtige voice-overs en dinostemmen werken op de zenuwen. En sowieso... pratende dino's? Ze bewegen hun bek niet eens als ze wat zeggen. Blijkbaar was het in eerste instantie ook niet de bedoeling dat ze zouden praten, maar heeft de studio er later in alle haast toch nog maar wat stemmen en voice-overs overheen gegooid zonder de dino's zelf daar op aan te passen. En tja, dan krijg je dus een productie die vlees noch vis is. Een zesje.

Natuurdocumentaires met David Attenborough vervelen nooit, ook het tweede seizoen van Our Planet is weer prachtig. Hoewel je soms denkt alles al gezien te hebben, is het toch weer knap hoe de makers er telkens in slagen om de natuur vanuit een andere, originele invalshoek te benaderen, met bijzondere dieren waar je nog nooit van gehoord hebt en met beelden die je telkens weer versteld doen staan. In seizoen 2 staan de grote migraties van het dierenrijk centraal. Hoewel dit geen nieuw onderwerp is (National Geographic bracht al in 2010 een vergelijkbare miniserie over dit onderwerp uit, Great Migrations), is het toch weer fascinerend wat je te zien krijgt. Verplicht kijkvoer!

Wat een achterlijke film. Wat je ziet is een hoop lukraak aan elkaar geplakte rommel, een 'verhaal' dat kant noch wal slaat, en dan hebben we Alicia Silverstone nog, die bekend staat als een fervent dierenrechtenactivist, maar hier lekker hysterisch op haaien staat in te hakken... de portemonnee moet wel heel leeg zijn geweest in huize Silverstone. Enfin, besteed je tijd hier niet aan.

Op Prime geven ze aan deze film de volgende tags mee: 'Spanning', 'Erotiek' en 'Serieus'. Ze dachten ook, 'misschien trapt er wel iemand in'. In ieder geval ontbreekt dat allemaal in dit prutswerkje met een haai met zes zintuigen en een stel irritante tieners, waarbij je eigenlijk alleen maar hoopt dat iedereen binnen een half uur is opgevreten zodat je wat anders kan gaan doen.

Stijlvol gemaakt, met een snufje Sergio Leone, een snufje Tarantino, een beetje van Kelly's Heroes, en zelfs wat 'Allo 'Allo!. Soms is het ernstig en meedogenloos, dan weer luchtig en absurd-komisch. Ik heb me er prima mee vermaakt!

Volslagen idioot vervolg op het eerste deel. De oude blinde man is dit keer getransformeerd tot een soort Terminator en lijkt wel een exoskelet te hebben. Had 'm nog vleugels gegeven en je had dit als Marvel-film uit kunnen brengen. En wie weet gebeurt dat ook nog wel, want in de eindcredits lijkt men al een voorschot op een derde deel te nemen... pfff...

Voor het 'verhaal' kijk ik niet naar dit soort films, dat is een beetje alsof je een broodje frikandel eet voor het broodje. Ik wil vooral weten/zien waarom dit ooit verboden was. Op Prime is duidelijk te zien dat sommige bloederige scènes op rare momenten afgekapt worden. Toch wel een beetje treurig dat we ruim 50 jaar later nog steeds naar een gecensureerde versie moeten kijken, ik kan met twee klikken op het Internet wel ergere dingen vinden. Het controversiële, rare einde hebben ze wel intact gelaten trouwens.

Niet slecht, maar op Prime gezien, dus ook hier geldt (zoals voor de meeste video nasty's): wat is er wel en niet weggeknipt? Want dat er veel is geknipt, is duidelijk te zien. Daarom houd ik hier dan ook maar een slag om de arm met het geven van een hoge, dan wel een lage score.

De openingsscène ziet er al zo knullig en amateuristisch uit dat je je eigenlijk dan al moet afvragen of je wel verder wil kijken. Dat heb ik met m'n stomme kop natuurlijk toch weer gedaan, en het werd alleen maar hopelozer. Een beetje dom heen en weer rijden met auto's, veel gekrijs, een hoop heen en weer rennen, een achterlijk minotaurusbeeld dat wat rook en vuur briest als je aan een touwtje trekt... meer is het niet eigenlijk. En daar kan Donald 'Halloween' Pleasance helemaal niets aan veranderen. Sterker nog, die deelt lekker mee in de malaise.

Makkelijk te verteren popcornvoer dat je niet te serieus moet nemen. Sam Raimi mocht zich weer eens uitleven als producer en hoewel het natuurlijk geen topfilm is, zijn het geluid en de special effects toch echt wel van een aardig niveau. Fans van dino's/monsters/aliens zal dit zeker bevallen (want daar kijk je dit uiteindelijk voor).

Aardige, dystopisch aandoende thriller die zo z'n gebreken heeft, maar tot het einde toe weet te boeien. De coronacrisis speelt een voorname rol, maar voegt eigenlijk niks toe. De hoofdrolspelers beamen dat blijkbaar ook, want die lappen alle coronaregels aan hun laars (mondkapjes, wat zijn dat?) terwijl hun geliefden aan de beademing liggen of aan covid dood gaan. Nogal opmerkelijk.

Hier maar weer een voorbeeld van hoe je met minimale middelen een boeiende film kan maken. 4 acteurs, 2 verhoren, 2 ruimtes, that's all. En hoewel het hier en daar enorm tegen het ongeloofwaardige aanschurkt, blijf je gefascineerd kijken. Alle acteurs spelen erg sterk. Dit is tenminste weer eens een Nederlandse productie waar pit, durf en lef in gestopt is.

Ik heb altijd het idee dat David Lynch z'n publiek niet erg serieus neemt, en dat de meeste van z'n films één grote mindfuck zijn om z'n kijkers en het filmjournaille in de zeik te nemen. Want wat hij ook doet of maakt, iedereen loopt toch wel weer in de polonaise achter hem aan, want 'o wat is hij toch eigenzinnig'. Dat is bij Inland Empire helemaal het geval: plak drie uur (!!) aan onsamenhangende, hallucinerende beelden aan elkaar (sommige uit het al eerder uitgebrachte Rabbits), geef er een nietszeggend naampje aan (Laura Dern liet in een interview weten het woord 'inland' wel leuk te vinden, en Lynch had wel wat met het woord 'empire'), roep vervolgens in een ander interview dat deze film een abstract schilderij moet voorstellen waarvan elke interpretatie een juiste is, en ja hoor, de recensenten rolden weer kwijlend over elkaar heen met loftuitingen. Maar één ding weet ik in ieder geval zeker: Lynch komt er mee weg, maar als ik dit had uitgebracht was ik opgepakt en in een inrichting opgesloten.