Reacties

Dit is niet de gelijknamige (en succesvolle) documentaireserie van de BBC, maar een losstaande film (ook een BBC-productie overigens) die in zekere zin een kopie is van Dinosaur, maar dan wel van een beduidend lager niveau. Het verhaaltje kan je zo uittekenen en de nutteloze, kinderachtige voice-overs en dinostemmen werken op de zenuwen. En sowieso... pratende dino's? Ze bewegen hun bek niet eens als ze wat zeggen. Blijkbaar was het in eerste instantie ook niet de bedoeling dat ze zouden praten, maar heeft de studio er later in alle haast toch nog maar wat stemmen en voice-overs overheen gegooid zonder de dino's zelf daar op aan te passen. En tja, dan krijg je dus een productie die vlees noch vis is. Een zesje.

Natuurdocumentaires met David Attenborough vervelen nooit, ook het tweede seizoen van Our Planet is weer prachtig. Hoewel je soms denkt alles al gezien te hebben, is het toch weer knap hoe de makers er telkens in slagen om de natuur vanuit een andere, originele invalshoek te benaderen, met bijzondere dieren waar je nog nooit van gehoord hebt en met beelden die je telkens weer versteld doen staan. In seizoen 2 staan de grote migraties van het dierenrijk centraal. Hoewel dit geen nieuw onderwerp is (National Geographic bracht al in 2010 een vergelijkbare miniserie over dit onderwerp uit, Great Migrations), is het toch weer fascinerend wat je te zien krijgt. Verplicht kijkvoer!

Wat een achterlijke film. Wat je ziet is een hoop lukraak aan elkaar geplakte rommel, een 'verhaal' dat kant noch wal slaat, en dan hebben we Alicia Silverstone nog, die bekend staat als een fervent dierenrechtenactivist, maar hier lekker hysterisch op haaien staat in te hakken... de portemonnee moet wel heel leeg zijn geweest in huize Silverstone. Enfin, besteed je tijd hier niet aan.

Op Prime geven ze aan deze film de volgende tags mee: 'Spanning', 'Erotiek' en 'Serieus'. Ze dachten ook, 'misschien trapt er wel iemand in'. In ieder geval ontbreekt dat allemaal in dit prutswerkje met een haai met zes zintuigen en een stel irritante tieners, waarbij je eigenlijk alleen maar hoopt dat iedereen binnen een half uur is opgevreten zodat je wat anders kan gaan doen.

Stijlvol gemaakt, met een snufje Sergio Leone, een snufje Tarantino, een beetje van Kelly's Heroes, en zelfs wat 'Allo 'Allo!. Soms is het ernstig en meedogenloos, dan weer luchtig en absurd-komisch. Ik heb me er prima mee vermaakt!

Volslagen idioot vervolg op het eerste deel. De oude blinde man is dit keer getransformeerd tot een soort Terminator en lijkt wel een exoskelet te hebben. Had 'm nog vleugels gegeven en je had dit als Marvel-film uit kunnen brengen. En wie weet gebeurt dat ook nog wel, want in de eindcredits lijkt men al een voorschot op een derde deel te nemen... pfff...

Voor het 'verhaal' kijk ik niet naar dit soort films, dat is een beetje alsof je een broodje frikandel eet voor het broodje. Ik wil vooral weten/zien waarom dit ooit verboden was. Op Prime is duidelijk te zien dat sommige bloederige scènes op rare momenten afgekapt worden. Toch wel een beetje treurig dat we ruim 50 jaar later nog steeds naar een gecensureerde versie moeten kijken, ik kan met twee klikken op het Internet wel ergere dingen vinden. Het controversiële, rare einde hebben ze wel intact gelaten trouwens.

Niet slecht, maar op Prime gezien, dus ook hier geldt (zoals voor de meeste video nasty's): wat is er wel en niet weggeknipt? Want dat er veel is geknipt, is duidelijk te zien. Daarom houd ik hier dan ook maar een slag om de arm met het geven van een hoge, dan wel een lage score.

De openingsscène ziet er al zo knullig en amateuristisch uit dat je je eigenlijk dan al moet afvragen of je wel verder wil kijken. Dat heb ik met m'n stomme kop natuurlijk toch weer gedaan, en het werd alleen maar hopelozer. Een beetje dom heen en weer rijden met auto's, veel gekrijs, een hoop heen en weer rennen, een achterlijk minotaurusbeeld dat wat rook en vuur briest als je aan een touwtje trekt... meer is het niet eigenlijk. En daar kan Donald 'Halloween' Pleasance helemaal niets aan veranderen. Sterker nog, die deelt lekker mee in de malaise.

Makkelijk te verteren popcornvoer dat je niet te serieus moet nemen. Sam Raimi mocht zich weer eens uitleven als producer en hoewel het natuurlijk geen topfilm is, zijn het geluid en de special effects toch echt wel van een aardig niveau. Fans van dino's/monsters/aliens zal dit zeker bevallen (want daar kijk je dit uiteindelijk voor).

Aardige, dystopisch aandoende thriller die zo z'n gebreken heeft, maar tot het einde toe weet te boeien. De coronacrisis speelt een voorname rol, maar voegt eigenlijk niks toe. De hoofdrolspelers beamen dat blijkbaar ook, want die lappen alle coronaregels aan hun laars (mondkapjes, wat zijn dat?) terwijl hun geliefden aan de beademing liggen of aan covid dood gaan. Nogal opmerkelijk.

Hier maar weer een voorbeeld van hoe je met minimale middelen een boeiende film kan maken. 4 acteurs, 2 verhoren, 2 ruimtes, that's all. En hoewel het hier en daar enorm tegen het ongeloofwaardige aanschurkt, blijf je gefascineerd kijken. Alle acteurs spelen erg sterk. Dit is tenminste weer eens een Nederlandse productie waar pit, durf en lef in gestopt is.

Ik heb altijd het idee dat David Lynch z'n publiek niet erg serieus neemt, en dat de meeste van z'n films één grote mindfuck zijn om z'n kijkers en het filmjournaille in de zeik te nemen. Want wat hij ook doet of maakt, iedereen loopt toch wel weer in de polonaise achter hem aan, want 'o wat is hij toch eigenzinnig'. Dat is bij Inland Empire helemaal het geval: plak drie uur (!!) aan onsamenhangende, hallucinerende beelden aan elkaar (sommige uit het al eerder uitgebrachte Rabbits), geef er een nietszeggend naampje aan (Laura Dern liet in een interview weten het woord 'inland' wel leuk te vinden, en Lynch had wel wat met het woord 'empire'), roep vervolgens in een ander interview dat deze film een abstract schilderij moet voorstellen waarvan elke interpretatie een juiste is, en ja hoor, de recensenten rolden weer kwijlend over elkaar heen met loftuitingen. Maar één ding weet ik in ieder geval zeker: Lynch komt er mee weg, maar als ik dit had uitgebracht was ik opgepakt en in een inrichting opgesloten.

Wat ik me vooral van deze film zal herinneren is het ellenlange geouwehoer over de psyche in relatie tot seksualiteit. Dat moet maar net een onderwerp zijn dat je aanspreekt, want anders wordt dit een hele lange en saaie zit. Ik had van een regisseur als Cronenberg eigenlijk nog wel wat controversiële scènes verwacht, maar ook daarvoor hoef je dit niet te kijken. Al met al teleurstellend.

Leuke serie, brengt een hoop jeugdsentiment naar boven. Kan me niet meer goed herinneren wat ik er toen wel en niet van heb gezien, maar gelukkig bieden Prime en Netflix uitkomst en kan je de meeste afleveringen daar terugkijken. De diverse avonturen zijn qua inhoud overigens wel flink platgeslagen ten opzichte van de stripreeks.

Haha, ik ben wel benieuwd naar Liechtensteinse alternatieve cinema! ;)

Aardige serie met korte filmpjes die wat meer diepte geven aan een aantal dieren waarmee kennis werd gemaakt in het succesvolle Zootopia. Maar ja, al met al blijft het natuurlijk een zoethoudertje, want het grote wachten is op de tweede Zootopia-film.

Deze 3D-versie met Asterix en Obelix is visueel gezien een plaatje, qua verhaal kan het er mee door. Echt spannend wordt het nooit, je weet van tevoren toch al hoe het gaat aflopen met de Romeinen. Maar een ruime voldoende is het in ieder geval wel waard.

Kijk dit niet! Na nog geen vijf minuten gekeken te hebben kwam ik erachter dat deze film door praktisch dezelfde club mensen is gemaakt die ook misbaksels als Dinosaur Hotel, Pterodactyl en Kingdom of the Dinosaurs de wereld in slingerden. Sterker nog, dat clubje heeft in de afgelopen drie jaar meer dan 20 'films' in elkaar geflanst, allemaal volgens hetzelfde stramien met hopeloze CGI-dinosaurussen of andere monsters, en dan weet je eigenlijk al genoeg. Er staan er zelfs al weer twintig op de planning voor de komende paar jaar! Hoewel ik normaliter alles afkijk waar ik aan begonnen ben, heb ik dit toch echt afgezet, dit heeft met cinema niks meer te maken. Nogmaals, kijk dit niet! Naar stilstaand water kijken is veel en veel leuker.

Geweldige film die onder een laag van fantastisch ogende animaties en veel leuke visuele en tekstuele grappen (ik moest geregeld aan Duckstad denken) de gebruikelijke Disney-thema's weet te koppelen aan zeer actuele onderwerpen als diversiteit en inclusie, onderdrukking van minderheden en stereotypering. Ook worden diverse films als The Godfather en Police Academy en de hitserie Breaking Bad op een grappige manier geparodieerd. Een aanrader, voor zowel jong als oud!

De 72 gevaarlijkste dieren van Azië... tja... en dan krijg je vervolgens beelden van onder andere kleine panda's, gibbons en orang-oetans te zien. Ja tuurlijk, er zitten ook dieren tussen waar je niet bij in de buurt moet komen, maar het is opvallend dat die vaak pas gevaarlijk worden door menselijk gedrag (lees: vernietigen van habitats en dommigheid). Er komen wel wat aardige weetjes over al deze dieren voorbij, maar het sensatiebeluste toontje van de serie gaat al snel de keel uithangen en soms wordt er domweg onzin verkondigd. Veel beelden zijn ook nog eens van YouTube gejat. Laten we als mens eerst maar eens naar onszelf kijken, voordat we stempels en rankings gaan plakken op al deze 'gevaarlijke' dieren.

Tjonge jonge, waarom is deze docu te zien op Netflix? Dit is werkelijk waar dramatisch op alle fronten. De makers hebben de vakantiekiekjes van hun bevriende Ome Leo als basis genomen, een andere oom bereid gevonden om als irritante voice-over alleen maar onzin uit te kramen, maar het meest treurige is nog wel dat de suggestie gewekt wordt dat deze 'docu' een soort van vervolg is op, of een connectie heeft met het wel geslaagde Earth uit 2007 (ingesproken door Patrick Stewart) door deze rommel gewoon dezelfde naam te geven in hetzelfde lettertype. Wat een armoe...

Een vermakelijk en leuk bedacht verhaal, vol van avontuur en actie. Zal met de nodige verdovende middelen vast nog leuker zijn, zeker wanneer het vissenkopleger, de kleurplaatdecors en de rubberen poppenkastpoppen (die voor monsters moeten doorgaan) in beeld komen. Als ik dit toentertijd in de bios had gezien, had ik er waarschijnlijk een 8 voor gegeven. Nu oogt het wel lekker nostalgisch, maar een voldoende kan ik er niet meer voor geven. Daarvoor is het echt te gedateerd en te knullig.

Dubbele gevoelens bij deze film. Enerzijds blijf je geboeid kijken omdat het niet te bevatten is wat de hoofdpersoon doormaakt (en dat ook in indrukwekkend zwart-wit), anderzijds wordt het al snel een continue herhaling van zetten waarbij het toeval een iets te grote rol speelt. Zijn er dan alleen maar slechte mensen op de wereld? Natuurlijk niet, maar dat is wel wat de film doorlopend duidelijk lijkt te maken, zij het op een nogal oppervlakkige en langdradige manier. Het gelijkaardige Idi i Smotri (Come and See) uit 1985 is in ieder geval een flink stuk beter en heeft ook de diepgang die hier mist.

Ik hou er niet zo van als oorlogsverhalen in een animatievorm worden gegoten, het wordt dan te veel cartoon/kitsch en dat past niet bij dergelijke verhalen. Dat hield me ook lang tegen om deze miniserie te gaan bekijken, maar ik moet zeggen dat als je eenmaal begonnen bent, je alle afleveringen in een zucht afkijkt. Je went redelijk snel aan de behoorlijk realistische en indrukwekkende animaties, maar het is met name het verhaal dat op allerlei vlakken enorm pakkend is en ook niet alleen maar vanuit Amerikaans oogpunt wordt belicht. Aanrader!