Reacties

Ach ja, dit is nog zo'n paranoïde Koude Oorlog-film waarin radioactieve experimenten en/of monsters de hoofdrol spelen. De flyer is veelbelovend, de titel ook, maar uiteindelijk kijk je wel naar een kat in de zak.

Dit is een cultklassieker, zeggen ze dan. Ik vond er in ieder geval helemaal niets aan. Het is kinderachtig, rommelig, niet grappig en na al die jaren ook nog eens hopeloos gedateerd. Buckaroo Banzai is een oninteressant en vlak personage, en alle karakters eromheen zijn al helemaal inwisselbaar. Het is alsof je zit te kijken naar volwassen mannen die in carnavalspakjes oorlogje spelen, 'pieuw, pieuw, poef, paf, jij bent dood!' Te suf en te simpel voor woorden en in ieder geval totaal niet aan mij besteed.

Fantastische serie, waar werkelijk alles in zit: je denkt gezien de titel naar een standaard maffia-epos te gaan kijken, maar Godfather of Harlem is zoveel meer dan dat. Het verhaal van maffiabaas Bumpy Johnson is eerder een gitzwarte bril waardoor je de roerige jaren '60 in Amerika, met name Harlem (New York), aan je voorbij ziet gaan. De moord op Kennedy, Malcolm X, The Nation of Islam, de rassenrellen, het gedoe rond de Civil Rights Act van 1964, de frontale aanval van Justitie en de FBI op de georganiseerde misdaad, de Ku Klux Klan... tja, eigenlijk blijft niets onbesproken. De cast presteert geweldig, met name Giancarlo Esposito (als senator Adam Clayton Powell Jr.) en Nigel Thatch (als Malcolm X) spelen onvergetelijke rollen. Daarnaast is Forest Whitaker in zijn rol als Bumpy Johnson ook een schot in de roos, en dan doe ik eigenlijk al die andere acteurs tekort door ze niet te noemen. Gelukkig heb ik pas twee seizoenen gezien 😊

Grappige docu-komedie over het fenomeen Hakkûhbar, die ook echt recht doet aan wat Hakkûhbar was: ontregelend, absurd en eigenzinnig. Dit keer eens geen oeverloos geratel van pratende hoofden, maar een geestig in elkaar gezet 'verhaal' (afgewisseld met videoclips) waarin Bob Fosko, Ruben van der Meer en Bart Vleming zich lekker uitleven en zichzelf vooral niet serieus nemen. Voor fans van de 90's zeker leuk om weer eens te zien.

Aardige docu over de enige culturele stroming die Nederland ooit voortgebracht heeft. Het verhaal van Thunderdome is al vaker verteld in allerlei vormen, maar het is wel leuk om de hoofdrolspelers van toen nog eens aan het woord te horen over een bijzondere tijd waarin op een bepaald moment 1 op de 3 jongeren een gabber was. Wel weer te veel pratende hoofden, waardoor het soms wat rommelig wordt (dat is en blijft altijd maar een ding in muziekdocumentaires, stop daar nou eens mee, we hoeven niet IEDEREEN aan het woord te horen), maar uiteindelijk een leuke nostalgische terugblik.

Cult, cult en nog eens cult. 'Send more paramedics!', 'Send more cops!' 🤣

Een geweldsballet is het zeker, zal geen toeval zijn dat de aankomende spin-off de naam 'Ballerina' heeft gekregen? 😉

Verwarrend, rommelig en compleet overbodig. Deze 4e Matrix-film is echt om te janken. Het verhaal is niet te volgen en past totaal niet bij de vorige drie delen, er wordt vooral geprobeerd effectbejag te creëren door een hoop nostalgische beelden uit de eerste drie films te tonen. En Keanu Reeves dan, die in dit deel opvallend vaak amper uit z'n woorden komt, alsof ie niet meer kan acteren. Echt heel jammer dat een geweldige trilogie door zo'n puinhoop als dit aan kracht verliest. En dan heb ik het nog niet eens over het filmpje na de aftiteling, dat zelfs vierjarigen niet grappig vinden.

Aardige dystopische thriller die na bijna 50 jaar nog steeds om aan te gluren is. Ideeën waren er genoeg bij de makers, ze worden alleen niet altijd even goed uitgewerkt. Zo had het stukje maatschappijkritiek wel scherper aangezet kunnen worden, want de film laat je met veel vragen achter. Wel een fantastische en zeer passende soundtrack overigens (een beetje van Stanley Kubrick afgekeken), met name Bach's Toccata en Fugue in D-mineur blijft wel in je hoofd zitten.

Eigenaardige film. Alsof ik weer Doom aan het spelen was, zonder de joystick in m'n hand te hebben. Na een kwartiertje gekeken te hebben, had ik niet gedacht dit uit te kunnen kijken, want je moet echt even wennen aan het First Person Shooter-perspectief. Gelukkig kwam Sharlto Copley vanaf dat moment vaker in beeld als de wat geflipte Uncle Jimmy en wordt het dan rustiger voor de ogen, al is de volgende actiescène nooit ver weg. Ook brengt Copley wat luchtigheid en dat werkt wel goed. Al met al een vreemd, maar vermakelijk experiment.

Art the Clown is terug en hoe! Zo goor als deze zie je ze zelden, regisseur Damien Leone trekt echt alle ranzige registers open. Mensen met een zwakke maag moeten hier zeker niet naar kijken (niet voor niets liepen nogal wat mensen de filmzalen uit, al vraag ik me dan ook af of je met zo'n filmposter niet had kunnen weten waar je heen ging), aan de andere kant is het soms zo overdreven smerig dat het absurd-komisch wordt. Het duurt alleen wel veel te lang allemaal, en de laatste drie kwartier schiet de film ook nog eens compleet uit de bocht (alsof ik naar Masters of the Universe zat te kijken) en geloof je het allemaal wel. Maar voor de horrorfans heeft Art zijn status als horroricoon wel definitief gevestigd en is het wachten op Terrifier 3 (en 4 en 5 en 6 waarschijnlijk).

Ik vreesde voor een kopie van Bird Box, maar dan met de Sagrada Familia op de achtergrond. Dat valt echter mee, het is allemaal iets anders ingestoken, en het houdt de aandacht vast. Bird Box Parijs, Bird Box Londen en Bird Box New York zullen vast ook snel volgen.

Bijzonder matig en rommelig. Het verhaal schiet alle kanten op (als je al van een verhaal kan spreken), er is geen touw aan vast te knopen. En zelfs de special effects en het acteerwerk van topacteurs als Cruise en Crowe vallen gewoon tegen. Conclusie: in alle opzichten mislukt.

Tja, als je zo achterlijk bent als de hoofdrolspelers, dan verdien je al dit onheil ook gewoon. Een appartement kopen in een complex, waarvan een blinde al van afstand ziet dat het niet deugt... vervolgens vooral niet vertrekken als je leven in gevaar is onder het mom van 'Ja, maar waar moeten we dan slapen?'... al bedenken onze master minds drie kwartier later ineens dat ze ook een hotel kunnen boeken (jaja)... ach ja, ik besteed er al te veel zinnen aan... het is één grote bende. Tip voor de Russische makers: laat die fles vodka de volgende keer staan.

Totaal onzinnige film natuurlijk, maar voor een bak actie en visueel spektakel zit je hier wel goed.

Een soort Midsommar, maar dan met een mysterieus kuuroord (en een hoop vreemde bewoners) als plaats van handeling. Net als Midsommar ook een film die je óf van begin tot eind intrigeert, óf die je maar een verspilling van tijd vindt. Ik heb me in ieder geval geen moment verveeld: de fotografie is groots, de sfeer is constant duister en sinister (met een paar brute horrorscènes), maar bovenal is het interessant om te zien hoe escapisme, 'gezondisme' en obsessieve ambitie tegen elkaar uitgespeeld worden. Of is dat eigenlijk allemaal hetzelfde? Wat mij betreft zeker een ruime voldoende waard.

Na een zware hartaanval hoef je blijkbaar alleen maar een pilletje te nemen en kan je er daarna weer helemaal tegenaan, als een soort halve actieheld... en dat is een van de vele dingen die je blijkbaar maar door de vingers moet zien. Deze derde Conjuring-film is sowieso een vergaarbak van van alles en nog wat: dan is het à la The Exorcist, dan is het een en al actie, dan zit je ineens naar een soort rechtbankdrama te kijken, dan wordt het weer mierzoet... Echt eng wordt het nooit, maar waar je wel van schrikt is dat het volume in sommige scènes ineens volledig opengedraaid wordt, wat vooral irritant is. Het is in ieder geval duidelijk dat regisseur Chaves nog geen eigen signatuur aan een film kan meegeven, de hand van James Wan wordt node gemist. Gelukkig spelen Patrick Wilson en Vera Farmiga wel weer mee, wat ze opnieuw prima doen, en dat maakt het net een voldoende.

De serie was onovertroffen, de eerste X-Files-bioscoopfilm uit 1998 was prima, maar deze tweede film is rommelig en onlogisch en bevat vrijwel geen buitenaardse zaken die de serie zo interessant maakten. Ja, een of andere helderziende heeft een belangrijke rol, maar erg boeiend wordt het daar allemaal niet door. Het lijkt een nogal bij elkaar geveegd verhaaltje dat de fans van het eerste uur moet pleasen (Mulder en Scully zijn ineens een stelletje, really?), maar deze film kwam gewoonweg te laat, zes jaar nadat de serie was beëindigd (afgezien van die paar nutteloze afleveringen uit 2018). Het momentum was allang voorbij. Aan de box office was de film dan ook een gigantische flop. Soms moet je gewoon weten wanneer je moet stoppen, maar helaas moeten veel succesformules tot op het bot uitgemolken worden, zo ook deze.

Aardige wegkijker, waarbij nu eens niet Bruce Willis de redder van de mensen op Aarde is, maar Matt Damon de held mag spelen. Het stukje wetenschap en technologie in deze film moet je maar niet gaan analyseren, want de hick-ups en open eindjes zijn ontelbaar. Desondanks heb ik me wel vermaakt met deze film.

Al dat eindeloze slappe gekeuvel tussen Venom en Eddie... dat is wat je bijblijft na deze film. Tel daar een dom 'verhaaltje' en tegenvallende effecten bij op en je komt op een vijfje uit. Hou m'n hart vast voor Venom 3...

Na Unbreakable en Split valt dit derde en afsluitende deel van de trilogie toch wel een beetje tegen. Vooral het middenstuk in de kliniek is langdradig en saai en wat dan aan het einde de ultieme apotheose moet voorstellen... nou... daar had toch echt wel meer van gemaakt kunnen worden. Het is al veelzeggend dat deze film naar Mr. Glass (Samuel L. Jackson) is vernoemd, maar dat hij er qua verhaal nogal bekaaid afkomt en verreweg de minste indruk maakt van de drie 'superhelden'. Jammer.

Heb ik niks aan toe te voegen!

Ziet er schitterend uit, de actie knalt van je scherm. Alleen is het soms wel iets té veel van het goede, deze film had echt niet zo lang hoeven duren, daarvoor is het verhaal ook eigenlijk te simpel. Maar als je op zoek bent naar spektakel ben je bij deze tweede Avatar aan het goede adres.

Als je niks te vertellen hebt, vertel dan ook niks. Dat is in het kort het probleem met Caught. Het eerste half uur is op zich veelbelovend, met minimale middelen wordt een sinister sfeertje en een aardig uitgangspunt gecreëerd. Maar vanuit die premisse moet je je verhaal gaan vormgeven, een premisse alleen is geen verhaal. Hier hebben we echter te maken met een filmmaker die niet weet wat de definitie van een verhaal is. Het gevolg is dus dat er na een aardig half uur niks meer gebeurt en je het als kijker maar lekker uit mag zoeken. Daarom ook een mooie 4 als beloning. En misschien nog wel een 3 als ik er een nachtje over geslapen heb.

Geinige b-film die lekker over de top gaat met hier en daar geniaal grappige scènes. Het was daarnaast (helaas) de laatste film van Ray Liotta, die hier als Syd de drugsdealer z'n verloren lading coke terug wil hebben. Hij moet daarvoor alleen wel afrekenen met... een zwarte, cokeverslaafde beer. Alleen al daarom wil je dit gewoon zien toch? Prima vermaak!